ΟΨΗ› Άρθρα
Του Σάκη Μουμτζή
Είθισται τέτοια μέρα να ανταλλάσσουμε ευχές για προσωπική ευτυχία. Όμως γνωρίζουμε πως αυτή η ευχή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί για όλους, είναι ανέφικτο, όπως έχει δείξει η Ιστορία του ανθρώπου. Κοινωνία με μόνον ευτυχισμένους ανθρώπους ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει.
Εκείνο που ουσιαστικά ευχόμαστε είναι να υπάρχει τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον, που να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να αναπτύξει το άτομο τις δεξιότητες του, να ζήσει μιαν αξιοπρεπή ζωή και κυρίως να αισθάνεται πως ζεί ασφαλής μέσα σε αυτό το περιβάλλον.
Έτσι, σημαντικό μέρος της προσωπικής μας ευτυχίας εξαρτάται από τις συνθήκες που διαμορφώνουν αυτοί που εμείς εκλέγουμε με την ψήφο μας. Δηλαδή είμαστε συνυπεύθυνοι για ό,τι μας συμβαίνει, κατά τρόπο αναντίρρητο.
Πολύ απλά, το γεγονός της μίζερης και ευτελούς κατάστασης που βιώνουμε σήμερα, διαμορφώθηκε, κυρίως, από εμάς τους ίδιους που είτε συμμετείχαμε στο μεγάλο φαγοπότι, ο καθένας στο ποσοστό συμμετοχής του ή – το ακόμα χειρότερο – αδιαφορούσαμε για τα όσα βλέπαμε να γίνονται.
Συνεπώς, είναι και πάλι στο δικό μας χέρι, αν θα προσπαθήσουμε να «σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» που λέει και ο ποιητής. Και όλη η ουσία βρίσκεται σε αυτό το «λίγο.» Γιατί όταν μια κοινωνία «πιάνει πάτο» και η ελάχιστη βελτίωση έχει μεγάλη σημασία, καθώς δείχνει πως αρχίζει η ανοδική πορεία.
Πριν από δύο χρόνια, τέτοιες μέρες του 2015, αρχίσαμε δειλά-δειλά να σηκώνουμε το κεφάλι, να βλέπουμε τα πράγματα να αλλάζουν κατά τι προς το καλύτερο. όμως δεν το εκτιμήσαμε. Με την δική μας ψήφο, δυστυχώς, επιλέξαμε να διακοπεί αυτή η δύσκολη πορεία και εμπιστευθήκαμε το μέλλον μας σε αυτούς που την δική τους αυταπάτη την μετέτρεψαν σε δική μας εξαπάτηση. Εδώ και λίγους μήνες, όπως φαίνεται, η πλειοψηφία των εξαπατηθέντων κατάλαβε το μέγεθος της απάτης και εγκαταλείπει αυτούς που τους εξαπάτησαν.
Η σημερινή κατάσταση της πλήρους κατάπτωσης κάνει το έργο της επόμενης κυβέρνησης, αρκετά εύκολο. Γιατί ο πολίτης επιζητεί την επανακατάκτηση του στοιχειώδους επιπέδου της καθημερινότητας του.Του ελάχιστου δυνατού. Δηλαδή, να αισθάνεται ασφαλής όπου κινείται, γιατί οι εγκληματίες εκτίουν την ποινή τους, τα νοσοκομεία να έχουν τα χρειώδη, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να κάνουν το καθήκον τους, δηλαδή να μεταδίδουν γνώσεις και όχι επαναστατικό φρόνημα, οι κυβερνώντες να επιδιώκουν την επανεκκίνηση της οικονομίας, με κύριο μοχλό το επιχειρείν.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ επί δύο χρόνια. Κατέστησε την απόκτηση του minimum, του στοιχειώδους, τον μέγιστο στόχο για τους πολίτες. Ο πεσμένος πήχυς στο έδαφος και έναν πόντο να ανέβει είναι κέρδος. Είναι κέρδος για μια κοινωνία απογοητευμένη, κουρασμένη, δύσπιστη.
Ματαιοπονούν όσοι προτρέπουν τους κυβερνώντες να αλλάξουν. Να βελτιωθούν. Γιατί και δεν μπορούν και δεν θέλουν και δεν ξέρουν. Η μόνη λύση είναι να φύγουν. Και στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις αλλάζουν μόνον με εκλογές. Όσοι και όσες δεν αντιλαμβάνονται αυτήν την ολοφάνερη αναγκαιότητα ή έχουν ευτελή συμφέροντα ή πρόβλημα κατανόησης της πραγματικότητας.
Το 2017 θα είναι αίσιον και ευτυχές μόνον χωρίς ΣΥΡΙΖΑ.
Είθισται τέτοια μέρα να ανταλλάσσουμε ευχές για προσωπική ευτυχία. Όμως γνωρίζουμε πως αυτή η ευχή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί για όλους, είναι ανέφικτο, όπως έχει δείξει η Ιστορία του ανθρώπου. Κοινωνία με μόνον ευτυχισμένους ανθρώπους ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει.
Εκείνο που ουσιαστικά ευχόμαστε είναι να υπάρχει τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον, που να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να αναπτύξει το άτομο τις δεξιότητες του, να ζήσει μιαν αξιοπρεπή ζωή και κυρίως να αισθάνεται πως ζεί ασφαλής μέσα σε αυτό το περιβάλλον.
Έτσι, σημαντικό μέρος της προσωπικής μας ευτυχίας εξαρτάται από τις συνθήκες που διαμορφώνουν αυτοί που εμείς εκλέγουμε με την ψήφο μας. Δηλαδή είμαστε συνυπεύθυνοι για ό,τι μας συμβαίνει, κατά τρόπο αναντίρρητο.
Πολύ απλά, το γεγονός της μίζερης και ευτελούς κατάστασης που βιώνουμε σήμερα, διαμορφώθηκε, κυρίως, από εμάς τους ίδιους που είτε συμμετείχαμε στο μεγάλο φαγοπότι, ο καθένας στο ποσοστό συμμετοχής του ή – το ακόμα χειρότερο – αδιαφορούσαμε για τα όσα βλέπαμε να γίνονται.
Συνεπώς, είναι και πάλι στο δικό μας χέρι, αν θα προσπαθήσουμε να «σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» που λέει και ο ποιητής. Και όλη η ουσία βρίσκεται σε αυτό το «λίγο.» Γιατί όταν μια κοινωνία «πιάνει πάτο» και η ελάχιστη βελτίωση έχει μεγάλη σημασία, καθώς δείχνει πως αρχίζει η ανοδική πορεία.
Πριν από δύο χρόνια, τέτοιες μέρες του 2015, αρχίσαμε δειλά-δειλά να σηκώνουμε το κεφάλι, να βλέπουμε τα πράγματα να αλλάζουν κατά τι προς το καλύτερο. όμως δεν το εκτιμήσαμε. Με την δική μας ψήφο, δυστυχώς, επιλέξαμε να διακοπεί αυτή η δύσκολη πορεία και εμπιστευθήκαμε το μέλλον μας σε αυτούς που την δική τους αυταπάτη την μετέτρεψαν σε δική μας εξαπάτηση. Εδώ και λίγους μήνες, όπως φαίνεται, η πλειοψηφία των εξαπατηθέντων κατάλαβε το μέγεθος της απάτης και εγκαταλείπει αυτούς που τους εξαπάτησαν.
Η σημερινή κατάσταση της πλήρους κατάπτωσης κάνει το έργο της επόμενης κυβέρνησης, αρκετά εύκολο. Γιατί ο πολίτης επιζητεί την επανακατάκτηση του στοιχειώδους επιπέδου της καθημερινότητας του.Του ελάχιστου δυνατού. Δηλαδή, να αισθάνεται ασφαλής όπου κινείται, γιατί οι εγκληματίες εκτίουν την ποινή τους, τα νοσοκομεία να έχουν τα χρειώδη, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να κάνουν το καθήκον τους, δηλαδή να μεταδίδουν γνώσεις και όχι επαναστατικό φρόνημα, οι κυβερνώντες να επιδιώκουν την επανεκκίνηση της οικονομίας, με κύριο μοχλό το επιχειρείν.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ επί δύο χρόνια. Κατέστησε την απόκτηση του minimum, του στοιχειώδους, τον μέγιστο στόχο για τους πολίτες. Ο πεσμένος πήχυς στο έδαφος και έναν πόντο να ανέβει είναι κέρδος. Είναι κέρδος για μια κοινωνία απογοητευμένη, κουρασμένη, δύσπιστη.
Ματαιοπονούν όσοι προτρέπουν τους κυβερνώντες να αλλάξουν. Να βελτιωθούν. Γιατί και δεν μπορούν και δεν θέλουν και δεν ξέρουν. Η μόνη λύση είναι να φύγουν. Και στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις αλλάζουν μόνον με εκλογές. Όσοι και όσες δεν αντιλαμβάνονται αυτήν την ολοφάνερη αναγκαιότητα ή έχουν ευτελή συμφέροντα ή πρόβλημα κατανόησης της πραγματικότητας.
Το 2017 θα είναι αίσιον και ευτυχές μόνον χωρίς ΣΥΡΙΖΑ.
