Είναι άδικο για τους μετόχους του Τ.Τ.

 

Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά, πολλές δεκάδες χιλιάδες Ελληνες μικροεπενδυτές που επέλεξαν να εμπιστευτούν το κράτος τοποθετώντας τα χρήματα τους, τις οικονομίες μιας ζωής πολλοί εξ’ αυτών, σε μετοχές του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, βλέπουν να επέρχεται το οικονομικό τους τέλος.

Από τον Νίκο Σαμοΐλη

Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από το «σπάσιμο» του Τ.Τ. επιβεβαιώνουν αυτό που εδώ και καιρό αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα. Ότι τα χάνουν και αυτοί όλα, όπως και οι προηγούμενοι που κατείχαν ομόλογα και μετοχές. Δυστυχώς όμως όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που η κυβέρνηση παλεύει με νύχια και με δόντια, όπως τουλάχιστον διαδίδει, να κερδίσει την χαμένη της αξιοπιστία, να προσελκύσει επενδύσεις, να επαναφέρει τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που δραπέτευσαν από τις ελληνικές τράπεζες, να δημιουργήσει περιβάλλον ασφάλειας και διαφάνειας, αυτήν ακριβώς την ώρα πράττει τα ακριβώς αντίθετα.

Όμως για ποια αξιοπιστία μιλάμε όταν μέσα σε λίγους μήνες, το ίδιο το κράτος, δημιούργησε συνθήκες «πτωχοποίησης» σε εκείνους τους πολίτες που επέλεξαν να επενδύσουν σε ομόλογα και μετοχές που ήταν κάτω από την δική του «ομπρέλα; Για ποια αξιοπιστία μιλάμε όταν οι περιουσίες όσων είχαν τοποθετήσει τα χρήματά τους στις μετοχές της Αγροτικής, και σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου εξανεμίστηκαν σε ένα βράδυ; Γιατί το Τ.Τ πρέπει σώνει και καλά να έχει την τύχη της Αγροτικής; Γιατί θα πρέπει οι 70.000 μικρομέτοχοι να απολέσουν όλα τα υπενδεδυμένα κεφάλαια τους; Δεν υπάρχει λύση;

Η πρόσφατη έκθεση της Alvarez& Marshal, η οποία επεξεργάστηκε τα δεδομένα του Τ.Τ, κατέληξε σε 5 σενάρια για το μέλλον του, και πρόκρινε ως συμφερότερη για το Δημόσιο λύση την ανακεφαλαιοποίησή του από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αυτό πρακτικά θα σήμαινε ότι δεν θα βρεθούν στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενοι, ή τουλάχιστον θα βρεθούν λιγότεροι και οι μέτοχοι δεν θα χάσουν το σύνολο των επενδεδυμένων κεφαλαίων τους σε μετοχές του Τ.Τ. Διότι αν οι μετοχές παραμείνουν στο ταμπλό, άσχετα από το αν βρεθούν κοντά στο μηδέν, θα συνεχίσουν να διαπραγματεύονται. Θα υπάρχει πάντα η ελπίδα.

Όπως συμβαίνει τώρα με τις υπόλοιπες τράπεζες. Μπορεί να βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του Τ.Χ.Σ., μπορεί σύντομα να μπαίνουν επίτροποι που θα ελέγχουν σε απόλυτο βαθμό το παιχνίδι, μπορεί να εκδοθούν δισεκατομμύρια μετοχές προκειμένου να αντληθούν τα απαραίτητα κεφάλαια στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, μπορεί οι μέτοχοι των συστημικών τραπεζών να πρέπει να βάλουν δεκαπλάσια κεφάλαια από την σημερινή αξία των μετοχών που κατέχουν για να συντηρήσουν το ίδιο ποσοστό, όμως όλοι αυτοί σε κάτι ελπίζουν. Στο ότι κάποια στιγμή η χώρα μπορεί να ανακάμψει, μπορεί να σταθεί στα πόδια της, στο ότι ο τραπεζικός κλάδος μπορεί να ξαναπαίξει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην οικονομία και εν τέλει στο ότι μπορεί οι τράπεζες κάποια στιγμή να ξαναγίνουν οι ατμομηχανές του τρένου της ανάπτυξης. Επιμένω. Εχουν να ελπίζουν σε κάτι. Οι μέτοχοι του Τ.Τ, σε τίποτα. Και αυτό είναι σίγουρα άδικο, όπως ήταν άδικο για τους μετόχους της Αγροτικής, όπως ήταν άδικο για τους κατόχους ομολόγων του ελληνικού