H Ευρωπαική Ενωση και η Ευρωζώνη έχουν πλέον πλησιάσει πολύ κοντά στην οριστική τους κατάρρευση. Η τελευταία απόφαση για την διάσωση των Κυπριακών Τραπεζών, ανεξάρτητα από το τι ακριβώς θα υιοθετηθεί στο τέλος, αποτέλεσε την χαριστική βολή για κάθε προοπτική επιβίωσης της ΕΕ σαν μηχανισμού προάσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών και μιάς ανοιχτής και φιλελεύθερης κοινωνίας. Παραβιάσθηκε κατάφωρα το γράμμα και το πνεύμα της συνθήκης της Ρώμης για την ελευθερία και προστασία των οικονομικών συναλλαγών ενώ με την εμμονή στην φορολογία και την επίθεση κατά της ιδιωτικής περιουσίας (στην οποία πρωτοστατεί η ελληνική κυβέρνηση) καταρρακώθηκε κάθε έννοια γενικού συμφέροντος για την διατήρηση της δημοκρατίας.
Οι βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχθηκε για δεκαετίες ολόκληρες η
ευρωπαική ιδέα και ο σεβασμός της δημοκρατίας είναι η προστασία της
ιδιοκτησίας και η κατοχύρωση των ελεύθερων οικονομικών συναλλαγών. Με
τις τελευταίες τους αποφάσεις ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ είναι φανερό πως δεν
διστάζουν να τις υπονομεύσουν, οδηγώντας τες στην ανυποληψία και τον
αργό θάνατο. Μαζί τους ανοίγουν τον δρόμο για μιά καινούργια περίοδο
σκοτεινιάς, ανελευθερίας και απολυταρχίας για την Ευρώπη. Εχω πολλές
αμφιβολίες πλέον αν το ευρωπαικό πείραμα αξίζει να στηριχθεί.
Επί της ουσίας η ευρωπαική απόφαση για επίθεση στις καταθέσεις των Τραπεζών είναι... αστήρικτη και καθαρά αντι-ευρωπαική. Ο Μηχανισμός Στήριξης της Ευρωπαικής Σταθερότητας (European Financial Stability Facility) για τον λόγο ακριβώς αυτόν δημιουργήθηκε. Το επιχείρημα του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών πως όσοι αναζητούν χώρες με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές οφείλουν να πληρώσουν τις συνέπειες των επιλογών τους, δεν αξίζει ούτε το κόστος του κάδου απορριμάτων που θα πρέπει να καταλήξει. Αν επρόκειτο να αναζητήσουμε ένα παράδεισο σοσιαλιστικών σοβιέτ είναι σίγουρο πως κανείς δεν επέλεγε την ευρωπαική ένωση του κ. Σόιμπλε. Ούτε και η φαεινή ιδέα της επιβολής μεγάλων φορολογικών επιβαρύνσεων στις καταθέσεις πάνω από 100.000 ευρώ, και να μείνουν ανέπαφες οι υπόλοιπες, λύνει κανένα πρόβλημα. Το ζήτημα δεν είναι ποιοί θα επιβαρυνθούν και πόσο. Η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στο απίστευτο θράσος κάποιων κυβερνώντων να θεωρούν τις ιδιωτικές καταθέσεις των πολιτών προσωπικό τους τιμάριο και να αποφασίζουν για την τύχη τους κατά το δοκούν.
Αν οι Τράπεζες με ευθύνη τους οδηγήθηκαν σε τραγικό αδιέξοδο γιατί να μην οδηγηθούν σε υποχρεωτική ανακεφαλαιοποίηση, έστω και δίχως το EFSF (αν και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί), και στη συνέχεια να ακολουθήασουν την τύχη τους. Εξ άλλου, η ΕΕ ήδη εγγυάται για τις καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ. Αν δεν κρύβει εμπάθεια κατά μιάς οικονομίας που στηρίζεται στις ελεύθερες χρηματο-οικονομικές συναλλαγές και πιθανότατα έμμεσα κατά της Ρωσίας αυτή η απόφαση σε τι άλλο αποσκοπεί; Ακόμη και τον δρόμο της εξόδου από το ευρώ αν ακολουθήσει η Κύπρος και χρηματοδοτήσει με δικό της νόμισμα το πρόβλημα, διασώζοντας έτσι την αξιοπιστία του Τραπεζικού της συστήματος, ποιά ακριβώς ζημιά θα πάθει; Η Κύπρος δεν έχει τα ελληνικά δημοσιονομικά ζητήματα που κάνουν μιά δική μας αντίστοιχη έξοδο από την ευρωζώνη περίπου καταστροφική. Θα υποτιμηθεί σίγουρα η λίρα. Και λοιπόν; Σε σχετικά σύντομο διάστημα τα πάντα θα εξισορροπήσουν και κάποια ομαλότητα θα επανέλθει στο νησί.
Καλό είναι να το καταλάβουν καλά όλοι. Στην Ελλάδα χρεωκόπησε το δημόσιο. Και το κράτος τιμωρεί τον ιδιωτικό τομέα με φόρους, περικοπές μισθών και συντάξεων και επίθεση στην ιδιοκτησία. Αλλά δεν ακουμπάει το μέγεθος και το προσωπικό του δημοσίου. Παντού αλλού, και στην Κύπρο, έχουν πέσει έξω οι Τράπεζες. Αν πρόκειται να σωθούν θα γίνει είτε μέσω κρατικού προυπολογισμού (κακώς) είτε μέσω ευρωπαικού μηχανισμού στήριξης. Ας μειώσει το Κυπριακό κράτος δραματικά τις δαπάνες του για να παρέμβει, αν το θέλει. Διαφορετικά, γιατί να είναι κάποιος στην ευρωζώνη η την ένωση; Φοβάμαι πως ο τελικός στόχος είναι να μην χαθεί ο έλεγχος των Τραπεζών από το Κράτος και τους διαπλεκόμενους ιδιώτες. Εκεί βρίσκεται η ουσία του ζητήματος.
Αν η λογική είναι πως αυτοί που προκάλεσαν το πρόβλημα (οι Τράπεζες στην Κύπρο) να το πληρώσουν, γιατί δεν ισχύει και στην περίπτωση της Ελλάδας με το δημόσιο; Η δική μας ηγεσία ήταν παρούσα στο Eurogroup. Γιατί δεν έθεσε έτσι τα θέματα; Ολοι καταφέρονται κατά των Γερμανών. Οι υπόλοιποι τι έκαναν; Υπάρχει ζήτημα και με τις τράπεζες των Γερμανικών κρατιδίων. Που είναι όλες χρεωμένες και τα δάνειά τους είναι ανεξέλεγκτα και κάποια μάλιστα εξαιρετικά προβληματικά. Τι θα κάνει η Γερμανία; Θα απαιτήσει να εφαρμοσθεί και εκεί κούρεμα καταθέσεων; Θα ανεχθούν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι να καλυφθούν από τον Προυπολογισμό; Και γιατί;
Επί της ουσίας η ευρωπαική απόφαση για επίθεση στις καταθέσεις των Τραπεζών είναι... αστήρικτη και καθαρά αντι-ευρωπαική. Ο Μηχανισμός Στήριξης της Ευρωπαικής Σταθερότητας (European Financial Stability Facility) για τον λόγο ακριβώς αυτόν δημιουργήθηκε. Το επιχείρημα του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών πως όσοι αναζητούν χώρες με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές οφείλουν να πληρώσουν τις συνέπειες των επιλογών τους, δεν αξίζει ούτε το κόστος του κάδου απορριμάτων που θα πρέπει να καταλήξει. Αν επρόκειτο να αναζητήσουμε ένα παράδεισο σοσιαλιστικών σοβιέτ είναι σίγουρο πως κανείς δεν επέλεγε την ευρωπαική ένωση του κ. Σόιμπλε. Ούτε και η φαεινή ιδέα της επιβολής μεγάλων φορολογικών επιβαρύνσεων στις καταθέσεις πάνω από 100.000 ευρώ, και να μείνουν ανέπαφες οι υπόλοιπες, λύνει κανένα πρόβλημα. Το ζήτημα δεν είναι ποιοί θα επιβαρυνθούν και πόσο. Η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στο απίστευτο θράσος κάποιων κυβερνώντων να θεωρούν τις ιδιωτικές καταθέσεις των πολιτών προσωπικό τους τιμάριο και να αποφασίζουν για την τύχη τους κατά το δοκούν.
Αν οι Τράπεζες με ευθύνη τους οδηγήθηκαν σε τραγικό αδιέξοδο γιατί να μην οδηγηθούν σε υποχρεωτική ανακεφαλαιοποίηση, έστω και δίχως το EFSF (αν και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί), και στη συνέχεια να ακολουθήασουν την τύχη τους. Εξ άλλου, η ΕΕ ήδη εγγυάται για τις καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ. Αν δεν κρύβει εμπάθεια κατά μιάς οικονομίας που στηρίζεται στις ελεύθερες χρηματο-οικονομικές συναλλαγές και πιθανότατα έμμεσα κατά της Ρωσίας αυτή η απόφαση σε τι άλλο αποσκοπεί; Ακόμη και τον δρόμο της εξόδου από το ευρώ αν ακολουθήσει η Κύπρος και χρηματοδοτήσει με δικό της νόμισμα το πρόβλημα, διασώζοντας έτσι την αξιοπιστία του Τραπεζικού της συστήματος, ποιά ακριβώς ζημιά θα πάθει; Η Κύπρος δεν έχει τα ελληνικά δημοσιονομικά ζητήματα που κάνουν μιά δική μας αντίστοιχη έξοδο από την ευρωζώνη περίπου καταστροφική. Θα υποτιμηθεί σίγουρα η λίρα. Και λοιπόν; Σε σχετικά σύντομο διάστημα τα πάντα θα εξισορροπήσουν και κάποια ομαλότητα θα επανέλθει στο νησί.
Καλό είναι να το καταλάβουν καλά όλοι. Στην Ελλάδα χρεωκόπησε το δημόσιο. Και το κράτος τιμωρεί τον ιδιωτικό τομέα με φόρους, περικοπές μισθών και συντάξεων και επίθεση στην ιδιοκτησία. Αλλά δεν ακουμπάει το μέγεθος και το προσωπικό του δημοσίου. Παντού αλλού, και στην Κύπρο, έχουν πέσει έξω οι Τράπεζες. Αν πρόκειται να σωθούν θα γίνει είτε μέσω κρατικού προυπολογισμού (κακώς) είτε μέσω ευρωπαικού μηχανισμού στήριξης. Ας μειώσει το Κυπριακό κράτος δραματικά τις δαπάνες του για να παρέμβει, αν το θέλει. Διαφορετικά, γιατί να είναι κάποιος στην ευρωζώνη η την ένωση; Φοβάμαι πως ο τελικός στόχος είναι να μην χαθεί ο έλεγχος των Τραπεζών από το Κράτος και τους διαπλεκόμενους ιδιώτες. Εκεί βρίσκεται η ουσία του ζητήματος.
Αν η λογική είναι πως αυτοί που προκάλεσαν το πρόβλημα (οι Τράπεζες στην Κύπρο) να το πληρώσουν, γιατί δεν ισχύει και στην περίπτωση της Ελλάδας με το δημόσιο; Η δική μας ηγεσία ήταν παρούσα στο Eurogroup. Γιατί δεν έθεσε έτσι τα θέματα; Ολοι καταφέρονται κατά των Γερμανών. Οι υπόλοιποι τι έκαναν; Υπάρχει ζήτημα και με τις τράπεζες των Γερμανικών κρατιδίων. Που είναι όλες χρεωμένες και τα δάνειά τους είναι ανεξέλεγκτα και κάποια μάλιστα εξαιρετικά προβληματικά. Τι θα κάνει η Γερμανία; Θα απαιτήσει να εφαρμοσθεί και εκεί κούρεμα καταθέσεων; Θα ανεχθούν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι να καλυφθούν από τον Προυπολογισμό; Και γιατί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.