Ο Alain de Benoist για το μακελειό στο 'Charlie Hebdo'

 

 

Nicolas Gauthier: Πέρα από τη δίκαιη αγανάκτηση για τη σφαγή στα γραφεία του ‘Charlie Hebdo’, τι διδάγματα μπορούμε να αντλήσουμε από αυτό το περιστατικό; Θα πρέπει να το δούμε, όπως μερικά από τα μέσα ενημέρωσης κάνουν, ως απόδειξη ενός «ολοκληρωτικού πολέμου», που έχει ξεσπάσει μεταξύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού, μεταξύ Ανατολής και Δύσης;

Alain de Benoist: Ο αποτρόπαιος τρόπος με τον οποίον οι εργαζόμενοι του ‘Charlie Hebdo’ σφαγιάστηκαν φέρνει σφίξιμο στην καρδιά, φυσικά. Και όταν το συναίσθημα κατακλύζει τα πάντα, είναι πολύ πιο δύσκολο να παραμείνει η λογική. Ωστόσο, αυτό είναι που χρειάζεται περισσότερο. Πρέπει να επιβάλουμε μια εσωτερική απόσταση που θα μας επιτρέπει να αναλύσουμε το περιστατικό και να μάθουμε από αυτό. Τι αντιμετωπίζουμε; Μια νέα μορφή τρομοκρατίας, που εγκαινιάστηκε στη Γαλλία από τον Khaled Kelkal και τον Mohammed Merah. Διαφέρει από τα προηγούμενα κύματα τρομοκρατίας (όπως η 11η Σεπτεμβρίου ή ο βομβαρδισμός της Μαδρίτης), τα οποία σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν από το εξωτερικό από μεγάλα διεθνή δίκτυα.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με επιθέσεις που έχουν προγραμματιστεί στη Γαλλία από άτομα που έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί περισσότερο ή λιγότερο ανεξάρτητα. Προχώρησαν σταδιακά από την παραβατικότητα στον τζιχαντισμό, αλλά είναι συνήθως αποτυχίες σε αυτό. Έχουν μεγάλη ψυχραιμία, γνωρίζουν πώς να χρησιμοποιούν τα όπλα, και είναι εντελώς αδιάφοροι για τις ζωές των άλλων. Αλλά εξακολουθούν να είναι ερασιτέχνες, αδέξιοι προβοκάτορες, όπως οι αδελφοί Kouachi οι οποίοι αποφάσισαν να σφάξουν ένα προσωπικό περιοδικού ως «εκδίκηση για τον προφήτη», αλλά πήγαν σε λάθος διεύθυνση, άφησαν ενδείξεις παντού, δεν είχαν καμία στρατηγική εξόδου και ξέχασαν τις ταυτότητές τους στο αυτοκίνητο που απλά εγκατέλειψαν. Απρόβλεπτοι ανεπιτήδειοι, γεγονός που τους καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνους.

Θα πρέπει επίσης να είμαστε σε επιφυλακή για μιμητική φρενίτιδα. Η ίδια μιμητική λογική που προκάλεσε τη συναισθηματική επικοινωνία των αυθόρμητων συλλαλητηρίων σε υποστήριξη του Charlie Hebdo δεν θα αποτύχει να εμπνεύσει δυναμικούς μιμητές του Merah, των αδελφών Kouachi, ή Amedy Coulibaly. Φανταστείτε την κοινωνική υστερία που μπορεί να προκληθεί από την επανάληψη σε τακτά χρονικά διαστήματα επιθέσεων όπως αυτή που μόλις παρακολουθήσαμε. Σε ένα τέτοιο κλίμα, όλες οι μορφές χειραγώγησης καθίστανται δυνατές. Το έχουμε ήδη δει αυτό στο παρελθόν. Αυτό ονομάζεται «στρατηγικής της έντασης».

Είναι προφανές ότι είναι απαραίτητο να υπάρξει πόλεμος με αυτούς τους ανθρώπους με κάθε αναγκαίο μέσο. Αλλά το να μιλήσουμε για «ολοκληρωτικό πόλεμο» δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Οι τζιχαντιστές (ή εκδότες των fatwas) εκπροσωπούν το Ισλάμ, όσο η Κου Κλουξ Κλαν αντιπροσωπεύει τον Χριστιανισμό*. Επιπλέον, δεν είναι οι τζιχαντιστές, αλλά οι Δυτικοί που έθεσαν για πρώτη φορά το φάντασμα της «σύγκρουσης των πολιτισμών» με την προσπάθεια αποσταθεροποίησης ολόκληρης της Μέσης Ανατολής και εξάλειψης όλων των επικεφαλής των Αραβο-Μουσουλμανικών κρατών, από τον Σαντάμ Χουσεΐν μέχρι τον Καντάφι, ο οποίος είχε στήσει μπλόκα κατά του ριζοσπαστικού ισλαμισμού. Η ανάγκη για την καταπολέμηση των άμεσων συνεπειών δεν πρέπει να επισκιάζει τον προβληματισμό σχετικά με τα βασικά αίτια.

Gauthier: Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που μια εφημερίδα έχει δεχτεί βίαιη επίθεση. Θυμόμαστε ιδίως τις επιθέσεις εναντίον της ‘Minute’ και της ‘Le Choc du mois’ (γαλλικά «συντηρητικά» έως «ακροδεξιά» έντυπα) σίγουρα χωρίς θύματα. Ωστόσο, υπήρχε μικρότερη συμπάθεια από τα μέσα ενημέρωσης κατά τη διάρκεια αυτής της δυνητικά θανατηφόρας βίας. Πάντα τα ίδια δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Benoist: Ας πούμε αν, αντί να επιτίθονταν στους συντάκτες του ‘Charlie Hebdo’, οι τρομοκράτες είχαν αποδεκατίσει το προσωπικό του ‘Valeurs actuelles’ (‘συντηρητικό’ γαλλικό περιοδικό), δεν είναι πιθανό ότι οι αντιδράσεις θα ήταν οι ίδιες. Οι άνθρωποι δεν θα δήλωναν «Je sui Valeurs» όπως βλέπουμε να δηλώνουν “Je suisCharlie”. Κυβέρνηση και πολιτικοί ασφαλώς δεν θα είχαν μιλήσει για «εθνική ενότητα» (ένα μυστηριακό κατ’εξοχήν θέμα, επιπλέον, διότι μια τέτοια «ένωση» ωφελεί πάντα εκείνους που έχουν την εξουσία και θέλουν να επωφεληθούν από μια συναίνεση). Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του ‘Hara Kiri’, το ‘Charlie Hebdo’, η φιλελεύθερη-λίμπεραλ εφημερίδα, έχει γίνει ένα από τα όργανα της κυρίαρχης ιδεολογίας. Μπορούν να αναγνωρίσουν τους δικούςτους.

Gauthier: Μας λένε, ομόφωνα, ότι το ‘Charlie Hebdo’ είχε κάνει την ελευθερία της έκφρασης την πολεμική του κραυγή. Αλλά τι γίνεται με τις εκστρατείες ενάντια στον Richard Millet στο EditionsGallimard, τον Fabrice Le Quintrec στο France Inter, και τουςRobert Ménard και Eric Zemmour στο i>Télé; Μπορεί η ελευθερία της έκφρασης να έχει όρια;

Benoist: Αρκετή υποκρισία. Στις 26 Απριλίου 1999, οι ηγέτες του ‘Charlie Hebdo’ μετέφεραν χαρτοκιβώτια προς το Υπουργείο Εσωτερικών που περιείχε 173.700 υπογραφές που ζητούσαν την απαγόρευση του Εθνικού Μετώπου. Ήταν ένα θέμα υπεράσπισης της ελευθερίας της έκφρασης! Ο Manuel Valls είπε ότι «το βιβλίο του Ζεμούρ δεν αξίζει να διαβαστεί», ενώ ένας άλλος υπουργός ζήτησε χωρίς ντροπή οι "τηλεοπτικές εκπομπές και τις στήλες των εφημερίδων παύουν να φιλοξενούν τέτοιες παρατηρήσεις." Για να μην πούμε τίποτα για την υπόθεση Dieudonné.

Τούτου λεχθέντος, ας είμαστε δίκαιοι: Ανάμεσα σε εκείνους που υμνούν την ελευθερία της έκφρασης, όταν πρόκειται για τον Zemmour, υπάρχουν δυστυχώς πολύ λίγοι που είναι πρόθυμοι να την επεκτείνουν στους αντιπάλους τους. «Η ελευθερία είναι πάντα η ελευθερία εκείνων που σκέφτονται διαφορετικά» (Ρόζα Λούξεμπουργκ), πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να την υπερασπιστούμε ακόμα και όταν ωφελεί εκείνους που απεχθανόμαστε. Αλλά αυτό είναι ακριβώς που η κυρίαρχη ιδεολογία αρνείται να κάνει, εδώ και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η Πρώτη Τροπολογία επιτρέπει σε οποιονδήποτε να πει ή να γράψει ό, τι θέλει, αλλά όπου οι ‘αιρετικές’ απόψεις είναι ακόμα πιο περιθωριοποιημένες από ό, τι στη Γαλλία. Ακριβώς όπως το δικαίωμα στην εργασία δεν παρείχε ποτέ σε κανέναν μια θέση εργασίας, έτσι το δικαίωμα να μιλάς δεν εγγυάται την ευκαιρία να ακουστείς!

* Η γέννηση, ο ιδρυτής, η μακραίωνη ιστορία και η διδασκαλία τόσο του Χριστιανισμού όσο και του Ισλάμ, δεν συνηγορούν σε αυτόν τον ακραίο συσχετισμό.