Toυ Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση της χώρας, με το Δημόσιο να χρωστά ήδη περί τα 20 δις ευρώ σε μία πρωτοφανή εσωτερική στάση πληρωμών, μικρή σημασία έχει αν θα λάβει η κυβέρνηση πρόσκαιρες χρηματοδοτικές ανάσες, όπως επιδιώκει. Μερικά δις... 2-3 ή και 6-7 δεν θα προσφέρουν απολύτως τίποτα. Απλά θα παρατείνουν το μαρτύριο της πορείας προς την καταστροφή για έναν-δύο μήνες ακόμα.

Ίσα-ίσα που θα αρκέσουν για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, διευρύνοντας όμως το χάσμα στην οικονομία και τις τρομερές τρύπες απο τον αδυσώπητο εσωτερικό δανεισμό. Γιατί επί της ουσίας αυτό συντελείται εδώ και τρεις μήνες, από τη στιγμή που εξελέγη η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Δεν τόλμησαν να εφαρμόσουν απευθείας το μοντέλο του haircut στις καταθέσεις, αλλά το υλοποίησαν με έμμεσο τρόπο.

Δια της αρπαγής των καταθέσεων των Οργανισμών και της υποχρεωτικής εκροής καταθέσεων από επιχειρήσεις και ιδιώτες, προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες που δημιούργησε η στάση πληρωμών του Δημοσίου. Έτσι μπορεί να μην μπήκαν επίσημα έκτακτοι φόροι στις καταθέσεις, όμως στην πράξη το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Και αυτό χωρίς να συνεκτιμηθεί η ζημιά από τη χρήση με την μορφή του "δανεικά και αγύριστα" αναπτυξιακών κονδυλίων, όπως τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ ή δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Υπονομεύοντας τις ούτως ή άλλως αναιμικές δυνατότητες ανάπτυξης και επιδεινώνοντας τις συνθήκες ύφεσης. Τη στιγμή μάλιστα που παράλληλα επιδεικνύει ένα εντελώς εχθρικό προς τους επενδυτές πρόσωπο.

Η κυβέρνηση έχει κάνει το παν για να κερδίσει χρόνο. Μόνο που χρόνο κερδίζεις όταν έχεις έναν σχεδιασμό, όταν υπάρχει ένα πλάνο. Ποιο είναι λοιπόν το πλάνο; Ποιος είναι ο στόχος. Να... πεισθούν ή να... συγκινηθούν οι Ευρωπαίοι και να υποχωρήσουν; Ή μήπως πραγματικά πιστεύουν ότι η συνεχής απειλή εκ μέρους της Ελλάδας για το κόστος της Ευρωζώνης σε περίπτωση ενός grexit θα κάμψει οριστικά τις απαιτήσεις των εταίρων και θα οδηγήσει στην πλήρη χρηματοδότηση της χώρας από μία συνθηκολογημένη Ευρώπη που δεν θα εγείρει καμία άλλη απαίτηση;

Φτάνουμε δυστυχώς στο σημείο να αναρωτιέται κανείς αν η περίπτωση αυτής της κυβέρνησης χρήζει και ψυχιατρικής ανάλυσης. Δυστυχώς όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας. Και,πολύ φοβάμαι ότι οι εταίροι μας το έχουν ράψει το κοστούμι. Τα ψέμματα σύντομα τελειώνουν, όπως έχουν τελειώσει και τα λεφτά. Τα μηνύματα πλέον έρχονται βροχή από τις πλέον αρμόδιες πλευρές.

Εχουν αποφασίσει να τελειώνουν μαζί μας. Με τρόπο μάλιστα που δεν θα... ηρωοποιεί την ελληνική πλευρά. Δεν θα δώσουν στην κυβέρνηση το άλλοθι ότι την... άδειασαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Θα την αφήσουν να "πεθάνει" μέσα στο ευρώ. Δίνοντας σε μικρές δόσεις το φιλί της ζωής μέχρις ότου να βγει η ψυχή. Μέχρι να δημιουργηθούν στο εσωτερικό της χώρας συνθήκες κοινωνικής αντίδρασης και πολιτικής ανατροπής.

Οι ιδεοληπτικοί του ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν ότι θα τους δίνεται χρόνος στο διηνεκές. Πλανώνται. Ο χρόνος ήδη μετρά αντίστροφα. Και αν είχαν διαμορφωθεί και εναλλακτικές πολιτικές επιλογές θα είχε ήδη τελειώσει. Ποια είναι η λύση; Δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχει...

Μπορεί η κυρία Μέρκελ να κανακεύει δημοσίως τον Ελληνα πρωθυπουργό, όμως τη διγλωσσία στην διπλωματία δεν την ανακάλυψαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι. Την δουλεύουν δεκαετίες ολόκληρες, αιώνες, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, ιδιαίτερα όταν έχουν να αντιμετωπίσουν "ενοχλητικούς" για εκείνους, ασθενέστερους αντιπάλους. Το κατεστημένο της Ευρώπης δεν θέλει να αλλάξει και προφανώς δεν θα δώσει στον κ. Τσίπρα την ευκαιρία να το πράξει. Γι’ αυτό και δεν του δίνει την ευκαιρία για έναν έντιμο συμβιβασμό. Ο συμβιβασμός του, αν τελικά τον κάνει, θα είναι πολιτικα επώδυνος.

Θα στείλει τον πρωθυπουργό στις κομματικές συμπληγάδες. Οπότε τι απομένει; Πληθαίνουν εκένοι που εκτιμούν πως ούτως ή άλλως θα έχουμε πολιτικές εξελίξεις, οποία μορφή και αν θα έχουν αυτές τελικά. Είτε συμφωνήσει, είτε όχι ο πρωθυπουργός με τους εταίρους.