Μια Ευρώπη των Εθνών

 

Μια παρουσίαση του βιβλίου “A Europe of Nations” του Markus Willinger (Arktos Media Ltd., 2014), από τον F. Roger Devlin (The Occidental Observer) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ο Markus Willinger είναι Αυστριακός συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής ο οποίος έγινε 22 ετών το προηγούμενο έτος. Πέρυσι, οι εκδόσεις Arktos δημοσίευσαν την γερμανική, αγγλική, γαλλική, ιταλική και σουηδική έκδοση του πρώτου του βιβλίου, “GenerationIdentity: A Declaration of War Against the ’68ers” («Η Γενιά της  Ταυτότητας: Μια κήρυξη πολέμου εναντίον της γενιάς του ‘68» - και στα ελληνικά).

Το νέο βιβλίο του Willinger, όπως και το πρώτο του, είναι ένα κατηγορώ κατά των τωρινών ηγεμόνων της Ευρώπης, γραμμένο σε δεύτερο πρόσωπο, σαν να απευθύνεται απευθείας σε αυτούς, μια αποτελεσματική πολεμική συσκευή. Στα τριάντα δύο κεφάλαιά του καταγράφει τους πολλούς τρόπους με τους οποίους η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προδώσει τα συμφέροντα των εθνών που κυβερνά.

Ας αρχίσουμε με την οικονομία, δεδομένου ότι οι επικυρίαρχοι της ΕΕ σκέφτονται σχεδόν αποκλειστικά με οικονομικούς όρους-και βλέπουν με ακατανοησία τα θέματα που δεν σκέφτονται: «Δεν υπάρχει δουλειά στη Νότια Ευρώπη; Τότε οι Νοτιοευρωπαίοι θα πρέπει απλά να πάνε βόρεια. Απλά να αφήσουν τους συγγενείς τους, τους φίλους, τους αγαπημένους τους, τα σπίτια, και τις ρίζες τους πίσω».

Ήταν αυτός ο αφελής οικονομισμός που τους οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ένα κοινό νόμισμα θα μπορούσε να εγγυηθεί την ενότητα και την εσωτερική ειρήνη. Έχει, βέβαια, κάνει ακριβώς το αντίθετο.. Ως αποτέλεσμα της υψηλής παραγωγικότητας, η Γερμανία αναγκάζεται να επιδοτεί τα λιγότερο παραγωγικά μέλη της νότιας Ευρώπης, επιβραβεύοντας τα για την χαμηλότερη παραγωγικότητά τους. Φυσικά, η Γερμανία θέλει λόγο για το πώς τα χρήματά της επενδύονται στο Νότο. Οι Γερμανοί θεωρούν τη συναλλαγή ως παρασιτισμός. Οι Έλληνες το βλέπουν ως παραβίαση της κυριαρχίας τους. Και τα δύο μέρη έχουν δίκιο.

Λέει ο Willinger :

«Τίποτα δεν κατέστρεψε την ευρωπαϊκή ενότητα περισσότερο από αυτή την αναγκαστική επιβολή [του ενιαίου νομίσματος]. Όπως γίνεται συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, η αναγκαστική γειτνίαση οδήγησε σε δυσπιστία, οργή ​​και συγκρούσεις, αρχικά μεταξύ κυβερνήσεων και, τελικά, μεταξύ ολόκληρων λαών. Πρέπει να ξυπνήσουμε τα έθνη από την ύπνωσή τους και να τα κάνουμε να εγκαταλείψουν την σκέψη ότι κάποιος άλλος θα φροντίσει τα πάντα για αυτούς. Αυτή η άποψη, αυτή η παθητικότητα, η οποία κυριαρχεί σήμερα, είναι η αιτία για την ραγδαία πτώση της ηπείρου μας».

Η στενή οικονομική σκέψη εξηγεί επίσης την έγκριση από τους ευρωκράτες μιας Διατλαντικής Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου η οποία, με δυσαναλογίες στα μεγέθη, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αποφάσεις που θα επηρεάζουν τους Ευρωπαίους, οι οποίες θα λαμβάνονται στην Ουάσιγκτον, σύμφωνα με πρότυπα που δεν γίνονται δεκτά από τους Ευρωπαίους π.χ. "η ευρωπαϊκή προστασία του καταναλωτή συχνά θεωρείται παρέμβαση στην ελεύθερη αγορά στις Η.Π.Α .." Η δυσαρέσκεια που δημιουργήθηκε από το ευρώ, τότε θα επεκταθεί πέρα από τον Ατλαντικό.

Η αντίληψη ότι οι άνθρωποι είναι εναλλάξιμες μονάδες παραγωγικού δυναμικού, βρίσκεται πίσω από μαζικές ανοησίες όπως η προσπάθεια για την ενσωμάτωση της Τουρκίας στην ΕΕ και για την αντιμετώπιση της δημογραφικής κατάρρευσης μέσω της μαζικής μετανάστευσης.

«Αν μπορούσατε, η Τουρκία και πιθανώς η μισή Βόρεια Αφρική θα είχαν από καιρό γίνει μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά ανήκουν σε έναν πολιτισμό που δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης, ούτε μπορεί να «αποφασιστεί» από μια διμερή συμφωνία. Η Τουρκία δεν ανήκει στην Ευρώπη και ούτε θέλει καν να ανήκει. Αυτό που η Τουρκία πραγματικά θέλει είναι να επεκτείνει την εξουσία και την επιρροή της στην ήπειρό μας. Σε κάθε σύγκρουση συμφερόντων με τις ευρωπαϊκές χώρες, οι Τούρκοι θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν τις ντόπιες μουσουλμανικές μειονότητες υπέρ του σκοπού τους».

Είναι αρκετά εύκολο να καταλάβουμε τι προσελκύει τους ξένους στην Ευρώπη:

«Έχουν κατανοήσει ότι είναι μια πλούσια ήπειρος με σημαντικές δυνατότητες για προσωπικό κέρδος. Αλλά ο πλούτος της Ευρώπης είναι κάτι που θα πρέπει να κερδίζεται και να δημιουργείται εκ νέου κάθε μέρα από τους λαούς της Ευρώπης. Εάν οι Ευρωπαίοι είναι έξω και στην Ευρώπη εγκατασταθούν άνθρωποι από αλλού, ο πλούτος της Ευρώπης θα βυθιστεί στο επίπεδο που σήμερα επικρατεί στα εδάφη καταγωγής τους (των ξένων)».

Ο Willinger μιλάει για αυτό που οι λογικοί ονομάζουν «πλάνη της σύνθεσης». Ένας Τούρκος ή ένας Αφρικάνος συχνά μπορεί να βελτιώσει την οικονομική του κατάσταση με το να μετακινηθεί σε μια πλούσια ευρωπαϊκή χώρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ένας απεριόριστος αριθμός ανθρώπων που αναζητούν μια τέτοια βελτίωση θα μπορούσε να το πετύχει με τον ίδιο τρόπο. Δεδομένου ότι οι αριθμοί τους αυξάνουν αλματωδώς και το μερίδιο των γηγενών Ευρωπαίων του συνολικού πληθυσμού της Ευρώπης ελαττώνεται, η παραγωγική ικανότητα της ηπείρου διαβρώνεται αναπόφευκτα.

Ο Willinger τονίζει ότι η ένταξη ή η πολιτισμική αφομοίωση των Extra-Ευρωπαίων μεταναστών, που συνήθως θεωρείται ως η πιο μετριοπαθής εναλλακτική λύση για την πολυπολιτισμικότητα, είναι στην πραγματικότητα ο διπλασιασμός της παραφροσύνης που ξεκίνησε από τη μετανάστευση: "Πρώτα, ζητάτε να παραδώσουμε τις πατρίδες μας στους αλλοδαπούς. Μετά  απαιτείτε να  είμαστε ανοικτοί και ανεκτικοί. Στη συνέχεια, απαιτείτε από τους μετανάστες από την Ανατολή να εγκαταλείψουν τον πολιτισμό και τις αξίες τους και να γίνουν σαν εμάς". Μόνο η απέλαση-ο εδαφικός διαχωρισμός, είναι δίκαιο και για τους μετανάστες και για τους Ευρωπαίους.

Η σωστή απάντηση στη δημογραφική κατάρρευση είναι, φυσικά,«μια υγιής και ισχυρή πολιτική για την οικογένεια. Η Ευρώπη μας είναι μια Ευρώπη των οικογενειών. Θα αναγνωρίσει για μια ακόμη φορά την οικογένεια ως θεμέλιο του κράτους, και θα αποκαταστήσει τη δικαιωματική θέση της και την αξία της».

Οι ευρωκράτες είναι πολύ λάτρεις της λέξης «δημοκρατία», αλλά συνεχώς αντιτίθενται στις δημοκρατικές διαδικασίες όταν αυτές στέκονται εμπόδιο στα σχέδιά τους: "Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, δεν αφήσατε ούτε ένα έθνος, (να αποφασίσει μόνο του), εκτός από την ψήφο των Ιρλανδών, και οι Ιρλανδοί όταν είπαν όχι, τους αναγκάσατε να συμμορφωθούν". Αν ο Willinger ήταν λίγο μεγαλύτερος, θα θυμόταν μια παρόμοια τεχνική προς τη Δανία το 1992, όταν απέτυχε να επικυρώσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Όπου είναι δυνατόν, η ηγεσία της ΕΕ προτιμά να αποφεύγει τα δημοψηφίσματα:

«Γνωρίζετε πολύ καλά ότι οι λαοί της Ευρώπης δεν συμμερίζονται τις απόψεις σας. Για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν θα μας αφήσετε να αποφασίσουμε για τα πράγματα που είναι πραγματικά σημαντικά. Έχετε φτιάξει μια παρωδία δημοκρατίας απογυμνωμένης από την ουσία της και τώρα τολμάτε να λέτε τους επικριτές σας “εχθρούς της δημοκρατίας”».

Πρόσφατα, όταν οι Ελβετοί καταψήφισαν τη μαζική μετανάστευση, η ηγεσία της ΕΕ προσπάθησε να εκφοβίσει τον πληθυσμό με το να συζητάει για οικονομικά αντίποινα. Όταν μιλούν για δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας,«απαντάτε με ενστάσεις, ρήτρες που πρέπει να τηρούνται, και θέτετε γραφειοκρατικά εμπόδια. Αυτό το κόλπο αποσκοπεί στο να εκφοβίσουν τους Σκωτσέζους, και να τους γεμίσουν με τρόμο για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν πούνε «ναι». Τι θα συμβεί αν αυτοί οι λαοί αναπτύξουν μια γεύση για τη δημοκρατία, και ακόμη ψηφίσουν εναντίον της μαζικής μετανάστευσης, ή-ω, τι φρίκη! - ακόμα ψηφίσουν εναντίον σας;»

Το ένα δημοκρατικά εκλεγμένο θεσμικό όργανο της ΕΕ είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αλλά κι αυτό είναι μια παρωδία. Σημαντικές αποφάσεις δεν παίρνονται σε αυτό το κοινοβούλιο, το οποίο είναι «τίποτα περισσότερο από ό, τι ένα ακριβό σπίτι ανάπαυσης για τους πολιτικούς που έχουν φθάσει στο τέλος της παραγωγικής τους σταδιοδρομίας τους στην πατρίδα τους. Καθώς το ευρώ που προστατεύσατε κατέρρεε, δεν είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που αποφάσισαν για τη μοίρα του, αλλά οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Το βιβλίο του Willinger περιέχει τμήματα σχετικά με τη Ρωσία, την ουκρανική διένεξη, την κοινή ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική, την ευρωπαϊκή θρησκεία, το Ισλάμ, την επιβλαβή επίδραση της αμερικανικής λαϊκής κουλτούρας, τον ευρωσκεπτικισμό στη Μεγάλη Βρετανία, την εκπαιδευτική πολιτική, την εξωτερική πολιτική και πολλά άλλα. Και ο ίδιος είναι αισιόδοξος για το μέλλον:

Ο Markus Willinger 

«Ο μόνος λόγος που οι Βρυξέλλες ακόμα κυβερνούν είναι μόνο επειδή οι ευρωκράτες έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν ένα όραμα ενοποίησης. Αλλά μόλις μια εναλλακτική πρόταση αναδυθεί, η σάπια δομή τους θα καταρρεύσει και θα χάσει κάθε υποστήριξη».

«Για να καταλάβουμε πώς μπορεί να αναγεννηθούν οι πολιτισμοί, ας ρίξουμε μια ματιά στην Ασία. Οι πολιτισμοί της Ιαπωνίας και της Κίνας είχαν παραλύσει και ξεπεραστεί. Δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν περαιτέρω, και, κατά συνέπεια, κυριαρχήθηκαν και ταπεινώθηκαν από τους Ευρωπαίους. Ήταν αυτή ακριβώς η ταπείνωση που προκάλεσε την αναγέννηση των πολιτισμών και τον εκσυγχρονισμό των κοινωνιών τους. Από τα ερείπια της Πολιτιστικής Επανάστασης και το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες σηκώθηκαν και πάλι για να πάρουν την θέση τους στον κόσμο».

Εάν η Ευρώπη απαλλαχθεί από την τυραννία των γραφειοκρατών και πάρει την θέση της στον κόσμο, θα είναι εξαιτίας νέων ανθρώπων με καθαρή σκέψη και αποφασιστικότητα, όπως ο Mark Willinger και της γενιάς που τώρα ενηλικιώνεται.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ