Το ημερολόγιο του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία Μετά από 1200 νεκρούς άμαχους το ΝΑΤΟ ισχυρίστηκε στις 4 Μαΐου, ότι «δεν βομβάρδιζε τον σερβικό λαό», αλλά τον …Μιλόσεβιτς.

 

 Την 42η ημέρα του «Ελεήμονος Άγγελου», φάνηκαν τα σημάδια της προδοσίας του Μιλόσεβιτς σε συνεργασία με το καθεστώς Γιέλτσιν. 
Ο μέθυσος Γιέλτσιν, έστειλε τον αγράμματο και λωποδύτη τέως πρωθυπουργό του Βίκτορ Τσερνομίρντιν με ένα «σχέδιο», στην Ουάσιγκτον για να δει τον Κλίντον. 
Ο Τσερνομίρντιν, είδε τον Κλίντον, και συμφώνησαν ότι. «οι διαφορές νοοτροπίας μεταξύ της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών μειώθηκαν» και ότι υπήρξε, «επαναπροσέγγιση» με τη Ρωσία. 
Ο Κλίντον δήλωσε ότι η λεγόμενη διπλωματική λύση για το πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου ήταν τώρα πιο κοντά από όσο ποτέ άλλοτε και ότι θα διατάξει την αναστολή των βομβαρδισμών όταν κρίνει ότι ο πρόεδρος Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς σταμάτησε τις επιχειρήσεις στο Κοσσυφοπέδιο και απέσυρε τις δυνάμεις του.Δηλαδή το Ψήφισμα 1244, που υιοθετήθηκε στις 10 Ιουνίου 1999,είχε ήδη συμφωνηθεί σε βασικές γραμμές. 
Ο Ρώσος υπουργός Άμυνας Ιγκόρ Σεργέγιεφ εκφράζοντας τη διαφωνία των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων στους χειρισμούς Γιέλτσιν- Τσερνομίρντιν πρότεινε την αποστολή ειρηνευτικής δύναμης όχι του ΝΑΤΟ αλλά από στρατεύματα από τις σκανδιναβικές χώρες και από χώρες που δεν συμμετείχαν στις αεροπορικές επιδρομές κατά της Γιουγκοσλαβίας.
Η «μουσάτη ισπανίδα σοσιαλίστρια» ο Ξαβιέ Τσογλάνα, παράλληλα, είπε στο CNN ότι, για να βρεθεί λύση ,«ο Μιλόσεβιτς θα πρέπει να σταματήσει τις δολοφονίες, πρέπει να πάρει το στρατό του από το Κοσσυφοπέδιο, και πρέπει να δεχθεί μια διεθνή δύναμη που θα εγγυηθεί ότι οι πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, που εκδιώχθηκαν από τη χώρα τους, θα επιστρέψουν με ασφάλεια». 
Ο Τσογλάνα είπε ότι «ο λαός της Σερβίας δεν είναι υπεύθυνος για την τρέχουσα κατάστασή αλλά η ευθύνη βρίσκεται ξεκάθαρα στους ώμους του Μιλόσεβιτς και του καθεστώτος του», και ότι η Σερβία, «αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της οικοδόμησης μιας διαρκούς ειρήνης στην Ευρώπη αλλά θα πάρει τη θέση του χωρίς τον Προέδρο της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς». 
Η εκστρατεία των ΝΑΤΟικων βομβαρδισμών  στη Γιουγκοσλαβία γίνεται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, για την υπεράσπιση της ελευθερίας και για την υπεράσπιση του κράτους δικαίου. Η δράση μας στα Βαλκάνια χωρίς καμία αμφιβολία θα εξασφαλίσει ότι η Ευρώπη εισέρχεται στην επόμενη χιλιετία με ειρηνη και σταθερότητα. 
Ο Τσογλάνα αναγνώρισε το ρόλο της Ρωσίας στην αναζήτηση μιας λύσης στην κρίση του Κοσσυφοπεδίου, λέγοντας ότι θα έχει «κεντρικό» ρόλο στην προσπάθεια. 
Επομένως είχε συμφωνηθεί η απόσυρση του σερβικού στρατού, ο έλεγχος των συνόρων από τη διεθνή δύναμη, και απέμενε να συμφωνηθεί η σύνθεση της διεθνούς δύναμης και το πολιτικό μέλλον του Μιλόσεβιτς. Για αυτό συνεχίστηκαν οι βομβαρδισμοί άλλες 36 ημέρες. Ο Γιέλτσιν εξασφάλισε στον Μιλόσεβιτς την παραμονή του στην εξουσία μέχρι τις 7 Οκτωβρίου του 2000 αλλά από τον Ιούλιο του 1999 η CIA είχε λάβει την εντολή από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, για να ετοιμάζει ώστε να ετοιμάσει την επιχείρηση της δημοκρατικής του «ανατροπής». 
Ο Μιλόσεβιτς για να προετοιμάσει το σκηνικό της απόσυρσης του στρατού, δέχθηκε στις 4 Μαΐου τους ανώτερους στρατιωτικούς και αστυνομικούς διοικητές στο Κόσσοβο και το Μετόχι που τον ενημέρωσαν ότι είχαν « καταστραφεί εντελώς οι μονάδες, και οι υποδομές του τρομοκρατών του UCK και ότι το σύνολο της επικράτειας του Κοσσυφοπεδίου βρισκόταν υπό των έλεγχο των πολιτικών αρχών». 
Το κυριότερο γεγονός στο επιχειρησιακό επίπεδο ήταν η κατάρριψη πάνω από Βαλίεβο, κατά τη διάρκεια αερομαχίας ενός MiG-29 της Πολεμικής Αεροπορίας της Γιουγκοσλαβίας, του οποίου ο χειριστής σμήναρχος Μιλένκο Πάβλοβιτς σκοτώθηκε. 
  Το Γιουγκοσλαβικό Ραδιόφωνο ανέφερε ότι βομβαρδίστηκαν και πάλι τα διυλιστήρια πετρελαίου στο Νόβι Σαντ, ένα όρεινο χωριό στο Ζλάτιμπορ η Πόζεγκα, μια ημιτελής σιδηροδρομική γέφυρα στην Οστρούζνιτσα κοντά στο Βελιγράδι , (που ολοκληρώθηκε τελικά το 2005), και μια γέφυρα στον Μοράβα 50 μίλια νότια της Νις. 
Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, για τους πρόσφυγες από την αρχή της επίθεσης, από το Κοσσυφοπέδιο έφυγαν περίπου 875.000 άτομα, εκ των οποίων οι 677.000 βρίσκονταν ακόμα σε γειτονικές χώρες.