Σχόλιο του Έλληνα αναλυτή της Morgan Stanley για την Ελλάδα

27 Ιουνίου, 2015

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: ΕΙΔΗΣΕΙΣ FOREX

Γράφει ο Γιώργος Στακιάς * Αναλυτής Morgan Stanley

 Δύο σκόρπιες σκέψεις

Ο γράφων θα ήθελε πάρα πολύ να αφιερώσει και αυτό του το άρθρο στην ανάλυση των συναλλαγματικών ισοτιμιών και στο πώς αυτές θα επηρεαστούν από τις εξελίξεις, αλλά η τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα τον «αναγκάζει» να επικεντρωθεί μόνο σε αυτή.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές διεξάγεται συζήτηση στη Βουλή με θέμα την έγκριση ή μη του δημοψηφίσματος… Ποιου δημοψηφίσματος όμως, αφού ακόμα και το ερώτημα τίθεται σε αμφισβήτηση. Η ελληνική κυβέρνηση αναφέρει πως θα θέσει στην κρίση του κόσμου την έγκριση ή μη των μέτρων που περιλαμβάνονται στην πρόταση των δανειστών. Ας αφήσουμε στην άκρη το πώς ο μέσος Έλληνας θα κληθεί να κρίνει τις προτάσεις και τις λεπτομέρειες ενός κειμένου που ακόμα και εξειδικευμένοι τεχνοκράτες χρειάζονται αρκετό χρόνο για να εμβαθύνουν και να κατανοήσουν. Η ουσία είναι ότι στο τελευταίο Eurogroup το μεσημέρι του Σαββάτου, η πρόταση αυτή αποσύρθηκε. Θα διεξαχθεί λοιπόν σε μία χρεοκοπημένη χώρα ένα δημοψήφισμα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο και με απάντηση η οποία δε θα έχει κάποιο νόημα;

Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα τίθενται και θα μείνουν αναπάντητα. Με βασικό το εξής: υποτίθεται πως η κυβέρνηση αυτή εξελέγη με αντιμνημονιακή λαϊκή εντολή εναντίον των «διεθνών τοκογλύφων» όπως τους αποκαλούσε, με τους οποίους βέβαια εκ των υστέρων δεν είχε κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί και να τους επαινέσει (υπενθυμίζουμε τη δήλωση του ΥΠΟΙΚ κ. Βαρουφάκη ότι ο Σόιμπλε είναι η πνευματική δύναμη της ΕΕ, καθώς και του πρωθυπουργού προς τη διευθύντρια του ΔΝΤ ότι τη θέλει στη Σύνοδο γιατί εκτιμά την ειλικρίνειά της). Αυτό θα ήταν καλό αν οδηγούσε κάπου. Φάνηκε όμως ότι όπως στις εκλογές του 2012, όπου το τότε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξόδεψε όλο το διαθέσιμο χρόνο της διερευνητικής εντολής μην κάνοντας τίποτα, έτσι και τώρα, σπατάλησε όσο διαθέσιμο χρόνο είχε η χώρα σε σειρές επαφών με στόχο να «αλλάξει την Ευρώπη» όπως έλεγε το 2012 ο νυν επικεφαλής της ομάδας διαπραγμάτευσης, Ε. Τσακαλώτος, ψάχνοντας για αμιγώς πολιτικές λύσεις τη στιγμή που οι θεσμοί είχαν ξεκαθαρίσει από καιρό ότι χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ δεν υφίσταται συζήτηση. Όλα αυτά, μόνο και μόνο για να φτάσουμε στον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας, με το οικονομικό επιτελείο να καταθέτει την τελευταία στιγμή μία πρόταση με μέτρα που έκαναν τα προηγούμενα δύο μνημόνια να θυμίζουν παλιές καλές εποχές.

Βάσει αυτού, η κίνηση προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία μοιάζει περισσότερο με πέταγμα μπάλας στην εξέδρα, για να σωθεί το πολιτικό κεφάλαιο και ο εγωισμός κάποιων. Μόνο που για άλλη μια φορά ξεχνάμε ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί κάτοικοι αυτού του πλανήτη και ότι εκτός από τη δική μας βούληση, υπάρχουν και άλλοι λαοί που αποφασίζουν για τους ίδιους. Και μια εκ των αποφάσεων που καλούνται να πάρουν είναι αν θα μας δανείσουν τα λεφτά τους, με κίνδυνο να τα (ξανα)πετάξουν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Η απόφαση του Eurogroup περί μη παράτασης του προγράμματος και απόσυρσης της πρότασης, όσο οδυνηρή κι αν είναι για τη χώρα μας, είναι απόφαση απλής και κοινής λογικής, απόρροια της απώλειας υπομονής των υπολοίπων κρατών-μελών της ζώνης του ευρώ. Εδώ να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ούτε οι δανειστές είναι άγιοι, ούτε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι απλώς ξύπνησαν μια ωραία πρωία και είπαν να σκαρφιστούν κάθε λογής μέσο για να χρεοκοπήσουν την Ελλάδα. Πολλές από τις αποφάσεις για τα δάνεια που έδιναν, όπως και η ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ μπορούν να χαρακτηριστούν από ανώριμες έως και προμελετημένες. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να κατηγορούμε τους άλλους χωρίς να κοιτάμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη. Γιατί πολύ απλά η κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα τα τελευταία 35 περίπου χρόνια μας βόλευε όλους ανεξαιρέτως. Και τους κυβερνώντες που εναλλασσόταν στην εξουσία, αλλά και τους αντιπολιτευόμενους που με ένα μικρό ποσοστό έκαναν κριτική εκ του ασφαλούς, προτείνοντας πράγματα εκ των προτέρων ανεδαφικά, υπό το φόβο μήπως και ψηφιστούν.

Καταλήγοντας και ευχαριστώντας το χώρο που με φιλοξενεί όπως και εσάς που διαβάσατε το άρθρο μέχρι εδώ, αν το ερώτημα ήταν παραμονή ή όχι της χώρας στο ευρώ, τότε θα ψήφιζα ναι. Στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα όμως, αδυνατώ να πάρω θέση. Γιατί όπως προανέφερα πλέον δεν έχει κανένα νόημα, γιατί οι δύο αποφάσεις είναι η μία πιο οδυνηρή από την άλλη, αλλά και κυρίως γιατί βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Γιατί είμαι σίγουρος ότι κανείς μας δε θα ήθελε τα μέτρα που τελικά πρότειναν οι δανειστές, όπως επίσης είμαι σίγουρος ότι σκηνικά τύπου Αργεντινής το 2000 δε θα ήθελε να τα ζήσει κανείς μας.