Δολοφονική ισότητα

 

Καμπότζη: από εδώ πέρασε η "ισότητα" των Ερυθρών Χμερ

Η «ισότητα» είναι ένα από τα πιο ύπουλα χρησιμοποιούμενα κλισέ και τα πιο ολέθρια συνθήματα της σύγχρονης εποχής. Δήθεν αφορά την δικαιοσύνη και την εξίσωση όλων των ανθρώπων, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τη δικαιοσύνη και είναι βαθιά αντιανθρώπινη.

H «ισότητα» δεν μπορεί να βασιστεί σε καμία πολιτισμένη ανθρώπινη κοινωνία. Η προσπάθεια για μεγαλύτερη «ισότητα» δεν θα κάνει τον χαζό έξυπνο, τον άσχημο όμορφο ή τους φτωχούς πλούσιους. Αντίθετα, θα τα κάνει όλα - είτε είναι μόδα, είτε τέχνη, είτε γλώσσα, είτε εμπόριο, είτε γενική ανθρώπινη αλληλεπίδραση - πιο ανιαρά, πιο άσχημα, πιο πανομοιότυπα, πιο άτακτα, πιο απεχθή, πιο χαλαρά, λιγότερο ευχάριστα και λιγότερο επιθυμητά.

Ένα έμβλημα φόνων, μίσους και τρόμου

Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι η παγίδα της «ισότητας» που επιχειρείται να εμφυτευθεί στην συλλογική μας σκέψη, απαιτεί την κατασκευή μίας απεχθούς γραφειοκρατίας που θα παρακολουθεί, θα ελέγχει και θα υποδουλώνει τους ίδιους τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι επιθυμεί να αναζωογονήσει και να ενδυναμώσει. Η επιβολή της «ισότητας», δηλαδή, απαιτεί τον αυτοπροσδιορισμό μιας εποπτεύουσας ελίτ που θα αναλάβει τοκαθήκον ενός «ισοσταθμιστή». Έτσι, η προσπάθεια να οικοδομηθεί μια κοινωνία «ίσων» οδηγεί πάντα στην αέναη άσκηση της τυραννίας.

Αλλά πώς φτάσαμε στο σημείο αυτή η παρανοϊκή αντίληψη να έχει κατοχυρωθεί ως «ιδανικό»; Και γιατί, μετά από τόσες ανείπωτες σφαγές, τόση φρίκη και πόνο που έχει προκαλέσει, εξακολουθούμε να βλέπουμε την «ισότητα» ως κάτι που αξίζει να ακολουθήσουμε, αξίζει να θυσιαστούμε για αυτήν, ένα «πατριωτικό καθήκον» ακόμα;

“all men are created equal”

Ο όρος «ισότητα», φυσικά, δεν είναι ακριβώς νέος. Πρωτοεμφανίστηκε ως μόδα μεταξύ της δυτικής πνευματικής ελίτ πριν από δύο αιώνες. Ενέπνευσε σε μεγάλο βαθμό δύο μεγάλες πολιτικές αναταραχές, μία στην Αμερική και μια άλλη στηΓαλλία. Αφού αποφάσισαν να είναι ανεξάρτητες πολιτείες, εκπρόσωποι των δεκατριών πρώην αγγλικών αποικιών του Νέου Κόσμου υπέγραψαν τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, η οποία χαρακτηρίζει ως «αυτονόητο» ότι «όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι» (“all men are created equal”). Εν τω μεταξύ, εκείνοι οι οπαδοί της γκιλοτίνας στη Γαλλία έκαναν την "egalite" ένα από τα συνθήματα τους.

Χωρίς να υπάρχει διάθεση να υποτιμηθούν οι ιδρυτές της Αμερικής, εκείνη η συλλογική δήλωσή τους περί ισότητας των ανθρώπων ήταν μια εκπληκτικά ηλίθια χειρονομία, η οποία από τότε οδήγησε σε κάθε είδους ιδεολογικές κακοποιήσεις. Οποιοσδήποτε και να ήταν ο λόγος που ο Τόμας Τζέφερσον ήθελε να συμπεριληφθεί η φράση αυτή στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, αυτός ο ασαφής ορισμός της ισότητας των ανθρώπων είναι εξαιρετικά αόριστος. Πώς ακριβώς "όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι"; Είναι ίσοι απέναντι στο νόμο; Είναι ίσοι στα μάτια του Θεού; Είναι ίσοι, στο να βρίσκονται όλοι στο "ίδιο επίπεδο εισοδήματος"; Ο Τζέφερσον δεν μας το εξηγεί. Και το θέμα είναι περίπλοκο, αφού -όπως επισημάνθηκε συχνά στην εκλεκτικά εικονοκλαστική εποχή μας- αυτός ο υποτιθέμενος πιστός στην αυταπόδεικτης «ισότητας» των ανθρώπων ήταν επίσης ιδιοκτήτης σκλάβων! 

                                                             

Meanwhile, in France..

Οι Γάλλοι «επαναστάτες», από την πλευρά τους, δεν είχαν όρεξη για αφηρημένες έννοιες. Η ακούραστη προσπάθειά τους ήταν να καταστήσουν την κοινωνία πολύ πιο «ίση», κόβοντας κεφάλια στο σωρό. Χιλιάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν σε αυτή την ενορχηστρωμένη βασιλεία της τρομοκρατίας, της οποίας κύριος στόχος ήταν να προωθήσει και να διακηρύξει την «ισότητα».

                                                               

Μόλις οι μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία στη Ρωσία του 20ου αιώνα, και  αργότερα τους ακολούθησε το μαοϊκό καθεστώς στην Κίνα και εκείνο των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, οι αριθμοί των δολοφονημένων αυξήθηκαν. Τώρα εκατομμύρια, και δεκάδες εκατομμύρια, έπρεπε να θανατωθούν για το μοναδικό τους έγκλημα που ήταν ότι δεν ήταν «ίσοι» με τους συνανθρώπους τους. Σε όλο τον κόσμο, η αναζήτηση της «ισότητας» έχει οδηγήσει σε σφαγές που όμοιές τους δεν υπάρχουν στην ιστορία.                                                      

Λογικά θα έπρεπε μετά από τόσους ποταμούς αίματος χάριν της δημαγωγική απάτης της «ισότητας», κάθε νέα προσπάθεια αναβίωσής της να δημιουργούσε απέχθεια λόγω του πόνου που έχει προκαλέσει και της σύνδεσής της με μαζικές δολοφονίες που επιβλήθηκαν από την κρατική εξουσία. Ζούμε άλλωστε σε μια εποχή που οποιαδήποτε κριτική κατά των Εβραίων αντιμετωπίζεται, σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας, με εξαιρετική καχυποψία, αν όχι ξεκάθαρη εχθρότητα. Λόγω του αιματηρού ‘Shoah’ της πρόσφατης ιστορίας, οποιοσδήποτε που εγκαλεί τους Εβραίους για οτιδήποτε, σε οποιοδήποτε χρονικό πλαίσιο, τιμωρείται με εξαφάνιση από την ευγενική κοινωνία και του καταλογίζεται συμμετοχής στη γενοκτονία..

"Ισότητα" αλά Ρουάντα

Αλλά, φυσικά, δεν θεωρούνται «ίσα» όλα τα θύματα της ιστορίας. Όπως ο George Orwell παρατήρησε περίφημα, κάποιοι είναι πράγματι πολύ «πιο ίσοι» από τους άλλους. Έτσι δεν φαίνεται να έχει σημασία πόσες δεκάδες εκατομμύρια έχουν αποκεφαλισθεί από τις δημοκρατικές γκιλοτίνες, πόσα εκατομμύρια εκτελέστηκαν στα "χωράφια του θανάτου" (killing fields) ή στάλθηκαν στη Σιβηρία για να λιμοκτονήσουν, όλοι γιατί ήταν ένοχοι στο ότι ανήκαν σε ευημερούντα ή υψηλότερα κοινωνικά στρώματα (ή, όπως οι Χούτου στη Ρουάντα, αφού μετέδωσαν πρώτα μέσω ραδιοφώνου τα γενοκτονικά τους σχέδια - ότι τα "ψηλά δέντρα" πρέπει να κοπούν - “cut the tall trees” - επιδόθηκαν στις τριάντα εφιαλτικές εβδομάδες ανηλεών μαζικών σφαγών των θεωρούμενων ψηλών Τούτσι). Όχι, από ότι φαίνεται, ανεξάρτητα από το πόσοι έχουν εξοντωθεί και έχουν γίνει σκόνη κάτω από την τυραννία της αναγκαστικής «ισότητας», η απαίτηση να γίνουν τα πράγματα πιο «ίσα» θα συνεχίσει να είναι όχι μόνο ανεκτή, αλλά και εγκεκριμένη. Εκείνοι που προμοτάρουν την «ισότητα» εξακολουθούν να θεωρούνται ως δίκαιοι σταυροφόροι της «δικαιοσύνης», παρά για στυγνοί προπαγανδιστές άλλης μιας εκστρατείας τρόμου ενάντια στην παράδοση, την λογική και την πραγματικότητα.

"ΚΑΘΕ... αγάπη" είναι "ίση"

Ήταν μόνο θέμα χρόνου πριν παρουσιαστεί η ανελέητη απαίτηση για τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων - δηλαδή, η απαίτηση να ξαναπροσδιορίσουμε ξαφνικά ένα πανάρχαιο θεσμό σύμφωνα με τα γούστα μιας ηλικίας δέκα ετών ελίτ - ως θέμα «ισότητας». Το γεγονός ότι ένας άνδρας και μια γυναίκα μπορούν να παντρευτούν, αλλά όχι δύο άνδρες ή δύο γυναίκες, σημαίνει (για τα μυαλά τους) ότι τα πράγματα δεν είναι «ίσα» στο θέμα του γάμου. Οπότε ο νόμος πρέπει να αλλάξει για να χωρέσουν κι εκείνοι που αισθάνονται ότι έχουν απομείνει «απ’έξω». Και στους «απ’έξω» διεκδικούν θέση οι υποστηρικτές της πολυγαμίας και εκείνοι της αιμομιξίας και εκείνοι της παιδεραστίας και πάει λέγοντας, καθώς δεν υπάρχει πλέον κάποιος νόμιμος λόγος να απορριφθεί κάθε είδους «σχέση», αφού θα έχουμε να κάνουμε με θέμα «ισότητας».

                                                                   

Η κληρονομιά της γενοκτονίας, της τρομοκρατίας και της τυραννίας που προκάλεσε η ώθηση για «ισότητα» δεν έχει καμία απολύτως διαφορά. Στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, η επιθυμία να επιβληθεί η «ισότητα» έχει όλο και πιο έντονο αντι-λευκό υπόβαθρο. Οι υποστηρικτές της έχοντας ρουφήξει τον δηλητηριώδη πολιτιστικό μαρξισμό, όπως το γάλα της μητέρας τους, κολακεύουν τους εαυτούς τους ως «κοινωνικούς επαναστάτες», βλακωδώς αντιμετωπίζουν με έναν «ρομαντισμό» την κουλτούρα των μαύρων, των ισπανόφωνων, των μουσουλμάνων και οποιασδήποτε άλλη εθνοτικής μειονότητας, ενώ βλέπουν τους φυλετικούς τους αδελφούς που δεν τους ακολουθούν στις ιδεοληψίες τους, με μια αχαλίνωτη εχθρότητα.

Αλλά η αλήθεια είναι ένας ισχυρός σύμμαχος και ξέρουμε ότι παρά τα όσα μας λένε, όλοι αυτοί δεν είναι παρά αδαείς εγωιστές κλόουν πάσχοντες από ισχυρότατη πλύση εγκεφάλου. Και είναι μια ζοφερή ειρωνεία, το ότι αν μια πραγματική επανάσταση συμβεί, αυτοί οι χρήσιμοι ηλίθιοι θα είναι αναμφίβολα οι πρώτοι που θα βρεθούν απέναντι από ένα εκτελεστικό απόσπασμα.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ