Αναζητείται «τελική ευθεία»

 

Δευτέρα 08 Ιανουαρίου 2018, 00:02 - Τελευταία ενημέρωση: Κυριακή 07/01/2018, 23:07

Κοινή χρήση

-A +A

Του Βασίλη Γεώργα

Τις επόμενες ώρες που το βαρύ πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα της 3ης αξιολόγησης θα βρίσκεται στη Βουλή, θα ακούσουμε για πολλοστή φορά το επιχείρημα ότι «μπαίνουμε στην τελική ευθεία» και αξίζει όλα να ψηφιστούν με έναν πόνο για να σφραγίσουμε με βουλοκέρι την έξοδο από την κρίση.

Αυτή η αόριστη πρόβλεψη ότι «τελειώνουν όλα» έχει αρχίσει να μοιάζει με χιλιομασημένη καραμέλα. Είναι, όμως, τόσο βαθιά προβληματική η κατάσταση που βιώνει η χώρα, ώστε όσες φορές και αν επαναληφθεί η ίδια αισιόδοξη φράση από τα στελέχη της κυβέρνησης και τους φίλα προσκείμενους επιχειρηματίες της, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κάτι που να μας δείχνει επί ποιας τελικής ευθείας πορευόμαστε.

Κατά κάποιο τρόπο είναι σαν να κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να μην μπορούμε να διακρίνουμε το είδωλό μας.

Βρισκόμαστε πριν από πρόωρες εκλογές; Πριν από ένα νέο κυνήγι φαντασμάτων; Πριν από συνταρακτικές αλλαγές στα εθνικά θέματα; Πριν από κάποια νέα ανακεφαλαιοποίηση στις τράπεζες; Πριν από την ίδρυση ενός νέου κόμματος από τα δεξιά; Πριν από έναν νέο γύρο αντιδράσεων των ανθρώπων της εργασίας που θα δουν περισσότερα από τα μισά τους εισοδήματα να ρίχνονται στον Πίθο των Δαναΐδων;

Αυτό που σίγουρα δεν συμβαίνει είναι το τέλος των μνημονίων και η αρχή της ανάπτυξης και της ευημερίας που ευαγγελίζονται ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του.

Αμφότερα αποτελούν εκ των προτέρων ναρκοθετημένα πεδία επί των οποίων θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε για χρόνια ακόμη.

Μια χώρα οικονομικά καταρρακωμένη, με έναν στους δύο νέους πολίτες της χωρίς δουλειά, με απλήρωτους φόρους και κόκκινα δάνεια που υπερβαίνουν τα 200 δισ. ευρώ και με γείτονες οι οποίοι επιβουλεύονται τα σύνορά της, δεν μπορεί να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον επειδή κάποιοι στην Ευρώπη και στο εσωτερικό έχουν συμφέρον να φιλοτεχνούν μαγικές εικόνες.

Αν επιχειρήσουμε να δούμε σε ποιο ακριβώς σημείο του τούνελ στεκόμαστε, δεν θα διακρίνουμε φως αλλά σκιές.

Από τη μια το πολιτικό κλίμα οξύνεται στον μέγιστο βαθμό χωρίς αυτό να συνάδει με τη φιλολογία για την «έξοδο από την κρίση» και από την άλλη το ίδιο το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο της χώρας προετοιμάζεται για την «επόμενη μέρα» αναθερμαίνοντας σενάρια συγκυβερνήσεων εθνικής ενότητας.

Όσες φορές στο παρελθόν έγιναν συζητήσεις για κυβερνήσεις συνεργασίας, είχαν βασιστεί σε αρνητικά σενάρια για τη χώρα.

Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι ακόμη πιο περίπλοκα. Η Ελλάδα έχει μεν υπογράψει προληπτικά ένα τέταρτο μνημόνιο με βαριά μέτρα για το 2019-2020, πορεύεται ωστόσο χωρίς διασφαλισμένη χρηματοδότηση και είναι πλήρως εκτεθειμένη σε κάθε λογής απρόβλεπτες αντιξοότητες.

Είτε στη μια, είτε στην άλλη περίπτωση, είτε δηλαδή είναι βάσιμη η αισιοδοξία της κυβέρνησης είτε δικαιολογημένες οι ανησυχίες του πολιτικού – οικονομικού συστήματος, θα ήταν χρήσιμο να απαντηθεί το ερώτημα για το τι γνωρίζουν όλοι αυτοί, που δεν το ξέρουμε εμείς οι υπόλοιποι.