Υδροχοϊσμός και Νέα Τάξη Πραγμάτων

Ποιες είναι οι λύσεις που προτείνει στους Έλληνες;

Μπορεί ν' αντιμετωπίσει τη σημερινή οικονομική κρίση;

Ποιες είναι οι σχέσεις του με τη σημερινή πολιτική ηγεσία;

Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η οικονομική κατάσταση της πατρίδας μας βρίσκεται σε οριακό σημείο. Η προηγούμενη πολιτική των κυβερνήσεων έχει καταστρέψει τα πάντα. Όσο κι αν αυτό ακούγεται "καταστροφολογικό", δεν είναι τέτοιο και αυτό είναι εύκολο ν' αποδειχθεί. Τίποτε σήμερα δεν "λειτουργεί", γιατί απλούστατα αυτό συνέφερε εκείνους που επιθυμούν να ελέγχουν το ελληνικό κράτος. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι απόλυτα εχθρική με την έννοια του "εθνικού κράτους". Του κράτους, που λειτουργεί ως ιδιοκτησία του λαού του. Του κράτους, το οποίο μέσα στα πλαίσια των νόμων —και με τις δυνατότητες που του προσφέρει ο μηχανισμός του— προσπαθεί να προστατεύσει την ιδιοκτησία του λαού με τους όρους που αφο­ρούν την έννοια της "ιδιοκτησίας".

Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Ένας ιδιοκτήτης —ο οποιοσ­δήποτε ιδιοκτήτης— λειτουργεί με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, γιατί έχει κάποια πολύ συγκε­κριμένα συμφέροντα. Κύριο μέλημά του είναι να διατηρεί ακμαίο το κεφάλαιό του και να προστατεύει τον πλούτο του. Αυτοί είναι οι βασικοί άξονες των πολιτικών του κάθε ιδιοκτήτη. Το κεφάλαιο διατηρείται ακμαίο, όταν μπορεί να παράγει και βέβαια όταν βρίσκει τρόπο και χώρο να "σπρώξει" τα προϊόντα του στην αγορά. Από εκεί και πέρα ο πλούτος που τα προϊόντα αυτά αντλούν από την αγορά πρέπει κατ' αρχήν να προστατευτεί και στη συνέχεια να επενδυθεί. Να επενδυθεί, είτε εκ νέου στο χώρο της παραγωγής είτε στον τομέα των υποδομών, που έχουν σχέση με το επίπεδο ζωής εκείνου που κατέχει το κεφάλαιο.

Τα πράγματα δηλαδή είναι εξαιρετικά απλά και μπορεί να τα κατανοήσει ο οποιοσδήποτε, αν κάνει μια αναγωγή στο προσωπικό επίπεδο. Ο σοβαρός άνθρωπος πρώτα θα επενδύσει στη δουλειά του και στη συνέχεια —όταν θα έχει την άνεση— θα επενδύσει και σε μη παραγωγικές δραστηριότητες. Πρώτα θα εξασφαλίσει την επιβίωσή του και κατόπιν θα χρηματοδοτήσει για παράδειγμα την ανακαίνιση του σπιτιού του, την αγορά νέου αυτοκινήτου, τη διασκέδασή του ή τις διακοπές του. Αυτά όμως τα απλά πράγματα δεν συμφέρουν τους ιμπεριαλιστές να συμβαίνουν στο επίπεδο του κράτους. Τους ιμπεριαλιστές, που αντιλαμβάνονται τα πάντα σαν ιδιοκτησία τους κι ως εκ τούτου είναι πολέμιοι των λογικών που προστατεύουν τις περιουσίες των λαών.

Ανάμεσα στα κράτη τα οποία αποτελούν στόχο των ιμπεριαλιστών είναι και η Ελλάδα. Η Ελλάδα τους ενδιαφέρει για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν θ' ασχοληθούμε με τους γεω­πολιτικούς στρατηγικούς τους στόχους, που είναι πολύπλοκοι και δεν μπορούν να γίνουν άμεσα αντιληπτοί από τον μέσο πολίτη. Θ' ασχοληθούμε με τους απλούς οικονομικούς στόχους, για να διαπιστώσει ο αναγνώστης το μέγεθος των συμφερόντων που υπάρχουν γύρω από τη μικρή αυτή χώρα. Η Ελλάδα τους ενδιαφέρει να ελέγχεται για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Τους ενδιαφέρει να ελέγχουν την οικονομική της κατάσταση, γιατί από την οικονομία ξεκινάει η έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας, απέναντι στην οποία βέβαια αυτοί είναι αλλεργικοί. Ο αυτοδύναμος λαός όπως και ο αυτοδύναμος άνθρωπος είναι επικίνδυνοι για την εξουσία, γιατί δεν ελέγχονται. Δεν την έχουν ανάγκη και δεν "σέρνονται" στα γραφεία της. Γι' αυτόν τον λόγο οι ιμπεριαλιστές απε­χθά­νονται την οικονομική αυτάρκεια των θυμάτων τους. Από τη στιγμή λοιπόν που επιθυμούν τον έλεγχο της Ελλάδας, ευνόητο είναι ότι το πρώτο πράγμα που έχουν ως στόχο είναι ο έλεγχος της οικονομίας της.

Ο κύριος λόγος που τους ενδιαφέρει ο έλεγχος αυτού του κράτους είναι η ποιότητα της "γειτο­νιάς" στην οποία βρίσκεται η ιδιοκτησία του ελληνικού λαού. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί η Ελλάδα βρίσκεται στο "σταυροδρόμι" τριών ηπείρων. Το ελληνικό "οικόπεδο" είναι "γωνιακό" και ως εκ τούτου εύκολα μπορεί να γίνει κερδοφόρο. Αυτό τους απειλεί σε όλα τα επίπεδα. Μια οικονομικά ισχυρή και άρα ανεξάρτητη Ελλάδα θα τους ενοχλούσε δίπλα στη Μέση Ανατολή. Μια ανεξάρτητη Ελλάδα θα τους ενοχλούσε απέναντι στη διώρυγα του Σουέζ ή με ιδιαίτερες σχέσεις με τη Ρωσία, η οποία αναζητά απεγνωσμένα πρόσβαση στις αγορές πετρελαίου. Αυτή η ανεξαρτησία είναι εφι­κτή μόνον με την οικονομική ανάπτυξη, η οποία πραγματο­ποιείται σχετικά εύκολα, λόγω του ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κοντινή απόσταση της από τις μεγάλες ευρωπαϊκές "αγορές" όλων των ειδών. Αν μπορούσε να το εκμεταλλευτεί αυτό, θα έκανε ανέφικτους όλους τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών. Τους σχεδιασμούς, που επιδιώκουν να επιβάλουν με όλα τα μέσα, ώστε να έχουν απόλυτη εξουσία στο "οικόπεδο" το οποίο τους επιτρέπει να ελέγχουν τις "ευαίσθητες" για τα ζωτικά τους συμφέροντα περιοχές.

Η ελληνική εθνική ιδιοκτησία τους απειλούσε, γιατί μπορούσε να ακυρώσει το σύνολο των σχεδιασμών τους. Για να το καταλάβουμε αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε τον σχεδιασμό και άρα να μπορούμε να καταλάβουμε τους όποιους κινδύνους τον απειλούν. Μόνον αν κάποιος γνωρίζει το πώς έχει τυλιχθεί το "κουβάρι" των συμφερόντων μπορεί να καταλάβει και πώς αυτό ξετυλίγεται. Αν δηλαδή δεν καταλαβαίνεις τι επιδιώκεται από τις σημερινές πολιτικές που δημιουργούν τα προ­βλήματα, δεν μπορείς να κρίνεις και άρα δεν μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα στις προτεινόμενες λύσεις. Όταν δεν μπορείς να κατανοήσεις το πρόβλημα, δεν μπορείς να κατανοήσεις και τις λύσεις. Άρα είναι βασικό για τον γράφοντα ν' αναλύσει τα δεδομένα, ώστε ο αναγνώστης να μπο­ρέσει κατ' αρχήν να κατανοήσει το πρόβλημα. Αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να κατανοήσει τις λύσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει τι προτείνει ο Υδροχοϊσμός κι αν αυτά τα οποία προτείνει είναι εφικτά ή όχι.

Ο γράφων βρέθηκε πολλές φορές αντιμέτωπος με το πρόβλημα αυτό. Οι φίλοι και συμπα­θούντες τον Υδροχοϊσμό —και όχι οπαδοί— πολλές φορές ζήτησαν ένα μικρό φυλλάδιο, το οποίο να συμπεριλαμβάνει άμεσες και απτές λύσεις πάνω στα σημερινά μείζονα προβλήματα. Ζήτησαν ένα φυλλάδιο-εργαλείο, που να λειτουργεί ως "μπούσουλας" γι' αυτούς. Ένα απλό και μικρό φυλλάδιο, το οποίο να λειτουργεί προπαγανδιστικά για την ιδεολογία του. Αυτό δεν είναι κάτι εύκολο. Γιατί; Γιατί υπάρχει το πρόβλημα της συνεννόησης μεταξύ μας. Πρέπει να υπάρχει μια κοινή βάση γνώσης, ώστε να μπορούμε να καταλαβαίνουμε τι προτείνεται. Το να υποσχεθεί για παράδειγμα ο Υδροχοϊσμός την άμεση και απόλυτη λύση του προβλήματος της ανεργίας, είναι κάτι το εύκολο γι' αυτόν. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από την επίλυση αυτού του προβλή­ματος. Εκατομμύρια θέσεων εργασίας μπορούν να δημιουργηθούν μέσα σε λίγους μήνες. Δεν χρειάζονται "μαγικά ραβδιά" γι' αυτό. Τα πάντα είναι θέμα σχεδιασμού.

Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται το πρόβλημα. Το να προτείνεις επανασχεδιασμό του συστήματος απαιτεί να γνωρίζεις τον σχεδιασμό του. Δεν μπορείς να προτείνεις αλλαγές σε ένα μόρφωμα, το οποίο δεν το γνωρίζει αυτός που σε ακούει και θα κληθεί να σε "ψηφίσει". Δεν μπορείς να προτείνεις αλλαγές σε ένα σπίτι το οποίο κανένας δεν το έχει δει. Αυτό είναι το πεδίο στο οποίο κινούνται οι πολιτικοί. Υπόσχονται αλλαγές σε κάτι που ο λαός δεν αντιλαμβάνεται. Αυτό το κάνουν εκ του πονηρού, γιατί τους επιτρέπει ν' αποφεύγουν τον έλεγχο. Λένε ό,τι θέλουν, χωρίς να μπορεί να τους κρίνει εκείνος που τους ψηφίζει. Υποτίθεται αυτοί είναι οι "μυημένοι" που "πουλάνε" λύσεις. Λύσεις τις οποίες γνωρίζουν μόνον οι ίδιοι και όλοι οι υπόλοιποι απλά πρέπει να "πριμοδοτήσουν" με τις ψήφους τους. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και η καλύτερη απόδειξη αυτού του οποίου λέμε είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ σοβαρό αποτέλεσμα εξαιτίας αυτής της τακτικής. Διακόσια χρόνια λειτουργεί η δημοκρατία στη Δύση και λύσεις δεν βρήκε κανένας λαός. Στις λύσεις τα πάντα είναι θέμα σχεδιασμού και γνώσης. Δεν αρκούν ούτε καν οι καλές προθέσεις.

Ας φανταστεί ο αναγνώστης την εξής εικόνα. Έστω ότι μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων βρίσκε­ται στην έρημο και διψά. Το πρόβλημά της είναι η δίψα της και η κύρια δυσκολία της είναι η αδυναμία της να προσεγγίσει την όαση ως ομάδα. Το πρόβλημά της λοιπόν είναι να βρει τρόπο να φτάσει το νερό σ' αυτήν, εφόσον το αντίθετο δεν είναι δυνατόν. Ανάμεσα στα μέλη αυτής της ομάδας υπάρχουν και εκείνοι που προτείνουν λύσεις. Αυτοί οι οποίοι θα διεκδικήσουν την ψήφο των μελών της, προκειμένου να πάρουν την εξουσία και να εφαρμόσουν τη δική τους λύση. Όλοι αυτοί οι οποίοι συνθέτουν την ομάδα των εγκλωβισμένων στην έρημο, επειδή έχουν απόλυτη επίγνωση του προβλήματός τους, είναι εύκολο να ψηφίσουν και άρα να επιλέξουν αυτούς που θα τους λύσουν το πρόβλημα. Είναι δυνατόν να ψηφίσουν εκείνον που τους υπόσχεται νερό, όταν το μέσο το οποίο διαθέτει —για να φέρει σε πέρας την αποστολή του— είναι ένα κόσκινο; Είναι δυνατόν να ψηφίσουν εκείνον που τους υπόσχεται νερό, όταν το μέσο το οποίο διαθέτει είναι μια δακτυλήθρα; Δεν είναι δυνατόν να γίνουν τέτοιου είδους λάθη, γιατί απλούστατα όλοι έχουν γνώση του προβλήματος. Όσο καλές προθέσεις και να έχει αυτός ο οποίο διαθέτει το κόσκινο, δεν ψηφίζεται.

Αυτά όλα τα απλά και κατανοητά συμβαίνουν, γιατί υπάρχει γνώση του προβλήματος. Στην κοινωνία, παρ' όλο που οι ανάγκες της είναι το ίδιο ζωτικές, δεν υπάρχει αυτή η απλότητα στο θέμα της κατανόησης των προβλημάτων. Δεν γνωρίζουν οι πολίτες την πραγματική εικόνα του συστήματος και παγιδεύονται σε άστοχες επιλογές. Δυστυχώς ψηφίζουν όχι μόνον αυτούς που διαθέτουν "κόσκινα" και "δακτυλήθρες", αλλά κι αυτούς που δεν διαθέτουν ούτε καν αυτά. Το χειρότερο είναι ότι οι πονηροί τους έχουν αντιληφθεί και τους "δουλεύουν". Η κοινωνία δηλαδή δεν πέφτει θύμα μόνον κάποιων μωροφιλόδοξων βλακών με καλές προθέσεις, αλλά πέφτει θύμα και των αθλίων με τις κακές προθέσεις. Κάποιοι, εξαιτίας της μονιμότητας των προβλημάτων, γίνονται μόνιμοι παράγοντες της εξουσίας. Κάποιοι γίνονται μόνιμοι "λύτες" των επίσης μόνιμων "προβλημάτων". Αντιλαμβάνονται ότι τα μόνιμα αυτά προβλήματα είναι γι' αυτούς η "κότα" με τα "χρυσά αυγά" και όπως είναι φυσικό δεν επιθυμούν την επίλυσή τους. Ακριβώς, επειδή δεν επιθυμούν την επίλυσή τους, έχουν δημιουργήσει συνθήκες συνομωσίας εις βάρος της κοινωνίας, την οποία υποτίθεται υπηρετούν.

Η συνομωσία αυτή έχει δύο στόχους. Ο πρώτος στόχος έχει σχέση με τη διατήρηση της άγνοιας από την πλευρά του κόσμου για την πραγματική φύση των προβλημάτων του και ο δεύτερος στόχος έχει σχέση με τη μονοπωλιακή προσφορά μόνον των δικών τους λύσεων. Από τη μια αγωνίζονται να μην μάθει ποτέ η κοινωνία ποια είναι τα πραγματικά προβλήματά της κι επιχειρήσει να τα λύσει άπαξ —και άρα εις βάρος τους— και από την άλλη αγωνίζονται να μην έρθει ποτέ στο προσκήνιο άλλη λύση εκτός από αυτήν που "εμπορεύονται" οι ίδιοι. Δημιουργούν συν­θήκες άγνοιας και στη συνέχεια εμφανίζονται σαν "σωτήρες" των συνόλων που τους επιλέ­γουν μέσω της ψήφου τους. Η αδυναμία τους να λύσουν τα προβλήματα χρεώνεται στους "άλλους" και από εκεί και πέρα παίζουν το παιχνίδι του διχασμού της κοινωνίας και του απο­κλεισμού των αντιπάλων τους. Δημιουργούν συνθήκες ψευδοεχθρότητας με τους αντιπάλους τους και σ' αυτό το "παιχνίδι" παρασύρουν και τον λαό. Τον φανατίζουν και τον "τυφλώνουν".

Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Μονιμοποιούνται οι ίδιοι στα "πηγάδια" του κρατικού πλούτου και υποστηρίζονται με πάθος από τους "διψασμένους" φτωχούς. Ο καθένας από αυτούς όχι μόνο βολεύεται άπαξ, αλλά το χειρότερο είναι ότι εξασφαλίζει και την υποστήριξη των φτωχών. Οι διψασμένοι θα είναι αυτοί οι οποίοι θα σε σκοτώσουν αν ενοχλήσεις εκείνους που κάνουν τα "λουτρά" τους εις υγείαν του κορόιδου. Αυτοί οι οποίοι κάνουν λουτρό με νερό υποστηρίζονται απ' αυτούς που πεθαίνουν από τη δίψα. Υποστηρίζονται από αυτούς οι οποίοι βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν. Υποστηρίζονται από τους "διψασμένους", οι οποίοι ψηφίζουν εκείνους που με τα "κόσκινα" στα χέρια υπόσχονται να μεταφέρουν "ποταμούς".

Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση που δημιουργεί η άγνοια. Η άγνοια του κόσμου που ψηφίζει. Ο Υδροχοϊσμός δεν θέλει να "παίξει" σ' αυτό το παιχνίδι. Δεν θέλει να "παίξει", γιατί απλούστατα δεν μπορεί να λέει ψέματα. Δεν θα μπει στην κατάσταση όπου ο κάθε καραγκιόζης υπόσχεται ό,τι αρέσει στον κόσμο ν' ακούει, τη στιγμή που διεκδικεί την ψήφο του. Ο Υδρο­χοϊ­σμός προτιμά να "καθυστερεί", εκπαιδεύοντας τον κόσμο, παρά να συμμετάσχει στις διαδικασίες των καραγκιόζηδων. Θεωρεί ότι άμεση προτεραιότητα είναι η δωρεά γνώσης και μετά όλα τ' άλλα.

Αν τώρα κάποιος "βιάζεται", αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Αν "βιάζεται" αυτός ο οποίος εδώ και αιώνες δεν έχει δει λύσεις και θεωρεί ότι ο Υδροχοϊσμός τον καθυστερεί με τις απαιτήσεις του, αυτό δεν μας αφορά. Αν θεωρεί ότι το να διαβάσει ένα ολόκληρο φυλλάδιο τον "καθυ­στερεί", αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς θ' αλλάξουμε την τακτική μας. Όποιος θέλει "έτοιμες" λύσεις ας πάει στους επαγγελματίες "σωτήρες". Ας πάει σ' αυτούς που του βάζουν τα ψηφοδέλτια στις τσέπες και —για να μην κουράζεται καθόλου— του "σταυρώνουν" κιόλας τα ψηφοδέλτια αυτά. Σ' αυτούς που διαδέχονται τους πατεράδες τους και έχουν αποδείξει μέσα στο χρόνο ότι το μόνο το οποίο καταφέρνουν πάντα είναι να "σώζουν" τους εαυτούς τους και κανέναν άλλο. "Σωτήρες" ζουν μέσα στις χλιδές, στις "Εκάλες" και στα "Καστριά". Ο "σωσμένοι" ζούνε φτωχά στα "Καμίνια" και στις "Κοκκινιές".

Ο Υδροχοϊσμός δεν επιθυμεί να κάνει το ίδιο κι ως εκ τούτου δεν επιθυμεί ν' αλλάξει τακτική. Αν το κάνει, είναι θέμα χρόνου να παγιδευτεί στις λογικές των ηλιθίων που "πουλάνε" λύσεις. Αυτοί είναι κοινοί απατεώνες, οι οποίοι δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος. Αυτό όμως είναι επι­κίνδυνο για τον Υδροχοϊσμό, ο οποίος έχει μελετήσει τα όσα έχει να προτείνει. Είναι υπεύθυνος γι' αυτά που προτείνει και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος ν' αποδείξει ότι μπορεί να εφαρμόσει τα όσα ισχυρίζεται. Ο γράφων είναι μηχανικός και ως τέτοιος έχει μάθει να σκέφτεται. Για όσο διά­στημα είχε απλά μια γνώση, σιωπούσε, όπως σιωπούν οι μηχανικοί, όταν, άσχετα με το τι "έχουν" μέσα στο μυαλό τους, δεν έχουν τίποτε στα χέρια τους. Όταν αυτή η γνώση μετουσιώθηκε σε "μελέτη" την υπέγραψε και σήμερα την παραδίδει σε κρίση. Μια "μελέτη" όμως έχει αρχή, μέση και τέλος. Δεν αλλάζει με το χρόνο κι ούτε αλλάζει με βάση τις πλειοδοτικές λογικές. Η μελέτη περιορίζεται από δεδομένα τα οποία δεν αλλάζουν με τις ταχύτητες που αλλάζουν τα "γούστα" του πελάτη.

Αν ο Υδροχοϊσμός υπόσχεται στον κόσμο ένα σύστημα "τριώροφο", σημαίνει ότι έχει απόλυτη επίγνωση αυτού που υποστηρίζει. Αν κάποιος άλλος —με τα ίδια δεδομένα— έχει να προσφέρει κάτι καλύτερο, είναι σωστό και δίκαιο να προτιμηθεί. Ο Υδροχοϊσμός αυτά μπορεί να προσφέρει και σ' αυτά περιορίζεται. Αυτό είναι το μέγιστο που μπορεί να προσφέρει με τα δεδομένα που έχει στη διάθεσή του. Από εκεί και πέρα αυτό δεν το "παζαρεύει". Δεν το μετατρέπει σε "παράγκα", αν δει ότι ο κόσμος είναι αγαθός και ελάχιστα διεκδικητικός κι ούτε το μετατρέπει σε "ουρανοξύστη", για να πλειοδοτήσει έναντι των αντιπάλων του, λέγοντας ψέματα. Αυτό είναι το νόημα της μελέτης. Είναι δεσμευτική. Από τη στιγμή που κατατίθεται και προτιμείται, λειτουργεί ανεξάρτητα ακόμα κι απ' τον ίδιο τον μελετητή της. Γι' αυτόν τον λόγο ο Υδροχοϊσμός δεν μπορεί να συμμετάσχει στα παιχνίδια των πολιτικών.

Δεν μπορεί ένας μηχανικός —που δεσμεύεται από τη μελέτη του— να συμμετάσχει σε "παιχνίδια" των απατεώνων "εργολάβων" της πλάκας. Των εργολάβων, που με ένα μέτρο στην τσέπη και ένα μολύβι στ' αυτί υπόσχονται τα πάντα. Υπόσχονται ουρανοξύστες, χωρίς να βάλουν τα πανάκριβα θεμέλια, ώστε να κάνουν "οικονομία" στους πελάτες τους. Λένε ό,τι θέλουν, γιατί δεν ελέγχονται. Μελέτη δεν έχουν και όλα γίνονται με τα "λόγια". Αυτό είναι το μυστικό τους. Δεν υπάρχουν στοιχεία για να τους κρίνεις. Τι θα κάνεις; Θα τους ανοίξεις το κεφάλι, για να δεις τι έχει μέσα; Μετά δεν θα έχουν δίκιο αν σε "δουλεύουν"; Όταν θα σου λένε ότι δεν φταίνε αυτοί που δεν κατάλαβες τι σου έλεγαν. Όταν θα σου λένε ότι παρεξήγησες τα λόγια τους. Όταν θα σου λένε ότι δεν γίνονται αυτά τα πράγματα που θέλεις. Όταν θα σου ορκίζονται ότι πρόκειται περί παρεξήγησης. Πώς θα τους πιάσεις από τον λαιμό, όταν δεν θα κάνουν αυτά που έχουν υποσχεθεί; Με ποια στοιχεία; Με τα λόγια; Τα λόγια είναι αέρας. Μόνον η γραπτή μελέτη αποτελεί στοιχείο. Αποτελεί στοιχείο, γιατί, αν δεν πραγματοποιηθεί αυτό το οποίο υπόσχεται, τότε είτε είναι λάθος είτε ο μηχανικός είναι απατεώνας. Καί στις δύο περιπτώσεις όμως η μελέτη καταδικάζει άπαξ τον άσχετο ή απατεώνα.

Αν ο Υδροχοϊσμός εμφανιστεί σαν αντίπαλος των "αεριτζήδων" πολιτικών, αυτοί οι οποίοι διατηρούν σήμερα τον κόσμο στο επίπεδο της "παράγκας", θα προσπαθήσουν να τον παρα­σύρουν, υποσχόμενοι "ουρανοξύστη". Ξαφνικά, δηλαδή, αυτοί οι οποίοι επί χρόνια κυβερνούν την κοινωνία και την έχουν καθηλώσει στη φτώχεια, θα "θυμηθούν" ότι έχουν τις λύσεις για να την κάνουν πλούσια. Όλοι αυτοί οι ψεύτες δεν είναι εύκολο να νικηθούν, όταν ο κόσμος αγνοεί την κατάσταση. Όταν εξακολουθεί να πιστεύει αυτούς που τον έχουν καθηλώσει στη φτώχεια και μπορούν ανάλογα με τις ανάγκες τους να εξοντώνουν τον ανταγωνισμό τους με ψέματα και υποσχέσεις.

Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε ότι είναι απαραίτητη η γνώση από πλευράς του κόσμου. Ο κόσμος είναι συνυπεύθυνος για τα όσα άσχημα συμβαίνουν. Είναι συνυπεύθυνος όταν βγαίνει στους δρόμους να πανηγυρίσει τις νίκες των ιδιωτικών κομματικών εταιρειών, που παριστάνουν τις παρατάξεις. Παρ' όλη τη φτώχεια του είναι "κακομαθημένος" και δεν θέλει να βάλει τον κόπο που του αντιστοιχεί. Δεν θέλει να μελετήσει. Τα θέλει όλα "μασημένα" κι "εύπεπτα". Τα θέλει όλα έτοιμα. Θέλει έτοιμα ψηφοδέλτια και μάλιστα τα θέλει "σταυρωμένα".

Αυτό είναι κάτι που το έχει βιώσει ο γράφων. "Λύσεις θέλουμε"... λέει ο πολίτης, που έρχεται σ' επαφή με τον Υδροχοϊσμό. "Πες μας με δύο λόγια τι προτείνεις". Όταν του εξηγείς ότι δεν είναι δυνατόν να εκτιμήσει λύσεις, χωρίς να έχει τις απαραίτητες γνώσεις, αρχίζει και σ' αμφισβητεί και στρέφεται αλλού. Στρέφεται εκεί όπου θα τον κολακεύσουν και θα του πουν το "παραμύθι". Λαχταράει το "παραμύθι", γιατί έτσι τον έχουν εκπαιδεύσει αυτοί οι οποίοι τον εκμεταλλεύονται. Θεωρεί ότι, όταν του κάνεις ανάλυση των δεδομένων, υπεκφεύγεις, γιατί δεν έχεις λύσεις. Θεωρεί ότι δεν δίνεις άμεσες και κατανοητές λύσεις, γιατί δεν μπορείς. Ακόμα κι όταν ακούει τις λύσεις μπερδεύεται, γιατί δεν μπορεί να κρίνει τα δεδομένα.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της άγνοιας. Ακούς και δεν καταλαβαίνεις. Βλέπεις διαφορετικά πράγματα και τα νομίζεις όμοια. Βλέπεις όμοια πράγματα και τα νομίζεις διαφορετικά. Γιατί; Γιατί τα πάντα τα βλέπεις αποσπασματικά και στο μέτρο που σου επιτρέπει η "μυωπία" της άγνοιάς σου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα και οι λύσεις ανάμεσα στις οποίες θα επιλέξεις να είναι της ίδιας λογικής. Λύσεις ανέφικτες και τις περισσότερες φορές αλληλοσυγκρουόμενες. Λύσεις, που το ένα πρόβλημα θα "μπαλώνουν" και την ίδια ώρα θ' ανοίγουν "τρύπες" σε άλλα θέματα.

Αυτά όλα είναι συνέπειες της άγνοιας. Όταν αγνοείς το περιβάλλον μέσα στο οποίο βρί­σκεσαι, είναι αδύνατον να κρίνεις με τον σωστό τρόπο τα συμβαίνοντα. Το βασικό πάντα είναι να καταλαβαίνεις πού βρίσκεσαι. Να καταλαβαίνεις το περιβάλλον στο οποίο κινείσαι. Πρέπει ανά πάσα στιγμή να γνωρίζεις αν βρίσκεσαι μέσα σε μια έρημο ή μέσα σε μια θάλασσα. Γιατί; Γιατί τα ίδια πράγματα που στο ένα περιβάλλον είναι ευεργετικά ή ακίνδυνα, στο άλλο μπορεί να είναι καταστροφικά. Το περιβάλλον δηλαδή έχει ιδιομορφίες, οι οποίες πρέπει να γίνονται κατανοητές, όταν υπάρχει πρόβλημα που απαιτεί λύση.

Αν δηλαδή είσαι επάνω σ' ένα καράβι, πρέπει να το γνωρίζεις, γιατί έχει ιδιομορφίες. Μπορεί για παράδειγμα να κατανοείς ότι σε συμφέρει ναδιαμερισματοποιηθεί ο χώρος μέσα στο πλοίο, γιατί αυτό προσφέρει ποιότητα ζωής στους επιβαίνοντες. Όμως, αυτό το δεδομένο πρέπει να το εντάξεις στα δεδομένα που αφορούν το "περιβάλλον" μέσα στο οποίο βρίσκεσαι. Αν τα υλικά, που σου δίνουν τη δυνατότητα να φτιάξεις ξεχωριστές "καμπίνες", τα παίρνεις από τα ζωτικά τμήματα του πλοίου, θα πάθεις ζημιά. Μπορεί, αναζητώντας το καλύτερο που αφορά τα δευτερεύοντα, να καταστρέψεις από την άγνοιά σου το σύνολο που αφορά τα πρωτεύοντα. Αν βυθιστεί το πλοίο, τίποτε δεν θα επιβιώσει. Αν βυθιστεί το πλοίο, δεν θα το αντικαταστήσουν οι επιπλέουσες πολυτελείς "καμπίνες".

Αυτό είναι το πρόβλημα που έχει σήμερα ν' αντιμετωπίσει ο Υδροχοϊσμός. Καλείται να προτείνει λύσεις σε ανθρώπους που δεν έχουν γνώσεις να κρίνουν λύσεις. Ό,τι και να προτείνει φαίνεται οικείο, γιατί απλούστατα οι πολιτικοί τα έχουν πει όλα. Τα έχουν πει όλα, όχι γιατί έχουν βρει τις λύσεις, αλλά γιατί έχουν βρει τη λύση στο δικό τους πρόβλημα. Γνωρίζουν ότι, αν δεν αλλάξει ο γενικός σχεδιασμός, δεν κινδυνεύουν ούτε καν από τη σωστή λύση. Γνωρίζουν ότι, αν δεν αλλάξει ο σχεδιασμός, δεν πρόκειται ν' απειληθεί η "χρυσοφόρος" γι' αυτούς προβλημα­τικότητα της κοινωνίας. Δεν πρόκειται ν' απειληθεί ούτε από το άκουσμα της σωστής λύσης. Όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι. Εκπαιδεύουν τους ανθρώπους να αγνοούν το πρόβλημά τους και να μην μπορούν να ξεχωρίσουν τις σωστές λύσεις. Με τον τρόπο αυτόν τους διατηρούν μόνιμα στην αθλιότητα και ταυτόχρονα απαλλάσσονται από τους αντιπάλους τους.

Είναι σαν να έχεις απέναντι σου μια ομάδα πεινασμένων ανθρώπων, η οποία δεν έχει επίγνωση του προβλήματός της. Ό,τι και να τους πετάξεις, σου δίνει την εικόνα του ευεργέτη, άσχετα αν δεν ευεργετείς. Τους πετάς παλιοσίδερα, πέτρες και σκουπίδια κι αυτοί νιώθουν ευτυχείς κι ευγνώμονες. Τρέχουν χαρούμενοι να διαλέξουν ανάμεσα σ' αυτά τα σκουπίδια, γιατί απλούστατα δεν γνωρίζουν τι έχουν ανάγκη. Φτάνεις μάλιστα στο σημείο να πετάς και υπερ­πολύτιμη τροφή, χωρίς αυτό να σε απειλεί, γιατί απλούστατα κανένας δεν θα την πάρει. Κανένας δεν θα την πάρει, γιατί κανένας δεν γνωρίζει τον λόγο που πονάει το στομάχι του. Κανένας δεν γνωρίζει ότι πρέπει να φάει από το στόμα, για να του περάσει ο πόνος σ' ένα σημείο μακριά από το σημείο του στόματος. Το αποτέλεσμα είναι να μην "δαγκώνει" αυτά τα οποία του πετάνε, ώστε να μπορεί να τα κρίνει και να τ' αξιολογεί με βάση τις ανάγκες του.

Ο καθένας αναζητά τη λύση του προβλήματος στο μέτρο που του επιτρέπει η προσωπική του άγνοια. Στο μέτρο που του επιτρέπει η προσωπική του άποψη πάνω στο πρόβλημα που βιώνει και τον ταλαιπωρεί. Άλλος ψάχνει να βρει μια ζώνη, που θα την τυλίξει γύρω από το στομάχι του και άλλος ψάχνει καρέκλα, νομίζοντας ότι για τον πόνο φταίει η κακή στάση στην οποία κάθεται. Φτά­νεις μάλιστα στο σημείο να πετάς κι αυτά που είναι πολύτιμα για εσένα, γιατί απλούστατα, όταν θα τα χρειαστείς, δεν θα έχεις πρόβλημα να τα ξαναμαζέψεις. Κανένας δεν θα τα πάρει, γιατί κανένας δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία τους. Με τον τρόπο αυτόν εξουδετερώνεις κι αυτούς που, ως πραγματικοί ευεργέτες "πεινασμένων", προσφέρουν τροφή.

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Ο Υδροχοϊσμός αυτή τη στιγμή έχει μεγαλύτερο πρόβλημα να συνεννοηθεί με τον κόσμο, που θα έπρεπε να είναι το εύκολο μέρος της αποστολής του, παρά να βρει λύσεις, που θα έπρεπε να είναι το δύσκολο. Ο Υδροχοϊσμός μπορεί ν' αποδείξει ότι μέσα σε λίγες μέρες μπορεί να δημιουργήσει εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας. Όμως, το πρόβλημα εδώ είναι η αδυναμία του προφορικού λόγου να εξηγήσει αυτά τα οποία πρέπει να εξηγηθούν. Να εξηγήσει σ' αυτόν που έχει μάθει ν' "ακούει" και να ψηφίζει συνθήματα, αυτά τα οποία πρέπει να "διαβάσει", για να τα κατέχει ως γνώση. Αυτή είναι η αδυναμία του προφορικού λόγου, ο οποίος λειτουργεί "τηλεγραφικά" και δεν μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες "μετάγγισης" γνώσης. Γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε το σύνολο των πολιτικών, ενώ παίρνουν σβάρνα τα κανάλια και μιλάνε άπειρες ώρες στον κόσμο, δεν παίρνουν χαρτί και μολύβι να γράψουν αυτά τα οποία πιστεύουν. Δεν το κάνουν, γιατί ο γραπτός λόγος μένει αιώνιος. Άλλους τους δοξάζει αιώνια, αλλά κάποιους άλλους μπορεί να τους καταδικάσει αιώνια.

Ο αναγνώστης, που δεν έχει γνώση των σχεδιασμών αυτής της κλίμακας, φυσικό είναι να μην καταλαβαίνει πώς είναι δυνατόν ο περιβάλλον χώρος ν' ακυρώνει ακόμα και μια σωστή λύση. Πώς είναι δυνατόν να μην επιτρέπει ούτε καν στην τέλεια λύση να έχει εφαρμογή. Αυτό όμως είναι το πιο βασικό δεδομένο. Ας σκεφτεί κάποιος το κύριο παράδειγμα που αναφέρουμε. Έστω ότι έχουμε μια ομάδα ανθρώπων στην έρημο, που δεν μπορεί να προσεγγίσει την πηγή του νερού και θέλει να βρει μια μόνιμη λύση στο πρόβλημα της δίψας. Η ομάδα βρίσκεται στο σημείο Α και η πηγή στο σημείο Β. Ποια είναι η λύση; Να μεταφέρουμε το νερό από το σημείο Β στο σημείο Α. Να κοπιάσουμε και να το καταφέρουμε. Αρκεί όμως αυτό; Όχι βέβαια. Πρέπει να προετοιμάσουμε το σημείο Α έτσι ώστε να μπορούμε να συντηρούμε για μεγάλο χρονικό διάστημα το αγαθό το οποίο με κόπο κουβαλάμε, ώστε να λυθεί μόνιμα το πρόβλημα της ομάδας και όχι να "τρέχουμε" κάθε φορά που πρέπει να ξεδιψάσουμε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, εκτός από τη λύση που αφορά το βασικό επίπεδο του προβλήματος, πρέπει να δώσουμε λύσεις και στα δευτερεύοντα, τα οποία θα δώσουν μόνιμη αξία στη λύση μας.

Αν κουβαλάμε επί ώρες νερό κι αφού πιούμε και ξεδιψάσουμε στιγμιαία, αναγκαζόμαστε να το πετάξουμε, γιατί δεν μπορούμε να το διατηρήσουμε, τζάμπα κοπιάζουμε. Μόλις ξαναδιψάσουμε θα πρέπει να ξανακοπιάσουμε. Ποτέ δηλαδή δεν θα ξεμπλέξουμε από το πρόβλημά μας, έστω κι αν έχουμε βρει τη βασική λύση. Πάντα μ' αυτό θα ασχολούμαστε, εφόσον αυτό θα μας επιβάλουν πάντα οι ανάγκες μας. Η μονιμότητα των αναγκών μας θα δώσει μονιμότητα και στα προβλήματα που προκύπτουν για την κάλυψη αυτών των αναγκών. Αντιλαμβανόμαστε ότι, για να δώσουμε μια μόνιμη λύση στο πρόβλημά μας, θα πρέπει να κατανοήσουμε συνολικά την κατάσταση. Η μερική λύση μπορεί να μας επιτρέπει να επιβιώνουμε, αλλά δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από την ταλαιπωρία.

Η μερική λύση αφορά τα ζώα, τα οποία κάθε φορά που διψάνε πρέπει να βαδίσουν πολλά χιλιόμετρα μακριά για να ξεδιψάσουν. Που ταλαιπωρούνται έπ' άπειρον, γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Αυτό για τον άνθρωπο είναι ανεπίτρεπτο. Ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκει λύσεις σ' ένα επίπεδο που τον διαφοροποιεί από τα ζώα κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κατανοεί το πρόβλημά του καλύτερα από τα ζώα. Το πρόβλημα της λύσης δηλαδή για τον άνθρωπο απαιτεί πιο πολύπλοκες γνώσεις και μάλιστα σε πολλούς τομείς. Γνώσεις, που φαινομενικά μπορεί να είναι άσχετες με το θέμα. Το πρόβλημα της δίψας για τον άνθρωπο μπορεί ν' απαιτεί γνώσεις στατικής, γνώσεις υδραυλικής, μηχανολογικές γνώσεις ή ακόμα και γνώσεις γεωλογίας. Αυτά είναι τα "κυβικά" του ανθρώπου. Η λύση για τον άνθρωπο δεν είναι να βρίσκει το "μονοπάτι" που οδηγεί στην πηγή. Λύση για τον άνθρωπο δεν είναι καν το "παγούρι". Λύση για τον άνθρωπο είναι ένα φράγμα. Είναι ένα δίκτυο ύδρευσης. Είναι η λύση που θα φέρει το "αγαθό" στο σπίτι του.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά τα οποία λέμε; Ότι η απλή αναφορά των λύσεων είναι πρακτικά άχρηστη, όταν δεν μπορεί κάποιος ν' αξιολογήσει τους στόχους αυτών των λύσεων και τις συνέπειες της εφαρμογής τους μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της κοινωνικής λειτουργίας. Δεν έχει νόημα δηλαδή η πρακτική η οποία αποτελεί την πάγια πρακτική που ακολουθούν οι πολιτικοί.

Θέλει ο αναγνώστης να κάνουμε ένα πείραμα; Θέλει ν' ακούσει λύσεις; Λύσεις σε δύσκολους τομείς; Η ελληνική επαρχία έχει ερημωθεί και υπάρχει υπερσυγκέντρωση πληθυσμού στην Αθήνα. Οι ελληνικές πόλεις σήμερα είναι στο σύνολό τους άθλιες. Τα σπίτια των Ελλήνων είναι κακής κατασκευής. Αυτά είναι μεγάλα προβλήματα. Υπάρχουν λύσεις; Βεβαίως και υπάρχουν. Στο πρόβλημα της πολεοδομίας και της χωροταξίας ο Υδροχοϊσμός προτείνει τεράστιες αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο. Προτείνει την αλλαγή του ΓΟΚ. Προτείνει για παράδειγμα την αλλαγή του νόμου περί οικοδομικής δραστηριότητας εκτός σχεδίου πόλεως. Προτείνει ν' απαγορευτεί η οποιαδήποτε ατομική οικοδομική δραστηριότητα για έκταση γης μικρότερης των 50 στρεμμάτων. Ενθαρρύνει την ιδιωτική πολεοδόμηση. Οι πόλεις αλλάζουν από έξω προς τα μέσα. Όταν μπορούν να "εκτονώνουν" τις ανάγκες του πληθυσμού, μπορούν να διατηρούνται σε καλό επίπεδο και στο εσωτερικό τους. Προτείνει επίσης ν' αλλάξει ο τρόπος ανάθεσης των δημοσίων έργων. Προτείνει τη δημιουργία "χρηματιστηρίου" δημοσίων έργων.

Λύσεις υπάρχουν σε όλα τα θέματα. Στον τομέα της παιδείας υπάρχει επίσης "πακέτο" προτάσεων από τον Υδροχοϊσμό. Τι προτείνει; Τον επανασχεδιασμό του συνόλου του συστήματος παιδείας και εκπαίδευσης. Προτείνει ένα σύστημα δύο "φάσεων". Φάσεων με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά, που θα κάνουν διακριτές τις διαφορές μεταξύ της έννοιας της "παιδείας" από αυτήν της "εκπαίδευσης". Η πρώτη φάση θα συνδέεται καθαρά με την έννοια της "παιδείας" και η δεύτερη με την έννοια της "εκπαίδευσης". Η λογική είναι μία. Τόσο η παιδεία όσο και η εκπαίδευση είναι δημόσια αγαθά και πρόσβαση θα έχουν σ' αυτά όλοι οι Έλληνες. Μόρφωση για όλους τους πολίτες στην ίδια ποιότητα και ποσότητα. Η εκπαίδευση όμως θ' ακολουθεί άλλη λογική. Εκπαίδευση θα παίρνουν οι πολίτες ανάλογα με τις ανάγκες της κοινω­νίας κι ανάλογα με τις δικές τους ικανότητες. Οι "καλύτεροι" θα εκπαιδεύονται με τον "καλύ­τερο" τρόπο σε όλους τους τομείς όπου υπάρχει ανάγκη εξειδικευμένου προσωπικού.

Πώς θα είναι ένα τέτοιο σύστημα; Θα συντίθεται από ένα επταετούς διάρκειας "δημοτικό-παιδείας" κι ένα επίσης επταετές "γυμνάσιο-εκπαίδευσης", το οποίο θα οδηγεί στην παραγωγή. Τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν θα υπάρχει. Ποιες οι ιδιομορφίες αυτού του σχεδιασμού; Το "δημο­τικό" θα λειτουργεί μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο απόλυτο και σκληρό. Θα έχει ως παιδαγωγικό "πυρήνα" τα Ομηρικά Έπη και καθόλου Παλαιά Διαθήκη. Θα είναι απόλυτα αυστηρό σε θέματα διαγωγής. Θα είναι απόλυτα αυστηρό σε πειθαρχικά παραπτώματα. Θα περιλαμβάνει καθημερινή γυμναστική και καθόλου αθλητισμό. Θα επανέλθει η σχολική "ποδιά" σε αναζήτηση της ομοιο­μορφίας. Εκεί θα καλλιεργείται η επιθυμητή συλλογική συμπεριφορά κι εκεί θα μαθαίνει ο άνθρωπος τη λειτουργία της κοινότητας και θα ενθαρρύνεται η συντροφικότητα.

Με ανάλογες ιδιομορφίες θα λειτουργεί και το "γυμνάσιο" της εκπαίδευσης. Εκεί θα καλλιερ­γείται με τον ίδιο απόλυτο τρόπο η ατομικότητα. Θα ενθαρρύνεται η ατομική διαφοροποίηση. Μέσα σ' αυτό το σύστημα θα υπάρχουν "άξονες" εκπαίδευσης. "Άξονες", οι οποίοι θα περι­λαμ­βάνουν το σύνολο των μαθημάτων που παρέχονται στη σημερινή εκπαίδευση όλων των επιπέδων. Ο κάθε μαθητής θα παίρνει τα μαθήματα που αντέχει η "πλάτη" του. Θα "τρέχει" όσο του επιτρέπουν τα "πόδια" του. Στο τέλος της πορείας θ' αξιολογείται το "φορτίο" του καθενός και από εκεί —με τη δική του σύμφωνη γνώμη— θα τοποθετείται στην όποια θέση του αντιστοιχεί. Κανέ­νας δεν θα καθυστερεί κανέναν. Κανένας δεν θα είναι συμμαθητής με κανέναν. Θα συνυ­πάρ­χουν μόνον για το διάστημα που θα το επιβάλλει ο προσωπικός τους "ρυθμός". Ο καθένας θα "κολυ­μπάει" μόνος του στον "ωκεανό" της γνώσης. Θα ενθαρρύνονται οι αθλητικές δραστηριότητες.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τίποτε από αυτές τις λύσεις; Κατάλαβε τους στόχους τους ή τις συνέπειές τους στη γενικότερη κοινωνική λειτουργία; Όχι βέβαια. Μήπως είναι κουτός; Όχι βέβαια. Απλά δεν είναι μάντης. Δεν μπορεί να γνωρίζει τι έχουμε εμείς στο μυαλό μας. Δεν μπορεί να γνωρίζει αυτά τα οποία έχουμε εμείς υπόψη μας και είναι αυτά τα οποία δίνουν αξία στις λύσεις που προτείνουμε. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για μελέτη. Πρέπει να δει κάποιος μια μελέτη στο σύνολό της, για να μπορέσει ν' αξιολογήσει την πρόταση που του κάνουν. Η κατανόηση αυτών των λύσεων απαιτεί γνώσεις, τις οποίες δεν μπορεί να τις διαθέτει κάποιος αν δεν είναι μάντης. Είναι σαν να διψάς και να σου λέει κάποιος ότι η λύση στο πρόβλημά σου εξαρτάται από τα αποτελέσματα μιας γεωλογικής μελέτης διακόσια χιλιόμετρα μακριά από την πηγή. Δεν πρέπει να σου εξηγήσει τι εννοεί; Δεν πρέπει να σου δείξει τη δική του αντίληψη περί του προβλήματος, ώστε να καταλάβεις την πρότασή του;

Για ν' αξιολογήσεις δηλαδή αυτές τις λύσεις, θα πρέπει να έχεις συνολική γνώση του προβλήματος. Γνώση ανάλογη μ' αυτήν που διαθέτει αυτός ο οποίος σου προτείνει τις λύσεις. Θα πρέπει να γνωρίζεις ποιο είναι το πρόβλημα, ώστε να καταλάβεις τι ακριβώς σου προτείνουν. Θα πρέπει να γνωρίζεις ποιοι είναι οι στόχοι αυτών που καλούνται ν' αντιμετωπίσουν το πρόβλημά σου. Αυτά είναι δεδομένα που αφορούν το σύνολο των προβλημάτων. Ο κόσμος δεν γνωρίζει τα προβλήματά του στο "βάθος" που απαιτείται, ώστε να πάρει σωστές αποφάσεις. Δεν τα γνωρίζει, γιατί απλούστατα δεν συμφέρει τους "σωτήρες" του να τα γνωρίζει.

Αυτό κάνουν οι πολιτικοί, όταν πετάνε λύσεις-"φωτοβολίδες". Οι πολιτικοί επενδύουν στην άγνοια του κόσμου. Επενδύουν στην αποσπασματική γνώση που προσφέρουν στον κόσμο. Το αποτέλεσμα; Ακόμα κι αυτά που νομίζει ο πολίτης ότι τα γνωρίζει —γιατί τον αφορούν άμεσα— στην πραγματικότητα τα αγνοεί. Έστω δηλαδή ότι ο αναγνώστης παραδέχεται πως δεν κατέχει και δεν τον ενδιαφέρει να κατέχει τα θέματα της πολεοδομίας ή της παιδείας. Τα άλλα πόσο καλά τα κατέχει;

Ο Υδροχοϊσμός, για παράδειγμα, ισχυρίζεται ότι το πρόβλημα της ανεργίας λύνεται εύκολα με επενδύσεις στον παραγωγικό τομέα. Μπορεί μάλιστα το κράτος, εκταμιεύοντας από τον πλούτο του ή εξασφαλίζοντας πλούτο από μια ελαφριά φορολογική πολιτική, να επιδοτήσει την ανάπτυξη της παραγωγής. "Είναι αυτή μια πρωτότυπη λύση;" ...θα σκεφτεί ο αναγνώστης. Αυτό δεν κάνουν και τα σημερινά κόμματα; Δεν δίνουν κίνητρα για την ανάπτυξη νέων επιχειρήσεων; Αυτοί μάλιστα είναι ακόμα πιο σκληροί με τους "έχοντες", αφού, για να εξασφαλίσουν τους πόρους οι οποίοι απαιτούνται, ασκούν σκληρή φορολογική πολιτική. Ακόμα και μια γριά να πιάσεις στο δρόμο, θα σου πει τη σωστή λύση. "Δουλειά χρειάζεται η νεολαία" ...θα σου πει. "Εργοστάσια πρέπει να δημιουργηθούν και το κράτος πρέπει να βοηθήσει" ...θα σου πει. Θα ψηφίσουμε τη γριά, επειδή γνωρίζει τη λύση; Υπάρχει άνθρωπος που επί αιώνες να μην πίστευε ότι η λύση στη νύχτα είναι το φως; Ο ηλεκτρισμός όμως, που δίνει την απόλυτη λύση στο πρόβλημα, ήρθε μετά από πολλούς αιώνες ερευνών και κόπου. Η λύση του σκότους της νύχτας δόθηκε από υποδομές οι οποίες χτίστηκαν την ημέρα και άπειρα χιλιόμετρα μακριά από εκεί όπου γίνεται η καθημερινή χρήση της λύσης.

Αυτά δηλαδή τα οποία έχει να πει ο Υδροχοϊσμός ελάχιστα πρωτότυπα είναι. Είναι όμως έτσι; Όχι βέβαια. Απλά, για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να έχει γνώση. Η λύση που δίνεται προφορικά μέσα από λίγες κουβέντες είναι η λύση η οποία λέει ότι πρέπει να κουβαλήσουμε νερό για να πιούμε. Υδροχοϊσμός και κόμματα έχουν την ίδια άποψη γι' αυτό. Το θέμα είναι τι γίνεται από εκεί και πέρα. Μπορούμε αυτό το "νερό" να το μεταφέρουμε και να το διατηρήσουμε εκεί όπου θέλουμε, ώστε να το έχουμε πάντα όταν το χρειαζόμαστε, χωρίς να μπαίνουμε και πάλι στον κόπο να το ψάχνουμε ή να το κουβαλάμε; Έστω ότι σήμερα κοπιάζουμε ως λαός και συγκεντρώνουμε αυτό το χρηματοδοτικό "νερό" που απαιτεί η ανάπτυξη. Τι κάνουμε από εκεί και πέρα; Έχουμε δημιουργήσει τα υδατοστεγή "πηγάδια", που θα μας επιτρέψουν να το εκμεταλλευτούμε στην "παραγωγή" ή θα το σκορπίσουμε στην άμμο της ερήμου; Αυτό είναι το πραγματικά μεγάλο πρόβλημα.

Υπάρχει η "στεγανότητα" στην ελληνική αγορά, που θα επιτρέψει στην ελληνική παραγωγή να επιβιώσει; Σήμερα οι ίδιοι πολιτικοί που μας προτείνουν τις επενδυτικές λύσεις είναι οι ίδιοι που έχουν καταστρέψει τη "στεγανότητα" της αγοράς. Οι πολιτικοί, οι οποίοι μας λένε ότι πρέπει να "ποτίσουμε" την παραγωγή είναι οι ίδιοι που έχουν μετατρέψει σε έρημο την ελληνική αγορά. Έχουν "ανοίξει" την αγορά και αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι να καταστραφεί το σύνολο του μηχανισμού της παραγωγής. Τα ελληνικά προϊόντα έχουν χάσει την οποιαδήποτε αντα­γωνιστικότητα θα μπορούσαν να έχουν. Πέρα από το γεγονός ότι δεν μπορούν ν' ανταγωνιστούν στο επίπεδο της ποιότητας τα προϊόντα των πολυεθνικών, δεν μπορούν ούτε στο επίπεδο του κόστους να σταθούν στην αγορά. Η έλλειψη προστατευτικών "δικλείδων" τα έχει εξαφανίσει. Κανένα σχεδόν από τα υλικά αγαθά τα οποία σήμερα χρησιμοποιούν οι Έλληνες δεν είναι ελληνικής κατασκευής.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι, αν εφαρμοστεί αυτή η φαινομενικά τέλεια λύση σ' αυτό το περιβάλλον, όχι μόνον δεν θα έχει θετικά αποτελέσματα, αλλά το πιο πιθανό είναι να έχουμε τα απόλυτα αντίθετα αποτελέσματα. Γιατί; Γιατί είναι σαν να πετάς πολύτιμο νερό σ' ένα "άπατο" πηγάδι. Γιατί απλούστατα όσο κι αν επενδύσεις στην παραγωγή, αυτή δεν μπορεί να επιβιώσει. Δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να επιβιώσει. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι, αναζητώντας τους πόρους να την επιδοτήσεις, θα κάνεις ζημιά και στις λίγες ελληνικές επιχειρήσεις που σήμερα επιβιώνουν. Γιατί; Γιατί η σκληρή φορολογία μεταφέρεται από τους παραγωγούς στο κόστος παραγωγής. Εξαιτίας αυτής της φορολογικής πολιτικής, τα λίγα ανταγωνιστικά ελληνικά προϊόντα, που με δυσκολία επιβιώνουν στην αγορά, θα χάσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Τα ελάχιστα μεροκάματα, που δίνει η ελληνική παραγωγή στους Έλληνες, θα περιοριστούν ακόμα περισσότερο.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα απ' όσο φαίνονται. Ο Υδροχοϊσμός μπορεί φαινομενικά να λέει τα ίδια πράγματα με τους πολιτικούς των "κόσκινων", αλλά αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Ο Υδροχοϊσμός μιλάει για "φράγματα" και "δίκτυα ύδρευσης" και οι πολιτικοί στην καλύτερη περίπτωση μιλάνε για "παγούρια". Εκεί όπου τελειώνει η γνώση των ηλιθίων της πολιτικής, αρχίζει η γνώση του Υδροχοϊσμού. Η γνώση, που είναι απαραίτητη, για να επιλυθούν τα προβλήματα του ανθρώπου. Η γνώση, που μπορεί φαινομενικά να μην έχει σχέση με το πρόβλημα. Η γνώση της "στατικής" του παραγωγικού οικοδομήματος, η γνώση της "υδραυλικής" του τραπεζικού συστήματος ή η γνώση της "γεωλογίας" της αγοράς. Η γνώση που αρχίζει από εκεί όπου τελειώνει η προφανής λύση ότι ...πρέπει να έχουμε "νερό" για να ξεδιψάμε.

 Για να γίνουν όλα αυτά αντιληπτά, θα πρέπει να γνωρίζουμε τον γενικότερο σχεδιασμό που οδήγησε την ελληνική αγορά στο επίπεδο το οποίο βρίσκεται σήμερα. Αυτό δεν έγινε από τύχη. Έγινε, επειδή κάποιους τους συνέφερε. Ποιοι είναι αυτοί; Οι ιμπεριαλιστές. Οι Αμερικανοί και τα "τσιράκια" τους οι Εβραίοι. Αυτοί σχεδίασαν το μεταπολεμικό οικονομικό σύστημα μέσα στο οποίο είναι ενταγμένη η Ελλάδα. Αυτοί "ερημοποίησαν" τη Δύση, για να μπορούν να πουλάνε πανά­κριβα το δικό τους "νερό". Άρα εκ των δεδομένων υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων. Υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα μεταξύ των Ελλήνων κι αυτών που θέλουν να τους εκμεταλλεύονται και είναι οι ιμπεριαλιστές.

Είναι δυνατόν να δώσουν σωστές λύσεις αυτοί οι οποίοι "διορίζονται" για να μας κυβερνήσουν απ' αυτούς; Αυτοί οι οποίοι παίρνουν τα "χρίσματα" από την αμερικανική πρεσβεία; Ακόμα κι αν είχαν τις γνώσεις να επιλύσουν πραγματικά τα προβλήματα της χώρας, δεν θα τολμούσαν να το κάνουν, για να μην ενοχλήσουν τα "αφεντικά" τους. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, ευνόητο είναι ότι όχι μόνον δεν θα δώσουν γνώση, αλλά θα πολεμήσουν σκληρά κι όποιον το επιχειρεί. Θα τον πολεμήσουν καί γιατί αυτό είναι το "καθήκον" τους απέναντι στ' αφεντικά τους καί γιατί αυτό προστάζουν τα ταξικά και προσωπικά τους συμφέροντα. Αφού μπορούν να διατηρούν στην άγνοια τον κόσμο και να τον "δουλεύουν" κάθε τέσσερα χρόνια, γιατί ν' αλλάξουν τακτική; Αφού οι ιδιωτικές τους επιχειρήσεις, που ονομάζονται "κόμματα", αποδίδουν "χρυσό", γιατί ν' αλλάξουν τακτική; Αφού έχουν κατορθώσει κι έχουν οικειοποιηθεί το δημόσιο κεφάλαιο, γιατί ν' ανοίξουν τα "μάτια" του κόσμου;

Σ' αυτό το σημείο διαφέρει η τακτική του Υδροχοϊσμού σε σχέση μ' αυτήν που ακολουθούν τα κόμματα. Για να γίνει κατανοητός και χρήσιμος για τον κάθε πολίτη, θα πρέπει να του προσφέρει γνώση. Γνώση, που θα του επιτρέπει να κρίνει τα συμβαίνοντα και να μην παγιδεύεται. Γνώση, που θα τον κάνει ανεξάρτητο και δεν θα τον διατηρεί "όμηρο" του κάθε "σωτήρα". Γι' αυτόν τον λόγο πρέπει να ξετυλίξουμε το "κουβάρι" του μεταπολεμικού σχεδιασμού. Πρέπει να γνωρίζουμε πώς έχει γίνει ο σχεδιασμός, τι επιδιωκόταν απ' αυτόν και ποια ήταν τα τελικά αποτελέσματα αυτού του σχεδιασμού. Μόνον αν γνωρίζουμε αυτόν τον σχεδιασμό μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας, εφόσον μπορούμε να κάνουμε τα ακριβώς αντίθετα. Η γνώση του σχεδιασμού μπορεί να γίνει για εμάς ένας "μίτος" της Αριάδνης, που θα μας επιτρέψει να βγούμε από τον φοβερό "λαβύρινθο" της Νέας Τάξης. Τον "λαβύρινθο", όπου οι Αμερικανοί, ως ένας πανίσχυρος "Μινώταυρος", κατασπαράζουν όποιον απειλεί να τον "ανοίξει".

Το ζητούμενο είναι να δούμε τον ρόλο των ΗΠΑ, ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από την παγίδα τους. Οι ΗΠΑ, από τη στιγμή που ασκούν ιμπεριαλισμό εις βάρος της Ευρώπης, σημαίνει ότι της έχουν αποσπάσει την αγορά της. Σημαίνει ότι την νίκησαν στη μάχη της αγοράς. Όμως, για να νικήσεις σε τέτοιον βαθμό ένα τέτοιο σύνολο εθνικών βιομηχανιών και να κατακτήσεις τις "ιδιόκτητες" αγορές τους, θα πρέπει να νικήσεις στρατιωτικά τα ίδια τα κράτη. Θα πρέπει να νικηθεί το κάθε κράτος, που προστατεύει την εθνική του βιομηχανία κι αντιλαμβάνεται την εθνική του αγορά ως αυλή του. Τα πάντα στον ιμπεριαλισμό έχουν σχέση με την παραγωγή. Πρώτα γίνεται η μάχη των πάγκων στην αγορά και μετά η μάχη των όπλων στο πεδίο της μάχης. Τα όπλα είναι συνήθως η τελευταία επιλογή που έχει κάποιος, για να επηρεάσει την έκβαση της μάχης της αγοράς. Αν δεν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργεί ο ιμπεριαλισμός και ποιες είναι οι ιδιομορφίες των μέσων που χρησιμοποιεί, είναι αδύνατον να καταλάβει πώς μπορεί ν' αντιμετωπιστεί.

Ο ιμπεριαλισμός έχει πάντα να κάνει με την παράνομη κι απάνθρωπη εκμετάλλευση των αναγκών των ανθρώπων και των λαών. Ιμπεριαλισμός, για παράδειγμα, είναι ο εκβιασμός ενός αρρώστου με τα φάρμακα που έχει ανάγκη. Ιμπεριαλισμός είναι ο εκβιασμός ενός πεινασμένου με την τροφή που έχει ανάγκη. Ιμπεριαλισμός είναι ο εκβιασμός ενός άνεργου με την εργασία που έχει ανάγκη. Σε άλλη κλίμακα λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο και ο ιμπεριαλισμός εις βάρος των λαών. Ιμπεριαλισμός είναι ο εκβιασμός ενός κράτους με τα αναλώσιμα που έχει ανάγκη για να λειτουργήσουν οι υποδομές του. Ιμπεριαλισμός είναι ο εκβιασμός ενός κράτους με το πετρέλαιο που έχει ανάγκη για να μπορεί να λειτουργήσει. Ιμπεριαλισμός είναι ο εκβιασμός ενός κράτους με τις επενδύσεις στον τομέα της παραγωγής που έχει ανάγκη ο πληθυσμός του για να επιβιώσει.

Οι ιδιομορφίες του ιμπεριαλισμού έχουν σχέση με τις ιδιομορφίες των προϊόντων που του δίνουν τη δυνατότητα να εκδηλωθεί. Υπάρχει ο ιμπεριαλισμός των προϊόντων του πρωτογενούς τομέα και ο ιμπεριαλισμός των προϊόντων του δευτερογενούς τομέα. Παρ' όλη την ομοιότητα αυτών των τύπων του ιμπεριαλισμού, υπάρχουν διαφορές οι οποίες είναι πολύ σημαντικές. Τι είδους διαφορές; Διαφορές, που επηρεάζουν την αντοχή αυτών των τύπων του ιμπεριαλισμού. Σε γενικές γραμμές, αν θέλουμε να δώσουμε από μία "ετικέτα" σ' αυτούς τους δύο διαφορετικούς τύπους ιμπεριαλισμού, θα πούμε το εξής: Ο ιμπεριαλισμός του πρωτογενούς τομέα είναι ο ιμπεριαλισμός των "τυχερών" και ο ιμπεριαλισμός του δευτερογενούς τομέα είναι ο ιμπεριαλισμός των "ικανών".

Ό,τι έχει σχέση με τα προϊόντα του δευτερογενούς τομέα μπορεί υπό τις κατάλληλες συνθήκες να νικηθεί. Γιατί; Γιατί τα προϊόντα του δευτερογενούς τομέα είναι στις δυνατότητες όλων των λαών να τα κατασκευάσουν. Αν απελευθερωθεί η τεχνογνωσία, δεν υπάρχει λαός που να μην μπορεί να παράγει το σύνολο των προϊόντων που έχει ανάγκη. Μέσα σε λίγες δεκαετίες η Κίνα έγινε ο μεγαλύτερος παραγωγός προϊόντων υψηλής τεχνολογίας στον κόσμο. Δουλοπάροικοι από τα χωράφια μπήκαν στα εργοστάσια και σήμερα παράγουν υπολογιστές της IBM. Δεν έχει σημασία από πού προήλθε η τεχνογνωσία η οποία χρησιμοποιεί. Σημασία έχει ότι ο λαός της εκπαιδεύτηκε στην ανώτατη τεχνολογία και μπόρεσε και παρήγαγε τα προϊόντα αυτού του επιπέδου. Απέδειξε με τον πιο απλό τρόπο ότι δεν υπάρχουν λαοί "ανώτεροι" με ειδικές ικανότητες, όπως πίστευαν πολλοί μετά τη βιομηχανική επανάσταση. Ό,τι κατάφερε ο λαός της Κίνας μπορεί να το καταφέρει ο κάθε λαός. Μπορεί να μεταφερθεί τεχνογνωσία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη και ο ιμπεριαλισμός του δευτερογενούς τομέα μπορεί να σταματήσει.

Σε αντίθεση μ' αυτόν τον ιμπεριαλισμό, ο ιμπεριαλισμός του πρωτογενούς τομέα απαιτεί ειδικές συνθήκες για την αντιμετώπισή του. Απαιτεί συνθήκες εμπιστοσύνης μεταξύ των λαών, γιατί δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθούν τα εμπόδιά του με μόνο δεδομένο την ικανότητα των λαών. Γιατί; Γιατί είναι θέμα τύχης ποιος λαός θα μπορεί να παράγει τι. Δεν μπορεί ξαφνικά η Ελλάδα, επειδή της χρειάζεται το πετρέλαιο, ν' αρχίσει να το παράγει. Δεν μπορεί ξαφνικά η Σουηδία, επειδή της χρειάζονται οι μπανάνες, ν' αρχίσει να τις παράγει. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για ιμπεριαλισμό των "τυχερών". Είναι θέμα τύχης να γεννηθείς σε ένα μέρος όπου υπάρχει πετρέλαιο. Είναι θέμα τύχης να γεννηθείς σε ένα μέρος όπου οι κλιματολογικές συνθήκες κάνουν τη γεωργική παραγωγή τεράστια.

Όσο κι αν αυτό το οποίο θα πούμε φαίνεται παράξενο, ο ιμπεριαλισμός είναι ένα φαινόμενο απόλυτα φυσικό, το οποίο δεν μπορούσε η ανθρωπότητα ν' αποφύγει. Όπως ο κάθε άνθρωπος δεν θέλει να μοιράζεται την "τύχη" του με τους ξένους παρά μόνον με τα παιδιά του, έτσι συμβαίνει και με τους λαούς. Τα ολέθρια αποτελέσματα του ιμπεριαλισμού εμφανίζονται όταν αυτή η "τύχη" παύει να έχει σχέση με την απλή επιβίωση και προσανατολίζεται προς τον πλούτο και την εξουσία και άρα στρέφεται εναντίον άλλων ανθρώπων. Όταν η κακή διαχείριση της "τύχης" του ενός γίνεται η "ατυχία" του άλλου. Ήταν "τύχη", για παράδειγμα, για τους Μεσοποτάμιους να επι­βιώ­νουν εύκολα, εξαιτίας της μεγάλης παραγωγής της γης τους. Ήταν δικαιολογημένοι όταν αυτήν την "τύχη" δεν την μοιράζονταν με τους γειτονικούς λαούς. Κανένας δηλαδή δεν μπορεί να τους κατηγορήσει όταν πολεμούσαν τους ξένους οι οποίοι διεκδικούσαν τη γη τους και άρα την "τύχη" τους.

Τα πράγματα όμως ξέφυγαν από τον έλεγχο, όταν οι ηγέτες τους αυτήν την "τύχη" τους προσπάθησαν να την εκμεταλλευτούν για λόγους εξουσίας και άρα να την κάνουν "ατυχία" για τους υπόλοιπους. Όταν προσπάθησαν να την εκμεταλλευτούν εις βάρος των άλλων. Όταν με το πλεόνασμα της τροφής "τάιζαν" δολοφονικούς στρατούς, για ν' αρπάζουν τις μικρές "τύχες" των γειτόνων τους. Αυτός είναι ο ολέθριος ιμπεριαλισμός τον οποίο γνωρίζουμε εμείς ως τέτοιον. Επί αιώνες οι "τυχεροί" βασάνιζαν τους "άτυχους". Επί αιώνες σκορπούσαν τον θάνατο αυτοί οι οποίοι επιβίωναν εύκολα και θεωρητικά δεν είχαν λόγο να είναι επιθετικοί.

Από εκεί και πέρα πάντα απέναντι στη δράση υπάρχει αντίδραση. Απέναντι στην αναίτια κι αδικαιολόγητη επιθετικότητα των χορτάτων Νοτίων λαών υπήρχε η επιθετικότητα των νηστικών θυμάτων τους. Η επιθετικότητα εκείνων που δεν μπορούσαν να επιβιώσουν κι αποτολμούσαν την ύστατη προσπάθεια, η οποία ήταν η προσπάθεια αρπαγής της "τύχης" των θυτών τους. Η επιθετι­κότητα δηλαδή των Βόρειων λαών της αρχαιότητας ήταν μέχρι ένα σημείο δικαιολογημένη, γιατί προερχόταν από τις ανάγκες τους και από το ένστικτο της επιβίωσης. Έπρεπε να επιβιώσουν και όταν δεν το κατάφερναν αυτό, στρέφονταν εναντίον των λαών που ήταν "τυχεροί". Όταν κινδυνεύεις να πεθάνεις από την πείνα, εύκολα ρισκάρεις τον πόλεμο. Τι έχεις να χάσεις;

Αυτός είναι κι ο λόγος που ο ανθρώπινος πολιτισμός αναπτύχθηκε στη λεκάνη της Μεσογείου και όχι στην Σκανδιναβία. Δεν ήταν θέμα "ανωτερότητας". Ήταν θέμα "τύχης". Όποιος επιβιώνει εύκολα, έχει τον χρόνο να σκεφτεί και για τα "ανώτερα". Όποιος επιβιώνει εύκολα, ενδιαφέρεται και για την ποιότητα ζωής. Από το δεδομένο αυτό μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι η ιστορία της ανθρωπότητας ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Οι "τυχεροί" λαοί —για όσο διάστημα θα τους επέτρεπε η κατάσταση της πανανθρώπινης τεχνολογίας— θα ασκούσαν τον ιμπεριαλισμό των "τυχερών" εις βάρος των "άτυχων". Οι "άτυχοι" είχαν δύο επιλογές. Η πρώτη επιλογή ήταν ν' απειλούν την "τύχη" των άλλων και η δεύτερη επιλογή ήταν να προσπαθούν να δημιουργήσουν μόνοι τους τη δική τους "τύχη".

Η πρώτη επιλογή ήταν η πιο απλή και η πιο απάνθρωπη. Κόστιζε σε αίμα και δεν προσέφερε τίποτε στην ανθρωπότητα, εφόσον οι λαοί απλά εναλλάσσονταν στις ίδιες θέσεις. Οι "άτυχοι" γίνονταν "τυχεροί" κι έκαναν τα ίδια πράγματα μέχρι να εξοντωθούν από τους νέους πεινα­σμένους. Η δεύτερη επιλογή ήταν η καλύτερη και ήταν αυτή η οποία έσπρωξε την ανθρωπότητα μπροστά. Τι σημαίνει αυτό; Οι Βόρειοι λαοί, από τη στιγμή που δεν διέθεταν την "τύχη" των Νοτίων, άρχισαν σιγά-σιγά να τη δημιουργούν μόνοι τους. Το πλεονέκτημα της "σοδειάς" της γης των Νοτίων άρχισαν να το εξισορροπούν με το πλεονέκτημα της "σοδειάς" των εργοστασίων τους. "Έστυψαν" τα μυαλά τους και προσπάθησαν να μετατρέψουν τη "δεξιότητά" τους και την τεχνογνωσία τους σε κεφάλαιο. Από εκεί και πέρα ήταν φυσική η συμπεριφορά τους μετά τη βιομηχανική επανάσταση. Δεν μοιράζονταν την τεχνογνωσία τους με τους υπόλοιπους λαούς για τους ίδιους λόγους που δεν μοιράζονταν οι Νότιοι τα χωράφια τους. Όταν πλέον το βιομηχανικό κεφάλαιο άρχισε να παίρνει την τελική του μορφή, ήταν θέμα χρόνου η σύγκρουση των διαφορετικών ιμπεριαλισμών.

Η νίκη ήταν βέβαιη για τους Βόρειους. Γιατί; Γιατί το κεφάλαιό τους είναι πιο σταθερό στην απόδοσή του από αυτό της γης. Το κεφάλαιό τους δημιουργεί εργάτες μορφωμένους, οι οποίοι εύκολα εκπαιδεύονται στην ομοιογενή συλλογική συμπεριφορά που έχουν ανάγκη τα συστήματα που ασκούν ιμπεριαλισμό. Τα συμφέροντα του κεφαλαίου τους δημιουργούν στρατιώτες ενσυ­νεί­δητα πειθαρχημένους σε αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν στο κεφάλαιο της γης. Τον βιομηχανικό ιμπεριαλισμό τον υπηρετούν οικειοθελώς φανατισμένοι εργάτες, ενώ τον ιμπεριαλισμό της γης τον υπηρετούν παρά τη θέλησή τους τρομοκρατημένοι δουλοπάροικοι. Αυτή η ποιοτική διαφορά μεταξύ των υπερασπιστών της κάθε μορφής του κεφαλαίου ήταν και αυτή που ήταν καθοριστική για την έκβαση της σύγκρουσης. Αν σ' αυτό προστεθεί και το γεγονός ότι οι πολεμικές "μηχανές" φτάνουν στα όρια της εξέλιξης μέσω του βιομηχανικού κεφαλαίου, εύκολα καταλαβαίνουμε τι μπορεί αυτό να σημαίνει. Ήταν θέμα χρόνου οι Βόρειοι με τους πειθαρχημένους εργάτες —που γίνονταν συνειδητοποιημένοι στρατιώτες— και με τη βοήθεια της τεχνολογίας να κατακτήσουν τα πάντα.

Όταν συνέβη αυτό, "ανέτειλε" η εποχή της παντοκρατορίας της δυτικής Ευρώπης. Οι λαοί του ευρωπαϊκού Βορά πήραν την εκδίκησή τους απ' αυτούς που επί αιώνες τους μάτωναν. Τη Ρώμη, που επί αιώνες την "έτρεμαν", μπορούσαν να την απειλούν όποτε ήθελαν. Τσάκισαν τα συστήματα του Νότου και τα μοιράστηκαν μεταξύ τους. Κανένας δεν μπορούσε να τους απειλήσει, γιατί κανένας δεν άντεχε τη σύγκρουση μαζί τους. Η "ικανότητα" των Βορείων ήταν πλέον η κυρίαρχη της Γης. Η "ικανότητα" τούς επέτρεπε ν' αρπάξουν την "τύχη" των υπολοίπων. Αντιστράφηκαν οι όροι και η ανθρωπότητα μπήκε σε νέα φάση ιμπεριαλισμού. Οι πιο "τυχεροί" λαοί της αρχής της ιστορίας έγιναν οι πιο "άτυχοι", γιατί ήταν οι μόνιμοι στόχοι των νέων ισχυρών. Η Μέση Ανατολή και η Αίγυπτος έγιναν "επαρχίες" των Βορείων. Η Ευρώπη ήταν πλέον ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της Γης. Διεκδικούσε χωρίς αναστολές την "τύχη" όλων των λαών και σταματούσε χωρίς καμιά αναστολή όποιον προσπαθούσε να την μιμηθεί και να δημιουργήσει μόνος του την "τύχη" του.

Στον κόσμο δηλαδή κυριαρχούσε πλέον ο ιμπεριαλισμός των "ικανών" και όχι των "τυχερών". Κυριαρχούσε ο ιμπεριαλισμός ο οποίος —όπως είπαμε— μπορεί να σταματήσει με συνοπτικές διαδικασίες και όχι ο ιμπεριαλισμός ο οποίος απαιτεί ειδικές συνθήκες, για να πάψει να υφίσταται. Γιατί δεν σταματούσε; Γιατί βόλευε αυτούς που τον ασκούσαν και γιατί κανένας δεν εμπιστευόταν τους "τυχερούς", οι οποίοι θα μπορούσαν εκ νέου να τον ξαναδιεκδικήσουν. Με τα δεδομένα αυτά φτάσαμε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ανθρωπότητα είχε ολοκληρώσει μια πλήρη "διαδρομή" στο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο της γης υποβαθμίστηκε τελείως και κυρίαρχο έγινε το βιομηχανικό κεφάλαιο. Από το απόγειο του ιμπεριαλισμού των "τυχερών", που αντιπροσώπευε η ελληνιστική Ρώμη, φτάσαμε στο απόγειο του ιμπεριαλισμού των "ικανών", που αντιπροσώπευε η χριστιανική Ρώμη. Λονδίνο, Παρίσι και Βερολίνο ήταν οι πόλεις οι οποίες αποφάσιζαν μόνες τους για το μέλλον ολόκληρου του κόσμου. Η Ευρώπη καθόταν στο "θρόνο" της, χωρίς να την απειλεί κανένας. Μόνη της έλεγχε ολόκληρες ηπείρους. Όλοι την είχαν ανάγκη και όλοι την φοβούνταν.

Μέχρι που φτάσαμε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε ανέτειλε το "άστρο" μιας περι­φε­ρειακής δύναμης. Μιας πρώην αποικίας της Ευρώπης, την οποία την υποτιμούσε χαρακτηριστικά. Γελούσαν οι πανίσχυροι Ευρωπαίοι, όταν άκουγαν περί ΗΠΑ. Γελούσαν, όταν μάθαιναν για τα αμερικανικά "κατορθώματα", εξαιτίας της ευρωπαϊκής "ικανότητας" εις βάρος των "άτυχων" Ινδιάνων. Τα ευρωπαϊκά όπλα εξασφάλισαν το ψωμί των Αμερικανών. Οι Αμερικανοί, ως άτομα στη Νέα Γη, έφτασαν μόνον με την πείνα τους, την αρρώστια τους και τη θρησκοληψία τους. Ό,τι σημαντικό είχαν και τους έδινε υπεροχή έναντι των Ινδιάνων ανήκε στο κεφάλαιο το Ευρωπαίων. Γι' αυτόν τον λόγο οι Ευρωπαίοι υποτιμούσαν μόνιμα τους Αμερικανούς και δεν τους υπολόγιζαν καθόλου. Γνώριζαν το δέος που τους προκαλούσαν. Γιατί; Γιατί οι Αμερικανοί είχαν τον φόβο της Ευρώπης μέσα στα "κύτταρά" τους. Όλοι οι Αμερικανοί, ανεξαρτήτου καταγωγής. Είτε ως Ινδιάνοι είτε ως Αμερικανοί είτε ως μετανάστες Νεοαμερικανοί, την έτρεμαν. Οι Ινδιάνοι τους Αμερικανούς τους γνώρισαν με το πιο άθλιο πρόσωπό τους όταν αυτοί ήταν Ευρωπαίοι. Οι Αμερικανοί του περίφημου "Μαίη Φλάουερ", που παριστάνουν τους αυθεντικούς Αμερικανούς, τους Ευρωπαίους τους γνώρισαν ως αποικιοκράτες. Οι μετανάστες Αμερικανοί ήταν στην πλειοψηφία τους αυτοί οι οποίοι "δραπέτευσαν" από τη σκληρή Ευρώπη για να "σωθούν" στη Νέα Γη.

Αυτή η δύναμη "γκρέμισε" την Ευρώπη από τον "θρόνο" της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, χωρίς να καταλάβει κανείς τι έγινε. Άρχισε ν' ασκεί ιμπεριαλισμό στον κυρίαρχο ιμπεριαλιστή όλων των τύπων. Όμως, για να εφαρμοστεί αυτό, απαιτεί πόλεμο και ήττα. Η Ευρώπη και τα κράτη της τέτοιου είδους ήττα φαινομενικά δεν υπέστησαν από τις ΗΠΑ. Η ιστορία δεν κατέγραψε ποτέ ήττα της Ευρώπης από τις ΗΠΑ. Τι συνέβη όμως και η Ευρώπη λειτουργεί σήμερα ως κατακτημένη από τις ΗΠΑ; Η ιδιομορφία σ' αυτήν την περίπτωση είναι ότι οι ΗΠΑ νίκησαν την Ευρώπη, χωρίς να συγκρουστούν μαζί της στρατιωτικά και άρα χωρίς να την κατακτήσουν. Οι ΗΠΑ νίκησαν με πονηρό τρόπο την Ευρώπη. Οι ΗΠΑ —ως κεφάλαιο— "κατάπιαν" το ανταγωνιστικό τους ευρωπαϊκό κεφάλαιο, χωρίς να το νικήσουν στην αγορά. Τι έκαναν; Μετακινήθηκαν σε ανώτερη μορφή κεφαλαίου και υποβάθμισαν το βιομηχανικό κεφάλαιο. Έκαναν μέσα σε λίγες μέρες αυτό το οποίο η Ευρώπη έκανε μέσα σ' έναν αιώνα. Έκαναν "κύκλο" σ' ό,τι αφορά το κεφάλαιο. Γιατί; Γιατί αυτό θα τους έκανε κυρίαρχους.

Μέσω της λεηλασίας απέκτησαν το σύνολο σχεδόν της ανθρώπινης τεχνογνωσίας και αφού την κεφαλαιοποίησαν, στη συνέχεια μετέτρεψαν την ευρωπαϊκή βιομηχανία σε κεφάλαιο κατώτερο, το οποίο θα παρήγαγε τα δικά τους προϊόντα με τη λογική του "φασόν". Οι Αμερικανοί, μέσω της λεηλασίας, έγιναν οι "πολύ ικανοί" κι άρχισαν να ασκούν ιμπεριαλισμό στους "ικανούς". Αυτό το οποίο άλλαξε δηλαδή στον κόσμο ήταν η κορυφή του ιμπεριαλισμού. Οι "συνέταιροι" ρίχτηκαν μεταξύ τους στην κορυφή, πράγμα που για τους απλούς ανθρώπους δεν είχε διαφορά στη βάση. Από τους πολλούς "ικανούς" του προηγούμενου σχεδιασμού, οι οποίοι ασκούσαν ιμπε­ρια­λισμό στους πολλούς "τυχερούς", πήγαμε στον έναν "πολύ ικανό", ο οποίος, εκμεταλλευόμενος τους ισχυρούς, τους εκμεταλλευόταν όλους.

Αυτό όμως, όσο απλοϊκό κι αν είναι στη σύλληψή του, άλλο τόσο δύσκολο είναι στην εφαρμογή του. Γιατί; Γιατί οι λαοί, που ελέγχουν τη βιομηχανία τους και την αγορά τους, μπορεί να μην σου επιτρέψουν την είσοδό σου μέσα σ' αυτήν. Για να το κάνουν αυτό πρέπει να παγιδευτούν. Για να εφαρμοστεί αυτή η παγίδευση, απαιτεί προδοσία. Ξαφνικά δεν τρελάθηκαν όλοι στην Ευρώπη, ώστε να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν έξυπνοι και μετά απ' αυτόν έγιναν βλάκες; Μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμια Πόλεμο οι Ευρωπαίοι ασκούσαν ιμπεριαλισμό σε όλον τον κόσμο και ξαφνικά έγιναν θύματα ιμπεριαλισμού; Άρα κάτι άλλο συμβαίνει και εκεί βρίσκεται η προδοσία. Είναι απαραίτητη η προδοσία, γιατί αυτή η πρακτική δεν είναι τόσο εύκολη στην εφαρμογή της. Θα πρέπει να βρεις συνενόχους μέσα στα ίδια τα κράτη. Μπορεί σε κάποια στιγμή να σ' ευνοούν  τα δεδομένα, αλλά αυτό δεν είναι εκμεταλλεύσιμο αν δεν κατορθώσεις να βρεις συνενόχους.

Το γεγονός δηλαδή ότι —εξαιτίας κάποιων συγκυριών— κατόρθωσες και "τρύπωσες" στην αγορά ενός πανίσχυρου παραγωγού, δεν μπορεί να σημαίνει μονιμότητα. Εξαιτίας κάποιων δεδομένων "τρύπωσες" στο σπίτι του κι όταν αλλάξουν αυτά τα δεδομένα θα σε πετάξουν έξω με τις "κλωτσιές". Το γεγονός δηλαδή ότι μπορεί ένας άνθρωπος να "τρυπώσει" σ' ένα παλάτι —το οποίο βρίσκεται σε συναγερμό, λόγω κάποιου έκτακτου γεγονότος—, αυτό δεν σημαίνει μονιμότητα. Μπορεί να παριστάνεις τον εθελοντή πυροσβέστη, όταν για παράδειγμα μαίνεται μια πυρκαγιά και να μπεις μέσα σ' αυτό. Όταν όμως η πυρκαγιά σβήσει, τα πράγματα επανέρχονται στην πραγματική τους βάση.

Αν θελήσεις να παραμείνεις μέσα σ' αυτό, παύεις να έχεις την ιδιότητα του καλού "γείτονα" και γίνεσαι ένας σφετεριστής της ξένης περιουσίας. Οι σφετεριστές όμως δεν έχουν ποτέ καλό τέλος, όταν γίνονται αντιληπτοί. Αυτό έγινε με τις ΗΠΑ στην Ευρώπη. Όταν η Ευρώπη "φλεγόταν", μπήκαν μέσα σ' αυτήν και φιλάνθρωποι "πυροσβέστες" ως εθελοντές κι άρχισαν να την λεηλατούν. Όταν η φωτιά κατασβέστηκε δεν ήθελαν να την εγκαταλείψουν. Σε ποιο δεδομένο στηρίχτηκαν; Στο δεδομένο ότι είχαν συνεννοηθεί με τους "υπηρέτες" των ιδιοκτητών καθώς και με ξένες δυνάμεις, οι οποίες θα την απειλούσαν εκ νέου με πυρπόληση. Αυτό ήταν μια πρακτική την οποία τη γνώριζαν καλά οι Αμερικανοί. Για πολλά χρόνια στην Νέα Υόρκη κλέφτες, πυροσβέστες και πυρομανείς συνεργάζονταν, για να κλέβουν τις περιουσίες των πολιτών. Πολύ πριν πάει η "καθυστερημένη" πυροσβεστική στο χώρο της φωτιάς, πήγαιναν οι κλέφτες για να "βοηθήσουν". Ανταγωνίζονταν τη φωτιά στην καταστροφή. Έφτασαν στο σημείο οι πολίτες να φοβούνται περισσότερο εκείνους που τους "βοηθούσαν" παρά τη φωτιά.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς έγινε. Να καταλάβει τι σημαίνουν στο πρακτικό επίπεδο αυτά τα οποία λέμε. Οι ΗΠΑ κατ' αρχήν εκμεταλλεύτηκαν τις εσωτερικές διαφορές των Ευρωπαίων και μπήκαν μέσα στην Ευρώπη ως σύμμαχοι κάποιων από αυτούς. Από εκεί και πέρα εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική και οικονομική κατάσταση που επικρατούσε στην Ευρώπη την επομένη του πολέμου. Βρήκαν μια Ευρώπη στην κυριολεξία ισοπεδωμένη και με εκατομμύρια νεκρούς. Βρήκαν μια Ευρώπη τρομοκρατημένη από τις συνέπειες του πολέμου. Αυτό το οποίο έκαναν ήταν το εξής απλό. Υποσχέθηκαν στους λαούς της οικονομική βοήθεια και φροντίζοντας να συνωμοτήσουν με τους Σοβιετικούς, τους υπο­σχέθηκαν κι ασφάλεια. Υποσχέθηκαν οικονομική βοήθεια, η οποία θ' αποκαθιστούσε τα "καμένα" και συνωμότησαν με τους Σοβιετικούς, οι οποίοι περιφέρονταν έξω από την "αυλή" της κρα­δαί­νοντας "φλογοβόλα". Επένδυσαν στην "πυροφοβία" της Ευρώπης και μπόρεσαν και παρέμειναν μέσα σ' αυτήν ακόμα και μετά την οριστική λήξη του πολέμου.

Με τον τρόπο αυτόν προχώρησαν στο πρώτο βήμα, που ήταν η παραμονή τους στην Ευρώπη. Για να έχει όμως μονιμότητα το βήμα αυτό, θα έπρεπε να καταστείλουν την αντίδραση εκείνων οι οποίοι θίγονταν άμεσα από την παραμονή τους. Ποιοι ήταν αυτοί; Οι ισχυροί κεφαλαιοκράτες. Οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι, οι οποίοι έβλεπαν ξένους να παίρνουν μερίδιο από τη δική τους αγορά, ήταν βέβαιο ότι θ' αντιδρούσαν. Για να παρακαμφθούν αυτοί ως αντίπαλοι, έπρεπε οι Αμερικανοί να εξασφαλίσουν τη συμμαχία ισχυρών τοπικών κοινωνικών δυνάμεων, οι οποίες δεν είχαν ταυτόσημα συμφέροντα με τους βιομηχάνους. Έπρεπε να εξασφαλίσουν τη συμμαχία των ταξικών τους αντιπάλων.

Αυτό ήταν απαραίτητο να συμβεί, γιατί η κεφαλαιοκρατία δεν νικιέται εύκολα χωρίς την εξα­σφά­λιση ισχυρών συμμάχων. Επειδή δεν μπορούσαν να την νικήσουν μέσα στο σπίτι της, επέ­λεξαν να την παγιδεύσουν. Αυτή η παγίδευση έγινε με τη βοήθεια κάποιων. Στη συνέχεια την εξαγόρασαν, κάνοντάς την πλούσια σε μια εποχή που το κεφάλαιό της ήταν φαινομενικά ισοπεδωμένο. Γιατί λέμε ότι την παγίδευσαν μέσω του πλούτου, ενώ το κεφάλαιό της ήταν μόνον φαινομενικά ισοπεδωμένο; Γιατί όταν το κεφάλαιο έχει εξασφαλισμένη αγορά, είναι θέμα λίγου χρόνου να ορθοποδήσει.

Οι Αμερικανοί, γνωρίζοντας αυτήν του την ιδιότητα, θέλησαν να δώσουν σε όλους τη λανθασμένη εντύπωση που τους ευνοούσε. "Ανοίγοντας" μόνοι τους την ευρωπαϊκή αγορά στο όνομα του επείγοντος της αναδόμησης της ευρωπαϊκής οικονομίας και της αποκατάστασης της καταστροφής των υποδομών, έδειξαν σε όλους ότι οι δεδομένες αγορές δεν υπάρχουν. Τα γαλλικά, τα γερμανικά ή τα αγγλικά εργοστάσια δεν θα είχαν πλέον τις εθνικές τους αγορές δεδομένες. Θα έπρεπε ν' ανταγωνιστούν τα αμερικανικά προϊόντα και μάλιστα υπό αντίξοες συνθήκες. Γιατί; Γιατί τα νέα ευρωπαϊκά προϊόντα, εκτός του κόστους παραγωγής τους, θα έπρεπε να φέρουν και το κόστος της ανοικοδόμησης των εργοστασίων στα οποία θα παράγονταν. Αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν το είχαν ως πρόβλημα οι Αμερικανοί ανταγωνιστές των Ευρωπαίων, εφόσον τα δικά τους εργοστάσια δεν είχαν καταστραφεί εξαιτίας του πολέμου.

Ελέγχοντας οι Αμερικανοί το χρήμα, έκαναν αυτήν την κατάσταση ακόμα πιο δυσχερή. Τα ευρωπαϊκά εθνικά αποθεματικά δεν θα ήταν αυτά τα οποία θα χρηματοδοτούσαν την κάθε εθνική βιομηχανία. Τα αμερικανικά δολάρια θα ήταν αυτά που θ' αποφάσιζαν ποιοι Ευρωπαίοι και υπό ποιους όρους θ' αναγεννηθούν μέσα από τις "στάχτες" τους. Στο σημείο αυτό χρειάστηκε η παγίδευση της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας. Παγιδεύτηκαν οι βιομήχανοι και δεν συγκρού­στηκαν με τους εχθρούς τους. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί η κεφαλαιοκρατία δεν παραχωρεί σχεδόν ποτέ αμαχητί το κεφάλαιό της. Πρέπει να σκοτώσεις τον κεφαλαιοκράτη, για να του αποσπάσεις το κεφάλαιο. Μόνον αν τον παγιδεύσεις μπορείς να του το αρπάξεις αναίμακτα και με αντάλλαγμα τον πλούτο. Είναι τεράστια η διαφορά μεταξύ πλούτου και κεφαλαίου. Οι Ευρωπαίοι κεφαλαιο­κράτες στην πραγματικότητα "ξεδοντιάστηκαν" με την απώλεια του κεφαλαίου τους. Έγιναν πλούσιοι, αλλά έχασαν την πολιτική τους ισχύ. Το ίδιο συνέβη και με τα ευρωπαϊκά κράτη. Τα κράτη αυτά αναδομήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ, αλλά έχασαν την αυτονομία τους και άρα την ισχύ τους.

Με τον απλό αυτόν τρόπο κατάφεραν οι Αμερικανοί κι έκαναν αυτό το οποίο απαγορευόταν δια ροπάλου από τη βιομηχανική επανάσταση κι εντεύθεν. Να αγοράσουν κεφάλαιο, που ανήκε σε άλλα κράτη. Να γίνουν συνέταιροι σε ξένες εθνικές αγορές. Μέχρι τότε οι εθνικές προστα­τευτικές πολιτικές απαγόρευαν ρητά την εξαγορά βιομηχανιών από ξένους. Ήταν αδύνα­τον για παράδειγμα ν' αναλάβει την ιδιοκτησία μιας μεγάλης εθνικής βιομηχανίας της Γερμανίας ή της Γαλλίας ένας Αμερικανός ή οποιοσδήποτε άλλος. Οι βιομηχανίες δεν άλλαζαν εύκολα χέρια και πολύ περισσότερο δεν έπεφταν ποτέ σε ξένα χέρια. Τα κράτη, ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές στήριζαν οικονομικά τις εθνικές τους βιομηχανίες. Τις στήριζαν, είτε με φτηνά δάνεια είτε αποκλείοντας τα προϊόντα των ανταγωνιστών τους από την εθνική τους αγορά.

Όλα αυτά άλλαξαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο δήθεν κίνδυνος του κομμου­νισμού έκανε την υπόθεση "ανασύσταση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου" επείγουσα κι αυτό υπο­τίθεται μπορούσε να γίνει μόνον με τη "βοήθεια" των Αμερικανών. Τα εθνικά κεφάλαια χάνονταν και οι προστατευτικοί νόμοι καταργούνταν στο όνομα της προστασίας των εθνών από τον κομμουνιστικό κίνδυνο.

Σ' αυτήν τη φάση, που ήταν και η πιο δύσκολη για τους Αμερικανούς, δεν συνάντησαν την παραμικρή αντίδραση. Γιατί; Γιατί είχαν τη βοήθεια κάποιων Ευρωπαίων προδοτών, που ανέλαβαν να κάνουν τη φιλοαμερικανική προπαγάνδα. Κάποιοι τα "πήραν", για να πείσουν τους Ευρω­παίους ότι δεν είναι κακό ν' αφήσουν τους Αμερικανούς να μονοπωλήσουν τις αγορές τους. Το αποτέλεσμα; Τραγικό. Οι Ευρωπαίοι κεφαλαιοκράτες ξεπουλούσαν το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και κάποιοι άλλοι επίσης Ευρωπαίοι υπόσχονταν εύκολη επιβίωση και γρήγορη πρόοδο στους εργαζόμενους. Τρόμαζαν τους πάντες ότι, αν δεν γινόταν αυτό το οποίο γινόταν, πιθανόν να κινδύνευαν από τους κομμουνιστές, οι οποίοι θα εκμεταλλευόταν την αδυναμία τους. Ποιοι ήταν αυτοί; Οι άθλιοι αστοί.

Αυτοί, παίζοντας το "παιχνίδι" των Αμερικανών, τρόμαζαν τόσο την κεφαλαιοκρατία όσο και την εργατική τάξη. Τους πρώτους τους προειδοποιούσαν για τις επερχόμενες δυσκολίες και αυτό το έκαναν υποτίθεται για το "καλό" τους. Τους απειλούσαν ότι, αν δεν άλλαζε γρήγορα η ιδιο­κτησία, οι βιομηχανίες πιθανόν να μην μπορούσαν ν' αναδομηθούν εγκαίρως, αδυνατώντας ν' ανταγωνιστούν τα αμερικανικά προϊόντα, που "δικαιωματικά" είχαν κατακλύσει τις εθνικές αγορές τους. "Δικαιωματικά", γιατί ήταν οι μεγάλοι "προστάτες" της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Είχε έξοδα αυτή η "προστασία" και η πρόσβαση των Αμερικανών στις αγορές τους ήταν το τίμημα αυτής της προστασίας. Τους δεύτερους τους απειλούσαν με το επείγον της ανάγκης να εξασφαλίσουν γρήγορα το μεροκάματό τους κι αυτό γινόταν μόνον με την αμερικανική "βοήθεια".

Η αντίσταση ήταν ελάχιστη, γιατί τα συμφέροντα των εργαζομένων όλων των τύπων εμφα­νί­ζονταν σαν κοινά εκείνη την εποχή. Τα στελέχη των πρώην ευρωπαϊκών επιχειρήσεων παρέμειναν στις θέσεις τους, αυξάνοντας μάλιστα τους μισθούς τους και οι εργάτες εργάζονταν στα αμερικανικής ιδιοκτησίας πλέον ευρωπαϊκά εργοστάσια. Η Ευρώπη μέσα σε ελάχιστο χρόνο στάθηκε στα "πόδια" της και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Όλοι νόμισαν ότι έκαναν το σωστό. Ελάχιστα ενδιέφερε τους εργαζόμενους —που ευημερούσαν εκείνη την εποχή— αν ο ιδιοκτήτης της εταιρείας στην οποία δούλευαν δεν λεγόταν πλέον Χάινριχ και λεγόταν Τζωρτζ. Όλα αυτά όμως τα καλά κι ευεργετικά δεν είχαν διάρκεια. Γιατί; Γιατί στο μεταξύ η δυτική αγορά είχε αρχίσει να γίνεται επικίνδυνα ομοιογενής. Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος και οι πρωτοφανούς μεγέθους βιομηχανίες αναζητούσαν τρόπους να επιβιώσουν από τον μεταξύ τους τρομερό ανταγωνισμό. Οι αμερικανικής ιδιοκτησίας πολυεθνικοί γίγαντες άρχισαν να συγκρούονται σε έναν πόλεμο χωρίς αύριο για τον ηττημένο.

Τότε ακριβώς ξεκίνησε ο εφιάλτης της δυτικής Ευρώπης. Γιατί; Γιατί άρχισαν αυτές οι πολυεθνικές να κλείνουν τα εργοστάσια της Ευρώπης. Να κλείνουν τα ίδια εργοστάσια, που μόλις πριν από λίγα χρόνια είχαν ξαναχτίσει οι ίδιοι. Αναζητώντας την απόλυτη ανταγωνιστικότητα, άρχισαν ν' αναπτύσσουν εργοστάσια στις υπανάπτυκτες χώρες. Ξεκίνησαν σταδιακά από την περιφέρεια της Ευρώπης, για να καταλήξουν μέσα σε λίγες δεκαετίες στην Άπω Ανατολή. Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία ήταν οι πρώτες στάσεις τους, για να καταλήξουν στο τέλος στην Κίνα και το Πακιστάν. Η δυτική Ευρώπη άρχισε σταδιακά να χάνει την "τύχη" της. Άρχισε να αποβιομη­χανίζεται, για να φτάσουμε σήμερα στην τραγική κατάσταση την οποία βλέπουμε. Η Ευρώπη, που κάποτε αντλούσε εργατικά χέρια απ' όλον τον κόσμο, έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να δώσει δουλειά ούτε στα δικά της παιδιά. Η πανίσχυρη Ευρώπη, που προκαλούσε δέος και τρόμο σε όλον τον πλανήτη, έφτασε στο σημείο ν' αναζητά το τουριστικό συνάλλαγμα για να επιβιώσει. Να επιδεικνύει τα κάποτε φοβερά και τρομερά της "όπλα" στους τουρίστες. Ο "λέοντας" του πλανήτη άρχισε να επιβιώνει ως ζώο του "τσίρκου".

Ο αμερικανικός σχεδιασμός ήταν σχετικά καλός και λειτουργούσε υπό την προϋπόθεση όμως ότι δεν θ' αλλάξουν κάποια πολύ βασικά δεδομένα. Το κύριο και βασικό δεδομένο που δεν έπρεπε ν' αλλάξει ήταν η ύπαρξη και άρα η επιβίωση του κομμουνιστικού συστήματος. Έπρεπε το "σιδηρούν παραπέτασμα" να διατηρείται ακμαίο και βέβαια να φαίνεται απειλητικό. Έπρεπε οι εχθροί με τα "φλογοβόλα" να περιφέρονται γύρω από το ευρωπαϊκό σπίτι των "πυροφοβικών" Ευρωπαίων. Γιατί; Για να βαστά ελεγχόμενη την ευρωπαϊκή "αυλή" των ΗΠΑ. Για να βαστά την Ευρώπη "όμηρο" του αμερικανικού κεφαλαίου. Έπρεπε να υπάρχουν απειλητικοί "λύκοι" έξω από την ευρωπαϊκή αυλή των "προβάτων". Με βάση αυτό το δεδομένο έγινε ο μεταπολεμικός πολιτικός σχεδιασμός της Ευρώπης.

Τότε επιλέχθηκε από τους Αμερικανούς να επιβληθεί στην Ευρώπη ο σοσιαλισμός ως η κυρίαρχη ιδεολογία της. Γιατί; Γιατί ο σοσιαλισμός είναι η ιδεολογία των αστών. Των αστών, που δεν συμπαθούν το κεφάλαιο και δεν έχουν πρόβλημα να το "προδώσουν". Των αστών, που έχουν συγκρουόμενα ταξικά συμφέροντα με την κεφαλαιοκρατία και βέβαια με την εργατική τάξη. Των αστών, που δεν έχουν ηθικά διλήμματα, όταν αναζητούν αφεντικά για να τους πληρώνουν. Των αστών, που δεν έχουν ηθικά διλήμματα, όταν πρέπει να κάνουν περικοπές στους μισθούς των εργατών, για ν' αυξήσουν τους δικούς τους μισθούς. Ελάχιστα ενδιαφέρει τους αστούς το ποιον ή η ταυτότητα του αφεντικού τους. Ελάχιστα ενδιέφερε τους Ευρωπαίους αστούς αν θα έμπαιναν στη δούλεψη των αμερικανικών πολυεθνικών. Ο σοσιαλισμός των Ευρωπαίων αστών ήταν για τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές το τέλειο όργανο. Μπορούσε να ελέγχει την αντιδραστική ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία και ταυτόχρονα παγίδευε την εργατική τάξη. Οι αστοί —που τον πρέσβευαν— μισούσαν τον κομμουνισμό και ήταν βέβαιον ότι δεν θα εγκατέλειπαν την πλούσια και γενναιόδωρη "αγκαλιά" των ΗΠΑ.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του σοσιαλισμού είναι η "διπροσωπία" του. Αυτό το πλεονέκτημα του δίνει νίκες στις εκλογές και αντοχή στο χρόνο. Αυτό το πλεονέκτημα το έχει μονιμοποιήσει στην εξουσία. Γιατί; Γιατί μπορεί και "παίζει" ανάμεσα στις δύο κυρίαρχες κι απόλυτα εχθρικές μεταξύ τους ιδεολογίες. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να "πλησιάζει" ή ν' "απομακρύνεται" από όποιο άκρο θέλει, ανάλογα με τις ανάγκες των διαχειριστών του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι από τη στιγμή που μπορεί να εκτελέσει δύο ειδών αντίθετες πολιτικές, εξασφαλίζει τη δυνατότητα να "παίζει" με ένα μεγάλο σύνολο ενδιάμεσων πολιτικών. Αυτό είναι το μυστικό της ισχύος του. Χωρίς να χάνει τα "ρητορικά" του ατού, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μπορεί ακόμα και ν' αντι­πολιτεύεται τον εαυτό του. Γι' αυτόν τον λόγο νικά πάντα με ασφάλεια τα καθαρά δεξιά κόμματα. Γι' αυτόν τον λόγο "καπελώνει" μόνιμα τα κομμουνιστικά κόμματα.

Η υποκειμενικότητα που διακρίνει τις ενδιάμεσες επιλογές του μπορεί να δίνει την δυνατότητα στην ίδια παράταξη ν' αντιπολιτεύεται τον εαυτό της καλύτερα από ένα αυθεντικό δεξιό ή κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο είναι καθηλωμένο σε σταθερές "αρχές" κι αντιλήψεις. Οι σοσιαλιστές πάντα μπορούν να λένε ό,τι θέλει ν' ακούσει ο κόσμος, χωρίς να παραβιάζουν τις "αρχές" τους και να φαίνονται ασυνεπείς. Μιλάνε "δεξιά" με πιο φιλολαϊκό τρόπο από την αυθεντική δεξιά. Μιλάνε "αριστερά" με πιο καπιταλιστικό τρόπο από την αυθεντική αριστερά. Πάντα έχουν ως "ατού" τους ότι δεν θα "τρομάξουν" με τις θέσεις τους τούς "άλλους". Αυτούς που θα πάρουν τα όπλα, αν επιχειρήσουν οι κομμουνιστές να διεκδικήσουν την εξουσία κι αυτούς που θα πάρουν τα όπλα, αν οι δεξιοί ασκήσουν την πάγια αντιλαϊκή πολιτική τους.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η "σοσιαλιστική" Ευρώπη ήταν η μεγαλύτερη ιδεολογική και πολιτική επένδυση των καπιταλιστικών ΗΠΑ. Συνέφερε τους καπιταλιστές να "βασιλεύει" ο σοσιαλισμός στην Ευρώπη. Γιατί; Για τους ίδιους λόγους που συμφέρει έναν άθλιο βιομήχανο να "βασιλεύει" στο εργοστάσιο του ανταγωνιστή του ο συνδικαλισμός των διεφθαρμένων δια­χει­ριστών. Των άθλιων, που, όσο πιο διεφθαρμένοι είναι, τόσο πιο πολύ "επαινούν" το αφεντικό τους και τόσο πιο πολύ "βρίζουν" το πραγματικό αφεντικό τους. Αυτό είναι κάτι το οποίο συμφέρει όλες τις πλευρές που συνωμοτούν μεταξύ τους. Οι βρισιές είναι τζάμπα. Η κάλυψη των αιτημάτων κοστίζει. Κανένας βιομήχανος δεν έγινε φτωχότερος, επειδή τον έβριζαν εκείνοι που διέφθειρε.

Κάτι ανάλογο έγινε και στην Ευρώπη. Το σύνολο των "λαοφιλών" ηγετών του σοσιαλισμού ήταν χαφιέδες των ΗΠΑ. Αυτοί οι οποίοι έβγαιναν στους δρόμους με αντιαμερικανικά συνθήματα ήταν όλοι υπάλληλοι των ΗΠΑ. Καθάρματα ολκής. Προδότες μιας ευρωπαϊκής ιστορίας αιώνων. Ό,τι δεν κατάφερε ο Αττίλας με τα όπλα, το κατάφεραν οι Αμερικανοί με τη βοήθεια των προδοτών. Μπραντ, Μιτεράν, Σοάρες, Γκονζάλες, Πάλμε και βέβαια ο δικός μας ο Παπανδρέου. Όλοι τους αστοί με "ειδικές" σπουδές. Όλοι νομικοί, οικονομολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες. Κανένας από αυτούς δεν ήταν κεφαλαιοκράτης παιδί κεφαλαιοκράτη. Κανένας από αυτούς δεν ήταν εργάτης παιδί εργατών. Κανένας από αυτούς δεν ήταν ούτε ιδιοκτήτης βιομηχανίας κι ούτε εργάστηκε ποτέ πραγματικά στα εργοστάσια ως εργάτης. Όλοι τους ήταν θρασύτατα αστόπαιδα. Παιδιά υπαλλήλων του δημοσίου. Παιδιά ανθρώπων, που σε όλη τους τη ζωή βρίσκονταν με το χέρι απλωμένο έξω από τα δημόσια ταμεία.

Αυτοί οι "γνώστες" της παραγωγής ανέλαβαν εργολαβικά να σώσουν την κοινωνία. Όλοι τους ήταν ειδικοί στα εργατικά προβλήματα και βέβαια "εργατοπατέρες". Αν δει κάποιος τα βιογραφικά τους, θα γελάσει μέχρις δακρύων. Απόλυτα ειδικοί σε θέματα παραγωγής. Απόλυτα ειδικοί σε θέματα ανάπτυξης, οργάνωσης και διαχείρισης βιομηχανικής παραγωγής κλπ.. Όλοι τους ειδικοί σε θέματα εργατών, αλλά όλοι τους, όταν ξεκινούσαν την πορεία τους στη ζωή, το πρώτο το οποίο έκαναν ήταν ν' αναζητήσουν την ασφάλεια, "τρυπώνοντας" σε κάποιο δημόσιο πόστο. Όλοι τους εκθείαζαν την "αξία" του εργάτη, αλλά κανένας τους δεν ήθελε να ζει ως τέτοιος. Κανένας δεν προετοίμασε το παιδί του να γίνει εργάτης. Μελετούσαν τους εργάτες από "μακριά" με τον ίδιο τρόπο που μελετούν οι εντομολόγοι τις μέλισσες. Φρόντιζαν για την καλή διαβίωσή των εργατών, όπως φροντίζει κάποιος για τον σκύλο του.

Αυτοί ήταν οι "οραματιστές" του σοσιαλισμού και της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αυτοί ήταν οι εργατόφιλοι σοσιαλιστές. Όσο πιο φιλοαμερικανικές θέσεις έπαιρναν, τόσο πιο πολύ έβριζαν τους Αμερικανούς. Ακόμα και οι βρισιές ήταν αμερικανικής εμπνεύσεως και τους δίνονταν σε "φακε­λάκι" από τις κατά τόπους αμερικανικές πρεσβείες. Αυτοί "καπέλωσαν" τους πάντες στην Ευρώπη. Ακόμα και την ενοποίηση της Ευρώπης που "ονειρεύονταν" το έκαναν κατ' εντολήν των ΗΠΑ. Την ενοποίηση της Ευρώπης την πρότειναν όταν πλέον συνέφερε τις πολυεθνικές να έχουν μπροστά τους ενιαία αγορά, που θα μείωνε τα έξοδά τους. Όταν το παράλληλο μάρκετινγκ και οι πολλα­πλοί εμπορικοί μηχανισμοί έγιναν πολυδάπανοι για τις πολυεθνικές, οι "οραματιστές" ανακάλυψαν την ενωμένη ευρωπαϊκή αγορά. Την ΕΟΚ των πρώτων χρόνων.

Αν θελήσει να κάνει κάποιος τον ντετέκτιβ και ν' ανακαλύψει πώς γινόταν η "επικοινωνία" μεταξύ των Αμερικανών καπιταλιστών και των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, ας ψάξει σε κάποια "γκέτο". Ποιοι στην Ευρώπη είχαν τα μέγιστα συμφέροντα από τον εμπορικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ; Ποιοι στην Ευρώπη είχαν τις μεγάλες αντιπροσωπείες των αμερικανικών πολυεθνικών; Ποιοι στην Ευρώπη μισούσαν την κεφαλαιοκρατία και υποτιμούσαν μόνιμα την εργατική τάξη; Ποιοι στην Ευρώπη ήταν οι μεγαλύτεροι "θιασώτες" του σοσιαλισμού; Αν κάποιος ψάξει να τους βρει, θα φτάσει στους Εβραίους. Οι εβραϊκές κοινότητες βρίσκονταν πίσω από τα μεγάλα σοσια­λιστικά κόμματα της Ευρώπης. Οι πιο έμπειροι αστοί και έμποροι στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν οι "μυστικοσύμβουλοι" των Ευρωπαίων αστών. Οι πιο έμπειροι προδότες ήταν αυτοί οι οποίοι καθοδηγούσαν τους προδότες. Αυτοί μετέφεραν "χρήματα" κι "εντολές" από την άλλη άκρη του ωκεανού.

Όμως, όλα αυτά τα ιδανικά για τους Αμερικανούς άρχισαν ν' απειλούνται όταν ο κομμου­νισμός άρχισε να δείχνει ότι δεν θα κατάφερνε τελικά να επιβιώσει. Τότε άλλαξαν τα δεδομένα κι όπως ήταν φυσικό αυτό επηρέασε και τη δυναμική της αγοράς. Για όσο διάστημα ο κομμουνισμός φαινόταν πανίσχυρος, κανένας Δυτικός δεν τολμούσε να μεταφέρει την παραγωγή εκτός των ορίων της ανεπτυγμένης χριστιανικής Δύσης. Η μεταφορά της παραγωγής ήταν επικίνδυνη για την επιβίωση του δυτικού καπιταλισμού. Γιατί; Για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος λόγος είχε σχέση με τη διαφύλαξη της δυτικής τεχνογνωσίας από την απειλή των ανταγωνιστών κομμουνιστών. Τα υπα­νά­πτυκτα χριστιανικά κράτη ή τα κράτη με διαφορετική θρησκεία θεωρούνταν αναξιόπιστα σ' ό,τι αφορά τη διατήρηση του απορρήτου της τεχνογνωσίας. Πολλά από αυτά μάλιστα θεωρούνταν και ύποπτα για "συνεργασία" με τους "κόκκινους".

Ο δεύτερος και πολύ σημαντικός λόγος είχε σχέση με τις κοινωνικές εξελίξεις που δρομολογεί η ανάπτυξη της παραγωγής. Τα υπανάπτυκτα κράτη εκείνη την εποχή τα "μοιράζονταν" μεταξύ τους οι καπιταλιστές και οι κομμουνιστές και είχαν συμφέρον να τα διατηρούν στον Μεσαίωνα. Είχαν συμφέρον να διατηρούν τους λαούς τους στο επίπεδο του αγράμματου δουλοπάροικου, για να μπορούν να τα λεηλατούν. Η μετακίνηση της παραγωγής αυτό το δεδομένο το απειλούσε. Γιατί; Γιατί τα εργοστάσια μετατρέπουν τους δουλοπάροικους σε εργάτες. Οι εργάτες όμως είναι δύσκο­λοι στον έλεγχό τους και "ρέπουν" επικίνδυνα προς τον κομμουνισμό. Ακόμα όμως κι όταν δεν υπάρχει αυτή η "ροπή", είναι εξίσου επικίνδυνοι. Οι εργάτες μπορούν να μορφώνουν τα παιδιά τους. Αυτά όλα είναι επικίνδυνα για τον ιμπεριαλισμό. Οι λαοί που μορφώνονται είναι ανήσυχοι. Αναζητούν την αυτοδιαχείριση. Θέλουν να διώξουν από τις πατρίδες τους όλους εκείνους που την λεηλατούν.

Με την κατάρρευση του κομμουνιστικού γίγαντα όλα αυτά τα δεδομένα άλλαξαν. Ξαφνικά δεν υπήρχε αντίπαλος ν' απειλεί το δυτικό κεφάλαιο της τεχνογνωσίας και άρα δεν υπήρχε ο φόβος της μετακίνησης της παραγωγής. Οι αμερικανικές πολυεθνικές, αναζητώντας τη μέγιστη ανταγωνι­στικότητα και άρα το μέγιστο κέρδος, άρχισαν να μετακινούν την παραγωγή. Αναζητούσαν το "Ελντοράντο" της φτηνής εργασίας. Αναζητούσαν εργάτες οι οποίοι θα εργάζονταν για ένα πιάτο ρύζι. Εργάτες οι οποίοι δεν θα ήταν απαιτητικοί και πολυδάπανοι όπως ήταν οι Δυτικοί. Η παραγωγή άρχισε να εγκαταλείπει τη Δύση, όπως εγκαταλείπει το νερό ένα ψηλό βουνό. "Χείμαρ­ροι" άρχισαν να γίνονται τα εργοστάσια και ν' αναζητούν τα "χαμηλά" επίπεδα των τριτοκοσμικών "Μπανανιών". Ξαφνικά η Ευρώπη άρχισε να "ερημοποιείται". Ο άλλοτε "κήπος της Εδέμ" στον τομέα της παραγωγής άρχισε να "στεγνώνει" επικίνδυνα.

Με την κατάρρευση του κομμουνισμού εξαλείφθηκε και ο φόβος των ιμπεριαλιστών για τις κοινωνικές εξελίξεις που θα προκαλούσε η μετακίνηση της παραγωγής. Έπαψαν να φοβούνται την εργατική τάξη που θα δημιουργούνταν μέσα στην κάθε "Μπανανία". Θεωρούσαν ότι δεν θα μπορούσε να τους απειλήσει για όσο διάστημα θα τους είχε ανάγκη για το μεροκάματο. Γνώριζαν, για παράδειγμα, ότι θα μπορούσαν να την απειλούν με τη μετακίνηση της παραγωγής σε περί­πτωση που φερόταν "αχάριστα". Τους φτωχούς εργάτες τους απειλούσαν με ακόμα φτωχότερους εργάτες, οι οποίοι "λαχταρούσαν" να τους διαδεχθούν. Φόβος δεν υπήρχε, γιατί το σύστημα είχε την "τεχνογνωσία" να τους ελέγχει όλους. Όταν δεν φοβάται την ισχυρή εργατική τάξη των Ευρωπαίων εργατών, θα φοβηθεί την εργατική τάξη των "Μπανανιών";

Οι εθισμένοι στην προδοσία αστοί είχαν "ξαναχτυπήσει". Αυτοί οι οποίοι πρόδωσαν κάποτε την κεφαλαιοκρατία της Ευρώπης, στηριζόμενοι στις επείγουσες ανάγκες των εργατών της —όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν—, τους πρόδωσαν κι αυτούς. Αναζητώντας το μέγιστο κέρδος, τους εγκατέλειψαν. Πώς αλλιώς θα προέκυπταν τα δεκάδες εκατομμύρια που εισπράττουν σε μισθούς. Αυτοί καρπώνονται τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους μισθούς της ανεπτυγμένης Δύσης και στους μισθούς των "Μπανανιών". Οι αστοί ήταν αυτοί οι οποίοι μετακίνησαν την παραγωγή για ν' αυξήσουν τους μισθούς τους και όχι οι κεφαλαιοκράτες. Γιατί; Γιατί οι κεφαλαιοκράτες αντλούν τα κέρδη τους από την αγορά και τους συμφέρει η αγορά να είναι πλούσια και άρα να υπάρχει απασχόληση. Καταναλωτές είναι και οι εργάτες και μάλιστα —λόγω αριθμού— είναι οι σημαντι­κότεροι. Άρα τους κεφαλαιοκράτες τους ενδιαφέρει να είναι ισχυρή η αγορά, γιατί ο πρωτεύον στόχος τους είναι να επιβιώσει το εργοστάσιό τους.

Όταν όμως το σύνολο του κεφαλαίου ελέγχεται από τους αστούς διαχειριστές, δεν τους ενδιαφέρει η απασχόληση, γιατί τα δικά τους κέρδη προκύπτουν από την εσωτερική οικονομία της παραγωγής, εφόσον είναι δεδομένο ότι η αγορά εύκολα ή δύσκολα θ' απορροφήσει τα προϊόντα που παράγουν. Ακόμα όμως κι αν η παραγωγή δεν καταφέρει τον βασικό στρατηγικό της στόχο, δεν υπάρχει πρόβλημα γι' αυτούς. Το εργοστάσιο θα είναι αυτό το οποίο θα καταστραφεί και όχι οι ίδιοι. Δεν ταυτίζονται με το εργοστάσιο και τους ενδιαφέρει περισσότερο η "αρπαχτή". Οι κεφαλαιο­κράτες δηλαδή "βλέπουν" έξω από το εργοστάσιο ενώ οι αστοί "βλέπουν" μέσα στο εργο­στάσιο. Όταν αυτοί διαχειρίζονται το κεφάλαιο, κανένας δεν μπορεί να τους σταματήσει στην εγκληματική τους πολιτική. Ο πρώτος κεφαλαιοκράτης, ο οποίος θα πειστεί από τον διαχειριστή του να μετακινήσει την παραγωγή του σε μια "Μπανανία", θα παρασύρει και τους υπόλοιπους.

Οι αστοί, πάνω στην απληστία τους και την άγνοια που τους χαρακτηρίζει σ' αυτού του επιπέδου τους σχεδιασμούς, έκαναν κι ένα μοναδικό παγκόσμιο ρεκόρ. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας ο λαός ο οποίος ασκεί ιμπεριαλισμό δεν έπεσε τόσο άμεσα θύμα του δικού του ιμπεριαλισμού. Οι κεφαλαιοκράτες, όταν ασκούσαν ιμπεριαλισμό, πάντα φρόντιζαν να "μοιρά­ζονται" τα κέρδη του ιμπεριαλισμού τους με τους ομοεθνείς τους. Αυτό το έκαναν, γιατί αυτό επέβαλε η προστασία του κεφαλαίου τους. Αυτό επέβαλαν τα συμφέροντά τους. Είχε κέρδος ο βρετανικός λαός από τον βρετανικό ιμπεριαλισμό. Είχαν κέρδη ο γαλλικός και ο γερμανικός λαός από τον ιμπεριαλισμό των κρατών τους. Είχε κέρδος ο κάθε πολίτης των ιμπεριαλιστικών δυνά­μεων, γιατί αυτή θα ήταν η αμοιβή του. Κάποιος έπρεπε ανά πάσα στιγμή να θυσιάζεται για την προστασία του εθνικού κεφαλαίου κι αυτοί ήταν οι απλοί πολίτες. Το κέρδος το οποίο εισέπρατταν ήταν ο μισθός τους για τη "συνενοχή" τους.

Οι άπληστοι αστοί, που βρέθηκαν ξαφνικά στην κορυφή του κόσμου, αυτήν την ανάγκη του ιμπεριαλισμού σε αίμα δεν την κατάλαβαν. Νόμιζαν ότι μπορούν να τους "δουλεύουν" όλους και άρα ότι δεν θα είχαν ποτέ την ανάγκη προστασίας, εφόσον θα μπορούσαν πάντα ν' αποφεύγουν την απειλή. Νόμιζαν ότι, έχοντας ως κοινωνική τάξη τον έλεγχο των εξουσιών του συνόλου των κρατών, θα μπορούσαν να ελέγχουν τα πάντα και για πάντα. Το αποτέλεσμα ήταν να βγάλουν από τα κέρδη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ακόμα και τον ίδιο τον αμερικανικό λαό. Αυτήν τη στιγμή ένα από τα μεγάλα θύματα —αν όχι το μεγαλύτερο θύμα— του αμερικανικού ιμπερια­λισμού είναι ο ίδιος ο αμερικανικός λαός. Ο άνεργος και φτωχός αμερικανικός λαός. Ο λαός των δεκάδων εκατομμυρίων πολιτών, που έχουν μπει στο απόλυτο κοινωνικό περιθώριο. Ο λαός που δεν έχει κέρδη από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό κι ως εκ τούτου δεν έχει λόγο να θυσιαστεί γι' αυτόν.

Αυτό είναι το παγκόσμιο ρεκόρ των άσχετων αστών. Η Δύση "ερημοποιήθηκε" και γι' αυτό σήμερα δεν παράγει σχεδόν τίποτε. Οι αστοί ήταν πλέον απόλυτα ικανοποιημένοι. Ο κόσμος ολό­κληρος λειτουργούσε υπέρ των συμφερόντων της κοινωνικής τους τάξης. Η παγκόσμια αστική τάξη είχε ταυτίσει απόλυτα τα συμφέροντά της μ' αυτά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Γι' αυτόν τον λόγο μοιράζονταν μεταξύ τους την "τεχνογνωσία" του ιμπεριαλισμού. Τα αμερικανικά "Χάρ­βαρντ" δούλευαν "διπλοβάρδιες", για να προλάβουν να "παράγουν" τους αστούς της "κορυφής", οι οποίοι θα κυβερνούσαν τα κράτη και τις πολυεθνικές. Δούλευαν μέρα-νύχτα, για να παράγουν τους "στόκους" με τον τόνο. Αστοί και Αμερικανοί κεφαλαιοκράτες είχαν ταυτιστεί απόλυτα. Διέθεταν ομοειδές κεφάλαιο και η συμμαχία τους ήταν συμμαχία "αίματος". Όποιος από τους δύο πρόδιδε τον άλλον, θα καταστρεφόταν και ο ίδιος. Οι Αμερικανοί διέθεταν την ιδιοκτησία του συντρι­πτικού μέρους του παγκόσμιου "άυλου" κεφαλαίου της τεχνογνωσίας και ήταν δεδομένο ότι θα προστάτευαν ακόμα και με τα όπλα τα "πτυχιάκια" των αστών. Οι αστοί θα διαχειρίζονταν τον κόσμο υπέρ των ιδιοκτητών του άυλου κεφαλαίου και αυτοί οι ιδιοκτήτες θα "χρυσοπλήρωναν" τους αστούς.

Όμως, το υλικό κεφάλαιο δεν είναι ένας αντίπαλος τον οποίο μπορείς να τον αγνοήσεις. Ποτέ δεν γνωρίζεις πώς θ' αντιδράσει, όταν οι συνθήκες του επιτρέπουν ν' "αναγεννηθεί". Όταν σ' αυτό προστεθεί και η αγωνία των εργατών για επιβίωση, τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνα. Γιατί; Γιατί οι κεφαλαιοκράτες με την ισχύ του κεφαλαίου τους και οι εργάτες με την ισχύ της μάζας τους μπορούν ν' αλλάξουν τις πολιτικές των κρατών. Μπορούν να παρακάμψουν τους αστούς. Μπορούν να κατασπαράξουν τα κουτορνίθια του Χάρβαρντ, αν τους αντιληφθούν ως εχθρούς τους. Από πού όμως θα προέκυπτε η κύρια απειλή για τους Αμερικανούς και τους αστούς λακέδες τους; Από τον χώρο όπου το κεφάλαιο είχε ισχυρή "μνήμη" και από εκεί όπου αυτό το κεφάλαιο είχε ως συμμάχους του τους ισχυρότερους των εργατών. Ο κίνδυνος δηλαδή για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό βρισκόταν στην Ευρώπη.

Η Ευρώπη ήταν τρομερά επικίνδυνη για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι δεν φοβόταν ποτέ τις ΗΠΑ. Όχι απλά δεν τις φοβόταν, αλλά αντίθετα δεν έπαψε ποτέ να τις υποτιμά. Η Ευρώπη δηλαδή ποτέ δεν θα είχε πρόβλημα να πιάσει τον υπερατλαντικό "χωριάτη" και να τον στείλει σπίτι του. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι δεν θα είχε το ηθικό δίλημμα να κάνει κάτι τέτοιο. Γιατί; Γιατί η περίφημη αμερικανική τεχνογνωσία, που δίνει το απόλυτο πλεονέκτημα στις ΗΠΑ, είναι στην πραγματικότητα ευρωπαϊκό δημιούργημα. Οι Αμερικανοί λεηλάτησαν την Ευρώπη κι έγιναν οι κυρίαρχοι του κόσμου. Λεηλάτησαν δημιουργικούς καρπούς αιώνων. Μέχρι κι εγκλη­μα­τίες πολέμου φυγάδευσαν από την Ευρώπη, προκειμένου ν' αποκτήσουν και τη ζωντανή μορφή του κεφαλαίου της Ευρώπης. Έκλεψαν επιστημονικές μελέτες και έκλεψαν και μελετητές από την Ευρώπη.

Αυτό το οποίο λέμε είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί μόνον οι Ευρωπαίοι μπορούν ν' αμφισβη­τήσουν τη νομιμότητα της άυλης τεχνογνωσίας ως μορφή κεφαλαίου. Μόνον αυτοί έχουν ένα τέτοιο ηθικό δικαίωμα. Οι ΗΠΑ "χρωστάνε" στην Ευρώπη κι αυτό είναι το πρόβλημά τους. Αν για παράδειγμα η Κίνα λεηλατήσει την τεχνογνωσία που της δόθηκε για να παράγει "φασόν", τίθεται ηθικό ζήτημα, που θα την φέρει απέναντι σ' όλον τον κόσμο. Θα θεωρηθεί κοινός κλέφτης, που, καταπατώντας κάθε γραπτό ή άγραφο ανθρώπινο νόμο, απειλεί τον ανθρώπινο πολιτισμό. Αν κάνει το ίδιο πράγμα η Ευρώπη, δεν τίθεται κανένα ζήτημα, γιατί απλούστατα δεν θεωρείται κλέφτης αυτός ο οποίος αμφισβητεί την κυριότητα των αγαθών αυτού που τον λεηλάτησε.

Οι αστοί, γνωρίζοντας την ηθική νομιμότητα της Ευρώπης, γνωρίζοντας την αγωνία της κεφαλαιοκρατίας της να επανέλθει στο προσκήνιο και γνωρίζοντας τη λαχτάρα της εργατικής της τάξης για απασχόληση, την "έτρεμαν" στην κυριολεξία. Φοβούνταν ότι με την αλλαγή στο παγκό­σμιο σκηνικό θα ήταν δυνατόν ν' απειληθούν από τα πρώην ισχυρά βιομηχανικά της κράτη. Οι Αμερικανοί φοβούνταν δηλαδή ότι με την κατάρρευση του κομμουνισμού θα μπορούσαν κάποια μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη να αγνοήσουν τους αστούς και ακολουθώντας δεξιά πολιτική, να τους αποκλείσουν από τις αγορές τους. Αν συνέβαινε αυτό σε ένα από τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης, ήταν θέμα χρόνου να το ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα. Η πιο ισχυρή και πλούσια αγορά του κόσμου θα έφευγε από τον έλεγχό τους.

Τι έκαναν τότε; "Μετάλλαξαν" την ΕΟΚ σε ΕΕ. Από μια χαλαρή οικονομική Ένωση, η οποία απλά ευνοούσε την εμπορική πολιτική την πολυεθνικών, πήγαμε σε ένα μόρφωμα που μοιάζει με πραγματικό κράτος. Γιατί οι Αμερικανοί επένδυσαν στη "γέννηση" αυτού του γίγαντα, που θεωρη­τικά μπορεί να τους απειλήσει; Γιατί θεώρησαν ότι μπορούν να τον ελέγχουν. Όταν φοβάσαι κάποιον, που λόγω χαρακτηριστικών μπορεί σε κάποια στιγμή να σε απειλήσει, τι κάνεις; Τον κάνεις συνέταιρο, προσπαθώντας να μονιμοποιήσεις τις αρχικές του αδυναμίες. Τον κάνεις συνέ­ταιρο σ' εκείνο το ποσοστό που καθορίζει η αρχική του αδυναμία. Τον σταθεροποιείς στο μέγεθος που δεν μπορεί να σε απειλήσει, χωρίς να παρανομήσει. Αυτό ακριβώς έκαναν οι Αμερικανοί με την Ευρώπη που τους τρομάζει. Αυτήν τη στιγμή είναι "συνέταιροι" στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό με την ΕΕ. Σε τι ποσοστό "συνέταιροι"; Στο ποσοστό που αντιπροσωπεύουν οι ευρωπαϊκής κυριό­τητας πολυεθνικές μέσα στην "οικογένεια" των πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Από αυτόν τον ψευδοσυνεταιρισμό προκύπτουν τα κέρδη των Αμερικανών και η μονιμο­ποίησή τους στην κορυφή του κόσμου. Εξακολουθούν να διατηρούν τη δική τους αγορά, "προστα­τευμένη" λόγω υπεροχής κι εξακολουθούν να παραμένουν στην ευρωπαϊκή αγορά λόγω "συνεται­ρισμού". Όλους τους υπόλοιπους τους αντιλαμβάνονται σαν "Μπανανίες". Το όλο μυστικό αυτού του σχεδιασμού είναι ο τρόπος ελέγχου της ΕΕ. Οι ΗΠΑ δεν φοβούνται την ΕΕ ως σύνολο, αλλά τα ισχυρά της κράτη ως μονάδες. Φοβούνται μια ανεξάρτητη Γαλλία, που μπορεί για παράδειγμα να τους "πετάξει" έξω από την αγορά της και στη συνέχεια να διεκδικήσει εθνικό μερίδιο από τις αγορές που μονοπωλούν οι ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ φοβούνται μήπως αυτή η ανεξάρτητη Γαλλία ανοίξει την "όρεξη" της Γερμανίας, της Ισπανίας ή της Ιταλίας για να κάνουν κι αυτές το ίδιο. Αν συμβεί αυτό, θα καταρρεύσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.

Την ΕΕ δεν την φοβούνται, γιατί έχουν μεριμνήσει να είναι τέτοιος ο σχεδιασμός της, που να κάνει εκμεταλλεύσιμα τα εσωτερικά συγκρουόμενα συμφέροντα των Ευρωπαίων. Αυτός ο σχεδια­σμός επιτρέπει στους Αμερικανούς να "παίζουν" με τα συμφέροντα αυτά και να τα ελέγχουν, έχοντας βέβαια πάντα τη βοήθεια των αστών που κυβερνούν τα ευρωπαϊκά κράτη.

Πώς λειτουργεί πρακτικά αυτό; Οι Αμερικανοί στηρίζουν όλα τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών εις βάρος των μικρότερων. Όταν όμως τα συμφέροντα αυτά στρέφονται εναντίον τους, επιστρατεύουν τους "μικρούς" για να περιορίσουν τους "μεγάλους". Βοηθούν για παράδειγμα τη Γαλλία ή τη Γερμανία να μπαίνουν μέσα στο κεφάλαιο των μικρών ευρωπαϊκών κρατών, αλλά, όταν πάνε να γίνουν απειλητικές για τους Αμερικανούς, έχουν εξα­σφα­λισμένα τα "βέτο" των μικρών.

Το κόστος δηλαδή που πληρώνουν οι ισχυροί Ευρωπαίοι στους Αμερικανούς το "μετα­κυλύουν" με τον τρόπο αυτόν στις πλάτες των μικρών. Με τις "πλάτες" των Αμερικανών για παράδειγμα πήραν οι Γερμανοί το μεγαλύτερο ελληνικό αεροδρόμιο. Με τις "πλάτες" των Αμερι­κανών οι Γάλλοι ελέγχουν μεγάλο μέρος της ελληνικής αγοράς ειδών διατροφής. Με τις "πλάτες" των αμερικανόπνευστων νόμων της Νέας Τάξης. Τα ανάλογα γίνονται σε όλα τα ανίσχυρα ευρω­παϊκά κράτη, που λεηλατούνται από τους ισχυρούς Ευρωπαίους. Όταν όμως οι Ευρωπαίοι αυτοί ξεφύγουν από τα όρια που καθορίζουν οι Αμερικανοί, το ελληνικό ή το πορτογαλικό "βέτο" τους σταματάει. Για όσο διάστημα οι Αμερικανοί θα ελέγχουν αστούς χαφιέδες όπως ο Μπλερ, ο Αθναρ, ο Μπερλουσκόνι ή ο δικός μας ο Γιωργάκης, δεν έχουν να φοβούνται τίποτε.

Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς λειτουργεί η ΕΕ; Πώς λειτουργεί ο ψευδοσυνέταιρος των Αμερι­κανών; Κεφαλαιοκρατία αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει στην Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή αστική τάξη μονοπωλεί τα πάντα και όλοι οι υπόλοιποι περιμένουν το έλεος των ιμπεριαλιστών. Αστοί είναι οι κυρίαρχοι αξιωματούχοι των κρατών. Αστοί είναι οι υψηλά αμειβόμενοι του ιδιωτικού τομέα,  ο οποίος περιορίζεται στη διαχείριση του κεφαλαίου και όχι στην παραγωγή του. Αστοί είναι οι έμποροι που μονοπωλούν την αγορά. Αστοί είναι οι αντιπρόσωποι των πολυεθνικών εταιρειών. Όλοι οι υπόλοιποι είναι εκτός. Οι Ευρωπαίοι εργάτες είναι άνεργοι, που περιμένουν μερίδιο από τον κόπο του φουκαρά του Κινέζου, ο οποίος δουλεύει τζάμπα, ώστε να γεμίσουν τα ευρωπαϊκά ταμεία και να εισπράξουν οι ίδιοι τα επιδόματα ανεργίας. Είναι άνεργοι, που περιμένουν να επωφεληθούν από τον πόλεμο του Ιράκ, για να έχουν φτηνό πετρέλαιο. Είναι άνεργοι κι απελπι­σμένοι. Αστικοποιημένοι επαρκώς, για να ελέγχονται, ελπίζοντας να επιβιώσουν ως παράσιτα και χωρίς να εργάζονται.

Ποιο είναι λοιπόν το ζητούμενο για να νικηθεί ο ιμπεριαλισμός και να ζήσουν επιτέλους οι λαοί πλούσια; Το ζητούμενο είναι να μοιραστεί η "τύχη" των ιμπεριαλιστών δίκαια ανάμεσα σε όλους τους λαούς. Πρέπει να σταματήσει ο ιμπεριαλισμός του υπεργίγαντα ΗΠΑ εις βάρος του γίγαντα ΕΕ. Πρέπει να σταματήσει ο ιμπεριαλισμός των γιγάντων εις βάρος των κρατών. Πρέπει να σταματήσει ο ιμπεριαλισμός των κρατών εις βάρος των κρατών και τέλος πρέπει να σταματήσει ο ιμπεριαλισμός των κρατών εις βάρος των πολιτών τους. Πρέπει δηλαδή να φτάσουμε από την απόλυτη κορυφή, που αντιπροσωπεύει το "τέρας" ΗΠΑ, στην απόλυτη βάση, που είναι ο απλός άνθρωπος.

Για να γίνει αυτό θα πρέπει να "σπάσουν" όλοι οι ψευδοσυνεταιρισμοί που "δένουν" θύτες και θύματα στο ίδιο "άρμα". Πρέπει να "σπάσουν" οι "δεσμοί" που δένουν τον θύτη ΗΠΑ με το θύμα ΕΕ, τον θύτη Γερμανία με το θύμα Ελλάδα και τον θύτη Ελλάδα με το θύμα πολίτη. Γιατί; Γιατί όλοι αυτοί θύτες και θύματα ζουν εις βάρος των υπολοίπων λαών. Πρέπει ν' αμφισβητηθεί το δικαίωμα να κεφαλαιοποιείται η γνώση, η οποία ανήκει στο σύνολο της ανθρωπότητας και όχι μόνον σ' αυτόν που εντελώς αυθαίρετα την έχει "κατοχυρωμένη" στο όνομά του. Αυτό το "σπά­σιμο" μπορεί να το κάνει το "θύμα" και μπορεί να γίνει μόνον όταν το "θύμα" έχει το ηθικό δικαίωμα ν' αμφισβητεί την κυριότητα της "τύχης" του ισχυρού. Γι' αυτόν τον λόγο κάναμε ιδιαίτερη αναφορά στην Ευρώπη και το "δικαίωμά" της ν' αμφισβητήσει την "τύχη" των ΗΠΑ και άρα το κεφάλαιο της τεχνογνωσίας.

Αρκεί όμως αυτό; Όχι. Γιατί; Γιατί ο σημερινός ιμπεριαλισμός είναι περίπλοκος και πολυ­επίπεδος. Περίπλοκος είναι γιατί μέσα σ' αυτόν συμμετέχουν θύτες και θύματα. Είναι περίπλοκος, γιατί λειτουργεί μέσω της συνενοχής θυτών και θυμάτων και δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους. Δημιουργεί θύματα, που είναι θύτες στον επόμενο κύκλο. Η Ευρώπη είναι θύμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και ταυτόχρονα είναι ιμπεριαλιστής και η ίδια. Η Γερμανία είναι θύμα του αμερι­κανικού ιμπεριαλισμού και ταυτόχρονα ασκεί ιμπεριαλισμό στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι θύμα του αμερικανικού και γερμανικού ιμπεριαλισμού και ταυτόχρονα ασκεί ιμπεριαλισμό καί στους πολίτες της καί στα άλλα κράτη ως "συνέταιρος" στην ΕΕ. Υπάρχουν δηλαδή "κύκλοι" ιμπερια­λισμών, οι οποίοι πρέπει να "σπάσουν" ένας-ένας.

Το να σπάσει η Ευρώπη τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και να την ανταγωνίζεται στο βιομηχανικό κεφάλαιο, σημαίνει ότι θα έχουμε πάλι ιμπερια­λισμό κι απλά θα έχουμε αλλαγή κεφαλαίου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θ' αλλάξει απλά το επίπεδο του ιμπεριαλισμού. Θα υποχωρήσει μια "βαθμίδα" το κεφάλαιο και πάλι θα έχουμε τα ίδια. Οι ισχυροί της Γης δεν θα ασκούν ιμπεριαλισμό με το άυλο κεφάλαιο και θα ασκούν με το βιομηχανικό. Δεν θα κεφαλαιοποιούν την τεχνογνωσία, αλλά θα την αποκρύπτουν και αυτό πρακτικά είναι το ίδιο. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για πολυεπίπεδο ιμπεριαλισμό.

Σήμερα οι κάτοχοι της γνώσης ασκούν ιμπεριαλισμό στους βιομηχάνους και αυτοί στους γαιο­κτήμονες. Οι "πολύ ικανοί" ασκούν ιμπεριαλισμό στους "ικανούς" και αυτοί με τη σειρά τους στους "τυχερούς". Το να εξαλειφθούν οι πρώτοι δεν αρκεί για να πάψει να υφίσταται ο ιμπεριαλισμός. Επί αιώνες μάτωνε η ανθρωπότητα, χωρίς αυτοί να υπάρχουν. Άρα, για να νικηθεί ο ιμπερια­λισμός, πρέπει ν' αρχίσει να ξηλώνεται από πιο "χαμηλά" απ' το επίπεδο απ' όπου κινούνται οι "μεγάλες δυνάμεις". Δεν πρέπει να σπάσει στο σημείο στο οποίο απλά θ' απελευθερώνει την Ευρώπη και στην πραγματικότητα θα δημιουργεί ένα νέο θηρίο, που ιστορικά έχει αποδείξει ότι είναι πιο επικίνδυνο από τις ΗΠΑ.

Για να έχουμε δηλαδή αποτελέσματα, θα πρέπει να "σπάσει" και ο εσωτερικός ιμπεριαλισμός της ίδιας της Ευρώπης. Ο ιμπεριαλισμός των ισχυρών κρατών της εις βάρος των αδυνάτων. Αυτό δηλαδή το οποίο συμβαίνει στον δυτικό κόσμο με τις ΗΠΑ και την ΕΕ συμβαίνει σε άλλη κλίμακα και μέσα στην Ευρώπη με τα ισχυρά κράτη και τα αδύναμα. Άρα τι ψάχνουμε; Το αδύναμο κράτος με το "ηθικό" δικαίωμα ν' αμφισβητήσει τα δικαιώματα του άυλου κεφαλαίου της Ευρώπης. Το αδύναμο κράτος, που, αν απελευθερωθεί δεν θ' απειλεί τα άλλα κράτη. Το κράτος, που, αν απελευθερωθεί, θα καταστρέψει τη θηριώδη δομή της Ευρώπης, αλλά ταυτόχρονα δεν θ' αποτελεί το ίδιο θηρίο. Το κράτος, που, λόγω μεγέθους, δεν θα έχει τη δυνατότητα ν' ασκήσει κανέναν ιμπεριαλισμό κανενός τύπου. Ούτε τον ιμπεριαλισμό των "ικανών" της βιομηχανίας ούτε τον ιμπεριαλισμό των "τυχερών" της γης.

Ποιο είναι αυτό το κράτος; Η Ελλάδα. Η πιο επικίνδυνη για το παγκόσμιο σύστημα "γωνιά" της Γης. Ο ιστορικός χώρος όπου γεννήθηκαν τα τρομερά "παιδιά" της ανθρωπότητας. Αυτοί που, αφού μελέτησαν τον άνθρωπο, στη συνέχεια "μέθυσαν" με τον Αλέξανδρο και έθεσαν τις βάσεις του σύγχρονου κι απόλυτου ιμπεριαλισμού. Του ιμπεριαλισμού, που έχει ως στόχο την παντο­κρατορία. Του ιμπεριαλισμού, ο οποίος ξεκίνησε από "τρωτός" ιμπεριαλισμός των "τυχερών" και κατέληξε σε "άτρωτο" ιμπεριαλισμό των "ικανών". Αυτοί θεμελίωσαν τη Ρώμη κι αυτοί της έδωσαν τα "καύσιμα" για να βαδίσει μέσα στους αιώνες. Από τη γνώση των Ελλήνων προήλθε η Ρώμη των ελληνιστικών χρόνων και από την ίδια γνώση προήλθε ο χριστιανικός ιμπεριαλισμός που σήμερα —και μόνον στο επίπεδο της διαχείρισης— βρίσκεται στα χέρια των Αμερικανών.

Αυτό το κράτος καλώς ή κακώς είναι ο νόμιμος κληρονόμος των αρχαίων Ελλήνων. Από τη στιγμή που έχει κεφαλαιοποιηθεί η γνώση, είτε το θέλουμε είτε όχι, η "κληρονομιά" των αρχαίων Ελλήνων πηγαίνει αυτόματα στο σύγχρονο ελληνικό κράτος και στους πολίτες του. Δεν μπορεί στην εποχή του "copyright" όλες οι γνώσεις να έχουν ιδιοκτήτες και κληρονόμους και μόνον η ελληνική γνώση να είναι "αγνώστου" ιδιοκτησίας. Σ' αυτό το κράτος βρίσκεται το "κλειδί" της παγκόσμιας λύτρωσης. Γιατί; Γιατί του το επιτρέπει ο τύπος του άυλου κεφαλαίου του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μόνον η Ελλάδα μπορεί να "σπάσει" τους κύκλους του ιμπεριαλισμού και να "δια­περάσει" τα επίπεδά του μέχρι να φτάσει το επίπεδο του ανθρώπου. Η Ευρώπη δεν μπορεί να το κάνει αυτό μόνη της, γιατί το "δικαίωμά" της ναι μεν "σπάει" τον πρώτο κύκλο, αλλά δεν μπορεί να "διαπεράσει" τα υπόλοιπα επίπεδά του.

Η Ευρώπη έχει το "δικαίωμα" να ζητήσει μόνον την κατάργηση της κεφαλαιοποίησης της τεχνο­γνωσίας. Να θεωρήσει ότι οι Αμερικανοί την έκλεψαν κι επειδή αδικήθηκε η ίδια δεν την αναγνωρίζει ως κεφάλαιο. Αυτό όμως σημαίνει ότι μπορεί από εκείνο το σημείο κι έπειτα οι ισχυροί να συνεχίσουν τον ιμπεριαλισμό τους στο επίπεδο που αφορά την υλική ιδιοκτησία και άρα στο επίπεδο της βιομηχανίας. Ποιο από τα θύματα αυτού του ιμπεριαλισμού έχει το "δικαί­ωμα" να ζητήσει την κατάργησή του; Μπορεί για παράδειγμα η Σερβία, η Συρία ή η Ινδία να ζητήσουν να καταργηθεί το απόρρητο της τεχνογνωσίας της βιομηχανίας και τα "δικαιώματα" που αυτή συνεπάγεται; Με πιο δικαίωμα; Συμμετείχαν αυτοί σ' αυτό το οικοδόμημα, ώστε να θεωρηθεί ότι τους "χρωστάνε" οι ιμπεριαλιστές;

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι το πολυεπίπεδο του ιμπεριαλισμού δεν "σπάει" εύκολα. Η Ευρώπη έχει δικαίωμα να σταματήσει αυτόν που εις βάρος της έγινε κυρίαρχος. Έχει δικαίωμα να σταματήσει αυτόν που με το "ευ παράγειν" ασκεί ιμπεριαλισμό εις βάρος της στο επίπεδο του "παράγειν". Εκεί σταματάει το δικαίωμά της, αλλά δεν σταματάει ο ιμπεριαλισμός. Γιατί; Γιατί στην περίπτωση αυτήν ο καθένας παίρνει αυτά τα οποία του αντιστοιχούν και συνεχίζει να ασκεί ιμπε­ρια­λισμό στο επίπεδο του "παράγειν". Αυτό όμως το επίπεδο ποιος μπορεί να το διαπεράσει; Αυτός ο οποίος του "χρωστάνε" οι βιομήχανοι. Αυτός είναι η Ελλάδα. Γιατί; Γιατί αυτός ο οποίος σου έδωσε δωρεάν τη γνώση του "ευ ζειν" έχει το δικαίωμα να μην ανέχεται τον ιμπεριαλισμό σου στο επίπεδο του "ζειν". Αυτός ο οποίος σου έδωσε το δικαίωμα να ζεις πολιτισμένα ως κοινωνία δεν ανέχεται να τον εκβιάζεις με την ασήμαντη γνώση της βιομηχανικής παραγωγής. Όταν το σύνολο σχεδόν της ανώτατης εκπαίδευσης του δυτικού κόσμου ανήκει στην ελληνική "παραγωγή", δεν μπορείς να εκβιάζεις την Ελλάδα με την τεχνογνωσία του "τόρνου" και του "κατσαβιδιού".

Όταν το να οδηγείς μέσα σε μια πολιτισμένη κοινωνία με ασφάλεια την Mercedes σου το "χρωστάς" στην Ελλάδα, δεν είναι δυνατόν να την εκβιάζεις με αυτήν την Mercedes. Αυτό το οποίο λέμε δεν είναι καθόλου υπερβολή. Αν δεν υπήρχε η ελληνική γνώση, δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί η βιομηχανική επανάσταση. Γιατί; Γιατί η βιομηχανική επανάσταση στηρίχτηκε στην εκπαίδευση των λαών. Η ελληνική γνώση ήταν απαραίτητη, γιατί μόνον αυτή μπορούσε να κάνει ακίνδυνη την εκπαίδευση των λαών για την εξουσία. Η ελληνική γνώση δημιουργεί συνθήκες "συνενοχής" μεταξύ πολιτών και εξουσίας. Χωρίς αυτήν τη γνώση δεν θα υπήρχε βιο­μηχανία, γιατί κανένας δεν θα τολμούσε να εκπαιδεύσει τους λαούς. Κανένας δεν θα τολμούσε να δημιουργήσει εργατική τάξη. Ακόμα κι αν ως δια μαγείας διέθεταν οι ισχυροί τις "Mercedes", θα τις έφτιαχναν θωρακισμένες, γιατί κάθε φορά που θα έβγαιναν από τα σπίτια τους, θα τους πετούσαν πέτρες και ακόντια τα θύματά τους.

Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς λειτουργούν οι "κύκλοι" και πώς "σπάνε"; Ό,τι είναι η Ευρώπη για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό είναι η Ελλάδα για την Ευρώπη. Ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός "χρωστάει" στην Ευρώπη και η Ευρώπη "χρωστάει" στην Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτόν αρχίζει ο ιμπεριαλισμός κι "ακουμπά" τους λαούς σε επίπεδο "χρεών". Από εκεί και πέρα είναι εύκολο οι άνθρωποι να διεκδικήσουν αυτά τα οποία επιθυμούν. Γιατί; Γιατί αν τα συμφέροντα του παγκό­σμιου ιμπεριαλισμού "ακουμπήσουν" την ανθρώπινη κοινωνία και άρα τις κοινωνικές τάξεις, αλλά­ζουν τα δεδομένα. Γιατί; Γιατί εκεί υπάρχει τρόπος τα "κέρδη" της Ελλάδας να πάνε στον πολίτη.

Η Ελλάδα "χρωστάει" στον πολίτη, γιατί ο πολίτης ήταν αυτός ο οποίος δημιούργησε τη γνώση του "ευ ζειν" και αυτή τον πρόδωσε για ν' ασκήσει εξουσία, δημιουργώντας αυτοκρατορία. Η Ελλάδα "χρωστάει" στον πολίτη, γιατί τη δική του παραγωγή "έκλεψε" κι εξαιτίας αυτής της παραγωγής δοξάστηκε. Ό,τι όμως κερδίσει ο πολίτης στην Ελλάδα, εύκολα γίνεται κέρδος για τον κάθε πολίτη σε όλον τον κόσμο. Γιατί; Γιατί ο πολίτης είναι άνθρωπος και όλα τα χρωστάει στην ανθρώπινη φύση του. Γιατί ο πολίτης από αγάπη προς τον άνθρωπο επέλεξε να τον υπηρετήσει και να του προσφέρει δωρεάν τον κόπο του. Με τον τρόπο αυτόν "σπάει" ο εσωτερικός ταξικός ιμπεριαλισμός της κοινωνίας. "Σπάει" ο ιμπεριαλισμός της αστικής τάξης. Οι Έλληνες δημιούρ­γησαν γνώση για να υπηρετείται ο άνθρωπος και όχι για να γίνονται πλούσιοι οι αστοί.

Με τον τρόπο αυτόν τα "χρέη" των ΗΠΑ μετακυλίονται μέσω Ευρώπης, Ελλάδας και αστικής τάξης στο παιδί από την Αφρική, την Ασία και οπουδήποτε αλλού υπάρχει ανθρώπινη ύπαρξη. Με τον τρόπο αυτόν ο κάθε πολίτης —ανεξάρτητα από τη φυλετική, εθνική ή ταξική του καταγωγή— μέσω της δωρεάς των αρχαίων Ελλήνων, μπορεί να "φωνάζει" εις βάρος των ΗΠΑ ότι τον έκλεψαν. Μπορεί να φωνάζει ότι του "χρωστάνε". Ο γράφων σ' αυτήν την τεράστια ανθρώπινη μάζα ανήκει και είναι υπερήφανος γι' αυτό. "Φωνάζει" ότι του "χρωστάει" η Ελλάδα και γνωρίζει πώς να "μαζέψει" τα "χρέη" της απ' όλον τον κόσμο προκειμένου ν' "αποζημιωθεί". Ό,τι απο­κομίσει ο ίδιος για τον εαυτό του θα τα μοιραστεί με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί επιμένουμε από την αρχή να εξηγήσουμε ότι τα πάντα είναι θέμα γνώσης. Τα πάντα είναι θέμα γνώσης του προβλήματος. Μόνον αν γνωρίζεις τις ιδιομορφίες του προβλήματος μπορείς να καταλάβεις τις λύσεις. Μόνον η γνώση αυτών των ιδιομορφιών μπορεί να κάνει κατανοητές τις θέσεις μας. Τώρα λοιπόν που έχουμε μια κοινή βάση γνώσης, μπορούμε να συνεννοηθούμε. Μπορούμε να προτείνουμε λύσεις και να τις καταλάβει ο ανα­γνώστης. Μπορεί να κρίνει τις λύσεις και να τις ξεχωρίσει από τις λύσεις των ηλιθίων πολιτικών, που μπορεί να μοιάζουν "ακουστικά" με αυτές του Υδροχοϊσμού, αλλά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.

Τι λύση προτείνουμε, για να λύσουμε το θέμα της απασχόλησης, που μαστίζει αυτήν τη στιγμή τη χώρα; Τι λύση προτείνουμε, για να δημιουργηθούν μέσα σε ελάχιστο χρόνο εκατομμύρια νέων θέσεων εργασίας; Ολικό επανασχεδιασμό της ελληνικής οικονομίας. Πώς γίνεται αυτός; Το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να διαχωρίσεις με απόλυτο τρόπο τον πρωτογενή από τον δευ­τερο­γενή τομέα παραγωγής. Να διαχωρίσεις το κεφάλαιο της "τύχης" από αυτό της "ικανότητας". Αφού το κάνεις αυτό, θεσπίζεις νέους νόμους απόλυτους κι απαράβατους. Η ίδια αγορά θα είναι για κάποια προϊόντα απόλυτα "ανοικτή" και για κάποια άλλα απόλυτα "κλειστή". Το κεφάλαιο της "τύχης" θα το μοιράζεσαι με όλους τους λαούς και το κεφάλαιο της "ικανότητας" θα το αναπτύσσεις μόνον στον βαθμό που υπηρετεί αποκλειστικά και μόνον τις δικές σου ανάγκες.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Σ' ό,τι αφορά το πρωτογενές κεφάλαιο προτείνουμε το εξής απλό. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, συμμετέχοντας στην ΕΕ, θα εξακολουθήσει να παράγει τα γεωργικά προϊόντα που παράγει και σήμερα. Σεβόμενη τις δεσμεύσεις της απέναντι σ' αυτήν, θα συνει­σφέρει το μερίδιο της στο κοινό "ταμείο". Θα διατηρεί το δικαίωμα να καλύπτει πρώτα τις ανάγκες του πληθυσμού της και ό,τι "περισσεύει" θα το διαθέτει χωρίς όρους στο κοινό ευρωπαϊκό "ταμείο" τροφής. Στο "ταμείο" των πρώτων υλών θα προσφέρεις ό,τι σου περισσεύει χωρίς όρους και θα παίρνεις απ' αυτό ό,τι σου χρειάζεται επίσης χωρίς όρους. Τι εννοούμε χωρίς όρους; Εννοούμε ν' αγοράζεις τα προϊόντα στην ίδια τιμή που τα αγοράζουν οι ίδιοι οι λαοί που τα παράγουν. Στην τιμή που αγοράζει την τροφή του αυτός ο οποίος την παράγει και στην τιμή που αγοράζει την πρώτη ύλη αυτός ο οποίος δραστηριοποιείται στον δευτερογενή τομέα στην ίδια χώρα. Οι παρα­γωγοί του πρωτογενούς τομέα θα πληρώνονται για την παραγωγή τους, χωρίς να γνωρίζουν και χωρίς να τους ενδιαφέρει από πού προέρχονται αυτά τα χρήματα και ποιος τελικά καταναλώνει τα προϊόντα τους.

Γεωργικό προϊόν που θα μπορεί να το παράγει η ίδια η Ελλάδα δεν θα εισάγεται ποτέ, εκτός από δύο περιπτώσεις όπου αυτή η απαγόρευση θα "σπάει". Η πρώτη περίπτωση είναι εάν λόγω κάποιας φυσικής καταστροφής δεν καλύπτονται οι ανάγκες της. Η δεύτερη είναι εάν λόγω κάποιας προσπάθειας κερδοσκοπίας πέφτει η κοινωνία θύμα εκβιασμού των παραγωγών της. Η απειλή των εισαγωγών πάντα θα είναι το υπέρτατο όπλο του κράτους για να "ρυθμίζει" τις τιμές. Τα ανάλογα πρέπει γίνονται σε όλους τους τομείς του πρωτογενούς τομέα. Η Ελλάδα μπορεί να ρυθμίσει την παραγωγή της και να κρατάει αυτό το οποίο της χρειάζεται για την κατανάλωση ή τη βιομηχανική παραγωγή της και το υπόλοιπο θα το παρέχει στο κοινό ευρωπαϊκό "ταμείο" πρώτων υλών. Αυτό εννοούμε να μοιράζεται την "τύχη" της μ' αυτούς που στους συγκεκριμένους τομείς δεν ήταν "τυχεροί". Αυτό καλύπτει το σύνολο των δεσμεύσεων της Ελλάδας απέναντι στην ΕΕ και τους λαούς της στο επίπεδο του πρωτογενούς τομέα.

Ο ιμπεριαλισμός των "τυχερών", που είναι και ο πιο επικίνδυνος, δεν θα μπορεί να υφίσταται, γιατί θα μπλοκάρεται στην επόμενη φάση. Στη φάση της παραγωγής του δευτερογενούς τομέα. Από τη στιγμή που κανένα προϊόν του δευτερογενούς τομέα δεν θα μπορεί ούτε να εισάγεται ούτε να εξάγεται, ευνόητο είναι ότι τα πάντα θα μπλοκάρουν πριν καν ξεκινήσουν. Με τον τρόπο αυτόν δεν μπορεί να εκδηλωθεί ο ιμπεριαλισμός των "ικανών". Δεν έχει νόημα να κρατάς προϊόντα της "τύχης" σου, εφόσον δεν θα μπορείς να τα εκμεταλλευτείς μεταποιημένα μέσω των εξαγωγών. Δεν θα μπορείς δηλαδή να παράγεις προϊόντα, τα οποία οι άλλοι δεν θα μπορούν να παράγουν λόγω έλλειψης πρώτων υλών. Η παραγωγή του δευτερογενούς τομέα θα περιορίζεται αυστηρά εντός της εσωτερικής αγοράς.

Αυτό δεν είναι κάτι το δύσκολο στην εφαρμογή του. Το ελληνικό κράτος γνωρίζει ανά πάσα στιγμή την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά του. Το υπουργείο εμπορίου έχει μια λίστα όλων των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά. Το ίδιο υπουργείο έχει έναν "χάρτη", που εύκολα δείχνει το μερίδιο του καθενός από αυτούς στην αγορά. Η εξουσία μπορεί να έρθει σε συνεννόηση με την ιδιοκτησία αυτών των εταιρειών —και όχι με τους διαχειριστές τους— και να τους κάνει τις προτάσεις της για την παραμονή τους σ' αυτήν την αγορά. Τους συμφέρει μια τέτοια ειδική συνεννόηση, γιατί στην περίπτωση αυτήν μπορεί να τους υποσχεθεί ότι θα τους διασφαλίσει ό,τι ακριβώς επιδιώκουν. Μπορεί να τους υποσχεθεί μόνιμη παρουσία στην αγορά. Μπορεί να τους υποσχεθεί μεγαλύτερα από τα σημερινά κέρδη. Γιατί; Γιατί απλούστατα με την αλλαγή του σχεδιασμού ισχυροποιούνται οι καταναλωτές κι αυτό σημαίνει ότι θα αυξηθεί ο τζίρος της αγοράς.

Αυτή η αλλαγή στον σχεδιασμό θα επηρεάσει και την εσωτερική λειτουργία των ίδιων των εταιρειών. Θ' αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων μέσα σ' αυτές υπέρ των ιδιοκτητών και υπέρ των εργατών. Γιατί; Γιατί θ' αλλάξουν οι κλίμακες στον τομέα της διαχείρισης των επιχειρήσεων αυτών και άρα θα περιοριστούν και οι αποδοχές αυτών που σήμερα τις διαχειρίζονται και είναι οι αστοί. Δεν θα πληρώνονται δεκάδες εκατομμύρια σε μισθούς, επειδή υποτίθεται μέσα στο εχθρικό περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης προστατεύουν τα συμφέροντα της επιχείρησης στην ελληνική "γωνιά". Δεν θα πληρώνονται δεκάδες εκατομμύρια, επειδή διακινούν προϊόντα μέσα σε μια παγκόσμια αγορά που μοιάζει με ωκεανό. Θα γίνουν οι απλοί διαχειριστές μιας επιχείρησης η οποία δραστηριοποιείται με ασφάλεια μέσα σε μια μικρή και κλειστή αγορά. Τον εργατικό μισθό αν παίρνουν, ικανοποιημένοι να είναι.

Και σ' αυτό το επίπεδο είναι υποχρεωμένη η Ελλάδα να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της απέναντι στην ΕΕ. Η ιδιομορφία εδώ είναι η εξής: Η Ελλάδα είναι δεσμευμένη να έχει "ανοικτή" την αγορά στην παραγωγή της ΕΕ. Είναι δεσμευμένη απέναντι στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο και στους ευρω­παϊκούς λαούς. Αυτήν τη δέσμευση την καλύπτει ακόμα και με "κλειστή" αγορά, γιατί τα κέρδη τους οι ευρωπαϊκές εταιρείες θα τα πάρουν σε κάθε περίπτωση. Είναι όμως στα πλαίσια της εξουσίας της Ελλάδας να μην δέχεται ευρωπαϊκής ιδιοκτησίας προϊόν κατασκευασμένο στην Κίνα. Είναι δεσμευμένη μόνον απέναντι στα προϊόντα που κατασκευάζονται στην Ευρώπη. Είναι για παράδειγμα δεσμευμένη απέναντι στην εταιρεία Armani και στους Ιταλούς εργάτες που παράγουν τα προϊόντα της. Όταν αυτά τα προϊόντα τα παράγουν Κορεάτες, αλλάζουν τα δεδομένα. Αν θέλει η Armani κέρδος από την ελληνική αγορά, έχει δύο επιλογές. Ή να κατασκευάζει τα προϊόντα της στην Ιταλία ή να τα κατασκευάζει στην Ελλάδα. Αν επιλέξει οτιδήποτε άλλο, σημαίνει ότι αυτή η ίδια δεν σέβεται τις δεσμεύσεις της απέναντι στην ΕΕ και τους λαούς της.

Από τη στιγμή δηλαδή που για την ΕΕ κέρδος υπάρχει μόνον για την κεφαλαιοκρατία και όχι για την εργατική της τάξη, η Ελλάδα μπορεί να κλείσει την αγορά της και να εισπράξει η ίδια το εργατικό κέρδος που προκύπτει από τα ευρωπαϊκής ιδιοκτησίας προϊόντα, που σήμερα κατα­σκευάζονται εκτός Ευρώπης. Με τον τρόπο αυτόν θα γκρεμιστεί το μονοπώλιο των αστών. Των αστών, που κλέβουν τους πάντες. Που κλέβουν τα αφεντικά τους και ταυτόχρονα οδήγησαν στην ανεργία και την εξαθλίωση εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζομένων στον δυτικό κόσμο. Η αγορά θα μοιραστεί υπό απόλυτα συγκεκριμένους όρους στους παραγωγούς. Αν αυτήν τη στιγμή οι Έλληνες καταναλώνουν χιλιάδες προϊόντα από χιλιάδες διαφορετικές εταιρείες, εύκολα αντιλαμβανόμαστε πώς δημιουργούνται τα εκατομμύρια των νέων θέσεων εργασίας με την αλλαγή του σχεδιασμού. Αν οι Έλληνες παράγουν με τα δικά τους χέρια τα προϊόντα που καταναλώνουν, εύκολα αντιλαμβανόμαστε την αλλαγή στην αγορά εργασίας.

Με τον τρόπο αυτόν καί οι κεφαλαιοκράτες ανεξαρτήτου εθνικότητας δεν θα αδικηθούν καί ταυτόχρονα θα ευνοηθεί και ο ελληνικός λαός. Ποιοι θα χάσουν; Αυτοί οι οποίοι σήμερα "θησαυρίζουν". Οι έμποροι, οι αντιπρόσωποι των πολυεθνικών και τα στελέχη των ίδιων επιχει­ρήσεων. Τα παράσιτα της οικονομίας. Αυτοί οι οποίοι αδικούν τους πάντες, για να κάνουν "οικονομία" στα αφεντικά τους και στη συνέχεια διεκδικούν το μερίδιο από το έγκλημά τους. Το "βαρύ πυροβολικό" της αστικής τάξης. Οι κλέφτες. Αυτοί οι οποίοι παρανόμως αντιλαμβάνονται τον κόσμο και τους λαούς σαν κτήμα τους. Αυτοί οι οποίοι κλέβουν εκατομμύρια σε μισθούς και "παρέσυραν" και τους ομοίους τους του δημοσίου τομέα στην άνευ ορίων αύξηση των μισθών τους. Οι ειδικοί του μάνατζμεντ, του μάρκετινγκ και της διαφήμισης. Οι "ειδικοί" στην παγίδευση τόσο των κεφαλαιοκρατών όσο και των καταναλωτών. Αυτοί οι οποίοι ευνοήθηκαν από τους αστούς που κυβερνάνε, προκειμένου ν' ανοίξουν την αγορά κι αυτοί που στη συνέχεια τους επέτρεψαν να διεκδικήσουν τους ίδιους μισθούς κι απ' το δημόσιο. Το σύνολο της αθλιότητας, που σήμερα κυριαρχεί στην αγορά και μεταφέρεται ως φαινόμενο στην κοινωνική ζωή, από αυτούς προκύπτει.

Αυτοί όλοι πρέπει να βγουν από την αγορά και ο Υδροχοϊσμός αυτούς έχει ως στόχο. Την αγορά πρέπει και θα την ελέγχει απόλυτα το κράτος. Θα διαλυθούν τα μεγάλα σούπερ μάρκετ των πολυεθνικών, που εκβιάζουν την κοινωνία. Θα διαλυθούν τα μεγαλομπακάλικα, που σήμερα ταΐζουν τον κόσμο με τα σκουπίδια των πολυεθνικών. Θα διαλυθούν τα συμφέροντα, που οδηγούν την ανθρωπότητα στον υπερκαταναλωτισμό και καταστρέφουν τα πάντα. Θα χτιστούν πολυτελείς αγορές σε δημόσια γη, οι οποίες θα ελέγχονται απόλυτα από το κράτος. Θα ελέγχονται με μόνιμο στόχο να προστατεύουν τόσο τα συμφέροντα των παραγωγών όσο και τα συμφέροντα των κατανα­λωτών. Θα εκπαιδευτεί ο καταναλωτής σε μια συμπεριφορά που συμφέρει την ανθρωπότητα. Θα μάθει επιτέλους ότι "τρώει για να ζει" και δεν "ζει για να τρώει". "Καταναλώνει για να ζει" και δεν "ζει για να καταναλώνει". Οι έμποροι και όλα τα παράσιτα της οικονομίας θα εξαλειφθούν παντε­λώς από τον χώρο της οικονομίας.

Το εμπόριο θ' απαγορευτεί δια ροπάλου. Η αγορά θ' αποτελεί τερματικό της παραγωγής. Μόνον οι παραγωγοί θα έχουν πρόσβαση σ' αυτήν και κανένας άλλος. Συνεταιρισμοί παραγωγών θα πληρώνουν εργαζόμενους πωλητές, για να εξυπηρετούν τους καταναλωτές. Κανένας δεν θα μπορεί να πουλάει προϊόντα τα οποία δεν έχει κατασκευάσει ο ίδιος. Αυτό το δικαίωμα θα το έχουν μόνον οι παραγωγοί, οι οποίοι είναι εύκολο να ελέγχονται για αισχροκέρδεια, εφόσον εύκολα μπορεί κάποιος να υπολογίσει το κόστος παραγωγής του κάθε προϊόντος. Οι παραγωγοί, που εύκολα θ' απειλούνται, εφόσον η αξία του κεφαλαίου τους εύκολα θα τους ευθυγραμμίζει με τον νόμο. Όταν έχεις εργοστάσιο αξίας δισεκατομμυρίων, δεν το ρισκάρεις και άρα δεν κάνεις κερδοσκοπικές "αρπαχτές", όπως κάνουν οι γυφτοέμποροι, που ρισκάρουν έναν ελεεινό πάγκο. Μόνον με τον τρόπο αυτόν ελέγχεται η αγορά.

Το πρόβλημα δηλαδή με το εμπόριο είναι ότι δεν προσφέρει αντισταθμιστικά οφέλη στην κοινωνία μέσα στην οποία δραστηριοποιείται. Τα κέρδη του δηλαδή είναι δυσανάλογα μεγάλα μ' αυτά που ανταποδίδει στην κοινωνία. Εισπράττει κέρδη και ασφάλεια από μια οργανωμένη κοινωνία και δεν συμβάλει πουθενά, εν αντιθέσει με το κεφάλαιο, του οποίου το ανταποδοτικό όφελος είναι απευθείας ανάλογο με το μέγεθός του. Στο κεφάλαιο δηλαδή ισχύει η αναλογία μεταξύ των κερδών του κεφαλαιοκράτη και του αντισταθμιστικού οφέλους που εισπράττει η κοινωνία.

Μεγάλο κεφάλαιο σημαίνει μεγάλη παραγωγή και μεγάλο κέρδος, αλλά σημαίνει ταυτόχρονα και μεγάλο πραγματικό φόρο και βέβαια πολλά εργατικά μεροκάματα. Οι υπηρεσίες ανήκουν στην ίδια κατηγορία με την παραγωγή. Μεγάλος όγκος υπηρεσιών σημαίνει μεγάλα κέρδη και ταυτόχρονα σημαίνει πολλά μεροκάματα. Στο εμπόριο δεν υπάρχει καμία από αυτές τις αναλογίες. Μόνον εισπράττει και δεν δίνει σχεδόν τίποτε. Δεν μπορεί να φορολογηθεί αντικειμενικά, εφόσον δεν μπορεί κανένας να γνωρίζει πόσο κοστίζει στον έμπορο αυτό το οποίο εμπορεύεται και εις βάρος ποιου αισχροκερδεί. Η αισχροκέρδειά του δηλαδή μπορεί να στρέφεται καί προς την πλευρά των παραγωγών —και άρα των εργαζομένων— καί προς την πλευρά των καταναλωτών. Ταυτόχρονα δεν αποδίδει όφελος στην κοινωνία και άρα δεν συνεισφέρει από το κέρδος του στους απλούς εργαζόμενους.

Ένας έμπορος μόνος του και χωρίς ν' απασχολεί κανέναν υπάλληλο μπορεί να κλείσει δεκάδες παραγωγικές επιχειρήσεις και να οδηγήσει στην ανεργία χιλιάδες εργάτες. Τα προσω­πικά συμφέροντα δηλαδή του ενός ανθρώπου μπορούν να καταστρέψουν μεγάλα συλλογικά συμφέροντα. Ακόμα κι αν δεν το κάνει αυτό, με την παρουσία του και μόνο "πιέζει" την παραγωγή και την αναγκάζει να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, εφόσον δεν μπορεί να τον συναγωνιστεί με άλλον τρόπο. Το εμπόριο δηλαδή μόνον προβλήματα δημιουργεί στο εσωτερικό μιας οικο­νομίας και τίποτε άλλο. Τα όποια θετικά αποτελέσματα έχει τα έχει μόνον όταν την αθλιότητά του τη στρέφει προς το εξωτερικό. Όταν δηλαδή γίνεται όργανο ιμπεριαλισμού και εισφέρει το μερίδιό του στον συνολικό εθνικό πλούτο.

Τη φύση του εμπορίου και την ανηθικότητά του τη γνωρίζει το σύστημα εδώ και αιώνες. Το άφησε να εξελιχθεί, γιατί απλά το βόλευε στον ιμπεριαλισμό του. Βόλευε τους ισχυρούς να "σκορπάνε" στα πέρατα της Γης τους εμπόρους τους και να καταστρέφουν τα κράτη. Δεν υπάρχει πρεσβεία ισχυρού κράτους που να μην έχει πανίσχυρο και πολυμελές εμπορικό τμήμα. Όλες οι ασχήμιες που συμβαίνουν στα κράτη από αυτό το τμήμα των πρεσβειών των ιμπεριαλιστών ξεκινάνε. Εκεί μετατρέπουν οι ιμπεριαλιστές τα εθνικά προβλήματα των κρατών σε "μοχλούς" του εμπορίου. Εκεί προκαλούνται οι πολεμικές "εντάσεις", που οδηγούν τα κράτη στα μεγάλα "συμβό­λαια" με τους παραγωγούς των ιμπεριαλιστών. Κάθε φορά που θέλουν να "τονώσουν" την αγορά τους, "θυμούνται" την ιστορία. Κάθε φορά που κάποιοι Αμερικανοί θέλουν να πουλήσουν όπλα στην Ελλάδα, "θυμούνται" τις διαφορές της με την Τουρκία. "Θυμούνται" τα επείγοντα προβλήματά της, που θέλουν άμεση "επίλυση".

Το πόσο όμως το σύστημα εκτιμούσε το εμπόριο και τους εμπόρους μπορεί να το καταλάβει κάποιος από τη συμπεριφορά του απέναντί τους. Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι δεν είχαν σε υπόληψη τους εμπόρους. Τους θεωρούσαν βρωμερούς κλέφτες. Ακόμα και η ίδια η καθολική εκκλησία θεωρούσε το εμπόριο ανήθικο και γι' αυτόν τον λόγο το παρέδιδε ως "προνόμιο" στους "βρώμικους" Εβραίους. Γιατί; Γιατί ήθελε ν' αφήνει τους κλέφτες να εκμεταλλεύονται τον κόσμο, αλλά δεν τους ήθελε και "συνεταίρους" της. Δεν τους επέτρεπε με τις δραστηριότητές τους ν' απειλούν τους κεφαλαιοκράτες, διεκδικώντας κεφάλαιο μέσα στην αυτοκρατορία της. Τους επέτρεπε να ταλαιπωρούν μόνον τους απλούς ανθρώπους. Γνώριζε ότι οι Εβραίοι —όσο πλούσιοι κι αν γινόταν— δεν θα την απειλούσαν ποτέ, γιατί πάντα θα μπορούσε να τους αρπάξει στις κλωτσιές και να τους περιορίσει. Οι Εβραίοι έκαναν τη "βρώμικη" δουλειά, που ήταν αγγαρεία για τους κεφαλαιοκράτες. Γι' αυτόν τον λόγο βέβαια συχνά-πυκνά "επάνδρωναν" στρατόπεδα συγκέν­τρωσης. Όταν οι λαοί έφταναν στα όρια τους, τους Εβραίους κυνηγούσαν και όχι τους κεφαλαιο­κράτες.

Τα ανάλογα γίνονταν πάντα και στην εμπορευματοποίηση της ίδιας της απασχόλησης. Την εμπορευματοποίηση της γνώσης, που "γέννησε" την αστική τάξη. Η αστική τάξη δηλαδή γεννή­θηκε από την ανάγκη της εξουσίας να δημιουργήσει "χαφιέδες" μέσα στην κοινωνία. Να δημιουρ­γήσει, μέσω ενός οργανωμένου συστήματος, τους "επιστάτες" που χρειαζόταν για να ελέγχει τις μεγάλες μάζες. Τους "επιστάτες", που θα μαστίγωναν τους ομοίους τους, όταν αυτοί θ' αντι­δρούσαν στην εξουσία. Να δημιουργήσει τα άγρια και πεινασμένα "σκυλιά", που θα εγκλώβιζαν τα "πρόβατα" στη διάθεση της εξουσίας. Το σύνολο δηλαδή του συστήματος εκπαίδευσης έχει αυτόν τον στόχο. Να ξεχωρίζει από τους φτωχούς κάποιους ανθρώπους, ώστε μετά από έναν μακρο­χρόνιο πνευματικό βασανισμό μέσα σε μια σκληρή φτώχεια να τους στρέφει εναντίον τους και να τους κάνει μόνιμους υπηρέτες της εξουσίας. Όταν κάποιον τον διατηρείς στη φτώχεια τριάντα χρόνια, ευνόητο είναι ότι όταν πάρει το "πτυχιάκι" του θα χιμήξει στην κοινωνία να την κατασπα­ράξει. Ευνόητο είναι ότι θα προσκυνάει την εξουσία, που του εξασφαλίζει αυτό το "δικαίωμα".

Όταν αναζητάς την ουσία των πραγμάτων, πάντα πηγαίνεις στη γέννησή τους. Πολλοί για παράδειγμα θεωρούν τα Πανεπιστήμια ένα "παράθυρο" ελπίδας για την κοινωνία. Αυτό είναι λάθος. Τα Πανεπιστήμια αποτελούν "παράθυρο" ελπίδας μόνον για τους πεινασμένους φοιτητές τους και για το σύστημα που έχει ανάγκη από πιστούς δούλους. Η απόδειξη αυτού του οποίου λέμε είναι ό,τι πιο απλό. Ποιοι και πότε ίδρυσαν τα Πανεπιστήμια; Οι φεουδάρχες κατά τον Μεσαίωνα. Γιατί τα δημιούργησαν; Επειδή αγαπούσαν τον κόσμο; Όχι βέβαια. Τα ίδρυσαν γιατί είχαν δικές τους ανάγκες να εξυπηρετήσουν. Χρειάζονταν καλούς διαχειριστές των περιουσιών τους. Χρειάζονταν εκπαιδευμένους αξιωματούχους, για να ταλαιπωρούν τον κόσμο. Χρειάζονταν καλούς αξιωματικούς για να "ματώνουν" τον κόσμο. Χρειάζονταν καλούς μηχανικούς, για να χτίσουν τα παλάτια τους και χρειάζονταν κάποιους γιατρούς για τη "δύσκολη" ώρα, που δεν ξεχώριζε τους πλούσιους από τους φτωχούς. Εκπαίδευαν με τον πιο σκληρό κι απάνθρωπο τρόπο ανθρώπους, τους οποίους τους έκαναν πλούσιους κι εξασφάλιζαν τη συμμαχία τους εις βάρος των ανθρώπων.

Από τότε μέχρι σήμερα τα Πανεπιστήμια λειτουργούν με ανάλογο τρόπο. Μάλιστα τα καλύτερα κι ακριβότερα Πανεπιστήμια στον κόσμο λειτουργούν με απόλυτα ίδιο τρόπο. Με τον μεσαιωνικό τρόπο, ο οποίος δημιουργεί ανθρώπους οι οποίοι ωφελούν το σύστημα. Ανθρώπους, που βασανίζονται σκληρά και όταν τελειώσουν τις σπουδές τους θέλουν να βασανίσουν. Ανθρώπους, που παραμένουν πολλά χρόνια στη φτώχεια κι όταν βγουν στην παραγωγή θέλουν ν' ανταμειφθούν για τη θυσία τους. Ανθρώπους, που δεν αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως "ίσους" με τους υπόλοιπους εργαζομένους. Γι' αυτόν τον λόγο ιδρύθηκαν τα Πανεπιστήμια. Για να λειτουργούν ως οργανωμένα "κυνοτροφεία", τα οποία θα πρόσφεραν στο σύστημα τα πιστά "σκυλιά" του. Όταν εκπαιδεύεις την κοινωνία να λειτουργεί σαν κοπάδι προβάτων, έχεις ανάγκη τα "σκυλιά" που θα περιορίζουν τους απείθαρχους.

Από εκεί και πέρα πάντα το σύστημα φρόντισε για την ανταμοιβή αυτών των δούλων του. Η "έκρηξη" της ισχύος της αστικής τάξης έγινε μετά τη βιομηχανική επανάσταση. Οι ανάγκες της βιομηχανίας ήταν αυτές οι οποίες τους ισχυροποίησαν. Γιατί; Γιατί από τη μία έπρεπε το σύστημα ν' αναπτύξει την τεχνογνωσία του κι από την άλλη έπρεπε να ελέγχει την εργατική τάξη που ισχυροποιούνταν. Ακριβώς, επειδή η εξουσία είχε ανάγκη τους αστούς, τα πάντα σχεδιάστηκαν για να εξυπηρετούν τα σχέδιά της. Επειδή αυτοί οι αεριτζήδες δεν διέθεταν κεφάλαιο, το σύστημα επέλεξε να τους κεφαλαιοποιήσει τις μικρές περιουσίες που θα μπορούσαν ν' αποκτήσουν. Γι' αυτόν τον λόγο τους παρέδωσε ως ταξική ιδιοκτησία τις πόλεις. Η εξουσία "σφράγισε" τις πόλεις και οι αστοί σχεδίασαν τη βιομηχανική παραγωγή με τον τρόπο που θα τις γιγάντωνε. Για να δώσουν οι αστοί αξία στα μικρά οικόπεδά τους, άρχισαν να "ψηλώνουν" τις πόλεις. Άρχισαν να ελέγχουν την αγορά στο σύνολό της, για να διατηρούν υπό την ομηρία τους εκατομμύρια εργατών. Η εξουσία τούς το επέτρεψε, για να διασφαλίσει μόνιμα τα κλοπιμαία τους σε χώρους μακριά από την παραγωγή, εφόσον δεν τους ήθελε να επενδύουν σ' εκείνον το τομέα.

Από την αθλιότητα των αστών υπάρχουν όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμε­ρα. Από τη διαχείριση των αστών και την αθλιότητά τους φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Φτάσαμε στο σημείο —επειδή αυτό τους συνέφερε— να στριμωχθεί ολόκληρο το ανθρώπινο είδος μέσα στις ιδιοκτησίες τους. Αρκεί να σκεφτεί ο αναγνώστης ότι πάνω από το 80% του παγκοσμίου πληθυσμού κατοικεί στο 2% του πλανήτη. Στο 2%, που ανήκει στην ιδιοκτησία των αστών. Συρρέουν κατά εκατομμύρια στις μεγαλουπόλεις, γιατί αυτό συμφέρει τους αστούς. Τους αστούς, που είναι οι ιδιοκτήτες των "τρωγλών" των αστικών κέντρων. Τους αστούς, που θέλουν να διαχειρίζονται το κεφάλαιο εις βάρος των εργαζομένων κι αυτό μπορεί να γίνει μόνον υπό συνθήκες υπερπροσφοράς εργατικών χεριών. Τους αστούς, που θέλουν να "ρουφήξουν" όλο το κέρδος που μπορεί να υπάρξει από την παραγωγή κι αυτό μπορεί να γίνει μόνον με βρόμικα κι επικίνδυνα εργοστάσια. Η απάνθρωπη αστική διαχείριση, που αναζητούσε τα όρια του αντα­γωνισμού, έβαλε τους κεφαλαιοκράτες να "καταπίνουν" μεταπολεμικά ο ένας τον άλλον, για να φτάσουμε σήμερα στους λίγους πολυεθνικούς γίγαντες οι οποίοι ελέγχουν τα πάντα. Αυτή η γιγαντοποίηση συνέφερε τους αστούς, γιατί η διοίκηση ενός γίγαντα αποφέρει πλούσια "απο­φάγια" για τον "οδηγό" του. Τους συνέφερε, γιατί αυτή η "οδήγηση" απαιτούσε ειδική εκπαίδευση κι αυτοί επένδυαν στην εκπαίδευση.

Γι' αυτό κάναμε λόγο για χωροταξία και εκπαίδευση. Αν αλλάξει ο σχεδιασμός της ελληνικής οικονομίας, ξεκινάμε μια νέα "χάραξη" σε λευκό χαρτί. Με τη χωροταξία θα επιδιωχθεί η απο­κέντρωση. Θ' αποφευχθεί η υπερσυγκέντρωση των πληθυσμών στα μεγάλα αστικά κέντρα, η οποία συμφέρει μόνον τους αστούς και την εξουσία. Αυτούς που ασκούν ταξικό ιμπεριαλισμό εις βάρος μεγάλων πληθυσμών, εκμεταλλευόμενοι τις ανάγκες τους. Με την ανάπτυξη του δευτερο­γενούς τομέα μόνον στο μέγεθος που εξυπηρετεί την τοπική αγορά, δεν υπάρχουν οι λόγοι που οδηγούν στη δημιουργία των μεγάλων αστικών κέντρων. Ο ιμπεριαλισμός των αστών και η αναζήτηση της απόλυτης ανταγωνιστικότητας έναντι των ξένων είναι αυτή που δημιούργησε τα γιγαντιαία αστικά κέντρα. Όταν η παραγωγή περιορίζεται αναγκαστικά μέσα στα εθνικά όρια αυτό το δεδομένο αλλάζει.

Σε μια τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει λόγος να συγκεντρώνεις την παραγωγή σε τέτοιου είδους αστικά κέντρα. Την πηγαίνεις σε οποιοδήποτε σημείο της επικράτειας σε βολεύει, εφόσον ο ανταγωνισμός δεν είναι της ίδιας έντασης. Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να μετακινήσεις την παραγωγή προς πάσα κατεύθυνση. Τη διασπορά της παραγωγής την ακολουθεί διασπορά του πληθυσμού κι αυτό είναι η λύση στο πρόβλημα της αποκέντρωσης. Η παραγωγή θα γίνει ελεγχόμενη υπέρ των εργαζομένων και των καταναλωτών. Σε συνθήκες επαρχίας η κεφαλαιο­κρατία θα ελέγχεται εύκολα καί στο επίπεδο της εργοδοτικής συμπεριφοράς καί στο επίπεδο συνθηκών ασφαλείας, αλλά και στο επίπεδο της κερδοσκοπίας.

Με τον τρόπο αυτόν θα μπορέσουμε να πάμε στις τριάντα ώρες εργασίας με πλήρη ασφάλιση. Με τον τρόπο αυτόν θα πάμε στα καθαρά και ασφαλή για όλους εργοστάσια. Το κόστος αυτής της αλλαγής μπορεί να το αντέξει η αγορά. Ο καλά αμειβόμενος εργάτης δεν μπορεί να επηρεάσει την τελική τιμή του προϊόντος πάνω από ένα ασήμαντο 10 με 20%. Αυτό το οποίο δεν μπορεί ν' αντέξει η αγορά είναι η κερδοσκοπία των εμπόρων και η κλοπή των αστών. Η κερδοσκοπία του 2000% ή 3000% μέχρι να φτάσει το προϊόν σ' αυτήν. Η κερδοσκοπία αυτών, που, κάθε φορά που παίρνουν στα χέρια τους ένα προϊόν, του βάζουν ένα "καπέλο" του 100%. Η κερδοσκοπία αυτών που δεν παράγουν τίποτε και θέλουν να θησαυρίζουν από την παραγωγή. Η κερδοσκοπία των παρασίτων, που γεμίζουν "χωματερές" με προϊόντα, προκειμένου να αισχροκερδήσουν, εκμεταλ­λευόμενοι τις συνθήκες στέρησης της αγοράς τις οποίες οι ίδιοι δημιουργούν.

Επιπλέον, η οργανωμένη διασπορά της παραγωγής έχει κι άλλα θετικά αποτελέσματα. Ενισχύ­εται η απασχόληση σε φτωχά μέρη, όπου δεν υπάρχει δυνατότητα γεωργικής παραγωγής. Συγκεν­τρώνεται ο πληθυσμός σε μέρη όπου δεν απειλείται το περιβάλλον. Ταυτόχρονα προστατεύεται η γη, που έχει αξία για την καλλιέργειά της, εφόσον δεν επιβαρύνεται από την παραγωγή του δευτερογενούς τομέα. Προστατεύεται το περιβάλλον, εφόσον οι πληθυσμοί σε μικρές συγκεν­τρώσεις δεν μολύνουν το περιβάλλον. Δεν υπάρχουν τα εκατομμύρια των αυτοκινήτων που κινούνται πέρα­ δώθε, προκειμένου να φτάσουν οι εργαζόμενοι στις δουλειές τους.

Ανάλογες θεαματικές αλλαγές μπορούν να προκύψουν και με τις προτάσεις που κάνουμε για το σύστημα εκπαίδευσης. Με την αλλαγή στο σύστημα εκπαίδευσης θα καταστρέψουμε τα στοιχεία που δίνουν τα επικίνδυνα χαρακτηριστικά στην αστική τάξη. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση θα δια­λυθεί και το αντικείμενό της θα ενσωματωθεί στον κορμό της βασικής εκπαίδευσης. Κανένας άνθρωπος πάνω από τα δεκαοκτώ του χρόνια δεν θα εργάζεται χωρίς αμοιβή. Ακόμα κι αν συνεχίζει να βρίσκεται στο στάδιο κατάρτισης, θα πληρώνεται. Κάποιος θα επωμίζεται το κόστος των σπουδών του και αυτός δεν θα είναι ο ίδιος ούτε η οικογένειά του. Αυτός θα είναι είτε το κράτος είτε κάποια ιδιωτική επιχείρηση, που έχει ανάγκη αυτήν την επιπλέον εκπαίδευση. Αυτοί θα χρεώνονται το κόστος της επιπλέον εκπαίδευσης του κάθε στελέχους τους.

Όλα αυτά θα πει κάποιος ότι είναι πολύ καλά, αλλά είναι πολύ θεωρητικά. Μπορεί ένα κράτος στο μέγεθος της Ελλάδας να επηρεάσει τον παγκόσμιο σχεδιασμό; Αυτό το οποίο επιδιώκεται είναι να γίνει αυτό που περιγράφουμε μέσα στο κείμενο. Επιδιώκεται να "σπρώξει" η Ελλάδα τις εξελίξεις προς τα "επάνω" υπέρ των συμφερόντων των "κάτω". Επιδιώκεται να γίνει η Ελλάδα αιτία για να δρομολογηθούν εξελίξεις. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Το ζητούμενο είναι να καταρ­γηθούν τα πνευματικά δικαιώματα πάνω σε κάθε είδους γνώση.

Αυτό όμως δεν μπορεί να το κάνει η Ελλάδα μόνη της, γιατί θα κινδυνεύσει να πάθει ό,τι έπαθε η Σερβία. Θα έρθει σε πολεμι­κή σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστές αν απειλήσει το κεφά­λαιό τους. Γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από τα "ανθρωπιστικά" επι­χει­ρήματα των ιμπεριαλιστών, θα πούμε ότι ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που βιάστηκαν οι Αμερικανοί να καταστρέψουν τη Γιουγκοσλαβία ήταν η προστασία των πνευματικών δικαιω­μάτων. Η Γιουγκοσλαβία, πάνω στην αγωνία της να επιβιώσει, αντέγραφε τα δυτικά προϊόντα κι αυτό δεν μπορούσαν να της το συγχωρήσουν οι ιμπεριαλιστές, εφόσον βρισκόταν δίπλα στην "αυλή" τους. Κάτι ανάλογο κινδυνεύει να πάθει και η Ελλάδα, αν επιχειρήσει μόνη της ν' απειλήσει τα πνευματικά δικαιώματα.

Ενώ όμως αυτό δεν μπορεί να το κάνει, μπορεί να κλείσει τα σύνορά της και να διαπραγμα­τευτεί εκ νέου με τις πολυεθνικές την παρουσία τους στην ελληνική αγορά. Με αυτή τη συμπεριφορά της η Ελλάδα μπορεί να παρασύρει και τα άλλα δυτικά κράτη, που υποφέρουν αυτήν τη στιγμή από την ανεργία και τη φτώχεια. Αυτή είναι μια φαινομενικά δεξιά πολιτική και η Ευρώπη είναι έτοιμη να τη δεχτεί. Ήδη οι ευρωπαϊκοί λαοί, εξαιτίας των ενστίκτων τους, άρχισαν να "επενδύουν" στις δεξιές πολιτικές. Ο σοσιαλισμός της διεθνοποίησης και των φιλομετανα­στευτικών πολιτικών άρχισε ήδη να φθείρεται στην Ευρώπη. Οι λαοί έχουν ένστικτο κι έχουν αρχίσει ν' αμφισβητούν τους αστούς. Έχουν αρχίσει ν' αμφισβητούν αυτούς που έχουν γίνει πλούσιοι από τα δημόσια ταμεία και "πουλάνε" ανθρωπιστική ευαισθησία απέναντι στους μετα­νάστες. Τους παράνομους μετανάστες, που είναι πλέον οι ισχυρότεροι κοινωνικοί τους σύμμαχοι μέσα σε όλα τα δυτικά κράτη.

Η Ελλάδα σ' αυτό το σημείο μπορεί να παίξει τον ρόλο της. Με την εξάντληση των νόμιμων δικαιωμάτων της μπορεί να δημιουργήσει εξελίξεις. Μπορεί να παρασύρει τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη στη μίμηση των πολιτικών της. Μπορεί να παρασύρει τους λαούς της Ευρώπης σε μια αλλαγή της πολιτικής. Αυτό σημαίνει ότι, χωρίς να έρθει σε άμεση σύγκρουση με τους ιμπερια­λιστές, μπορεί να πετάξει το "μπαλάκι" στην Ευρώπη. Η Ευρώπη κάτω από την πίεση των άνεργων λαών της μπορεί να κάνει αυτό το οποίο δεν μπορεί να κάνει η Ελλάδα. Έχει την ισχύ και το μέγεθος, για να πάρει την απόφαση που δεν συμφέρει τους Αμερικανούς. Έχει την ισχύ ν' αμφισβητήσει τη νομιμότητα της κεφαλαιοποίησης της γνώσης. Ειδικά τώρα, που συντάσσεται το Σύνταγμά της, έχει τη δυνατότητα να το κάνει μέσα σε μια στιγμή. Μια ειδική διάταξη μέσα σ' αυτό περί εμπορίου και εισαγωγών και οι ΗΠΑ "τελείωσαν" με συνοπτικές διαδικασίες.

Αν συμβεί αυτό, αλλάζει άρδην η πορεία ολόκληρου του κόσμου. Γιατί; Γιατί τα πάντα θα σχεδιαστούν σε λευκό χαρτί, χωρίς να υπάρχει η πίεση του "μπαμπούλα" του ιμπεριαλισμού. Τα πάντα θα σχεδιαστούν υπέρ των συμφερόντων των λαών. Των συμφερόντων τόσο των κεφαλαιο­κρατών όσο και των εργαζομένων. Ό,τι ισχυριστήκαμε ότι μπορεί να κάνει κάποιος στην Ελλάδα, μπορεί να γίνει στον ιδανικό βαθμό σε μεγάλου μεγέθους συστή­ματα. Τα μεγάλα συστήματα έχουν τη δυνατότητα της απόλυτης αυτοδυναμίας, εφόσον διαθέτουν το σύνολο των μορφών του κεφαλαίου. Συστήματα του μεγέθους ηπείρων. Συστήματα, που δεν έχουν την ανάγκη των υπολοίπων σε κανέναν τομέα της παραγωγής.

Το ιδανικό δηλαδή είναι ο προτεινόμενος σχεδιασμός να γίνει στην παγκόσμια κλίμακα. Να προστατευτεί το παγκόσμιο γεωργικό κεφάλαιο από την υπερεκμετάλλευση του ιμπεριαλισμού. Να προστατευτεί το παγκόσμιο δασικό κεφάλαιο από την υπερεκμετάλλευση. Να προστατευτεί το παγκόσμιο αλιευτικό κεφάλαιο από την υπερεκμετάλλευση. Να προστατευτεί το απόθεμα των πρώτων υλών από την υπερεκμετάλλευση. Να προστατευτεί με λίγα λόγια το περιβάλλον από την απληστία των εμπόρων. Να προστατευτεί από τις ανάγκες της ανθρωπότητας και κατά συνέπεια να προστατευτεί το μέλλον της. Να μεταφερθεί η παραγωγή του δευτερογενούς τομέα εκεί όπου υπάρχει ανάγκη απασχόλησης και να επέλθει μια μόνιμη ισορροπία, που στο μέλλον δεν θα επιτρέπει την εμφάνιση κανενός είδους ιμπεριαλισμού.

Είναι ντροπή για την ανθρωπότητα σε έναν τόσο τεράστιο και πλούσιο πλανήτη να πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα. Είναι ντροπή για την ανθρωπότητα να υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε αγαθά του δευτερογενούς τομέα και να υπάρχουν άνθρωποι άνεργοι. Είναι ντροπή για την ανθρωπότητα σε έναν τόσο τεράστιο και όμορφο πλανήτη να ζουν δισεκατομμύρια άνθρωποι σε μικροσκοπικές και υπόγειες τρώγλες. Όλα αυτά τα κάνουν οι έμποροι. Τα παράσιτα. Αυτοί που επενδύουν στις ελλείψεις, για να μπορούν να υπερτιμάνε τα δικά τους προϊόντα. Τα κάνουν οι κομπλεξικοί αστοί, γιατί ικανοποιούνται όχι όταν έχουν να φάνε, αλλά όταν έχουν να φάνε και γύρω τους περιφέρονται νηστικοί.

Αυτός είναι κι ο λόγος που ο γράφων απεχθάνεται τους αστούς. Οι αστοί είναι κατά κύριο λόγο κομπλεξικοί και βλάκες. Γιατί; Γιατί δεν βλέπουν πραγματικά τι γίνεται γύρω τους. Δεν βλέπουν ότι σε πραγματικά μεγέθη είναι φτωχοί κι ασήμαντοι. Δεν βλέπουν ότι "ματώνουν" στα θρανία, προκειμένου να γίνουν ασήμαντοι και πεινασμένοι μεσόκοποι. Βλέπουν ένα μέτρο μακριά από τη "μύτη" τους. Αρκούνται στο να συγκρίνονται με τη φτώχεια. Νομίζουν ότι είναι πλούσιοι, επειδή κατορθώνουν και τρώνε ένα κομμάτι ψωμί. Νομίζουν ότι είναι σημαντικοί, επειδή τους "καμα­ρώνει" η μάνα τους για το πτυχίο τους. Τα πραγματικά μεγέθη όμως δεν τα βλέπουν. Δεν βλέπουν για παράδειγμα ότι ζουν σ' έναν υπέροχο πλανήτη και δεν έχουν τη δυνατότητα να τον "ταξι­δεύσουν", όπως κάνουν οι πραγματικά πλούσιοι. Δεν βλέπουν για παράδειγμα ότι ζουν σε μια κοινωνία η οποία παράγει υπέροχα προϊόντα και τα οποία αυτοί δεν θ' αποκτήσουν ποτέ τη δυνατότητα να τ' απολαύσουν.

Αυτά είναι τα πραγματικά μεγέθη. Είναι φτωχός ο άνθρωπος ο οποίος δεν μπορεί να "δει" τον πλανήτη. Είναι φτωχός ο άνθρω­πος ο οποίος δεν μπορεί να οδηγήσει ένα Ferrari. Οι αστοί αυτό το πράγμα δεν το καταλαβαίνουν, γιατί είναι κομπλεξικοί. Τους ενδιαφέρει απλά να "ξεχωρίζουν" σε σχέση με τους θεόφτωχους. Τους ενδιαφέρει να πάνε ένα "μέτρο" πιο μακριά από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και όχι να "ταξιδεύσουν". Τους ενδιαφέρει να τρώνε, όταν οι άλλοι γύρω τους πεινάνε. Τους ενδιαφέρει να οδηγούν ακόμα και το χειρότερο αυτοκίνητο, όταν οι άλλοι γύρω τους είναι πεζοί. Τους ενδια­φέρει η "πρόοδος" που φαίνεται και ικανοποιεί τον "μικρόκοσμό" τους. Την "πρόοδο" που εντυπωσιάζει τη μάνα τους, τη γειτονιά ή την παρέα τους. Αυτοί ευθύνονται απόλυτα για την κακοδαιμονία που μαστίζει την ανθρωπότητα αυτήν τη στιγμή.

Εδώ βέβαια βρίσκεται και η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης. Οι αστοί άθελά τους "κινδυ­νεύουν" να γίνουν οι μεγαλύτεροι "ευεργέτες" της ανθρωπότητας. Γιατί; Γιατί η απληστία τους δημιούργησε τις συνθήκες που μας επιτρέπουν να σχεδιάσουμε τα πάντα, χωρίς να βρεθούμε υπό την ασφυκτική πίεση του κεφαλαίου. Γιατί; Γιατί με τη δημιουργία των πολυεθνικών κατέστρεψαν τη μαζικότητα της κεφαλαιοκρατίας και παρέδωσαν το παγκόσμιο κεφάλαιο σε μια ολιγάριθμη ομάδα ανθρώπων, που δεν συνθέτει κοινωνική τάξη. Μια ομάδα, που δεν μπορεί ν' αντιδράσει σε περίπτωση που οι λαοί αποφασίσουν ν' αντιδράσουν. Δημιούργησαν συνθήκες Μεσαίωνα, όπου οι λίγοι φεουδάρχες δεν μπορούσαν ν' αντιδράσουν στους πολλούς έστω κι αγράμματους δουλο­πάροικους.

Το ακόμα χειρότερο το οποίο έκαναν για τους εαυτούς τους ήταν να "εξανεμίσουν" το ίδιο το προσωπικό τους κεφάλαιο. Νομίζοντας ότι ελέγχουν τα πάντα, θέλησαν να εξασφαλίσουν ισχυ­ρούς κοινωνικούς συμμάχους κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αστικοποιήσουν την κοινωνία σε μεγάλο βάθος. Έχοντας την εσφαλμένη εντύπωση ότι ελέγχουν το κεφάλαιο και ότι θα μπορούν έπ' άπειρον να μοιράζονται μεταξύ τους τα "φιλέτα" των διαχειριστικών θέσεων, άρχισαν να μορφώνουν και τα παιδιά των εργατών. Άνοιξαν τα Πανεπιστήμια και άρχισαν να παράγουν "μορφωμένους" με τον τόνο. Θεώρησαν ότι, εξασφαλίζοντας μια τεράστια μάζα ομοίων τους, θα παρέκαμπταν την αντίδραση της εργατικής τάξης. Θεώρησαν ότι θα μπορούσαν με τα "ψίχουλα" των πολυεθνικών να "ταΐζουν" τους κοινωνικούς τους συμμάχους.

Όλα αυτά όμως αποδεικνύονται λάθος. Γιατί; Γιατί οι κοινωνίες οι οποίες δεν διαθέτουν εργατική τάξη δεν μπορούν να επιβιώσουν. Όταν αυτές δεν μπορούν να επιβιώσουν, εύκολα αρχίζουν κι επανεξετάζουν τα δεδομένα. Η μεγάλη αστικοποίηση των πληθυσμών με τον τρόπο αυτόν γίνεται "μπούμερανγκ" για τους αστούς. Γιατί; Γιατί αναγκαστικά θα μπουν στη νέα παρα­γωγή και οι "μορφωμένοι". Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν πετάξεις σήμερα μια πέτρα στον δρόμο, πιο πιθανό είναι να χτυπήσεις δικηγόρο ή γιατρό παρά εργάτη. Όλοι αυτοί αναγκαστικά θα πρέπει να μπουν στην παραγωγή για να επιβιώσουν.

Με πτυχιούχους όμως εργάτες δεν μπορούν οι πτυχιούχοι να εκβιάζουν την κοινωνία. Κάποτε, για παράδειγμα, οι γιατροί ήταν σπάνιοι και εκβίαζαν την κοινωνία. Σήμερα οι υπάρχοντες γιατροί μπορούν να επανδρώσουν τέσσερις και πέντε φορές το σύστημα υγείας. Αυτοί οι αστοί, που δεν θα μπορούν πλέον να "βολευτούν" ως αστοί, είναι το "κέρδος" της ανθρωπότητας. Αυτοί θ' αποτελέσουν τον "αφρό" της νέας εργατικής τάξης, που δεν θ' ανέχεται την κλοπή των αστών. Αυτοί θα στραφούν εναντίον της αστικής τάξης, εφοδιασμένοι με τα δικά της όπλα. Οι άνεργοι αστοί είναι η ελπίδα της ανθρωπότητας κι αυτοί θα καθορίσουν την έκβαση της ταξικής μάχης που σήμερα μαίνεται.

Ο Υδροχοϊσμός αναγκαστικά θα περιμένει να κορυφωθεί η οικονομική κρίση που μαστίζει τον δυτικό κόσμο. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην φτάσουμε στα άκρα. Όσο κι αν "επενδύουν" οι Έλληνες στη δεξιά πολιτική της ΝΔ, δεν πρόκειται ν' αλλάξει η κατάσταση της οικονομίας. Γιατί; Γιατί απλούστατα το ελληνικό κράτος είναι ένα "όχημα", που δεν μπορεί πλέον να "κινηθεί", γιατί είναι χαλασμένο. Όταν το "όχημα" είναι χαλασμένο, δεν έχει σημασία ποιος το οδηγά. Το κεφάλαιο των Ελλήνων είναι κατεστραμμένο και ο "κουμπαράς" τους άδειος. Μέχρι και την "κλειδαριά" του έχουν πουλήσει οι αστοί στους ξένους. Χωρίς όμως αυτόν τον "κουμπαρά" δεν μπορείς ν' ασκήσεις την κοινωνική πολιτική που έχει ανάγκη ο άνεργος και γηρασμένος ελληνι­κός λαός. Χρήματα χρειάζεται η κοινωνική πολιτική κι αυτά δεν υπάρχουν. Όταν θα τελειώσουν και οι τελευταίες "σταγόνες" πλούτου, τότε θα φτάσουμε στα άκρα. Όταν δεν θα έχουν πλέον να φάνε οι Έλληνες, τότε θ' αντιδράσουν και σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως η αντίδραση είναι βίαιη.

Είναι γνωστό άλλωστε ότι τα "αυτιά" των ανθρώπων ανοίγουν διάπλατα όταν πονάει το "στομάχι". Για όσο διάστημα θα έχουν να φάνε, δεν θα "ακούνε" αυτούς που πρέπει ν' ακούσουν κι ανάμεσά τους και τον Υδροχοϊσμό. Όταν θα τελειώσουν τα αποθέματα και οι "σωτήρες" τους δεν θα μπορούν να τους υποσχεθούν ούτε καν τη βασική επιβίωση, θ' αλλάξουν τα πράγματα. Τι θα γίνει τότε; Τότε θα έρθει η ώρα αυτών που μπορούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και μεταξύ αυτών θα βρίσκεται και ο Υδροχοϊσμός.

Τι είναι ο Υδροχοϊσμός; Μια νέα ιδεολογία. Μια νέα πρόταση κοινωνικής διαχείρισης. Είναι πιο ισχυρός από την έννοια της "παράταξης", εφόσον μπορεί να "καταπιεί" τις υπάρχουσες παρατάξεις. Μπορεί να πετύχει την απόλυτη ταύτιση με τον νόμιμο συνταγματικό "χώρο" και να επεκταθεί και στα εξωσυνταγματικά "άκρα".

Έχει χαρακτηριστικά που του επιτρέπουν να λειτουργεί όπως ο σοσιαλισμός, εφόσον μπορεί να διεκδικήσει τα άκρα. Είναι μια κεφαλαιοκρατική ιδεολογία, η οποία δεν αδικεί τον εργάτη, εφόσον τον θεωρεί ως το βασικό "κύτταρο" του κεφαλαίου. Είναι μια φιλεργατική ιδεολογία, που δεν αδικεί τον κεφαλαιοκράτη.

Ο Υδροχοϊσμός δύο πράγματα μισεί θανάσιμα. Το άδικο αφεντικό και τον τεμπέλη εργάτη. Μισεί το αφεντικό που θέλει να πληρώνει τους εργάτες κατ' εκτίμηση και μισεί τους εργάτες που κατ' εκτίμηση θέλουν να δουλεύουν. Μισεί τα αφεντικά που θέλουν ν' "αυξάνουν" αυθαίρετα το κέρδος τους εις βάρος των μισθών των εργατών και μισεί τους εργάτες που θέλουν να "μειώνουν" με την τεμπελιά τους και άρα αυθαίρετα τα κέρδη της κεφαλαιοκρατίας. Τόσο ο σοβαρός κεφα­λαιοκράτης όσο και ο σοβαρός εργάτης έχουν κέρδη από τον Υδροχοϊσμό.

Ως εκ τούτου ο Υδροχοϊσμός μπορεί να "καταπιεί" τον υπάρχοντα νόμιμο συνταγματικό χώρο και να βάλει μέσα σ' αυτόν κι αυτούς που σήμερα εξαιτίας των φοβιών τους "απομονώνονται" στα άκρα. Τόσο τους ακροδεξιούς όσο και τους κομμουνιστές. Αυτούς που με τα όπλα θέλουν να προστατεύσουν την περιουσία του κεφαλαιοκράτη κι αυτούς που με τα ίδια μέσα θέλουν να υπερασπιστούν τα δίκια του εργάτη.

Δεν υπάρχει ιδεολογία που να μην "καλύπτεται" στις βασικές και θεμελιώδεις απαιτήσεις της από τον Υδροχοϊσμό. Δεν υπάρχει ιδεολογία που να μπορεί να σταθεί απέναντί του ως σοβαρός αντίπαλος. Όλες έχουν "γενετικά" μειονεκτήματα, που τις κάνουν ευάλωτες. Για τα αστικά κόμ­ματα δεν το συζητάμε. Δεν αποτελούν ούτε στο θεωρητικό επίπεδο αντίπαλους του Υδροχοϊσμού. Τα κόμματα είναι αστειότητες της διαχείρισης. "Παρεούλες", που απλά διεκδικούν εξουσίες. Εξουσίες, οι οποίες είναι απόλυτα ορισμένες από το Σύνταγμα και οι οποίες είναι στις δυνατότητες του κάθε στοιχειωδώς μορφωμένου πολίτη να τις ασκήσει. Αυτά είναι τα κόμματα. Οι "παρεούλες" του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου ή του Ανδρέα Παπανδρέου. Μέχρι και η παρέα του Τσοβόλα συνθέτει κόμμα.

Αυτό βέβαια δεν είναι παράνομο. Αυτό επιβάλει η λογική του υπάρχοντος συντάγματος. Το παράνομο είναι που αυτά τα κόμματα ταυτίζονται με τις παρατάξεις. Τα κόμματα είναι μικροί μηχανισμοί, που το σύνολο του πνευματικού τους έργου είναι μια "φυλλάδα" προτάσεων, η οποία τους δίνει τη δυνατότητα να διεκδικήσουν την εκτελεστική εξουσία εντός ενός απόλυτα ορισμένου ιδεολογικά συστήματος. Τα κόμματα δηλαδή στο επίπεδο που απαιτείται γνώση είναι από τη φύση τους εξαιρετικά αδύναμα. Στο επίπεδο αυτό η αδυναμία τους καλύπτεται μέσω της δύναμης των άλλων. Τι κάνουν; Είτε "δηλώνουν" μια ιδεολογία την οποία υιοθετούν —και βέβαια δεν είναι δικό τους δημιούργημα— είτε "δηλώνουν" συνταγματική ευθυγράμμιση. Για τα μεγέθη του Υδρο­χοϊσμού οι κομματικές προγραμματικές "φυλλάδες" είναι της μιας δραχμής τα "γιασεμιά". Μιας ώρας εργασία.

Ο Υδροχοϊσμός κινείται σε παντελώς διαφορετικά επίπεδα. Δεν μάχεται και δεν ανταγωνίζεται κανέναν απ' αυτούς. Ο Υδροχοϊσμός απλά ξεκινάει από την Ελλάδα και στόχο έχει τον κόσμο. Προετοιμάζεται για τη μεγάλη μάχη της παγκόσμιας επικράτησης. Μια μάχη, η οποία θα αφορά το σύνολο των κρατών και το σύνολο των κοινωνιών, όπως συμβαίνει με όλες τις ιδεολογίες. Αντίπαλός του είναι η παγκόσμια Νέα Τάξη και όχι τα εθνικά κομματικά "καφενεία". Γι' αυτήν τη μάχη προετοιμάζεται και σ' αυτήν έχει στραμμένη την προσοχή του. Αυτούς τους αντίπαλους παρακολουθεί και αυτών τα λάθη προσπαθεί να εκμεταλλευτεί.

Γι' αυτόν τον λόγο οι προτε­ραιότητές του δεν έχουν σχέση με τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα. Από σύμπτωση ξεκινάει από την Ελλάδα, εφόσον θα μπορούσε να ξεκινήσει απ' οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο. Μέσα σ' αυτό το τεράστιο και εχθρικό περιβάλλον θα "κινηθεί" και γι' αυτό προετοιμάζεται. Έχει τις δυνατότητες όχι απλά να επιβιώσει ως ιδεολογία, αλλά να νικήσει όλες τις υπόλοιπες. Γιατί; Γιατί έχει το μεγαλύτερο θεωρητικό υπόβαθρο από την οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία υπάρχει αυτήν τη στιγμή στον κόσμο. Είτε μιλάμε για την αφηρημένη ιδεολογία του καπιταλισμού είτε μιλάμε για τις σοσιαλιστικές ή κομμουνιστικές ιδεολογίες. Μπορεί σε όγκο γνώσης να συγκριθεί ακόμα και με τις κυρίαρχες θρησκείες.

Ως εκ τούτου τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα δεν είναι η άμεση προτεραιότητά του. Πώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε. Η ελληνική "θάλασσα", που μέσα της χάνονται και βυθίζονται τα παραταξιακά "πλοία" και οι κομματικές "βάρκες", για τον Υδροχοϊσμό είναι ό,τι είναι μια μικρή λίμνη για ένα τάνκερ. Μια λίμνη, που μοιάζει περισσότερο με τη δεξαμενή που έχουν τα ναυπη­γεία. Μέσα σ' αυτήν τη δεξαμενή "κατασκευάζεται" με μεγάλη προσοχή και μεγάλη προσπάθεια ο Υδροχοϊσμός. Το νέο μεγάλο ποντοπόρο "πλοίο" του ελληνισμού, που περιμένει την "παλίρροια" της Νέας Τάξης για ν' αρχίσει το "ταξίδι" του. Ένας Υδροχοϊσμός, που, συνδεόμενος άμεσα με την αρχαία ελληνική γνώση, έχει εξασφαλίσει την απροβλημάτιστη "πλευστότητά" του.

Αυτήν τη στιγμή περιμένει απλά να πλημμυρίσουν την Νέα Τάξη τα άλυτα προβλήματά της, ώστε ν' αρχίσει να "κινείται" στο πραγματικό του μέγεθος. Ν' αναλάβει δράση με τους δικούς του όρους και όχι με τους όρους των άλλων. Αυτό μπορεί να γίνει μόνον όταν αυτοί οι "άλλοι" φτάσουν σε πλήρες αδιέξοδο. Όταν δεν θα μπορούν να διαπραγματευτούν ούτε καν την προσω­πική τους διάσωση. Όσο πολλαπλασιάζονται οι "μορφωμένοι" άνεργοι στη δυτική Ευρώπη τόσο θα μεγαλώνει η "θάλασσα" γύρω από τον Υδροχοϊσμό. Σύντομα τα εκατομμύρια των ανέργων θα δημιουργήσουν τον "ωκεανό" που έχει ανάγκη το "ποντοπόρο" ελληνικό "πλοίο" για να βγει από τη ναυπηγική "δεξαμενή" του και να κινηθεί σ' ολόκληρο τον κόσμο. Έναν "ωκεανό", που, όσο διογκώνονται τα οικονομικά προβλήματα της Νέας Τάξης, τόσο πιο "τρικυμιώδης" θα γίνεται και τόσο πιο επικίνδυνος για τα ιδεολογικά "σκάφη" που τον διαπλέουν. Όταν λοιπόν αυτοί οι άνεργοι δεν θα μπορούν να επιβιώσουν μέσα σ' αυτήν την Νέα Τάξη με τα γνωστά ιδεολογικά "σκάφη", θ' αρχίσουν να "επανδρώνουν" το νέο ελληνικό "πλοίο". Σήμερα ο Υδροχοϊσμός ξεκι­νάει με ελληνικό "πλήρωμα" και σύντομα αυτό το πλήρωμα θα γίνει διεθνές. Είναι θέμα χρόνου να συμβεί αυτό, γιατί τα προβλήματα διαρκώς επιβαρύνουν την κατάσταση.

Βγαίνουν οι πολιτικοί και σε μια "έκρηξη" ειλικρίνειας και πολιτικού ορθολογισμού λένε στον κόσμο ότι δεν έχουν μαγικά "ραβδιά" για να λύσουν τα προβλήματα της κοινωνίας. Δεν μπορούν ως δια μαγείας να λύσουν για παράδειγμα το πρόβλημα της ανεργίας, που είναι η πηγή όλων των κακών. Αυτά τα προβλήματα για τον Υδροχοϊσμό είναι παιχνιδάκια. Γιατί; Γιατί έχει τη γνώση να τα επιλύσει. Δεν χρειάζεται "μαγεία" για την επίλυσή τους. Χρειάζεται γνώση και αυτήν ο Υδρο­χοϊ­σμός τη διαθέτει. Τέτοιου είδους προβλήματα είναι γι' αυτόν ό,τι είναι η προπαίδεια για κάποιον που γνωρίζει ανώτερα μαθηματικά. Μέσα σε λίγες ημέρες μπορεί να δημιουργήσει εκατομ­μύρια θέσεων εργασίας. Όλα αυτά όμως απαιτούν έναν νέο σχεδιασμό, ο οποίος θα "γκρεμίσει" την αστική τάξη από τον "θρόνο" της. Έναν νέο σχεδιασμό που θα βγάλει την αστική τάξη από το "παιχνίδι" της εξουσίας και θα εξανεμίσει τα προνόμιά της.

Γι' αυτόν τον λόγο οι αστοί, παρ' όλο που γνωρίζουν τις θέσεις του Υδροχοϊσμού, δεν "κλέβουν" από τη γνώση του. Ενώ μπορούν να "δανειστούν" από τη γνώση του, δεν το επιχειρούν, γιατί δεν τους συμφέρει ταξικά. Γι' αυτόν τον λόγο κάναμε σ' αυτό το κείμενο ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα της παιδείας. Ο Υδροχοϊσμός, όπως εύκολα πλέον αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, λατρεύει την εργατική τάξη και σιχαίνεται την τάξη των αστών. Σιχαίνεται βέβαια την τάξη και όχι τους ανθρώπους που καλώς ή κακώς τη συνθέτουν. Επιθυμεί να προστατεύσει τους κόπους όλων των εργαζομένων κι επιθυμεί να καταστρέψει τα προνόμια των λίγων εργαζομένων "πολυτελείας". Για τον Υδροχοϊσμό οι αστοί είναι απόλυτα ίδιοι με τους σκλάβους, που παρίσταναν τους επιστάτες των φεουδαρχών. Τους σκλάβους, που εμφανίζονταν βασιλικότεροι του βασιλέως. Που, για να φανούν αρεστοί στα αφεντικά τους, βασάνιζαν τους ομοίους τους. Που, για να φανούν χρήσιμοι στα αφεντικά τους, "εφεύρισκαν" επαναστάτες και βασάνιζαν αθώους.

Η αστική τάξη δεν θα επιβιώσει στη Νέα Εποχή. Δεν θα επιβιώσει στην εποχή που "θεμε­λίωσε" η ίδια. Ως τάξη εργαζομένων θα ενσωματωθεί στην εργατική τάξη και εκεί θα παραμείνει για πάντα. Με την αποκέντρωση θα διασπαστεί η πληθυσμιακή της μάζα και θα εξουδετερωθεί. Από εκεί και πέρα θα "τσακιστεί" η δομή της, για να μην μπορεί να επανέλθει ποτέ στο κοινωνικό προσκήνιο σαν ξεχωριστή κοινωνική τάξη. Θ' απομονωθεί από το δημόσιο κεφάλαιο, για να μην το θεωρεί ταξική της περιουσία, που της αποφέρει κέρδη.

Αυτό δεν είναι δύσκολο να συμβεί. Ένας απλός νόμος είναι. Πρέπει ν' απαγορευτεί στα παιδιά των δημοσίων υπαλλήλων να διορίζονται στο δημόσιο. Στο δημόσιο πρέπει να εργάζονται παιδιά εργατών, τα οποία με τη σειρά τους θα είναι γονείς εργατών. Μόνον με τον τρόπο αυτόν η ταύτισή της με την εργατική τάξη θα γίνει μόνιμη. Αυτό δεν είναι αντισυνταγματικό. Αυτός ο οποίος έφαγε γλυκό "ψωμί" από το δημόσιο, θα επιτρέπει και στους άλλους να το διεκδικήσουν. Αν όχι οι ίδιοι, τουλάχιστον τα παιδιά τους. Δεν υπάρχει αδικία, εφόσον για όλους θα ισχύει το ίδιο. Μόνον μ' αυτόν τον τρόπο θα πάψει να υπάρχει στην κοινωνία η τάξη με τη νοοτροπία των "ευνούχων". Αυτών, που στο ασφαλές περιβάλλον του δημοσίου εκδηλώνουν απαιτήσεις οι οποίες καταστρέ­φουν την οικονομία και δημιουργούν προβλήματα στο σύνολο των εργαζομένων. Αυτών, που από την ασφάλεια του "καναπέ" του δημοσίου θέλουν να "βρυχώνται" σαν λέοντες.

Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε αναγκαίο τον επανασχεδιασμό του συστήματος παιδείας και εκπαίδευσης. Πρέπει να πάψει να γίνεται "επένδυση" στο χώρο της εκπαίδευσης και άρα ν' ανα­ζητάται η οικονομική απόδοσή της. Πρέπει να πάψει το "παραμύθι" του …εγώ σπούδασα με θυσίες και ο πατέρας μου πλήρωνε για τις σπουδές μου. Κανένας δεν θα ξαναπληρώσει για την εκπαίδευσή του και κανένας δεν θα περιμένει "ειδική" αμοιβή για την "ειδική" εργασία του. Η "ειδική" εργασία θα δίνει σε κάποιον κοινωνικό κύρος, αίγλη, επωνυμία, αλλά ούτε μία δραχμή παραπάνω στον μισθό του. Ο καθένας θ' απολαμβάνει τη "διαφορετικότητά" του, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με τον μισθό.

Πρέπει να διαχωριστεί άπαξ η έννοια της "εργασίας" από αυτήν της "υπηρεσίας" και του "λειτουργήματος". Η εργασία είναι το τίμημα που πληρώνει ο άνθρωπος για να ζήσει. Ο άνθρωπος εργάζεται για να ζήσει και όχι για να δοξαστεί. Εργάζεται για να καλύψει τις βιολογικές του και όχι τις πνευματικές του ανάγκες. Εργάζεται για να φάει και άρα για να συντηρήσει το ζωικό μέρος της ύπαρξής του. Είτε μιλάμε για τον πιο κουτό άνθρωπο είτε για έναν ενανθρωπισμένο θεό, η εργασία θα πρέπει να έχει το ίδιο ακριβώς νόημα και τον ίδιο ακριβώς μισθό. Γιατί; Γιατί ο μισθός έχει σχέση με το μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, που είναι ίδιο για όλους τους ανθρώπους. Είτε έξυπνος είτε κουτός, ο άνθρωπος έχει τις ίδιες ακριβώς ανάγκες επιβίωσης. Η εργασία συνδέεται απόλυτα με την έννοια του "μισθού" η οποία αφορά τη ζωική ύπαρξη και σ' αυτό το επίπεδο όλοι ανεξαιρέτως είμαστε ίδιοι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα ισοπεδώνουμε όλα. Ποτέ αυτός ο οποίος ως γιατρός "σώζει" ανθρώ­πους δεν θα γίνει όμοιος με τον βιομηχανικό εργάτη, που απλά βιδώνει λάμπες. Ποτέ αυτός ο οποίος κάνει τον κόσμο μας ασφαλή ως μηχανικός δεν θα γίνει όμοιος με τον απλό μάστορα. Παστέρ, Κιουρί, Τέσλα, Έντισον,Μπαίρντ και Παπανικολάου πάντα θα γεννιούνται, γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα θέλουν να θυσιάζονται για τους συνανθρώπους τους. Άνθρω­ποι οι οποίοι θα διεκδικούν την αθανασία τους. Αυτοί όλοι, όταν εργάζονται, στοχεύουν στο μισθό που τους δίνει τη δυνατότητα να επιβιώσουν. Ενώ όμως ο μισθός των κοινών εργαζό­μενων σταματάει μετά το πέρας της εργασίας τους, αυτοί εξακολουθούν να "πληρώνονται". Εισπράττουν "μισθό" και εκτός του χώρου εργασίας τους για την "εργασία" τους. "Πληρώνονται" μέρα και νύχτα από αυτούς που τους ευγνωμονούν και τους σκέφτονται. Εισπράττουν "μισθό", ο οποίος έχει σχέση με το πνευματικό μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αυτό σημαίνει ότι κάποτε πρέπει η ανθρωπότητα να τοποθετήσει σε διαφορετική βάση το θέμα της εργασίας. Το πρόβλημά της δεν είναι να βρει τρόπο για το πώς θ' ανταμείψει αυτούς που "ευγνωμονεί". Κάποτε αυτό μπορεί να ήταν πρόβλημά της, γιατί υπήρχε για όλους το πρόβλημα της επιβίωσης και λογικό είναι να θέλουν οι άνθρωποι να βοηθήσουν τους "ευεργέτες" τους. Αυτό όμως σήμερα δεν ισχύει. Το πρόβλημα της κοινωνίας σήμερα είναι να βρει τρόπο ν' ανέβει η ανθρωπότητα στο σύνολό της πάνω από το όριο της επιβίωσης. Αν βρει λύση στο να μπορούν να ζήσουν όλοι οι άνθρωποι όπως δικαιούται ο άνθρωπος να ζήσει, πρόβλημα δεν θα υπάρχει. Γιατί; Γιατί αυτοί στους οποίους "χρωστάει" το κάτι παραπάνω θα είναι ικανοποιημένοι με τον "μισθό" τους. Άλλωστε αυτοί δεν ζήτησαν ποτέ κάτι παραπάνω. Αυτοί, που συνήθως ζητάνε, είναι κάτι ανθρωπάκια που "νομίζουν" ότι, επειδή πήγαν σε ένα Πανεπιστήμιο —το οποίο λόγω ισχνών δυνατοτήτων με κόπο το τελείωσαν— είναι "επιστήμονες". Νομίζουν ότι αποτελούν τη "συνέχεια" των γιγάντων της ανθρωπότητας. Νομίζουν ότι δικαιούνται να ρευστοποιήσουν ένα μέρος του "μισθού" τους.

Εύλογα θ' αναρωτηθεί ο αναγνώστης για την ορθότητα των ισχυρισμών μας. Αν συμβαίνουν όλα αυτά τα αρνητικά κι αν ο Υδροχοϊσμός έχει ολοκληρωμένη πρόταση διαχείρισης, γιατί δεν τους παρακάμπτει τελείως και γιατί δεν εμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο; Γιατί δεν διεκδικεί αυτά τα οποία ισχυρίζεται ότι μπορεί να διεκδικήσει; Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι το εξής: Ο Υδροχοϊσμός δεν μπορεί να τους παρακάμψει, γιατί δεν μπορεί να "ελιχθεί". Είναι αναλογικά τεράστιος και έχει πρόβλημα ελιγμών σ' έναν χώρο μικρό όπως η Ελλάδα. Τι πρόβλημα; Το πρόβλημα που έχει ένας ελέφαντας μέσα σ' ένα μικρό κοτέτσι. Αν "κινηθεί", θα την πληρώσουν πολλοί και άσχετοι. Το "στοίχημα" του Υδροχοϊσμού με τον εαυτό του είναι να μην υπάρξουν μέσα στην κοινωνία "παράπλευρες" απώλειες, οι οποίες θα προκύπτουν από τη δική του δράση. Περι­μένει το αδιέξοδο, ώστε να "πέσουν" οι λαοί πάνω του και όχι το αντίθετο. Γι' αυτόν τον λόγο έχει επιλέξει μια στρατηγική μάχης που τον κάνει αδύναμο στο ξεκίνημα, αλλά πανίσχυρο στην τελική μάχη.

Τι σημαίνει αυτό; Ο Υδροχοϊσμός γνωρίζει το σύνολο των μεθοδολογιών που μπορεί ν' ακολουθήσει κάποιος μηχανισμός για να φτάσει στην εξουσία. Ως ιδεολογία, η οποία έχει ολοκλη­ρωμένη άποψη κοινωνικής διαχείρισης, μπορεί ν' αγωνιστεί με τα μέσα που έχουν χρη­σιμο­ποιηθεί ανά τους αιώνες από τις ιδεολογίες. Έχοντας την ανάγκη προβολής και διαφήμισης, έχει το "δικαίωμα" —που προκύπτει από το ιστορικό προηγούμενο— να χρησιμοποιήσει "όλα τα μέσα". Ανάμεσα σ' αυτά τα "μέσα" είναι και η έννοια της "βίας" και της "τρομοκρατίας". Όσο κι αν αυτό φαίνεται απάνθρωπο, δεν υπάρχει καλύτερη διαφήμιση για μια νέα ιδεολογία από τη βία. Η 17 Νοέμβρη με φόνους έκανε τις λίγες σελίδες του "έργου" της τα πιο διάσημα συγγράμματα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Ο Υδροχοϊσμός μπορεί να εξαπολύσει ένα κύμα τρομοκρατίας, το οποίο σίγουρα θα τον φέρει στο επίπεδο που να μην μπορεί να τον αγνοήσει η εξουσία. Ένα άγριο "κύμα", που μπορεί να κάνει την τρομοκρατία της 17 Νοέμβρη να φαίνεται όμοια με καλοκαιρινό "παφλασμό".

Σ' έναν κόσμο, όπου καθημερινά άπειροι τρελοί κι απελπισμένοι αντιδρούν βίαια, θα ήταν απίθανο να μην μπορεί ο Υδροχοϊσμός να βρει το ανθρώπινο δυναμικό που θα έκανε τα ίδια με ακόμα μεγαλύτερη άνεση, εφόσον θα τους εξασφάλιζε το ιδεολογικό "άλλοθι". Όταν υπάρχουν άνθρωποι που σφάζονται στο όνομα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, θα ήταν απίθανο να μην μπορεί ο Υδροχοϊσμός ν' ακολουθήσει μια ανάλογη τακτική. Δεν θέλει να το κάνει αυτό, απλά γιατί απεχθάνεται τη βία. Είναι όμως μέσα στις δυνατότητες του να το κάνει ανά πάσα στιγμή κι αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάνε οι εξουσιάζοντες αστοί. Δεν πρέπει να ξεχνάνε πως δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα ασφάλειας εξαιτίας της δικής μας θέλησης και όχι εξαιτίας της δικής τους ικανότητας.

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τρομοκρατία, που οι αστοί σήμερα την καταδίκασαν στην "πυρά", ξεκίνησε από τις ανάγκες της δικής τους ιδεολογίας. Αυτοί είναι οι εφευρέτες της έννοιας της "τρομοκρατίας". Αυτοί κάποτε την "ευλόγησαν" ως μέσο ιδεολογικής πάλης, άσχετα αν σήμε­ρα, υποτασσόμενοι στα Αμερικανάκια, κάνουν πως δεν την γνωρίζουν. Αυτοί αποκεφάλισαν τη Μαρία Αντουανέτα κι αυτοί εκτέλεσαν τον Τσάρο, όταν μετά την τρομοκρατία τους πήραν την εξουσία. "Σκουπίδια" σαν τον Κον Μπετίτ και τον Γιόσκα Φίσερ έφαγαν γλυκό "παντεσπάνι" εξαιτίας της τρομοκρατίας, που τους οδήγησε στην εξουσία. Μέχρι και ο Σημιτάκος έδρεψε δάφνες αγωνιστή, δηλώνοντας βομβιστής. Το ίδιο έκαναν και οι κομμουνιστές και πολλοί άλλοι. Κόσμος έχει σκοτωθεί εξαιτίας εμφανώς προβληματικών ιδεολογιών. Κόσμος έχει σκοτωθεί ακόμα κι εξαιτίας αστείων κι αναπόδεικτων πολιτικών απόψεων.

Το πλεονέκτημα μάλιστα του Υδροχοϊσμού είναι ότι ακόμα κι αυτή η τρομοκρατία που μπορεί ν' ασκήσει έχει τη νομιμότητά της. Δεν είναι παράνομη, όπως ήταν για παράδειγμα η βία των αστών ή των εργατών. Η βία, που ήταν παράνομη για τα νομικά πλαίσια μέσα στα οποία όλοι αυτοί κινούνταν κι αντιδρούσαν. Η βία που μπορεί να εκδηλώσει ο Υδροχοϊσμός είναι νόμιμη, γιατί υπάρχει μέσα στο πνεύμα του ελληνικού Συντάγματος. Ο Υδροχοϊσμός είναι στην κυριολεξία "ερωτευμένος" με το ελληνικό Σύνταγμα και αυτό τον διατηρεί μόνιμα στην νομιμότητα. Τον διατηρεί μόνιμα "αγκυροβολημένο" στη συνταγματική νομιμότητα και όχι σε κάποιο απόμερο σημείο της "σκιάς" του. Ακόμα και η βία που μπορεί να εξαπολύσει είναι νόμιμη. Γιατί; Γιατί μπορεί να εμφανιστεί ως νόμιμη βία υπέρ του Συντάγματος, άσχετα αν ασκείται υπέρ του Υδροχοϊσμού. Γι' αυτόν τον λόγο αναφερθήκαμε στη συνταγματική "σκιά", που είναι η παράνομη πολιτική δραστηριότητα. Όποιος περπατάει στη "σκιά" αποτελεί στόχο του οποιουδήποτε πολίτη επιθυμεί να προστατεύσει το Σύνταγμα. Ανάμεσα στους πολίτες όμως είναι και οι υδροχοϊστές.

Ο Υδροχοϊσμός μπορεί, εκμεταλλευόμενος την αυτοπροστατευτική βία του Συντάγματος, να εξυπηρετήσει τα δικά του ιδεολογικά συμφέροντα. Ο μόνος δηλαδή περιορισμός που υπάρχει γι' αυτόν έχει σχέση με την επιλογή του στόχου και όχι με την επιλογή της πράξης. Ο στόχος πρέπει να παραβιάζει το Σύνταγμα και όχι απλά να βολεύει τον Υδροχοϊσμό. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε ότι πρέπει οι ασκούντες την εξουσία να ευγνωμονούν τον Υδροχοϊσμό για την ήπια στάση του. Καθημερινά συμβαίνουν συνταγματικά εγκλήματα κι αυτό σημαίνει ότι ενδεχόμενη καταγγελία τους με άκομψο τρόπο μπορεί να σημαίνει τη "θανατική" καταδίκη κάποιων. Οι γνωρίζοντες το τι συμβαίνει με το Σύνταγμα μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς λέμε και γιατί το λέμε. Γνωρίζουν ότι η διαφθορά είναι συνταγματικό έγκλημα, που, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, δικαιολογεί ακόμα και σφαίρες.

Το ίδιο εύκολα μπορεί να κινηθεί ο Υδροχοϊσμός και ως ιδεολογική παράταξη. Γνωρίζει το σύνολο των μεθοδολογιών που μετατρέπουν ένα ιδεολογικό "κίνημα" σε μηχανισμό εξουσίας. Μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες "συμμορίας" και ν' αρχίσει να επωφελείται των "υπηρεσιών" έμμισθων στελεχών και επαγγελματιών οπαδών. Μπορεί δηλαδή να δημιουργήσει συνθήκες ομόκεντρων κύκλων συμφερόντων. Ν' αρχίσει να υπόσχεται την εξουσία στα στελέχη του και το κράτος στους οπαδούς του. Να μιμηθεί το πρότυπο του Ανδρέα και να κινηθεί με μεγάλη ταχύτητα προς την εξουσία. Να μιμηθεί τις παρατάξεις και να βελτιώσει την "ταχύτητά" του.

Αυτό όμως είναι κάτι που δεν συμβαίνει κι ούτε πρόκειται να συμβεί, γιατί δεν υπάρχει καμία πρόθεση από την πλευρά της ηγεσίας του να διαπραγματευτεί με κανέναν. Ούτε με φυσικά πρό­σωπα ούτε με κοινωνικές τάξεις. Ό,τι προβλέπεται στην ιδεολογία του, είτε για τα πρόσωπα είτε για τις κοινωνικές τάξεις, αυτό θα παραμείνει μέχρι το τέλος. Στο όνομα της εξουσίας δεν δίνεται αντιπαροχή κανένα μέρος της ιδεολογίας του. Όπως επέλεξε να ξεκινήσει τον αγώνα του, έτσι θ' αγωνιστεί. Δεν θα πέσει στην παγίδα που έπεσαν άλλες ιδεολογίες, οι οποίες κατέκτησαν μεν την εξουσία, αλλά οι συνεχείς διαπραγματεύσεις με τους ομοϊδεάτες "συμμορίτες" τις οδήγησαν αρχικά στον εκφυλισμό και τελικά στο θάνατο.

Όλα αυτά έχουν το κόστος τους. Το κόστος που πληρώνει σήμερα ο Υδροχοϊσμός είναι η χαμηλή του "ταχύτητα". Μικρό το κακό σε σχέση με το κόστος της τρομοκρατίας σε ανθρώπινες ζωές ή το κόστος της αλλοίωσης της ιδεολογίας του με στόχο την εξεύρεση συμμάχων. Όλα αυτά όμως αποτελούν επιλογές της ηγεσίας του και κάποτε θα πρέπει να εκτιμηθούν. Κάποτε θα πρέπει να μάθουν αυτοί οι οποίοι σήμερα τον πολεμάνε με όλα τα "μέσα" που διαθέτουν ότι ο Υδρο­χοϊσμός, εξαιτίας του ανθρωπισμού του, δεν αντιδρά με τα "μέσα" που ο ίδιος διαθέτει. Εξαιτίας του ανθρωπισμού του δεν αρχίζει να "ποδοπατά" όποιον θα έχει την ατυχία να βρεθεί μπροστά του μέσα στη μικρή ελληνική "αυλή". Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν "βλέπει" τους εχθρούς του. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε περίπτωση νίκης του θ' αρχίσει να μοιράζει "συγχωροχάρτια". Ο καθένας θα "πληρώσει" τα εγκλήματά του στον βαθμό που του αντιστοιχεί. Κανένας δεν θα τιμωρηθεί άδικα και κανένας απ' αυτούς που φταίνε δεν θ' αποφύγει την τιμωρία.

Αυτά δεν είναι απειλές, οι οποίες προκύπτουν από κάποια διάθεση ρεβανσισμού κι εκδικητι­κό­τητας. Σε περίπτωση που επιβληθεί ο Υδροχοϊσμός, κανένας δεν θα τιμωρηθεί από επαναστα­τικά συμβούλια και έκτακτα δικαστήρια. Τα πάντα θα κινηθούν μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας του σημερινού Συντάγματος. Κανένας φανατικός "συμμορίτης" του Υδροχοϊσμού δεν θα παρα­κάμψει τα νόμιμα όργανα του κράτους. Γι' αυτόν τον λόγο επιμένουμε να λέμε ότι ο Υδροχοϊσμός είναι μόνιμα συνδεδεμένος με το Σύνταγμα. Ο Υδροχοϊσμός "ναυπηγήθηκε" εντός της νομιμό­τητας του Συντάγματος. Αυτοί οι οποίοι τον πολεμούν σήμερα με όλα τα "μέσα" είναι οι παράνομοι και όχι το αντίθετο. Αυτοί το κάνουν εις βάρος του Συντάγματος και από την πλευρά της "σκιάς" του. Ο "ανατρεπτικός" Υδροχοϊσμός είναι στο "φωτεινό" του μέρος και όχι το αντίθετο. Ο Υδροχοϊσμός δεν θέλει να καταλύσει το Σύνταγμα. Ο Υδροχοϊσμός έρχεται να συμπληρώσει το Σύνταγμα το οποίο δεν το σέβονται αυτοί οι οποίοι έχουν ορκιστεί να το προστατεύουν.

Το Σύνταγμα αυτήν τη στιγμή δεν λειτουργεί και γι' αυτόν τον λόγο υπάρχουν τα μείζονα κοινωνικά προβλήματα. Αν λειτουργούσε, θα συνέφερε την κοινωνία και θα συνέφερε και τον Υδροχοϊσμό. Τη δυσλειτουργία του Συντάγματος δηλαδή την "πληρώνει" και ο Υδροχοϊσμός στο επίπεδο που τον αφορά και είναι αυτό της δημοσιότητας. Το "κακό" αυτό για τον Υδροχοϊσμό είναι ταυτόχρονα και παράνομο. Συνταγματικά παράνομο και αυτό είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικό γι' αυτούς που το πραγματοποιούν. Γιατί; Γιατί το νομοθετικό πλαίσιο μέσα στο οποίο υποχρεούνται να λειτουργούν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ είναι πολύ συγκεκριμένο. Είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΑ τα ΜΜΕ να παρουσιάζουν ως είδηση οτιδήποτε άπτεται του δημοσίου συμφέροντος, άσχετα αν συμφωνούν ή όχι. Ακόμα κι αν η είδηση απειλεί τα στενά ιδιωτικά τους συμφέροντα, είναι υποχρεωμένα να παρουσιάζουν την είδηση.

Εμείς ισχυριζόμαστε ότι είναι παράνομος και αντισυνταγματικός ο αποκλεισμός του Υδρο­χοϊσμού από τη δημοσιότητα, η οποία προκύπτει από την ενημέρωση. Εξαιτίας της παρανομίας των ΜΜΕ αυτήν τη στιγμή η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν γνωρίζει γι' αυτόν. Ο Υδροχοϊσμός δηλαδή από τη φύση του διαθέτει "διαβατήριο" προς της δημοσιότητα. Αυτήν την ιδιομορφία την έχει, γιατί διαθέτει ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Ποιο είναι αυτό; Μέσα στον όγκο της γνώσης του περιέχει κάποια στοιχεία, τα οποία από μόνα τους αποτελούν είδηση στο αντικειμενικό επίπεδο. Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι οι πολιτικές του "απόψεις" ανήκουν στη σφαίρα του υποκειμενικού —και άρα είναι στα πλαίσια των δυνατοτήτων των ΜΜΕ να τις κρίνουν και να τις απορρίψουν— υπάρχουν στοιχεία της γνώσης του που ανήκουν στη σφαίρα του αντικειμενικού σ' ό,τι αφορά την είδηση. Στοιχεία που καθιστούν παράνομους αυτούς οι οποίοι εμποδίζουν τη δημοσιοποίησή τους.

Τέτοια στοιχεία είναι η "θεωρία των αριθμών" η οποία αποκαλύπτει —με έναν εύκολα αποδείξιμο τρόπο— το γεγονός ότι η ελληνική γλώσσα είναι μια "κλειδωμένη" μορφή λόγου και αυτό είναι κάτι που αφορά το σύνολο των κειμένων που περιγράφουν την ελληνική μυθολογία και κείμενα όπως τα Ομηρικά Έπη ή η Αποκάλυψη του Ιωάννη. Αποτελεί είδηση πρώτης γραμμής για τον ελληνικό λαό να μάθει τις ιδιότητες της γλώσσας που χρησιμοποιεί. Αποτελεί είδηση μείζονος εθνικής σημασίας για τον ελληνικό λαό να μάθει την αξία της κληρονομιάς του. Υπάρχει πολιτικό, οικονομικό και ηθικό κέρδος για το σύνολο του ελληνικού λαού εξαιτίας αυτής της ανακάλυψης.

Η αθλιότητα μάλιστα των ΜΜΕ φαίνεται στο γεγονός ότι έχουν παρουσιάσει σαν είδηση τις αποτυχημένες προσπάθειες των Αμερικανών να "αποκωδικοποιήσουν" την ελληνική γλώσσα και αγνοούν έναν Έλληνα ο οποίος ισχυρίζεται ότι το έχει καταφέρει και αυτό είναι κάτι που εύκολα μπορεί να κριθεί για την ορθότητά του. Αναφερόμαστε σ' αυτού του είδους τη γνώση, γιατί θεωρητικά αυτή θα έπρεπε να είναι το "διαβατήριο" του Υδροχοϊσμού για την εύκολη και απρο­βλημάτιστη δημοσιότητα. Μια δημοσιότητα, η οποία θα ήταν στη δική του βούληση το πώς θα τη χρησιμοποιούσε στο επίπεδο της ιδεολογίας του και άρα στη σφαίρα του υποκειμενικού.

Πολύ δηλαδή πριν αναγκαστεί ως ιδεολογία να "κινηθεί" παράνομα και βίαια, για ν' απο­σπάσει τη δημοσιότητα που έχει ανάγκη ως τέτοια, θα έπρεπε να την έχει εξασφαλίσει με τον πλέον νόμιμο και ειρηνικό τρόπο. Αντί αυτού έχουμε συναντήσει την απόλυτη "άρνηση". Έχουμε βρει κλειστές "πόρτες" εκεί όπου το Σύνταγμα επιβάλει αυτές να είναι ορθάνοικτες. Έχουμε ακούσει τα πιο απίθανα πράγματα από τους πιο απίθανους ανθρώπους. "Δεν θέλουμε να σας προβάλουμε, γιατί δεν συμφωνούμε μαζί σας"… μας έχουν πει. "Δεν θέλουμε να σας προβάλουμε, γιατί δεν μας συμφέρει αυτό το οποίο πρεσβεύετε". "Έτσι μας αρέσει και έτσι λειτουργούμε. Αν δεν σας αρέσει κάντε μας μήνυση"… είναι η τελική τους απάντησή, όταν επιμένουμε να πάρουμε αυτά τα οποία δικαιούμαστε. Αυτά τα οποία προβλέπει ο νόμος μέσα στα πλαίσια της ισονομίας και της ισοπολιτείας να πάρουμε.

Αυτά τα ανθρωπάκια, εκτός του ότι αγνοούν παντελώς τους νόμους που τους δίνουν τη δυνατότητα να φάνε ένα κομμάτι ψωμί σ' έναν κόσμο τον οποίο αγνοούν παντελώς, αδυνατούν να καταλάβουν και μερικά ακόμα πιο σημαντικά πράγματα που αφορούν τους ίδιους. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι με τη συμπεριφορά τους "μπλέκουν" με τον Υδροχοϊσμό κι αυτό όχι απλά δεν είναι καλό γι' αυτούς, αλλά μπορεί στο μέλλον ν' αποδειχθεί εξόχως "ανθυγιεινό". Μπλέκουν σ' έναν πόλεμο τον οποίο προφανώς δεν τον γνωρίζουν και κατ' επέκταση δεν γνωρίζουν τις συνέπειες της εμπλοκής τους σε περίπτωση που το αποτέλεσμά του δεν θα είναι αυτό το οποίο επιθυμούν.

Συμβαίνει δηλαδή αυτό το οποίο λέμε εξ αρχής σ' αυτό το κείμενο. Αγνοούν το ίδιο το πρόβλημα που "γεννά" η ύπαρξη του Υδροχοϊσμού και η δραστηριοποίησή του μέσα στην κοινωνία ως ιδεολογία. Αυτή η άγνοια δεν αφορά μόνον τα αστοιχείωτα ανθρωπάκια που παριστάνουν τους δημοσιογράφους. Αυτή η άγνοια αφορά και κάποιους ανθρώπους που παρι­στάνουν τους έμπειρους πολιτικούς και τους καλά εκπαιδευμένους κρατικούς λειτουργούς. Όλοι αυτοί προφανώς δεν καταλαβαίνουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο η συγκυρία το έφερε να "κινούμαστε" όλοι μαζί. Νομίζουν ότι είμαστε όλοι ίδιοι. Νομίζουν ότι, όταν με τον καιρό "παραγνωριστούμε", θα φτάσουμε στο σημείο να παίζουμε και φιλικές "καρπαζιές" μεταξύ μας.

Οι καραγκιόζηδες νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ομοίους τους. Νομίζουν ότι εμείς "σκιαμαχούμε", για να βρούμε μια θέση στον τηλεοπτικό "ήλιο" που φέρνει ψήφους. Κάτι σαν τις "ψευδομάχες" των κομμάτων. Εχθροί για τα "μάτια" του κόσμου και φίλοι στις κοσμικότητες. Το θέμα εδώ είναι το εξής: Τα κόμματα έχουν την άνεση να το κάνουν αυτό, γιατί τους το επιτρέπει η φύση τους. Τον ανταγωνισμό τους μπορούν να τον παρουσιάσουν ως "ψευδομάχη", για να τον εκμεταλλευτούν στην ψηφοθηρία τους. Δεν αντιπροσωπεύουν ιδεολογίες κι αυτό μπορούν να το κάνουν με ασφάλεια. Κάτι σαν τους πονηρούς αθλητές, που, για να φανατίσουν τους θεατές, αλληλοβρίζονται, αλλά δεν αλλάζουν τους κανονισμούς του αθλήματος στο οποίο συμμετέχουν και το οποίο βέβαια δεν είναι πόλεμος.

Ο Υδροχοϊσμός δεν μπορεί να "παρακολουθήσει" σ' αυτό το επίπεδο. Δεν μπορεί να συμμε­τάσχει στο σκηνικό της φιλικής "φάπας" μεταξύ ομοίων που ανταγωνίζονται. Ο Υδροχοϊσμός είναι ιδεολογία. Δεν ανταγωνίζεται κανέναν και δεν αγωνίζεται για ψήφους. "Πολεμάει" και είτε "σκοτώνει" είτε "σκοτώνεται". "Νικάει και τιμωρεί, ηττάται και τιμωρείται". Απλά είναι τα πράγματα. Όπου συγκρούστηκαν ιδεολογίες, υπήρχε κόστος για τους ηττημένους. Οι ηττημένοι ναζιστές εκτελέστηκαν. Όπου επιβλήθηκε ο καπιταλισμός, το κόστος το πλήρωσαν οι κομμουνιστές, που πήραν τα "όπλα" εναντίον του. Όπου επιβλήθηκε ο κομμουνισμός, έγινε το ανάλογο. Ο Ζαχαριά­δης πέθανε στη Σιβηρία, επειδή έλαβε μέρος σε πόλεμο μεταξύ ιδεολογιών. Οι φουκαράδες που σκόρπισαν τις ζωές τους στα "παραπετάσματα", έπαθαν το ίδιο για τους ίδιους λόγους. Ηττήθηκαν και πλήρωσαν. Αν νικούσαν, αλίμονο στους ηττημένους. Όλοι αυτοί πλήρωσαν ακριβά τις επι­λο­γές τους, γιατί ενεπλάκησαν σε "πόλεμο". Ήταν τυχεροί που έσωσαν τις ζωές τους, εγκατα­λείποντας την Ελλάδα. Αυτό είναι ο "πόλεμος". Δεν διαφωνείς απλά μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας. Πολεμάς και ρισκάρεις. Αν χάσεις χάθηκες.

Δυστυχώς ο Υδροχοϊσμός είναι υποχρεωμένος να κινείται σ' αυτό το επίπεδο. Όταν κάποιος του βαστά τους "κάβους" και δεν τον αφήνει ν' "αποπλεύσει" για να κάνει το "ταξίδι" του, είναι εχθρός του. Όταν κάποιος τον "καθυστερεί", τον πολεμά. Του δημιουργεί προβλήματα και ταυτό­χρονα δημιουργεί προβλήματα και σ' αυτούς που ελπίζουν σ' αυτόν. Για ένα πλοίο που βρίσκεται σε πολεμικό "συναγερμό" είναι ακριβώς το ίδιο, είτε προσπαθείς να το "τορπιλίσεις" είτε να το "ακινητοποιήσεις", χωρίς να χρησιμοποιείς καθόλου όπλα. Θα σε σκοτώσει το "πλήρωμά" του, αν σε αντιληφθεί.

Αυτό συμβαίνει σήμερα με τον Υδροχοϊσμό. Βρίσκεται σε κατάσταση "πολέμου" μέχρι να φτάσει εκεί όπου θέλει. Ό,τι "χτυπάει" θέλει να το "σκοτώσει". Οι ιδεολογίες, όταν "πολεμάνε", είναι άγριες. Δέχονται θανατηφόρα για την επιβίωσή τους "χτυπήματα" και προσπαθούν να πετύχουν τέτοια. Το κακό είναι ότι στις μάχες αυτές εμπλέκουν και τον απλό κόσμο, ενώ αυτό δεν είναι δίκαιο. Δεν είναι δίκαιο να σκοτώνεις πραγματικά αυτόν που υποτίθεται θέλεις να "σώσεις". Εξαιτίας αυτών των ατυχών επιλογών των ηγεσιών των ιδεολογιών οι πόλεμοι μεταξύ των ιδεο­λογιών μετατρέπονται σε πραγματικούς πόλεμους, οι οποίοι έχουν κοστίσει αδίκως άπειρες ανθρώπινες ζωές. Εξαιτίας των πολέμων αυτών έχουν εκδηλωθεί τα διάφορα πογκρόμ και έχουν "εφευρεθεί" τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο Υδροχοϊσμός κινείται υποχρεωτικά σ' αυτό το περιβάλλον με το "άγριο" παρελθόν. Διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες ιδεολογίες μόνον σ' ό,τι αφορά τα "παράπλευρα" θύματα. Δεν θέλει απλά εξαιτίας του να την "πληρώσουν" άσχετοι άνθρωποι. Δεν θέλει να σκοτώσει "προκατα­βολικά" μερικούς από αυτούς που υποτίθεται θέλει να βοηθήσει μελλοντικά. Οι εχθροί του όμως ανήκουν σε άλλη κατηγορία, όταν ενεργούν εις βάρος του. Δεν θα κυνηγήσει κανέναν πολίτη, αλλά δεν θ' αφήσει ατιμώρητο κανέναν "Ζαχαριάδη" της Νέας Τάξης. Όταν ένα ελεεινό ανθρω­πάκι, εκμεταλλευόμενο τη θέση του, αρνείται να του προσφέρει αυτά τα οποία δικαιούται με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους, στην πραγματικότητα του επιφέρει πολεμικό "χτύπημα". Προσπαθεί να τον "σκοτώσει" κι απλά δεν μπορεί να το καταφέρει. Η πρόθεση μετράει και όχι το αποτέλεσμα. Από την πρόθεση της πράξης σου κρίνεσαι και όχι από το αποτέλεσμά της. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην έρθει εξαιτίας της ισχύος του αντιπάλου, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε απολύτως όταν έχεις κινηθεί εναντίον του.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η ιδιομορφία του Υδροχοϊσμού, εξαιτίας των επιλογών του, δεν αλλάζει τη φύση του "πολέμου", αλλά αλλάζει τη "μεθοδολογία" του. Το σύνηθες δηλαδή είναι να "πολε­μούν" οι μονομάχοι σώμα με σώμα όπως μπορούν. Να "χτυπούν" τον αντίπαλό τους όπου βρουν με όποιον τρόπο μπορούν. Να εμπλέκουν στις μάχες τους και άσχετους ανθρώπους οι οποίοι δεν φταίνε σε τίποτε. Αυτό το σύνηθες είναι το μόνο που αλλάζει στην περίπτωση του Υδροχοϊσμού. Ο Υδροχοϊσμός έχει επιλέξει να "μονομαχήσει" με τον τρόπο που μονομαχούσαν οι παλιοί αριστο­κράτες. Πώς; Με το ν' απομονώσει τους εχθρούς του και να μονομαχήσει μόνον μ' αυτούς. Με το να σταθεί στο πεδίο της μάχης, δεχόμενος να "πυροβοληθεί" και να περιμένει τη σειρά του να "πυροβολήσει".

Στη μεθοδολογία του δηλαδή δεν υπάρχει κάτι το μυστήριο. Εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο, "προκάλεσε" τους εχθρούς του, ρίχνοντας το "γάντι" του και περιμένει την αντίδρασή τους. Τα πάντα δηλαδή έγιναν μέσα σε ένα πνεύμα ηθικής και συνταγματικής νομιμότητας. Τι θα πει νόμιμη "πρόκληση"; Ο Υδροχοϊσμός, παρ' όλο που αντιπροσωπεύει ολόκληρη ιδεολογία, έχει κινηθεί με τον τρόπο που προβλέπει το Σύνταγμα να "κινούνται" οι απλοί πολίτες. Έχοντας κοινά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πολιτών, έχει "δηλώσει" τις θέσεις του με τον πιο επίσημο κι απόλυτο τρόπο. Έχει ενημερώσει το σύνολο της "πυραμίδας" της ηγεσίας για τις συνταγματικές παρανομίες που καθημερινά διαπράττονται από τους "λειτουρ­γούς" της. Έχει ενημερώσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι κατά τη γνώμη του δεν κάνει το καθήκον του. Δεν ελέγχει την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία όπως επιβάλει το Σύνταγμα. Δεν προστατεύει το πολίτευμα. Έχει επιτρέψει στους κυβερνητικούς να μετατρέψουν το ελληνικό κράτος σε αμερικανική αποικία και έχει επιτρέψει στους βουλευτές να ψηφίσουν νόμους που αλλοιώνουν το πολίτευμα.

Τα ανάλογα έχουν γίνει καί με τις τρεις κυρίαρχες εξουσίες. Έχει ενημερωθεί η εκτελεστική εξουσία ότι τα στελέχη της παρανομούν κατάφορα, όταν ως απλοί διαχειριστές της δημόσιας περιουσίας την "ξεπουλάνε". Όλοι αυτοί έχουν ενημερωθεί ότι απειλούν την εθνική μας ανεξαρ­τησία, όταν βάζουν τους Αμερικανούς μέσα στα "σπλάχνα" της κρατικής μηχανής. Μαζί μ' αυτήν έχει ενημερωθεί και η νομοθετική εξουσία για τα δικά της συνταγματικά εγκλήματα. Έχει ενημε­ρω­θεί ότι με την ψήφιση του νόμου περί ασυμβιβάστου της βουλευτικής ιδιότητας και της επαγγελ­ματικής δραστηριοποίησης αλλοιώνεται το πολίτευμα της χώρας. Έχει ενημερωθεί ότι με την επιμονή της στη μη άρση της βουλευτικής ασυλίας απειλείται το Σύνταγμα. Έχει ενημερωθεί ότι η χρηματοδότηση των κομμάτων είναι παράνομη κι αποτελεί λεηλασία του δημόσιου πλούτου.

Τέλος έχει ενημερωθεί και η δικαστική εξουσία ότι δεν εκτελεί το καθήκον της, όταν δεν ελέγχει τους υπόλοιπους. Έχει ενημερωθεί ότι καθήκον της είναι να μην αντιλαμβάνεται με πολιτικό τρόπο τα συμβαίνοντα. Καθήκον της είναι να κρίνει τα πάντα με το αντικειμενικό "μέτρο" του Συντάγματος και όχι με το υποκειμενικό "μέτρο" της πολιτικής. Δεν είναι πολιτικό ζήτημα ούτε η διαφθορά στον δημόσιο τομέα ούτε το έγκλημα στο χρηματιστήριο ούτε η αλλοίωση του πολιτεύματος ούτε το ξεπούλημα του δημοσίου κεφαλαίου ούτε οι διάφοροι "τρομονόμοι". Δεν είναι πολιτικά ζητήματα όλα αυτά, εφόσον παραβιάζουν το πνεύμα του Συντάγματος το οποίο είναι το "αφεντικό" της συγκεκριμένης εξουσίας.

Δική της δουλειά ήταν να σταματήσει τη διαφθορά. Δική της δουλειά ήταν να τιμωρηθούν οι εγκληματίες του χρηματιστηρίου. Δική της δουλειά ήταν να σταματήσει τους βουλευτές όταν "άλλαζαν" το πολίτευμα. Δική της δουλειά ήταν να σταματήσει αυτούς που ξεπουλούσαν το δημόσιο κεφάλαιο. Τέλος ήταν δική της δουλειά να ακυρώσει τον αντισυνταγματικό "τρομονόμο" και ν' αρνηθεί να δικάσει με τον τρόπο που της επέβαλαν οι πολιτικοί τους κατηγορούμενους για την υπόθεση της 17 Νοέμβρη. Δεν κάνει τη δουλειά της, γιατί παίρνει εντολές από τους πολιτικούς της προϊσταμένους και αυτό είναι επίσης παράνομο. Εκτός δηλαδή από το γεγονός ότι δεν κάνει αυτό που πρέπει σε σχέση με τους άλλους, δεν κάνει αυτά που πρέπει και σε σχέση με τον εαυτό της. Δεν αγωνίζεται να διασφαλίσει για τον εαυτό της την ανεξαρτησία της, όπως επιβάλει το Σύνταγμα.

Ο Υδροχοϊσμός με τον τρόπο αυτόν έριξε το "γάντι" σε όλους αυτούς και περίμενε την αντίδρασή τους. Ήταν υποχρεωμένοι από τον νόμο ν' αντιδράσουν απέναντι στις ενστάσεις όχι μιας ολόκληρης ιδεολογίας, αλλά ακόμα και σ' αυτές ενός απλού πολίτη. Ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν εξηγήσεις. Αυτοί δεν έκαναν τίποτε απολύτως. Επειδή είναι αδύναμοι ν' αντιδράσουν, επέλεξαν τη "σιωπή" και τον "βουβό" πόλεμο με όλα τα μέσα που διαθέτουν. Δεν προχώρησαν σε δημόσια συζήτηση γι' αυτές τις καταγγελίες που έγιναν εις βάρος τους, όπως είναι καθήκον τους. Δεν απάντησαν καν στις θέσεις του Υδροχοϊσμού. "Κάντε ό,τι καταλαβαίνετε"… ήταν η έγγραφη απάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι απάντηση αυτή από τον κατά το Σύνταγμα πρώτο πολίτης τη χώρας και αρμόδιο προστάτη του πολιτεύματος; Όλοι οι "δεύτεροι" έκαναν κάτι ανάλογο με τον "πρώτο". Κρύφτηκαν πίσω από τα αξιώματά τους κι εκμεταλλεύτηκαν με παράνομο τρόπο τα μέσα που τους παρέχει ο λαός με την ψήφο του.

Αυτό όμως σημαίνει ότι ξεκίνησαν πόλεμο με τον Υδροχοϊσμό. Είτε δηλαδή κάποιος το κάνει αυτό από βλακεία είτε από ιδεολογική διαφωνία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Συγκαταλέγεται στους εχθρούς του. Υπάρχει "χτύπημα" κι αυτό σημαίνει ότι αυτός ο οποίος το πραγματοποιεί κατατάσσεται ανάμεσα στους εχθρούς του Υδροχοϊσμού. Το ότι αφήνουν χωρίς προβλήματα τους υδροχοϊστές να δραστηριοποιούνται δεν σημαίνει ότι είναι φιλικοί με την ιδεολογία τους ή ότι τους χρωστάμε επειδή μας αφήνουν. Ο νόμος δεν τους αφήνει να κάνουν κάτι άλλο, έχοντας τον ίδιο στόχο. Δυστυχώς γι' αυτούς ο Υδροχοϊσμός δεν ξεφεύγει ποτέ από τα όρια της νομιμότητας και γι' αυτό δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω. Τα λίγα όμως που κάνουν είναι αρκετά για να κηρυχθεί ο πόλεμος.

Ο "κύβος" πλέον ερίφθει. Από εδώ και πέρα αυτοί, που είτε αρνούνται να συζητήσουν τις καταγγελίες του είτε τον αμφισβητούν, είναι καταδικασμένοι να τον συναντήσουν στο πεδίο της μονομαχίας. Στο πεδίο όπου είναι κυρίαρχοι οι νόμοι του παρελθόντος. Νόμοι οι οποίοι δίνουν το δικαίωμα στους σημερινούς κυρίαρχους να "πυροβολήσουν" πρώτοι. Αυτό το οποίο για τους αρι­στο­κράτες προέκυπτε μετά από κλήρωση, σ' αυτήν την περίπτωση προκύπτει από την πραγματι­κότητα που ζούμε. Δικαιωματικά πρώτοι θα "πυροβολήσουν" αυτοί οι οποίοι έχουν την εξουσία σήμερα και μπορούν να "πυροβολήσουν". Ο Υδροχοϊσμός σήμερα δέχεται με μεγάλη υπομονή και στωικότητα τα καθημερινά τους χτυπήματα. Περιμένει τη σειρά του, η οποία απλά καθυστερεί λόγω των δεδομένων που αναφέραμε. Όταν όμως έρθει η σειρά του, θα "χτυπήσει" και τότε κάποιοι από αυτούς θα κλάψουν.

Γι' αυτόν τον λόγο συνεχώς αναφερόμαστε στην έννοια της "άγνοιας". Στην εκνευριστική άγνοια κάποιων. Αν αλλάξουν τα πράγματα και ο Υδροχοϊσμός γίνει πλέον ορατός διεκδικητής της εξουσίας, δεν θα υπάρχουν περιθώρια για συγνώμες και δάκρυα. Ο Υδροχοϊσμός θα έχει την απαίτηση ν' αντιμετωπίσουν το κόστος της επιλογής τους με τον ίδιο τρόπο που και ο ίδιος σήμερα αντιμετωπίζει το κόστος των επιλογών του. Με στωικότητα και αξιοπρέπεια. Έχει κόστος η σημερινή τους επιλογή κι αυτό το κόστος θα φανεί όταν θα κληθούν να το πληρώσουν. Δεν έχει σχέση με κάποια προσωπική εμπάθεια. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Όταν αποφασίζεις να "πυροβολήσεις", επειδή έτυχε να κρατάς πιστόλι, δεν δικαιούσαι να κλαις, όταν ο απέναντί σου με τη σειρά του "απαντήσει". Το σύνολο των δικαιωμάτων σου εξαντλείται πριν σηκώσεις το "πιστόλι" και "πυροβολήσεις".

Τι σημαίνει αυτό; Ότι αλίμονο για κάποιους αν ο Υδροχοϊσμός επιβληθεί ως η κυρίαρχη ιδεολογία. Το σύνολο των εχθρών του —οι οποίοι είναι πολύ συγκεκριμένοι— θα μετανιώσουν για τη σημερινή τους στάση. Θα μετανιώσουν για την κατάχρηση εξουσίας και μέσων. Θα μετανιώσουν για την κλοπή τους και τη διαφθορά τους. Θα πληρώσουν, επειδή αδίκησαν πολίτες και δεν σεβάστηκαν το Σύνταγμα. Αυτό είναι και το τραγικό γι' αυτούς. Γιατί; Γιατί δεν κατάλαβαν εγκαίρως τι ακριβώς συμβαίνει με τον Υδροχοϊσμό. Νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ομοίους τους, οι οποίοι απλά θέλουν να πάρουν "σειρά" στην κλοπή. Δεν έχουν ξαναβρεθεί αντιμέτωποι με ανθρώπους οι οποίοι έχουν στόχους αγαθούς και οι οποίοι γνωρίζουν στρατηγικές υψηλότερες από αυτές που διδάσκει το "κυνοτροφείο" του Χάρβαρντ. Ο Υδροχοϊσμός κατευθύνεται από μια ηγεσία η οποία διακρίνεται από την ανιδιοτέλεια και η οποία δεν πέφτει στις γνωστές "παγίδες". Ό,τι νομίζουν ασφαλές για τους εαυτούς τους δεν είναι τέτοιο. Αν νομίζουν ότι μπορούν εκ του ασφαλούς να πολεμούν τον Υδροχοϊσμό, κάνουν λάθος. Αν νομίζουν ότι δεν προκύπτει η έννοια της "τιμωρίας", επειδή δεν εμφανίζονται ως ορατοί πολέμιοι του Υδροχοϊσμού, κάνουν λάθος.

Ο Υδροχοϊσμός έχει στρατηγικά πλεονεκτήματα, τα οποία δεν είναι εύκολα ορατά για κάποιον ο οποίος δεν έχει γνώσεις. Έχει μηχανισμούς άμυνας, που τον κάνουν πρακτικά απρόσβλητο. "Περπατώντας" θα νικήσει. Γιατί; Γιατί έχει σχεδιαστεί με τέτοιον τρόπο, που του επιτρέπει από τη μία πλευρά να μπορεί ν' αποφεύγει το κόστος του πολέμου των ιδεολογιών και από την άλλη πλευρά να μπορεί να τιμωρεί ως ιδεολογία. Μπορεί δηλαδή να πολεμάει χωρίς κόστος και ταυτόχρονα έχει εξασφαλίσει το δικαίωμα να διαχειριστεί τη νίκη του με τον τρόπο που κάνουν οι νικητές πολέμου.

Πώς λειτουργεί αυτό; Ο Υδροχοϊσμός έχει επιλέξει ως ιδεολογικό φορέα του τη σημερινή συνταγματική πλατφόρμα. Μοιράζεται δηλαδή με το Σύνταγμα το ίδιο νομικό "σασί". Αυτό κάνει αδύνατη την προσβολή του από τους εχθρούς του, όπως συμβαίνει συνήθως με τις ιδεολογίες οι οποίες, επιδιώκοντας την "ανατροπή" των υφισταμένων εξουσιών, αναγκάζονται ν' αμφισβητούν το Σύνταγμα και άρα να κινδυνεύουν από αυτό. Η σημερινή εξουσία, για να του επιτεθεί, πρέπει να παραβιάσει το δικό της Σύνταγμα κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο γι' αυτήν.

Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι ο Υδροχοϊσμός μπορεί να πολεμάει χωρίς κόστος, εφόσον δεν έρχεται αντιμέτωπος με το φοβερό και τρομερό συνταγματικό "άρμα". Πόλεμος και όπλα υπάρ­χουν μόνον στο εξωτερικό περιβάλλον, όπου διαδραματίζονται οι φοβερές ιδεολογικές μάχες. Στο άγριο περιβάλλον όπου κινείται το επικίνδυνο "άρμα", προστατεύοντας ακόμα και με τους πιο ακραίους τρόπους τα συμφέροντά του. Μέσα στο "άρμα" όμως δεν υπάρχουν όπλα, γιατί απαγορεύεται στο "πλήρωμά" του να οπλοφορεί. Η στρατηγική του Υδροχοϊσμού σ' αυτό το σημείο μπορεί να γίνει κατανοητή. Είναι σαν να μπαίνει κάποιος στο "άρμα" σου και για να τον "πυροβολήσεις" θα πρέπει εσύ να βγεις από αυτό για να βρεις "όπλο". Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι, ακόμα κι αν το επιχειρήσεις, διαπράττοντας παρανομία, θα βρίσκεσαι σε δυσμενή θέση, γιατί η ισχύς του "άρματος" πάντα υπηρετεί αυτόν που βρίσκεται μέσα σ' αυτό. Το "άρμα" δεν είναι ποτέ ουδέτερο. Είναι θέμα χρόνου δηλαδή ο νεοεμφανιζόμενος να σε "πυροβολήσει" με τα όπλα που κάποτε σου ανήκαν.

Όσο κι αν μας μισούν κάποιοι, δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν ότι θα μπορούσαν να μας απειλήσουν με τις πρακτικές του παρελθόντος. Οι φίλοι του Υδροχοϊσμού είναι απόλυτα ασφαλείς. Μπορούν να διαφημίζουν την ιδεολογία τους, γιατί επιτρέπεται να διαφημίζει κάποιος τις συνταγματικές διατάξεις. Δεν κινδυνεύουν να "χαρακτηριστούν", γιατί δεν διαφοροποιούνται από τη νόμιμη συνταγματική "ταυτότητα". Οι εχθροί τους δεν μπορούν να ονειρεύονται φυλα­κίσεις, εκτοπι­σμούς και άλλες πρακτικές, που επί αιώνες τρομοκρατούσαν τους οπαδούς των εκάστοτε νεο­εμφα­νι­ζό­μενων ιδεολογιών. Αν το επιχειρήσουν, θα "βγουν" από το συνταγματικό "άρμα" κι αυτό είναι εξόχως "ανθυγιεινό". Ενώ όμως οι εχθροί του είναι αδύναμοι να πολεμήσουν, ο Υδρο­χοϊσμός μπορεί να γίνει τρομερός γι' αυτούς σε περίπτωση που νικήσει. Γιατί; Γιατί, μοιραζόμενος με το Σύνταγμα το ίδιο "σασί", μπορεί να λειτουργήσει όπως λειτουργούν δυο εταιρείες οι οποίες "συγχωνεύονται". Ό,τι "χρωστάει" κάποιος τρίτος σε μία από τις συγχωνευ­θείσες εταιρείες, μεταφέρεται ως υποχρέωσή του στη νέα εταιρεία.

Τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή μας; Ότι ο νικητής Υδροχοϊσμός θα μπορεί να τιμωρήσει τους εχθρούς τους για "χρέη" απέναντι στο σημερινό Σύνταγμα και όχι στον ίδιο. Θα χρησιμο­ποιήσει δηλαδή τα φοβερά όπλα του συνταγματικού "τανκ" για τους λόγους που έχουν δημιουρ­γηθεί. Οι εχθροί του Υδροχοϊσμού είναι αυτοί οι οποίοι εκτός των άλλων δεν σέβονται και το Σύνταγμα. Αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν να το καταλύσουν στο όνομα της ιδεολογίας της Νέας Τάξης. Αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν να "διευκολύνουν" τους Αμερικανούς, προκειμένου να ασκήσουν τον ιμπεριαλισμό τους. Οι "Ζαχαριάδηδες" της πολιτικής, της διαπλοκής, της δημοσιο­γραφίας κλπ.. Αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αμερικανική αποικία, προδίδοντας τον ελληνικό λαό. Αυτοί θα τιμωρηθούν, όχι γιατί πολέμησαν τον Υδροχοϊσμό —πράγμα που μπορούν να το αρνηθούν— αλλά γιατί δεν σεβάστηκαν το ελληνικό Σύνταγμα και υπηρέτησαν την Νέα Τάξη, η οποία είναι ο πραγματικός ιδεολογικός εχθρός του Υδροχοϊσμού. Αυτοί οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό του ηττημένου στο "μέτωπο" της Ελλάδας. Οι δικοί τους νόμοι θα τους καταδικάσουν, εφόσον αυτούς παραβίασαν.

Αυτοί θα πληρώσουν τα εγκλήματά τους. Πόσο θα πληρώσουν; Πολύ φθηνότερα απ' ό,τι προβλέπει το ίδιο το Σύνταγμά μας για τις περιπτώσεις στις οποίες παραβιάζεται. Πολύ φτηνότερα από τους νόμιμους και θανατηφόρους "πυροβολισμούς" του Συντάγματος. Το Σύνταγμα προ­βλέπει την ποινή του θανάτου για όσους το απειλούν με κατάλυση. Ο Υδροχοϊσμός δεν θα φτάσει σ' αυτό το σημείο. Δεν έχει ανάγκη να φτάσει σ' αυτό το σημείο. Θα επιχειρήσει να λύσει "χωροτακτικά" το πρόβλημα της τιμωρίας των εχθρών του. Πώς; Ζητώντας, στο όνομα του διεθνισμού της ιδεολογίας του, κεφάλαιο από τους Ρώσους. Γη και πάγο θα ζητήσει από αυτούς. Γη για να "φιλοξενήσει" τους εχθρούς του και πάγο για να έχουν κάτι ν' "απασχολούνται" επ' άπειρον. Οι ηττημένοι "Ζαχαριάδηδες" αυτού του κόσμου πάντα στις "Σιβηρίες" καταλήγουν. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και αυτές πάντα πληρώνει.

                   Παναγιώτης Τραϊανού

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ

          Internet: www.ydrohoos.gr