Θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι η καταστροφή της «υπεράκτιας ζώνης» (offshore) της Κύπρου ήταν ένα «τρομερό λάθος» της ευρωπαϊκής πολιτικής στα πλαίσια ενός ιερού αγώνα εναντίον των υπεράκτιων εταιρειών γενικά ή εναντίον εκείνων στις οποίες η ρωσική ολιγαρχία «ξεπλένει» το μαύρο χρήμα της.
Η ανάλυση δείχνει πως ό,τι έγινε στην Κύπρο είναι μέρος του σχεδίου για την οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, το απαραίτητο βήμα για την επικείμενη κατάρρευση της πυραμίδας του χρέους των ΗΠΑ. Εμπλέκεται ή όχι η Ρωσία σε αυτή τη διαδικασία;
Η οικονομία των ΗΠΑ είναι εκείνη που καθορίζει την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, και δεδομένης της οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής, καθορίζει και την προοπτική της ανάπτυξής της. Στις ΗΠΑ, μόνο το 20% του ΑΕΠ παράγεται μέσω του πρωτογενούς τομέα, ενώ το υπόλοιπο 80% είναι προϊόν οικονομικής κερδοσκοπίας, με βάση το σημερινό νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης σχεδόν όλων των χωρών του πλανήτη. Επί σειρά ετών το χρέος των ΗΠΑ αυξάνεται με ποσοστό 10% ετησίως, ενώ το ΑΕΠ κατά – 2%. Ακόμη και αν οι ΗΠΑ είχαν στην διάθεσή τους όλους τους πόρους που δημιουργήθηκαν πρόσφατα στον κόσμο (δηλ. το 4% του παγκόσμιου ΑΕΠ ανά έτος) θα ήταν αδύνατο να αποπληρώσουν το χρέος τους. Η αύξηση του ανώτατου ορίου του χρέους γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, και θα πρέπει να μιλάμε πλέον για κάτι ακατόρθωτο.
Οι άνθρωποι της Wall Street το γνωρίζουν καλά αυτό. Σύντομα η πυραμίδα του χρέους θα καταρρεύσει, ή μάλλον θα την «καταρρεύσουν». Τι πρέπει να γίνει ώστε να ξαναχτιστούν οι βάσεις της αποκατάστασης της οικονομικής πυραμίδας εξουσίας; Φυσικά, σε πρώτη φάση, θα πρέπει να συγκεντρωθούν στα χέρια της διεθνούς ελίτ όλοι οι πιθανοί πόροι στην «ζώνη offshore».
Οι εταιρείες οffshore δημιουργούνται ακριβώς για να προσελκύσουν κεφάλαια με χαμηλό ή και μηδενικό φόρο επί των εισοδημάτων από επενδύσεις, και ελάχιστη εποπτεία των νομισματικών συναλλαγών στην αγορά. Οι επιχειρηματικές δραστηριότητες διεξάγονται σύμφωνα με μια απλοποιημένη διαδικασία, ενώ οι πελάτες και οι επενδυτές προστατεύονται από το τραπεζικό απόρρητο και άλλες παρόμοιες ρυθμίσεις. Το σύστημα αυτό επιτρέπει την προσέλκυση κεφαλαίων δεκαπλάσιων από αυτά που προκύπτουν από το τοπικό παραγωγικό τομέα. Στην Κύπρο, για παράδειγμα, τα κεφάλαια αυτά είναι επτά φορές μεγαλύτερα από το τοπικό ΑΕΠ, ή 126 δισεκατομμύρια ευρώ, και αυτά τα χρήματα θα εισρεύσουν (σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες) όχι στην ευρωπαϊκή «ζώνη offshore» - Γιβραλτάρ, Μαδέρα, Ιρλανδία, Ανδόρα, Λουξεμβούργο, Λιχτενστάιν - αλλά στην βρετανική και αμερικανική «ζώνη offshore: στις Βερμούδες και τα νησιά Κέιμαν, στο νησί Isle of Man, στην πολιτεία Delaware, στις Παρθένες Νήσους, και ούτω καθ’ εξής.
Αν θυμηθούμε τώρα τη δήλωση του Βρετανού πρωθυπουργού David Cameron για μια πιθανή αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ, αλλά και τις πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία μια ελεύθερης διατλαντικής οικονομικής ζώνης μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ που διέρρευσαν στον Τύπο κατά το τέλος του έτους, τότε γίνεται σαφές ότι όλα τα ανεξήγητα και συγκλονιστικά που βλέπουμε και ακούμε γύρω μας έχουν να κάνουν με ένα σχέδιο αλλαγής της παγκόσμιας τάξης. Οι παλιοί ισχυροί παίκτες θα παραμείνουν, αλλά θα υπάρξουν νέες συμμαχίες, χωρίς περιθώρια για αδύναμους κρίκους, με τη μορφή π.χ. των «περιφερειακών», αδύναμων ευρωπαϊκών οικονομιών.
Το επόμενο βήμα είναι η απομάκρυνση των ευρωπαϊκών και άλλων «υπεράκτιων» εταιρειών από τον «αγωνιστικό χώρο», εντείνοντας το όλο σύστημα της καπιταλιστικής συσσώρευσης και συνδέοντάς το με την αγγλοαμερικανική του βάση. Μέρος αυτών των συσσωρευμένων κεφαλαίων αναγκαστικά θα απαλλοτριωθούν, με πρότυπο σενάριο όλα όσα έγιναν στην Κύπρο, ενώ τα υπόλοιπα θα χρησιμοποιηθούν για την «ανάκτηση».
Στην παγκόσμια αυτή διαδικασία, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν βρει έναν σύμμαχο στην Ευρώπη: την Γερμανία. Είναι δε προφανές ότι, στην παρούσα φάση, οι τρεις αυτοί βασικοί παίκτες διαπραγματεύονται ενεργά την ανακατανομή των χρηματοοικονομικών ροών. Η Γερμανία, αν κρίνουμε από τα γεγονότα στην Κύπρο, ενεπλάκη ενεργά στη συγκεκριμένη διαδικασία, με αποτέλεσμα η θέση της, αν και αμφιλεγόμενη, να έχει ενισχυθεί, καθώς η χώρα διαθέτει έναν ισχυρό πρωτογενή οικονομικό τομέα.
Καθοριστικό ρόλο στις διαδικασίες αυτές, που υπαγορεύονται από τον αγγλοαμερικανικό άξονα, παίζει ο σκιώδης Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Wolfgang Schäuble, ο οποίος είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τους χειρισμούς. Ο Schäuble είναι το υπ’ αριθμόν 2 από άποψη επιρροής πρόσωπο στην ΕΕ, αν και προσωπικά θα τολμούσαμε να πούμε ότι ίσως να είναι το υπ’ αριθμόν 1, αφού δίνει εντολές στον Πρόεδρο της ΕΚΤ Mario Draghi για το τι θα πάει στο τυπογραφείο και τι όχι. Είναι ο μόνος πολιτικός που εξελέγη με το κόμμα του (Χριστιανοδημοκρατικό) στο Γερμανικό Κοινοβούλιο επί δέκα συνεχόμενες θητείες, δηλαδή, έχει σαράντα χρόνια πείρα από την παραμονή του στην εξουσία.
Από μια συνέντευξή του το Νοέμβριο του 2011 στους New York Times προκύπτει ότι οι ενέργειες της Γερμανίας (αλλά και των ΗΠΑ) στην Κύπρο δεν ήταν κάποιο τραγικό λάθος, αλλά ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο.
Στην συνέντευξη εκείνη, ο Schäuble μίλησε για «την ανάγκη να προχωρήσουμε προς μια «κεντροποιημένη» Ευρώπη, αφού από μόνη της η Ευρωζώνη δεν επαρκεί για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο». Μίλησε για την ανάγκη να διαμορφωθεί μια πολιτική ένωση, της οποίας ο πρόεδρος θα εκλέγεται απευθείας από τον λαό. Είπε ακόμη ότι στην φάση εκείνη η διαδικασία βρισκόταν σε μια περιορισμένης διάρκειας μεταβατική περίοδο και ότι η νευρικότητα στην αγορά θα έπρεπε να ελεγχθεί, αλλά στα τέλη του 2012 ή τα μέσα του 2013, όλα όσα χρειάζονται για την ενίσχυση και την εμβάθυνση των πολιτικών δομών θα είναι στη θέση τους. Ο υπουργός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μια τέτοια πολιτική ένωση θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο σε περιόδους κρίσης.
Το σχέδιο είναι απλό. Θα επιτευχθεί η δημιουργία ενός «σκληρού» κεντρικού πυρήνα ελέγχου παράλληλα με την εφαρμογή βίαιων μέτρων με την ευκαιρία των αναταραχών στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
«Στον πυρήνα θα βρίσκονται οι τρεις», είχε πει ο Schäuble, εννοώντας το αμερικανοκρατούμενο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ. Σήμερα βλέπουμε ότι οι «τρεις» είναι έτοιμοι να υπαγορεύσουν πόσα χρήματα θα αφαιρεθούν αυτόματα από τους λογαριασμούς των καταθετών, προκειμένου να διατηρηθεί ζωντανό το σύστημά τους.
Αν υπάρξει κάποια αντίσταση, οι Βρυξέλλες θα κλείσουν τις υπηρεσίες που το ίδιο το σύστημα δημιούργησε: τις τραπεζικές υπηρεσίες μέσω διαδικτύου (online banking), τα ATM και τις τράπεζες.
Η Γερμανία δεν έχει τίποτα να φοβηθεί στην περίπτωση αυτή, αφού μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στην Κύπρο, οι Ευρωπαίοι θα αρχίσουν να μεταφέρουν τα χρήματά τους σε γερμανικές τράπεζες.
Στο εγγύς μέλλον, είτε η Ευρώπη θα αποφασίσει ότι θα υποκύψει πολιτικά στη Γερμανία, είτε η ΕΕ θα διαλυθεί και μια νέα μονάδα θα σχηματιστεί στη θέση της, εκπροσωπούμενη από τις χώρες-«χορηγούς» του συστήματος, ενώ οι υπόλοιπες χώρες αναγκαστικά θα εξαφανιστούν από το πλαίσιο. Αν κρίνουμε από όσα προδιαγράφονται από τις τελευταίες εξελίξεις, μάλλον ισχύει το δεύτερο.
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
