Σάββατο 19 Απριλίου 2014

ΠΑΣΧΑ ΡΩΜΕΪΚΟ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
ΑΠΑΝΤΑ
ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ
ΑΘΗΝΑ 1982
Σελ. 177-182
ΠΑΣΧΑ ΡΩΜΕΪΚΟ

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ

Ὁ μπαρμπα-Πύπης, ὁ γηραιὸς φίλος μου, εἶχεν ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ καπέλα, διαφόρων χρωμάτων, σχημάτων καὶ μεγεθῶν, ὅλα ἐκ παλαιοῦ χρόνου καὶ ὅλα κατακαίνουργια, τὰ ὁποῖα ἐφόρει ἐκ περιτροπῆς μετὰ τοῦ εὐπρεποῦς μαύρου ἱματίου του κατὰ τὰς μεγάλας ἑορτὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ, ὁπόταν ἔκαμνε δύο ἢ τρεῖς περιπάτους ἀπὸ τῆς μιᾶς πλατείας εἰς τὴν ἄλλην, διὰ τῆς ὁδοῦ Σταδίου. Ὁσάκις ἐφόρει τὸν καθημερινὸν κοῦκόν του, μὲ τὸ σάλι του διπλωμένον εἰς ὀκτὼ ἢ δεκαὲξ δίπλας ἐπὶ τοῦ ὤμου, συνήθιζε νὰ κάθηται ἐπί τινας ὥρας εἰς τὸ γειτονικὸν παντοπωλεῖον, ὑποπίνων συνήθως μετὰ τῶν φίλων, καὶ ἦτο στωμύλος καὶ διηγεῖτο πολλὰ κ᾽ ἐμειδία πρὸς αὐτούς.
Ὅταν ἐμειδία ὁ μπαρμπα-Πύπης, δὲν ἐμειδίων μόνον αἱ γωνίαι τῶν χειλέων, αἱ παρειαὶ καὶ τὰ οὖλα τῶν ὀδόντων του, ἀλλ᾽ ἐμειδίων οἱ ἱλαροὶ καὶ ἥμεροι ὀφθαλμοί του, ἐμειδία στίλβουσα ἡ σιμὴ καὶ πεπλατυσμένη ρίς του, ὁ μύσταξ του ὁ εὐθυσμένος μὲ λεβάνταν καὶ ὡς διὰ κολλητοῦ κηροῦ λελεπτυσμένος, καὶ τὸ ὑπογένειόν του τὸ λευκὸν καὶ ἐπιμελῶς διατηρούμενον, καὶ σχεδὸν ὁ κοῦκός του ὁ στακτερός, ὁ λοξὸς κ᾽ ἐπικλινὴς πρὸς τὸ οὖς, ὅλα παρ᾽ αὐτῷ ἐμειδίων. Εἶχε γνωρίσει πρόσωπα καὶ πράγματα ἐν Κερκύρᾳ, ὅλα τὰ περιέγραφε μετὰ χάριτος εἰς τοὺς φίλους του. Δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ σεμνύνεται διὰ τὴν προτίμησιν τὴν ὁποίαν εἶχε δείξει ἀείποτε διὰ τὴν Κέρκυραν ὁ βασιλεύς, καὶ ἔζησεν ἀρκετὰ διὰ νὰ ὑπερηφανευθῇ ἐπὶ τῇ ἐκλογῇ, ἣν ἔκαμε τῆς αὐτῆς νήσου πρὸς διατριβὴν ἡ ἑφτακρατόρισσα τῆς Ἀούστριας. Ἐνθυμεῖτο ἀμυδρῶς τὸν Μουστοξύδην, μὰ δόττο, δοττίσσιμο κὲ ταλέντο!* Εἶχε γνωρίσει καλῶς τὸν Μάντζαρον, μὰ γαλαντουόμο!* τὸν Κερκύρας Ἀθανάσιον (μὰ μπράβο!*), τὸν Σερπιέρρο (κὲ γρὰν φιλόζοφο!*). Τὸ τελευταῖον ὄνομα ἔδιδεν εἰς τὸν ἀοίδιμον Βράιλαν, διὰ τὸν τίτλον ὃν τοῦ εἶχον ἀπονείμει, φαίνεται, οἱ Ἄγγλοι (Sir Pierro = Sir Peter).
Εἶχε γνωρίσει ἐπίσης τὸν Σόλωμο (κὲ ποέτα!*) τοῦ ὁποίου ἀπεμνημόνευε καὶ στίχους τινάς, ἀπαγγέλλων αὐτοὺς κατὰ τὸ ἑξῆς ὑπόδειγμα.
Ὡ σ ὰ ν τὴ σπίθα κρουμμένη στὴ στάχτη
ποῦ ἐκρουβόταν γιὰ μᾶς λευτεριά;
Εἰσὲ πᾶσα μέρη πετιέται κι ἀνάφτει,
καὶ σκορπιέται σὲ κάθε μεριά.
Ὁ μπαρμπα-Πύπης ἔλειπεν ὑπὲρ τὰ εἴκοσι ἔτη ἐκ τοῦ τόπου τῆς γεννήσεώς του. Εἶχε γυρίσει κόσμον κ᾽ ἔκαμεν ἐργασίας πολλάς. Ἔστειλέ ποτε καὶ εἰς τὴν Παγκόσμιον ἔκταση, διότι ἦτο σχεδὸν ἀρχιτέκτων, καὶ εἶχε μάλιστα καὶ μίαν ἰνβεντσιόνε*. Ἐμίσει τοὺς πονηροὺς καὶ τοὺς ἰδιοτελεῖς, ἐξετίμα τὸν ἀνθρωπισμὸν καὶ τὴν τιμιότητα. Ἀπετροπιάζετο τοὺς φαύλους.
«Ἰλ τραδιτόρε νὸν ἂ κομπασσιόν, ὁ ἀπατεώνας δὲν ἔχει λύπηση». Ἐνίοτε πάλιν ἐμαλάττετο κ᾽ ἐδείκνυε συγκατάβασιν εἰς τὰς ἀνθρωπίνας ἀτελείας. «Οὐδ᾽ ἡ γῆς ἀναμάρτητος, ἄγκε λὰ τέρρα νὸν ἒ ἰμπεκκάμπιλε». Καὶ ὕστερον, ἀφοῦ οὐδ᾽ ἡ γῆ εἶναι, πῶς θὰ εἶναι ὁ Πάπας; Ὅταν τοῦ παρετήρει τις ὅτι ὁ Πάπας δὲν ἐψηφίσθη ἰμπεκκάμπιλε*, ἀλλὰ ἰνφαλλίμπιλε*, δὲν ἤθελε ν᾽ ἀναγνωρίσῃ τὴν διαφοράν.
Δὲν ἦτο ἄμοιρος καὶ θρησκευτικῶν συναισθημάτων. Τὰς δύο ἢ τρεῖς προσευχάς, ἃς ἤξευρε, τὰς ἤξευρεν ἑλληνιστί. «Τὰ πατερμά του τὰ ἤξερε ρωμέικα». Ἔλεγεν: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, Κύριος Σαβαὼθ… ὡς ἐνάντιος, ὑψίστοις». Ὅταν μὲ ἠρώτησε δὶς ἢ τρὶς τί σημαίνει τοῦτο τὸ ὡς ἐνάντιος προσεπάθησα νὰ διορθώσω καὶ ἐξηγήσω τὸ πρᾶγμα. Ἀλλὰ μετὰ δύο ἢ τρεῖς ἡμέρας ὑποτροπιάζων πάλιν ἔλεγεν: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος… ὡς ἐνάντιος ὑψίστοις!»
Ἓν μόνον εἶχεν ἐλάττωμα, ὅτι ἐμίσει ἀδιαλλάκτως πᾶν ὅ,τι ἐκ προκαταλήψεως ἐμίσει καὶ χωρὶς ν᾽ ἀνέχηται ἀντίθετον γνώμην ἢ ἐπιχείρημα. Πολιτικῶς κατεφέρετο πολὺ κατὰ τῶν Ἄγγλων, θρησκευτικῶς δὲ κατὰ τῶν δυτικῶν. Δὲν ἤθελε ν᾽ ἀκούσῃ τὸ ὄνομα τοῦ Πάπα, καὶ ἦτο ἀμείλικτος κατήγορος τοῦ ρωμαϊκοῦ κλήρου.
* * *
Τὴν ἑσπέραν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου τοῦ ἔτους 188… περὶ ὥραν ἐνάτην, γερόντιόν τι εὐπρεπῶς ἐνδεδυμένον, καθόσον ἠδύνατο νὰ διακρίνῃ τις εἰς τὸ σκότος, κατήρχετο τὴν ἀπ᾽ Ἀθηνῶν εἰς Πειραιᾶ ἄγουσαν, τὴν ἁμαξιτήν. Δὲν εἶχεν ἀνατείλει ἀκόμη ἡ σελήνη, καὶ ὁ ὁδοιπόρος ἐδίσταζε ν᾽ ἀναβῇ ὑψηλότερον, ζητῶν δρόμον μεταξὺ τῶν χωραφίων. Ἐφαίνετο μὴ γνωρίζων καλῶς τὸν τόπον. Ὁ γέρων θὰ ἦτο ἴσως πτωχός, δὲν θὰ εἶχε 50 λεπτὰ διὰ νὰ πληρώσῃ τὸ εἰσιτήριον τοῦ σιδηροδρόμου, ἢ θὰ τὰ εἶχε κ᾽ ἔκαμνεν οἰκονομίαν.
Ἀλλ᾽ ὄχι δὲν ἦτο πτωχός, δὲν ἦτο οὔτε πλούσιος, εἶχε διὰ νὰ ζήσῃ. Ἦτο εὐλαβής, καὶ εἶχε τάξιμο νὰ καταβαίνῃ κατ᾽ ἔτος τὸ Πάσχα πεζὸς εἰς τὸν Πειραιᾶ, ν᾽ ἀκούῃ τὴν Ἀνάστασιν εἰς τὸν Ἅγιον Σπυρίδωνα καὶ ὄχι εἰς ἄλλην ἐκκλησίαν, νὰ λειτουργῆται ἐκεῖ, καὶ μετὰ τὴν ἀπόλυσιν, ν᾽ ἀναβαίνῃ πάλιν πεζὸς εἰς τὰς Ἀθήνας.
Ἦτο ὁ μπαρμπα-Πύπης, ὁ γηραιὸς φίλος μου, καὶ κατέβαινεν εἰς Πειραιᾶ διὰ ν᾽ ἀκούσῃ τὸ Χριστὸς ἀνέστη εἰς τὸν ναὸν τοῦ ὁμωνύμου καὶ προστάτου του, διὰ νὰ κάμῃ Πάσχα ρωμέικο κ᾽ εὐφρανθῇ ἡ ψυχή του.
Καὶ ὅμως ἦτο… δυτικός.
Ὁ μπαρμπα-Πύπης ἦτο Ἰταλοκερκυραῖος ἁπλοϊκός, Ἑλληνίδος μητρός, Ἕλλην τὴν καρδίαν, καὶ ὑφίστατο ἄκων ἴσως, ὡς καὶ τόσοι ἄλλοι, τὸ ἄπειρον μεγαλεῖον καὶ τὴν ἄφατον γλυκύτητα τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλληνικῆς. Ἐκαυχᾶτο ὅτι ὁ πατήρ του, ὅστις ἦτο στρατιώτης τοῦ Ναπολέοντος Α´, «εἶχε μεταλάβει ρωμέικα», ὅταν ἐκινδύνευσε ν᾽ ἀποθάνῃ, ἐκβιάσας μάλιστα πρὸς τοῦτο, διά τινων συστρατιωτῶν του, τὸν ἱερέα τὸν ἀγαθόν. Καὶ ὅμως ὅταν, κατόπιν τούτων, φυσικῶς τοῦ ἔλεγέ τις: «Διατί δὲν βαπτίζεσαι, μπαρμπα-Πύπη», ἡ ἀπάντησίς του ἦτο ὅτι ἅπαξ ἐβαπτίσθη, καὶ ὅτι εὑρέθη ἐκεῖ.
Φαίνεται ὅτι οἱ Πάπαι τῆς Ρώμης μὲ τὴν συνήθη ἐπιτηδείαν πολιτικήν των, εἶχον ἀναγνωρίσει εἰς τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς τῶν Ἰονίων νήσων τινὰ τῶν εἰς τοὺς Οὐνίτας ἀπονεμομένων προνομίων, ἐπιτρέψαντες αὐτοῖς νὰ συνεορτάζωσι μετὰ τῶν ὀρθοδόξων ὅλας τὰς ἑορτάς. Ἀρκεῖ νὰ προσκυνήσῃ τις τὴν ἐμβάδα τοῦ ποντίφηκος, τὰ λοιπὰ εἶναι ἀδιάφορα.
Ὁ μπαρμπα-Πύπης ἔτρεφε μεγίστην εὐλάβειαν πρὸς τὸν πολιοῦχον ἅγιον τῆς πατρίδος του καὶ πρὸς τὸ σεπτὸν αὐτοῦ λείψανον. Ἐπίστευεν εἰς τὸ θαῦμα τὸ γενόμενον κατὰ τῶν Βενετῶν, τολμησάντων ποτὲ νὰ ἱδρύσωσιν ἴδιον θυσιαστήριον ἐν αὐτῷ τῷ ὀρθοδόξῳ ναῷ (Il santo Spiridion ha fatto questo caso*), ὅτε ὁ ἅγιος ἐπιφανεὶς νύκτωρ ἐν σχήματι μοναχοῦ κρατῶν δαυλὸν ἀναμμένον ἔκαυσεν ἐνώπιον τῶν ἀπολιθωθέντων ἐκ τοῦ τρόμου φρουρῶν τὸ ἀρτιπαγὲς ἀλτάρε*. Ἀφοῦ εὑρίσκετο μακρὰν τῆς Κερκύρας, ὁ μπαρμπα-Πύπης ποτὲ δὲν θὰ ἔστεργε νὰ ἑορτάσῃ τὸ Πάσχα μαζὶ μὲ τσοὺ φράγκους.
* * *
Τὴν ἑσπέραν λοιπὸν ἐκείνην τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, ὅτε κατέβαινεν εἰς Πειραιᾶ, πεζός, κρατῶν εἰς τὴν χεῖρα τὴν λαμπάδα του, ἣν ἔμελλε ν᾽ ἀνάψῃ κατὰ τὴν Ἀνάστασιν, μικρὸν πρὶν φθάσῃ εἰς τὰ παραπήγματα τῆς μέσης ὁδοῦ ἐκουράσθη καὶ ἠθέλησε νὰ καθίσῃ ἐπ᾽ ὀλίγον ν᾽ ἀναπαυθῇ. Εὗρεν ὑπήνεμον τόπον ἔξωθεν μιᾶς μάνδρας, ἐχούσης καὶ οἰκίσκον παρὰ τὴν μεσημβρινὴν γωνίαν, κ᾽ ἐκεῖ ἐκάθισεν ἐπὶ τῶν χόρτων, ἀφοῦ ὑπέστρωσε τὸ εἰς πολλὰς δίπλας γυρισμένον σάλι του. Ἔβγαλεν ἀπὸ τὴν τσέπην τὴν σπιρτοθήκην του, ἤναψε σιγαρέτον κ᾽ ἐκάπνιζεν ἡδονικῶς.
Ἐκεῖ ἀκούει ὄπισθέν του ἐλαφρὸν θροῦν ὡς βημάτων ἐπὶ παχείας χλόης, καὶ πρὶν προφθάσῃ καὶ στραφῇ νὰ ἴδῃ ἀκούει δεύτερον κρότον ἐλαφρότερον. Ὁ δεύτερος οὗτος κρότος τοῦ κάστηκε* ὅτι ἦτον ὡς ἀνυψουμένης σκανδάλης φονικοῦ ὅπλου.
Ἐκείνην τὴν στιγμὴν εἶχε λαμπρυνθῆ πρὸς ἀνατολὰς ὁ ὁρίζων, καὶ τοῦ Αἰγάλεω αἱ κορυφαὶ ἐφάνησαν πρὸς μεσημβρίαν λευκάζουσαι. Ἡ σελήνη, τετάρτην ἡμέραν ἄγουσα ἀπὸ τῆς πανσελήνου, θ᾽ ἀνέτελλε μετ᾽ ὀλίγα λεπτά. Ἐκεῖ ὁποὺ ἔστρεψε τὴν κεφαλὴν πρὸς τὰ δεξιά, ἐγγὺς τῆς βορειανατολικῆς γωνίας τοῦ ἀγροτικοῦ περιβόλου, ὅπου ἐκάθητο, τοῦ κάστηκε, ὡς διηγεῖτο ἀργότερα ὁ ἴδιος, ὅτι εἶδεν ἀνθρωπίνην σκιάν, εἰς προβολὴν τρόπον τινὰ ἱσταμένην, καὶ τείνουσαν ἐγκαρσίως μακρόν τι ὡς ρόπαλον ἢ κοντάριον πρὸς τὸ μέρος αὐτοῦ. Πρέπει δὲ νὰ ἦτο τουφέκιον.
Ὁ μπαρμπα-Πύπης ἐνόησεν ἀμέσως τὸν κίνδυνον. Χωρὶς νὰ κινηθῇ ἄλλως ἀπὸ τὴν θέσιν του, ἔτεινε τὴν χεῖρα πρὸς τὸν ἄγνωστον κ᾽ ἔκραξεν ἐναγωνίως:
― Φίλος! καλός! μὴ ρίχνῃς…
Ὁ ἄνθρωπος ἔκαμε μικρὸν κίνημα ὀπισθοδρομήσεως, ἀλλὰ δὲν ἐπανέφερε τὸ ὅπλον εἰς εἰρηνικὴν θέσιν, οὐδὲ κατεβίβασε τὴν σκανδάλην.
― Φίλος! καὶ τί θέλεις ἐδῶ; ἠρώτησε μὲ ἀπειλητικὴν φωνήν.
― Τί θέλω; ἐπανέλαβεν ὁ μπαρμπα-Πύπης. Κάθουμαι καὶ φουμάρω τὸ τσιγάρο μου.
― Καὶ δὲν πᾶς ἀλλοῦ νὰ τὸ φουμάρῃς, ρέ; ἀπήντησεν αὐθαδῶς ὁ ἄγνωστος. Ηὗρες τὸν τόπον, ρέ, γιὰ νὰ φουμάρῃς τὸ τσιγάρο σου!
― Καὶ γιατί; ἐπανέλαβεν ὁ μπαρμπα-Πύπης. Τί σᾶς ἔβλαψα;
― Δὲν ξέρω ἐγὼ ἀπ᾽ αὐτά, εἶπεν ὀργίλως ὁ ἀγρότης· ἐδῶ εἶναι ἀποθήκη, ἔχει χόρτα, ἔχει κι ἄλλα πράματα μέσα. Μόνον κόττες δὲν ἔχει, προσέθηκε μετὰ σκληροῦ σαρκασμοῦ, ἐγελάστηκες.
Ἦτο πρόδηλον ὅτι εἶχεν ἐκλάβει τὸν γηραιὸν φίλον μου ὡς ὀρνιθοκλόπον, καὶ διὰ νὰ τὸν ἐκδικηθῇ, τοῦ ἔλεγεν ὅτι τάχα δὲν εἶχεν ὄρνιθας, ἐνῷ κυρίως ὁ ἀγρονόμος διὰ τὰς ὄρνιθάς του θὰ ἐφοβήθη καὶ ὡπλίσθη μὲ τὴν καραβίναν του.
Ὁ μπαρμπα-Πύπης ἐγέλασε πικρῶς πρὸς τὸν ὑβριστικὸν ὑπαινιγμόν.
― Σὺ ἐγελάστηκες, ἀπήντησεν· ἐγὼ κόττες δὲν κλέφτω οὔτε λωποδύτης εἶμαι· ἐγὼ πηγαίνω στὸν Πειραιᾶ ν᾽ ἀκούσω Ἀνάσταση στὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα.
Ὁ χωρικὸς ἐκάγχασε.
― Στὸν Περαία! Στὸν Ἁι-Σπυρίδωνα; Κι ἀπὸ ποῦ ἔρχεσαι;
― Ἀφ᾽ τὴν Ἀθήνα.
― Ἀπ᾽ τὴν Ἀθήνα; Καὶ δὲν ἔχει ἐκεῖ ἐκκλησίες, ν᾽ ἀκούσῃς Ἀνάσταση;
―Ἔχει ἐκκλησίες, μὰ ἐγὼ τὸ ἔχω τάξιμο, ἀπήντησεν ὁ μπαρμπα-Σπύρος.
Ὁ χωρικὸς ἐσιώπησε πρὸς στιγμήν. Εἶτα ἐπανέλαβε:
― Νὰ φχαριστᾷς, καημένε…
Καὶ τότε μόνον κατεβίβασε τὴν σκανδάλην καὶ ὤρθωσε τὸ ὅπλον πρὸς τὸν ὦμόν του.
― Νὰ φχαριστᾷς καημένε, τὴν ἡμέραν ποὺ ξημερώνει αὔριο, εἰδεμή, δὲν τό ᾽χα γιὰ τίποτες νὰ σ᾽ ἐξαπλώσω δῶ χάμου. Τράβα τώρα!
Ὁ γέρων Κερκυραῖος εἶχεν ἐγερθῆ καὶ ἡτοιμάζετο ν᾽ ἀπέλθῃ, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη νὰ μὴ δώσῃ τελευταίαν ἀπάντησιν.
― Κάνεις ἄδικα καὶ συχωρεμένος νά ᾽σαι ποὺ μὲ προσβάλλεις, εἶπε. Σ᾽ εὐχαριστῶ ὣς τόσο ποὺ δὲ μὲ ἐτουφέκισες, ἀλλὰ νὸν βὰ μπένε… δὲν κάνεις καλὰ νὰ μὲ παίρνῃς γιὰ κλέφτη. Ἐγὼ εἶμαι διαβάτης κ᾽ ἐπήγαινα, σοῦ λέω, στὸν Πειραιᾶ.
―Ἔλα, σκόλα, σκόλα τώρα, ρέ…
Καὶ ὁ χωρικὸς στρέψας τὴν ράχιν εἰσῆλθεν ἀνατολικῶς διὰ τῆς θύρας τοῦ περιβόλου κ᾽ ἔγινεν ἄφαντος.
Ὁ γέρων φίλος μου ἐξηκολούθησε τὸν δρόμον του.
* * *
Τὸ συμβεβηκὸς τοῦτο δὲν ἐμπόδισε τὸν μπαρμπα-Πύπην νὰ ἐξακολουθῇ κατ᾽ ἔτος τὴν εὐσεβῆ του συνήθειαν, νὰ καταβαίνῃ πεζὸς εἰς Πειραιᾶ, νὰ προσέρχηται εἰς τὸν Ἅγιον Σπυρίδωνα καὶ νὰ κάμνῃ Πάσχα ρωμέικο.
Ἐφέτος τὸ μεσοσαράκοστον μοὶ ἐπρότεινεν, ἂν ἤθελα, νὰ τὸν συνοδεύσω [ἐφέτος] εἰς τὴν προσκύνησίν του ταύτην. Θὰ προσεχώρουν δὲ εἰς τὴν ἐπιθυμίαν του, ἂν ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν δὲν εἶχα τὴν συνήθειαν νὰ ἑορτάζω ἐκτὸς τοῦ Ἄστεως τὸ ἅγιον Πάσχα.
(1891)

Οι πάντες μιλάνε για τρίτο μνημόνιο.

 


«Οι χρηματοδοτικές ανάγκες για τα επόμενα δύο έτη είναι πολύ υψηλές. Θα υπάρχει ανάγκη για χρηματοδότηση». Δεν μασάει τα λόγια του ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ.

Σκιές στους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς ρίχνουν αναλυτές και ξένοι οίκοι σχετικά με την πορεία της ελληνικής οικονομίας, θεωρώντας δεδομένη...
τη λήψη ενός νέου δανείου. Μόλις μία εβδομάδα μετά την επιστροφή της χώρας στις αγορές ομολόγων, σειρά εκθέσεων ξένων οίκων εκφράζουν έντονες αμφιβολίες σχετικά με το κυβερνητικό «success story», καθώς εκτιμούν ότι τα δύσκολα δεν πέρασαν, με την ύφεση να συνεχίζει να αποτελεί βόμβα στα θεμέλια του ελληνικού προγράμματος.

Μαζί με τους ξένους οίκους, στο ίδιο μήκος κύματος αμφισβήτησης της κυβερνητικής αισιοδοξίας για έξοδο από την κρίση και τέλος των Μνημονίων κινούνται και οι ξένοι αξιωματούχοι. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, οι δηλώσεις του επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ.

Ο κ. Ντάισελμπλουμ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της δημοπρασίας των ελληνικών ομολόγων δήλωσε επιφυλακτικός, τονίζοντας ότι δεν ταυτίζεται με τους υπεραισιόδοξους ανθρώπους, που λένε ότι αυτό είναι το τέλος του ελληνικού προβλήματος, καθώς όπως είπε η Ελλάδα έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει.

Οι δηλώσεις Ντάισελμπλουμ προφανώς και δεν ήταν τυχαίες, καθώς Κομισιόν και ΔΝΤ θέλουν να γίνει ξεκάθαρο στην Ελλάδα ότι για να υπάρξει συμφωνία για τη διαχείριση του χρέους, ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο, πρέπει να ολοκληρωθεί η συμφωνία και για το νέο δάνειο, η οποία θα συνοδεύεται με ακόμα ένα κείμενο γεμάτο με νέες δεσμεύσεις που πρέπει να υπογράψει η κυβέρνηση.

Το μήνυμα του κ. Ντάισελμπλουμ ήταν σαφές. «Η ελληνική κυβέρνηση φιλοδοξεί να μη χρειαστεί ένα νέο πρόγραμμα (στήριξης), αλλά εάν δει κανείς το μέγεθος του κρατικού χρέους και τις αναχρηματοδοτικές της ανάγκες για τα επόμενα δύο χρόνια, εξακολουθεί ακόμη να υπάρχει μια μείζων πρόκληση για την Ελλάδα», ανέφερε ο ίδιος.

Αντίστοιχες δηλώσεις έκανε και ο Ρεζά Μογκαντάμ, επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ: «Οι χρηματοδοτικές ανάγκες για τα επόμενα δύο έτη είναι πολύ υψηλές. Θα υπάρχει ανάγκη για χρηματοδότηση».

Στις δηλώσεις των δύο αξιωματούχων ήρθαν να προστεθούν και οι εκτιμήσεις γερμανικών think tanks (μεταξύ αυτών το DIW του Βερολίνου, το WIFO, το Ifo και το Πανεπιστήμιο του Κιέλου), τα οποία εκτιμούν ότι δεδομένης της εικόνας της ελληνικής οικονομίας και σε συνδυασμό με το γεγονός πως η χώρα έχει μεγάλες ανάγκες αναχρηματοδότησης χρέους τη διετία 2015-2016, η Ελλάδα δεν θα καταφέρει λόγω «οικονομικής αδυναμίας» να καλύψει τις ανάγκες χρηματοδότησης από τις αγορές. Ως εκ τούτου, θεωρείται ότι την εξεταζόμενη περίοδο θα απαιτηθεί χρηματοδοτική συνδρομή από τους εταίρους, αναφέρουν οι Γερμανοί.

Πλέον θεωρείται δεδομένο ότι οι εταίροι-δανειστές θέλουν να «δέσουν» τη χώρα με ακόμα ένα Μνημόνιο, ώστε να διασφαλίσουν ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει την πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων και παράλληλα θα εξασφαλιστεί η αποπληρωμή των υφιστάμενων δανείων, με αποτέλεσμα αμέσως μετά την ανακοίνωση της Eurostat για το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος, στις 23 Απριλίου, η συζήτηση που θα ξεκινήσει για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους να συνδέεται άμεσα με τη λήψη ακόμα ενός δανείου.

Πηγή:  enet.gr

Ευχές...

 

Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερες ευχές..

από το περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΡΗΝΟΣ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ: Ναζιστες έπνιξαν στο αίμα την ανάσταση στο Σλαβιανσκ.

ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΡΗΝΟΣ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ: Ναζιστες έπνιξαν στο αίμα την ανάσταση στο Σλαβιανσκ.

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Απριλίου 20, 2014
20140420-091324.jpg
Πέντε νεκροί απο ανανδρη επίθεση σε οδόφραγμα δημοκρατών απο τους φασιστες του Κιέβου!
Σαν βόμβα εχει σκάσει η είδηση στην Ρωσία απο την δολοφονική επίθεση 5 αυτοκινήτων σε άοπλους διαδηλωτές ενώ αυτή την στιγμή Ρώσοι 
δημοσιογράφοι πηγαίνουν στο νοσοκομείο της πόλης για να ελέγξουν την κατάσταση.
Ειναι δεδομένο πως αυτή η φρικτή ενέργεια δεν θα μείνει αναπάντητη…

ΚΑΛΟΙ “ΣΑΜΑΡΕΙΤΕΣ” ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΛΑΡΙΣΗΣ: Η Χ.Α ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΡΟΦΙΜΑ ΣΤΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ ΑΘΗΝΑΙΟΥΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΛΑΘΡΟΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΑΜΙΝΗΣ “ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ” ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ ΚΡΕΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΨΥΡΡΗ (ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ MAKELEIO.GR)

 

Δημοσιεύθηκε: 18/04/2014 20:56
x7

Με τη συμμετοχή εκατοντάδων Ελλήνων πραγματοποιείται η εορταστική διανομή τροφίμων στα γραφεία της Τ.Ο. Αθηνών στον Σταθμό Λαρίσης.
x
Μοιράζονται τόνοι από τρόφιμα (αρνί, αυγά, τσουρέκι, κοτόπουλο, πατάτες) για το εορταστικό τραπέζι των Ελλήνων που δοκιμάζονται από τα ασφυκτικά μνημονιακά μέτρα.
x2
Την ίδια ώρα  που η Χρυση Αυγή μοιράζει τρόφιμα,  ότι στην πλατεία Ψυρρή έχουν συλλάβει παραγωγούς κρέατος από τη Νάξο που πουλούσαν αμνοερίφια όπως κάθε χρόνο από το 1995.
x3
x4
x5
x6
x7
x8
Δηλαδή την ώρα που οι αλλοδαποί κάνουν “πάρτι” σε όλη την Αθήνα  του λαθροδημάρχου Καμίνη, γίνονται συλλήψεις ΕΛΛΗΝΩΝ παραγωγών κρέατος από τη Νάξο στου Ψυρρή. Τους απομάκρυνε η αστυνομία από την πλατεία και δεν έλειψαν και οι συλλήψεις! Μπράβο κ.Καμίνη!
Στις παρακάτω βλέπετε εικόνες από πώληση παραδοσιακών προιόντων τυριά, κρασί κτλ.
psiri1
psiri2
psiri3
psiri4
psiri5
Διαβάστε επίσης:

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης για τον αποκλεισμό της Σαμπιχά από τον ΣΥΡΙΖΑ, κατόπιν παρέμβασης της Άγκυρας!!!

 

«Προοδευτική» μούργα
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Το έχω πει σε φίλους βουλευτές, έναν του ΣΥΡΙΖΑ κι έναν του ΚΚΕ. Αν η Αριστερά έπιανε σωστά τα εθνικά θέματα και το λαθρομεταναστευτικό, τότε η Δεξιά θα ερχόταν σε δύσκολη θέση. Δεν ξέρω ποιος τους τυφλώνει πιο πολύ, ο Θεός ή ο…Λένιν, πάντως ιδίως ο Αλέξης στη Θράκη σέρνεται σαν σκυλί πίσω από τον αραμπά του προξενείου.

Η Σαμπιχά Σουλεϊμάν είναι μουσουλμάνα Ρομά από το Δροσερό Ξάνθης. Εχει ιδρύσει τον Σύλλογο Γυναικών «ΕΛΠΙΔΑ» και αγωνίζεται μέσα σε ένα πολύ εχθρικό περιβάλλον. Είναι κόκκινο πανί για το φασισταριό της Αγκυρας στη Θράκη και τους παρενδυτικούς Ελληνες, που ξύνουν κάθε τόσο την πόρτα του προξενείου με τα μπροστινά πόδια τους για λίγη στήριξη στις διάφορες εκλογές. Και πώς να μην είναι κόκκινο πανί, όταν από διεθνή βήματα έχει δηλώσει περήφανη που είναι Ελληνίδα κι έχει καταγγείλει τον καταπιεστικό ρόλο των μηχανισμών του προξενείου στην περιοχή. Μέχρι σωματική επίθεση έχει δεχτεί. Για τις ύβρεις και τις συκοφαντίες δεν το συζητάω. Συχνά συμμετέχουν και ελληνόφωνοι «προοδευτικοί», χρήσιμοι και δουλοπρεπείς ηλίθιοι των παρακρατικών μηχανισμών του τουρκικού ισλαμοφασισμού στη Θράκη.

Ακουσα λοιπόν με έκπληξη πριν από λίγες μέρες ότι η Σαμπιχά θα είναι υποψήφια ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Η έκπληξή μου ήταν ευχάριστη, αν και θα προτιμούσα αυτή η γενναία γυναίκα να είναι στο δικό μας ψηφοδέλτιο, γιατί θεώρησα ότι ίσως κάποιοι στην Κουμουνδούρου είχαν αρχίσει να παίρνουν μυρωδιά τι συμβαίνει στη μεθόριο. Κι εγώ θα ήθελα όλα, μα όλα τα κόμματα να έχουν μία, ενιαία κι αδιαίρετη εθνική στάση στα ζητήματα της Θράκης. Ονειρο τρελό, όνειρο απατηλό. Ηδη την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές διαβάζω για τη βέβαιη απόσυρση της υποψηφιότητάς της. Ξεσηκώθηκε όλο το σκυλολόι των μπράβων του προξενείου και τα ελληνόφωνα γιουσουφάκια του, μαζί με τους κομματικούς. Τη βαφτίζουν μέχρι «ακροδεξιά»! Γιατί; Γιατί δεν δέχτηκε ποτέ να γίνει όργανο του πρωτόγονου και γενοκτόνου φασισμού που εκπροσωπεί ο τουρκισμός, είτε ως κεμαλισμός είτε ως ισλαμοφασισμός του Ερντογάν, δηλώνει Ελληνίδα και καταγγέλλει την καταπίεση των Ρομά και των Πομάκων από τα παρακρατικά δίκτυα της Αγκυρας στη Θράκη. Δηλαδή λέει την αλήθεια. Οι αληθινοί φασίστες κατηγορούν αυτήν που υπερασπίζεται τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι αληθινοί φασίστες βρίζουν το θύμα τους!

Αν δεν το έχετε καταλάβει, είναι γενικότερο το φαινόμενο. Είναι μια γενικότερη επίθεση όλων των χιμπαντζήδων της «προόδου» και της «πολιτικής ορθότητας». Εχουν σηκωθεί τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Απλά εκεί στη Θράκη είναι χυδαιότερο, ακόμη πιο βρόμικο και με άμεση ανάμειξη της φωλιάς των φιδιών, του άντρου του ισλαμοφασισμού, που υποδύεται το προξενείο. Με απλά λόγια, στη Θράκη όποιος αντιστέκεται στον τουρκικό σοβινισμό και στα επεκτατικά σχέδιά του βαφτίζεται «ακροδεξιός», «εθνικιστής», «φασίστας» κ.λπ. Πού; Στη Θράκη!

Με αφορμή τη χρυσαυγειάδα και την μπαλτακειάδα, το ίδιο γίνεται και στας Αθήνας. Ο,τι κι όποιος είναι απέναντι στην ψωραλέα διεθνιστική αντίληψή τους, στον τουρκικό επεκτατισμό ή στον σοβινισμό των Σκοπιανών επιγόνων των συνεργατών του Χίτλερ του VMRO βαφτίζεται «ακροδεξιός». Απλά πράγματα. Θεωρείς ότι υπάρχει τουρκική απειλή, ότι οι πεσόντες πιλότοι μας δεν αυτοκτόνησαν; Διαφωνείς με το νταβατζιλίκι της Αγκυρας στην Θράκη; Είσαι «ακροδεξιός». Διαφωνείς με την παραβίαση των δικαιωμάτων των Ρομά και των Πομάκων με τον συνεχιζόμενο καταπιεστικό εκτουρκισμό τους; Είσαι πάλι «ακροδεξιός». Τολμάς να μην είσαι τροτέζα του Σχεδίου Ανάν, να αρνείσαι την εφαρμογή απαρτχάιντ στην Κύπρο, όπου οι Τούρκοι θα είναι οι λευκοί κι οι Ελληνες οι μαύροι; Τολμάς να μην ευθυγραμμίζεσαι στο ζήτημα αυτό με τα τουρκικά και αγγλοαμερικανικά συμφέροντα; Είσαι «ακροδεξιός», φίλε μου, και μπορούν να σου το βεβαιώσουν όλοι οι υποψήφιοι της Θρούμπας και τα γκαρσόνια στο Ντα Κάπο, που έχουν μια γνωριμιά με όλη τη βιοχλαπάτσα της καθ’ ημάς δουλόφρονος «προόδου».

Ο μεγαλύτερος δουλέμπορος και με το αζημίωτο διακινητής λαθρομεταναστών είναι το τουρκικό κράτος. Ολοι κάνουν την πάπια γι’ αυτό. Ιδίως δε η «πεφωτισμένη πρόοδος» Κολωνακίου κι Εξαρχείων. Δεν βγάζουν κιχ. Είναι επομένως σιωπηροί συνένοχοι του μεγάλου δουλεμπόρου και των οργάνων του, κρατικών αξιωματούχων και μαφιόζων, που στην Τουρκία είναι ένα πράγμα και σφιχταγκαλιασμένο. Το καταγγέλλεις αυτό; Καταγγέλλεις ως άθλια την πολιτική στάση «μπάτε, σκύλοι, αλέστε» και ζητάς καταστολή της αθρόας εισόδου λαθρομεταναστών, που δεν δικαιούνται πολιτικό άσυλο και με τα ψευδή αιτήματά τους καθυστερούν αυτούς που όντως δικαιούνται άσυλο; Είσαι κι εσύ «ακροδεξιός», «φασίστας» κ.λπ.

Αδέρφια, είναι σαν κάποιος να ανάδεψε τον πάτο και να βγήκε όλη η μούργα επάνω, και μάλιστα μας ζητάει και τα ρέστα. Αλλά για φανταστείτε να λέγανε ότι είμαστε σαν του λόγου τους; Πώς θα ξεπλέναμε τέτοια ντροπή; Θα μου πείτε, γιατί δεν μας λες για την αμηχανία και την υποχωρητικότητα της άλλης πλευράς; Εχουμε πει πολλά, αλλά λίγη υπομονή. Από 26/5 θα κάνουμε ταμείο. Καλή Ανάσταση, με υγεία κι αξιοπρέπεια.

κυριακάτικη δημοκρατία

Το Άγιο Φως ας φωτίσει τις ψυχές των "συστημικών" υβριστών της Ορθοδοξίας (vid)

 
Αλγεινές εντυπώσεις έχουν προκαλέσει στον κόσμο της Ορθοδοξίας αλλά και οργή μεταξύ των πιστών τόσο οι δηλώσεις του στελέχους του "Ποταμιού" Ν.Δήμου, όσο και της βουλευτού της ΝΔ Φ.Πιπιλή, και του στελέχους της ΔΗΜΑΡ Ανδρεα Παπαδόπουλου μνηστήρα της οικογένειας Μητσοτάκη και μη θρησκευόμενου.
 
Παρά τις εμετικές δηλώσεις των στελεχών της ΝΔ, της ΔΗΜΑΡ , και του "Ποταμιού" και ότι δεν υπήρξε ούτε μια δήλωση αποδοκιμασίας από τον Α.Σαμαρά για την Φ.Πιπιλή καθώς και των υπολοίπων πολιτικών "γιγάντων" Δήμου και Παπαδόπουλου, η έλευση του Αγίου Φωτός,ζέστανε τις παγωμένες από την οικονομική εξαθλίωση ψυχές των Ελλήνων.
 
Το αμφιβόλου θρησκευτικής συνειδήσεως πολιτικό μας σύστημα κατάφερε να δείξει την αμετροέπειά του και την αλαζονεία του λίγες μέρες πριν την Ανάσταση του Κυρίου μας με τις γνωστές δηλώσεις του Νίκου Δήμου "περί απάτης του Αγίου Φωτός" και με την δήλωση της Φ.Πιπιλή η οποία πήρε το μέρος του Ν.Δήμου, και ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο την "καθαίρεση" του μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιου, επειδή επέπληξε τον Ν.Δήμου.
 
Τέτοιες μερες όλο και πιο συχνά νεοταξίτικα κέντρα προσπαθούν να χτυπήσουν την Ορθοδοξία μας, τον πυλώνα του Έθνους μας μαζί με τον έτερο πυλώνα τον Αρχαιοελληνισμό. Διάφοροι με αμφίβολες προθέσεις προσπαθούν να διαχωρίσουν την μια και αδιαίρετη μακραίωνη ιστορία του Έθνους.
 
H βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και στενή συνεργάτης και φίλη του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, Φωτεινή Πιπιλή, στρέφεται κατά της Ορθοδοξίας και υπερασπίζεται τις απόψεις του Νίκου Δήμου και του "Ποταμιού" κατά του Αγίου Φωτός, προφανώς απηχώντας τις θέσεις του κόμματός της και του πρωθυπουργού Α.Σαμαρά!
 
Κάλεσε τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να καθαιρέσει τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιο με αφορμή την επίθεση που εξαπέλυσε ο πρώτος κατά του Ν.Δήμου και της "Ποταμιάς" που χαρακτηρίσει "δήθεν Άγιο Φως" την φλόγα της Ορθοδοξίας από τους Άγιους Τόπους!
 
Υπενθυμίζουμε ότι ο Ν.Δήμου είχε πει σε άρθρο του  ότι «Όσο πλησιάζει το Πάσχα και σκέπτομαι πως πάλι θα ξοδέψουμε χρήματα για να φέρουμε το (δήθεν) Άγιο Φως και να το υποδεχθούμε με τιμές αρχηγού κράτους, γίνομαι εμμανής αντικληρικός».
 
«Μακαριώτατε αρχιεπίσκοπε. Η βλασφημία του Αμβροσίου μας σοκάρισε. Δεν ταιριάζουν στην ορθοδοξία τα φασιστοειδή», έγραψε η βουλευτής στο Twitter νωρίς σήμερα το μεσημέρι, ενώ σε δηλώσεις της στο Mega τόνισε ότι "οι ιερείς δεν πρέπει να μιλούν με φασιστοειδή τρόπο καθώς κάνουν ζημιά στην εκκλησία".
 
Αλλά φαίνεται ότι γενικά στη ΝΔ έχουν πρόβλημα με το Αγιο Φως. Δείτε τι λέει κι πώς τοποθετείτε για την "απάτη" του Αγίου Φωτός σε μια παλαιότερη εκπομπή του ο υπουργός Υγείας, Αδωνις Γεωργιάδης.
 
 
Παραθέτουμε το βίντεο από την περσινή τελετής αφής του Αγίου Φωτός στον Πανάγιο Τάφο που δείχνει τον Ναυπλιώτη Ιορδάνη Δαμιανό να πιάνει την φωτιά από τα κεριά και να μην καίγεται. 
 
Μία ακόμη πολύ μεγάλη απόδειξη ότι το Άγιο Φως δεν είναι απάτη, όπως υποστηρίζουν με φανατισμό οι Νίκος Δήμου, Άδωνις Γεωργιάδης, Φωτεινή Πιπιλή.
 
Το βίντεο (στο έκτο λεπτό) τον δείχνει να πιάνει την φωτιά από τα κεριά και να μην καίγεται! Το στιγμιότυπο έχει προκαλέσει τόσο μεγάλη εντύπωση, που έχει αναπαραχθεί ακόμα και από το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο CNN.
 
 
Το Άγιο Φως κατέφθασε πριν από λίγο στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος όπου το υποδέχθηκε το διακλαδικό τιμητικό άγημα, ψάλοντας τον Εθνικό Ύμνο.
 
Με τιμές αρχηγού κράτους υποδέχθηκε η ελληνική πολιτεία το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα, το οποίο έφτασε με καθυστέρηση δύο ωρών.
 
Το Άγιο Φως μετέφερε ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου Αρχιμ. Δαμιανός Πάνου, συνοδεία του Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεωργίου και του Υφυπουργού Εξωτερικών κ. Κυριάκου Γεροντόπουλου.
 
Ο πρώτος που παρέλαβε το Άγιο Φως ήταν ο οικείος Μητροπολίτης της περιοχής, Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος.
 
Επίσης οι στρατιώτες και οι Εύζωνες έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο, ενώ στη συνέχεια με πομπή πέρασαν μπροστά από το άγημα.
 
"Με την χάρη του Θεού και την μέριμνα της Ελληνικής Κυβερνήσεως παραλάβαμε και φέτος το Πανάγιο Φως από την Αγία Γη", ανέφερε μεταξύ άλλων ο Έξαρχος Αρχιμ. Δαμιανός.
 
Σε άλλο σημείο τόνισε: "Από την Μητέρα των Εκκλησιών ο Σεπτός Προκαθήμενος Πατριάρχης Θεόφιλος και σύμπασα η Αγιοταφιτική Αδελφότητα στέλνουν εγκάρδιες ευχές, προς την Ελληνική Κυβέρνηση για την άριστη οργάνωση της μεταφοράς από τον Πανιέρο Ναό της Αναστάσεως και απο εδώ για τα διάφορα μέρη της Ρωμιοσύνης."
 
"Ας υποδεχθούμε λοιπόν το Πανάγιο Φως που πηγάζει από τον τάφο του Κυρίου μας, με πίστη και ελπίδα, ακούγοντας την χαρμόσυνη παραίνεση του υμνωδού -φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ - καλή Ανάσταση σε όλους", πρόσθεσε κλείνοντας ο Έξαρχος.
 
Σας παραθέτουμε και την αφή του Αγίου Φωτός στα Ιεροσόλυμα
 
 
Eίθε το Φως της Αναστάσεως να φέρει και την Ανάσταση του Έθνους. Ο Κύριος μεθ'ημών ουδείς καθ'ημών
 
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ευρωπαϊκή Ενωση, Ελλάδα και τα ευρωψηφοδέλτια της ...συμφοράς!!!


Σάββας Καλεντερίδης
Από τη στήλη αυτή της εφημερίδας μας έχουμε υποστηρίξει ότι το εγχείρημα της Ε.Ε. είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο φιλόδοξα εγχειρήματα ειρήνης και συνεργασίας κρατών και εθνών στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι στα σημερινά σύνορα μεταξύ Γερμανίας - Ολλανδίας - Βελγίου - Γαλλίας έχουν χυθεί ποταμοί αίματος σε πολεμικές συγκρούσεις που ξεσπούσαν περίπου ανά εικοσαετία επί δυο αιώνες, ενώ μετά την ίδρυση της Ενωσης Ανθρακα και Χάλυβα - ΕΟΚ - Ε.Ε. δεν έχει πέσει ούτε μία σφαίρα, δεν έχει χυθεί ούτε μία σταγόνα αίμα.
Αποφεύγοντας την αναφορά στα άλλα θετικά, εν όψει των ευρωεκλογών, είναι χρήσιμο και παραγωγικό να αναφερθούμε στις αρνητικές πτυχές και στα χαρακτηριστικά της Ε.Ε., που επηρεάζουν τα κράτη-μέλη και τις κοινωνίες και θέτουν σε κίνδυνο το πιο φιλόδοξο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό εγχείρημα της Ιστορίας.

Τα θεμέλια της σημερινής μορφής της Ε.Ε. τέθηκαν με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ (1992), την τρίτη κατά σειρά θεμελιώδη συνθήκη με την οποία ολοκληρώθηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση ως σύγχρονος θεσμός, μετά τη Συνθήκη της Ρώμης (1957) και την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986).

Με τη Συνθήκη του Μάαστριχ, την οποία υπέγραψε ο σημερινός πρωθυπουργός ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, θεσμοθετήθηκαν οι όροι και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα οικοδομούνταν οι τρεις πυλώνες του νέου οικοδομήματος, της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας και της συνεργασίας στους τομείς της Δικαιοσύνης και των Εσωτερικών Υποθέσεων, ενώ διατηρούνταν το «ισότιμον» των κρατών-μελών, ανεξαρτήτως μεγέθους.

Αν κάποιος θέλει να εντοπίσει τις αιτίες για τα σημερινά καλά και κακά της Ε.Ε., θα πρέπει να τις αναζητήσει στις δομικές αδυναμίες ή στις λανθασμένες προβλέψεις της συγκεκριμένης συνθήκης. Οσον αφορά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν κυρίως οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, μετά την υιοθέτηση του ευρώ, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτά οφείλονται στα «Κριτήρια Σύγκλισης» που προέβλεπε η Συνθήκη του Μάαστριχτ και στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκαν τα πολιτικά και οικονομικά πράγματα κυρίως οι χώρες του Νότου, που εδώ και μια τετραετία σπαράσσονται από τεράστια οικονομικά προβλήματα.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, αν και γνώριζε από το 1992 ότι για να μπορέσει να υιοθετήσει το κοινό νόμισμα και να σταθεί όρθια στο νέο περιβάλλον της ευρωζώνης θα έπρεπε να προσαρμοστεί σε δύο βασικά ζητούμενα, που ήταν το δημόσιο χρέος να είναι μικρότερο από το 60% και τα ελλείμματα του Προϋπολογισμού μικρότερα από 3% του ΑΕΠ, οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν ό,τι ακριβώς έπρεπε για να οδηγηθεί η χώρα στα βράχια.

Φυσικά, θα πρέπει να επισημάνουμε και το γεγονός ότι η Ελλάδα, από το 1981 και εντεύθεν, κάνοντας κατά κανόνα ατυχέστατες (sic) επιλογές σε επίπεδο επιτρόπων, στελεχών της Ε.Ε. και ευρωβουλευτών, ήταν κατά βάση απούσα από τα κέντρα αποφάσεων της ΕΟΚ - Ε.Ε., απούσα από τις κρίσιμες αποφάσεις και φυσικά απούσα και από τις διεργασίες συγγραφής των άρθρων της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Αλλωστε, αν είναι ορθά όσα ισχυρίζεται έμπειρος διπλωματικός συντάκτης, σχεδόν ποτέ η Ελλάδα δεν συμμετείχε ενεργώς στις διαδικασίες συγγραφής των άρθρων διεθνών συνθηκών που την αφορούσαν. Απλά υπέγραφε!

Για τους παραπάνω λόγους, αλλά και για μια σειρά άλλους που παραλείπονται στο παρόν άρθρο, είναι πλέον προφανές ότι η Ε.Ε. πρέπει να αλλάξει, αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει και να μακροημερεύσει. Γι’ αυτό οι ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014 είναι ούτως ή άλλως κρίσιμες για την ίδια την Ε.Ε. και πολλαπλώς κρίσιμες για την πατρίδα μας.

Πολλοί από εκείνους που μέχρι τώρα και επί δεκαετίες στήριζαν το ευρωπαϊκό όραμα στην Ελλάδα σταδιακά χάνουν την πίστη τους και γίνονται αυτό που λέμε ευρωσκεπτικιστές, αφού βλέπουν το όραμά τους να μετατρέπεται σε εφιάλτη. Αυτήν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στις Βρυξέλλες, όπως συνάγεται από τις μέχρι τώρα κινήσεις τους, αδυνατούν να διαχειριστούν τα πολιτικά κόμματα της χώρας μας.

Παρότι η σταυροδοσία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, ακυρώνεται και αυτό στην πράξη από τον αχαρακτήριστο τρόπο με τον οποίο γίνεται η επιλογή των υποψήφιων ευρωβουλευτών.

Μια απλή μελέτη των βιογραφικών των ανθρώπων που έχουν επιλεγεί για να συμμετέχουν ως υποψήφιοι στις ευρωεκλογές πείθει ακόμα και τον πιο καλόπιστο ότι και πάλι η εκπροσώπησή μας σε γενικές γραμμές θα είναι κατώτερη των εξαιρετικά κρίσιμων περιστάσεων.

Από την άλλη πλευρά, η ποιότητα του πολιτικού λόγου που εκφέρεται από κόμματα και υποψηφίους, με αφορμή τις ευρωεκλογές, επιτείνει τους φόβους για την κατρακύλα της χώρας και σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Και όλα αυτά σε μια περίοδο που Ελλάδα και Ευρώπη χρειάζονται μεγάλους άνδρες και πολιτικούς, με εθνικό και ευρωπαϊκό όραμα, οι οποίοι θα βοηθήσουν την πατρίδα μας να ξανασταθεί στα πόδια της και να ανακτήσει το «ισότιμον» στην Ε.Ε.
 κυριακάτικη δημοκρατία

O μύθος της επαναπροσέγγισης ή πως θα χαρίσουν την Κύπρο στην Τουρκία…

 

O μύθος της επαναπροσέγγισης ή πως θα χαρίσουν την Κύπρο στην Τουρκία…
Ήταν ένας δημοσιογράφος, ονόματι νομίζω, Χαραλάμπους (αλλά σίγουρα όχι ο Πάμπος της Αλήθειας και σημερινός έμμισθος κονδυλοφόρος του Προεδρικού) που έκανε το πιο ακριβές και εύστοχο σχόλιο, όταν τον Απρίλιο του 2003 ένας πολιτικά απελπισμένος Ραούφ Ντενκτάς πήρε το πράσινο φως από την Άγκυρα και άνοιξε το περιβόητο οδόφραγμα στο Λήδρα Πάλας, δίδοντας έτσι τόπο στην οργή των Τουρκοκυπρίων που ένοιωθαν ότι ο Ντενκτάς και οι ομοϊδεάτες του τους απέκλειαν το μέλλον, καταδικάζοντας τους στην εσωστρέφεια και τη αυτοαπομόνωση.

Έγραψε τότε ο Χαραλάμπους (;) ένα σύντομο σχόλιο διατυπώνοντας την πιο απλή αλήθεια: ότι σε μια μέρα “κατέρρευσε ο μύθος της επαναπροσέγγισης” που καλλιεργείτο ευλαβικά και με το αζημίωτο για δεκαετίες, ώστε όταν φθάσει η ευλογημένη εκείνη “ώρα”, να επικρατήσουν η πολιτική ωριμότητα, η σύνεση, η ανοχή, ο πλουραλισμός και όχι ο εθνισμός, ο ατταβισμός και ο ρεβανσισμός.

Στη δεκάτη επέτειο, στις 23 Απριλίου 2013, η Τουρκοκυπριακή εφημερίδα Γενί Ντουζέν κυκλοφόρησε με τίτλο “10 χρόνια, 22 εκ. διελεύσεις”. Και επεξήγησε ότι σε αυτό το διάστημα κατεγράφησαν 8 εκατ. διελεύσεις Ελληνοκυπρίων και 14(!) εκατ. διελεύσεις Τουρκοκυπρίων.
Πέρασαν, υπογράμμισε ο αρθρογράφος και σχολιογράφος της εφημερίδας, Tζενκ Μουτλούγιακαλι, 10 χρόνια πέρα-δώθε χωρίς να σημειωθούν προβοκάτσιες και χωρίς ν´ανοίξει η μύτη κανενός. Και καταλήγει διερωτώμενος γιατί υπάρχουν στρατοί στη Κύπρο, ποιόν προφυλάσσουν από ποιους, και ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούν.

Πέρασε ένα ακόμη έτος από τότε και, με αναγωγή, θα πρέπει οι διελεύσεις να αγγίζουν τα 25 εκ. Καταγράφεται ένα μόνο θύμα, πολιτικό όμως. Είναι ο Αρχηγός της Κυπριακής Αστυνομίας, που εκπαραθυρώθηκε από τον Πρόεδρο (δεν το αξιολογώ) με αφορμή (αλλά ίσως όχι αιτία) το γνωστό επεισόδιο στη Λεμεσό όπου περιθωριακά στοιχεία αποπειράθηκαν, ανεπιτυχώς, να αποτρέψουν πολιτική εκδήλωση με κεντρικό ομιλητή τον Τουρκοκύπριο πολιτικό ηγέτη Ταλάτ.

Το πρόβλημα στη Κύπρο υπήρξε από καταβολής του κράτους, ένα κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα. Σε στρατηγικό επίπεδο αφορά, μέχρι και τις μέρες μας, τον έλεγχο ολόκληρης της Μεσογείου η οποία, στο πλαίσιο πλανητικών σχεδιασμών, δεν θεωρείται καν θάλασσα αλλά αυτοκινητόδρομος για την προβολή, όπως και την αντιπαραβολή, ισχύος στην Αφρική, την Ευρασία και στο κρίσιμο υποσύστημα της Μέσης Ανατολής. Σε περιφερειακό επίπεδο δεν εμπλέκει μόνο τους παραδοσιακούς ανταγωνιστές Ελλάδα και Τουρκία. Εμπλέκει άμεσα το Ισραήλ, εμπλέκει την Αίγυπτο, εμπλέκει την Συρία. Και σε τοπικό επίπεδο αφορά στην εσωτερική νομή της εξουσίας ανάμεσα στην πλειοψηφούσα κοινότητα και τη μειοψηφούσα.

Το πρόβλημα στη Κύπρο δεν είναι ψυχολογικό, δεν είναι διαπροσωπικό, δεν αφορά στην έλλειψη εμπιστοσύνης, δεν είναι μεταφυσικό. Στη Κύπρο δεν χρειάζονται “focus groups”, δεν χρειάζονται “two step” διαδικασίες, δεν χρειάζονται οι εξ’ Εσπερίας καθηγητές των “social communications” (όρος πού την δεκαετία του 1950 αντικατέστησε, για ευνόητους λόγους, τον όρο “psychological warfare”), δεν χρειάζονται ΠΡΙΑ και ΜΙΑ και λοιπά ενεργούμενα όπως το International Crisis Group ή τα UNOPS με τα δεκάδες παρακλάδια τους. Αν όλα αυτά χρειάζονται, δεν είναι για να παράξουν “λύση” αλλά για να διαιωνίζουν την κατάσταση με τη μορφή μιας ατέρμονης διαδικασίας διότι, πώς να γίνει, χρειάζονται ακόμη λίγο “εκδημοκρατισμό” οι ιθαγενείς, λίγο ακόμη και θα είναι έτοιμοι για όλες τις μελλοντικές προκλήσεις.

Αν σε κάτι χρειάζονται είναι για να δικαιολογούν τη ύπαρξη μιας παρασιτικής τάξης, ξένης και ντόπιας, που αυτοπροβάλλεται, αυτοπαραμυθιάζεται και η οποία συνεχώς παραγοντίζει, πάντοτε με το αζημίωτο, ότι θα “εξανθρωπίσουν” και θα “εκπολιτίσουν” τους ιθαγενείς ώστε να μπορούν να στέκονται στα δικά τους πολιτικά πόδια. Το φαινόμενο αυτό των πολιτικών “φωταδιστών” δεν περιορίζεται στη Κύπρο. Είναι διεθνές, αφορά πολλά διεθνή ζητήματα, όπως π.χ. αυτό του πυρηνικού αφοπλισμού, αλλά διέπεται από το ίδιο σκεπτικό του οικονομικού παρασιτισμού και πολιτικού παραγοντισμού.

Τα τελευταίο δείγμα γραφής των παραπάνω νοοτροπιών είναι, βέβαια, το επικείμενο ταξίδι των Κυπρίων διαπραγματευτών στη Νότια Αφρική για να παρακολουθήσουν διάλεξη ενός λευκού πρωταγωνιστή στην κατάλυση του ρατσιστικού καθεστώτος και στη πολιτική συμφιλίωση μαύρων και λευκών που ακολούθησε. Ήταν το ταξίδι αυτό εισήγηση των αμερικανών, ώστε οι δυο κύπριοι διαπραγματευτές να αντλήσουν “μαθήματα” από την εμπειρία των Νοτιοαφρικανών. Εδώ διερωτάται κανείς πραγματικά αν πρόκειται για περίπτωση μαύρου χιούμορ. Όπως πολλοί σχολίασαν σκωπτικά, ποια είναι τα μαθήματα που θα αντληθούν; Πώς καταργήθηκε το ρατσιστικό καθεστώς και επικυρώθηκε πανηγυρικά η καθολική δημοκρατική αρχή “ένας άνθρωπος, μια ψήφος”, ή θα αντληθούν μαθήματα από την ανάποδη; Πώς δηλαδή οικοδομήθηκε το ρατσιστικό καθεστώς, παραπλήσιο του οποίου επιχειρείται να οικοδομηθεί και στη Κύπρο και πώς αυτό να γίνει “δημοκρατικά” αποδεκτό;

Πέραν της αυτοπροβολής υπάρχει για τη πλευρά μας προστιθέμενη αξία για το ταξίδι στην Νότιο Αφρική; Αναγνωρίζω ότι ο δικός μας διαπραγματευτής δεν μπορούσε, για λόγους σκοπιμότητας, να μην ανταποκριθεί στη πρόσκληση για παρουσία στην εκδήλωση. Αλλά αντίθετα με τον ομόλογο του, που ανέδειξε το γεγονός και τη συμμετοχή του ως μείζον, ο δικός μας όφειλε να ακολουθήσει την διπλωματική συνταγή ότι η σιωπή είναι χρυσός και να μην καλλιεργεί και αυτός τον πολιτικό παραλογισμό, ότι το πρόβλημα στη Κύπρο δεν είναι πολιτικό αλλά πρόβλημα καχυποψίας και ότι ταξίδια τύπου Νοτίου Αφρικής συμβάλουν στη θεραπεία του.

Έχουμε τέλος και τον επιτάφιο στην εκκλησία του Ξορινού στο Βαρώσι που παρουσιάζεται ως πρωτοφανές γεγονός διότι θα λειτουργήσει η συγκεκριμένη εκκλησία μετά από 57 χρόνια. Είναι λένε μεγάλο επίτευγμα στο δρόμο για την “συμφιλίωση” αλλά και “θαύμα”, κατά ένα ιερωμένο. Με όλο το σεβασμό προς τους πιστούς και τους καλοπροαίρετους, δεν μπορούν να είναι θαύματα τα αυτονόητα. Γιατί δεν ανοίγει και ο δρόμος Λάρνακας Λευκωσίας κοντά στο χωριό Πυρόϊ; Χρειάζεται και εκεί θαύμα; Δεν θα συμβάλει μια τέτοια κίνηση στη συμφιλίωση και επαναπροσέγγιση; Και εάν ναι, γιατί δεν γίνεται; Ποιος από αυτούς που κόπτονται να μας “επαναπροσεγγίσουν” θα απαντήσει;

Χρειάζεται πράγματι μεγάλη προσπάθεια και ταχυδακτυλουργική επιδεξιότητα, για να μην βλέπεις αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου. Και στην Κύπρο όλο το ζήτημα της “επαναπροσέγγισης ” έχει γίνει υποκατάστατο της πολιτικής πραγματικότητας. Και αυτή είναι, η κατεξοχήν πολιτική διάσταση του προβλήματος και η βούληση της μιας πλευράς να επιβάλει, μέσω καταναγκασμού και με όπλο την επιθετική διάταξη 40 και πλέον χιλιάδων στρατιωτών, την δική της ηγεμονική ειρήνη και συνάμα την δική της “ιστορική” θεώρηση.

www.philenews.comwww.mignatiou.com

Σκοτείνιασε ο ουρανός, μα η Ανάσταση είναι κοντά, μην το ξεχάσεις ό,τι κι αν γίνει…

 

Λίγο πριν την ανάσταση… όχι την δική μας, ούτε της πατρίδας. Λίγο πριν την ανάσταση Εκείνου που θυσιάστηκε για εμάς. Εκείνου που σταυρώθηκε για εμάς… εμείς περιμένουμε κι εκλιπαρούμε για βοήθεια, χωρίς να τολμάμε να βοηθήσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς…

Αναρωτιέμαι… Αξίζουμε την ανάσταση, τη στιγμή που μόλις ξεκινήσαμε τον δικό μας Γολγοθά; Αξίζουμε την ανάσταση όταν δεν αντέχουμε ούτε στην ιδέα της σταύρωσής μας;

Μεγάλα λόγια, κούφια λόγια… Γεμίσαμε με αυτά τις ζωές μας… Και περιμένουμε χωρίς κόπο, χωρίς πόνο, χωρίς σπόρο να υπάρξει καρπός…
Είναι μακριά η ανάστασή μας, γιατί τίποτε δεν μάθαμε από την μέχρι σήμερα πορεία μας…
Δεν συμβιβαστήκαμε με όσα ζήσαμε, με όσα κάναμε, με όσα λάθη επιτρέψαμε να συμβούν…
Κι ακόμη και σήμερα περιμένουμε έναν σωτήρα που θα πάψει ως δια μαγείας τα όσα συμβαίνουν… Κι όλοι μας ξέρουμε πως ακόμη κι αν έρθει αυτός ο σωτήρας, δεν θα τον πιστέψουμε, θα τον χλευάσουμε και θα τον διώξουμε…
Επειδή δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψέμα, επειδή δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε το σωστό από τα λάθος, επειδή δεν μάθαμε πως χωρίς κόπο τίποτε δεν κατορθώνεται, χωρίς πόνο τίποτε δεν κερδίζεται…

Τίποτε δεν μάθαμε από όσα έγιναν… Στον ίδιο δρόμο πορευόμαστε, στον δρόμο της καταστροφής μας, και μένουμε να κοιτάζουμε σιωπηλοί εκείνους που μας φορέσανε αόρατες αλυσίδες, εκείνους που εμπορεύτηκαν την ύπαρξή μας, εκείνους που βρώμισαν την πίστη μας την ίδια… Επειδή εμείς τους το επιτρέψαμε… Εμείς… Κανένας άλλος εκτός από εμάς, δεν τους πλήρωσε για να μας κάνουν δούλους…

Και τίποτε δεν μάθαμε από όσα ζούμε… Βουβοί μπροστά στον χαμό μας, στεκόμαστε άβουλοι να κοιτάζουμε τον όλεθρό μας κι ελπίζουμε στην ανάστασή μας αρνούμενοι να παλέψουμε για το δίκιο μας…
Και θά ‘ρθουν και πάλι οι ξεπουλητάδες με χάντρες και καθρέφτες για να μας γελάσουν και να τους εμπιστευτούμε πριν μας σπρώξουν στην κόλαση που ετοίμασαν για εμάς…
Και θά ΄ρθουν και πάλι οι πρόθυμοι, όπως πάντα, για να μας σβήσουν την ελπίδα, για να μας πάρουν και την πίστη μας, για να σκυλεύσουν την πατρίδα, για να βρωμίσουν τα άγια των αγίων μας…

Η Ανάσταση έρχεται μετά το μέγα μαρτύριο, μετά τον αγώνα, την πάλη πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό και μετά με όλους τους άλλους…
Η Ανάσταση θα έρθει σαν πυρωθεί το σίδερο για να πάρει τη μορφή που εμείς θέλουμε… Για να γίνει ρομφαία ή διαβήτης που θα χαράξουμε τη νέα μας πορεία, την πραγματική πορεία για την σωτηρία μας…
Και σαν τολμήσουμε να περάσουμε μέσα από το μαρτύριο για να γνωρίσουμε την αλήθεια, τότε θα αναστηθούμε από Εκείνον που πρώτος μας έδειξε τον δρόμο της οφελείας μας, από Εκείνον που μάτωσε για να μην ματώσουμε, από Εκείνον που έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία μας… Κι αυτή την υπογραφή δεν την παίρνει πίσω, αν εμείς τολμήσουμε να ζητήσουμε την Ελευθερία μας, μέσα από την Ανάστασή του…

Και τότε θα έρθει η στιγμή που ετούτα τα χώματα θα ξεράσουν όλους εκείνους που σήμερα τα βρωμίζουν με την ύπαρξή τους… εκείνοι που αδίστακτα ομολόγησαν πως θα συμμαχήσουν και με τον διάβολο για να μας κυβερνήσουν… Μόνο που ο διάβολος νικήθηκε κατά κράτος τόσο την ώρα της σταύρωσης, όσο και την στιγμή της Ανάστασής Του…

Καλή Ανάσταση να έχουμε πατριώτες…
Καλή δύναμη και κουράγιο την ώρα που οι δαίμονες θα κορυφώσουν το μαρτύριό μας…
Είμαστε ήδη νικητές και οι υποτακτικοί των δαιμόνων το γνωρίζουν και τρέμουν…

Μία ακόμη ανάσταση στην πατρίδα. Ρωτήστε όλους εκείνους που κάνουν την Ανάσταση μακριά της. Ρωτήστε τους πόσο άδειοι νιώθουν επειδή δεν βρίσκονται εδώ για να βιώσουν την Ανάσταση... που ίσως να είναι και η τελευταία, όλων μας. Γιατί με όσα αφήνουμε να γίνονται, αυτή η πατρίδα χάνεται, επειδή εμείς δεν είμαστε άξιοι να την κρατήσουμε...

Ανάσταση στον Αγ. Γεώργιο ΕΧΙΝΟΥ

 

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Απριλίου 20, 2014
20140420-081906.jpg
Πραγματοποιήθηκε στον Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου στον ΕΧΙΝΟ Ξάνθης η Λειτουργία της Ανάστασης, για τους άνδρες του ΤΕ ΕΧΙΝΟΥ, όπως και για τους άλλους εργαζόμενους στην Παραμεθόριο Περιοχή, όπου ιερούργησε προσωπικά ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθεωρίου, κκ. Παντελεήμων.
​​Στο εκκλησίασμα παρευρέθησαν ο Υποδιοικητής του Δ΄Σ. Στρατού 
Υποστράτηγος κ. Ιωσήφ Μαυράκης, ο Δκτής του ΤΕ Εχίνου, ο Δκτής του ΑΤ ΕΧΙΝΟΥ, Αξιωματικοί και Οπλίτες από τις Στρ. Μονάδες της περιοχής, ο Πρόεδρος του Παραρτήματος ΕΑΑΣ Ξάνθης, ο Πρόεδρος της Ενώσεως Αποστράτων Αστυνομικών κ. Θεοφάνης Καραμπιπέρης, όπως και ο Πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Ξάνθης κ. Θεόδωρος Ρωμανίδης που προσήλθαν Οικογενειακώς. Το ίδιο έπραξαν και άλλες Οικογένειες που αφίχθησαν μετά τέκνων από την Ξάνθη, στον ΕΧΙΝΟ, συνολικά γύρω στα 30 άτομα , για να εκκλησιαστούν και ταυτόχρονα να συμπαρασταθούν σε αυτούς που ‘’Φυλάνε Θερμοπύλες’’ στην Περιοχή.
​​Η ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική, ενώ με το ‘’δεύτε λάβετε φώς’’, ένας- ένας όλοι έλαβαν το ανέσπερο φως. Στη συνέχεια στον προαύλιο χώρο αναγνώσθηκε το Ιερό Ευαγγέλιο και όλοι μαζί έψαλλαν το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ , ενώ ταυτόχρονα ακούγονταν ο ήχος της καμπάνας και στο τέλος ‘’τσουγκρίσαμε’’ το παραδοσιακό ‘’ κόκκινο’’ αυγό ,που προσέφερε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, μαζί με τις ευχές του .
​​Οι επόμενοι εκκλησιασμοί στα Πομακοχώρια Ν. Ξάνθης , είναι στις :
​​22 Απρ. 2014(ΤΡΙΤΗ, από 17: 30) :
​​Εσπερινός στον Εορτάζοντα Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου, μέσα στο Φυλάκιο ‘’Υπτγου ε.α Δημ .Παπαποστόλου’’ στη ΓΛΑΥΚΗ.
- 26 Απρ. 2014 ( ΣΑΒΒΑΤΟ: ο ακριβής χρόνος θα καθοριστεί).
Πανηγυρικός Εορτασμός και Λιτανεία στον Ι.Ν.Αγ. Γεωργίου Εχίνου. Θα χοροστατήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθεωρίου, κκ Παντελεήμων.
Γράφει ο :Υποστράτηγος ε.α Γεώργιος Γεωργιάδης
Πρόεδρος ΤΣ/ΕΑΑΣ Ξάνθης
Συνημμένα : Φωτογραφίες από τη δραστηριότητα. ( μόνο ηλεκτρονικά)
20140420-081930.jpg

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΚΥΡ

Πάσχα και Μεγάλη Εβδομάδα: Έθιμα και Συμβολισμός

 

Αναρτήθηκε από τον/την netakias.com στο Απριλίου 19, 2014

Καμία γιορτή στο Χριστιανικό ημερολόγιο δεν είναι πλουσιότερη σε συμβολισμό από το Πάσχα. Σε αντίθεση με τη θλίψη και το πένθος που καλύπτουν τη Μεγάλη Εβδομάδα, οι ακτίνες του ανατέλλοντος Ηλίου εξαγγέλλουν την Κυριακή του Πάσχα ότι ο Χριστός, Ανέστη.

Η Ανάσταση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην Ιστορία.
Είναι αυτό που διαφοροποιεί τον Χριστιανισμό από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία. Η «Ανάσταση του Χριστού» συμβολίζει τη θέωση, τη διάβαση από το θάνατο στη ζωή, συμβολίζει την ανάσταση της δικής μας ταπεινήςυπόστασης, σημαίνει την ελπίδα για τη δική μας θέωση. Μέσω της Ανάστασης αποκτά άλλο νόημα η Ζωή και ο Θάνατος. Δεν είναι πλέον ο θάνατος το τέλος της παρούσας ζωής, αλλά ο προσωρινός αποχωρισμός της ψυχής από το σώμα, σαν ένας προσωρινός ύπνος. Ο Χριστός άνοιξε τις πύλες του Άδη, αναστήθηκε και μαζί Του ανάστησε τον Αδάμ και την Εύα ελευθερώνοντάς τους από την κατάρα του προπατορικού αμαρτήματος. Αναστήθηκε και τη φθορά της φύσης τη μετάλλαξε σε αφθαρσία. Μέσω της θυσίας του, στο σταυρό των τεσσάρων στοιχείων που συνθέτουν την ύλη, πήρε πάνω του τις αμαρτίες της ανθρωπότητας και, έδωσε μια ακόμη ευκαιρία για τη σωτηρία του δικού μας πνεύματος. Μέσω του δρόμου της αγάπης και της θυσίας μας έδειξε το δρόμο για την αθανασία, για την ελευθερία του Πνεύματος.
Ο όρος Πάσχα προέρχεται από το αραμαϊκό πασ’ά και το εβραϊκό πέσαχ που σημαίνουν πέρασμα, κατά την οποία γιόρταζαν την απελευθέρωση των Ιουδαίων από τους Αιγυπτίους. Κάποιοι μελετητές έχουν προτείνει ως προέλευση του εβραϊκού όρου ξένη ετυμολογία, όπως η ασσυριακή πασαχού(πραύνω) ή η αιγυπτιακή πασ’ (ανάμνηση) ή πεσ’αχ (πλήγμα). Πάντως, η Βίβλος συσχετίζει το πέσαχ με το ρήμα πάσαχ που σημαίνει είτε «χωλαίνω», είτε «εκτελώ τελετουργικό χορό γύρω από τη θυσία», είτε μεταφορικά, «εκφεύγω», «διέρχομαι», «απαλλάσσω». Ίσως και από το ελληνικό ρήμαπάσχειν προς τιμή των παθών του Ιησού Χριστού. Το Πάσχα προϋπήρχε ως έθιμο στην αρχαία Αίγυπτο, όπου την άνοιξη γιόρταζαν το Πισάχ, δηλ. τη διάβαση του Ήλιου από τον ισημερινό και πιο συγκεκριμένα την εαρινή ισημερία. Από τους Αιγύπτιους πήραν οι Εβραίοι πολλά εθιμικά στοιχεία καθώς και το έθιμο του Πάσχα.
Το Πάσχα ή κοινώς «Πασχαλιά» και «Λαμπρή», είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας, όπως αντίστοιχα στους Καθολικούς είναι τα Χριστούγεννα. Γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας της 21ης Μαρτίου. Αποτελεί το γεγονός της ανάστασης του Ιησού Χριστού που πιστεύεται πως έγινε το 33 μ.Χ. Με τον όρο Πάσχα αναφερόμαστε είτε στη Μεγάλη Εβδομάδα μέχρι το Σάββατο της Διακαινησίμου, είτε στην περίοδο των 50 ημερών που ολοκληρώνουν την Πεντηκοστή.
Στην Αγγλία καθώς και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, η Μέρα του Πάσχα γιορταζόταν κάποτε με το άναμμα μεγάλων φωτιών. Αυτό σηματοδοτούσε την ανανέωση της ζωής με την επιστροφή της άνοιξης. Ανάμεσα στους Γερμανούς, Ολλανδούς και Σουηδούς μπορούμε να δούμε ακόμη αυτό το έθιμο με τις φωτιές. Μερικές φορές μια κούκλα, που συμβόλιζε το χειμώνα, καιγόταν στη φωτιά ή πεταγόταν στο νερό, θυμίζοντάς μας το γνωστό Κάψιμο του Ιούδα.
Η περίοδος της νηστείας που ακολουθείται το Πάσχα ονομάζεται Μεγάλη Σαρακοστή. Τη λέμε Μεγάλη για να την ξεχωρίσουμε από τη νηστεία των Χριστουγέννων η οποία χαρακτηρίζεται ως Μικρή. Γίνεται εις ανάμνηση της σαρανταήμερης νηστείας του Χριστού στην έρημο και καθιερώθηκε τον 4ο αιώνα. Η αρχική της διάρκεια ήταν έξι εβδομάδες ενώ στη συνέχεια προστέθηκε άλλη μία. Σήμερα η Μεγάλη Σαρακοστή ξεκινά την Καθαρά Δευτέρα και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο. Στη διάρκειά της δεν επιτρέπεται η κατανάλωση κανενός ζωικού προϊόντος. Εξαίρεση αποτελούν η ημέρα του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου και η Κυριακή των Βαΐων όπου επιτρέπονται τα ψάρια.
Το Σάββατο πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα, είναι αφιερωμένο στην Ανάσταση του Λαζάρου. Είναι το τρίτο θαύμα ανάστασης που έκανε ο Ιησούς Χριστός. Πριν από το Λάζαρο, είχε αναστήσει την κόρη του Ιαείρου και το γιο της χήρας στην πόλη Ναΐν.
Στον Χριστιανισμό η ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός που έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία παίζοντας το ρόλο μιας έμπρακτης προφητείας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Λάζαρος μας παρουσιάζεται στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας αναστημένος, ως προάγγελος της νίκης του Χριστού επί του θανάτου, όπως ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, παραμονές των Θεοφανείων, προανήγγειλε τον Επιφανέντα Χριστό.
Πέρα όμως από τον πρωταρχικό αυτό χαρακτήρα της, η ανάσταση του Λαζάρου έχει και κάποιες δευτερεύουσες πτυχές. Η ανάσταση του Λαζάρου αναγγέλλει την ανάσταση των νεκρών, ως αποτέλεσμα της Αναστάσης του Ιησού. Το Σάββατο του Λαζάρου είναι, κατά κάποιο τρόπο, η εορτή όλων των νεκρών. Μας δίνει την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε και να συγκεκριμενοποιήσουμε την πίστη μας στην Ανάσταση. Είναι κάποιες φορές που και μια πνευματική ανάσταση φαίνεται εξίσου αδύνατη, όπως και η ανάσταση του Λαζάρου.
Η ανάσταση του Λαζάρου γινόταν στην Ελληνιστική Αίγυπτο ως μία έκδοση του Μυστηρίου της Ανάστασης που πραγματοποιόταν στα Ελευσίνια Μυστήρια. Οι Αιγύπτιοι διαφοροποιήθηκαν στην ερμηνεία της Ανάστασης και προώθησαν τα μυστήρια του Λαζάρου όπου Λάζαρος, είναι η Αιγυπτιακή μούμια!
Στη Λέσβο, τη Θράκη, τη Σκύρο, την Κρήτη, την Κύπρο κ.α. υπάρχουν έθιμα που αναπαριστούν την ανάσταση του Λαζάρου, συνδεμένα με την πάλη ανάμεσα στο Χειμώνα και την Άνοιξη. Στους Ρωμαίους συναντάμε τη θεά Φλώρα (ή Χλωρίδα). Η θεά της Άνοιξης έκανε τα λουλούδια να ανθίζουν και τους αγρούς να καρποφορούν. Στην αρχή του Μαΐου διοργάνωναν τα Φλωράλια, γιορτή προς τιμήν της Θεάς, που χάριζε στους ανθρώπους και στη φύση την άνθηση, την νιότη και τον έρωτα.
Στους Φινλανδούς υπήρχε ένα θεϊκό ζευγάρι ο Ράουμ και η Ούκκο που κάθε χρόνο την άνοιξη γιόρταζαν τον ιερό τους γάμο, μετά από τον οποίο καρποφορούσαν οι αγροί. Το χειμώνα οι σκοτεινές δυνάμεις τους χώριζαν και την άνοιξη τους έσμιγαν ξανά.
Στην αρχαία Ελλάδα η εναλλαγή των εποχών του χρόνου σχετιζόταν με τον μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης, όπου ο Άδης την έκλεψε κάνοντας σύζυγό του, βυθίζοντας τη Δήμητρα σε απέραντη θλίψη. Γιαυτό και ο Δίας αποφάσισε η Περσεφόνη μισό χρόνο να μένει με τον Άδη, στον κάτω κόσμο (Φθινόπωρο – Χειμώνας) και μισό χρόνο να επιστρέφει στη μητέρα της, στον επάνω κόσμο (Άνοιξη – Καλοκαίρι).
Όπως η φύση «κοιμάται» κατά την διάρκεια του χειμώνα και αναγεννιέται την άνοιξη, έτσι και ο πνευματικός μας εαυτός, αυτός ο ιερός εσώτερος εαυτός πέφτει σε λίθη, σταυρώνεται στην ύλη και τα πάθη του φυσικού μας σώματος. Χρειάζεται λοιπόν να θυμηθούμε την ύπαρξη του πνευματικού μας εαυτού, και να τον αναγεννήσουμε όπως ξαναζωντανεύει η φύση την Άνοιξη, όπως ανασταίνεται ο Λάζαρος, όπως ανεβαίνει στον επάνω κόσμο η Περσεφόνη.
Οι Τελετές της Μεγάλης Εβδομάδος
Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα, από την Κυριακή των Βαΐων μέχρι το Μεγάλο Σάββατο και ονομάζεται «Μεγάλη», γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο. Γιορτάζονται με ξεχωριστό τρόπο σε όλη την Ελλάδα τα πανάρχαια έθιμά της αν και με μικρές διαφοροποιήσεις σε κάποιες περιοχές.
Η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί διασκευή της εβραϊκής γιορτής «Άζυμα», που διαρκούσε επτά ημέρες και πιστεύεται πως ήταν αγροτική γιορτή. Διατηρούσαν την πίστη πως, όταν αρχίσει να χρησιμοποιείται η νέα σοδειά δεν πρέπει να υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης από την παλιά ζύμη. Γι’ αυτό και κρατούσαν μια διακοπή 7 ημερών, όσες δηλαδή και οι ημέρες του Πάσχα. Αυτό μας θυμίζει και τις πληγές που θέριζαν τους Αιγύπτιους όπου, λίγες μέρες πριν από την Έξοδο, ο Μωυσής πρόσταξε στο λαό του: «Επτά ημέρες θα τρώτε άζυμα, από την πρώτη μέρα θα εξαφανίσετε το προζύμι από τα σπίτια σας, διότι όποιος φαει ένζυμα η ψυχή του θα εξολοθρευτεί».
Οι τελετές της Μεγάλης Εβδομάδος κυρίως προέρχονται από τα Ιεροσόλυμα. Σύντομα υιοθετήθηκαν σε ποικίλες μορφές σε όλη την Εκκλησία, μια που η εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο (288-337 μ.Χ.) ενθάρρυνε τους προσκυνητές να την επισκέπτονται. Η υποστήριξη του Αυτοκράτορα και της μητέρας του Αγίας Ελένης, προκάλεσε το χτίσιμο πολλών εκκλησιών σημαδεύοντας ιερές τοποθεσίες των Ευαγγελίων. Περιέλαβαν, ιδιαιτέρως την Εκκλησία του Παναγίου Τάφου και την Εκκλησία της Γέννησης στην Βηθλεέμ. Στην Αγία Ελένη αποδίδεται η εύρεση του Τιμίου Σταυρού πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Χριστός.
Σώζεται μια σύγχρονη αναφορά των τελετών της Μεγάλης Εβδομάδας όπως πραγματοποιούνταν στο δεύτερο μισό του 4ου αιώνα Γνωστή ως Peregrinatio Etheriae, το «Προσκύνημα της Εθίρια». Πήρε την ονομασία της ηγουμένης ή καλόγριας του τάγματος, πιθανά Ισπανικής καταγωγής, η οποία έκανε εκείνη την εποχή προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Θα αναφέρουμε και τη δική της καταγραφή στην περιγραφή των τελετών της Μεγάλης Εβδομάδος.
«Σύμφωνα με την Εθίρια την Κυριακή των Βαΐων οι πιστοί συγκεντρώνονταν την εβδόμη ώρα εκείνης της ημέρας πάνω στο Όρος των Ελαιών, στην ανατολική πλευρά της Ιερουσαλήμ. Μετά από μια λειτουργία, οι πιστοί, οδηγούμενοι από τον Επίσκοπο, ακολουθούσαν τη διαδρομή που έκανε ο Χριστός από το Όρος των Ελαιών έως τη θριαμβευτική του είσοδο στα Ιεροσόλυμα. Συνοδεύονταν από παιδιά που κρατούσαν κλάδους Βαΐων ή ελιάς και φώναζαν: «Ευλογημένος είναι Αυτός που έρχεται στο Όνομα του Κυρίου». Η πομπή αργά έπαιρνε το δρόμο της μέσω της Ιερουσαλήμ προς την Εκκλησία του Παναγίου Τάφου. Η τελετή έληγε με προσευχές μπροστά από τη λειψανοθήκη του Τιμίου Σταυρού. Η Εθίρια περιγράφει ειδικές τελετές, αλλά επιβοηθητικής σημασίας, της Δευτέρας, Τρίτης και Τετάρτης της Μεγάλης Εβδομάδος. Σχετίζονταν με ιερές τοποθεσίες μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ. Αυτές δεν υιοθετήθηκαν στο μετέπειτα σχήμα της Μεγάλης Εβδομάδας».
Στο Μεσαίωνα σε άλλες περιοχές, η πομπή της Κυριακής των Βαΐων συνήθως γινόταν από τη μία εκκλησία στην άλλη, όπου τα βάγια ευλογούνταν και μοιράζονταν. Ο Χριστός αντιπροσωπευόταν στην πομπή από ένα βιβλίο του Ευαγγελίου, ή από έναν Εσταυρωμένο, ή από τα Άχραντα Μυστήρια. Μερικές φορές χρησιμοποιείτο μια σκαλισμένη φιγούρα, καθισμένη πάνω σε έναν ξύλινο γάιδαρο. Στις Βυζαντινές εκκλησίες έφεραν εικόνες. Η ευλογία και η διανομή των Βαΐων, μαζί με μια πομπή που τραγουδούσε παραμένουν τα κύρια χαρακτηριστικά των σύγχρονων τυπικών της Κυριακής των Βαΐων.
Ακολουθώντας το χριστιανικό συμβολισμό του Πάσχα, που για πρώτη φορά καθιέρωσε ο Απόστολος Παύλος, ας δούμε το συμβολισμό της κάθε ημέρας. Η Εκκλησία μας σύμφωνα με το τηρούμενο Μηναίο ή Μηνολόγιο, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας, δηλ. π.χ. την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ συμβολίζει τη Συναγωγή των Εβραίων και γενικά τη ζωή του Ισραηλινού λαού που ήταν άκαρποι από καλά έργα. Είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Ιωσήφ, του γιου του Ιακώβ, που αναφέρεται στη Παλαιά Διαθήκη και στην άκαρπη συκιά, που την καταράστηκε ο Χριστός και ξεράθηκε με ένα του λόγο.
Τη ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ αναβιώνουμε δύο παραβολές: των Δέκα Παρθένων που μας διδάσκουν να είμαστε γεμάτοι από πίστη, προνοητικότητα και φιλανθρωπία, και των Ταλάντων που μας διδάσκουν να είμαστε εργατικοί και πως πρέπει να καλλιεργούμε και να ενισχύουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ είναι αφιερωμένη στη αμαρτωλή γυναίκα που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, γιατί έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο. Ψάλλεται το περίφημο δοξαστικό τροπάριο της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής.
Τη ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ έχουμε : α) Τον Ιερό Νιπτήρα, β) Τον Μυστικό Δείπνο, γ) Την Προσευχή του Κυρίου, στο Όρος των Ελαιών και δ) την Προδοσία του Ιούδα και τη σύλληψη του Ιησού, την ανάκριση από τον Άννα, την άρνηση του Πέτρου και την καταδίκη του Χριστού από τον Καϊάφα.
Τη ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος, τελείται η «Ακολουθία των Παθών» θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Ιησού. Είναι αφιερωμένη στη Σταύρωση και την Ταφή του Χριστού.
Το ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ το πρωί γιορτάζουμε: α) την Κάθοδό Του στον Άδη και την Ανάστασή Του, έχουμε την λεγόμενη «1η Ανάσταση», την ζωηφόρο Ανάσταση, την ήττα του θανάτου και της φθοράς και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από το Πανάγιο Τάφο.
Την ΚΥΡΙΑΚΗ του ΠΑΣΧΑ περνάμε από τον πόνο, τη θλίψη των Παθών και της Σταύρωσης, στην αγαλλίαση και την ελπίδα που φέρνει η Ανάσταση. Τελείται ο «Εσπερινός της Αγάπης», όπου σε πολλές γλώσσες διαβάζεται το Ιερό Ευαγγέλιο και διατρανώνεται παγκοσμίως η εποχή της Αναστάσιμης ελπίδας. Μοιράζονται φύλλα δάφνης που συμβολίζουν την Νίκη του Θεανθρώπου απέναντι στο θάνατο. Έτσι ολοκληρώνεται ο κύκλος των καθημερινών ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας και της Ανάστασης.
Ενδεικτικά θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στο συμβολισμό ορισμένων ιδιαίτερων τυπικών της Μεγάλης Εβδομάδας.
Τη Μεγάλη Πέμπτη τον καιρό του «Προσκυνήματος της Εθίρια», η κύρια τελετή ήταν «μια νυχτερινή αγρύπνια πάνω στο Όρος των Ελαιών. Πρώτα, καθοδηγούμενοι οι πιστοί από τον Επίσκοπο, συγκεντρώνονταν σε μια εκκλησία που περιείχε μια σπηλιά, την οποία κατά την παράδοση είχε επισκεφθεί ο Χριστός εκείνη την ημέρα με τους μαθητές του. Από εκεί προχωρούσαν προς τον Τόπο της Ανάληψής Του. Με το πρώτο λάλημα του πετεινού κατέρχονταν στον Κήπο της Γεσθημανή όπου άναβαν 200 κεριά. Διαβαζόταν η αναφορά της σύλληψης του Χριστού, και προκαλείτο μεγάλος θρήνος. Η πομπή τότε επέστρεφε στην Ιερουσαλήμ ακριβώς μόλις σκοτείνιαζε και όλοι ξεκουράζονταν».
Οι τελετές της Μεγάλης Πέμπτης αναπόφευκτα πήραν μια διαφορετική μορφή από εκείνες που ελάμβαναν χώρα στην Ιερουσαλήμ. Στη Δυτική Εκκλησία η έμφαση τοποθετήθηκε στο Μυστικό Δείπνο. Στη Θεία Λειτουργία εκείνης της ημέρας χτυπούσαν τις καμπάνες στο «Δόξα εν Υψίστοις» και στη συνέχεια σιγούσαν μέχρι το Μεγάλο Σάββατο. Επειδή δεν καθαγιαζόταν Θεία Μετάληψη τη Μεγάλη Παρασκευή, μια επιπλέον Θεία Μετάληψη καθαγιαζόταν τη Μεγάλη Πέμπτη και αυτή χρησιμοποιείτο τη Μεγάλη Παρασκευή για τη Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων, μια συντομότερη μορφή Θείας Λειτουργίας. Αυτή μεταφερόταν με πομπή προς ένα Βωμό, μπροστά από τον οποίο οι πιστοί κρατούσαν αγρύπνια. Στους καθεδρικούς ναούς ευλογούνταν τα Άγια Έλαια. Ήταν σύνηθες επίσης να αδειάζουν τις κανάτες-αγιασματάρια του Αγιασμού και οι βωμοί πλένονταν τελετουργικά, αν και αυτό πολλές φορές γινόταν τη Μεγάλη Παρασκευή. Το Φιλί ή το Σημάδι της Ειρήνης, το τελετουργικό αγκάλιασμα μετά τον Αμνό του Θεού, παραλείφθηκε στη Θεία Λειτουργία επειδή θύμιζε το φιλί του Ιούδα. Η τελετή κατέληγε με τον νιπτήρα. Ετελείτο από επισκόπους ή ηγούμενους σε ανθρώπους κατώτερου βαθμού, σε ανάμνηση που ο Χριστός έπλυνε τα πόδια των μαθητών του στο Μυστικό Δείπνο. Ακόμη και σήμερα στην Πάτμο δώδεκα μοναχοί αναπαριστούν τους αποστόλους, και ο ηγούμενος πλένει τα πόδια τους στην κεντρική πλατεία της χώρας.
Τη Μεγάλη Πέμπτη, οι νοικοκυρές κατά παράδοση ετοιμάζουν τα τσουρέκια και βάφουν τα κόκκινα αβγά. Το αβγό συμβολίζει από την αρχαιότητα την ανανέωση της ζωής ενώ το κόκκινο χρώμα, το αίμα του Χριστού. Παλιότερα συνήθιζαν να τοποθετούν το πρώτο κόκκινο αβγό στο εικονοστάσι του σπιτιού για να ξορκίζουν το κακό. Σε κάποια χωριά, πάλι, σημάδευαν το κεφάλι και την πλάτη των μικρών αρνιών με την κόκκινη μπογιά που είχε χρησιμοποιηθεί για το βάψιμο των αβγών. Συνήθιζαν επίσης να φυλάσσουν μία από τις κουλούρες της Μεγάλης Πέμπτης στο εικονοστάσι για να προστατεύονται τα μέλη της οικογένειας από τα μάγια.
Τη Μεγάλη Παρασκευή, η επέτειος της Σταύρωσης, άρχιζε στην Ιερουσαλήμ τον 4ο αιώνα με προσευχές πριν την ανατολή στην αρχαία εκκλησία του Όρους Σιών, όπου, διασωζόταν η Στήλη της Μαστίγωσης: τοιουτοτρόπως θρηνούσαν το μαστίγωμα του Χριστού από τους στρατιώτες του Πιλάτου. Σύμφωνα με την Εθίρια, «η κύρια τελετή εκείνη την ημέρα λάμβανε χώρα στην Εκκλησία του Πανάγιου Τάφου. Εκτίθετο και λατρευόταν από τους πιστούς το υπόλειμμα του Τιμίου Σταυρού και στη συνέχεια ακολουθούσε μια τρίωρη Θεία Λειτουργία στην τοποθεσία του Γολγοθά, τον τόπο όπου σταυρώθηκε ο Χριστός».
Η Μεγάλη Παρασκευή αποτελεί για τους Χριστιανούς την πιο «θλιμμένη» ημέρα του χρόνου, ημέρα απόλυτης αργίας και νηστείας, οι καμπάνες της εκκλησίας κτυπούν με πένθιμο κτύπο. Ημέρα της κορύφωσης του θείου δράματος με την Αποκαθήλωση από το σταυρό και την Ταφή του Χριστού. Λόγω του πένθους της ημέρας οι νοικοκυρές δεν ασχολούνται με τις δουλειές του σπιτιού, αποφεύγοντας ακόμη και το μαγείρεμα. Με λουλούδια που μαζεύουν ή αγοράζουν πηγαίνουν στις εκκλησίες και στολίζουν τον Επιτάφιο. Αγριολούλουδα, παπαρούνες, βιολέτες, μαργαρίτες, δενδρολίβανα, σκυλάκια, ανεμώνες, πασχαλιές, κρίνους, άνθη λεμονιάς, τριαντάφυλλα κ.α. πλέκονται σε στεφάνια και γιρλάντες και ο Επιτάφιος γίνεται όλος μια κορόνα από άνθη, ενώ παράλληλα ψέλνουν το μοιρολόγι της Παναγίας. Τα λουλούδια του Επιταφίου ονομάζονται Χριστολούλουδα, Σταυρολούλουδα και τους αποδίδεται μεγάλη θαυματουργός Δύναμη. Παλιότερα, οι γυναίκες έφτιαχναν με αυτά φυλαχτά για τους ναυτικούς, ενώ ορισμένοι τα χρησιμοποιούσαν και σαν γιατρικό για τον πονοκέφαλο. Όταν ολοκληρωνόταν ο στολισμός, οι πιστοί προσκυνούσαν ενώ πέρναγαν τα παιδιά από κάτω «για να τους αγγίξει η χάρη». Το απόγευμα στην περιφορά του πιστοί ακολουθούν σε πομπή ενώ πολύς κόσμος περίμενε ολόγυρα για να προσκυνήσει καθώς γυναίκες έραιναν την πομπή με αρώματα. Αλλού, κατά την περιφορά του Επιταφίου στους δρόμους της πόλης ή του χωριού έκαναν τρεις φορές το γύρω της εκκλησίας. Άλλοτε όταν υπήρχαν περισσότερες από μία εκκλησίες, οι Επιτάφιοι συγκεντρώνονταν στην κεντρική πλατεία και έψαλλαν όλοι οι πιστοί θρήνους.
Αυτή την ημέρα πολλοί πίνουν ξύδι, ενώ στην Κρήτη, βράζουν σαλιγκάρια και πίνουν το πικρό ζουμί τους, αλλού δε βάζουν τίποτα στο στόμα τους. Επίσης, σε πολλά χωριά οι άντρες δεν ασχολούνται με μαστορέματα και ιδιαίτερα με καρφώματα που παραπέμπουν στον τρόπο θανάτου του Χριστού.
Υπάρχει μια παράδοση στην Εκκλησία μας όπου τελείται ένας τελετουργικός «Σεβασμός του Σταυρού», μερικές φορές ονομάζεται «έρποντας προς το Σταυρό», χαρακτηριστική ιεροτελεστία της Μεγάλης Παρασκευής. Κλήρος και άνθρωποι γονατίζουν και φιλούν έναν εσταυρωμένο τοποθετημένο πάνω στα σκαλιά του ιερού. Μετά από αυτήν την τελετή, ο Άρτος της Μετάληψης, τοποθετείται στο Βωμό για τη Λειτουργία των Προηγιασμένων. Ακολουθεί μια Τρίωρη Λειτουργία, όπως είχε αρχικά εκτελεστεί από τους Ιησουΐτες, και συνεχίζεται έως σήμερα σε πολλές εκκλησίες.
Υπήρχε ακόμη το έθιμο, στους δρόμους της Σεβίλλης, να κάνουν δημόσια μετάνοια για την ανθρώπινη αμαρτία όπου: οι μετανοούντες ντυμένοι με ολόμαυρους μανδύες ακολουθούσαν το ομοίωμα του Χριστού πάνω στο Σταυρό καθώς περιφερόταν στους δρόμους.
Το Μεγάλο Σάββατο, γνωστό επίσης ως Εσπέρα του Πάσχα, τιμά την ανάπαυση του σώματος του Χριστού μέσα στον τάφο. Η αγρύπνια του Πάσχα είναι αξιοσημείωτη για ένα περίπλοκο τυπικό, του οποίου το θέμα είναι το άναμμα της φλόγας ως ένα σύμβολο της Ανάστασης του Χριστού. Στην Ιερουσαλήμ, αυτή η Πασχαλινή φλόγα ανάβει από τον Πατριάρχη της μέσα στο Βωμό του Παναγίου Τάφου.
Στη σύγχρονη μορφή του τυπικού, η φλόγα ανάβει στη στεγασμένη πύλη της συσκοτισμένης εκκλησίας. Η πομπή κινείται μέσα στην εκκλησία, φωτισμένη από ένα κερί, μια δεύτερη ανάβει στον κυρίως ναό και μια τρίτη στο άδυτο. Η εστία της προσοχής τότε γίνεται η Πασχαλινή Λαμπάδα, ένα μεγάλο κερί τοποθετημένο στη βόρεια πλευρά του αδύτου. Αυτό το κερί, το οποίο αναφέρεται ως η άγια στήλη του φωτός, καθαγιάζεται δεόντως. Πέντε κόκκοι λιβάνι σε πυραμιδική μορφή εισάγονται σε αυτό, υποθετικά στη μνήμη των Πέντε Τραυμάτων του Χριστού. Το άναμμα της Πασχαλινής Λαμπάδας ακολουθείται από το άναμμα όλων των φώτων και κεριών της εκκλησίας και των πιστών καθώς επίσης και από το χαρούμενο χτύπημα των καμπάνων. Η ολοκλήρωση της Πασχαλινής Αγρύπνιας ακολουθείτο τους πρώτους καιρούς από την πρώτη Λειτουργία του Πάσχα την αυγή. Η Πασχαλινή Λαμπάδα είναι, συμπερασματικά, ένα σύμβολο του Χριστού. Με σημασία, σβήνεται την Εορτή της Ανάληψης του Χριστού, η οποία σηματοδοτεί τη φυσική του απόσυρση από τον κόσμο.
Το Μεγάλο Σάββατο οι ιερείς ντύνονται στα λευκά και σκορπούν βάγια και ροδοπέταλα, ενώ οι καμπάνες κτυπούν χαρούμενα και οι ψάλτες υμνούν την δόξα του Κυρίου. Σε πολλές περιοχές υπάρχει το έθιμο του «σεισμού» μιας αναπαράστασης του σεισμού που έγινε μετά την Ανάσταση, όπως περιγράφεται στην Βίβλο. Το εκκλησίασμα κτυπά τα στασίδια ρυθμικά, ενώ έξω το χάος βασιλεύει, με πυροβολισμούς, αυτοσχέδιες κροτίδες και πυροτεχνήματα. Αυτή είναι η τελετή της «Πρώτης Ανάστασης». Σύμφωνα με ένα άλλο έθιμο κλείνουν οι πόρτες της εκκλησίας και οι ιερείς, αφού κάνουν τρεις κύκλους την εκκλησία ψάλλοντας, κλωτσούν την κεντρική πόρτα να ανοίξει και μπαίνουν, τραγουδώντας τον ψαλμό «Άρατε Πύλας». Μια άλλη ιδιαίτερη παράδοση της Πρώτης Ανάστασης είναι το έθιμο του «πετάγματος των σταμνιών», που γίνεται στην Κέρκυρα. Οι ντόπιοι πετούν στάμνες από τα παράθυρά τους, και αυτά σπάζουν στο δρόμο. Κάποιες φορές οι στάμνες είναι γεμάτες νερό για να κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο.
Το βράδυ όλοι μαζεύονται στην εκκλησία κρατώντας από ένα κερί που θα το ανάψουν με το Άγιο Φως. Πριν τα μεσάνυχτα όλα τα φώτα του ναού σβήνουν και ο ιερέας εμφανίζεται στην Ωραία Πύλη προσφέροντας το Άγιο Φως σε όλους λέγοντας, «Δεύτε Λάβετε Φως». Αυτή η μοναδική φλόγα έρχεται κατ’ ευθείαν από τον Ιερό Τάφο του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, όπου ανάβει ως εκ θαύματος χωρίς καμία ανθρώπινη παρέμβαση. Αφού οι άνθρωποι λάβουν το φως, τα μεσάνυχτα, ο ιερέας παίρνει την ιερή εικόνα της ανάστασης και βγαίνει έξω από τον ναό. Η Δεύτερη Ανάσταση συμβαίνει μόλις πει ο ιερέας το «Χριστός Ανέστη». Και ακριβώς τότε στον περίβολο της εκκλησίας αρχίζει με βεγγαλικά και αυτοσχέδιες κροτίδες η γιορτή της Ανάστασης. Στην Καλαμάτα και σε άλλα μέρη της Μεσσηνίας ξεκινά ο γνωστός «σαϊτοπόλεμος»! Κατά την παράδοση η πρώτη σαΐτα κατασκευάστηκε στην επανάσταση του 1821. Τότε οι Μεσσήνιοι, μην έχοντας άλλο τρόπο να αντιμετωπίσουν τους Τούρκους, κατασκεύασαν κυλίνδρους με χοντρό χαρτόνι και τους γέμιζαν μπαρούτι. Αργότερα χρησιμοποίησαν τις σαΐτες για να γιορτάσουν την Ανάσταση. Στη συνέχεια δίνουν όλοι ευχές καθώς και το επονομαζόμενο «Φιλί της Αγάπης». Θεωρείται τύχη να φτάσει κάνεις σπίτι με το κερί του ακόμη αναμμένο! Με το «Άγιο Φως» των κεριών οι χριστιανοί κάνουν το σχήμα του σταυρού πάνω από την κεντρική τους πόρτα για καλή τύχη.
Ένα παρόμοιο φιλί δινόταν ακόμη και στην Επανάσταση, όταν οι Ρώσοι χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο με ένα εθιμοτυπικό φιλί, το οποίο επαναλαμβανόταν τρεις φορές προς τιμή της Τριάδας.
Οι τελετές της Μεγάλης Εβδομάδας, στο σύνολό τους, είναι βασικά ανακλητικές των Παθών και της Ανάστασης του Χριστού˙ αλλά όπως το τυπικό των αρχαίων μυστηριακών θρησκειών, αποσκοπούν στο να προωθήσουν στους πιστούς μια αίσθηση ταυτότητας με τον Χριστό στα όσα υπέφερε και στο θρίαμβό του πάνω στο θάνατο.
Το Πασχαλινό Τραπέζι και Άλλα Έθιμα
Τα Πασχαλινά φαγητά στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη προετοιμάζονται εκ των προτέρων, και ευλογούνται από τον παπά προτού τα δοκιμάσει κανείς. Η παράδοση του Πασχαλινού Αμνού εξασφαλίζει αξιοζήλευτη θέση στο Πασχαλινό τραπέζι, αν και σε μερικές χώρες ένα γλύκισμα μπορεί να γίνει το υποκατάστατό του. Στην Πολωνία το αρνί φτιάχνεται από βούτυρο και περιστοιχίζεται από πολυάριθμα πιάτα που περιέχουν ζαμπόν, ψητό μοσχάρι, λουκάνικο και άλλες λιχουδιές. Σαν γενικός κανόνας το τραπέζι διακοσμείται όμορφα με λινό τραπεζομάντιλο, λουλούδια και γιρλάντες.
Εθιμοτυπικά χρησιμοποιείτο μια εποχή το ξινό βότανο για να δώσει άρωμα στα Πασχαλινά κέικ και τις πουτίγκες. Σπάνια χρησιμοποιείται στις μέρες μας, εξαιτίας της πικρής του γεύσης που αρχικά συμβόλιζε τα πικρά βότανα του Εβραϊκού Πασχαλινό γεύματος. Στην Αγγλία μια κόκκινη ρέγγα, που μοιάζει σαν έναν άνθρωπο πάνω στη ράχη αλόγου, στη βάση ενός καλαμποκιού, τρώγεται την Ημέρα του Πάσχα, ενώ τα ραπανάκια ήταν η σπεσιαλιτέ της εποχής. Στην Πολωνία τα αγόρια της επαρχίας παίρνουν ένα δοχείο χυλού –φτιαγμένο από νερό αναμιγμένο με σίκαλη και μαγιά- και μια ρέγγα, και το κάνουν ταμπούρλο έξω από το χωριό πριν το θάψουν. Επειδή οι πιστοί ζούσαν με ελάχιστα την περίοδο της νηστείας, τα αγόρια διασκέδαζαν κάνοντας την κηδεία της τροφής.
Οι Ρώσοι ετοιμάζουν το πάσκα, ένα ψηλό, άκαμπτο ψωμί, φτιαγμένο με σπιτικό τυρί και ξερές σταφίδες γλασαρισμένο στη κορφή. Οι Ιταλίδες μητέρες δίνουν στα παιδιά τους τη τσιαμπέλα, ένα κέικ φτιαγμένο με ελαιόλαδο όπου: στα αγόρια δίνεται στο σχήμα ενός αλόγου, ενώ στα κορίτσια στο σχήμα ενός περιστεριού στολισμένο με πραγματικά φτερά. Τα παιδιά της Αυστραλίας παίρνουν ένα κέικ σε σχήμα φωλιάς γεμισμένο με αυγά. Μερικοί λόγιοι βλέπουν σε τέτοια εθιμοτυπικά γλυκίσματα τα υπολείμματα ενός παλαιού μαγικού τυπικού, όπου τελετουργικές προσφορές ψωμιού εξασφάλιζαν ευημερία στην κοινότητα και στη φυλή.
Μερικές φορές τα γλυκίσματα ήταν τμήμα μιας ελεημοσύνης ή φιλανθρωπικής διανομής, όπου εκπλήρωναν μια πραγματική ανάγκη σε καιρούς όπου η φτώχεια σήμαινε λιμοκτονία. Ελαφρώς διαφορετικές ήταν και οι Εκκλησιαστικές Μπύρες, που δίνονταν σε μερικά μέρη της Βρετανίας την ίδια εποχή. Στην Εβραϊκή γιορτή θυσιάζονταν αρνιά για να εορταστεί η απελευθέρωση του Ισραήλ από τη δουλεία στην Αίγυπτο, ενώ στη Χριστιανική παράδοση αντιπροσωπεύει ο πασχαλινός αμνός τον Χριστό. Μια άλλη άποψη τοποθετεί τον αμνό σε μια ποιμενική γιορτή, επρόκειτο για τη θυσία ενός αρνιού έτσι ώστε ο θεός των ποιμνίων-της γονιμότητας, να πάρει το μερίδιό του για να εξασφαλίσει τη γονιμότητα του ποιμνίου. Το αρνί τρωγόταν σε ένδειξη κοινωνίας με το θεό προστάτη.
Οι προετοιμασίες για το ορθόδοξο δείπνο της Ανάστασης ξεκινούν από το Μεγάλο Σάββατο το πρωί δίνοντας τέλος στη νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας. Αν και αρκετοί ήταν αυτοί που κάθονταν στην αναστάσιμη λειτουργία το βράδυ του Σαββάτου υπήρχαν πολλοί που κατέληγαν στο τραπέζι της αγάπης για την ελαφριά σούπα από κοτόπουλο, η οποία αντικαταστάθηκε σε πολλούς τόπους από την παραδοσιακή μας μαγειρίτσα, μια σούπα φτιαγμένη από τα σπλάχνα του αρνιού, ρύζι και αρωματικά βότανα αλλά και τα σκαλτσούνια ή μελιτίνια, τα συνοδευτικά γαρδουμπάκια, συκωταριά, ψητό κρέας, κόκκινα αυγά καθώς και πολλών άλλων φαγητών με τοπικό χαρακτήρα.
Το τραπέζι της Κυριακής του Πάσχα είναι από τα πλουσιότερα. Με αγάπη το γεμίζουν από όλα τα καλά, με λαμπροκουλούρες, καλτσούνια, λαζαράκια, τσουρέκια, αυγά κ.α. Όλοι μαζί, φίλοι και συγγενείς, ψήνοντας το αρνί ή το κατσίκι και το κοκορέτσι πίνουν και γλεντούν γιορτάζοντας την ανάσταση. Το αρνί αποτελεί ένα κατεξοχήν μυθικό σύμβολο, με την έννοια της αθωότητας και της αγνότητας κυρίως σε πνευματικό επίπεδο, έτσι με τον διαμελισμό του επιτρέπει στους ανθρώπους την επικοινωνία με αυτή την αγνότητα. Το «παραδοσιακό» Πασχαλινό τραπέζι διαφέρει από περιοχή σε περιοχή, αν και σε όλη τη χώρα αντικατοπτρίζει την ίδια αρχαία σοφία: «τίποτα δεν πάει χαμένο». Αν κάποιος έχει νηστέψει για 40 ολόκληρες ημέρες, απέχοντας από κρέας και γαλακτοκομικά, τότε η ιδέα να γευτεί και την τελευταία μπουκιά είναι ακόμη πιο σημαντική. Τέλος ένα έθιμο του Πάσχα που έρχεται από τα αρχαία χρόνια, πριν την γέννηση του Χριστού, είναι το διάβασμα της «κουτάλας» του αρνιού δηλ. της ωμοπλάτης του ζώου, που λεγόταν ότι με αυτό μπορούσε ο νοικοκύρης του σπιτιού να προβλέψει το μέλλον.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας διαβάζεται το Ευαγγέλιο της Ανάστασης σε εφτά γλώσσες. Αποτελεί τη «Λειτουργία της Αγάπης» και εκφράζει το ύψιστο μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού. Σε πολλές περιοχές βραδιάζοντας καίνε ένα ομοίωμα του Ιούδα. Οι νέοι φτιάχνουν το ομοίωμα από παλιά χαλιά, βάζουν στα χέρια του τα τιμαλφή της προδοσίας, μια σακούλα με 30 νομίσματα, και το κρεμούν στην αυλή μέχρι να καεί.
Η ανανέωση και το ξανάνιωμα, που είναι στενά συνδεδεμένα με το κεντρικό νόημα του Πάσχα, συμβολίζονται με πολλούς τρόπους. Σύμφωνα με μια κοινή και ευρέως διαδεδομένη πίστη, το τρεχούμενο νερό γίνεται ευλογημένο την Ημέρα του Πάσχα επειδή ο Χριστός το καθαγίασε. Στη Γαλλία οι γυναίκες πλένουν το πρόσωπό τους στα ρυάκια ενώ σε άλλες χώρες οι αγρότες ραντίζουν τα ζώα τους. Μπουκάλια πασχαλινού νερού συχνά διατηρούνται προσεκτικά ως μια πηγή θεραπείας, ενώ στην Ιρλανδία λέγετε πως το συγκεκριμένο νερό τους παρείχε προστασία από τα κακά πνεύματα.
Το νερό είναι σημαντικό στο να βοηθήσει τις σοδειές να αναπτυχθούν, και οι πρωτόγονοι λαοί θεωρούσαν ότι αυτό κατείχε για γενικότερη γονιμοποιό επίδραση. Σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες είναι σύνηθες να ραντίζουν κορίτσια και αγόρια. Στην Ουγγαρία αυτό λαμβάνει χώρα τη Δευτέρα του Πάσχα. Το ίδιο έθιμο υπήρχε στην Πολωνία, σήμερα μερικές σταγόνες κολόνιας ή ροδόνερου αντικαθιστούν το παλαιομοδίτικο κατάβρεγμα. Στο Μεσαίωνα πραγματοποιείτο μία διήμερη εορτή, όπου αφού πετούσαν νερό κορίτσια και αγόρια έριχναν ο ένας στον άλλο αυγά.
Μερικά Πασχαλινά έθιμα έχουν άμεσους δεσμούς με τυπικά ανάπτυξης της σοδειάς. Μία δημοφιλής ιεροτελεστία αποτελείται από το άγγιγμα ενός νεαρού ή νεαρής με το κλαδί ενός δέντρου. Αυτό έδινε υγεία και γονιμότητα. Στην Τσεχοσλοβακία η Πασχαλινή Βέργα πλέκεται με κλαδιά ιτιάς και διακοσμείται με κορδέλες. Ένα αγόρι θα χτυπούσε ένα κορίτσι στα πόδια με αυτή μέχρι να του δώσει πρόστιμο Πασχαλινά αυγά. Στην ανατολική Πομερανία της Γερμανίας, προς μεγάλη μας έκπληξη, τα παιδιά κυνηγούσαν τους γονείς να σηκωθούν από το κρεβάτι, χρησιμοποιώντας ένα κλαδί σημύδας. Στη Μακεδονία, τα κορίτσια ξυπνούν νωρίς το πρωί του Πάσχα, βρίσκουν μια κερασιά και φτιάχνουν μια κούνια. Αργότερα, και άλλες κούνιες ορθώνονται στο πράσινο του χωριού και ηχόρα, ένας αρχαίος κυκλικός χορός, εκτελείται ενώ γίνεται η αιώρηση. Παρατηρείται κάτι αντίστοιχο και σε άλλες περιοχές όπως το Πήλιο, τη Μυτιλήνη και τη Σάμο. Οι κούνιες αποτελούν αρχαίο έθιμο και θυμίζουν την «αιώρα» των Αθηναίων παρθένων στα Ανθεστήρια, μια από τις λαϊκότερες γιορτές στις αρχές της Άνοιξης. Ένα παρόμοιο παιχνίδι ήταν δημοφιλές στη Λετονία, η αρχική πρόθεση πιθανώς ήταν να ενθαρρύνει τις σοδειές να αναπτυχθούν τόσο ψηλά όσο αιωρούνταν τα κορίτσια.
Παραδοσιακά η εργασία απαγορευόταν στην Πολωνία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδος, ιδιαίτερα την Πέμπτη, η οποία είναι αφιερωμένη στη μνήμη των νεκρών. Λένε ότι ένας αγρότης που επέμενε να οργώνει τα χωράφια του τον κατάπιε η γη μαζί με τα βόδια του. Οποιοσδήποτε βάλει το αυτί του στο έδαφος θα τον ακούσει να καλεί σε βοήθεια. Μερικοί άνθρωποι απέφευγαν τη δουλειά με το λινό ή τα νήματα, όντας η παράδοση ότι, η σκόνη από αυτά τα υλικά θα έμπαινε στα μάτια των νεκρών. Προφανώς υπάρχει κάποια σύνδεση με τα σάβανα της κηδείας.
Η επίδραση όμως των τελετουργιών της αρχαίας Ελλάδος στο χριστιανισμό φαίνεται ότι είναι μεγαλύτερη από όσο οι περισσότεροι γνωρίζουμε. Για παράδειγμα το Πάσχα στην Αρχαία Ελλάδα γιόρταζαν τα «Αδώνια», κατά τα οποία γινόταν αναπαράσταση του θανάτου του Άδωνι. Οι γυναίκες στόλιζαν το νεκρικό κρεβάτι με λουλούδια και καρπούς ενώ τραγουδούσαν μοιρολόγια. Ακολουθούσε επιτάφιος πομπή, ενώ την επομένη ημέρα γινόταν η ανάσταση του Άδωνι, που συμβόλιζε την καρποφορία της φύσης.
Αλλά και η μετάληψη με το «θείο» σώμα και αίμα ήταν μέρος των τελετουργιών, τόσο των Κορυβαντικών όσο και των Ορφικών μυστηρίων. Στη μετάληψη των Ορφικών οι πιστοί, επιδίδονταν σε ωμοφαγία ταύρου και οινοποσία, που συμβόλιζε το σώμα και το αίμα του Διόνυσου Ζαγρέα. Πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο κατέρχονταν σε αυτούς η θεότητα και γέμιζε τις ψυχές τους. Στα Κρητικά μυστήρια, η προσφορά του Διόνυσου Ζαγρέα και η θυσία του Μινώταυρου, ήταν η θεία Δωρεά, η κάθοδος της πνευματικής δύναμης, του συμβολικού ταυρείου αίματος. Αυτό το έθιμο αφού πέρασε από διάφορα στάδια στα ελληνικά Μυστήρια των ιστορικών χρόνων αλλά και στα Μιθραϊκά των Περσών πέρασε και στα Χριστιανικά στους μετέπειτα αιώνες.
Ένα άλλο έθιμο των ημερών είναι τα πασχαλινά κόκκινα αυγά, τα οποία συμβολίζουν το αίμα του Ιησού Χριστού, όταν οι στρατιώτες Τον λόγχιζαν επάνω στο σταυρό. Σύμφωνα όμως με τον Κοραή τα κόκκινα αυγά, συμβολίζουν το αίμα των προβάτων με το οποίο οι Ιουδαίοι έβαψαν τις οικείες τους, για να αποφύγουν την «υπό εξολοθρευτικού Αγγέλου φθοράν». Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι Γαλάτες πρόσφεραν βαμμένα αβγά για να γιορτάσουν την άνοιξη. Όπως αναφέρει ο Γ. Α. Μέγας, χρωματιστά κυρίως κόκκινα αυγά, μνημονεύονται ήδη από τον 5ο αι. στην Κίνα για γιορταστικούς σκοπούς και στην Αίγυπτο από τον 10ο αι. Ενώ τον 17ο αι. τα βρίσκουμε στους Χριστιανούς και τους Μωαμεθανούς, όπως στη Μεσοποταμία και τη Συρία, έπειτα στην Περσία και τη Χερσόνησο του Αίμου. Μερικοί υποθέτουν ότι τα κόκκινα αυγά του Πάσχα διαδόθηκαν, σε όλη την Ευρώπη και την Ασία και συνδέθηκαν με τα τοπικά έθιμα των λαών.
Το τσούγκρισμα των πασχαλινών αυγών, συμβολίζει την Ανάσταση του Χριστού, καθώς το αυγό συμβολίζει τη ζωή και τη δημιουργία που κλείνει μέσα του ζωή. Όταν το κέλυφος του αυγού σπάσει με το τσούγκρισμα, γεννιέται μια ζωή, έτσι παρομοιάζει το σπάσιμο του τάφου του Χριστού και την Ανάστασή Του. Το αυγό βέβαια σε όλες σχεδόν τις αρχαίες κοσμογονίες σήμαινε την γέννηση του σύμπαντος και της ζωής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σύμβολο των ορφικών Μυστηρίων που ήταν ένα φίδι τυλιγμένο γύρω από ένα αυγό, που συμβόλιζε τον κόσμο που περιβάλλεται από το Δημιουργικό πνεύμα. Στο επίπεδο της μύησης και της φιλοσοφίας, αντιπροσώπευε τον νεόφυτο που την στιγμή της μύησής του έσπαγε το κέλυφος του αβγού και ένας καινούργιος πνευματικός άνθρωπος γεννιόταν.
Το τσουρέκι, η γνωστή μας λαμπροκουλούρα ζυμώνεται για το καλό. Οι αγρότες παραχώνουν κομμάτια τσουρεκιού και τσόφλια αυγών στα χωράφια τους για να ευλογηθεί η σοδειά τους. Οι νοικοκυρές στη Σίφνο ετοιμάζουν τα παραδοσιακά «πουλιά» και πασχαλινές κουλούρες σε διάφορα σχήματα ζώων και πουλιών, στολισμένα με κόκκινα αβγά. Τα πιο γνωστά είναι φυσικά η πλεξούδα, με ή χωρίς κόκκινο αβγό. Οι πλεξούδες και οι κόμποι προέρχονται από τους ειδωλολατρικούς χρόνους ως σύμβολα για την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων. Ζύμωναν με μυρωδικά τις κουλούρες της Λαμπρής και τις στόλιζαν με λουρίδες από ζυμάρι και ξηρούς καρπούς. Παρόμοιες κουλούρες έφτιαχναν και στα βυζαντινά χρόνια, τις «κολλυρίδες», που ήταν ειδικά ψωμιά για το Πάσχα σε διάφορα σχήματα με ένα κόκκινο αυγό στο κέντρο τους.
Τα σοκολατένια πασχαλινά κουνελάκια, αποτελούν ίσως τη μεγαλύτερη χαρά των παιδιών, στην εορτή του Πάσχα. Αρχικά, το πασχαλινό κουνελάκι ήταν λαγός. Για τους Σάξονες ο λαγός ήταν το έμβλημα της θεάς Eastre, την οποία τιμούσαν την άνοιξη. Από αυτήν άλλωστε προέρχεται η λέξη Easter, που σημαίνει Πάσχα στα αγγλικά. Για τους Κέλτες και τους Σκανδιναβούς ο λαγός αποτελούσε επίσης το σύμβολο της θεάς της μητρότητας και της ανοιξιάτικης γονιμότητας. Το παραδοσιακό κουνελάκι που φέρνει αβγά στα παιδιά είναι γερμανικής προελεύσεως.
Μια σειρά από ιστορικά γεγονότα, πνευματικές εμπειρίες, έθιμα και κυρίως το «πάντρεμα» διαφορετικών πολιτισμών, αναβιώνουν και κυριαρχούν τις άγιες αυτές ημέρες. Ο συμβολισμός τους έχει ως σκοπό, την απόδοση του θείου δράματος, αλλά και τη λυτρωτική κατάληξη με την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί τη μετάβαση του ανθρώπου από το Θάνατο στη Ζωή. Ο Χριστός «ανέστη εκ νεκρών» και καταπάτησε τον Θάνατο. Με την Ανάστασή Του θα αναστήσει όλο το γένος από κάθε είδους μορφής σκλαβιάς καθοδηγώντας το σε Αναγέννηση. Θα φέρει τέτοια πνευματική διέγερση με τα πάθη του, που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μια νέα συνειδησιακή διεύρυνση. Αντιλαμβανόμαστε το λόγο της ύπαρξής μας και τις δικές μας ευθύνες προς τη Ζωή, ως σύνολο. Η αναγκαιότητα της δικής μας ανάστασης ωθεί σε μια διεύρυνση της συνείδησης, διεύρυνση και επίγνωση της ευθύνης που έχουμε για την πνευματική ανάσταση της ανθρωπότητας και του πλανήτη.
Ενδεικτική Βιβλιογραφία:
Ε. O. James, Christian Myth and Ritual (Johm Murray, 1933)
F. L. Cross, ed, Oxfond Dictionary of the Cristian Church (Oxfond Univ. Press 1958)
E. O. James, Seasonal Feastes and Festivals (Thames and Hudson, 1961)
F. X. Weiser, The Easter Book (Staples, 1955)
Φιλοσοφικό καφενείο Ξάνθη Φιλοσοφείν «Η ανάσταση του Λαζάρου»
Τ.Α., Ι.Φ

Απλοί τρόποι να ενισχύσετε το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού

  ΠΑΙΔΙ  |  10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020 | 06:00  |  IMOMMY TEAM Ειδικά αυτήν την περίοδο που η πανδημία του κοροναϊού απειλεί την υγεία ...