Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Έσχατο καταφύγιο

 / 


απο το Liberal
Του Γιωργου Καραμπελια
ελληνισμός βρίσκεται σε ένα ιστορικό ναδίρ. Πλέον δεν διαθέτει την οικονομική ηγεμονία στην περιοχή, μια ηγεμονία την οποία διατηρούσε μέχρι το 1922, δεν έχει κανέναν πληθυσμιακό δυναμισμό –ο ελληνικός πληθυσμός μειώνεται και το πληθυσμιακό ισοζύγιο, με τον διαχρονικό κακό μας δαίμονα, την Τουρκία, έχει ανατραπεί ριζικά–, δεν διαθέτει προφανώς και την απαραίτητη αμυντική  δυνατότητα. Και πριν από όλα, δεν διαθέτει πλέον την αυτοπεποίθηση και την πίστη «στο πεπρωμένο», που στο παρελθόν κινητοποιούσε και εμψύχωνε τους  Έλληνες που εμφανίζονται καταπτοημένοι, καταθλιπτικοί, χωρίς κέφι και κουράγιο για δημιουργία και μεγάλες εξορμήσεις.
Εάν παραμείνουμε βυθισμένοι σε αυτή την κατάσταση της καθολικής παρακμής, είναι προφανές πως δεν έχουμε καμία τύχη και δυνατότητα επιβίωσης πέρα από τον 21ο αιώνα, δεδομένης και της γεωπολιτικής μας θέσης, για την οποία τόσες φορές έχουμε μιλήσει. Κατά συνέπεια, είναι η ώρα της αφύπνισης, όπως συχνά υπογραμμίζουμε. Πώς όμως, και επί τη βάσει ποιών δεδομένων, μια τέτοια αφύπνιση θα μπορούσε να αποτελέσει μια ρεαλιστική λύση;
Ό,τι έχει απομείνει στον σύγχρονο ελληνισμό είναι κατ’ εξοχήν η μεγάλη του παράδοση. Μια παράδοση ανεπανάληπτη, που αρχίζει από την ελληνική αρχαιότητα, συνεχίζεται με τον χριστιανισμό –και όχι μόνο την ορθοδοξία– και φθάνει μέχρι τις μέρες μας, με το δημοτικό τραγούδι, τον Σολωμό, τον Καβάφη, τον Σεφέρη. Η Ελλάδα αποτελεί πλέον μια μικρή χώρα στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο, αλλά διατηρεί ακόμα τα στοιχεία μιας μεγάλης πολιτισμικής παράδοσης, της πολιτισμικής υπερδύναμης που υπήρξε ο ελληνισμός.
Αυτή η ακόμα υπαρκτή παράδοση είναι το τελευταίο στοιχείο ισχύος, κυριολεκτικά πλανητικών διαστάσεων, που μας έχει απομείνει. Και δεν έχουμε άλλη λύση από την επένδυση σε αυτό το στοιχείο ακριβώς. Η επένδυση στην παιδεία και τον πολιτισμό, η ριζική «επιστροφή» στην παράδοση μας είναι το μόνο υπερόπλο που διαθέτουμε.
Πώς οι Έλληνες κάτοικοι του Ανατολικού Αιγαίου θα αντέξουν στα κύματα των Τούρκων τουριστών και επιχειρηματιών, που σταδιακά κατακλύζουν τα νησιά μας, εάν δεν έχουν μια ισχυρή πολιτισμική ταυτότητα; Εάν δεν είναι πεισμένοι πως όντως αποτελούν έναν ιδιαίτερο λαό, η επιβίωση και η συνέχεια του οποίου έχει σημασία για τον παγκόσμιο πολιτισμό;
Πώς οι νεώτεροι Έλληνες θα ανθέξουν στην πολιτισμική επίθεση της παγκοσμιοποίησης, αν θεωρούν τα αγγλικά «ανώτερα» από τη γλώσσα τους, αν θεωρούν τη δική τους παράδοση υποδεέστερη, και είναι έτοιμοι να την αντικαταστήσουν με τα άθλια greeklish του διαδικτύου; Και πώς θα μπορέσουν οι Έλληνες, που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, να διατηρήσουν την ταυτότητά τους εάν δεν έχουν συνείδησή της ιστορικής τους ιδιαιτερότητας;
Πώς θα μπορέσουν οι Κρητικοί να αντέξουν στα ρεύματα του εθνομηδενισμού και της τουριστικής λαίλαπας, που αλλοιώνουν την πατροπαράδοτη ελληνική τους συνείδηση, και η οποία έδωσε έναν Greco, ένα Αρκάδι και έναν Ελευθέριο Βενιζέλο, εάν δεν παραμένουν βαθείς γνώστες και κοινωνοί της παράδοσής τους;
Πώς θα μπορέσει η Ορθοδοξία, ως στοιχείο ταυτότητας του ελληνισμού, να αντιμετωπίσει τα δυτικά δόγματα, έναν κακώς εννοούμενο οικουμενισμό, ακόμα περισσότερο μια πανταχού παρούσα και κυρίαρχη απόρριψη της πνευματικότητας του ανθρώπου, αν οι Έλληνες –και κάποτε και η ίδια η Εκκλησία– δεν κατανοήσουν πως η Ορθοδοξία είναι η πνευματική συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας και πως, χωρίς την Ορθοδοξία δεν νοείται η νεώτερη ελληνική ταυτότητα – ακόμα και για όσους δεν διαθέτουν μεταφυσικές πίστεις και ανησυχίες;
Οι Έλληνες εφοπλιστές αποτελούν το τελευταίο οικονομικό υπόλειμμα του οικουμενικού ελληνισμού και της ελληνικής παράδοσης, που ήταν πάντα, από την αρχαιότητα, μια ναυτική παράδοση. Αν είχαν κρατήσει κάτι από την ιστορική συνείδηση των Κουντουριωταίων ή της Μπουμπουλίνας –που θυσίασαν όλο τον πλούτο τους για την Επανάσταση– και είχαν παρέμβει, στη διάρκεια της κρίσης και μάλιστα στις απαρχές της, με ένα ομολογιακό δάνειο, που θα μπορούσε να κινητοποιήσει και όλο τον απόδημο ελληνισμό, δεν θα είχαν διασώσει την ελληνική οικονομία από τα μνημόνια; Αναμφίβολα!
Αλλά πώς να συμβεί κάτι τέτοιο όταν η κουλτούρα τους απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την ελληνική, και όταν η κυρίαρχη ιδεολογία του ελληνικού κράτους, από την αξέχαστη εποχή Σημίτη, είναι ο εθνομηδενισμός; Και όταν ακόμα και εκείνα τα πνευματικά καθιδρύματα που χρηματοδοτούν, όπως το Ίδρυμα Ωνάση ή το Ίδρυμα Νιάρχου, προωθούν αντίθετα την απομάκρυνση από την ελληνική παράδοση και διευθύνονται από εθνομηδενιστές;
Αν οι Έλληνες ξενοδόχοι είχαν συνείδηση της ταυτότητάς τους, του γένους τους, θα είχαν μεταβάλει τις επιχειρήσεις τους σε μηχανισμούς διάδοσης της ελληνικής κουλτούρας, του ελληνικού πολιτισμού και ενίσχυσης της εγχώριας παραγωγής! Χωρίς μάλιστα να χάνουν τίποτε από τα ευρώ που τόσο λατρεύουν!
Αν οι Έλληνες αρχαιολόγοι αγαπούσαν όλο τον ελληνισμό, στη διαχρονία του, δεν θα αντιπαρέθεταν την αρχαιότητα με το Βυζάντιο και δεν θα κυριαρχούνταν από μηδενιστές που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να θάψουν ακόμα και την Αμφίπολη.
Αν οι Έλληνες φιλόλογοι πονούσαν πραγματικά τη γλώσσα και τον λαό τους, θα είχαν μεταβάλει τις τάξεις των σχολείων τους σε «κρυφά σχολειά», όπου θα δίδασκαν και το πολυτονικό σύστημα γραφής και στοιχεία της καθαρεύουσας, ώστε να μπορούν οι νέες γενιές να διαβάζουν τουλάχιστον τον Παπαδιαμάντη!
Αν οι Έλληνες Πανεπιστημιακοί και οι «Αθάνατοι» της Ακαδημίας είχαν συνείδηση μιας υψηλής αποστολής, θα είχαν χτίσει, κυριολεκτικά με τα χέρια τους, μια μεγάλη σχολή Αριστοτελικών Σπουδών στα Στάγειρα, Πλατωνικών στην Ακαδημία Πλάτωνος, μια Ιατρική Ακαδημία στην Κω, μια Ορθόδοξη Ακαδημία Διεθνούς εμβέλειας στη Θεσσαλονίκη, ένα διεθνές κέντρο Εταιρισμού στα Αμπελάκια.
Αν η Εκκλησία και οι ιεράρχες μας γνώριζαν τι πραγματικά εκπροσωπούν, θα είχαν εμφυσήσει στον κλήρο μας στο σύνολό του ένα πνεύμα αυταπάρνησης και προσφοράς, θα είχαν γεμίσει όλη τη χώρα με πνευματικά ιδρύματα, θα επέμεναν στην ουσία της παράδοσής μας και όχι στους χρυσοποίκιλτους τύπους και θα πρωτοστατούσαν σε όλες τις μεγάλες πνευματικές κινήσεις του γένους.
Αν.. Αν… Αν…
Όλα αυτά, στην πραγματικότητα, είναι πλέον τα μόνα εφικτά, διότι δεν απαιτούν πολλά χρήματα και υπέρογκες επενδύσεις, απαιτούν απλώς (!) μια βαθειά και ριζική αλλαγή προσανατολισμού, απαιτούν μια μεγάλη πολιτιστική «επανάσταση». Μια πολιτιστική επανάσταση που θα προωθήσει την επένδυση στην παιδεία, στον πολιτισμό, στην έρευνα, στην αναβάθμιση της παράδοσης, τη σύνδεσή της με τον σύγχρονο κόσμο.
Πολλοί στις Ελλάδα, σήμερα, «θαυμάζουν» το Ισραήλ και το θεωρούν και ως προνομιακό εταίρο της Ελλάδας στο ταραγμένο γεωπολιτικό μας περιβάλλον. Ο υποφαινόμενος δεν συμπαθεί τη σιωνιστική πολιτική του εξανδραποδισμού των Παλαιστινίων, και πιστεύω εξάλλου πως, σε βάθος χρόνου, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι θα πρέπει να συμβιώσουν ειρηνικά ενώ δεν είμαι υπέρμαχος και των αποκλειστικών συμμαχιών. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως το Ισραήλ κατόρθωσε σε μεγάλο βαθμό να κάνει αυτά που δεν κάναμε εμείς. Ανέστησε μια νεκρή γλώσσα, τα αρχαία εβραϊκά, και την επέβαλε εκ νέου! Ανέπτυξε μια σύγχρονη τεχνολογία, χρησιμοποιώντας την αγροτική παραγωγή και τους εξοπλισμούς, και σήμερα πρωτοπορεί, μαζί με τη Silicon Valley, στα ηλεκτρονικά, την πληροφορική, την αγροτική βιοτεχνολογία.  Έχει μεταβάλει την παράδοση του σε αναπόσπαστο στοιχείο της δυτικής κουλτούρας, κ.λπ. κ.λπ. Βεβαίως στηρίχτηκε προνομιακά στη Δύση και τις ΗΠΑ, αλλά αυτό δεν θα αρκούσε εάν, εξαιτίας του ολοκαυτώματος, δεν ανέπτυσσε μια κουλτούρα επιβίωσης, με κάθε τίμημα, ακόμα και τον εξανδραποδισμό των γηγενών Παλαιστινίων. Μια κουλτούρα που θεωρεί τους Εβραίους τον περιούσιο λαό που πρέπει να διασωθεί με κάθε τίμημα.
Εμείς, από την άλλη πλευρά, παρότι υπήρξαμε μια παγκόσμια οικουμενική δύναμη, γνωρίσαμε έναν σταδιακό εξανδραποδισμό στη διάρκεια πολλών αιώνων. Και παρ’ όλα αυτά όχι μόνο δεν αποκτήσαμε ένα ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης αλλά, αντίθετα, είμαστε διατεθειμένοι να σκορπίσουμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, περιφρονώντας κυριολεκτικά τον εαυτό μας. Τι άλλο σημαίνει άραγε η κυριαρχία του μίσους ενάντια στο έθνος που κυριαρχεί σε ένα μεγάλο κομμάτι των ελίτ και της νεολαίας μας;
Άραγε, την ύστατη στιγμή, στηριζόμενοι σε αυτή την ασύγκριτη ιστορική παράδοση θα δειχτούμε ικανοί για τη «μεγάλη επιστροφή»; Είναι στο χέρι μας.
 * O κ. Γιώργος Καραμπελιάς είναι επικεφαλής του «Κινήματος Άρδην». 

Το κόλπο Τσίπρα με το… «κοινωνικό μέρισμα»

Φιλελεύθερος


από 20 Νοεμβρίου και κάθε μέρα στα περίπτερα.
Η εφημερίδα της μεσαίας τάξης.
Παρασκευή 10/11/17
2ος χρόνος, ημέρα 740η
Του Γιάννη Λοβέρδου
Η Μαρία Τρ. πέρασε πλέον τα 50 της χρόνια. Από νεαρή κοπέλα εργάζεται ως νοσηλεύτρια σε διάφορα νοσηλευτικά ιδρύματα. Τα τελευταία χρόνια είναι προϊσταμένη σε ιδιωτική κλινική της Αθήνας. Επί δεκαετίες κάνει την εργασία της, που η ίδια θεωρεί ότι είναι καθήκον κι αποστολή ταυτόχρονα, με ευσυνειδησία, συχνά με αυταπάρνηση.

Πολλές ώρες, κοπιώδους εργασίας αλλά προσπαθεί να κρατήσει πάντα το χαμόγελο της, απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, που αντιμετωπίζει καθημερινά, και να εμψυχώσει τους ασθενείς της, που παλεύουν για τη ζωή τους. Τους τελευταίους 17 μήνες δεν τα καταφέρνει πολύ καλά. Βλέπετε κοντά 1,5 χρόνο τώρα έχει να πληρωθεί. Και πάλι καλά που είχε κάποιες οικονομίες στην άκρη, που όμως έχουν πια εξανεμισθεί. Πάλι καλά, που ο σύζυγος της έχει ακόμα δουλειά και τα παιδιά της δεν την έχουν οικονομικά ανάγκη. Και μπορεί να επιβιώνει. Για τους συναδέλφους της όμως τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Δεν έχουν πια ούτε τα ναύλα τους να έρχονται κάθε μέρα στη δουλειά τους. Η κλινική καταρρέει. Αλλά δεν τα βάζουν με τον κλινικάρχη, που γνωρίζουν ότι δεν τους πληρώνει όχι γιατί δεν θέλει αλλά γιατί δεν μπορεί. Οι οφειλές από τον ΕΟΠΥΥ έχουν ξεπεράσει τα 5 εκατ ευρώ κι ανεβαίνουν καθημερινά. Η κλινική θα μπορούσε να σωθεί και τα δεδουλευμένα θα μπορούσαν να καταβληθούν στους απελπισμένους εργαζόμενους, αν η κυβέρνηση στο πλαίσιο της «υπερσυγκράτησης» δαπανών, που κάνει για να βγάλει όσον το δυνατόν μεγαλύτερο «υπερπλεόνασμα», είχε καταβάλλει το μεγαλύτερο έστω μέρος των οφειλών της, προς την συγκεκριμένη κλινική και σε πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Αλλά δεν το κάνει!
Για ένα απλό λόγο. Ο Αλέξης Τσίπρας κι οι σύντροφοι του στο Μαξίμου έχουν ανασύρει κουτοπόνηρα από την (μάλλον ξεπερασμένη προεκλογική φαρέτρα τους) ένα τέχνασμα. Μην πληρώνοντας τις οφειλές προς τους ιδιώτες προμηθευτές του Δημοσίου και αυξάνοντας υπέρμετρα την έμμεση φορολογία αλλά και την άμεση, ιδίως των ελεύθερων επαγγελματιών, των εμπόρων, των επιστημόνων, των αυταπασχολούμενων, μπορεί να ισχυρίζεται ότι πέτυχε πρωτογενές «υπερπλεόνασμα» κι άρα μπορεί να διανείμει μεγαλύτερο «κοινωνικό μέρισμα» από ότι πέρυσι στους… «κοινωνικά ασθενέστερους».
Αυτό όμως που δεν λέει είναι ότι αυτό το (ψευδεπίγραφο) υπερπλεόνασμα είναι πράγματι «ματωμένο», όπως ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έλεγε το 2014 όταν ήταν στην αντιπολίτευση κι η κυβέρνηση Σαμαρά μοίραζε 500άρικα στους κοινωνικά ασθενέστερους. Γιατί επιτυγχάνεται από την καταστροφή της Μαρίας Τρ. και των συναδέλφων της. Γιατί επιτυγχάνεται από την υπερφορολόγηση του 35χρονου δικηγόρου Χάρη Κ., ο οποίος μη μπορώντας να καταβάλλει το νοίκι στο γραφείο του, του έγινε έξωση και ντροπιάστηκε στο περιβάλλον του. Πίσω από το δήθεν «υπερπλεόνασμα» κρύβονται τραγωδίες ανθρώπων, που βλέπουν την μικρή επιχείρηση η το μαγαζί τους να καταρρέει, όπως ο έμπορος Δαμιανός Π. του οποίου οι λογαριασμοί υπέστησαν κατάσχεση από την Εφορία, και δεν μπορεί καν να ανανεώσει το εμπόρευμα στο μαγαζί ρούχων, που διατηρεί από το 1973.
Η αλήθεια είναι μία και μόνο μία. Το υπερπλεόνασμα, που επικαλούνται ο κ. Τσίπρας κι οι σύντροφοι του, προέρχεται αποκλειστικά και μόνον από την «υπερσυγκράτηση δαπανών» έναντι των προμηθευτών του Δημοσίου και από την καταιγίδα των κατασχέσεων λογαριασμών μικρομεσαίων κι από την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, που πνέει τα λοίσθια. Κι αυτό το «υπερπλεόνασμα» θα επιχειρήσουν να το διανείμουν ως δήθεν «κοινωνικό μέρισμα» προκειμένου να υφαρπάξουν, όπως ελπίζουν, τις ψήφους κάποιων απελπισμένων ανθρώπων, που δεν γνωρίζουν ότι τα 500-600 ευρώ, που θα πάρουν τον Δεκέμβριο προέρχονται από το αίμα και την απόγνωση κάποιων άλλων εξαθλιωμένων συνανθρώπων τους, που καταστρέφονται εξαιτίας των προεκλογικών τεχνασμάτων της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και για να υπηρετήσουν το «αριστερό αφήγημα» του πρωθυπουργού ότι φροντίζει δήθεν τους πλέον ευάλωτους κι αναξιοπαθούντες. Ενώ στην πραγματικότητα, η φορομπηχτική πολιτική της κυβέρνησης του έχει οδηγήσει στην φτωχοποίηση και την ισοπέδωση την μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων.

Οργή σε όλη τη χώρα για την τρομοκρατία


 

Οργή σε όλη τη χώρα για την τρομοκρατία
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το θέαμα είναι άκρως προκλητικό. Τρομοκράτης «αδειούχος» περνάει την πόρτα της φυλακής και οι οπαδοί του ζητωκραυγάζουν συνθήματα. Ένας μάλιστα εξ αυτών, είναι ο γιος του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων! Στη συνέχεια, ο τρομοκράτης δηλώνει ότι σκοπεύει να νοικοκυρέψει την επιχείρησή του (μελισσοκόμος) και να χαιρετήσει τους φίλους του (ιδεολογικά φανατικοί υπέρ της τρομοκρατίας)! Σε όλο το διαδίκτυο, αναπτύσσονται δυναμικές μειοψηφικές «φράξιες», ρεύματα και δηλώσεις στήριξης στον «μάρτυρα» Κουφοντίνα.
Ταυτόχρονα στη Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης υβρίζει την σύζυγο θύματος της τρομοκρατίας, αφαιρώντας της το δικαίωμα να πενθεί και να εξεγείρεται για την άδεια του τρομοκράτη.
Μήπως όλα αυτά είναι κάπως σουρεαλιστικά για να συμβαίνουν σε μία ευρωπαϊκή χώρα που υποτίθεται θέλει να ζήσει ειρηνικά  και να ξεπεράσει την οικονομική κρίση; Μήπως θα πρέπει να κοιτάξουμε  καλύτερα γύρω μας, αναζητώντας το βάθος της αιτίας του φαινομένου; Μήπως τελικά, το φράγμα της ανοχής έσπασε και πλέον, βαίνουμε προς την απόλυτη νομιμοποίηση μιας νοσηρής κατάστασης με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον;
Είναι εν τω μεταξύ, κάπως παράδοξο αρνητές της δημοκρατίας και του αγαθού της ζωής να απαιτούν να κάνουν χρήση των προνομίων που η Συντεταγμένη Πολιτεία -την οποία δεν αναγνωρίζουν- προβλέπει. Άνθρωποι που κηρύσσουν το μίσος και την ένοπλη βία θέλουν να απολαύσουν την ζωή εκτός φυλακής έστω και για δυο μέρες. Παράδοξο, να εκτιμούν την ζωή αυτοί που πολλές φορές  την στέρησαν σε άλλους και υποστηρίζουν τη βία.
Είναι καλό οι κρυφοί ή φανεροί θαυμαστές της τρομοκρατίας να κατανοήσουν το προφανές: εδώ δεν πρόκειται ούτε για επαναστατικές ιδέες του Σαρτρ ούτε για αντικομφορμιστικές παραινέσεις του Καμύ ούτε και για την αυταπάρνηση των ηρώων του '21. Εδώ έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις βολεμένων ανθρώπων οι οποίοι εκτίθενται σε ένα προστατευμένο περιβάλλον και είτε δρουν ανενόχλητοι για πολλά χρόνια είτε πρωταγωνιστούν σε μία ανέξοδη «αστική ιδεολογία» για τα υπόλοιπα.
Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί αποσβολωμένη την εξέλιξη ενός δρώμενου που δύσκολα μπορεί να πιστέψει. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο η απόφαση για την άδεια του Κουφοντίνα αλλά η αίσθηση ότι είναι θέμα χρόνου να τον καλέσει ο Τσίπρας στο Μαξίμου για ένα συμβολικό κέρασμα. Τόση είναι η ηθική ασυλία που προσφέρεται στην τρομοκρατία, που στις ερχόμενες Απόκριες, οι πιο ζωηροί πιτσιρικάδες θα ντυθούν κουφοντίνες, για να εντυπωσιάσουν τις φίλες τους…
Αν κάποιος θέλει να κατανοήσει τι συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ και την τρομοκρατία, καλό είναι να κάνει τον κόπο να συγκρίνει τον Σαρτρ με τον Καμύ. Τώρα, σε μια εποχή που ο Καμύ θριαμβεύει ακόμα, ενώ ο Σαρτρ περνάει σιγά σιγά στη λήθη της ιστορίας. Να βάλει απέναντί του τον αστό, εκ του ασφαλούς, επαναστάτη, Σαρτρ και το επαναστατημένο φτωχόπαιδο από την Αλγερία Καμύ. Για να καταλάβει από ποιους γεννήθηκε η τρομοκρατία και ο εξτρεμισμός στην Ελλάδα του '70 και πώς κατέληξε να την υποθάλπουν οι χορτασμένοι κρατικοδίαιτοι τυχοδιώκτες στην «πρωτόγονη» Ελλάδα του 2017.
Η ανοχή που έδειξε για δεκαετίες, το πολιτικό σύστημα στην ιδεολογία του εξτρεμισμού, πρέπει κάποτε να σταματήσει. Σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, στα μίντια  και στον πολιτικό λόγο. Αν δεν συμβεί γρήγορα, το μίγμα λαϊκισμού και βίας θα διαλύσει την ήδη κατακερματισμένη ελληνική κοινωνία.

Κριτική στο «Σημειώσεις για τον Εθνικισμό» του George Orwell

 



Ο George Orwell (κανονικό όνομα: Eric Arthur Blair, 1903 - 1950), έμεινε γνωστός για δύο μυθιστορήματα που έγραψε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επικριτικά για τονολοκληρωτισμό εν γένει, και ειδικότερα για τον σταλινισμό: το«Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα» ή «1984» (NineteenEighty-Four) και το «Η Φάρμα των Ζώων» (Animal Farm). Σε αυτόν τον όντως διορατικό συγγραφέα οφείλονται πολλοί νεολογισμοί (κυρίως από το «1984»), όπως Μεγάλος Αδελφός, αστυνομία σκέψης, έγκλημα σκέψης, newspeak, doublethink κ.α.

Ο Orwell ήταν άθεος, διεθνιστής και γενικά αριστερών / σοσιαλιστικών πεποιθήσεων, αν και αγαπούσε την παράδοση και μιλούσε με θέρμη για τις «αγγλικές αξίες», ενώ σήμερα θα χαρακτηριζόταν «ομοφοβικός», από κάποια σχόλιά του. Ο Orwell ήταν υποστηρικτής μιας ενωμένης ομοσπονδιακής σοσιαλιστικής Ευρώπης, μια θέση που περιγράφεται στο δοκίμιο του 1947 "Towards European Unity". Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υιοθέτησε την πολιτική θέση του «επαναστατικού πατριωτισμού», γράφοντας το 1940 σε αριστερό έντυπο «Είμαστε σε μια παράξενη ιστορική περίοδο στην οποία ένας επαναστάτης πρέπει να είναι πατριώτης και ένας πατριώτης πρέπει να είναι επαναστάτης». Κατά καιρούς είχε εκφράσει τροτσκιστικές, και φιλο - αναρχικές θέσεις (θεωρούσε τους αναρχικούς υπερασπιστές της «ελευθερίας του ατόμου από κάθε καταπίεση»). Βρέθηκε στον Ισπανικό Εμφύλιο, αλλά δεν κατατάχθηκε στην υπό σοβιετικό έλεγχο Διεθνή Ταξιαρχία, αλλά στην πολιτοφυλακή της αναρχομαρξιστικής αντισταλινικής οργάνωσης POUM.

Τον Οκτώβριο του 1945 δημοσίευσε το “Notes on Nationalism” («Για τον εθνικισμό και άλλα δοκίμια», στην ελληνική έκδοση) στο περιοδικό “Polemic”. Ο Orwell υποστηρίζει μια άποψη που είναι σήμερα ευρέως διαδεδομένη, ότι ο «εθνικισμός» δεν είναι το ίδιο με τον «πατριωτισμό», με τον πρώτο να αποκηρύσσεται, και τονδεύτερο να είναι αποδεκτός. «Ο πατριωτισμός», κατά τον Orwell, «είναι αμυντικός στην φύση του. Ο εθνικισμός, από την άλλη πλευρά, είναι συνδεδεμένος με την επιθυμία για εξουσία». ΟOrwell θεωρεί ότι ο εθνικισμός «αγνοεί την κοινή λογική» και «αγνοεί τα γεγονότα». Ο εθνικισμός ορίζεται ως η ευθυγράμμιση με μια πολιτική οντότητα (κράτος), αλλά μπορεί επίσης να περιλαμβάνει «μια θρησκεία, μια φυλή, μια ιδεολογία ή οποιαδήποτε άλλη αφηρημένη ιδέα». Παραδείγματα τέτοιων μορφών «εθνικισμού» που δόθηκαν από τον Orwell, είναι ο κομμουνισμός (!), ο πολιτικός καθολικισμός, ο σιωνισμός, ο αντισημιτισμός, ο τροτσκισμός και ο πασιφισμός.

Orwell αποδεικνύεται ότι είναι αυτός που αγνοεί τα γεγονότα και έχει πλήρη άγνοια του τι σημαίνει εθνικισμός. Παραδείγματος χάριν προέρχεται από μία χώρα (Μ. Βρετανία), που ιστορικά συνδέθηκε με «επιθυμία για εξουσία» (αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός) και διεξήγαγε «επιθετικούς» πολέμους, χωρίς να είναι «εθνικιστική». Πιο έντονα ακόμα το βλέπουμε αυτό στις ΗΠΑ. Γενικότερα, ως προς τις έννοιες «πατριωτισμός» και «εθνικισμός» επικρατεί σύγχυση, σκόπιμη κατά την γνώμη μου, προκειμένου να καλλιεργηθεί μια αρνητική εικόνα για τον εθνικισμό (τον συνδέουν με τον «ιμπεριαλισμό», τον «μιλιταρισμό», τον «φασισμό» και τον «ρατσισμό»), έτσι ώστε η αγάπη του ανθρώπου για το έθνος του να περιοριστεί σε ένα απλόσυναίσθημα (που κι αυτό σταδιακά, πρέπει να εκλείψει) το οποίο θα μεταποιηθεί ώστε να προκύψει ένας νεοταξικός ψευτο –«πατριωτισμός» (υποδουλωνόμαστε στο ΔΝΤ για να «σωθεί» η πατρίδα, δεν φεύγουμε από την ΕΕ γιατί θα «χαθεί» η πατρίδα, δεχόμαστε αναρίθμητα πλήθη λαθρομεταναστών γιατί είμαστε φιλόξενοι «ως Έλληνες» κλπ). Την ίδια ώρα ο εθνικισμός δαιμονοποιείται προκειμένου να μην υπάρξει εθνική αφύπνιση και (κυρίως) δράση, καθώς ο εθνικισμός είναι συνδεδεμένος με τηνδράση. Ο πατριωτισμός είναι κάτι το έμφυτο στον κάθε (φυσιολογικό) άνθρωπο («ο πατριωτισμός είναι έμφυτος, και εγώείμαι εθνικιστής» έλεγε ο Κωστής Παλαμάς!) και αυτός μπορεί να εξαντλείται σε μία γενική θετική άποψη για την ιστορία του έθνους και στην συγκίνηση μπροστά στην σημαία ή σε κάποιο μνημείο ή ακόμα και σε κάποιες φυσικές ομορφιές του τόπου μας. Ο εθνικιστής δεν μένει στο αίσθημα ή στην γνώση, επιθυμεί να δράσει, να αγωνισθεί για το καλό της πατρίδας και του έθνους, βάζοντας το συμφέρον του έθνους πάνω από κάθε άλλο ατομικό ή συλλογικό συμφέρον. Όπως σωστά έχει ειπωθεί, ο εθνικισμός αποτελεί την ενεργητική κατάφαση της ιδέας του έθνους. Ο Ίων Δραγούμης έλεγε «οι ενεργητικοί άνθρωποι δεν μπορεί παρά να είναι εθνικισταί. Είτε το γνωρίζουν είτε όχι». Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, στην κλασική μελέτη του «ο Εθνικισμός» διέκρινε τον εθνικισμό σε πέντε κατηγορίες: 1) τον πολιτικό εθνικισμό, 2) τον πνευματικό εθνικισμό, 3) τον  οικονομικό εθνικισμό, 4) τον κοινωνικό εθνικισμό και 5) τον θρησκευτικό εθνικισμό. Μέσα στον πολιτικό εθνικισμό τοποθετούσε τοναμυντικό εθνικισμό (τις προσπάθειες δηλ. των εθνών προς διατήρηση της ανεξαρτησίας τους), καθώς επίσης και τονεπαναστατικό εθνικισμό, τον απελευθερωτικό εθνικισμό, τον ενωτικό εθνικισμό και τον αποχωριστικό εθνικισμό. Συνεπώς, μόνο ένας αδαής συνδέει τόσο βιαστικά και επιπόλαια, τον εθνικισμό με κάτι «κακό» ώστε μετά να μπορεί να τον αποδοκιμάσει.

Δεν είναι φυσικά δυνατόν να εξαντλήσουμε εδώ αυτό το θέμα. Προς το παρόν ας δούμε την κριτική στις "Σημειώσεις" του Orwell. Είναι από το Faith and Heritage:

Η επιχειρηματολογία του Orwell χαρακτηρίζεται από εσωτερικές αντιφάσεις, ασυνέπειες και ψευδείς παραλληλισμούς. Ο τρόπος σκέψης του είναι διαμορφωμένος από τις ατομικιστικές, ελευθεριακές, διαφωτιστικές και βασικά αντιχριστιανικές του θέσεις. Τα επιχειρήματά του εναντίον του εθνικισμού αποτυγχάνουν επειδή είναι ανίκανος να καταλάβει τι είναι πραγματικά ο εθνικισμός. Ως αυτοανακηρυγμένος υπερασπιστής του διεθνισμού, ο Orwell χρησιμοποιεί ειρωνικά τις ρητορείες και τα επιχειρήματα που είναι κατάλληλα μόνο κατά του κομμουνισμού και όχι κατά του αντιθέτου του, που είναι ο εθνικισμός.

Η βασική στρατηγική του “Notes on Nationalism” είναι ναεξισώσει και να κάνει παραλληλισμούς μεταξύ εθνικισμού καικομμουνισμού ώστε να τους παρουσιάσει ως δύο πλευρές τουίδιου νομίσματος. Αυτό το επιχείρημά του αποτυγχάνει ολοκληρωτικά.

Ο Orwell υποστηρίζει ότι ο εθνικισμός ταξινομεί εσφαλμένα τα ανθρώπινα όντα ως έντομα σε διαφορετικά "μπλοκ" (είδη). Σημειώνει ότι οι άνθρωποι είναι απλά άτομα και ότι οι εθνικοί χαρακτήρες είναι ανύπαρκτοι. Ένας τέτοιος ισχυρισμός αντιτίθεται τόσο στην ιστορία και την επιστήμη, όσο και στην Αγία Γραφή.

Ο Orwell λέει ότι με το να ταξινομούμε τους ανθρώπους οδηγούμαστε να βάζουμε την ταμπέλα «καλός» ή «κακός» σε εκατομμύρια άτομα. Αυτό βέβαια είναι μια υπόθεση που ευνοεί τον«εξισωτισμό» (egalitarianismδηλ. μια ψευτο-«ισότητα» και, εκτός αυτού, είναι μια πλάνη.

Ο Orwell, αφού ισχυρίζεται ότι τους εθνικιστές δεν τους νοιάζει «τίποτα άλλο εκτός από την ανωτερότητα της δικής του μονάδας ισχύος», στη συνέχεια, προχωρεί σε αυτό που έχει γίνει ένα συνηθισμένο cuck επιχείρημα (των δεξιο-φιλελεύθερων που φοβούνται μήπως τους πουν «εθνικιστές» ή και «φασίστες») ότι υπάρχει αντίθεση του «πατριωτισμού», τον οποίο χαρακτηρίζει αμυντικό, με τον εθνικισμό, ο οποίος «είναι κυριευμένος από την επιθυμία για εξουσία» και «σκέφτεται αποκλειστικά ή πρωτίστως με όρους ανταγωνιστικού κύρους». Ο Orwell, ο οποίος υποστηρίζει τον διεθνισμό, δεν βλέπει πώς η θεωρία του πατριωτισμού που αποτελεί μια αφοσίωση στο έδαφος μόνο (πατρίδα), είναι πολύ πιο ιμπεριαλιστική από τον εθνικισμό, τον οποίο κακώς κατηγορεί ότι θέλει "να κυριαρχήσει στον κόσμο". Ο εθνικισμός είναι η αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση! Επίσης, κανένας πολιτιστικός μαρξιστής δεν κατάφερε ποτέ να μου εξηγήσει γιατί η πίστη στο έδαφος είναι ηθικά αποδεκτή, ενώ η πίστη στο έθνος (ως σύνολο ατόμων με κοινά χαρακτηριστικά, κυρίως την κοινή καταγωγή ή Φυλή και την συνείδηση) δεν είναι.
Μιλώντας για μαρξισμό, ο Orwell έρχεται στο κεντρικό επιχείρημά του όταν κατηγοριοποιεί τον «κομμουνισμό, τον πολιτικό καθολικισμό, τον σιωνισμό, τον αντισημιτισμό, τον τροτσκισμό και τον πασιφισμό» ως μορφές εθνικισμού που «δεν... σημαίνουν πίστη σε μια κυβέρνηση ή μια χώρα», αντικείμενα αφοσίωσης τα οποία οOrwell περιέργως φαίνεται να εγκρίνει. Υποστηρίζει ότι «ο Εβραϊσμός, το Ισλάμ, η Χριστιανοσύνη, το Προλεταριάτο, η Λευκή φυλή είναι όλα αντικείμενα παθιασμένου εθνικιστικού αισθήματος, αλλά η ύπαρξή τους μπορεί να αμφισβητηθεί σοβαρά και δεν υπάρχει ορισμός κανενός από αυτούς που να είναι καθολικά αποδεκτός».

Ο Orwell διακρίνει τον εθνικισμό από την πίστη σε μια κυβέρνηση ή σε μια χώρα, όμως η πρώτη είναι αναμφισβήτητα το κύριο αντικείμενο της πίστης στον κομμουνισμό. Επίσης, αργότερα κατηγορεί τον εθνικισμό ότι δεν αποδοκιμάζει ποτέ τις φρικαλεότητες που διαπράττονται από την πλευρά του, αλλά αντίθετα αυτό είναι ακριβώς αυτό που προτείνει ο πολιτικός κρατισμός, ο οποίος σαφώς βρίσκεται σε αντίθεση με τον εθνικισμό μετά τη Γαλλική Επανάσταση.

Ο Orwell μπερδεύει τρομερά τον μαρξισμό και τον εθνικισμό, όχι μόνο εξαιτίας των δικών του απόψεων περί εθνότητας, αλλά και των απόψεών του για την ιστορία. Κατηγορεί τον εθνικισμό ότι βλέπει την ιστορία ως την "ατελείωτη άνοδο και παρακμή των μεγάλων μονάδων ισχύος". Αυτή είναι μια μαρξιστική άποψη της ιστορίας.
Ο Orwell στη συνέχεια υποστηρίζει τη συσχέτιση του «πολιτικού καθολικισμού» του G.KChesterton με τον κομμουνισμό. Το σφάλμα του Chesterton, σύμφωνα με τον Orwell, ήταν ότι είδε την ανωτερότητα του χριστιανισμού όχι μόνο ως διανοητική ή πνευματική, αλλά και ως κάτι «που έπρεπε να μεταφραστεί σε εθνικό κύρος». Έτσι, ο Τσέστερτον υποτίθεται ότι έχασε την αίσθηση ηθικής, αφού για τους εθνικιστές οι πράξεις υποτίθεται ότι δεν κρίνονται με βάση τον ηθικό χαρακτήρα τους αλλά με βάση το ποιος τις κάνει. Ωστόσο, ενώ επικρίνει την εμπλοκή του Τσέστερτον στην πολιτική, ο ίδιος ο Όργουελ υποστηρίζει ότι είναι ηθικό καθήκον η ενασχόληση με την πολιτική. Έτσι, ο Orwell είναι στην πραγματικότητα ένοχος για το ίδιο πράγμα που κατηγορεί τον Τσέστερτον. Επιπλέον, το επιχείρημά του εναντίον του «ηθικού σχετικισμού» του εθνικισμού, στον βαθμό που ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει κανένα έγκλημα που οι εθνικιστές θα αποκήρυτταν είναι παραπλανητικό. Ενώ μπορεί να υπάρχει μια αυστηρά υλιστική και εξελικτική μορφή εθνικισμού που δεν τηρεί καμία αντικειμενική ηθική, ο ιστορικός χριστιανικός εθνικισμός έχει χρησιμοποιήσει τη θεία ηθική τάξη για να κρίνει τα εθνικά χαρακτηριστικά και την έχει χρησιμοποιήσει ως βασικό επιχείρημα κατά του εξισωτισμού που παρουσιάζεται ως «ισότητα». Η παραδοσιοκρατία που υπερασπίζεται τον εθνοτικό εθνικισμό από την εποχή του Διαφωτισμού έχει επίσης ως βασική αρχή την πίστη της σε μια υπερβατική ηθική τάξη, ενώ οι φιλελεύθεροι/liberal διεθνιστέςσχετικοποιούν την μια ηθική αρχή μετά την άλλη.

Ο Orwell προσδιορίζει δέκα μορφές εθνικισμού που κατατάσσει σε τρεις ομάδες: τον θετικό εθνικισμό, τον μεταφερμένο εθνικισμό και τον αρνητικό εθνικισμό.

Κάτω από τον θετικό εθνικισμό παραθέτει τον βρετανικό ιμπεριαλισμό (“neo-toryism”), ο οποίος είναι προφανώς αντιθετικός προς τον εθνοτικό εθνικισμό, τον κελτικό εθνικισμό και τον σιωνισμό. Η ειρωνεία αυτού του καταλόγου είναι το εθνοκεντρικό πρότυπο που βρίσκεται σε αυτόν. Ο Orwell (ίσως υποσυνείδητα) συνειδητοποιεί ότι απευθύνεται σε ένα αγγλοσαξονικό ακροατήριο και επομένως δεν αναφέρει άλλον "θετικό" εθνικισμό εκτός από τον βρετανικό και τον ιρλανδικό. Έτσι ασυνείδητα υποδεικνύει την αδυναμία των δικών των διεθνιστικών και  παγκοσμιοποιητικών θέσεων. Ωστόσο, στονOrwell πιστώνεται η απόρριψη του σιωνισμού. Αν και παραδέχεται ότι παρουσιάζει "ασυνήθιστα χαρακτηριστικά ενός εθνικού κινήματος", δεν βλέπει ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν είναι μια μορφή εθνικισμού ή φυλετισμού, αλλά ιμπεριαλισμού.

Κάτω από τον μεταφερμένο εθνικισμό αναφέρει τον πολιτικό καθολικισμό (που συζητήθηκε ήδη), την αίσθηση του χρώματος, την αίσθηση της τάξης και τον πασιφισμό. Όσον αφορά την αίσθηση του χρώματος (του δέρματος) που, για αυτόν, έχουν οι λευκοί που θεωρούν ανώτερες τις έγχρωμες φυλές, κατά ειρωνικό τρόπο, ο ίδιος ο Orwell αρνείται την ύπαρξη φυλής στην αρχή του δοκιμίου του, αλλά τώρα την δέχεται ως νόμιμη κατηγορία. Σωστά συνδέει αυτή την αίσθηση με τον μαζοχισμό, προφανώς υπονοώντας ότι πρόκειται για μορφή oikophobia (θα λέγαμε φυλετικής εαυτοφοβίας) – κάτι που όμως είναι αντίθετο προς τον εθνικισμό. Κάτω από την αίσθηση της τάξης, ο Orwellκαταλαβαίνει την πίστη στην υπεροχή του προλεταριάτου. Ενώ οι εθνικιστές μπορούν επίσης να έχουν αυτό το "αίσθημα της τάξης". Ο πασιφιστικός εθνικισμός αναγνωρίζεται ως ένα πέπλο για την αγάπη της απολυταρχίας, με την επιβολή της εξουδετέρωσης κάθε αντίστασης ενάντια στην τυραννία. Αλλά οι εθνικιστές έχουν ιστορικά αποδειχθεί ότι είναι οι φυσικοί εχθροί της τυραννίας.

Κάτω από τον αρνητικό εθνικισμό, ο Orwell παραθέτει την αγγλοφοβία, τον αντισημιτισμό και τον τροτσκισμό. Ειδικά επειδή εντοπίζει την αγγλοφοβία ως ένα συναίσθημα που διατηρείται κυρίως από τη βρετανική intelligentsia, αυτό είναι και πάλι μια μορφή oikophobia που ο Orwell που ονομάζεται εσφαλμένα ως εθνικισμό. Ο Orwell θεωρεί ότι ο αντισημιτισμός είναι μια νεκρή ιδεολογία λόγω της ήττας των Ναζί. Ο τροτσκισμός είναι κυριολεκτικά ο μεγαλύτερος εχθρός του εθνικισμού στην ιστορία.

Υποστηρίζει ότι αυτά τα κακά που κατηγορεί ότι κάνουν και πιστεύουν οι εθνικιστές, ενώ δεν ισχύουν για όλους τους εθνικιστές, είναι "αρκετά συνηθισμένα". Εδώ δείχνει και πάλι την έλλειψη συνοχής του, διότι κάνει ακριβώς αυτό που καταδίκασε τους εθνικιστές ότι κάνουν: βάζει στερεότυπα σε μια ομάδα ανθρώπων.
Ολοκληρώνοντας το δοκίμιό του, ο Orwell μιλάει πάλι για την αποκαλούμενη παραμόρφωση της πραγματικότητας από τον εθνικισμό, καθώς ισχυρίζεται ότι αυτός βασίζεται σε «φόβο, μίσος, ζήλια και λατρεία εξουσίας». Μιλάει για την λατρεία της εξουσίας επειδή δεν είναι σε θέση να διακρίνει μεταξύ του μαρξισμού και του αντιθέτου του, του εθνικισμού, κάτι που αποτελεί την μεγαλύτερη αδυναμία του δοκιμίου του. Η ζήλια είναι η κυρίαρχη αμαρτία πίσω από τον εξισωτισμό (ισοπεδωτική «ισότητα», κατά το αφήγημα της αριστεράς, δείτε το πρόσφατο παράδειγμα με την κλήρωση για το ποιος μαθητής θα σηκώσει την σημαία), οπότε σίγουρα δεν μπορεί να συνδεθεί με τον εθνικισμό, ο οποίος έχει ως βασική αρχή την αγάπη για αυτό που είναι δικό μου, (η φυλή  μου, η ιστορία μου, πολιτισμός μου κλπ) σε αντίθεση με το φθόνο για αυτό που ανήκει στον άλλο. Επιπλέον, ο φόβος και το μίσος από μόνα τους (ξεκομμένα) δεν μπορούν να θεωρηθούν ως «κακά» μέσα σε ένα χριστιανικό αγιογραφικό ηθικό πλαίσιο. 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ /

Τ ράβηξαν τ' αυτιά στον "Ρουβικώνα" οι Υπηρεσίες που τον καθοδηγούν, ή έστησαν "επικοινωνιακό" είπα ξείπα για τον Κουφοντίνα;

Τ

ράβηξαν τ' αυτιά στον "Ρουβικώνα" οι Υπηρεσίες που τον καθοδηγούν, ή έστησαν "επικοινωνιακό" είπα ξείπα για τον Κουφοντίνα;

Σημ. Ρε φερετζέδες του "αριστερού" μνημονιακού παρακράτους... τι σημαίνει "η άδεια που δικαιούταν"; Από πότε οι επαναστάτες κάνουν χρήση και επικαλούνται νόμους αστικού κράτους, του καθεστώτος για την "ανακούφισή" τους;
Για τον Κουφοντίνα... είπε ξείπε ο "Ρουβικώνας"... ο φερετζές του "αριστερού" μνημονιακού παρακράτους! 
Και... Το σήριαλ για την άδεια του Κουφοντίνα… καλά κρατεί! Προσλαμβάνει και "πολιτικά" χαρακτηριστικά... δένει η "κομπόστα".

Να κυριαρχήσει η ηθική - Όχι σε πλειστηριασμούς κάτω των 150 χιλ ευρώ από τις τράπεζες

 

10/11/2017 - 03:38
Να κυριαρχήσει η ηθική - Όχι σε πλειστηριασμούς κάτω των 150 χιλ ευρώ από τις τράπεζες
Η Ελληνική Ένωση Τραπεζών και ο Νίκος Καραμούζης που έχει ευαισθησία σε αυτά τα θέματα πρέπει να προσδιορίσει ηθικούς κανόνες στο baking για τους πλειστηριασμούς. 
Συμβολαιογράφοι και κυβέρνηση είχαν συμφωνήσει οι τράπεζες να μην προβαίνουν σε πλειστηριασμούς κάτω των 300.000 ευρώ. 
Με βάση την νομοθεσία που τροποποιήθηκε λόγω μνημονιακών υποχρεώσεων η πρώτη κατοικία δεν μπορεί να τεθεί σε καθεστώς πλειστηριασμού όταν έχει αντικειμενική αξία έως 200.000 ευρώ.
Το ποσό μειώθηκε με βάση τις τελευταίες συμφωνίες κυβέρνησης – δανειστών. 
Παρ΄ όλα αυτά για να μπορέσουν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί να έχουν επιτυχία και να τύχουν κοινωνικής αποδοχής θα πρέπει να μπουν κανόνες. 
Δεν μπορεί μια τράπεζα να βγάζει σε πλειστηριασμό ακίνητο με αντικειμενική αξία 30 χιλ ευρώ. 
Να συμφωνηθεί μια φόρμουλα ώστε ακίνητα, διαμερίσματα κ.α. κάτω από 150.000 ευρώ να βγαίνουν αυτομάτως εκτός πλειστηριασμών ανεξαρτήτως εάν είναι πρώτη ή δεύτερη κατοικία.
Η αξία των 150.000 ευρώ νοείται ως εμπορική και όχι αντικειμενική αξία αλλά όχι κάτω από αυτό το ποσό. 
Η προστασία της πρώτης κατοικίας είναι σχετική, ωστόσο ο μαζικός πλειστηριασμός κατοικιών ή διαμερισμάτων των 70 ή 80 χιλιάδων ευρώ θα προκαλέσει την κοινωνική κατακραυγή και οι τράπεζες θα αποτύχουν στην προσπάθεια τους να μειώσουν τις ζημίες από τα NPLs. 
Οι πλειστηριασμοί δεν μπορούν να λειτουργήσουν άναρχα και για οποιαδήποτε ποσό. 
Εάν τα 150.000 ευρώ μπορεί να γίνουν λιγότερα ή περισσότερα αυτό είναι θέμα διαπραγμάτευσης μεταξύ όλων των εμπλεκομένων. 
Όμως όταν μια τράπεζα βγάζει σε πλειστηριασμό ένα ακίνητο των 50.000 ευρώ δεν κερδίζει καμία κοινωνική αποδοχή, δεν επιτυγχάνει τους οικονομικούς στόχους και στο τέλος κινδυνεύει να μετεξελιχθεί σε πωλητή ακινήτων αντί τράπεζα θα έχει εξελιχθεί σε εταιρία real estate σε μια αγορά ακινήτων που καρκινοβατεί. 
Επίσης στην Ελλάδα δεν θα πρέπει να επαναληφθούν οι ντροπιαστικές εικόνες της Ισπανίας όπου η αστυνομία εκδιώχνει φτωχούς πολίτες από τα σπίτια τους. 
Αυτές οι ντροπιαστικές εικόνα δεν θα πρέπει να εμφανιστούν στην Ελλάδα του 2018 που έρχεται. 
Οι τράπεζες δεν θα πρέπει να κρυφτούν πίσω από τον νόμο. 
Η Ελληνική Ένωση Τραπεζών και ο Νίκος Καραμούζης που έχει ευαισθησία σε αυτά τα θέματα πρέπει να προσδιορίσει ηθικούς κανόνες στο baking για τους πλειστηριασμούς. 
Η τράπεζες είναι εμπιστοσύνη… μπορεί να είναι και ηθική.
Όχι πλειστηριασμοί κάτω από 150.000 ευρώ για οποιαδήποτε ακίνητο. 

www.bankingnews.gr

Ο Κουφοντίνας είναι ένας θρασύδειλος δολοφόνος και ο υιός του Βούτση μέγας θαυμαστής

 10/11/2017 - 08:43

Ο Κουφοντίνας είναι ένας θρασύδειλος δολοφόνος και ο υιός του Βούτση μέγας θαυμαστής
Όχι η ελληνική κοινωνία δεν θα επιτρέψει σε εγκληματίες τύπου Κουφοντίνα να αποτελέσουν πρότυπα.
Συνέβη και αυτό.
Ο τρομοκράτης δολοφόνος εγκληματίας Κουφοντίνας πήρε 2ήμερη άδεια.
Έξω από τις φυλακές τον περίμενε ο υιός του Ν. Βούτση βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρος της Βουλής. 
Δηλαδή έχουμε τον Κουφοντίνα τον θρασύδειλο τρομοκράτη, το εγκληματία να παίρνει άδεια και ταυτόχρονα ο υιός του προέδρου της Βουλής να τον καλωσορίζει… 
Ο Κουφοντίνας αποτελεί το σκοτεινό, αιματοβαμμένο παρελθόν της ελληνικής αριστεράς και ο υιός Βούτση προσβάλλει την δημόσια αιδώ ο δε πατέρας Βούτσης είναι ηθικά υπόλογος καθώς ως εκφραστής της δημοκρατίας θα πρέπει να μας πει…υποστηρίζει την δημοκρατία ή την τρομοκρατία του Κουφοντίνα. 
Θα πείτε ότι ο καθένας είναι ανεξάρτητος και ότι ο Βούτσης κρίνεται για τις πράξεις του όχι για τις πράξεις άλλων ακόμη και των στενών συγγενών του. 
Αυτό είναι αλήθεια. 
Αλλά όταν ο Βούτσης έχει μέλος στην οικογένεια του που επιχαίρει τον εγκληματία Κουφοντίνα και είναι πρόεδρος της Βουλής τότε θα δεχθεί και την κριτική…
Αυτή η εικόνα είναι ανεπίτρεπτη, προσβάλλει την δημοκρατία και την έννοια της δικαιοσύνης. 
Όχι η ελληνική κοινωνία δεν θα επιτρέψει σε εγκληματίες τύπου Κουφοντίνα να αποτελέσουν πρότυπα.
Ο Κουφοντίνας αποδεικνύει το πώς μέρος της ελληνικής αριστεράς είναι συνδεδεμένο με την τρομοκρατία και τις δολοφονίες. 
Προφανώς δεν είναι οι αριστεροί δολοφόνοι αλλά μερικοί αριστεροί είναι δολοφόνοι. 
Ο Κουφοντίνας πήρε άδεια και θα επιστρέψει – θέλουμε να πιστεύουμε – ξανά στην φυλακή. 
Και θα τον ξεχάσουμε γιατί δεν έχει καμία σημασία να θυμόμαστε ένα αμετανόητο δολοφόνο. 
Όμως πρέπει να θυμόμαστε ότι θαυμαστές – ελάχιστοι ευτυχώς – βρίσκονται εκτός των φυλακών και με την στάση τους προσβάλλουν την μνήμη των νεκρών, των δολοφονημένων από θρασύδειλους εγκληματίες. 
Το να σκοτώσεις με ένα όπλο δεν είναι θάρρος, ούτε μαγκιά, ούτε δικαιολογείται από καμία ιδεολογία είναι ατίμωση και δειλία.
Πραγματικά ντροπή για την απόφαση να επιτρέψουν σε ένα εγκληματία να βρίσκεται εκτός των φυλακών.

Απλοί τρόποι να ενισχύσετε το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού

  ΠΑΙΔΙ  |  10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020 | 06:00  |  IMOMMY TEAM Ειδικά αυτήν την περίοδο που η πανδημία του κοροναϊού απειλεί την υγεία ...