Είναι γνωστό ότι η Τουρκική Δημοκρατία, στα πλαίσια της διαχρονικής στρατηγικής της για «νέα σύνορα» σε βάρος της Ελλάδος, επικαλείται τακτικά την «ανάγκη αποστρατικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου» με τον ισχυρισμό ότι αυτό επιβάλλει η Συνθήκη της Λωζάνης.
Πέρα από το ότι το στρατιωτικό καθεστώς των ελληνικών νησιών του Αν. Αιγαίου δεν είναι ενιαίο και διέπεται από διαφορετικές Διεθνείς Συμφωνίες, η γενική και αόριστη αυτή «απαίτηση» της Τουρκίας διατυπώνεται την στιγμή κατά την οποία η ίδια η Τουρκία διατηρεί στα Μικρασιατικά παράλια (με έδρα την Σμύρνη) την Τουρκική στρατιά του Αιγαίου η οποία δημιουργήθηκε από το 1975.
Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης
Η στρατιά αυτή δεν είναι εντεταγμένη στο ΝΑΤΟ και περιλαμβάνει το συντριπτικό ποσοστό των αποβατικών σκαφών της Τουρκίας μαζί με ένα μεγάλο αριθμό ελαστικών λεμβών που μεταφέρουν μέχρι 12 άτομα σε κοντινές και απρόσιτες ακτές!
Με απλά λόγια, οι Τούρκοι θέλουν την «αποστρατικοποίηση» των Ελληνικών νησιών με την «επίκληση» της Συνθήκης της Λωζάνης, για να αποτελούν εύκολη λεία στις επεκτατικές τους βλέψεις μόλις παρουσιαστεί η «κατάλληλη ευκαιρία», όπως ακριβώς «ξεγύμνωσαν» με διάφορα τερτίπια την Κυπριακή άμυνα πριν εισβάλλουν με την πρώτη ευκαιρία στο μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης με τις πλάτες των μεγάλων «συμμάχων» μας!
Η ξεδιάντροπη «επίκληση» της Συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία φέρνει στο νου την σοφή λαϊκή ρήση «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί». Ιδού γιατί:
Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι μια πολυμερής Διεθνής Σύμβαση, η οποία τίθεται υπό την προστασία της Τουρκίας από την μια μεριά και υπό την προστασία τηςΑγγλίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Ελλάδος από την άλλη.
Δηλαδή, η Τουρκία ήταν μόνη αντισυμβαλλόμενη απέναντι σε 6 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Το κείμενο της Συνθήκης αναφέρεται ρητά στις υποχρεώσεις που έχει η Τουρκία να σεβαστεί, μεταξύ άλλων, τα ανθρώπινα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο.
Το άρθρο μάλιστα 37 της Συνθήκης ορίζει ότι η Συνθήκη είναι αυξημένης τυπικής ισχύος έναντι οποιουδήποτε άλλου νόμου ή κανονισμού ή εσωτερικής επίσημης πράξης που θα μπορούσε να ισχύσει στην Τουρκία. Δηλαδή, η Τουρκία στερήθηκε από κάθε δικαίωμα να ψηφίζει μόνη της νόμους ενάντια στις υποχρεώσεις που ανέλαβε με την Συνθήκη της Λωζάνης.
Επί πλέον, στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, η Τουρκική αντιπροσωπεία επέμενε φορτικά (και τελικά επέβαλε) να μην υπάρχουν (δηλαδή να μην αναγνωρίζονται) εθνικές μειονότητες αλλά μόνο θρησκευτικές, κάτι που ζητούσε για τον φόβο των Κούρδων που ζουν στην Τουρκία.
Είναι αυτονόητο όμως ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους μουσουλμάνους της Ελληνικής Θράκης που ζουν την Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο 45 της Συνθήκης περί «αμοιβαιότητας» (το οποίο επίσης πολύ τακτικά επικαλείται η Τουρκία).
Με μια διαφορά: Αυτούς η Τουρκία προσπαθεί επίμονα και συστηματικά να «εκτουρκίσει» και μάλιστα με το ζόρι! Δηλαδή, σύμφωνα με την ιδιότυπη νοοτροπία των Τούρκων, οι Κούρδοι μουσουλμάνοι απαγορεύεται να αποτελούν εθνική μειονότητα μέσα στην Τουρκία. Οι μουσουλμάνοι όμως της Ελληνικής Θράκης, είτε είναι Πομάκοι, είτε είναι αθίγγανοι, επιτρέπεται να μετατραπούν με το ζόρι σε εθνική μειονότητα! Άλλωστε στον στόχο αυτό βοηθάει φιλότιμα τόσο το περιβόητο Βαθύ Κράτος, όσο και οι Τούρκοι πράκτορες με τα τσιράκια τους που έχουν κατακλύσει την Ελληνική Θράκη κάτω από το αδιάφορο, «ευρωπαϊκό» βλέμμα της Ελλάδος!
Η Τουρκία επέμενε επίσης (και επέβαλε) την αριθμητική ισορροπία μεταξύ των θρησκευτικών μειονοτήτων, δηλαδή της χριστιανικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου & της Τενέδου και της μειονότητας των μουσουλμάνων της Ελληνικής Θράκης – και οι δύο θρησκευτικές μειονότητες εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή των πληθυσμών για ειδικούς λόγους. Βέβαια, όπως φάνηκε στην διάρκεια του χρόνου, η Τουρκία δεν είχε καμιά απολύτως πρόθεση να κρατήσει χριστιανούς στην επικράτειά της, ήθελε απλά να υποχρεώσει την Ελλάδα να κρατήσει μουσουλμάνους γιατί είχε (και έχει) τα δικά της σχέδια!
Η Τουρκία ανέλαβε επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης την ρητή υποχρέωση σεβασμού μιας εκτεταμένης αυτοδιοίκησης στα νησιά Ίμβρος και την Τένεδος, των οποίων ο πληθυσμός ήταν χριστιανικός σε ποσοστό που ξεπερνούσε το 90%.
Τι έκανε όμως η Τουρκία μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης την οποία τολμάει σήμερα να επικαλείται ξεδιάντροπα;
Με δυο λόγια: Δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης το οποίο η Τουρκία να σεβάστηκε, δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης το οποίο η Τουρκία να μην ξεφτίλισε και όμως έχει το απόλυτο θράσος να επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάνης εκεί που νομίζει πως την συμφέρει!
Είναι αδύνατο, στα πλαίσια ενός σύντομου άρθρου, να αναφέρει κανείς όλες τις πράξεις και τις ενέργειες της Τουρκικής «Δημοκρατίας» που τραυμάτισαν βάναυσα και με πρωτοφανή τραμπουκισμό τον Ελληνοτουρκικό συμβιβασμό του 1923.
Θα περιοριστούμε, σύντομα και λακωνικά, στα πιο κραυγαλέα «πεπραγμένα» της Τουρκίας που δείχνουν ανάγλυφα την ιδιότυπη αντίληψη αυτής της χώρας να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της όλες τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνειαπό μια Διεθνή Συνθήκη και ταυτόχρονα να έχει το θράσος να απαιτεί με πρωτοφανή φορτικότητα όσα νομίζει πως την συμφέρουν!
(α) Στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος η Τουρκία αγνόησε επιδεικτικά την ειδική αυτοδιοίκηση την οποία ανέλαβε την υποχρέωση να διατηρήσει στα δύο νησιά τα οποία (κυριολεκτικά) τους χάρισαν οι Βρετανοί στα πλαίσια της Συνθήκης της Λωζάνης. Οι Τούρκοι, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι με το οποίο έβαλαν την υπογραφή τους, έσπευσαν χωρίς καμιά καθυστέρηση, να διορίσουν Τούρκο διοικητή και στα δύο νησιά, να στείλουν αμέσως στην δικαιοσύνη, στα τελωνεία, στην αστυνομία και στις λιμενικές αρχές Τούρκους αξιωματικούς απολύοντας όλους τους αιρετούς τοπικούς λειτουργούς τους οποίους (υποτίθεται) πως είχαν υποχρέωση να διατηρήσουν άθικτους!
Με τον Νόμο 1151 του 1927 που ψήφισε η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, κατάργησαν στην πράξη το καθεστώς αυτοδιοίκησης των νησιών Ίμβρος και Τένεδος, έκλεισαν με διάφορες προφάσεις το Ελληνικό Σχολαρχείο, απαγόρευσαν την διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας και οι χριστιανοί τέθηκαν υπό διωγμό μέχρι την πλήρη εξολόθρευσή τους.
Επειδή όμως οι χριστιανοί κάτοικοι των νησιών της Ίμβρου και της Τενέδου ήταν πολύ δεμένοι με τον τόπο τους και δεν έφευγαν παρά τις αφόρητες συνθήκες, το 1964 η Τουρκία αποφάσισε να εφαρμόσει το περίφημο «πρόγραμμα ερήμωσης» (eritmeprogrami) με την υπ’ αρ. 35 (μυστική) απόφαση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας (βλέπε Βαθύ Κράτος).
Την περίοδο εκείνη η Ελλάδα προσέφερε την «κατάλληλη ευκαιρία» με την μεγάλη αστάθεια που επικρατούσε στην εσωτερική πολιτική σκηνή και οι Τούρκοι δεν αφήνουν παρόμοιες «ευκαιρίες» να πάνε χαμένες.
Φυσικά, η χώρα μας δεν έβγαλε ούτε άχνα για όλες αυτές τις κατάφωρες παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης και η Τουρκία συνέχιζε (και συνεχίζει) να αλωνίζει ανενόχλητη. Το πόσο αποτελεσματικό ήταν το «πρόγραμμα ερήμωσης» που εφάρμοσαν οι Τούρκοι στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, φαίνεται από μια απλή αντιπαράθεση των πραγματικών αριθμών: Από το 90% (τουλάχιστον) του συνολικού πληθυσμού των νησιών που ήταν χριστιανοί, σήμερα απέμεινε μόνο το 1% (κυρίως ηλικιωμένοι) οι οποίοι αντέχουν και παραμένουν ακόμα στα δύο πολύπαθα νησιά!
(β) Στον τομέα της θρησκευτικής, της εκπαιδευτικής και της «ελευθερίας» ίδρυσης και ελέγχου ευαγών ιδρυμάτων (άρθρα 38 έως 44 της Συνθήκης) οι Τούρκοι δεν άφησαν τίποτα όρθιο:
Ένας νέος Γολγοθάς για το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με διώξεις, εμπρησμούς, επιθέσεις, ίντριγκες, επεμβάσεις, άρνηση αποδοχής της Οικουμενικότητας του Πατριαρχείου, διαρκή απαξιωτική συμπεριφορά και αρπαγή δύο σημαντικών χριστιανικών ναών (Παναγία της Καφατιανής του Γαλατά και ναός του Σωτήρος Χριστού) με «εργαλείο» τον ψευτο – παπά Ευθύμ, ο οποίος μαζί με ολόκληρη την οικογένειά του υπήρξε τυφλό όργανο των πιο σκοτεινών κύκλων της Τουρκίας (Βαθύ Κράτος, ΜΙΤ).
Η χριστιανική εκπαίδευση, πάντα με την τούρκικη μέθοδο «σεβασμού» της Συνθήκης της Λωζάνης, υπέστη ισοπεδωτική επίθεση: Φίμωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, απόλυση ομογενών και Ελλήνων δασκάλων, επιβολή διδασκαλίας των περισσοτέρων μαθημάτων στην Τουρκική γλώσσα (αρχικά) και στην συνέχεια όλων – εκτός από το μάθημα των Ελληνικών και προσθήκη ειδικού μαθήματος «στρατιωτικών» που δίδασκε αξιωματικός του τουρκικού στρατού!
Όσον αφορά τα Ελληνικά Ευαγή Ιδρύματα, απαγορεύτηκε στα μειονοτικά ιδρύματα να αποκτήσουν νέα ακίνητη περιουσία είτε με αγορά, είτε με δωρεά, είτε με κληρονομιά.
Παράλληλα, οι Τούρκοι φρόντισαν να παύσει η αναγνώριση της ιδιότητας νομικού προσώπου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για να δημιουργήσουν ανυπέρβλητα προσκόμματα στην διαχείριση και εκπροσώπηση της τεράστιας Πατριαρχικής περιουσίας.
Με τον Νόμο 2762 του 1935 περί «Βακουφίων» που ψηφίστηκε από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση (έκτοτε άλλαξε πολλές φορές για να πετύχουν τους στόχους τους), η διαχείριση των μειονοτικών ιδρυμάτων και σχολείων «ανατέθηκε» σε επίτροπο που διοριζόταν από τις Τουρκικές αρχές για να γίνει πιο εύκολη η αρπαγή της τεράστιας μειονοτικής περιουσίας! Το αποτέλεσμα βέβαια είναι από τις 12.000 μειονοτικά ακίνητα που υπήρχαν κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, σήμερα απέμειναν μερικές εκατοντάδες που βρίσκονται σε διαρκή και άμεση απειλή!
(γ) Στον τομέα των αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων χριστιανών ένα μεθοδικό, ψυχρό και «αποτελεσματικό» πλέγμα μέτρων και ενεργειών στόχευσε στην εξολόθρευση του χριστιανικού πληθυσμού από την Κωνσταντινούπολη:
Άρχισαν από την εκδίωξη των Ελλήνων της Πόλης από Τράπεζες, από κάθε μορφής και κατηγορίας Δημόσιες υπηρεσίες αλλά και από μεγάλες επιχειρήσεις. Με τον Νόμο 2007 του 1932 απαγόρευσαν την άσκηση 30 επαγγελμάτων από Έλληνες (μεταξύ των οποίων μουσικός, φωτογράφος, ξυλουργός, ράπτης, κουρέας, σερβιτόρος – ακόμα και πλανόδιος πωλητής!), ενώ αργότερα απαγόρευσαν και άλλα επαγγέλματα για να σιγουρευτούν ότι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης θα αρχίσουν να τρέπονται σε φυγή προκειμένου να επιβιώσουν.
Το 1934 με τον Νόμο 2525 όλοι οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης υποχρεώθηκαν να τουρκοποιήσουν τα επώνυμά τους και το 1939 όλοι οι αθλητικοί μειονοτικοί σύλλογοι υποχρεώθηκαν να ενωθούν με τους τουρκικούς με αποτέλεσμα να μαραζώσουν σταδιακά και να εκτουρκιστούν.
Όλα αυτά μέσα σε ένα πρωτοφανές κλίμα τρόμου με τις εκστρατείες που είχαν το σύνθημα «Vatandas Turkce konus», δηλαδή, «Πολίτες μιλάτε τουρκικά» ώστε να είναι εύκολη η δίωξη για «Εξύβριση του Τουρκισμού» όποιου τολμούσε να μιλάει στους δρόμους Ελληνικά – άρα μιλούσε υβριστικά για τους Τούρκους!!!!
Για όσους βέβαια επέμεναν πεισματικά να μένουν στις εστίες τους, το «μενού» του Τούρκικου «σεβασμού» στην Συνθήκη της Λωζάνης είχε και πολλά άλλα στο πρόγραμμα:
(γ1) Επιστράτευση είκοσι ηλικιών χριστιανών τον Μάιο του 1941, για τον αφανισμό του χριστιανικού στοιχείου της Κωνσταντινούπολης, με αφορμή τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που υπήρξε μια θαυμάσια ευκαιρία στην διαχρονική στρατηγική της «ουδέτερης» Τουρκίας.
(γ2) Βαρλίκι, δηλαδή επιλεκτική επιβολή υπέρογκων φόρων σε χριστιανούς (Νόμος 4305 του Νοεμβρίου 1942) για τον οικονομικό τους αφανισμό και την εξορία τους σε καταναγκαστικά έργα για όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν μέσα σε λίγες βδομάδες τον αυθαίρετο φόρο που τους επιβλήθηκε. Ο φόρος αυτός, όπως και η «επιστράτευση 20 ηλικιών» επινοήθηκε από τους Τούρκους όταν η Ελλάδα πολεμούσε με τους «συμμάχους» της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η Τουρκία διατηρούσε «επιτήδεια ουδετερότητα».
Από το πογκρόμ της 6ης Σεπτεμβρίου 1955
(γ3) Πογκρόμ, δηλαδή επιδρομή που εκτελέστηκε άψογα από το Βαθύ Κράτος της Τουρκίας, με την υψηλή καθοδήγηση της Τουρκικής Κυβέρνησης την νύχτα της 6ηςΣεπτεμβρίου 1955. Στόχος: ο χριστιανικός πληθυσμός της Κωνστανούπολης.Αποτέλεσμα: 20 δολοφονίες χριστιανών, εκατοντάδες βιασμοί, καταστροφή, λεηλασία και πυρπόληση 2.600 χριστιανικών σπιτιών, 4.340 καταστημάτων, 73 εκκλησιών, 26 ελληνικών σχολείων, τριών ελληνόφωνων εφημερίδων και επιδρομή σε χριστιανικά νεκροταφεία με σύληση τάφων!
(γ4) Απελάσεις. Επειδή η Τουρκία ανυπομονούσε να ξεφορτωθεί τους Έλληνες που επέμειναν πεισματικά να μην εγκαταλείπουν την Κωνσταντινούπολη, το 1964 κατήγγειλε την Ελληνοτουρκική συμφωνία Εμπορίου με αποτέλεσμα οι τουρκικές αρχές να απελάσουν, με απάνθρωπες και συνοπτικές διαδικασίες 12.000 περίπου Έλληνες υπηκόους, γηγενείς Κωνσταντινουπολίτες, τους οποίους προστάτευε η συνθήκη της Λωζάνης.
Όσοι εκδιώχτηκαν παρέσυραν μαζί τους ένα τριπλάσιο αριθμό συγγενών και φίλων. Έτσι, μεταξύ 1964 και 1966, 48.000 περίπου Έλληνες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες.
Με τους τρόπους αυτούς (και πολλούς άλλους που είναι αδύνατο να συμπεριληφθούν σε ένα σύντομο άρθρο) η Τουρκία ξεφτίλισε κυριολεκτικά κάθε υποχρέωση που ανέλαβε απέναντι στην Ελλάδα και σε 5 ακόμα αντισυμβαλλόμενες χώρες με την Συνθήκη της Λωζάνης αλλά και όλες τις υποχρεώσεις που ανέλαβε υπογράφοντας τις αρχές του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της χάρτας των Παρισίων και των δεσμεύσεων της στα πλαίσια της ΔΑΣΕ και του ΟΑΣΕ!
Αυτή λοιπόν η Τουρκία μας ζητάει σήμερα να «αποστρατικοποιήσουμε τα Ελληνικά νησιά» και έχει το απύθμενο θράσος να επικαλείται και την Συνθήκη της Λωζάνης!
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε απέναντι σε μια χώρα που μοιάζει κάποιους ανθρώπους τους οποίους όταν τους φτύνεις στο πρόσωπο, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και σου απαντούν «Δόξα τον Θεό, βρέχει!»;
Πολλά. Μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά τα οποία θα έπρεπε ήδη να έχουμε ξεκινήσει προ πολλού. Ας, είναι – ποτέ δεν είναι αργά. Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσουμε. Το πιο απλό είναι, αφού η Τουρκία επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάνης να ξεκινήσουμε από αυτήν.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη πρέπει να ζητήσουμε αμέσως να αποκατασταθεί η αριθμητική ισορροπία μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων που ζουν σε Ελλάδα και Τουρκία, όπως επίμονα απαιτούσε (και επέβαλε) η ίδια η Τουρκία κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης.
Το 1923 οι χριστιανοί σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο ήταν 120.000 άνθρωποι και οι μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη 80.000.
Σήμερα οι χριστιανοί σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο μειώθηκαν (με την εφαρμογή ενός μακροπρόθεσμου, μελετημένου και ψυχρού σχεδιασμού) σε 2.000 και οι μουσουλμάνοι στην Ελληνική Θράκη αυξήθηκαν σε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους, μέσα σε ένα διαρκή, τουρκικό προπαγανδιστικό ορυμαγδό με κροκοδείλια δάκρυα για δήθεν «καταπίεσή» τους!!!!
Αυτή η τεράστια, μεθοδική, ψυχρή και κυνική ανατροπή της αριθμητικής ισορροπίας χριστιανών και μουσουλμάνων σε Ελλάδα και Τουρκία, με πλήρη και αποκλειστική ευθύνη της Τουρκίας, πρέπει να αποκατασταθεί με μια σταθερή, μακροπρόθεσμη στρατηγική.
Εμπρός λοιπόν! Αυτό προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης που επικαλείται η Τουρκία, από αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε. Στην σημερινή εποχή υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να αποκατασταθεί η αριθμητική ισορροπία χριστιανών και μουσουλμάνων σε Ελλάδα και Τουρκία.
Εμείς πρέπει να επιμένουμε σε κάθε ιδιωτικό και δημόσιο βήμα για την αναγκαιότητα αυτή σαν ένα πρώτο, ελάχιστο, βήμα «αποκατάστασης κάποιας στοιχειώδους αμοιβαίας εμπιστοσύνης» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. (Πρόταση υπ΄ αριθμ. 2)
Και έχουμε τόσα πολλά για να συνεχίσουμε!
Στο κάτω-κάτω για να συζητήσουμε ισότιμα και «να τα βρούμε» με την Τουρκία πρέπει να ξεκινήσουμε από μια αμοιβαία συμφωνημένη βάση στην οποία καταλήξαμε το 1923 μαζί με 5 άλλες χώρες που συμμετείχαν στην διαδικασία της Συνθήκης της Λωζάνης.
Αν η Τουρκία ονειρεύεται πως «θα τα βρούμε» πάνω στα ερείπια που δημιούργησε σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο, κατεχόμενη Κύπρο και με απλωμένο το «Βαθύ Κράτος» μέσα στην Ελληνική Θράκη και πάνω από τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου, επιτέλους πρέπει να τους πούμε ξεκάθαρα πως «πλανώνται πλάνη οικτρά»!
Όσο ισχυρές «πλάτες» και να εξασφαλίσουν, όποια «υπεροπλία» και να αποκτήσουν, όποια «κατάλληλη ευκαιρία» και να πετύχουν, δεν θα υπάρξουν ποτέ Έλληνες που θα ικανοποιήσουν τις επεκτατικές τους ορέξεις χωρίς αιματοχυσία η οποία θα είναι πολύ πιο επικίνδυνη για την ίδια την Τουρκία (με το εκρηκτικό εσωτερικό μωσαϊκό των λαών της Μικράς Ασίας), παρά για την Ελλάδα.
Αθήνα, 4 Σεπτεμβρίου 2009
*
Ο Λεωνίδας Κουμάκης, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επί τρεις δεκαετίες, με την ιδιότητα του Διευθυντού Εξαγωγών Ελληνικής Οινοβιομηχανίας, ταξίδευσε στις 4 από τις 5 ηπείρους του πλανήτη μας, δημιουργώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο διανομής σε 32 χώρες.
Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα-Μια πραγματική ιστορία» (1992, η τέταρτη έκδοση το 2008) και «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997).
Λωζάνη Ελβετίας 24 Ιουλίου 1923_Η τούρκικη αντιπροσωπεία
