Σάββατο, 26 Ιανουαρίου 2013
Ἀδελφοί μου καί παιδιά μου,
Ἡ ἱστορική τους ἀφετηρία ἀρχίζει στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνα στίς ΗΠΑ καί γρήγορα διαδόθηκε στόν ὑπόλοιπο κόσμο. Πρόκειται γιά μιά ἀπό τίς πλέον πολυάριθμες αἱρετικές κινήσεις τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἡ ὁποία ἔχει βασικό γνώρισμά της, ἐκτός ἀπό τήν πολυδιάσπαση, καί ἔντονα ἐνθουσιαστικά καί ἐκστατικά στοιχεῖα, τά ὁποῖα ἐμπεριέχονται στή διδασκαλία της καί τή λατρεία της.
Αὐτό τό γεγονός, σέ συνδυασμό μέ τόν ἰσχυρισμό τους ὅτι στό χῶρο τους ἔχουν τήν ἐπανεμφάνιση χαρισμάτων πού ἔπαυσαν νά ὑπάρχουν στόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, ἔγιναν ἀφορμή, ἡ Πεντηκοστιανή κίνηση νά δεχθεῖ αὐστηρότατη κριτική καί νά χαρακτηριστεῖ ὡς αἱρετική καί ἀπό κινήσεις τοῦ προτεσταντικοῦ χώρου ἀπό τόν ὁποῖο προῆλθε.
1. Οἱ Πεντηκοστιανοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι κατέχουν τὴν «μόνη ὁλοκληρωμένη ἀλήθεια» καὶ ἀποτελοῦν τὴν ἀληθινὴ ἐκκλησία. Ἐπιμένουν ὅτι αὐτοὶ πιστεύουν, ζοῦν καὶ λατρεύουν τὸν Θεό, ὅπως οἱ ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ μαζὶ μὲ τοὺς πρώτους χριστιανούς μετὰ τὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς. Γι αὐτὸ καὶ ὀνομάζουν τὴν «ἐκκλησία» τους «Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», ἤ κάποιοι διαφοροποιημένοι ἀπὸ αὐτούς, «Ἐλευθέρα Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», «Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ», ἤ κάποιοι ἄλλοι, «Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τῆς Πεντηκοστῆς».
Ὅπως εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο καὶ ἐκεῖνοι ὁμολογοῦν ὅτι δέχονται , ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία ὡς «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» εἶναι μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολική. Ὅμως ἡ θεωρούμενη «ἐκκλησία τῶν Πεντηκοστιανῶν» δὲν εἶναι μία, ἀφοῦ στὸν ἕνα αἰώνα ἱστορίας της ἔχει διαιρεθῆ σὲ κάποιες δεκάδες διαφοροποιημένων «ἐκκλησιῶν».
Ἡ κάθε μία ἀπὸ αὐτὲς θεωρεῖ τὶς περισσότερες ἀπὸ τὶς ἄλλες ἤ ὅλες ἀτελεῖς . Δὲν εἶναι ἁγία, διότι δὲν ἔχει τοὺς καρποὺς τῆς ἁγιότητος, ποὺ εἶναι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτοὶ εἶναι γνωστοὶ στοὺς αιῶνες τῆς πορείας της. Δὲν εἶναι καθολική, διότι δὲν κατέχει τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στὸ πλήρωμά της, καθόσον ἀγνοεῖ βασικὰ σωτηριολογικὰ στοιχεῖα, ὅπως εἶναι ἡ ἄκτιστη θεία χάρη καὶ ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν εἶναι, τέλος, ἀποστολική, διότι εἶναι τελείως ἄσχετη μὲ τὴν τὴν ἀποστολικὴ διαδοχή, ποὺ ἰσχύει ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν ἀποστόλων μέχρι σήμερα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
2. Οἱ Πεντηκοστιανοὶ προβάλλουν ὡς θεμέλιο ὁλοκλήρου τοῦ «ἐκκλησιαστικοῦ» τους οἰκοδομήματος καὶ τῆς πίστεώς τους μόνη τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπορρίπτουν ἐκ προοιμίου τὴν ζῶσα ἐμπειρικὴ προφορικὴ ἱερὰ παράδοση τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀποδεικνύουν περίτρανα ὅτι ἀποτελοῦν μεταλλαγμένη Ὀργάνωση τῆς γνωστῆς πολυδιασπασμένης αἱρέσεως τῶν Προτεσταντῶν, ἀφοῦ ἐκεῖνοι πρῶτοι κατήργησαν τὴν Ἱερὰ Παράδοση. Αὐτὸ ἀποδεικνύει καὶ ἡ ἱστορία τῆς ἐμφανίσεώς τους στὸ προσκήνιο μόλις στὴν ἀνατολὴ τοῦ 20ου μ. Χ. αἰῶνος, ὅταν οἱ θεμελιωτές τους ἀποχωρίστηκαν ἀπὸ τὰ προτεσταντικὰ ἀναγεννητικὰ Κινήματα Ἁγιότητος .
3. Οἱ Πεντηκοστιανοὶ ἀλλοιώνουν ριζικὰ τὴν οὐσία τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Δηλώνουν ὅτι πιστεύουν σὲ ἑπτὰ πράξεις σὲ σχετικὴ ἀντιστοιχία μὲ τὰ γνωστὰ Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἐνδεικτικὰ ἀναφερόμαστε σὲ δύο ἀπὸ αὐτές, στὸ Βάπτισμα καὶ στὴν ἱερωσύνη.
Τὸ Βάπτισμα, ἀφοῦ τὸ ἀπογυμνώνουν ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ μυστηρίου, τὸ διαχωρίζουν σὲ δύο πράξεις, στὸ βάπτισμα μὲ νερὸ καὶ στὸ βάπτισμα μὲ ἅγιο Πνεῦμα.
Τὸ πρῶτο ἀποτελεῖ γι' αὐτοὺς μία ἁπλῆ «τελετὴ ἀφιερώσεως», ἐνῶ μὲ τὸ δεύτερο πιστεύουν ὅτι ὁ βαπτιζόμενος λαμβάνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα . Γιὰ νὰ τεκμηριώσουν τὸ αὐθαίρετο αὐτὸ δόγμα τους παραποιοῦν ἑρμηνευτικὰ καὶ τὸ σαφέστατο χωρίο ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, τὸ ὁποῖο συνδέει τὸ βάπτισμα στὸ νερὸ μὲ τὴν λήψη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, «ἐὰν μή τις γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καὶ πνεύματος οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» .
Ἐπὶ πλέον ἀδιαφοροῦν τελείως γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλες οἱ βαπτίσεις ποὺ ἀναφέρονται στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἔγιναν μία καὶ μόνη φορά καὶ οἱ βαπτισθέντες ἔλαβαν τὴν καθαρτικὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἱερωσύνη γιὰ τοὺς Πεντηκοστιανοὺς ὑπάρχει μόνον ἡ γενική (ὁ κάθε χριστιανὸς εἶναι καὶ ἕνας ἱερέας) καὶ ὄχι ἡ εἰδικὴ. Γι' αὐτοὺς ὑπάρχουν διακονίες, ἀνάμεσα στὶς ὁποῖες εἶναι καὶ αὐτὴ τοῦ ποιμένος .
Ὅμως, στὴν Κ. Διαθήκη ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἔδωκε εἰδικὴ ἱερατικὴ ἐξουσία μόνον στοὺς Ἀποστόλους καὶ στοὺς διαδόχους τους. «Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· ἄν τινῶν ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς· ἄν τινῶν κρατῆτε κεκράτηνται» . Τοὺς λόγους αὐτοὺς τοὺς εἶπε κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, στὸν ὁποῖο συμμετεῖχαν μόνον οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι.
4. Οἱ Πεντηκοστιανοὶ παρερμηνεύουν τὸ χάρισμα τῆς γλωσσολαλίας. Ἰσχυρίζονται ὅτι μετὰ τὸ «βάπτισμα στὸ Ἅγιο Πνεῦμα», ὁμιλοῦν ξένες γλῶσσες, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς . Καὶ πράγματι στὶς περιπτώσεις αὐτές, ἐὰν βρεθῆ κάποιος στὶς συνάξεις τους ἀκούει νὰ ἐκστομίζουν ἀκατανόητες φράσεις καὶ ἄναρθρες κραυγές. Αὐτὸ τὸ φαινόμενο δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴ γλωσσολαλία τῶν Ἀποστόλων. Τοὺς ἀποστόλους, ὅταν μιλοῦσαν, τοὺς καταλάβαινε ὁ καθένας στὴ γλῶσσα του.
Ἐξ ἄλλου, τὸ χάρισμα τῆς γλωσσολαλίας στοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους οὔτε ἀπαραίτητο γνώρισμα ὅλων τῶν χριστιανῶν ἦταν, οὔτε κεντρικὴ θέση κατεῖχε στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐρωτᾶ μὲ νόημα: «Μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι;» . Καὶ ἀφοῦ κατακρίνει τὶς ἀταξίες, ποὺ δημιουργήθηκαν μὲ τὸ φαινόμενο τῆς γλωσσολαλίας στὶς λατρευτικὲς συνάξεις τῶν Κορινθίων, καταγράφει τὴ σωστὴ ἱεράρχηση τῶν χαρισμάτων, στὴν ὁποία τὴν πρώτη θέση κατέχει τὸ χάρισμα τῆς ἀγάπης καὶ τὴν τελευταία ἐκεῖνο τῆς γλωσολαλίας .
5. Οἱ Πεντηκοστιανοὶ ἔχουν υἱοθετήσει τὸ νέο δόγμα γιὰ την ἁρπαγὴ τῆς Ἐκκλησίας. Σύμφωνα μέ τὴν καινοφανῆ διδασκαλία τους, ὁ Χριστός θά καταβῆ ἀπό τοὺς Οὐρανούς πρίν τήν ἔλευση τοῦ Ἀντίχριστου, γιά νά ἁρπάξει τοὺς δικούς Του γιά τόν Οὐρανό, δηλαδή, αὐτοὺς πού ἀληθινά βρίσκονταν στὴν Ἐκκλησία του (τοὺς πεντηκοστιανούς). Αὐτή ἡ ἁρπαγή θὰ γίνη, ὥστε οἱ ἐκλεκτοὶ νά μήν ὑποφέρουν τὶς μεγάλες ταλαιπωρίες, ποὺ θὰ ἔλθουν ἐπάνω στὴν ὑπόλοιπη ἀνθρωπότητα κάτω ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ Ἀντί¬χριστου.
Ἡ παραπάνω διδασκαλία τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι καθαρὰ ἀντιβιβλική καὶ διότι παρερμηνεύει συγκεκριμένες ἁγιογραφικὲς περικοπές , καὶ διότι ἀντιτίθεται στὸ γενικό της κήρυγμα γιὰ ὑπομονὴ τῶν χριστιανῶν στὶς θλίψεις καὶ στοὺς διωγμούς, ὅπως εἶναι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, «ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 10,22).
Ὁ αἱρετικός χαρακτήρας τῆς κινήσεως ἐπιβεβαιώνεται ἐπίσης καί ἀπό ἕναν ἀριθμό ψευδοπροφητειῶν σχετικά μέ τήν ἡμερομηνία τῆς ἁρπαγῆς τῆς Ἐκκλησίας. Χαρακτηριστική περίπτωση στόν ἑλληνικό χῶρο, ἀποτελεῖ ἡ κραυγαλέα ἀποτυχία τῶν προφητειῶν τους γιὰ τὴν λεγόμενη «ἁρπαγὴ» τῆς Ἐκκλησίας. Στὸ φύλλο τῆς Ἐφημερίδας Χριστιανισμός τῆς 1 Ἰανουαρίου 1991 πού ἐκδίδει ἡ «ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς» πού ἑδρεύει καί στόν Πειραιᾶ καί ἔχει καί τόν Ραδιοφωνικό Σταθμό «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ» καί πού ἱδρύθηκε ἀπό τόν Καρδιολόγο Ἰατρό Λεωνίδα Φέγγο ἔγραφαν τά ἀκόλουθα: «Δύο μεγάλα γεγονότα πρόκειται νὰ γίνουν μέσα σ' αὐτὴν τὴν δεκαετία.
Τὸ ἕνα εἶναι ἡ ἁρπαγὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα γεγονὸς ὑψίστης σημασίας γιὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦν τὸν Χριστό καὶ ζοῦν μὲ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ....
Τὸ δεύτερο γεγονὸς ἀφορᾶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν θὰ λάβουν μέρος στὴν ἁρπαγὴ τῆς ἐκκλησίας καὶ βέβαια θὰ εἶναι ἕνα γεγονὸς πολὺ ὀδυνηρὸ γι' αὐτούς. Ὁ ἐρχομὸς τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ ἐκδηλωθεῖ μετὰ τὴν ἁρπαγὴ τῆς ἐκκλησίας καὶ τοῦ ὁποίου ἡ κυριαρχία θὰ διαρκέσει ἑπτὰ ἔτη. Μία ἑπταετία φοβερή πού θά γίνουν συγκλονιστικά γεγονότα, μεταξύ τῶν ὁποίων θά εἶναι καί ὁ τρίτος παγκόσμιος πόλεμος» .
Πέρασαν ἤδη δώδεκα ἔτη ἀπὸ τὸ τέλος τῆς περιόδου ἐκείνης καὶ ἡ θρυλλούμενη ἁρπαγὴ τῆς ἐκκλησίας δὲ πραγματοποιήθηκε. Τὶ ἄλλο θὰ ἤθελε ἕνας ἁπλὸς ἐχέφρων ἄνθρωπος γιὰ νὰ θέση ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὴν ἐγκυρότητα τῶν ὅσων διδάσκουν οἱ Πεντηκοστιανοί;
Ἰδιαίτερη προσοχή χρειάζεται ἐπίσης στό γεγονός, ὅτι οἱ διάφορες Πεντηκοστιανές αἱρετικές κινήσεις ἀνά τήν ὑφήλιο ἐπαγγέλονται ὅτι ἀποτελοῦν χῶρο θεραπείας τῶν διαφόρων ἀσθενειῶν, μέ συνέπεια νά παγιδεύονται ἄνθρωποι πού αἵρουν τόν σταυρό τῆς ἀσθενείας.
Ἀδελφοί μου καί παιδιά μου,
Προστατευθεῖτε ἀπό τούς «Προφῆτες» τῆς Πεντηκοστιανῆς αἱρέσεως τῶν ὁποίων τίς δῆθεν προφητεῖες δέν ἐκπληρώνει ὁ Πανάγιος Τρισυπόστατος Θεός ἀποδεικνύοντας ἔτσι πασίδηλα ὅτι εἶναι αἱρετικοί καί κακόδοξοι καί μείνετε ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Θεοφόρων Πατέρων καί τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Μετ' εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση