Η αλλαγή της ποιότητας σημαίνει κίνηση κατά τον Αριστοτέλη
Η αύξηση της έντασης στους αγρότες και στην επαρχία είναι ενδιαφέρουσα.
Οι αγρότες είναι η μονή επαγγελματική ομάδα που έχει καταφέρει να κρατήσει το μέτωπο της τόσο πολύ καιρό και συνεχώς να ενισχύεται χωρίς να ενοχλεί δραματικά το «κουρασμένο» κοινωνικό σύνολο. Επιπλέον με δεκάδες παρεμβάσεις τους και διανομές τροφίμων έχουν κερδίσει όχι απλώς την ανοχή αλλά και αρκετή συμπάθεια. Κι αν με την πρώτη μάτια φαίνονται καθαρά να είναι παρών οι παλιές γνωστές κομματικές ταυτότητες, με κάποιο τρόπο αυτές έχουν αμβλυνθεί ως αισθητικό πρόβλημα (τέτοιο ήταν) και κάνεις πλέον δεν διαιρεί ή θα μπορούσε να διαιρέσει το μέτωπο εξ αίτιας αυτών.
Την ίδια στιγμή όχι μόνο στους αγρότες αλλά σε κάθε αγώνα και σε κάθε κοινωνική ομάδα η κομματική ανάλυση και διάσταση -που ήταν κυρίαρχη στην αρχή της κρίσης- χάνει έδαφος και μοιάζει σαν να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.
Χαρακτηριστική των καιρών είναι η φράση του Αρχηγού της Αξ. Αντιπολίτευσης: “Θα συμμαχήσω ακόμα και με το διάβολο για να σταματήσει να υποφέρει η χώρα”. Μας αρκεί να σκεφτούμε για να καταλάβουμε την εξέλιξη των ιδεών, ότι δυο χρόνια πριν αυτή η αμιγώς εθνική και όχι «αντικαπιταλιστική» ή «αριστερή ιδεολογική» προσέγγιση θα ήταν αδιανόητη στην Αριστερά.
Κι αν η αλλαγή της ποιότητας (αλλοίωσις κατά τον Αριστοτέλη) σοκαρει την αριστερά, σε καμιά περίπτωση ως σχολιαστές ερευνητές δεν θα πρέπει να το δούμε όλο αυτό αδιάφορα.
Για να γίνει αντιληπτή ακόμη καλύτερα η ποιοτική διάφορα στο κοινωνικό πεδίο, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο γεγονός ότι μέχρι πριν ένα χρόνο, το εθνικό χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης ήταν στημένο και δομημένο πάνω σε έναν αντι-παπανδρεϊσμο και δευτερευόντως στον αντιπασοκισμό. Πιο συγκεκριμένα -και καθώς η αριστερά ψάχνονταν με τα ιδεολογικά της- ένας ολόκληρος κόσμος της κεντροδεξιάς (και της ακροδεξιάς) έψαχνε απλά και μόνο τα στοιχεία για να πιστοποιήσει της προδοσία του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, εκτονώνοντας το εθνικό στοιχείο της κρίσης στην στοχοποιηση ενός κόμματος και λίγων προσώπων.
Και είναι γεγονός ότι στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ο νυν πρωθυπουργός κυριολεκτικά δεινοπάθησε βρισκόμενος στην ανάγκη να συνεχίσει το έργο του Παπανδρέου, χωρίς να πυροδοτήσει το εθνικό χαρακτηριστικό της κρίσης που σοβούσε στο κόμμα του. Ως αποτέλεσμα στις εκλογές του Μαΐου η ΝΔ πήρε λίγο πάνω από 20% ενώ είχε προλάβει να διασπαστεί. Στις δεύτερες εκλογές του Ιουνίου τα εθνικά χαρακτηριστικά της κρίσης ατόνησαν μπροστά στο φόβο μια ξαφνικής «εφόδου των κομουνιστών» ενάντιων των “νοικοκυραίων”, και κάπου εκεί σχηματίστηκε ένας Μνημονιακός συνασπισμός κατά βάση δεξιό-ευρωπαϊκός με αυτή την σειρά των επιθέτων. Λόγο και του εκλογικού πυρετού το εθνικό χαρακτηριστικό κατά το σχηματισμό της κυβέρνησης ήταν στο πάτο των κριτηρίων και έμεινε εκεί από τότε.
Η μικρή μεν αλλά σημαντική διαφορά με την κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν η απουσία από την κυβέρνηση Σαμαρά του εθνικού στοιχείου. Αυτό τον χώρο θα μπορούσαμε να πούμε ότι τον κάλυπτε η ΝΔ κατά την κυβέρνηση Παπανδρέου και αυτό τον χώρο προσέδιδε στην κυβέρνηση Παπαδημου το ΛΑΟΣ. Η κυβέρνηση Σαμαρά όμως συνολικά θα καλύψει επαρκώς μόνο το ιδεολογικό στοιχείο της κρίσης έχοντας στο εσωτερικό του μια «κλαψιάρα Αριστερά» αλλά δεν θα καλύψει πότε τα εθνικά χαρακτηριστικά της.
Η εκλογική εξαφάνιση του ΛΑΟΣ και η άνοδος των ΑΝΕΛ και της ΧΑ ήταν και είναι η απόδειξη ότι το εθνικό χαρακτηριστικό της κρίσης είναι πολύ έντονο και είναι παρών και επιδρά καθ όλη την διάρκεια της. Μετά την δημιουργία της κυβέρνησης Παπαδήμου αυτή η τάση εθνικής ανάλυσης της κρίσης ορφάνεψε από στόχους -βοηθούντος και τις απουσίας Παπανδρέου από το προσκήνιο- άλλα δεν εξαλείφθηκε. Άρχισε μάλλον να σκέφτεται και να αναζητά στέγη για να καταλήξει στους ΑΝΕΛ και στην ΧΑ.
Η Κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα έχει να παίξει αυτό το χαρτί. Ακόμη χειρότερα όταν θα πρέπει να εμφανιστεί κάπως πιο ακραία θα είναι μόνο μέσω της καταστολής σε βάρος εργαζομένων που θα τους εμφανίζει πρώτα ως «κάποιου είδους κομουνιστές» (sic). Στα δύσκολα θα συνεχίσει να εκμεταλλεύεται την ρητορική που ανάπτυξε πριν τις εκλογές του Ιουνίου, ενώνοντας τελικά την Αριστερά εναντίων της. Ταυτόχρονα θα δώσει όλο το χώρο στην Αριστερά να παίξει το χαρτί του έθνους για να έρθει λίγο μετά και εντελώς φυσιολογικά η δήλωση Τσίπα που αναφέρθηκε ήδη.
Μια δήλωση και που σε πολλά σενάρια προβολής στο χρόνο απειλεί ακόμη και με διάλυση όλα τα πολυπληθή αντιμνημονιακά στρατόπεδα και την σύμπηξη τους σε ένα.
Η κρίση ήδη λαμβάνει χαρακτηριστικά εθνικής επιβίωσης. Τα μεγέθη της είναι ασύλληπτα και δεν επαρκεί πλέον μια και μοναδική κομματική ανάλυση για να την καλύψει. Λίγα πράγματα μπορούν να πουν τα κόμματα στους Έλληνες πάσχοντες και οι δημοσκοπήσεις το αποδεικνύουν. Από το Μνημόνιο σήμερα απουσιάζει δραματικά το εθνικό η σωτηριολογικο στοιχείο που είχε δώσει πολύ αρχικά ο Παπανδρέου. Για την ακρίβεια γίνεται πεποίθηση ότι με το μνημονιο το έθνος διαλύεται. Η κυβέρνηση χωρίς να καλύπτει το εθνικό χαρακτηριστικό της κρίσης εκτιμάται ότι θα χάνει συνεχώς και η εκτίμηση είναι ότι σε αυτό το σημείο θα χάσει τελικά το παιχνίδι όπως έγινε με τον Παπανδρέου και τον Παπαδήμο.
Σημεία ο -κατά το ΠΑΣΟΚ- ” εφοδεύων ΣΥΡΙΖΑ” και τα στελέχη του βγαίνουν πλέον στα κανάλια και δεν τρομάζουν κανέναν ενώ καθημερινά εξοικειωνόμαστε μαζί τους. Η πληροφόρηση πλέον φτάνει παντού και κάνει συνείδηση ότι εξαρχής ήταν μια ευρωπαϊκή κρίση με εθνικά χαρακτηριστικά. Γίνεται κοινός τόπος ότι αυτή απαιτεί εθνική λύση με ιδεολογικά χαρακτηριστικά και όχι το αντίστροφο. Το κομμάτι που μένει να αποσαφηνιστεί είναι αν αυτή η εθνική λύση θα είναι στα πλαίσια της ΕΕ και μέχρι ποιου σημείου.
Ακομη είναι ενδιαφέρον είναι ότι όλος αυτός ο διάλογος γίνεται παραγωγικά μόνο στο μισό τόξο του τρέχοντος πολιτικού φάσματος. Οι μνημονιακοί έχουν αποθέσει τις ελπίδες τους για το έθνος στην θεία πρόνοια, στα χέρια των εταίρων και των δανειστών και στην καλή τους διάθεση, Οι ίδιοι έχουν στο μεταξύ παραδεχτεί ότι έχουν κάνει λάθος. Πολιτικά η κατάσταση τους είναι τραγική. Η σωτηρία τους και η πολιτική ευημερία άπτεται ξένων δυνάμεων και ξένων εκλογικών κύκλων, ενώ την ίδια στιγμή στο αντιμνημονιο η κατάσταση ωριμάζει πιο γρήγορα από ποτέ.
Η ευκολία με την οποία ΚΚΕ ΣΥΡΙΖΑ και λοιπή αριστερά (ελέω και της στοχοποίησης της) συντονίζει τις δυνάμεις της αλλά και η ευκολία στην κριτική από παραδοσιακούς χώρους που εμφανιστήκαν προπύργια της ΝΔ στις τελευταίες εκλογές (επαρχία, αγρότες, μικροϊδιοκτήτες μεσαία τάξη, Απόστρατοι Στρατιωτικοί, συνταξιούχοι, εσωκομματικοί κ.α) πιστοποιούν ότι η κρίση λαμβάνει όλο και λιγότερα ιδεολογικά, όλο και πιο πολύ εθνικά χαρακτηριστικά. Γίνεται κρίση κοινωνική και από εκεί κρίση εθνικής επιβίωσης.
Αν κοιτάξουμε λίγο πίσω θα δούμε ότι ο εκλογικός διασυρμός του ΠΑΣΟΚ ήρθε για να πιστοποιήσει δυο ήττες. Μια μικρή και ανούσια για τα στελέχη του στο ιδεολογικό τόξο -που έτσι κι αλλιώς είχε χαθεί προ πολλού για το ΠΑΣΟΚ- αλλά και μια μεγάλη και συντριπτική στο εθνικό πεδίο που θα το κλονίσει όπως φαίνεται για πάντα.
Η Νέα δημοκρατία έχει καλυφτεί ιδεολογικά τόσο εσωτερικά με την κλαψιάρα αριστερά όσο και εκτός Ελλάδος συγκροτώντας ένα ευρωπαϊκό μέτωπο στο οποίο μετέχει μέσω της απόλυτης σιγής της. Όμως έχει αφήσει εκτεθειμένα τα νώτα της στα εθνικά χαρακτηριστικά της κρίσης όπου πολύ σύντομα θα βρεθεί πίσω από τα γεγονότα. Ήδη η μη εκμετάλλευση του Λάθους του ΔΝΤ δημιουργεί ένα σχετικό κλίμα και ακούγονται φωνές για ολιγωρία. Όλοι τρέχουν τα τράβηξαν το χαλί στα ποδιά της κυβέρνησης γιατί δεν ζητά τα μέγιστα για το έθνος.
Είναι θέμα χρόνου το εθνικό χαρακτηριστικό που δεν καλύπτεται να συμπαρασύρει την ΝΔ στα επίπεδα το ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και το πολιτικό προσωπικό της στον αφανισμό. Λίγο πριν θα μας δώσει φαινόμενα εξέγερσης σαν κι αυτά που κλόνισαν την κυβέρνηση Παπανδρέου. Η εκτίμηση είναι ότι είμαστε πολύ κοντά σε εξελίξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.