Του Αλέξη Μητρόπουλου
Η συζήτηση που έχει ενταθεί εσχάτως περιορίζεται στην αναθεώρηση του Συντάγματος υπό τη θέαση των συστημικών δυνάμεων, που επιθυμούν διακαώς το «φτιασίδωμα» του πολιτεύματος, ώστε να δικαιολογήσουν τη διαιώνισή τους στο πολιτικό εποικοδόμημα.
Εντασσόμενος στην κατηγορία των δημοσιολόγων που είναι υπέρ της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και τονίζοντας ότι...
δεν ήρθε ακόμη ο καιρός της, παραθέτω ορισμένες κρίσεις για αυτά που συνεισφέρονται στο δημόσιο διάλογο:
Οι οπαδοί του υπερ-Συντάγματος του Μνημονίου, ωθούμενοι από το αδικαίωτο και κατ' ουσίαν αντιευρωπαϊκό βρυξελληνικό πνεύμα, προτείνουν οριακές αλλαγές, που αποβλέπουν στην ενσωμάτωση στο Συνταγματικό Χάρτη των επιλογών του ακραίου νεοφιλελευθερισμού του Μνημονίου («χρυσούς» δημοσιονομικός κανόνας, ελεύθερες ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών, ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, αναδιάταξη των δευτερευόντων εσωτερικών λειτουργιών κ.λπ.), ώστε να μη διανοίγονται ρωγμές αμφισβήτησης της εκτελεστικής ολιγαρχικής λειτουργικής αντίληψης. Πρόκειται για την «επιχειρηματικοποίηση» των θεσμών!
Είναι προφανές από το μέχρι τώρα διάλογο ότι η τάση αυτή απορρίπτει κάθε έννοια συνταγματικού πατριωτισμού, που όμως είναι κυρίαρχος στις μεγάλες χώρες (Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.), θεωρώντας τον ως ένα αναχρονιστικό εμπόδιο στην ενσωμάτωση της πατρίδας μας στην ευρωπαϊκή και διεθνή νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων.
Επομένως, οι οριακές βελτιώσεις στη λειτουργία του αναξιόπιστου πολιτεύματος, στα προνόμια των βουλευτών, στις σύντομες παραγραφές για τη δίωξη των υπουργών, στην ενίσχυση των προεδρικών εξουσιών, την αλλαγή του τρόπου επιλογής των προεδρείων των Ανώτατων Δικαστηρίων κ.λπ. προβάλλονται κυρίως για να ικανοποιηθεί προσωρινά η κοινή γνώμη. Ψαύονται πτυχές του πατερναλιστικού συστήματος του «κόμματος-εστία», χωρίς να το αλλάζουν, όπως είχαμε αναλύσει προ 25ετίας στο βιβλίο μας «Η κρίση της πολιτικής στην Ελλάδα (1985-1989)». Με αυτές τις αλλαγές το πολιτικό προσωπικό θέλει να «πάρει τη ρεβάνς» από το λαό που το αμφισβητεί, προτού αυτός υιοθετήσει ριζοσπαστικότερες θέσεις και αντιστοιχήσεις. Επιθυμεί να προλάβει πιθανές κοινωνικές εκρήξεις θέτοντας ορισμένα παραμετρικά-περιφερειακά ζητήματα, για να περισώσει τον πυρήνα της εξουσίας του.
Γι' αυτό όσοι ανήκουμε στη Συντακτική «Σχολή», ή έστω της ρηξικέλευθης Αναθεώρησης, δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από το δέλεαρ της πρότασης. Γιατί η συζήτηση στην παρούσα φάση οδηγεί στην ανακύκλωση της πολιτικής παρακμής.
Υπό συνθήκες ετερονομίας της χώρας και υπαγωγής της στο πιο σκληρό ξένο Δίκαιο, που εφαρμόζεται και με ρήτρα παραίτησης από την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας (ν. 4111/2013), δεν υπάρχει δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης των εσωτερικών δυνάμεων και συσχετισμών. Θα είναι μεγάλο λάθος για την Αριστερά και την προοδευτική συνταγματική διανόηση να εισέλθουν στη συζήτηση και να συμμετάσχουν στην αναθεωρητική διαδικασία που κινούν οι καταρρέοντες πολιτικοί σχηματισμοί, οι οποίοι άλλωστε διαμόρφωσαν και το ισχύον Σύνταγμα. Το ζήτημα με τις συνταγματικές μεταβολές ήταν πάντα το ποιος είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Σήμερα, από αυτή τη διαδικασία, η Αριστερά και ο λαός έχουν μόνο να χάσουν.
Το Σύνταγμα, ως ανώτατη μορφή θέσμισης της κυριαρχίας του δρώντος λαού, ως βάθρο και πλαίσιο δημιουργίας της μελλοντικής κοινωνίας (σύμφωνα με τη διαλεκτική αντίληψη), ιστορικά προέκυψε (κυρίως μέσω Συντακτικής Βουλής) ως συνέπεια ραγδαίων μεταβολών και ανατροπών, συχνά έπειτα από πολεμικές αναμετρήσεις και κατάρρευση των προηγούμενων καθεστώτων. Συνδυάστηκε όμως με έξαρση του κοινωνικού, εργατικού και πολιτικού κινήματος, όπου ο λαός και η κοινωνία διέρρηξαν στην πράξη τα αναχρονιστικά θεσμικά εμπόδια και αποδέχτηκαν έναν νέο αξιακό κώδικα (ανταποκρινόμενο στη νέα διευθέτηση των συντελεστών της παραγωγής). Προϋπόθεση, συνεπώς, για όποια προοδευτική σύνταξη ή αναθεώρηση είναι η αλλαγή του πολιτικού και κοινωνικού συσχετισμού στο λαό, στο κίνημα και στη Βουλή, όροι που σήμερα ελλείπουν.
Εχουμε ολοκληρωμένες προτάσεις για τη νέα οργάνωση του πολιτικού συστήματος, που βρίσκονται στον αντίποδα της ενίσχυσης της αποδυναμωμένης και μελαγχολικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Οι προτάσεις μας αποβλέπουν στην επανακυριαρχία της δημοκρατικής λειτουργίας επί της οικονομικής, που στους παγκοσμιοποιημένους καιρούς μας είναι δύσκολο να πραγματωθεί σε μία μόνο χώρα. Ασφαλώς το νέο Σύνταγμα πρέπει να ενισχύει την εσωτερική αυτονομία, την κοινωνική οικονομία, την προστασία του περιβάλλοντος και του διαχρονικού υλικού και άυλου πλούτου της πατρίδας, των δημόσιων αγαθών, των κοινόχρηστων χώρων, του τρόπου ζωής...
Σίγουρα πρέπει να εισάγει αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα, ολοκληρωμένο σύστημα δημοψηφισμάτων, δίκτυο κληρωτικών λειτουργιών και δυνατότητα ανακλητότητας των εκπροσώπων με λαϊκή πρωτοβουλία. Είναι απαραίτητη η έκφραση ολόκληρου του λαϊκού σώματος με δημοψήφισμα προκειμένου να εγκριθούν ή να απορριφθούν Συμβάσεις και Συνθήκες Περιφερειακών Ολοκληρώσεων που δεσμεύουν τη χώρα ή όταν διακυβεύονται ζητήματα εθνικής κυριαρχίας ή διαχρονικού πλούτου.
Αλλά, πάνω από όλα, η οργάνωση της Νέας Πολιτείας σχετίζεται άμεσα με την ανάπτυξη μιας διαρκούς και τεκμηριωμένης εθνικοαπελευθερωτικής ιδεολογίας ενάντια στην οικονομική επικυριαρχία και την ολοκληρωτική θεσμική-παρασυνταγματική ετερονομία του Μνημονίου.
Η Αριστερά δεν μπορεί να εξαντλήσει τη μεταρρυθμιστική της ορμή στην ωραιοποίηση της σημερινής κρισιακής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αλλά πρέπει να ασκήσει το αναγεννητικό θεσμικό της έργο ακέραιο, όταν θα φυσήξει ούριος κοινωνικός άνεμος, στιγμή που όλοι ψυχανεμιζόμαστε ότι πλησιάζει.
Πηγή: enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.