Το κοινωνικό κράτος στο απόσπασμα

Οι πολίτες πρέπει να διεκδικήσουν την ανατροπή του πολιτικού συμβιβασμένου προσωπικού και να μην επιτρέψουν να απειληθεί περισσότερο η κοινωνική συνοχή του τόπου. Είναι θέμα αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας, η αντίσταση στον μεσαιωνισμό.
του Γιάννη Βουλγαράκη
     Η παροχή αγαθών, όπως η  υγεία και η παιδεία, προς όλα τα μέλη της κοινωνίας, αποτέλεσε (τουλάχιστον κατά την μεταπολιτευτική περίοδο)  μια θεμελιακή δέσμευση της ελληνικής πολιτείας, όπου προσδιοριζόταν ο ακριβής ρόλος  και ο δημόσιος χαρακτήρας τους. Το κοινωνικό κράτος, θεωρήθηκε εξ αρχής, ως ένα σημαντικό επίτευγμα για τον πολιτισμένο-προοδευτικό κόσμο, αφού επέφερε θετικές αλλαγές στο βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Αποτέλεσμα-κατάκτηση,  πολλών και ποικίλων αγώνων, ο θεσμός του κοινωνικού κράτους, υλοποίησε κατά ένα μεγάλο μέρος, το όραμα για μια πολιτεία που θα διαπνέεται από τις αρχές της ισονομίας και της ισοτιμίας.
  Μέσα από τις προαναφερθείσες δομές και σε συνδυασμό με μια σειρά άλλων μέσων αρωγής, το κράτος κατάφερε να ενισχύσει το αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης των πολιτών του. Ιδίως, των ανθρώπων εκείνων, που προέρχονταν από οικονομικά αδύναμα στρώματα, δίνοντας τους την δυνατότητα περαιτέρω ευκαιριών. Αποτέλεσμα της αναπτέρωσης του ηθικού του λαού, ήταν να επωφεληθεί εν τέλει και ο ίδιος ο θεσμός της Δημοκρατίας καθώς υπήρξε κοινή διαπίστωση-παραδοχή, ότι μονάχα σε ένα ορθό δημοκρατικό πολίτευμα, αυτό που κυρίως προάγεται είναι η αξία της ζωής. Το κοινωνικό κράτος, συνδέθηκε επιτυχώς με τα ουμανιστικά ιδεώδη, αφού στο επίκεντρο του βρέθηκε ο άνθρωπος  (και συγκεκριμένα οι ανάγκες-επιθυμίες του).

     Σήμερα, μετά από αυτή την μακρόχρονη και σημαντική  διαδρομή του θεσμού του κοινωνικού κράτους, λόγω της οικονομικής ύφεσης (ή με το πρόσχημα αυτής), παρατηρείται μια προσπάθεια ριζικής αμφισβήτησης αυτού του καταξιωμένου στην συνείδηση των λαϊκών οικογενειών, οικοδομήματος . Έχοντας διεισδύσει η νεοφιλελεύθερη σκέψη, στα παγκόσμια κέντρα λήψης αποφάσεων, το αξιακό ενδιαφέρον μετατοπίστηκε και πλέον οι περισσότερες κυβερνήσεις, υπηρετούν το κέρδος και όχι τον άνθρωπο. Αυτό, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, έρχεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις επιδιώξεις της πλειοψηφίας των πολιτών, οι οποίοι κατόπιν των εκλογικών αναμετρήσεων, ανακάλυψαν ότι εξαπατήθηκαν. Με αφορμή την πολυεπικαλούμενη κρίση, οι κρατικές δομές υφίστανται στην χώρα, μια πρωτοφανή συρρίκνωση. Ο δημόσιος χαρακτήρας αυτών των υπηρεσιών, με την ανοχή-συνενοχή της κυβέρνησης, βρέθηκε στο ¨μικροσκόπιο¨ της τρόικας, από την πρώτη μέρα που η ελληνική οικονομία (και η χώρα εν γένει), τέθηκε υπό αλλοδαπή επιτήρηση. Στα πλαίσια της λεγόμενης δημοσιονομικής εξυγίανσης, οι τεχνοκράτες του μηχανισμού στήριξης, έθεσαν κάποιες ρήτρες, οι οποίες εκ τότε υποβάλουν σε διαρκή λιτότητα ένα ολόκληρο λαό, παραβιάζοντας με τον τρόπο αυτό ακόμη και όρους παγκόσμιων συνθηκών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με αφορμή και τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο της υγείας και της παιδείας, επιβεβαιώνεται αυτή η  κριτική προσέγγιση  έναντι της ασκούμενης εγχώριας πολιτικής, που υποστηρίζει ότι στην Ελλάδα επιχειρείται ο εκμηδενισμός-αφανισμός του κράτους κοινωνικής και προνοιακής στήριξης.

     Οι καταργήσεις (και συγχωνεύσεις)  νοσοκομείων και σχολείων, οι ελλείψεις σε απαραίτητα υλικοτεχνικά μέσα, οι απολύσεις (διαθεσιμότητες) εκπαιδευτικού και νοσοκομειακού προσωπικού, αποτελούν την απτή απόδειξη για τους στόχους που έχει θέσει το κέντρο εξουσίας (συγκυβερνώντα κόμματα, τρόικα, μεγάλο κεφάλαιο, μερίδα Μ.Μ.Ε) στην ελληνική επικράτεια. Αυτό που επιδιώκουν, είναι ο όσο το δυνατόν  περιορισμός (ή η παύση) των δαπανών της πολιτείας, για υπηρεσίες που  αυτή προσφέρει δωρεάν ή σε χαμηλό κόστος. Για να συμβεί αυτό και με στόχο την ιδιωτικοποίηση (σε ποσοστό που τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα επιθυμούν) των κρατικών λειτουργιών, επιλέγουν λύσεις που άπτονται στην "θεραπεία του σοκ". Σειρά μετά από την υγεία και την παιδεία, πρόκειται να έχουν: το νερό, η ενέργεια, οι συγκοινωνίες, ο πολιτισμός, η τοπική αυτοδιοίκηση (ο χώρος αυτός έχει ήδη υποστεί  κάποιες συνέπειες όπως στην περίπτωση της δημοτικής αστυνομίας και της σχολικής φύλαξης) και ότι άλλο μπορεί να είναι  μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα ιδιωτικά  αξιοποιήσιμο. Αυτό καταμαρτυρεί (συν τοις άλλοις), η αιφνιδιαστική απόφαση για το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

     Απέναντι σε όλα αυτά, ο ελληνικός λαός οφείλει να αγωνιστει και με κάθε έννομο τρόπο να αποτρέψει την κυριαρχία της νεοδεξιάς στην χώρα. Διότι εάν τελικά επικρατήσει η θεωρία της, τότε η Ελλάδα θα επιστρέψει  κυριολεχτικά στην εποχή των ανισοτήτων, όπου τα κοινωνικά στίγματα και οι περιθωριοποιήσεις, βασίζονταν στο μορφωτικό και βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Οι πολίτες, δίχως αναβολές, πρέπει να οργανωθούν και από κοινού με τα κινήματα, τους συλλόγους, τις εργατικές ενώσεις-σωματεία, τα κόμματα (που κινούνται σε ένα δημοκρατικό, προοδευτικό, αντιμνημονιακό, πλαίσιο), να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της ιδιωτικοποίησης-προτεκτορατοποίησης του ελληνικού κράτους. Αποτελεί συνταγματική υποχρέωση του καθενός και της καθεμίας, η υπεράσπιση της  δημόσιας περιουσίας και γενικά της κρατικής υπόστασης. Οι πολίτες πρέπει να διεκδικήσουν την ανατροπή του πολιτικού συμβιβασμένου προσωπικού και  να μην επιτρέψουν να απειληθεί περισσότερο η  κοινωνική συνοχή του τόπου. Είναι θέμα αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας, η αντίσταση στον μεσαιωνισμό.
cretalive
  από Kapellas Dimitrios

 http://vathiprasino.blogspot.gr/