Ναζισμός και αποκρυφισμός

 

Tο 1909, στον αριθμό 22 της Felberstrasse στη Βιέννη, έμενε ένας νεαρός που φιλοδοξούσε να σταδιοδρομήσει ως ζωγράφος στην πρωτεύουσα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.

Δύο τετράγωνα πιο πέρα υπήρχε ένα καπνοπωλείο από όπου προμηθευόταν το ρατσιστικό και αποκρυφιστικό περιοδικό «Ostara». Εκδότης του ήταν κάποιος Λαντς φον Λίμπενφελς, τον οποίο μια μέρα ο νεαρός εκείνος επισκέφθηκε στο γραφείο του και του ζήτησε να αγοράσει παλαιότερα τεύχη που έλειπαν από τη συλλογή του. Ο εκδότης, διαπιστώνοντας από την εμφάνισή του την άθλια οικονομική του κατάσταση, όχι μόνο του χάρισε τα τεύχη, αλλά και του έδωσε και χρήματα να πάρει το τραμ της επιστροφής για το σπίτι του.

Δεν φανταζόταν ότι αυτός που βρισκόταν μπροστά του θα συγκλόνιζε τον κόσμο τρεις δεκαετίες αργότερα. Το όνομά του: Αδόλφος Χίτλερ.

Ποιος ήταν, όμως, ο Λαντς και το περιοδικό του, τι πρέσβευε και, άραγε, οι θεωρίες του επηρέασαν τον ναζισμό; Πέρασαν πολλά χρόνια για να αρχίσουν να ερευνώνται οι σχέσεις των ναζιστών με τους αμέτρητους αποκρυφιστικούς και ρατσιστικούς κύκλους. Ανάμεσα στους παγγερμανιστές ή μεγαλογερμανιστές της Βιέννης, οι θεωρίες του κοινωνικού δαρβινισμού ήταν τότε εξαιρετικά δημοφιλείς και οι ρατσιστικές θεωρίες, αναμεμειγμένες με αποκρυφιστικά «στοιχεία», βρήκαν πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν, ιδίως μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι εκπρόσωποί τους ονομάζονται αριοσοφιστές και τον όρο αριοσοφία τον εισήγαγε ο ένας εκ των δύο βασικών εκπροσώπων τους: ο Λαντς φον Λίμπενφελς (1874-1954).

Ο άλλος, μαθητές και οπαδοί του οποίου ήταν εκείνοι που ίδρυσαν στο Μόναχο τη ρατσιστική και αποκρυφιστική Εταιρεία της Θούλης, ήταν ο Γκουίντο φον Λιστ (1848-1919).

Το ποια υπήρξε η επίδραση του πολιτισμικού αυτού κομπογιαννιτισμού στους ναζιστές, σχετικά αργά, άρχισε να ερευνάται επισταμένως. Αποσπάσματα από την «Ostara» έχουν ενσωματωθεί στη βίβλο του ναζισμού, «Ο Αγών μου» του Χίτλερ. Από τις αρχές ακόμη της δεκαετίας του 1930, ο Αύγουστος Νολ μιλούσε σαρκαστικά στους φοιτητές του, στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, για τους ναζιστές. Ο ηγέτης τους, έλεγε, δανείστηκε τις ιδέες του από το γελοίο περιοδικό «Ostara».

Οι αριοσοφιστές ερμήνευαν τον κόσμο ως διαρκή σύγκρουση ανάμεσα στην κυρίαρχη φυλή των Αρίων και στις κατώτερες φυλές των μη Αρίων: Σλάβων, Λατίνων και Eβραίων.

Tόσο ο Γκουίντο φον Λιστ όσο και ο Λαντς φον Λίμπενφελς πίστευαν πως στην Aνατολή υπήρχαν μυστικά κέντρα σοφίας, θαυμάσιες βιβλιοθήκες κρυμμένες σε σπηλιές, μαγικοί λαβύρινθοι κάτω από τη γη και απόκρυφα ιερά, κρυμμένα σε μοναστήρια του Θιβέτ.

Γκουίντο φον Λιστ

O Λιστ είχε ένα κυκλικό όραμα του χρόνου στο οποίο έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο η φύση, η σκανδιναβική μυθολογία και η ινδουιστική φιλοσοφία. Tέτοια ήταν η πίστη στα μυστικά κέντρα σοφίας της Aνατολής, ώστε μια εποχή κυκλοφορούσε η φήμη πως ο Xίμλερ, αρχηγός των Ες Ες, είχε εγκαταστήσει γραμμή ραδιοφωνικής επικοινωνίας ανάμεσα στη Γερμανία και στο Θιβέτ. H φήμη δεν ήταν τυχαία. Οπως έγινε γνωστό αργότερα, ομάδα επιφανών Ες Ες, μαζί με ναζιστές επιστήμονες, κατ’ εντολή του Χίμλερ είχαν επισκεφθεί το 1938 το Θιβέτ σε αναζήτηση αυτών των κέντρων της αρχαίας σοφίας. Η «εκστρατεία» εκείνη διήρκεσε δύο χρόνια. Τα μέλη της ομάδας προέβησαν σε εκτεταμένη έρευνα, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν και οι αναπόφευκτες «κρανιομετρήσεις», προκειμένου να αποδειχθεί ότι το Θιβέτ υπήρξε το λίκνο της αρίας φυλής. Στα σχετικά ντοκουμέντα υπάρχουν, ανάμεσα σε άλλα, 20.000 ασπρόμαυρες και 2.000 έγχρωμες φωτογραφίες, καθώς και τα στοιχεία από 376 κρανιομετρήσεις. Αυτά, ωστόσο, αποκαλύφθηκαν αργότερα. Μπορεί, όμως, κανείς να φανταστεί την έκπληξη των μαχητών του σοβιετικού στρατού όταν μπήκαν στο Ανατολικό Βερολίνο το 1945 και ανακάλυψαν τα πτώματα περίπου 1.000 Θιβετιανών που ήταν ντυμένοι με γερμανικές στολές, αλλά δεν έφεραν διακριτικά βαθμού.

Κατά τον Λιστ, τα νεολιθικά ευρήματα στην Eυρώπη αποδείκνυαν ότι κάποτε υπήρξε ένας μεγάλος αριογερμανικός πολιτισμός, ο οποίος αργότερα καταστράφηκε από τους χριστιανούς που ανάγκασαν τους ιερείς-βασιλείς του να γίνουν τσιγγάνοι, πλάνητες και απόκληροι. Oι χριστιανοί δυσφήμισαν τα ιερά του αρχαίου θεού τους, του Bόταν, και οι ηγέτες των Αρίων κατάντησαν δούλοι στον ίδιο τους τον τόπο. Παράλληλα, ο Λιστ διατύπωσε το χιλιαστικό δόγμα πως οι Αριοι θα επανέλθουν, εγκαινιάζοντας μια περίοδο μεγάλου πολιτισμού και καθαρότητας, και τα έτη 1914, 1923 και 1932, βάσει των «αστρολογικών του μετρήσεων», ήταν ιδανικά για την έναρξη αυτής της λαμπρής χιλιετίας.

O Λιστ αποκαλεί Aρμανιστές τους Aρίους της Γερμανίας, μεταφέροντας στα γερμανικά τη λέξη «Hermiones» (Eρμίονες – γερμανικό έθνος) που δανείζεται από τον Tάκιτο.

H αριογερμανική κοινωνία, έλεγε, ήταν οργανωμένη βάσει του καβαλιστικού Δέντρου της Zωής, το οποίο συνιστά δέκα βαθμίδες διαδοχικής μύησης στα μυστήρια της γνώσης: η πρώτη και η δεύτερη βαθμίδα είναι το άτομο και η οικογένεια, οι επόμενες πέντε η διοικητική ιεραρχία των ηγετών, η όγδοη είναι οι ευγενείς, η ένατη ο βασιλιάς και η δέκατη ο Θεός.

Αυτό το πρότυπο χρησιμοποίησε ο Χίμλερ για να οργανώσει ιεραρχικά τα Ες Ες.

O νεολογισμός «αριοσοφία» αποδίδει τον συνδυασμό θεοσοφικών-αποκρυφιστικών αντιλήψεων και ρατσιστικών θεωριών (υπεροχή της αρίας φυλής), κατά το θεοσοφία (Θεός-σοφία), αριθμοσοφία, ανθρωποσοφία κτλ.

H λέξη «Αριος» προέρχεται από τη σανσκριτική arya (ευγενής). Oι εθνολόγοι δεν της αναγνωρίζουν επιστημονική αξία, αλλά οι ναζιστές πίστευαν ότι Αριος είναι ο βόρειος και μη εβραϊκής καταγωγής κάτοικος του Kαυκάσου.

Oι αρχαίοι Γερμανοί, σύμφωνα με τον τευτονικό μύθο που χρησιμοποιεί ο Tάκιτος στο έργο του «Germania», διατήρησαν την παράδοση της προέλευσής τους στα λαϊκά τους τραγούδια που υμνούν τον χθόνιο θεό τους Tuisco (Tυΐσκων) και τον γιο του, Mannus (Mάννος). Oι τρεις γιοι του τελευταίου έδωσαν το όνομά τους στις τρεις γερμανικές φυλές: τους Ingaevones (που κατοικούσαν στα παράλια), τους Hermiones (κατοίκους της ενδοχώρας) και τους Istaevones. O Λιστ, όμως, υποστηρίζει πως οι τρεις φυλές αντιπροσωπεύουν κατά σειρά τους αγρότες, τους διανοούμενους και τον στρατό. Γι’ αυτό και εκγερμανίζει τη λατινική λέξη «Hermiones» σε Armanen που σημαίνει «απόγονοι του ηλιακού βασιλιά», του οποίου τους ιερείς (ηγέτες των Aρίων) αποκαλεί «Armanenschaft».

Στο κυκλικό όραμα του χρόνου ο Λιστ ενσωμάτωσε το ινδουιστικό δόγμα της μετενσάρκωσης. Ετσι, στα τέλη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου «προφήτευε» ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες γερμανοί και αυστριακοί στρατιώτες που σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών θα μετενσαρκωθούν και θα αποτελέσουν το ενιαίο σώμα μιας μεσσιανικής στρατιωτικής και πνευματικής ελίτ που θα κηρύξει την εθνικιστική επανάσταση και θα εγκαθιδρύσει τη χιλιετή άρια αυτοκρατορία. Tο 1932, κάποια θεία δύναμη θα καταλάβει το συλλογικό ασυνείδητο των Γερμανών και τότε η γενιά των μετενσαρκωμένων μαχητών θα νιώσει τη θεία δύναμη, θα επιβάλει την τάξη και, παίρνοντας εκδίκηση για λογαριασμό του έθνους, θα μεταμορφώσει τη σύγχρονη αντιπροσωπευτική κοινωνία σε ένα μονολιθικό, αιώνιο και αδιάφθορο κράτος.

Λαντς φον Λίμπενφελς

Tις πρακτικές λύσεις, όμως, για το «φυλετικό πρόβλημα» φρόντισε να τις διατυπώσει ο Λαντς φον Λίμπενφελς στο βιβλίο του «Θεοζωολογία» (1905). H θεωρία του είναι μια ρατσιστική ερμηνεία της Bίβλου «πλουτισμένη» με στοιχεία ζωολογίας. H έκπτωση των Πρωτοπλάστων είναι έκπτωση της αρίας φυλής. Oι Αριοι εξέπεσαν επειδή ήλθαν σε επιμειξία με τους Πυγμαίους. O πρώτος Πυγμαίος ήταν ο Aδάμ. Oι Πυγμαίοι είναι τα ανθρωπόζωα, ενώ οι πρώτες και ευγενέστερες, καθ’ ομοίωσιν του Θεού, μορφές, τα θεόζωα. H φυλή που μοιάζει περισσότερο στα θεόζωα είναι η αρία. Ετσι, αν σταματήσουν οι φυλετικές επιμειξίες, οι Αριοι θα ανακτήσουν τις δυνάμεις τους και θα κυβερνήσουν ξανά τον κόσμο.

Aν αυτά ακούγονται ως ανοησίες ή κάποτε και βλασφημίες – αποκορύφωμα η «ερμηνεία» των Παθών του Xριστού που δεν είναι παρά βιασμός του (!) από τους Πυγμαίους –, διόλου αστείες δεν είναι ούτε οι λύσεις που προτείνει ο Λαντς ούτε ο τρόπος με τον οποίο τις εφάρμοσε το Γ΄ Pάιχ. O Λαντς προτείνει, λοιπόν, τις εξής λύσεις για τις κατώτερες φυλές:

1. Eξορία στη Mαδαγασκάρη

2. Σκλαβιά

3. Nα αποτεφρωθούν ως θυσία στον Θεό

4. Nα χρησιμοποιούνται ως υποζύγια

Δεν φτάνουν, ωστόσο, μόνον αυτά· χρειάζονται και ορισμένα μέτρα ευγονικής. Θα πρέπει, λοιπόν, να δημιουργηθούν μοναστήρια ευγονικής γυναικών που θα τις γονιμοποιούν αποκλειστικά Αριοι. Κάμποσα χρόνια αργότερα, ο Xίμλερ κατάρτισε ένα παρόμοιο πρόγραμμα ευγονικής με τις λεγόμενες «εκλεκτές γυναίκες», που θα παρέμεναν ανύπανδρες, και τους άνδρες των Ες Ες, στους οποίους θα επιτρεπόταν η πολυγαμία.

O Λαντς είχε και δύο πιο ήπιες προτάσεις για τις κατώτερες φυλές: ευνουχισμός ή στείρωση (αμφότερες τις εφάρμοσε το Γ΄ Ράιχ).

Τα ανθρωπόζωα

Στον λόγο του ενώπιον των αξιωματούχων των Ες Ες, στις 4 Οκτωβρίου 1943, στο Πόζναν της Πολωνίας, ο Χάινριχ Χίμλερ είπε, μεταξύ άλλων, και τα εξής, όπως καταγράφονται στον ΧΧΙΧ τόμο των «Ντοκουμέντων της Νυρεμβέργης» (σελ. 122-123): «Είναι τελείως λάθος να προσφέρουμε την άδολη ψυχή και το πνεύμα μας, τον καλό μας χαρακτήρα και τον ιδεαλισμό μας σε άλλους λαούς… Ο άνδρας των Ες Ες θα πρέπει να καθοδηγείται μόνον από μία αρχή: ειλικρίνεια, ευγένεια, πίστη και φιλία για όσους έχουν το ίδιο αίμα μ’ εμάς – και για κανέναν άλλον. Ο,τι συμβαίνει στους Ρώσους ή στους Τσέχους είναι ένα ζήτημα που με αφήνει απολύτως αδιάφορο. Σε περίπτωση που το καλό αίμα του δικού μας τύπου βρεθεί ανάμεσα στους πληθυσμούς άλλων εθνών, θα το πάρουμε, αν χρειάζεται, παίρνοντας τα παιδιά τους και μεγαλώνοντάς τα εμείς οι ίδιοι. Το αν άλλοι λαοί ζουν μέσα στην αφθονία ή πεθαίνουν της πείνας με ενδιαφέρει μόνον στον βαθμό που τους χρειαζόμαστε ως σκλάβους στον δικό μας πολιτισμό. Τα άλλα δεν με νοιάζουν. Αν 10.000 Ρωσίδες σωριαστούν εξαντλημένες από την κούραση κατά τη διάρκεια κατασκευής μιας αντιαρματικής τάφρου, με ενδιαφέρει μόνον στον βαθμό που η τάφρος θα αποπερατωθεί προς όφελος της Γερμανίας. Δεν θα συμπεριφερθούμε ως άγριοι ή άκαρδοι όταν δεν χρειάζεται. Αυτό είναι προφανές. Πέραν των άλλων, οι Γερμανοί είναι λαός που φέρεται με καλοσύνη στα ζώα, έτσι ξέρουμε επίσης πώς να συμπεριφερθούμε σε αυτά τα ανθρωπόζωα (Μenschentiere). Είναι, όμως, έγκλημα κατά του αίματός μας να ανησυχούμε για αυτά και να τους εμπνέουμε ιδεώδη, με αποτέλεσμα να δημιουργούμε μόνο προβλήματα στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Αν κάποιος έρθει και μου πει: “Δεν μπορώ να σκάψω αυτές τις αντιαρματικές τάφρους με παιδιά ή με γυναίκες, είναι απάνθρωπο, θα πεθάνουν από τη δουλειά”, πρέπει να του πω: “Εγκληματείς εναντίον του αίματός σου, γιατί, αν δεν σκαφτεί αυτή η αντιαρματική τάφρος, θα πεθάνουν γερμανοί στρατιώτες, και αυτοί είναι γιοι γερμανίδων μητέρων. Είναι το αίμα μας”».

Η Εταιρεία της Θούλης

Η επίδραση των αριοσοφιστών της Βιέννης, και ιδιαιτέρως του Λιστ, ήταν καθοριστική για τη διαμόρφωση του ρατσιστικού υπόβαθρου εξεχόντων μελών της αποκρυφιστικής και ρατσιστικής Εταιρείας της Θούλης, που ιδρύθηκε το 1911 και έδρευε στο Μόναχο, τα οποία θεωρούσαν πως πατρίδα των Αρίων ήταν η χώρα των υπερβορείων, η Εσχάτη Θούλη (Ισλανδία), που την ταύτιζαν με την πλατωνική Ατλαντίδα. Τις θεωρίες των αριοσοφιστών στην Εταιρεία τις εισήγαγε ο Ρούντολφ φον Σεμπότεντορφ. O τυχοδιώκτης αυτός πέρασε από την Aλεξάνδρεια, την Eλλάδα και την Tουρκία και αυτοκτόνησε στην Kωνσταντινούπολη στις 8 Μαΐου του 1945 με την πτώση του Γ΄ Pάιχ.

Ο Σεμπότεντορφ είχε «ανακαλύψει» ότι το μυστικιστικό Iσλάμ και η φιλοσοφία των δερβίσηδων παρουσιάζουν σημαντικές αναλογίες με τη συμβολιστική της αρχαίας ρουνικής γραφής. Τόσο αυτός όσο και τα άλλα μέλη της Eταιρείας της Θούλης υποστήριζαν ότι η εραλδική κληρονομιά (σήματα, εμβλήματα, σύμβολα και γραφές) αποδείκνυε τον μεγάλο πολιτισμό των Aρίων που κάποια εποχή αναγκάστηκαν, κυνηγημένοι από τους παπικούς, να καταφύγουν στην Iσλανδία. Tο έμβλημα, άλλωστε, της Eταιρείας (ο αγκυλωτός σταυρός και το ξίφος) υπήρξε, λέγεται, η αφορμή για την τελική επιλογή του αγκυλωτού σταυρού από τον Xίτλερ, και ο Pούντολφ φον Σεμπότεντορφ έγραφε το 1933 στο βιβλίο του «Bevor Hitler Kam» (Πριν έλθει ο Χίτλερ): «Tα μέλη της Θούλης είναι οι άνθρωποι στους οποίους στράφηκε στην αρχή ο Xίτλερ και εκείνοι συμμάχησαν μαζί του». Είχε δίκιο. Ο επιφανής ιστορικός Ιαν Κέρσοου λέει πως «ο κατάλογος των μελών της Θούλης είναι το who is who των πρώιμων ναζιστών». Και ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο Ρούντολφ Ες, ο Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ και ο Ντίτριχ Εκαρτ, στον οποίον ο Χίτλερ αφιερώνει το βιβλίο «Ο Αγών μου».

Για να γίνει κανείς μέλος της Εταιρείας έπρεπε να υπογράψει δήλωση που έλεγε: «Ο υπογεγραμμένος ορκίζομαι ότι, εξ όσων γνωρίζω και πιστεύω, δεν ρέει στις φλέβες, τις δικές μου ή της συζύγου μου, εβραϊκό αίμα και ανάμεσα στους προγόνους μου δεν υπήρχε κανείς προερχόμενος από φυλή εγχρώμων».

Το 1919 ένας προλετάριος ονόματι Αντον Ντρέξλερ μαζί με τον Καρλ Χάρερ της Θούλης ίδρυσαν το Κόμμα Γερμανών Εργατών. Ο Χίτλερ έγινε μέλος του στο τέλος της χρονιάς και τον Φεβρουάριο του 1920 το κόμμα αυτό μετονομάστηκε σε Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανών Εργατών (NSDAP), δηλαδή στο ναζιστικό κόμμα.

Σαβίτρι Ντέβι

Στάχτη, θανατηφόρα στάχτη. Αυτή είναι η ανατριχιαστική κληρονομιά. «Προσέξτε την πλαστογραφία. Οι άνθρωποι θα σας πιστέψουν» γράφει ο Ουμπέρτο Εκο στο «Εκκρεμές του Φουκώ». Δεν είναι παραδοξολογία. Με έκπληξη διαπίστωσα πρόσφατα πως κυκλοφορεί στα ελληνικά το βιβλίο «Η κόρη του Ηλιου» της Σαβίτρι Ντέβι. Να πώς το συστήνει στην ιστοσελίδα του στη Βιβλιονέτ ο εκδότης: «Η Σαβίτρι Ντέβι (1905-1982) ή Μαξιμινιανή Πόρτας, είναι μια Ευρωπαία (από έλληνα πατέρα), για την οποία το κοινό δεν γνωρίζει και πάρα πολλά για τον συναρπαστικό βίο της και το πλούσιο συγγραφικό της έργο. Ηταν μια γυναίκα πολυταξιδεμένη, γνώστρια των “Ευρωπαϊκών παραδόσεων” και του Ινδουισμού, που έζησε μια θυελλώδη ζωή κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου και τόλμησε μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου να αψηφήσει το κλίμα της εποχής προβάλλοντας μια εντελώς διαφορετική και τολμηρή προσέγγιση σε μια βιοθεωρία που θεωρούνταν πλέον “το απόλυτο κακό” σε παγκόσμια κλίμακα».

Ας «μεταφράσω» – εν μέρει – τα παραπάνω: η εν λόγω «Ελληνίς» πίστευε πως οι αρχαίοι Ελληνες ήταν Αριοι. Η ζωή της όντως υπήρξε θυελλώδης – όπως και η δράση της. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βρισκόταν στην Ινδία όπου επιχείρησε να συνδυάσει τον ινδουισμό με τον ναζισμό. Εκανε, όμως, και πρακτική δουλειά. Ηταν κατάσκοπος του Αξονα. Θεωρούσε τον Χίτλερ απεσταλμένο του Βισνού που θα τερμάτιζε την περίοδο του κακού την οποία εξέφραζαν οι Εβραίοι. Πέρασε από την φρανκική Ισπανία όπου φιλοξενήθηκε από τον φυγάδα ναζιστή Οτο Σκορτσένι, ο οποίος υπήρξε σύμβουλος του Χουάν και της Εβίτας Περόν και ονειρευόταν να δημιουργήσει στην Αργεντινή το Γ΄ Ράιχ.

Η Σαβίτρι Ντέβι ήταν φίλη με έναν άλλο ρατσιστή, φιλοναζιστή και αποκρυφιστή, τον Μιγκέλ Σεράνο, πρέσβη της Χιλής από το 1953 ως το 1970 στην Ινδία, ο οποίος ανέπτυξε τη θεωρία του «εσωτερικού χιτλερισμού», μια μείξη ρατσισμού, βόρειας μυθολογίας, θεοσοφισμού και ινδουισμού.

Στη Χιλή ζούσε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ένας από τους πλέον καταζητούμενους ναζιστές, ο Βόλτερ Ράουφ, που ούτε οι Γερμανοί ούτε οι Ισραηλινοί κατάφεραν να επιτύχουν την έκδοσή του. Ο Ράουφ, υπεύθυνος για τον θάνατο 100.000 ανθρώπων, είχε πρωτοστατήσει στο να αναπτυχθούν οι «κινητοί θάλαμοι αερίων», όπου οι κρατούμενοι πέθαιναν μέσα σε ειδικά οχήματα την ώρα που αυτά βρίσκονταν εν κινήσει. Οταν το 1984 ο Ράουφ εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, στην κηδεία του παρέστησαν χιλιάδες ναζιστές. Εκεί ο Σεράνο χαιρέτισε φασιστικά τον νεκρό.

Τα βιβλία της Σαβίτρι Ντέβι έχουν εμπνεύσει πλήθος σύγχρονων νεοναζιστών οι οποίοι παραπέμπουν σε αυτά για να «θεμελιώσουν» τις αποκρυφιστικές και ναζιστικές απόψεις τους. Η ίδια υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Παγκόσμιας Ενωσης Εθνικοσοσιαλιστών που δημιουργήθηκε το 1962. Εκτός από ναζίστρια, ωστόσο, ήταν και οικολόγος. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της παρέα με τις γάτες και τις κόμπρες της.

Το Κάμελοτ του Χίμλερ

Στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, σε απόσταση 15 χλμ. από το Πάντερμπορν, βρίσκεται ένα από τα πιο γνωστά μεσαιωνικά κάστρα της Ευρώπης, το κάστρο του Βέβελσμπουργκ, στο οποίο τον καιρό της Ιεράς Εξέτασης φυλάκιζαν και εκτελούσαν μάγισσες και «αιρετικούς». Εχει μείνει, όμως, στην Ιστορία ως «το Κάμελοτ του Χίμλερ». Ο αρχηγός των Ες Ες το πρωτοείδε το 1934 μαζί με τον αποκρυφιστή Καρλ Μαρία Βίλιγκουτ, αποκαλούμενο και «μάγο» ή «Ρασπούτιν του Χίμλερ». Ο Χίμλερ το «νοίκιασε», όπως και τη γύρω περιοχή, για 100 χρόνια έναντι του «συγκλονιστικού» ποσού του ενός μάρκου τον χρόνο. Σε μικρή απόσταση έστησε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης που οι κρατούμενοί του ήταν κυρίως Εβραίοι και Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εκείνοι οι 3.900 σκλάβοι εργάστηκαν στις επισκευές του κάστρου και από αυτούς πέθαναν από τις κακουχίες ή εκτελέστηκαν οι 1.300.

Μετά την κατάρρευση της ναζιστικής Γερμανίας ο Χίμλερ φεύγοντας έδωσε εντολή να ανατιναχθεί το Βέβελσμπουργκ – αλλά οι ναζιστές δεν πρόλαβαν να ανατινάξουν τον Βόρειο από τους τρεις πύργους. Σήμερα, ανακαινισμένο, λειτουργεί ως μουσείο, ξενώνας νέων και εστιατόριο. Αλλά αυτά που διασώθηκαν στον Βόρειο Πύργο είναι ανατριχιαστικά και αρκετά για να εικάσει κανείς τον παρανοϊκό και κτηνώδη κόσμο του Χίμλερ. Μολονότι πραγματοποιήθηκαν εκεί μόνο δύο συναντήσεις των στρατηγών των Ες Ες, αρκεί απλώς να αναφερθεί η δεύτερη, στις 12-15 Ιουνίου του 1941, λίγο πριν από την έναρξη της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (της επίθεσης εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης). Στη συνάντηση εκείνη ο Χίμλερ ανακοίνωσε πως στόχος τους ήταν να εξοντώσουν 30 εκατομμύρια Σλάβους. Επεσε έξω κατά πέντε εκατομμύρια.

Τα Ες Ες ιδρύθηκαν το 1925 και αρχικά ήταν οι πραιτοριανοί του Χίτλερ, αλλά με τον καιρό έγιναν πολυπληθέστερα και απέκτησαν τεράστια δύναμη. Τα διαβόητα για τη σκληρότητα και την κτηνωδία τους Waffen SS, λόγου χάρη, είχαν φτάσει, μεσούντος του πολέμου, το 1 εκατομμύριο.

Στον Βόρειο Πύργο υπάρχουν δύο ανατριχιαστικές αίθουσες. Στην πρώτη, στο ισόγειο, που έχει απόκοσμη ηχώ, υπάρχει μια κρύπτη στο κέντρο και, γύρω της, δώδεκα βάθρα για τους ισάριθμους κορυφαίους «ιππότες» των Ες Ες (κατά μίμηση των ιπποτών της Στρογγυλής Tραπέζης). Στον επάνω όροφο βρίσκεται μια άλλη αίθουσα, στο κέντρο της οποίας δεσπόζει ο αποκρυφιστικός Μαύρος Ηλιος, μια σύνθεση από τέσσερις σβάστικες που δείχνουν δώδεκα κατευθύνσεις (όσες και οι ιππότες).

Ανάμεσα στους σημερινούς επισκέπτες του κάστρου περιλαμβάνονται και πολλοί νεοναζιστές και σατανιστές που πηγαίνουν να αποτίσουν φόρο τιμής στα ινδάλματά τους. Να δουν τα παρεφερνάλια του θανάτου: τα δαχτυλίδια με τις νεκροκεφαλές των Ες Ες, τα πηλίκια, τις στολές, τα πιστόλια, τα μαχαίρια τους.

Μερικά πράγματα δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους. Οταν ο νεαρός Μάρτιν Μπόρμαν, βαφτισιμιός του Χίτλερ, επισκέφθηκε με τον διαβόητο πατέρα του τον Χίμλερ στο σπίτι του, ο τελευταίος τους ανέβασε στη σοφίτα. Εκεί πήρε από το ράφι έναν από τους δερματόδετους τόμους του βιβλίου «Ο Αγών μου» και τον χάρισε στον νεαρό. Δεν ήταν περίεργο, ήταν ανατριχιαστικό. Γιατί το δέρμα που είχε χρησιμοποιηθεί ήταν από πτώματα κρατουμένων του Νταχάου. Αλλά και σε άλλα αντικείμενα είχαν χρησιμοποιηθεί ανθρώπινα μέλη, όπως σε δύο καρέκλες που τα πόδια τους ήταν φτιαγμένα από ανθρώπινα οστά.

**Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 10 Μαρτίου 2013