Ο Jefferson Davis (Τζέφερσον Ντέηβις: 3 Ιουνίου 1808-6 Δεκεμβρίου 1889) ήταν ο πρόεδρος των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής (C.S.A.), καθ’ όλη την διάρκεια του πολέμου ανεξαρτησίας του Νότου, από το 1861 έως το 1865.
Η ορκωμοσία του έλαβε χώρα στις 9 Φεβρουαρίου 1861 (δες εδώ).Πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους ορίστηκε το Ρίτσμοντ στην Βιρτζίνια, όπου και μετακόμισε με την οικογένειά του.
Παντρεύτηκε την Sarah Knox Taylor, η οποία πέθανε το 1835 και μετά από αυτήν παντρεύτηκε την Varina Banks Howell με την οποία έκανε έξι παιδιά, τρία από τα οποία πέθαναν μικρά.
Στις 6 Δεκεμβρίου 1889 άφησε την τελευταία του πνοή στην Νέα Ορλεάνη, στην ηλικία των 81 ετών.
Ο Jefferson Davis επηρεάστηκε νωρίς στη ζωή του από τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Joseph, ο οποίος επιθυμούσε να βελτιωθεί η κατάσταση του ανθρώπου. Ο Joseph είχεεμπνευστεί από τα γραπτά ενός Άγγλου βιομήχανου και κοινωνικούμεταρρυθμιστή, του Robert Owen, συγγραφέα του βιβλίου ‘A New View of Society’ (Μια Νέα Θεώρηση της Κοινωνίας). Ο Owen οραματιζόταν μια νέα κοινωνία βασισμένη στη δίκαιη και γενναιόδωρη μεταχείριση όλων των ανθρώπων. Αυτό από μόνο του ήταν μια επαναστατική ιδέα, με μεγάλες δυνατότητες για τη βελτίωση της ζωής πολλών καταπιεσμένωνβιομηχανικών εργατών του κόσμου. Ο Joseph Davis συναντήθηκε και μίλησε με τον Owens και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις ιδέες του στη φυτεία του στο Μισισιπή. Ο Joseph υιοθέτησεκανόνες για τη λειτουργία της φυτείας του μερικοί από τους οποίους ήταν οι πιο φιλελεύθερες διατάξεις για τη δουλεία.
Ο Jefferson Davis υιοθέτησε ένα συγκεκριμένο μοτίβο συμπεριφοράς στη φυτεία του αφού είδε εκείνο του μεγαλύτερου αδελφού του Ιωσήφ.
Στο Νότο εκείνη την εποχή, υπήρχαν πολλές διαφορετικές απόψειςγια τη δουλεία. Από τους ακραίους που επιθυμούσαν τη συνέχιση και την επέκταση της δουλείας, έως εκείνους, όπως ο Robert E. Lee, που επιθυμούσαν ένα γρήγορο τέλος στον θεσμό αυτόν. Όπως σε όλες τις φιλοσοφίες, ο «ιδιότυπος θεσμός» (“peculiar institution”) της δουλείας είχε και μια μέση λύση. Ήταν εδώ πουάνδρες όπως οι αδελφοί Davis βρίσκονταν. Κατά την άποψη τουJefferson Davis «το σύστημα της δουλείας θα έχει ένα φυσικό τέλος. Για να καταλήξουμε σε αυτό το φυσικό τέλος, ο φωτισμένος ιδιοκτήτης σκλάβων θα πρέπει να προετοιμάσει τους“ανθρώπους” του για την ελευθερία». Ο Davis δήλωνε: «Ο σκλάβος πρέπει να γίνει κατάλληλος για την ελευθερία του μέσααπό την εκπαίδευση και την πειθαρχία και, επομένως, να γίνει ακατάλληλος για τη δουλεία». Για το λόγο αυτό προσπάθησε να "εκπαιδεύσει" τους δούλους του με τους τρόπους της πολιτισμένης κοινωνίας. Στη φυτεία του, ο Jefferson Davis θέσπισε ένα σύστημα νομοθεσίας σκλάβων, με δικαστήρια και ενόρκους σε μια προσπάθεια να βελτιωθεί η κατανόηση των δούλων του για το πώς θα ήταν η ζωή κάτω από την «ελευθερία». Είναι αξιοσημείωτο ότι, σύμφωνα με το νομικό σύστημα του Davis, θα μπορούσε να συγχωρέσει έναν καταδικασθέντα, αλλά δεν θα αύξανε την τιμωρία που θα επέβαλε μια επιτροπή σκλάβων.
Ο τρόπος με τον οποίον συμπεριφέρονταν στους δούλους ο Davisστην φυτεία του, είναι ένας λόγος που τόσοι πολλοί μαύροι είχαν τέτοιο σεβασμό για το Davis. Όταν ρωτήθηκε από Γιάνκηδες για το πως αισθάνεται για τον Jefferson Davis, ένας ηλικιωμένος δούλος απάντησε «. . . Τον αγαπούσα και μπορώ να πω ότι κάθε έγχρωμος που είχε στην κατοχή του τον αγαπούσε».
Ο βαθύς σεβασμός και η αγάπη που ο Πρόεδρος και η κυρία Ντέιβις είχαν για τους ανθρώπους φαίνεται καθαρά στην ιστορία του μικρού Jim Limber "Davis".
Το μαύρο παιδί στον Λευκό Οίκο της Συνομοσπονδίας
Ο Jim Limber ήταν ένα ορφανό μαύρο παιδί το οποίο η κα Varina Davis διέσωσε από έναν καταπιεστικό κηδεμόνα. Ο Jim Limber "εγκρίθηκε" από την οικογένεια Davis και έγινε αναπόσπαστο μέρος της οικογένειας Ντέιβις, όταν ήταν στο Ρίτσμοντ.
Ενώ ταξίδευαν μέσω του Richmond, η κυρία Ντέιβις είδε έναννέγρο να δέρνει τον Jim. Αμέσως τον έσωσε και τον έφερε στονΣυνομόσπονδο Λευκό Οίκο για να τον περιθάλψει. Την επόμενη μέρα, είχε τα κατάλληλα έγγραφα που πρωτοκολλήθηκαν στο δημαρχείο του Richmond για να ασφαλίσουν το καθεστώς του Jim ως ελεύθερου έγχρωμου ατόμου.
Η κα Mary Boykin Chesnut έγραψε στο ημερολόγιό της ότι είδελίγο τον Jim την επομένη της διάσωσης του. Δήλωσε ότι «το παιδί είναι ένα ορφανό που η κυρία Ντέιβις διέσωσε χθες από τονβάναυσο νέγρο κηδεμόνα του. Ήταν πολύ όμορφα ντυμένος και χαρούμενος σαν άρχοντας. Ήταν πολύ ανήσυχος να μου δείξει τις πληγές και τους μώλωπες του που δόθηκαν από τον πρώην κηδεμόνα του.
Από εκείνη τη στιγμή ο Jim "υιοθετήθηκε" από τους Davises καιαντιμετωπίζονταν ως μέλος της οικογένειας. Ακόμη και σε επιστολές, η οικογένεια μιλούσε στοργικά για τον Jim. Σε μια επιστολή που γράφτηκε από την 10χρονη κόρη Maggie στον αδελφό της Jeff, δηλώνει, «ο Jim Limber σου στέλνει την αγάπη του». Πολλοί άνθρωποι ανέφεραν πόσο ευτυχισμένη ήταν η ζωή του Jim στον Λευκό Οίκο της Συνομοσπονδίας. Δυστυχώς όπως σεόλους, ο πόλεμος έφερε ένα θλιβερό τέλος και στην ευτυχισμένη ζωή του μικρού Τζιμ.
Μετά την πτώση του Richmond, η οικογένεια Davis προσπάθησενα διασχίσει όλο το Νότο πέρα από τον ποταμό Μισισιπή. Κοντάστο Irwinville της Γεωργίας, ο Πρόεδρος Davis και η οικογένειά του πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Η Varina Davis μίλησε για τα βάσανα των επόμενων ημερών σε όλα τα μέλη της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένου του μικρού Jim. Η κυρία Ντέιβις ήταν σοκαρισμένη από τη δήλωση του λοχαγού της Ένωσης Charles T. Hudson ο οποίος απειλούσε ότι θα πάρει τον μικρό Jim μαζί τουκαι θα τον κάνει δικό του. Η κυρία Ντέιβις αναφέρει: «Ο λοχαγόςHudson, ένας εξαιρετικά αγενής και προσβλητικός άνθρωπος, σίγουρα όχι στρατιωτικός τζέντλεμαν, απείλησε να πάρει τον Jim Limber μακριά από εμάς . . . και να τον κρατήσει ως δικό του». Όταν ο Jim έμαθε ότι επρόκειτο να τον πάρουν μακριά, άρχισε να φωνάζει και να χτυπιέται, να κολλάει στα παιδιά των Davis, ουρλιάζοντας και παρακαλώντας να μείνει με την «οικογένεια». Όμως τα παρακάλια του δεν έφεραν αποτελέσματα. Στους Davises είπαν ότι ο Jim θα πήγαινε στην Ουάσιγκτον. Οι εφημερίδες στοΒορά άρχισαν ιστορίες του στυλ «Ο Jim Limber ένας από τους σκλάβους του Jefferson Davis» που έφερνε τα σημάδια στην πλάτη του από τα χτυπήματα που του δόθηκαν από την οικογένεια Davis…. Η κυρία Ντέιβις αρνήθηκε ότι ξυλοκοπήθηκε ποτέ ο Jim από οποιονδήποτε από την οικογένεια Davis, . . γιατί η αγάπη ήταν αμοιβαία μεταξύ μας και ποτέ δεν τον τιμωρήσαμε. Καμία από αυτές τις δηλώσεις δεν έγινε κανένα πρωτοσέλιδο. Τους Βόρειους άλλωστε τους σύμφερε να συνεχιστεί η δική τους ατζέντα περί «κακών» Νοτίων.
Κανείς μέχρι σήμερα δεν αποκάκλυψε τι απέγινε ο Jim Limber.Έως και μέχρι το 1890, η Varina Ντέιβις, δήλωνε ότι εξακολουθούσε να προσεύχεται για τον Jim και εξέφραζε την ελπίδα ότι «ο αξιαγάπητος μικρός Jim Limber . . . υπήρξε επιτυχής στον κόσμο».
Στη ζωή, η οικογένεια Davis έδειχνε μια γνήσια αγάπη για τους ανθρώπους που είχε στην επίβλεψή της. Αυτή η αγάπη επέστρεψε και εμφανίστηκε με την ευκαιρία του θανάτου του πρώην προέδρου.
Στις 8 Δεκεμβρίου του 1889, στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνα, οJefferson Davis πέθανε. Καθώς η είδηση έγινε γνωστή στο Νότο, τηλεγραφήματα και επιστολές άρχισαν να καταφθάνουν μεταφέροντας τη συμπάθεια πολλών ανθρώπων. Ένα τέτοιο τηλεγράφημα ήταν από την παλιά φυτεία της οικογένειας Davis υπογεγραμμένη από δεκατρείς ανθρώπους που μπορούσαν ναδιαβάζουν, «Εμείς, οι παλαιοί υπηρέτες και ένοικοι τουαγαπημένου μας κυρίου, αξιότιμου Jefferson Davis, σμίγουμε τα δάκρυα μας για το θάνατο του, ο οποίος ήταν πάντα τόσο ευγενικός και σκεφτόταν για την ειρήνη και την ευτυχία μας. Σας μεταφέρουμε τα ταπεινά μας συλλυπητήρια».
Ο Thornton Montgomery, ένας μαύρος τον οποίο ο Τζέφερσον Ντέιβις είχε βοηθήσει να εκπαιδεύσει, έστειλε το ακόλουθο μήνυμα από το σπίτι του στην Κριστίν της Βόρειας Ντακότα :«Παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον και μέριμνα την ασθένεια του κ. Davis . . . και ήλπιζα ότι με την μεγάλη δύναμη της θέλησης του θα γινόταν καλά. ... Εκτιμώ τη μεγάλη απώλεια σας και η καρδιά μου είναι μαζί σας αυτή την ώρα της βαθύτερης θλίψης σας . . .».
Μετά το θάνατο του Davis, στο τελευταίο ταξίδι του η σωρός του συνοδεύτηκε από τον τελευταίουπηρέτη του, τον Robert Brown.Ο Brown έκλεγε ανεξέλεγκτα κατά δείχνοντας την αγάπη τουγια τον πρώην αφέντη του.
Ναι, η ζωή και ο θάνατος του Προέδρου Jefferson Davisδείχνουν σε όσους έχουν μάτια να δουν αρκετά για το πόσο διαφορετική ήταν η σχέση μεταξύ σκλάβου και αφέντη στο Νότο στην πραγματικότητα, σε αντίθεση με τον τρόπο με τον οποίο πάρα πολύ συχνά απεικονίζεται.
Οι προπαγανδιστές λένε ότι αυτοί οι μαύροι, οι οποίοι έδειξαν αγάπη για τον Davis ή για οτιδήποτε Νότιο, δεν έδειχναν τα αληθινά συναισθήματά τους, προκειμένου να μην κακοποιηθούναπό τους "rednecks".
Δεν ξέρουν όμως πως να δικαιολογήσουν τα θερμά συλλυπητήριαπου έστειλε ο Thornton Montgomery, ένας μαύρος από τη Βόρεια Ντακότα. Πιστεύει κανείς ότι ένας μαύρος που ζούσε στη Βόρεια Ντακότα θα φοβόταν τους λευκούς Νότιους;
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / από το βιβλίο “The South Was Right” των James Ronald Kennedy και Walter Donald Kennedy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.