Άδωνις. Τώρα και στο Λονδίνο...

 

Eίναι καλό να θυμόμαστε τι εκπροσωπούν οι συγκεκριμένοι πολιτικοι ...
Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα σε ένα αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα. Στον τοίχο δέσποζε μία (και μοναδική) αφίσα. «Οι Νέοι Ορίζοντες στον Βασίλη Καρρά». Από κάτω τιμές φιάλης, στοιχεία για δηλώσεις συμμετοχής. Μέσα στο αμφιθέατρο όλα αυτά – Αθήνα, μέρες του 2014.

Οι...
Νέοι Ορίζοντες, για όποιον δεν το γνωρίζει, είναι φοιτητικό σχήμα της Φιλοσοφικής. Ξεκίνησε ως νεολαία της πάλαι ποτέ Πολιτικής Άνοιξης, και παραμένει μέχρι σήμερα ενεργό ως αυτόνομο δεξιό σχήμα, στηρίζοντας, εκτός από τον Βασίλη Καρρά και τις εκδρομές στη Μύκονο, κάθε εθνικιστικό και λαϊκιστικό σχέδιο του Αντώνη Σαμαρά ειδικώς, και της ελληνικής Δεξιάς γενικότερα. Είναι επίσης το σχήμα με το οποίο συνδέθηκε κατά τη διάρκεια των μακρόχρονων βασικών σπουδών του στη Φιλοσοφική ο Άδωνις Γεωργιάδης, αλλά και κοντινοί του συνεργάτες και πολιτικοί του φίλοι.

Την αφίσα τη θυμήθηκα όταν λίγες μέρες μετά ο υπουργός Υγείας Γεωργιάδης βρέθηκε σε ένα άλλο αμφιθέατρο, στο Imperial College του Λονδίνου. Χωρίς αφίσες του Βασίλη Καρρά μεν, τριγυρισμένος όμως από κάποια μέλη του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών του Κολεγίου που τον κάλεσαν για να συζητήσουν μαζί του σε εκδήλωση υπό τον εθνολυρικό τίτλο «Αντιστρέφοντας το κλίμα: Η ελληνική εθνική προσπάθεια για έξοδο από την κρίση». Το τι έγινε στην εκδήλωση είναι λίγο πολύ γνωστό. Ο Άδωνις μπορεί να πήγε καλεσμένος από πολιτικούς του φίλους, βρέθηκε όμως εντέλει αντιμέτωπος με ένα εχθρικό περιβάλλον. Άλλες ομάδες φοιτητών και εργαζομένων είχαν εκδώσει ανακοινώσεις εναντίον του, μια από τις οποίες διαβάστηκε· και πολλοί είχαν έρθει στην αίθουσα αποφασισμένοι να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για την παρουσία του εκεί. Τον διέκοπταν επί ένα εικοσάλεπτο, υιοθετώντας την ίδια πρακτική στην οποία ο ίδιος έχει βασίσει όλη του την πολιτική καριέρα. Όπως έγραψε αργότερα πολύ εύστοχα η σκηνοθέτις Ζωή Μαυρουδή, «το “κοινό” σου, Υπουργέ, θα σε σεβαστεί όσο το σέβεσαι κι εσύ».

Όταν αργότερα ο υπουργός κλήθηκε να απαντήσει σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, περιγράφει η Μαυρουδή, «συνέδεσε και πάλι τους “παράνομους μετανάστες” με την ελονοσία, μίλησε με προκλητική αναισθησία για το Φαρμακονήσι, και αντί να σχολιάσει επίμονες ερωτήσεις γιατρών για το πρόσφατο δημοσίευμα του έγκυρου ιατρικού περιοδικού Lancet για την πεισματική άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να αναγνωρίσει τον επιστημονικά τεκμηριωμένο ρόλο της λιτότητας στην κατρακύλα του συστήματος υγείας, μας αντιπροκάλεσε να του ονομάσουμε μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει και δεν “πεθαίνουν άνθρωποι”».

Με το που τελείωσε αυτός ο πολιτικάντικος χαβαλές, στον οποίο τόσο καιρό ο Άδωνις αριστεύει, ακολούθησε γαϊτανάκι σε ΜΜΕ, συνεπικουρούμενο από τη συγκροτημένη κυβερνητική προπαγάνδα με τη γνωστή στρατηγική: στοχοποιήθηκαν οι διαμαρτυρόμενοι ως «κομμουνιστές σε σύγχυση, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ», και επενδύθηκε όλη η υπόθεση με εμφυλιοπολεμικά τσιτάτα. «Αν είσαι κομμουνιστής, να πας στη Βόρεια Κορέα», όπως χαρακτηριστικά είπε ο υπουργός — και φρόντισε να διευκρινίσει ότι «σιχαίνεται τους κομμουνιστές».

Συνέδεσα την αφίσα του Βασίλη Καρρά με τον –με φωνή Βούλας Πάλλα–Άδωνι, όχι γιατί οι δυο τους θα μπορούσαν να κάνουν ντουέτο, ούτε επειδή το εκπαιδευτικό ιδανικό του δεύτερου μάλλον εμπεριέχει και την οργανωμένη εκδρομή στις πίστες του πρώτου. Αλλά γιατί κάθε φορά που ο συγκεκριμένος υπουργός και οι ομοτράπεζοί του μιλούν «για την κατάντια του ελληνικού πανεπιστημίου», για «χαμένες γενιές φοιτητών», για την ανάγκη «ήρεμου πανεπιστημιακού διαλόγου» αλλά και «για μια χώρα που χρεωκόπησε και τι να κάνουμε θα πεθάνουν και άνθρωποι», είναι καλό να θυμόμαστε τι εκπροσωπούν οι συγκεκριμένοι πολιτικοί, πώς καλλιέργησαν, στο βάθος του χρόνου, συγκεκριμένες λογικές, συγκεκριμένες πρακτικές και τρόπο παρέμβασης. Εθνικισμός και μπουζούκια. Τώρα, πλέον, και με χαρτοφυλάκιο που τους επιτρέπει να επιχαίρουν για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.

Το θέμα είναι ακριβώς εδώ: ο Άδωνις και ο κάθε Άδωνις, που αναδύθηκαν μέσα από ένα πλαίσιο ακραίου λαϊκισμού, λαϊκής μισαλλοδοξίας και εθνικιστικοφοβικής ημιμάθειας (αλήθεια, πόσο νωρίς ξεχάσαμε εκείνες τις εκπομπές του;), τώρα χαράσσουν πολιτική. Μολονότι δεν είναι σε θέση να υποστηρίξουν την τυχαιότητα και τον καιροσκοπισμό με την οποία τη χαράσσουν, μολονότι με τρόπο παρανοϊκό αγνοούν κάθε αναλυτική συζήτηση και συμβουλή της διεθνούς και εγχώριας επιστημονικής κοινότητας, την ίδια στιγμή αναζητούν νομιμοποίηση. Μια μειοψηφία ενός φοιτητικού συλλόγου του εξωτερικού, που μπορεί να οργανώσει ένα εύκολο χάπενινγκ σε αίθουσα πανεπιστημίου, ακριβώς αυτή τη νομιμοποίηση προσφέρει. Το πλαίσιο παραμένει «εθνικισμός μπουζούκι», η συζήτηση δεν μπορεί να είναι ουσιαστική, η πολιτική παραμένει λαϊκιστική, τυχάρπαστη, φοβική, επικίνδυνη. Μόνο που η φωτογραφία, καλά ζουμαρισμένη, μπορεί να έχει από πάνω το λογότυπο του Imperial ή του Harvard. Και γιατί όχι; Εδώ κατάφερε να έχει το λογότυπο της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο Imperial θα κολλήσει;

 Δημήτρης Παπανικολάου (διδάσκει νεοελληνική φιλολογία, θεωρία της λογοτεχνίας και σπουδές φύλου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης)

 enthemata.wordpress.com