Οι Στρατιωτικές Σχολές, η επιλογή των καθηγητών και η παρακμή

 

ΠΕΡΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ Από τα πρώτα πράγματα που διδάσκεται ένας υποψήφιος αξιωματικός είναι η υπευθυνότητα. Η αρετή του να αναλαμβάνει τις ευθύνες του κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Γι' αυτό και όσοι εισάγονται στις στρατιωτικές σχολές μαθαίνουν από την πρώτη στιγμή να... μη δικαιολογούνται. Η δικαιολογία θεωρείται τρόπος αποσείσεως της ευθύνης. Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα της διαφοράς του αξιωματικού από έναν άλλο πτυχιούχο. Στρατιωτικές αρετές όπως η υπευθυνότητα και η πειθαρχία δεν διδάσκονται στα πανεπιστήμια. Ούτε αποτελούν προνομιακά πεδία για την ακαδημαϊκή κοινότητα. Γίνονται όμως τρόπος ζωής σε όσους φοιτούν στα Ανώτατα Στρατιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΑΣΕΙ). Κι αυτό δείχνει πολύ χαρακτηριστικά τις ιδιαίτερες απαιτήσεις που πρέπει να υπάρχουν για τους διδάσκοντες στα Ανώτατα Στρατιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Δεν μπορεί καθηγητές της «σχολής Ρεπούση» να γαλουχούν τους αυριανούς ηγήτορες του ένοπλου τμήματος του έθνους. Και δεν μπορεί ακαδημαϊκοί άνδρες που υποστηρίζουν ότι το Σύνταγμα των Ευελπίδων είναι το στρατιωτικό αντίστοιχοφοιτητικής λέσχης να μετέχουν στη διοίκηση μιας στρατιωτικής σχολής. Η σχολή πρέπει να διοικείται από τον διοικητή της και από το προϊστάμενο γενικό επιτελείο. Εκεί βρίσκονται οι ευθύνες, όχι σε ευκαιριακά μέλη ακαδημαϊκών συμβουλίων και εκλεκτορικών σωμάτων, τα οποία πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να στιγματίσουν με τις επιλογές τους τις Ένοπλες Δυνάμεις. Η περίπτωση της εκλογής καθηγητού Στρατιωτικής Ιστορίας στη Σχολή Ευελπίδων και αυτών που επελέγησαν για να τον εκλέξουν μας δείχνει χαρακτηριστικά πόσο πολύ πρέπει να ανησυχούμε. Αλλά περισσότερο από όλους θα πρέπει να ανησυχούν η διοίκηση της σχολής και η στρατιωτική ηγεσία, που έχουν διδαχθεί την υπευθυνότητα. Και πρέπει να την ασκήσουν. Πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, εφόσον μάλιστα ο νόμος τούς δίνει αυτό το περιθώριο. Ψελλίσματα του τύπου «είναι ζήτημα των καθηγητών» αποτελούν φτηνές δικαιολογίες, ανάρμοστες για Έλληνες αξιωματικούς. Αν συμφωνούν με αυτές τις επιλογές, ας το δηλώσουν χωρίς να κρύβονται. Αλλά τότε, αν υπάρχουνανώτατοι αξιωματικοί που είτε αποδέχονται τη «σχολή Ρεπούση» είτε δεν τολμούν να ορθώσουνανάστημα, θα πρέπει να ανησυχήσουμε πολύ περισσότερό εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας. Διότι κάτι τέτοιο θα ήταν ένδειξη παρακμής πολύ βαθύτερης από αυτή που φοβόμαστε. (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 01/06/2014 – ΕΥΘΥΜΙΟΣ Π. ΠΕΤΡΟΥ - e.p.petrou@gmail.com)