Οι επιλογές που έχουν οι λαοί ενάντια στην παγκοσμιοποίηση

 

Δυστυχώς πολλοί συμπολίτες μας δεν δίνουν τη δέουσα προσοχή στο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Θεωρούν εκείνον που ασχολείται με το φαινόμενο αυτό ως συνωμοσισιολόγο. Είναι αλήθεια βέβαια ότι αρκετοί που ασχολούνται με το φαινόμενο καταφεύγουν σε συνωμοσιολογίες, με αποτέλεσμα να συσκωτίζουν πιο πολύ τα πράγματα.

Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ απλή και χωρίς

καμία συνωμοσιολογία. Οι οικονομικές ελίτ των διαφόρων χωρών (η μία μετά την άλλη) αποβάλουν τα εθνικά χαρακτηριστικά του εθνικού κράτους όπου ανήκουν και εντάσσονται σε ένα διεθνές οικονομικό δίκτυο, σε μια Διεθνή Ελίτ. η οποία ομοιομορφοποιεί τους κανόνες εμπορίου, χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και εργασίας διεθνώς. Αυτή η Διεθνής Ελίτ δεν έχει συγκεκριμένη έδρα. Κυρίως κατευθύνεται από μεγάλους οικονομικούς παράγοντες των ΗΠΑ και της ΕΕ. Μπορεί οι ΗΠΑ ή η Γερμανία να εμφανίζονται ότι λειτουργούν διεθνώς ως κράτη, αλλά στην πραγματικότητα κατευθύνονται από τη Διεθνή Ελίτ.

Τα κράτη που εκούσια ή ακούσια εντάσσονται στην παγκοσμιοποίηση, όπως πρόσφατα η Ουκρανία μέσω της υπογραφής απελευθέρωσης του εμπορίου με την ΕΕ (η Ελλάδα είναι ήδη ενταγμένη στην παγκοσμιοποίηση), χάνουν κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας πάνω σ’ αυτά τα ζωτικά θέματα. Μέγιστος εχθρός της Διεθνούς Ελίτ είναι το εθνικό κράτος το οποίο θα θελήσει να αντιπαραθέσει την εθνική του κυριαρχία. Όποια κυβέρνηση θελήσει να αμφισβητήσει την πρακτική του διεθνούς οικονομικού δικτύου θα υποστεί αμέσως οικονομικές κυρώσεις, οι οποίες θα συνετίσουν τάχιστα την «άτακτη» κυβέρνηση. Στην ουσία δηλαδή παρακάμπτονται οι κυβερνήσεις και οι λαοί είναι άμεσα εκτεθειμένοι απέναντι στο διεθνές δίκτυο των ελίτ.

Στην πράξη έχουμε τη δημιουργία μιας φασιστικής διεθνούς ολιγαρχίας η οποία επιβάλει τα συμφέροντά της άμεσα επί των λαών. Το φαινόμενο αυτό δεν έχει σχέση ούτε με φιλελευθερισμό ούτε κάν με νεοφιλελευθερισμό. Πρόκειται για μια παγκόσμια εξαλλαγή ενός νεοπλασματικού καπιταλισμού-καζίνο, με ένα δίκτυο πρώην εθνικών ολιγαρχιών επικεφαλής, το οποίο με τη σειρά του έχει τη δική του εσωτερική αρχιτεκτονική. Αναγκαστικά ολόκληρη η παγκόσμια κοινότητα εισέρχεται σε μια νέα μεταβιομηχανική εποχή. Στη νέα αυτή εποχή το κύριο χαρακτηριστικό της θα είναι οι απομαζικοποιημένες κοινωνίες, βοηθούσης και της τεχνολογίας του διαδικτύου.

Οι λαοί δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο της παγκοσμιοποπίησης. Κατά πρώτον γιατί ως μονάδες (κυρίως οι μικρότεροι σε πληθυσμό) είναι αδύναμοι και δεύτερον γιατί υπάρχει εσωτερική «πέμπτη φάλαγγα», δεδομένου ότι η δικές τους ελίτ, από τις οποίες ελπίζουν να συντονισθούν και να καθοδηγηθούν,  έχουν ήδη ενταχθεί στο διεθνές δίκτυο. Επομένως οι λαοί παραμένουν εντελώς αβοήθητοι και ασυντόνιστοι. Ταυτόχρονα το νέο δίκτυο της Διεθνούς Ελίτ δεν θέλει να καταργήσει τα κράτη, γιατί οι αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις τους γίνονται σύμμαχοι και εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Εκείνο που θέλει να καταργήσει είναι τα εθνικά κράτη, δηλαδή να καταργήσει τα εθνικά χαρακτηριστικά και επομένως την εθνική τους κυριαρχία που βασίζεται σ’ αυτά τα χαρακτηριστικά. Απεγνωσμένη ήταν η έκκληση του Πούτιν προ ημερών όταν είπε προς τη Διεθνή Ελίτ «Αφήστε τις φιλοδοξίες επιβολής κοινών κανόνων και σεβαστείτε τη διαφορετικότητα». Προφανώς δεν το άκουσε κανείς.

Σε κάθε περίπτωση οι λαοί έχουν τρεις επιλογές προκειμένου να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης.

Α) Να αποδεχτούν το νέο φαινόμενο και να παραδοθούν πλήρως στις πρακτικές της νέας παγκόσμιας ηγεσίας, παριστάνοντας ότι έχουν δικές τους κυβερνήσεις.

Β) Να αναπτύξουν εθνικιστικά αντανακλαστικά και να προσπαθήσουν να ανακτήσουν εθνική κυριαρχία με κάθε τρόπο. Αυτό είναι σχεδόν αδύνατο (βλέπουμε εξάλλου τι συμβαίνει στη Ρωσία σε σχέση με την Ουκρανία), δεδομένου μάλιστα ότι οι μέχρι πρόσφατα εθνικές ελίτ έπαψαν πλέον να είναι εθνικές και έχουν γίνει υπερεθνικές.

Γ) Να ανασυνταχθούν και να προχωρήσουν σε αποκέντρωση της υπερσυγκεντρωμένης κρατικής εξουσίας, ώστε να δημιουργηθούν μικρότερες κοινότητες, εντός των οποίων θα αναπτυχθούν η δημοκρατική συμμετοχή και η ανθρωπιστική αλληλεγγύη, δεδομένης και της επιταχυνόμενης απομαζικοποίησης. Μπορεί η Διεθνής Ελίτ να εξουσιάζει τις κεντρικές κυβερνήσεις, αλλά θα της είναι παντελώς αδύνατο να ελέγξει μικρότερες απομαζικοποιημένες εξουσιαστικές μονάδες, μέσα σε ένα ενιαίο κράτος, οι οποίες θα έχουν αποφασιστικές αρμοδιότητες σε ότι αφορά τα τοπικά τους θέματα.