ΣΚΩΤΙΑ

 

 ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ.

Τουλάχιστον από οικονομικής πλευράς, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη χώρα ήταν απολύτως αναμενόμενο – αφού η Σκωτία είναι υπερχρεωμένη, χωρίς όμως ακόμη να «λιμοκτονεί», έχοντας ένα τεράστιο τραπεζικό πρόβλημα (ανάλυση). Αυτό δεν ισχύει φυσικά για όλα τα «αποσχιστικά» κινήματα, όπως αυτό της πάμπλουτης Καταλονίας ή της υγιέστατης Βαυαρίας, όπου το πλούσιο Μόναχο συντηρεί κυριολεκτικά το χρεοκοπημένο Βερολίνο – ενώ ασφαλώς η Δημοκρατία είναι περισσότερο εφικτή, σε μικρά κράτη.

Σε κάθε περίπτωση, οι Σκωτσέζοι είναι εγκλωβισμένοι μέσα στη Μ. Βρετανία – κατ” αντιστοιχία με πολλές χώρες της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, οι οποίες έχουν χάσει εντελώς την εθνική τους κυριαρχία, αφού προηγουμένως οδηγήθηκαν στην παγίδα του χρέους.

Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Μ. Βρετανία, ως πρώην αυτοκρατορία, στηρίχθηκε στο δανεισμό, στην έμμεση δηλαδή και όχι στην άμεση λεηλασία των κατακτημένων – σε αντίθεση με άλλες «κατακτήτριες χώρες», όπως η Γαλλία του Ναπολέοντα ή η Γερμανία του Χίτλερ, με την καγκελάριο να έχει προφανώς αλλάξει τακτική. Επομένως, έχει πολύ μεγάλη εμπειρία, όσον αφορά το συγκεκριμένο τρόπο «υποδούλωσης».

Άλλωστε, μιμητής της είναι οι Η.Π.Α., οι οποίες στηρίζονται ανάλογα στο δανεισμό, καθώς επίσης στην έμμεση λεηλασία των κατακτημένων – με τη βοήθεια «οργανισμών» όπως το ΔΝΤ, τη Fed (το αμερικανικό τραπεζικό καρτέλ καλύτερα), τα κερδοσκοπικά κεφάλαια (hedge funds), τις εταιρείες αξιολόγησης κοκ.

Η ήττα πάντως εκείνων των πολιτών της Σκωτίας, οι οποίοι ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους, παρά τους κινδύνους χρεοκοπίας της, δεν είναι ίσως τόσο αρνητική, όσο φαίνεται – πόσο μάλλον όταν, με τη μεγάλη συμμετοχή τους στο δημοψήφισμα (πάνω από 85%), επέδειξαν πως οι εκλογείς δεν είναι απαθείς και δεν απέχουν, όταν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις ή πραγματικά «διακυβεύεται κάτι» στη χώρα τους.

Το γεγονός αυτό, ιδιαίτερα η αύξηση των «αποσχιστών» στο 45% περίπου, από 30% προηγουμένως, θα πρέπει να αποτελέσει μήνυμα προς τους ηγέτες της Ευρωζώνης – καθώς επίσης προς εκείνη την αχόρταγη ελίτ, την οποία υπηρετούν σύσσωμοι οι πολιτικοί, αμειβόμενοι πλουσιοπάροχα.

Το μήνυμα αυτό είναι πως η Σκωτία, όσον αφορά το κεντρικό ερώτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων, έχει πλέον διασπασθεί σε δύο, σχετικά ίσες στον αριθμό, ομάδες – με την ομάδα αυτών που επιθυμούν να πάρουν στα χέρια τους το μέλλον της χώρας τους, να αυξάνεται συνεχώς. Μία τέτοια «σύνθεση» του εκλογικού σώματος, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για κάθε πολιτικό καθεστώς – ενώ, όταν ο χείμαρρος ξεκινήσει να ρέει, δύσκολα τον σταματάει κανείς.

Είναι φυσικά απίθανο να ληφθεί το μήνυμα από την πολιτική ελίτ της Μ. Βρετανίας ή από αυτήν της Ευρωζώνης – αφού και οι δύο έχουν μάθει να ζουν σε μία «φούσκα», η οποία έχει επί πλέον «διαβρωθεί» από τη διαφθορά και την κακοδιαχείριση των δημοσίων οικονομικών, στην υπηρεσία του χρηματοπιστωτικού τέρατος και εις βάρος των φορολογουμένων πολιτών.

Περαιτέρω, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις μαζικές καμπάνιες του καθεστώτος, εναντίον της ανεξαρτησίας της Σκωτίας – όπως, για παράδειγμα, τις προειδοποιήσεις για τραπεζικές επιθέσεις (Bank run), εάν ψήφιζαν «ναι» οι Σκωτσέζοι.

Πρωταγωνιστούσε βέβαια το χρηματοπιστωτικό κέντρο του Λονδίνου (City), καθώς επίσης οι πληρωμένοι οικονομολόγοι, οι οποίοι απειλούσαν τους Σκωτσέζους με «Συνθήκες Αποκάλυψης», εάν τολμούσαν να ζητήσουν την ελευθερία τους (όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα)

Η Σκωτία όμως, η οποία είναι αδύναμη από βιομηχανικής πλευράς, έχει ανεργία, μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, τραπεζικά προβλήματα κοκ., δεν πρόκειται να εξυγιανθεί, παραμένοντας σκλαβωμένη – όπως διαπιστώνεται και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης, ειδικά σε αυτές που δεινοπαθούν, κάτω από το ζυγό της Γερμανίας και του ΔΝΤ.

Εάν δε επιδεινωθεί η οικονομική της κατάσταση, κάτι πολύ πιθανόν, τότε θα επιταχυνθεί η κατάρρευση της «βρετανικής ένωσης» – η οποία πολύ δύσκολα θα κρατήσει ενωμένα τα τέσσερα κράτη που την συναποτελούν. Πόσο μάλλον όταν και στο Λονδίνο, όπως συμβαίνει επίσης στις Βρυξέλες ή στην Ουάσιγκτον, δεν αποφασίζει πλέον η Πολιτική, αλλά η πανίσχυρη χρηματοπιστωτική βιομηχανία– η οποία παραδοσιακά δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ευημερία των ανθρώπων που δεν ανήκουν στη «σπείρα» της.

Σε κάθε περίπτωση, ο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος», τον οποίο υποσχέθηκε στους Σκωτσέζους ο βρετανός πρωθυπουργός, για να παραμείνουν σκλαβωμένοι, δεν πρόκειται να υπάρξει – κάτι που θα διαπιστώσουν σύντομα όλοι οι πολίτες της χώρας, ειδικά αυτοί που φοβήθηκαν και ψήφισαν «όχι».

Κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην Ευρώπη, όπου ενδεχομένως κάποια στιγμή οι Πολίτες θα εξεγερθούν μαζικά εναντίον του πολιτικού συστήματος της – το οποίο έχει προ πολλού ξεχάσει ποιόν πρέπει να υπηρετεί. Ενδεχομένως να συμβεί και στην Ελλάδα, όταν οι Έλληνες πάψουν να φοβούνται το χάος – διαπιστώνοντας πως ήδη το βιώνουν, ενώ βυθίζονται καθημερινά όλο και πιο πολύ στο βούρκο.

Τότε ίσως συνειδητοποιήσουμε όλοι εμείς οι Έλληνες ότι, ένα σύστημα που παράγει διαχρονικά πολιτικά σκουπίδια, διαπλοκή και διαφθορά, θάβοντας κυριολεκτικά όλους όσους μπορούν πράγματι να προσφέρουν σωστές και ανιδιοτελείς υπηρεσίες στην κοινωνία, πρέπει να καταρρεύσει - όσο και αν κοστίσει το «εκ θεμελίων» γκρέμισμα του, αφού τίποτα το πραγματικά καινούργιο δεν χτίζεται επάνω σε σαθρές βάσεις.

Με πρωτοβουλία φυσικά δική μας, εάν θέλουμε πράγματι να δούμε κάποια στιγμή «φως στην άκρη του πιο τούνελ» – την έξοδο από την πιο σκοτεινή σπηλιά που έχουμε φυλακιστεί ποτέ, στη μακρόχρονη ιστορία του γένους μας, το οποίο κινδυνεύει πολύ σοβαρά να εξαφανισθεί.

http://viliardos.analyst.gr/?p=912