ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ
Φελνίκος
Αν θέλουν, οι πολιτικοί μας, να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και να πούν τα πράγματα ως έχουν, απογυμνωμένα από περικοκλάδες και φτιασίδια, θα πρέπει να παραδεχθούν, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ότι οι πρώτοι που ευθύνονται για την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει ο δημόσιος βίος είναι οι ίδιοι.
Μπορεί ο λαός μας να είναι, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, "χαλασμένος", μπορεί να έχει ελαττώματα, μπορεί να ευθύνεται για πολλά ενδεχομένως και για περισσότερα από αυτά που του καταλογίζονται, όμως οι πολιτικοί μας, αυτοί δηλαδή που έχουν την ευθύνη της διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων, είναι που τα έχουν κάνει κυριολεκτικά μούσκεμα.
Στη ζυγαριά των ευθυνών το βάρος πέφτει στη δική τους ανικανότητα και όχι στον ωχαδελφισμό των πολιτών. Δεν είναι τόσο η έλλειψη αρετών των Ελλήνων, αλλά τα φαινόμενα δικής τους δυσπλασίας (κομματισμός, φαβοριτισμός, κλεπτοκρατία, διαφθορά) αυτά που ευθύνονται, κυρίαρχα, για την σημερινή κατάντια του τόπου. Ακόμη και τα τελευταία γεγονότα με τον ΕΝΦΙΑ ή ο τρόπος με τον οποίον διεξάγεται η συζήτηση για τον διάδοχο του Κάρολου Παπούλια το πιστοποιούν.
Αν και γνωρίζουν πως ανάκαμψη της οικονομίας, στο προβλεπτό τουλάχιστον μέλλον, δεν πρόκειται να υπάρξει, εν τούτοις οι μεν κυβερνητικοί την βλέπουν να μας κρούει την θύρα τους επόμενους μήνες, οι δε του ΣΥΡΙΖΑ υπόσχονται επιστροφή στον απολεσθέντα παράδεισο άμα τη αναλήψει της διακυβερνήσεως από αυτούς.
Και οι δυό λένε ψέμματα. Και οι δυό καλλιεργούν φρούδες ελπίδες. Δίνουν υποσχέσεις που δεν είναι παρά οι επιθυμίες τους. Και οι μεν και οι δε γνωρίζουν, και γνωρίζουν καλά, πως όσο και να μειωθεί το χρέος όσο και να μειωθούν, πραγματικά, τα ελλείμματα δεν μπορούμε να επιτύχουμε για τόσο πολλά χρόνια τα τόσον υψηλά πλεονάσματα, που περιγράφονται στα μνημόνια, όσο δεν υπάρχει αλλαγή αφενός στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας και αφετέρου στον προσανατολισμό της Ευρώπης.
Καλός ο τουρισμός, αλλά δεν φτάνει. Καλά τα ενεργειακά κοιτάσματα, αλλά αργεί ακόμη η εκμετάλλευσή τους, ενώ δεν είναι και αυτά που διατυμπανίζονται. Καλή η τραπεζική εποπτεία, αλλά δεν πρόκειται να αυξήσει τη ρευστότητα στην αγορά. Καλά τα 20 δις που μας δίδονται φέτος και θα μας δοθούν και του χρόνου, όμως ούτε αυτά φτάνουν. Καλή η τραπεζική εποπτεία, αλλά δεν πρόκειται να αυξήσει τη ρευστότητα στην αγορά. Με δανεικά δεν πρόκειται να ξεπεράσουμε την κρίση, απλώς την παρατείνουμε και την κρατάμε υπό έλεγχο για να μην φτάσει στο σημείο βρασμού και εξαερωθεί η χώρα. Χωρίς δραστική μείωση της ανεργίας ούτε τα νοικοκυριά θα σωθούν ούτε τα Ταμεία και ούτε μπορεί να υπάρξει αύξηση της κατανάλωσης και της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών που αποτελούν την εγγύηση για τα προϋπολογιζόμενα δημόσια έσοδα. Η Ελλάδα για να σωθεί και να γυρίσει σελίδα χρειάζεται μιά επανάσταση αυτογνωσίας και ευθύνης και μιά δικτατορία ειλικρίνειας και αλήθειας.
Κι όμως οι πολιτικοί μας από τη ΔΕΘ, την προηγούμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός και αυτό το Σαββατοκύριακο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προσπαθούν να μας πείσουν ότι το πρόβλημα είναι ποιός θα ελέγχει, το επόμενο εξάμηνο, το γκουβέρνο. Θα καταστραφούμε αν η συγκυβέρνηση δεν συνεχίσει να κρατάει τα γκέμια υποστηρίζει ο Σαμαράς, θα σωθούμε αν αλλάξει βάρδια η εξουσία αντιτείνει ο Τσίπρας. Μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημα της χώρας. Δεν είναι όμως. Και το ξέρουν. Το δίλημμα αναφέρεται στο δικό τους μέλλον και όχι του τόπου.
Ο ένας -για να πάρουμε την ανιδιοτελή εκδοχή κι όχι αυτή που περιγράφεται από προθέσεις, ανομολόγητες επιδιώξεις και στο παρασκήνιο- θέλει να συνεχίσει να κρατά τα σκήπτρα της εξουσίας επειδή πιστεύει ότι μόνον έτσι μπορεί να σωθεί η παρτίδα και ο άλλος επειδή θέλει να έλθει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην κυβέρνηση επειδή κι αυτός με τη σειρά του πιστεύει πως μόνον έτσι θα κερδηθεί το παιχνίδι.
Εξυπακούεται πως σε καμμία περίπτωση δεν εξισώνω τις ευθύνες για την κατρακύλα της χώρας. Ούτε έχουν την ίδια αξιοπιστία τα λεγόμενα των μεν και των δε. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να μπουν στην ίδια ζυγαριά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δύο πρώτοι, και όχι ο δεύτερος, είναι αυτοί που διαχειρίστηκαν, για 40 χρόνια, τις τύχες της χώρας. Σ' αυτούς πρέπει να αποδοθεί ο ψόγος για τη σημερινή χρεωκοπία, αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, και ο έπαινος για την παρελθούσα ευμάρεια. Και φυσικά, επειδή στην πολιτική παρελθόν, παρόν και μέλλον συναθροίζονται δεν μπορεί παρά να δεχθούμε ότι το τεκμήριο, τουλάχιστον της αθωότητος, για τη διαχείριση του μέλλοντος, το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επάρκεια και η ικανότητα, όπως και τα αντίθετά τους, μπορεί να πιθανολογούνται, αλλά αυθεντικά πιστοποιούνται μόνον κατά την ενάσκηση των καθηκόντων. Αρκεί βεβαίως να μην περιμένουν κι αυτοί, όπως και οι προκάτοχοί τους, να μάθουν στου κασίδη το κεφάλι. Κάτι που, μεταξύ μας, πολύ το φοβάμαι...
