Γεωπολιτική του πολέμου κατά της Συρίας και εκείνου κατά του Ισλαμικού Κράτους (1)

 

Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία)            (μτφ. Κριστιάν)

Στην ανάλυση που ακολουθεί (2 μέρη), νέα και πρωτότυπη, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) εκθέτει τους γεωπολιτικούς λόγους της αποτυχίας του πολέμου κατά της Συρίας και τους πραγματικούς στόχους του λεγόμενου πολέμου κατά του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ).  Το παρόν άρθρο  είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την κατανόηση των σημερινών διεθνών σχέσεων και της κρυστάλλωσης των συγκρούσεων στο Λεβάντε (Ιράκ, Συρία και Λίβανος).

Οι τρεις κρίσεις μέσα στον Συνασπισμό

Βιώνουμε την τρίτη κρίση στο στρατόπεδο των επιτιθέμενων από την έναρξη του πολέμου εναντίον της Συρίας.

• ·         Τον Ιούνιο του 2012, στη Διάσκεψη της Γενεύης 1, η οποία επρόκειτο να σηματοδοτήσει την επιστροφή της ειρήνης και να οργανώσει μια νέα διαίρεση στη Μέση Ανατολή μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, η Γαλλία, η οποία μόλις είχε εκλέξει τον Φρανσουά Ολλάντ (Francois Hollande) έθεσε μια  περιοριστική ερμηνεία του τελικού ανακοινωθέντος.  Στη συνέχεια οργάνωσε την αναβίωση του πολέμου, με τη βοήθεια του Ισραήλ και της Τουρκίας και την υποστήριξη της υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον και του διευθυντή της CIA Ντέιβιντ Πετρέους.
• ·         Καθώς η Κλίντον και ο Πετρέους είχαν αποκλειστεί από τον Πρόεδρο Ομπάμα, η Τουρκία οργάνωσε το καλοκαίρι του 2013, μαζί με το Ισραήλ και τη Γαλλία, το χημικό βομβαρδισμό της Γκούττας Δαμασκού αποδίδοντας τον στη Συρία. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνήθηκαν να ξεκινήσουν έναν τιμωρητικό πόλεμο.
• ·         Τον Ιανουάριο 2014, οι Ηνωμένες Πολιτείες έβαλαν το Κογκρέσο να ψηφίσει σε μυστική συνεδρίαση του τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό του ΙΚ με την αποστολή να εισβάλει στις σουνιτικές περιοχές του Ιράκ και στην κουρδική περιοχή της Συρίας έτσι ώστε να διαιρέσει αυτά τα μεγάλα κράτη. Η Γαλλία και η Τουρκία, στη συνέχεια, όπλισαν την Αλ-Κάιντα (το Μέτωπο αλ Νούσρα) για να επιτεθεί στο ΙΚ  και να υποχρεώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιστρέψουν στο αρχικό σχέδιο του Συνασπισμού. Αν και η Αλ-Κάιντα και το ΙΚ συμφιλιώθηκαν τον Μάιο, μετά την έκκληση για ηρεμία του Αϊμάν αλ-Ζαουάχρι, η Γαλλία και η Τουρκία εξακολουθούν να μην συμμετέχουν στους βομβαρδισμούς.
• Σε γενικές γραμμές, ο Συνασπισμός των Φίλων της Συρίας που περιλαμβανόταν τον Ιούλιο 2012 από «εκατό χώρες και διεθνείς οργανισμούς», δεν περιλαμβάνει πλέον σήμερα περισσότερα από 11. Όσον αφορά τον Συνασπισμό κατά του ΙΚ, συγκεντρώνει επίσημα «περισσότερα από 60 κράτη», αλλά έχουν τόσο λίγα κοινά μεταξύ τους και  ο κατάλογος τους παραμένει μυστικός.

Ξεχωριστά συμφέροντα

• Στην πραγματικότητα, ο συνασπισμός αποτελείται από πολλά κράτη που το καθένα επιδιώκει συγκεκριμένους στόχους και δεν καταφέρουν να συμφωνήσουν σ’ ένα κοινό στόχο. 

Μπορούμε να διακρίνουμε τέσσερις δυνάμεις:

• ·         Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν να ελέγχουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της περιοχής. Το 2000, το National Energy Policy Development Group (NEPDG) υπό την προεδρία του Dick Cheney είχε εντοπίσει μέσω δορυφορικών εικόνων και δεδομένων από γεωτρήσεις, τα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αέριου και είχε παρατηρήσει τα τεράστια συριακά αποθέματα φυσικού αερίου. Κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 2001, η Ουάσιγκτον αποφάσισε να επιτεθεί διαδοχικά σε οκτώ χώρες (Αφγανιστάν, Ιράκ,  Λιβύη,  Λίβανος και Συρία, Σουδάν, Σομαλία, Ιράν) για να αρπάξουν τους φυσικούς πόρους τους. Το επιτελείο του υιοθέτησε τότε το σχέδιο για την αναδιαμόρφωση της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» (το οποίο περιλαμβάνει επίσης τη διάλυση της Τουρκίας και της Σαουδική Αραβία), ενώ το υπουργείο Εξωτερικών δημιούργησε το επόμενο έτος το τμήμα ΜΕΝΑ για να οργανώσει την «Αραβική Άνοιξη».
• ·         Το Ισραήλ υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντά του:  βραχυπρόθεσμα, συνέχισε βήμα με βήμα την εδαφική επέκταση του. Ταυτόχρονα και χωρίς να περιμένει να ελέγχει το σύνολο του χώρου μεταξύ των δύο ποταμών, του Νείλου και του Ευφράτη, προτίθεται να ελέγξει όλες τις οικονομικές δραστηριότητες αυτής της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των υδατανθράκων. Για την προστασία του, στην εποχή των πυραύλων, σκοπεύει από τη μια πλευρά να αναλάβει τον έλεγχο μιας ζώνης ασφαλείας γύρω από τα σύνορά του (σήμερα έδιωξε του Κυανοκράνους από τα σύνορα του Γκολάν και τους αντικατάστησε με την Αλ-Κάιντα) και από την άλλη, να εξουδετερώσει τους αιγυπτιακό και συριακό στρατούς παίρνοντας τους από πίσω (εγκατάσταση πυραύλων Patriot του ΝΑΤΟ στην Τουρκία, δημιουργία ενός Κουρδιστάν στο Ιράκ και του Νότιου Σουδάν). 
• ·         Η Γαλλία και η Τουρκία συνεχίζουν το όνειρο της αποκατάστασης των αυτοκρατοριών τους. Η Γαλλία ελπίζει να πάρει μια εντολή πάνω από τη Συρία, ή τουλάχιστον σ’ ένα μέρος της χώρας. Δημιούργησε το Ελεύθερο Συριακό Στρατό και του έδωσε τη πράσινη, άσπρη, μαύρη σημαία με τρία αστέρα της γαλλικής εντολής.
•  Η Τουρκία, από την πλευρά της, σκοπεύει να αποκαταστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Από το Σεπτέμβριο 2012, διόρισε έναν wali για να διοικεί την επαρχία. Τα τουρκικό και γαλλικό σχέδια είναι συμβατά, διότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε δεχθεί ορισμένες από τις επαρχίες της να διοικούνται από άλλες αποικιoκρατικές δυνάμεις.
• ·         Τέλος, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν παρά μόνο υπηρετώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες και καταπολεμώντας τα κοσμικά καθεστώτα, των οποίων η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας έμεινε πλέον ο μοναδικός εκφραστής στη περιοχή.

Η εξέλιξη του Συνασπισμού

Οι τέσσερις αυτές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να συνεργαστούν παρά μόνο κατά το πρώτο μέρος του πολέμου, από Φεβρουάριο 2011 έως τον Ιούνιο 2012.
Ήταν πράγματι μια στρατηγική της τέταρτης γενιάς: μερικές ομάδες από τις Ειδικές Δυνάμεις οργάνωναν περιστατικά και εξέδρες εδώ και εκεί, ενώ οι τηλεοράσεις της Δύσης και του Κόλπου σκηνοθετούσαν μια αλαουιτική δικτατορία που κατάστελλε μια δήθεν δημοκρατική επανάσταση. 

Τα ποσά που επενδύθηκαν και οι στρατιώτες που αναπτύχτηκαν δεν αντιπροσώπευαν μεγάλο κόστος και ο καθένας σκεπτόταν ότι θα μπορούσε να τραβήξει λίγο τη κουβέρτα προς τη μεριά του μετά την ανατροπή της Αραβικής Συριακής Δημοκρατίας.

Ωστόσο, στις αρχές του 2012, ο λαός της Συρίας άρχισε να αμφιβάλλει ότι ο Πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσσαντ βασάνιζε παιδιά και ότι η Δημοκρατία θα ανατρεπόταν υπέρ ενός θρησκευτικού καθεστώτος λιβανέζικου τύπου. Η πολιορκία των τακφιριστών του Ισλαμικού Εμιράτου του Baba Amr προανήγγειλε την ήττα της επιχείρησης. Η Γαλλία διαπραγματεύτηκε σε συνέχεια μια έξοδο από τη κρίση και την επιστροφή των Γάλλων αξιωματικών αιχμάλωτων. 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία διαπραγματεύονταν για να αντικαταστήσουν το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία και να μοιραστούν το σύνολο της περιοχής, όπως το είχαν κάνει το Λονδίνο και το Παρίσι με τις συμφωνίες Sykes-Picot το 1916.

Από εκείνη τη στιγμή, τίποτα δεν θα λειτουργήσει στο Συνασπισμό. Οι διαδοχικές αποτυχίες του δείχνουν ότι δεν μπορεί να κερδίσει.

Τον Ιούλιο 2012, η ​​Γαλλία συγκέντρωνε με τυμπανοκρουσίες στο Παρίσι την πιο σημαντική συνάντηση του Συνασπισμού και ξανάρχισε τον πόλεμο. 

Ο λόγος του Φρανσουά Ολλάντ είχε γραφτεί στα αγγλικά, πιθανώς από τους Ισραηλινούς, και μεταφράστηκε στα γαλλικά. 

Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον και ο Πρέσβης Robert S. Ford (εκπαιδευμένος από τον John Negroponte) έμπαιναν στο μεγαλύτερο μυστικό πόλεμο στην ιστορία. 

Όπως κάποτε στη Νικαράγουα, ιδιωτικοί στρατοί προσλάμβαναν μισθοφόρους και τους έστελναν στη Συρία. Εκτός ότι από αυτή τη φορά, αυτοί οι μισθοφόροι πλαισιώνονταν ιδεολογικά για να ιδρύσουν τις τζιχαντιστικές ορδές. Ο έλεγχος των επιχειρήσεων ξέφευγε από το Πεντάγωνο υπέρ του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της CIA. 

Το κόστος αυτού του πολέμου ήταν τεράστιο, αλλά δεν αποδόθηκε στους προϋπολογισμούς  των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλίας η της Τουρκίας, καθώς καλύφθηκε πλήρως από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.

Σύμφωνα με το δυτικό τύπο και του Κόλπου, μερικές χιλιάδες ξένοι ήρθαν να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στην «συριακή δημοκρατική επανάσταση».

Αλλά επί τόπου, δεν υπήρχε πουθενά «δημοκρατική επανάσταση», αλλά ομάδες φανατικών που φώναζαν συνθήματα όπως: «Ειρηνική Επανάσταση: οι Χριστιανοί στη Βηρυτό, οι Αλαουίτες στον τάφο! »[ 1 ] ή ακόμη «Όχι στη Χεζμπολάχ, όχι στο Ιράν, θέλουμε ένα πρόεδρο που να φοβάται τον Θεό! »[ 2 ]. Σύμφωνα με το Συριακό Αραβικό Στρατό, δεν ήταν «μερικές χιλιάδες», αλλά 250.000 ξένοι τζιχαντιστές που ήρθαν να πολεμήσουν, και συχνά να πεθαίνουν, από τον Ιούλιο 2012 έως τον Ιούλιο 2014.

Αλλά την άλλη ημέρα μετά την επανεκλογή του, ο Μπαράκ Ομπάμα ανάγκασε τον διευθυντή της CIA, στρατηγό Ντέιβιντ Πετρέους, να παραιτηθεί, και ξεφορτώθηκε από την Χίλαρι Κλίντον κατά τη διάρκεια του σχηματισμού της νέας κυβέρνησης του. 

Έτσι ώστε στις αρχές του 2013, ο Συνασπισμός βασίζονταν ουσιαστικά μόνο στη Γαλλία και στην Τουρκία, οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνοντας το λιγότερο δυνατό. 

Αυτή ήταν ασφαλώς τη στιγμή που περίμενε ο Συριακός Αραβικός Στρατός για να ξεκινήσει την αδυσώπητη επανα-κατάκτηση της επικράτειας του.

Ο Φρανσουά Ολλάντ, και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η Χίλαρι Κλίντον και ο Ντέιβιντ Πετρέους ήθελαν να ανατρέψουν τη κοσμική δημοκρατία και να επιβάλουν ένα σουνιτικό καθεστώς που θα θετόταν υπό την άμεση διοίκηση της Τουρκίας, αλλά που θα συμπεριλάμβανε Γάλλους ανώτερους υπαλλήλους. 

Ένα μοντέλο που κληρονομήθηκε από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, αλλά που δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Συνεχίζεται

 [ 1 ] «Ειρηνική επανάσταση» σημαίνει εδώ ότι δεν θα έβλαπτε τους σουνίτες.

[ 2 ] Στις αρχές του πολέμου, η Χεζμπολάχ δεν ήταν παρούσα στη Συρία, αλλά η Συρία υποστήριζε πάντα στρατιωτικά την Χεζμπολάχ στον αγώνα της ενάντια στον ισραηλινό επιτιθέμενο.   Επομένως, δεν επρόκειτο να τεθεί η Χεζμπολάχ εκτός Συρίας, αλλά να σταματήσει να υποστηρίζει την αντίσταση.

Τιερί Μεϊσάν    Δαμασκός 19.10.2014