Σχέδια της Αριστεράς για εθνική μειοδοσία!

 

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης 

Θα ήθελα πολύ να συγχαρώ -χωρίς αστερίσκους- τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τις αναφορές του στα εθνικά θέματα στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματός του, και ειδικά για το Βορειοηπειρωτικό και τους διωγμούς χριστιανικών κοινοτήτων.
Άνθρωποι σαν κι εμένα, οι οποίοι έχουν ιδιαίτερες ευαισθησίες γι αυτά, ικανοποιούνται όταν ακούν έναν ηγέτη της Αριστεράς να υπερβαίνει τις ιδεοληψίες και να εντάσσει στον πολιτικό λόγο του θέματα που θεωρούνται εθνικιστικά για τους συντρόφους του.
Ωστόσο, όσα ανακάλυψα εκ των υστέρων αναίρεσαν πλήρως τη διάθεσή μου και γέννησαν μεγαλύτερη ανησυχία για το είδος των απόψεων που κυκλοφορούν επισήμως μέσα στη δεύτερη πολιτική δύναμη του Κοινοβουλίου.

Ο Σαμαράς έχει απόλυτο δίκιο όταν υποστηρίζει ότι κάποιοι υποκρίνονται όταν αναφέρονται σε θέματα πατριωτισμού, θρησκείας, παράδοσης. 
Το αποδεικνύω: Η ομιλία του Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή του είχε δύο νέα στοιχεία.
Το πρώτο ήταν ο ρεαλισμός. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παραδέχθηκε ότι δεν υπάρχει ζωή για την Ελλάδα στις αγορές, αλλά μέσα σε μία νέα δανειακή σύμβαση και σε μία νέα εθνική κοινωνική συμφωνία (πρόοδος το ότι μίλησε για «εθνική», οι αριστεροί παθαίνουν αναφυλαξία με τον όρο «έθνος»).
Το δεύτερο ήταν η αναφορά του σε όσα συνέβησαν στη Βόρειο Ήπειρο. «Μας προκάλεσαν ιδιαίτερη ανησυχία τα γεγονότα στη Βαλκανική γειτονιά μας, μεταξύ άλλων και εις βάρος της ελληνικής εθνικής μειονότητας στην Αλβανία», είπε. 
Απ’ όσο θυμάμαι, είναι η πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες που ηγέτης της Αριστεράς εντάσσει στην ατζέντα του τέτοιο θέμα και κάνει αναφορά σε «εθνική μειονότητα». Η μνεία του θα ήταν πλήρης, βεβαίως, αν περιελάμβανε και τον ιστορικό – γεωγραφικό όρο «Βόρειος Ήπειρος», αλλά τέλος πάντων.

Η ικανοποίησή μου για τη διατύπωση της νέας θέσης εξανεμίστηκε όταν διάβασα το σχέδιο ψηφίσματος της Κεντρικής Επιτροπής. Στο κεφάλαιο της εξωτερικής πολιτικής είχε δύο θέσεις, μία κανονική και μία αιρετική.
Η «ορθόδοξη» για το Κυπριακό διακήρυσσε:
«Εμμένουμε στην απόλυτη τήρηση του διεθνούς δικαίου και στον σεβασμό της διεθνούς (sic) συνθήκης για τη θάλασσα. Με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο συμπαρατασσόμαστε στον αγώνα του Κυπριακού λαού, ιδιαίτερα τούτες τις μέρες που δοκιμάζεται από την τουρκική προκλητικότητα με απαράδεκτες ενέργειες που αμφισβητούν τα κυριαρχικά του δικαιώματα στην απόλυτα καθορισμένη ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ πυρπολεί κάθε προσπάθεια ουσιαστικού διαλόγου στην κατεύθυνση επίλυσης του Κυπριακού στη βάση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ».

Το σχέδιο, όμως, είχε και άλλη θέση με τη διευκρίνιση «άλλη διατύπωση». Αυτή υποστήριζε:
«Εμμένοντας στην ανάγκη πλήρους τήρησης των αποφάσεων του ΟΗΕ και των Γενικών Συνελεύσεών του, απορρίπτουμε κάθε ενέργεια σε σχέση με την κυπριακή ΑΟΖ που υπονομεύει τον ζωτικό διάλογο των δύο κοινοτήτων για την επίτευξη του στόχου της ειρηνικής συμβίωσής τους στο πλαίσιο μίας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, απαλλαγμένης από δυνάμεις κατοχής».

Συγκρίνετε, παρακαλώ, τις δύο θέσεις. Από τη δεύτερη λείπουν οι όροι «τήρηση του Διεθνούς Δικαίου – σεβασμός της Διεθνούς Συνθήκης της Θάλασσας», «τουρκική προκλητικότητα», «απόλυτα καθορισμένη ΑΟΖ», «Κυπριακή Δημοκρατία».

Λυπάμαι που το επισημαίνω, αλλά το δεύτερο κείμενο είναι απόλυτα μειοδοτικό.
Η Κύπρος υποβαθμίζεται σε «κοινότητα», το Διεθνές Δίκαιο απουσιάζει.
Αγνοώ τι εγκρίθηκε και τι όχι από όλα αυτά, με ενοχλεί όμως και που υπάρχουν σε επίσημο κείμενο κόμματος το οποίο διεκδικεί την εξουσία.

Δεν μπορεί να τους έχει κανείς την παραμικρή εμπιστοσύνη!

Πηγή εφημ. «Δημοκρατία»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου