Αυτό το άρθρο, το χρωστούσα τόσο στον εαυτό μου χρόνια ολόκληρα, πάνω από 23 τω αριθμώ, όσο και στον αγαπημένο μου Αριστοτέλη. Είναι μια κατάθεση ψυχής, για μια ιστορία που κάποτε με συγκλόνισε βαθύτατα. Το γιατί το έγραψα σήμερα και όχι πριν, αυτό ειλικρινά δεν μπορώ να το αιτιολογήσω.
Ίσως γιατί βλέποντας από μακριά τον απελπισμένο αγώνα του Γένους μου, μη μπορώντας να κάνω και πολλά· και θέλω να του θυμίσω τη καταγωγή και τους προγόνους του.
Ίσως πάλι, γιατί ήθελα να αντιδράσω με αυτόν τον τρόπο, βλέποντας τους καραγκιόζηδες που παίζουν τον ρόλο που λέγεται Έλληνας πολιτικός, να χύνουν απ’ τη μια ελεεινά κροκοδείλια δάκρυα κι απ’ την άλλη να… υπογράφουν άλλη μια καταδίκη για τον ρακένδυτο πλέον λαό «τους».
Ίσως γιατί προτίμησα να μη σπάσω τελικά την οθόνη του υπολογιστή μου, θεωρώντας πως έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το… άδειο εντελώς κεφάλι ενός κλόουν που το παίζει «πρωθυπουργός» και ακούει στο όνομα Αντώνης Σαμαράς… Δεν ξέρω… Μπορεί τίποτε απ’ όλα αυτά, μπορεί και όλα αυτά μαζί…
Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι… κάθε πράγμα αναδύεται από μέσα μας μόνον όταν έρθει η ώρα να αναδυθεί. Και όλα αυτά που προείπα να είναι εντελώς άσχετα. Ίσως λοιπόν συμπτωματικά, να είναι αυτή εδώ η ώρα για να βγει κάτι από μέσα μου που το κρατούσα από φοιτητής. Μια ιστορία απίστευτη, όπως την ανακάλυψα εγώ και την έμαθα εγώ· γιατί υπάρχουν πάρα πολλές εκδοχές αυτής της ιστορίας.
Εγώ καταθέτω απλά τη δική μου εκδοχή και τίποτε άλλο. Το αν το αποτέλεσμα του πονήματός μου είναι σωστό ή όχι, αυτό θα το κρίνει πλέον η ίδια η Ιστορία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.