Οι μισθοφόροι του Παρισιού

 Ιάκωβος Ιωάννου

Εκείνοι που επιθυμούν να ερμηνεύσουν σωστά τα γεγονότα στη Γαλλία, θα πρέπει να αναρωτηθούν ποιοί είναι οι εντολείς των δολοφόνων, τι ακριβώς επιδιώκουν αυτοί οι εντολείς, καθώς επίσης ποιός κερδίζει από το συμβολικό τους χτύπημα

”Οι τηλεοπτικές εικόνες από τη σφαγή του Παρισιού ήταν βάναυσες και τρομακτικές – δεν είχαν σκοπό όμως να δώσουν στο κοινό που τις παρακολούθησε μία αντικειμενική ερμηνεία του θέματος. Ο στόχος τους είναι να «επιβάλλουν» στους θεατές μία λανθάνουσα υστερία, η οποία αποτελεί τη γνωστή «μηχανική» της 11ης Σεπτέμβρη.
Τώρα έχει τη δυνατότητα η κυβέρνηση της Γαλλίας να αποσπάσει την προσοχή των Πολιτών από τα εσωτερικά προβλήματα της χώρας - επειδή δημιουργείται ένας εχθρός που ουσιαστικά τα υποκαθιστά, τα αντικαθιστά.
Επί πλέον, της δίνεται προσωρινά η δυνατότητα να ψηφίσει ειδικούς νόμους και να λάβει ειδικά μέτρα, τα οποία δεν θα αφορούν μόνο αυτούς που ζητούν άσυλο ή τους αλλοδαπούς που διαμένουν στη Γαλλία – αλλά την πλειοψηφία των Γάλλων, οι οποίοι δεν ανήκουν ούτε στη μία, ούτε στην άλλη πληθυσμιακή ομάδα.
Η σύμπτωση δε, σύμφωνα με την οποία η τρομοκρατική επίθεση ακολούθησε αμέσως μετά τη δήλωση υποστήριξης του Γάλλου προέδρου στη Ρωσία, του πρώτου δυτικού ηγέτη που ζήτησε το τέλος των κυρώσεων, δεν είναι δυνατόν να μην προβληματίσει όλους τους υγιώς σκεπτόμενους Πολίτες – οι οποίοι δεν ανήκουν σε αυτούς που «απορροφούν» τις ειδήσεις, χωρίς να τις εξετάσουν με κάθε λεπτομέρεια.  
Δεν είναι λίγοι δε αυτοί που θυμούνται τη φράση του W. Churchill, σύμφωνα με την οποία «Η δημοκρατία έχει τότε μόνο αποκατασταθεί, όταν η κυβέρνηση βρίσκεται ξανά στα χέρια των πλουσίων».» (απόσπασμα, J.B.).

.

Άρθρο

Η πρώτη ερώτηση που πρέπει να κάνει κάποιος πάντοτε, στον εαυτό του ή στους άλλους, όταν προσπαθεί να ερμηνεύσει αντικειμενικά, ψύχραιμα και μεθοδικά ένα γεγονός, είναι ποιόν ωφελεί – ειδικά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που συμβαίνει. 
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία τόσο αποτρόπαια και φρικιαστική τρομοκρατική επίθεση, η οποία θυμίζει τις σκοτεινές ιστορίες των μυστικών υπηρεσιών, σύμφωνα με τις οποίες οι ίδιες εκτελούσαν ή δρομολογούσαν μέσω τρίτων τέτοια «συμβάντα» – είτε με στόχο την αποσταθεροποίηση κρατών, είτε την επιβολή μίας νέας τάξης πραγμάτων, είτε οτιδήποτε άλλο.
Στα πλαίσια αυτά, οι δράστες συμπεριφέρονταν με τον ίδιο βάναυσο και επαγγελματικό τρόπο, όπως οι «τρομοκράτες» του Παρισιού – οι οποίοι φαίνεται να είναι περισσότερο εκπαιδευμένοι μισθοφόροι και λιγότερο «φανατικοί ισλαμιστές-τζιχαντιστές», όπως χαρακτηρίσθηκαν από την πλειοψηφία των ΜΜΕ.
Σε κάθε περίπτωση, αυτοί που επιτέθηκαν στο γαλλικό περιοδικό, σκοτώνοντας με έναν απίστευτα ψυχρό τρόπο δώδεκα ανθρώπους, ήταν επαγγελματίες – ενώ δεν επρόκειτο για μία τυχαία ιδέα, αλλά ήταν το αποτέλεσμα ενός προσεκτικού σχεδίου.
Λειτούργησαν ουσιαστικά όπως οι ειδικά εκπαιδευμένες δυνάμεις οι οποίες φτάνουν στο στόχο, εκτελούν την αποστολή τους και εξαφανίζονται – χωρίς συναισθήματα, κυρίως όμως χωρίς να αφήνουν κανένα ίχνος. Το συγκεκριμένο χτύπημα δε πραγματοποιήθηκε με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορεί να προβληθεί από τις τηλεοράσεις – οπότε να έχει μία γενικότερη απήχηση. Όσον αφορά τους δράστες που βρέθηκαν ή παραδόθηκαν μόνοι τους στις Αρχές, θα πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά δύσπιστος – να μην πείθεται εύκολα και να αποφεύγει τη χειραγώγηση του.
Συνεχίζοντας, η τρομοκρατία επιτυγχάνει τότε μόνο το σκοπό που επιδιώκει, όταν προβάλλεται από τα ΜΜΕ – αφού ο πραγματικός στόχος δεν είναι τα θύματα της, αλλά οι τηλεθεατές, οι άνθρωποι, όλοι εμείς που καταναλώνουμε τις ειδήσεις.
Αυτό που συνέβη δε στο Παρίσι και το οποίο παρακολούθησε ολόκληρη η Ευρώπη, θα διαδραματίσει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην πολιτική πολλών κρατών – γεγονός που φάνηκε ακόμη και στην Ελλάδα, όπου ο πρωθυπουργός το χρησιμοποίησε στην προεκλογική του εκστρατεία, για να τονίσει την ασφάλεια που παρέχει το κόμμα του στους Πολίτες.
Κάτι ανάλογο προσπάθησε άλλωστε και με τη «διαφημιστική φωτογραφία», μπροστά από το φράκτη που κατασκευάστηκε στα σύνορα μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, πιθανότατα για να προσελκύσει τους εθνικιστές ψηφοφόρους άλλων παρατάξεων στο κόμμα του – λέγοντας ότι,
«Αυτός ο φράχτης που είναι πάνω από 10 χιλιόμετρα, είναι το εμπόδιο που απέτρεψε την εισροή χιλιάδων λαθρομεταναστών, που έμπαιναν ανεξέλεγκτα μέσα στην Ελλάδα και που είχαν δημιουργήσει, χρόνια, το τεράστιο πρόβλημα που έζησε όλος ο ελληνικός λαός«.  (πηγή)

Σε κάθε περίπτωση όλοι γνωρίζουμε πως στην πολιτική, οπότε και στην ιστορία, δεν υπάρχουν συμπτώσεις – ενώ έχει τονισθεί από το γάλλο εθνολόγο G. le Bon ότι, «Οι μάζες είτε δεν κρίνουν καθόλου, είτε κρίνουν λανθασμένα – ενώ οι «ετυμηγορίες», τις οποίες αποδέχονται οι μάζες, είναι συνήθως υποκινούμενες και μη ελεγμένες«.
Το γεγονός αυτό έχει τεκμηριωθεί πάρα πολλές φορές – τελευταία από τις κατηγορίες εναντίον του Ρώσου προέδρου, σύμφωνα με τις οποίες έχει την αποκλειστική ευθύνη για τη σύγκρουση με την Ευρώπη. Επίσης με τις αντίστοιχες κατηγορίες εναντίον της Ελλάδας, η οποία είναι δήθεν η μοναδική υπεύθυνη για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους ή/και για τη χρεοκοπία της.

Όλοι εκείνοι που επιθυμούν λοιπόν να ερμηνεύσουν σωστά τα γεγονότα του Παρισιού, θα πρέπει να αναρωτηθούν ποιοί είναι οι εντολείς των δολοφόνων, τι ακριβώς επιδιώκουν αυτοί οι εντολείς, καθώς επίσης ποιός κερδίζει από το συμβολικό τους χτύπημα – αφού διαφορετικά δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν τι ακριβώς έχει συμβεί.

Το γεγονός πάντως, σύμφωνα με το οποίο το 90% των Γάλλων περιμένουν νέες τρομοκρατικές επιθέσεις, καθώς επίσης πάνω από το 50% των Γερμανών, δεν θα βοηθήσει καθόλου τη Δημοκρατία στην ήπειρο μας – ενώ μάλλον θα τροφοδοτήσει τόσο τον εθνικισμό, όσο και το ρατσισμό, με οδυνηρές συνέπειες για την ελευθερία, για την κοινωνία, καθώς επίσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr