Γράφει ο Γιώργος Αγαλιώτης
Οι σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν σε πολιτικές και ηθικές αξίες όπως η κοινωνική αλληλεγγύη-δικαιοσύνη, η ισότητα, η πλήρης απασχόληση και το κράτος πρόνοιας, ενώ ταυτόχρονα είναι αναφανδόν υπέρμαχοι της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Προσπαθούν με τις παρεμβάσεις τους να ‘μεταρρυθμίσουν’ το καπιταλισμό, ώστε το αρχαιότερο και μακροβιότερο οικονομικό σύστημα να προσαρμοστεί στις πολιτικές και ηθικές αξίες της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας χωρίς να επιδιώκουν τη δημιουργία ενός ‘καθαρού’ σοσιαλιστικού οικονομικού συστήματος(κρατικός έλεγχος της παραγωγής).
Μιλούν για το λεγόμενο μικτό οικονομικό σύστημα όπου οι υπεραξίες που δημιουργούνται από τις αποδόσεις της καπιταλιστική οργάνωσης της παραγωγής αναδιανέμονται σύμφωνα με τις αρχές της κοινωνικής αλληλεγγύης στις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις.
Για το λόγο αυτό αλλά και επειδή πιστεύουν πως η οικονομία της αγοράς είναι αναγκαία μεν αλλά δημιουργεί ανισότητες, αναθέτουν στο κράτος παρεμβατικό ρυθμιστικό και ελεγκτικό ρόλο με στόχο την εξισορρόπηση των ανισοτήτων.
Οι σύγχρονοι σοσιαλδημοκράτες δεν είναι ‘κρατιστές’ με την ευρεία έννοια του όρου δηλαδή δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του κράτους-επιχειρηματία και παραγωγού, μη παραγνωρίζοντας το γεγονός πως πιθανή υπερδιόγκωση του κράτους συμπιέζει και αλλοιώνει τα οφέλη λειτουργίας της οικονομίας της αγοράς σε σημείο που να θίγονται τα δικαιώματα και η ευημερία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί προνομιούχους ‘γραφειοκράτες και κρατικούς υπαλλήλους’.
Ο ‘ σύγχρονος σοσιαλδημοκράτης’ είναι ο ‘κεντρο-αριστερός με την ευρεία έννοια του όρου όπως αυτός χρησιμοποιείται σήμερα.
Από την άλλη οι ‘φιλελεύθεροι’ πιστεύουν στη πολιτική φιλοσοφία που είναι βασισμένη στις ιδέες της ελευθερίας και της ισότητας. Η βασική αξία της ελευθερίας και των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ατόμου έχει εφαρμογή σε όλα τα πεδία λειτουργίας μιας κοινωνίας καθορίζοντας είτε το παραγωγικό μοντέλο αυτής( π.χ. ελεύθερο εμπόριο) είτε οποιαδήποτε συλλογική ή ατομική έκφραση(π.χ.θρησκευτική ελευθερία, ατομική ιδιοκτησία κλπ).
Η αγγλική ορολογία ξεχωρίζει τα δύο είδη φιλελεύθερων σε liberals και libertarians.
Liberals είναι αυτοί που ενώ πιστεύουν στην ελευθερία και την ισότητα ασπάζονται το ρόλο του κράτους πρόνοιας ενώ Libertarians είναι αυτοί που πιστεύουν στην απουσία οποιασδήποτε κρατικής παρέμβασης.
Η έννοια του φιλελεύθερου(liberal) δεν είναι η ίδια με αυτήν που έχουμε συνηθίσει να αποδίδουμε στη χώρα μας δεδομένου πως σημαίνει πολιτική εμμονή στη κοινωνική ισότητα, πολιτική αξία που οι libertarians δεν ασπάζονται.
Στη χώρα μας επίσης λανθασμένα κατά την άποψή μου τους δεύτερους τους ονομάζουμε νεοφιλελεύθερους.
Διαπιστώνουμε επίσης πως στη χώρα μας τους μεν φιλελεύθερους (liberals) τους τοποθετούμε στη ‘κεντροδεξιά’ ενώ τους νεοφιλελεύθερους(Libertarians) ακόμη δεξιότερα εν αντιθέσει με τις Αγγλόφωνες χώρες, όπου τους μεν πρώτους τους τοποθετούν στη κεντροαριστερά τους δε δεύτερους στη κεντροδεξιά.
Κοινή διαπίστωση για τις επικρατούσες αντιλήψεις στη χώρα μας ,η λυσσαλέα πολιτική ρητορεία και αντιμετώπιση ενάντια στο ‘φιλελευθερισμό’ και από τα δύο πολιτικά άκρα(αριστερό και δεξιό), τα οποία προσωπικά θα χαρακτήριζα ‘δυνάμεις του συντηρητισμού’.
Το ίδιο όμως συμβαίνει και από τους πολιτικούς σχηματισμούς οι οποίοι κηρύττουν επίσημα τη ‘σοσιαλδημοκρατία’ ‘η το ‘κοινωνικό φιλελευθερισμό’. Τεράστια απόκλιση από τη χρησιμοποιούμενη πολιτική ρητορική με το αποτέλεσμα εφαρμογής πολιτικών που κάθε άλλο παρά πρεσβεύουν και απηχούν τις πολιτικές θεωρητικές μήτρες των δύο πολιτικών κοσμοθεωριών.
Κοινή επίσης διαπίστωση σύμφωνα με την ανωτέρω ανάλυση , πως το εφαρμοζόμενο πολιτικό-οικονομικό σύστημα τα τελευταία 40 έτη στη χώρα ουδέποτε είχε καθαρά και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά ‘σοσιαλδημοκρατίας’ ή ‘φιλελευθερισμού’.
Ουδέποτε εφαρμόστηκε η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Το κράτος υπερδιογκώθηκε πνίγοντας και αφαιμάζοντας όλες τις υγιείς δυνάμεις που παραμένουν παροπλισμένες στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Επέβαλλε κανόνες και φορολογίες δυσβάστακτες σε όσους επιχειρούν και παράγουν ενώ δημιούργησε και δημιουργεί ακόμη εκατοντάδες κρατικές επιχειρήσεις(άχρηστες επί της ουσίας) μόνο και μόνο για τη βόλεψη της προνομιούχας τάξης των γραφειοκρατών και των δυσανάλογα πλούσια αμειβομένων ‘πολιτικών πελατών’ κρατικών υπαλλήλων.
Οι κανόνες του κρατικού παρεμβατισμού ουδέποτε ήσαν ευδιάκριτοι και σταθεροί ενώ η κρατική υπερδιόγκωση δημιούργησε τρομερά χρέη και ελλείμματα, απορροφώντας ταυτόχρονα κάθε υγιή παραγωγική ικμάδα του τόπου.
Έτσι όταν έφθασε η στιγμή που η χώρα δε μπορούσε πλέον να δανεισθεί για να πληρώνει τα συνεχώς αυξανόμενα χρέη του κράτους επιχειρηματία και της νομενκλατούρας του, πάλι δυσανάλογα(με πολιτικές αποφάσεις) μοιράστηκε ο λογαριασμός πλήττοντας κυρίως τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και καταρρακώνοντας τα δικαιώματα 1.500.000 ανέργων και 500.000 πρώην μικρομεσαίων επιχειρηματιών, οι οποίοι πλέον ως ‘νεόπτωχο’ αναζητούν πολιτική διέξοδο στο καθημερινό δράμα της επιβίωσης.
Ουδέποτε όμως εφαρμόστηκαν και φιλελεύθερες πολιτικές. Η ατομική ελευθερία διυλίστηκε κομμάτι κομμάτι ενώ η ατομική ιδιοκτησία φορολογήθηκε και φορολογείται άγρια προκειμένου να συντηρείται το κρατικό τέρας και οι παρατρεχάμενοί του. Η έννοια της ισότητας εκφυλίστηκε αναδεικνύοντας ολόκληρες κατηγορίες πολιτών και κοινωνικών ομάδων σε πιο ίσους από τους ίσους. Η κοινωνική πρόνοια κατατμήθηκε και εξαντλήθηκε σε ημέτερους και μη, πελάτες και μη, σε πολίτες αφρικανικής χώρας και μη.
Διαπιστώνουμε λοιπόν πως το ερώτημα που ταλανίζει όλους τους πολίτες λίγες μέρες προ των επερχόμενων εκλογών στην ουσία είναι ρητορικό καθώς ουδέποτε υιοθετήθηκε επί της ουσίας και εφαρμόστηκε στη χώρα η μία ή η άλλη πολιτικο-οικονομική κοσμοθεωρία.
Τέλος τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουμε ως χώρα και ως πολίτες είναι μετά τη 40χρονη πολιτική παρωδία των τελευταίων ετών πολυσύνθετα και πολυδιάστατα ακριβώς λόγω της μη ύπαρξης ενός στρατηγικού σχεδιασμού βασισμένου στη πολιτική μήτρα κάποιας από τις δύο πολιτικές θεωρίες. Αυτά τα προβλήματα όμως απαιτούν άμεσες λύσεις διότι καθημερινά διογκώνονται και δημιουργούν προεκτάσεις και ‘μεταστάσεις’.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι ρητορικό. Είναι έντεχνο ερώτημα ηθελημένης πόλωσης προκειμένου να επιτευχθεί πολιτική διαίρεση και σύγχυση. Η απάντηση είναι πως είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο μπορούμε να αντιστρέψουμε τη κατάσταση. Φθάνει όλες οι σκεπτόμενες σύγχρονες πολιτικές δυνάμεις να ξεπεράσουν τα ψεύτικα πολιτικά διλήμματα που τίθενται και να χαράξουν μια κοινή πολιτικά πορεία ,βασισμένη σε κοινά παραδεκτές θεωρητικά και όχι μόνον πολιτικές αρχές. Να σχεδιαστεί επιτέλους ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο υλοποίησης της εξόδου από το τέλμα, το οποίο θα υλοποιηθεί από νέο πολιτικό προσωπικό , στο οποίο θα συμμετέχουν όλες οι γνήσιες ηθικές και παραγωγικές δυνάμεις της χώρας
Οι σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν σε πολιτικές και ηθικές αξίες όπως η κοινωνική αλληλεγγύη-δικαιοσύνη, η ισότητα, η πλήρης απασχόληση και το κράτος πρόνοιας, ενώ ταυτόχρονα είναι αναφανδόν υπέρμαχοι της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Προσπαθούν με τις παρεμβάσεις τους να ‘μεταρρυθμίσουν’ το καπιταλισμό, ώστε το αρχαιότερο και μακροβιότερο οικονομικό σύστημα να προσαρμοστεί στις πολιτικές και ηθικές αξίες της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας χωρίς να επιδιώκουν τη δημιουργία ενός ‘καθαρού’ σοσιαλιστικού οικονομικού συστήματος(κρατικός έλεγχος της παραγωγής).
Μιλούν για το λεγόμενο μικτό οικονομικό σύστημα όπου οι υπεραξίες που δημιουργούνται από τις αποδόσεις της καπιταλιστική οργάνωσης της παραγωγής αναδιανέμονται σύμφωνα με τις αρχές της κοινωνικής αλληλεγγύης στις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις.
Για το λόγο αυτό αλλά και επειδή πιστεύουν πως η οικονομία της αγοράς είναι αναγκαία μεν αλλά δημιουργεί ανισότητες, αναθέτουν στο κράτος παρεμβατικό ρυθμιστικό και ελεγκτικό ρόλο με στόχο την εξισορρόπηση των ανισοτήτων.
Οι σύγχρονοι σοσιαλδημοκράτες δεν είναι ‘κρατιστές’ με την ευρεία έννοια του όρου δηλαδή δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του κράτους-επιχειρηματία και παραγωγού, μη παραγνωρίζοντας το γεγονός πως πιθανή υπερδιόγκωση του κράτους συμπιέζει και αλλοιώνει τα οφέλη λειτουργίας της οικονομίας της αγοράς σε σημείο που να θίγονται τα δικαιώματα και η ευημερία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί προνομιούχους ‘γραφειοκράτες και κρατικούς υπαλλήλους’.
Ο ‘ σύγχρονος σοσιαλδημοκράτης’ είναι ο ‘κεντρο-αριστερός με την ευρεία έννοια του όρου όπως αυτός χρησιμοποιείται σήμερα.
Από την άλλη οι ‘φιλελεύθεροι’ πιστεύουν στη πολιτική φιλοσοφία που είναι βασισμένη στις ιδέες της ελευθερίας και της ισότητας. Η βασική αξία της ελευθερίας και των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ατόμου έχει εφαρμογή σε όλα τα πεδία λειτουργίας μιας κοινωνίας καθορίζοντας είτε το παραγωγικό μοντέλο αυτής( π.χ. ελεύθερο εμπόριο) είτε οποιαδήποτε συλλογική ή ατομική έκφραση(π.χ.θρησκευτική ελευθερία, ατομική ιδιοκτησία κλπ).
Η αγγλική ορολογία ξεχωρίζει τα δύο είδη φιλελεύθερων σε liberals και libertarians.
Liberals είναι αυτοί που ενώ πιστεύουν στην ελευθερία και την ισότητα ασπάζονται το ρόλο του κράτους πρόνοιας ενώ Libertarians είναι αυτοί που πιστεύουν στην απουσία οποιασδήποτε κρατικής παρέμβασης.
Η έννοια του φιλελεύθερου(liberal) δεν είναι η ίδια με αυτήν που έχουμε συνηθίσει να αποδίδουμε στη χώρα μας δεδομένου πως σημαίνει πολιτική εμμονή στη κοινωνική ισότητα, πολιτική αξία που οι libertarians δεν ασπάζονται.
Στη χώρα μας επίσης λανθασμένα κατά την άποψή μου τους δεύτερους τους ονομάζουμε νεοφιλελεύθερους.
Διαπιστώνουμε επίσης πως στη χώρα μας τους μεν φιλελεύθερους (liberals) τους τοποθετούμε στη ‘κεντροδεξιά’ ενώ τους νεοφιλελεύθερους(Libertarians) ακόμη δεξιότερα εν αντιθέσει με τις Αγγλόφωνες χώρες, όπου τους μεν πρώτους τους τοποθετούν στη κεντροαριστερά τους δε δεύτερους στη κεντροδεξιά.
Κοινή διαπίστωση για τις επικρατούσες αντιλήψεις στη χώρα μας ,η λυσσαλέα πολιτική ρητορεία και αντιμετώπιση ενάντια στο ‘φιλελευθερισμό’ και από τα δύο πολιτικά άκρα(αριστερό και δεξιό), τα οποία προσωπικά θα χαρακτήριζα ‘δυνάμεις του συντηρητισμού’.
Το ίδιο όμως συμβαίνει και από τους πολιτικούς σχηματισμούς οι οποίοι κηρύττουν επίσημα τη ‘σοσιαλδημοκρατία’ ‘η το ‘κοινωνικό φιλελευθερισμό’. Τεράστια απόκλιση από τη χρησιμοποιούμενη πολιτική ρητορική με το αποτέλεσμα εφαρμογής πολιτικών που κάθε άλλο παρά πρεσβεύουν και απηχούν τις πολιτικές θεωρητικές μήτρες των δύο πολιτικών κοσμοθεωριών.
Κοινή επίσης διαπίστωση σύμφωνα με την ανωτέρω ανάλυση , πως το εφαρμοζόμενο πολιτικό-οικονομικό σύστημα τα τελευταία 40 έτη στη χώρα ουδέποτε είχε καθαρά και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά ‘σοσιαλδημοκρατίας’ ή ‘φιλελευθερισμού’.
Ουδέποτε εφαρμόστηκε η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Το κράτος υπερδιογκώθηκε πνίγοντας και αφαιμάζοντας όλες τις υγιείς δυνάμεις που παραμένουν παροπλισμένες στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Επέβαλλε κανόνες και φορολογίες δυσβάστακτες σε όσους επιχειρούν και παράγουν ενώ δημιούργησε και δημιουργεί ακόμη εκατοντάδες κρατικές επιχειρήσεις(άχρηστες επί της ουσίας) μόνο και μόνο για τη βόλεψη της προνομιούχας τάξης των γραφειοκρατών και των δυσανάλογα πλούσια αμειβομένων ‘πολιτικών πελατών’ κρατικών υπαλλήλων.
Οι κανόνες του κρατικού παρεμβατισμού ουδέποτε ήσαν ευδιάκριτοι και σταθεροί ενώ η κρατική υπερδιόγκωση δημιούργησε τρομερά χρέη και ελλείμματα, απορροφώντας ταυτόχρονα κάθε υγιή παραγωγική ικμάδα του τόπου.
Έτσι όταν έφθασε η στιγμή που η χώρα δε μπορούσε πλέον να δανεισθεί για να πληρώνει τα συνεχώς αυξανόμενα χρέη του κράτους επιχειρηματία και της νομενκλατούρας του, πάλι δυσανάλογα(με πολιτικές αποφάσεις) μοιράστηκε ο λογαριασμός πλήττοντας κυρίως τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και καταρρακώνοντας τα δικαιώματα 1.500.000 ανέργων και 500.000 πρώην μικρομεσαίων επιχειρηματιών, οι οποίοι πλέον ως ‘νεόπτωχο’ αναζητούν πολιτική διέξοδο στο καθημερινό δράμα της επιβίωσης.
Ουδέποτε όμως εφαρμόστηκαν και φιλελεύθερες πολιτικές. Η ατομική ελευθερία διυλίστηκε κομμάτι κομμάτι ενώ η ατομική ιδιοκτησία φορολογήθηκε και φορολογείται άγρια προκειμένου να συντηρείται το κρατικό τέρας και οι παρατρεχάμενοί του. Η έννοια της ισότητας εκφυλίστηκε αναδεικνύοντας ολόκληρες κατηγορίες πολιτών και κοινωνικών ομάδων σε πιο ίσους από τους ίσους. Η κοινωνική πρόνοια κατατμήθηκε και εξαντλήθηκε σε ημέτερους και μη, πελάτες και μη, σε πολίτες αφρικανικής χώρας και μη.
Διαπιστώνουμε λοιπόν πως το ερώτημα που ταλανίζει όλους τους πολίτες λίγες μέρες προ των επερχόμενων εκλογών στην ουσία είναι ρητορικό καθώς ουδέποτε υιοθετήθηκε επί της ουσίας και εφαρμόστηκε στη χώρα η μία ή η άλλη πολιτικο-οικονομική κοσμοθεωρία.
Τέλος τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουμε ως χώρα και ως πολίτες είναι μετά τη 40χρονη πολιτική παρωδία των τελευταίων ετών πολυσύνθετα και πολυδιάστατα ακριβώς λόγω της μη ύπαρξης ενός στρατηγικού σχεδιασμού βασισμένου στη πολιτική μήτρα κάποιας από τις δύο πολιτικές θεωρίες. Αυτά τα προβλήματα όμως απαιτούν άμεσες λύσεις διότι καθημερινά διογκώνονται και δημιουργούν προεκτάσεις και ‘μεταστάσεις’.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι ρητορικό. Είναι έντεχνο ερώτημα ηθελημένης πόλωσης προκειμένου να επιτευχθεί πολιτική διαίρεση και σύγχυση. Η απάντηση είναι πως είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο μπορούμε να αντιστρέψουμε τη κατάσταση. Φθάνει όλες οι σκεπτόμενες σύγχρονες πολιτικές δυνάμεις να ξεπεράσουν τα ψεύτικα πολιτικά διλήμματα που τίθενται και να χαράξουν μια κοινή πολιτικά πορεία ,βασισμένη σε κοινά παραδεκτές θεωρητικά και όχι μόνον πολιτικές αρχές. Να σχεδιαστεί επιτέλους ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο υλοποίησης της εξόδου από το τέλμα, το οποίο θα υλοποιηθεί από νέο πολιτικό προσωπικό , στο οποίο θα συμμετέχουν όλες οι γνήσιες ηθικές και παραγωγικές δυνάμεις της χώρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.