Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Είχαμε μια αποκαλυπτική δημόσια παραδοχή στο τελετουργικό παράδοσης-παραλαβής που έγινε στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών στην Αθήνα, στις 27 Ιανουαρίου 2115, ανάμεσα στον απερχόμενο υπουργό Εξωτερικών Ευάγγελο Βενιζέλο και τον διάδοχο του Νικόλαο Κοτζιά.
Παραδέχθηκε ο κ. Βενιζέλος ότι η Αθήνα είχε σοβαρότατους ενδοιασμούς για τις λεγόμενες χιαστί συναντήσεις ανάμεσα στους δυο κύπριους διαπραγματευτές στις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ διαπραγματεύσεις για επίλυση του κυπριακού. Όμως τις αποδέχθηκε, δήλωσε, κατόπιν επιμονής του Προέδρου Αναστασιάδη.
Λόγω του φερόμενου θεσμικού ρόλου της ως “Εγγυήτριας Δύναμης” βάση των Συμφωνιών του 1960, η Αθήνα δέχθηκε να φιλοξενήσει τον Τουρκοκύπριο και να ακούσει τις απόψεις του. Το αντίστοιχο θα έπρατταν και οι Τούρκοι με πανομοιότυπο “πρωτόκολλο”. Τίκ-τάκ, δηλαδή και χωρίς να πέφτει τίποτα κάτω. Οι επισκέψεις ολοκληρώθηκαν χωρίς απολύτως καμιά ουσία, βέβαια, αλλά με πανηγυρική δικαίωση της Άγκυρας ως προς τον “Εγγυητικό” ρόλο Τουρκίας και Ελλάδας και ως το πρώτο ουσιαστικό βήμα για “Τετραμερή” και την τελική κατάλυση του κυπριακού κράτους του 1960. Η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένει, από το 1964, ο πάγιος στρατηγικός στόχος της ´Αγκυρας.
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνώριζαν από την πρώτη στιγμή πως η Αθήνα είχε σοβαρότατους ενδοιασμούς για την πρόταση/πρωτοβουλία Αναστασιάδη-Κασουλίδη. Ο πρωθυπουργός Σαμαράς ήταν κάθετα αρνητικός όπως και οι μανδαρίνοι του ελληνικού ΥΠ.ΕΞ. Μάλιστα ο Σαμαράς ζήτησε-απαίτησε και πήρε γραπτώς την “παράκληση” αυτή της Λευκωσίας. “Γνωρίζετε”, είπε στον κ. Κοτζιά ο κ. Βενιζέλος “ότι αποδεχθήκαμε τις χιαστί συναντήσεις με τους διαπραγματευτές των δυο πλευρών μόνο στον βαθμό που μας το ζήτησε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης.”
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω κατά πόσον η ιδέα των χιαστί συναντήσεων εκκολάφθηκε στη Λευκωσία ή αν προέκυψε, όπως πολλές τέτοιες “ιδέες” από τους εξ´ Εσπερίας φίλους του Νίκου Αναστασιάδη και της Κύπρου, τάχατες. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Η καθαυτή “χειρονομία” είναι δηλωτική μιας βαθύτατα εμπεδωμένης, αλλά στρατηγικά λανθασμένης αντίληψης της Λευκωσίας, που την είδαμε και με την Προεδρία Χριστόφια από την πρώτη μέρα στην περίπτωση του (όταν με το καλημέρα δήλωσε πως αποδέχεται την παραμονή 50 χιλ. εποίκων), ότι δηλαδή χρειάζεται “μια ακόμη κίνηση”, “μια ακόμη χειρονομία” για να μπούμε στην τελική ευθεία , για “να πιστέψουν” οι άλλοι την ύπαρξη “καλής πίστης” και οι ξένοι “that you mean business”, όπως προφανώς θα είπε στον Ν.Α. πρόσφατα ο Νορβηγός Άϊντα, για να του αποσπάσει την διασύνδεση της ενέργειας με την έναρξη και “ευόδωση” των διαπραγματεύσεων.
Το καθαυτό πρόβλημα ωστόσο δεν είναι ότι ο Ν.Α., όπως και ο κ. Χριστόφιας πριν, υπήρξαν “ανεπαρκείς” διαπραγματευτές -και ουκ ολίγοι πιστεύουν ότι ήταν. Το πρόβλημα είναι πως δεν έχουν αντιληφθεί ( όπως και οι “πλατφορμιστές”, τουλάχιστον όσοι από αυτούς δεν έχουν τον “πλατφορμισμό”, κυριολεκτικά, ως βιοποριστικό επάγγελμα ) ότι η άλλη πλευρά δεν διαπραγματεύεται με τα “δυτικά” πρότυπα όπου επιδιώκεται ένα αποτέλεσμα “χωρίς νικητές και ηττημένους” και με προοπτική για το μέλλον. Λειτουργούν στην βάση ενός “ανατολίτικου” αλλά και “ισλαμικού” προτύπου όπου ο φαινομενικά αδύναμος πρέπει να πέσει μπρούμυτα και να αναφωνήσει “έλεος”.
Εάν τώρα στο “ανατολίτικο” πρότυπο προστεθεί -και πρέπει- και η ισλαμική διάσταση-αντίληψη περί διαπραγματεύσεων με απίστους, που είναι αυτή της dhimma και η οποία περιγράφεται στο Κοράνι και σε Σαλαφιστικά κείμενα ( κυρίως της περιόδου των πρώτων “Ενάρετων ” Χαλίφηδων), τότε το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Είναι αυτό της ολοκληρωτικής παράδοσης αλλά και ταυτόχρονα της απόλυτης ταπείνωσης και της εσαεί πληρωμής “κεφαλικού φόρου”. Μεθερμηνευόμενος πολιτικά, αυτός ο “κεφαλικός φόρος” θα είναι και λεφτά για τους “poor Turks”, από τους δήθεν πλούσιους Ελληνοκύπριους (όπως με το κρατοκτόνο Σχεδιο Αννάν που με θράσος χιλίων πιθήκων απαιτούσε να πληρώσουν οι Ε/Κ το κόστος της εισβολής και βάλε), θα είναι και η εσαεί παρουσία του τουρκικού στρατού στην Κύπρο, θα είναι και ο θεσμοθετημένος ρατσισμός ( institutionalised apartheid) στην εσωτερική διακυβέρνηση (χειρότερα ακόμη και από το επίσης ρατσιστικό μοντέλο Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, σήμερα). Κοντολογίς στην Κύπρο, μόνο μια Τουρκική- ισλαμική “ειρήνη” μπoρεί να υπάρξει.
Μήπως θα πρέπει τότε ένας ολόκληρος λαός να σηκώσει τα χέρια πάνω και να αποδεχθεί το κισμέτ του; Και ασφαλώς όχι. Η Κύπρος βρίσκεται στην Δύση, όχι στη Ανατολή. Ούτε και ανήκει στον “Κόσμο του Ισλάμ ” (“Dar al Islam”) για να επιβληθεί στον σχεδόν ένα εκ. πληθυσμό της μια τουρκο-ισλαμική αλλά και ταυτόχρονα ρατσιστική “ειρήνη”. Για να πετύχει τον στρατηγικό της στόχο η Άγκυρα, η οποία διακηρύττει όπου βρεθεί την “ευρωπαϊκή της ταυτότητα” και την οποία από το 2004 κατέχει και με βούλα, θα πρέπει να κερδίσει την αποδοχή του, την νομιμοποίηση του δηλαδή, από την Δύση.
Αυτό είναι πολιτικά αδύνατο. Δεν μπορεί να θεσμισθεί και πολιτικά να νομιμοποιηθεί ένας πολιτικό-ισλαμικός Φρανκενστάιν σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Και αυτό παραμένει το μεγαλύτερο όπλο που διαθέτει η Λευκωσία. Δυστυχώς μέχρι σήμερα το όπλο αυτό είτε δεν γίνεται κατανοητό ή, αν γίνεται, δεν αποτολμάται η οικοδόμηση στρατηγικής με αυτό ως ακρογωνιαίο λίθο. Αντίθετα τόσο η προηγούμενη όπως και χειρότερα η σημερινή κυβέρνηση, πορεύθηκαν πιστεύοντας (εισπράττοντας και τα απαραίτητα εύσημα από τους ξένους για το “πολιτικό τους θάρρος” , τις “ηγετικές τους ικανότητες” αλλά και τον “αντιλαϊκισμό” τους), πως με “μια ακόμη κίνηση” θα έμπαιναν στη ευθεία. Την οποία κίνηση η Άγκυρα εισπράττει και ορθά, ως ακόμη μια κίνηση αδυναμίας-απελπισίας. Και με εργαλείο τούτη την φορά τον “Βάρβαρο”, πραγματικά πιστεύει ότι είναι θέμα χρόνου ο Νίκος Αναστασιάδης να σηκώσει τα χέρια πάνω. Κοινώς να “κλατάρει”. Δεν είναι τυχαίο πως τα ενεργούμενα ογλάνια της Άγκυρας στην κατεχόμενη Λευκωσία ανταγωνίζονται το ένα το άλλο στις απειλές. Έχουν μυριστεί αίμα. Τελευταία προσθήκη είναι και ο πολύς κ. Ονζιλ Ναμί, αγαπημένο παιδί των ένθεν και ένθεν “πλατφορμιστών” και “μωροφιλόδοξος” πρόεδρος της μελλοντικής “United (Frankenstein) Cyprus”. Απειλεί και ο αμετροεπής αυτός κύριος με τον “Βάρβαρο”, πουλώντας ταυτόχρονα και “ειρηνιστικές” κορώνες στους ιθαγενείς, που θυμίζουν τα “καθρεφτάκια” τα οποία οι αποικιοκράτες μοίραζαν στην Αφρική και στους Ινδιάνους.
Έχω επανειλημμένα υποστηρίξει σε τούτη κυρίως την στήλη αλλά και αλλού πως υπάρχει εναλλακτική στρατηγική που μπορεί να ανατρέψει, ακόμη και να ακυρώσει την τουρκική βουλιμία ή, κατά το ελάχιστον, να βγάλει την Λευκωσία από το αδιέξοδο της καταστροφής, αφαιρώντας την πρωτοβουλία από το τζιχαντιστικό δίδυμο της Άγκυρας και τους ενεργούμενους του. Και κάθε φορά που υπάρχει αλλαγή κυβέρνησης στην Αθήνα επανέρχομαι και την επαναδιατυπώνω, διότι η επιτυχία της εξαρτάται από την ενεργή συνεργασία της Ελλάδας.
Η Αθήνα πρέπει να διακηρύξει δημόσια ότι δεν πρόκειται να λειτουργήσει ως “φύλλο συκής” μιας καινούργιας προσπάθειας επιβολής αντιδημοκρατικών, ρατσιστικών και νεοαποικιακών δουλειών πάνω σε μια άλλη χώρα, όποια και να είναι αυτή. Στη πράξη πρέπει να αποποιηθεί του οποιαδήποτε “εγγυητικού” της “δικαιώματος” πάνω στην Κύπρο. Και είναι ευτύχημα που έπεσε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Διότι σε αυτό το ζήτημα εγκλωβίστηκε από την Λευκωσία, με τον Νταβούτογλου να της χαϊδεύει κάθε τόσο τα αυτιά ως προς το “καθήκον” της ως ” Εγγυήτρια Δύναμη”. Και έτσι φθάσαμε στο παρά ένα να “νομιμοποιηθεί” η “Τετραμερής”. Έτσι και αλλιώς η Ελλάδα δεν νομιμοποιείται από το Σύνταγμα της αλλά και ως θεσμικό μέλος ενός Οργανισμού, της Ε.Ε., να παριστάνει τον “προστάτη” κανενός. Ποιο είναι το κράτος που νομίζει ότι “δικαιούται” να διαφεντεύει ένα άλλο , με την ηθικοπλαστική εκλογίκευση του “προστάτη”; Εδώ δεν είναι “Ανατολή”. Εδώ δεν είναι ο “Κόσμος του Ισλάμ”. Εδώ δεν λειτουργεί ο “Σουλτανισμός” και οι φασιστικές του αντιλήψεις. Εδώ υπάρχουν ελεύθεροι και δημοκρατικοί πολίτες που δέχονται να διαφεντεύονται παρά μόνο μέσω συναινετικών και δημοκρατικών διαδικασιών που ισχύουν για όλους και που έτσι πρέπει και δεν μπορεί και δεν γίνεται αλλιώς. Οι διακρατικές σχέσεις Ελλάδας- Κύπρου πρέπει να αφήσουν πίσω το “Ζυριχικό τους σύνδρομο”. Χωρίς την Ελλάδα ως ενεργό συνεργό, καμία διεθνής δουλεία δεν μπορεί να επιβληθεί στην Κύπρο.
Με τον θρίαμβο του Σύριζα διαμορφώνεται το εξής παράδοξο. ´Έχουμε μια νέα και μάλιστα αριστερή κυβέρνηση που διακηρύττει ότι θα τερματίσει τις ανελεύθερες δουλείες, την κατάλυση ουσιαστικά των δημοκρατικών διαδικασιών που εκ των πραγμάτων γνωρίζουμε πως, ελέω μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, δεν λειτουργούν στην Ελλάδα. Και η οποία διακηρύττει πως αυτό θα το πράξει μέσω δημοκρατικών διαδικασιών που υφίστανται και λειτουργούν σε μια ευνομούμενη Ε.Ε. Είναι δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση ( ανεξάρτητα πως κάποιες “συνιστώσες”δυνάμεις της διαδραμάτισαν στο παρελθόν επαίσχυντο ρόλο κατά των δημοκρατικών ελευθεριών του κυπριακού λαού) να λειτουργήσει ως νεροκουβαλητής της ανελευθερίας στην Κύπρο;
Αν το θελήσει, -αν λέω-, η κυβέρνηση Αναστασιάδη θα εκπλαγεί ευχάριστα από την νέα κυβέρνηση και ειδικά από τον νέο Έλληνα ΥΠ. ΕΞ. Νικόλαο Κοτζιά. Διότι στο πρόσωπο του το παράδοξο δεν υφίσταται. Θα τολμήσει όμως, ή θα ξαναλειτουργήσουν τα γνωστά της σύνδρομα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.