Είναι πολύ απλή η απάντηση γιατί αυτή η ξεφτίλα της εθνικής ομάδας. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές δεν την αγαπάνε.
Δεν καίγονται να παίξουν γι' αυτή τη φανέλα. Δεν το κάνουν με την καρδιά τους και το αποτέλεσμα είναι τραγικό.
Υπήρξα για πολλά χρόνια ρεπόρτερ των εθνικών ομάδων και είχα την τύχη και την τιμή να συνεργαστώ με παικταράδες και τεράστιες προσωπικότητες.
Βέβαια, αναφέρομαι στην προ Ρεχάγκελ εποχή. Αλλά και με τον Γερμανό μάθαινα πολλά πράγματα εκ των έσω κι αυτό που ήξερα καλά ήταν ότι όλα τα παιδιά περίμεναν πώς και πώς θα πάνε στο ξενοδοχείο για να παίξουν στην προπόνηση η, τον αγώνα.
Ήταν τέτοιο το κλίμα που θύμιζε ομάδα. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Γι' αυτό και έφτασαν στην κορυφή.
Διότι ήταν μια γροθιά. Κι ας είχε γίνει η εθνική κλειστό κλαμπ, μια "κλίκα" όπως λέμε.
Αυτό ήταν , άλλωστε, το μυστικό τους. Η χημεία μεταξύ τους και το απίστευτο δέσιμο με τον πανέξυπνο Ρεχάγκελ.
Λίγο πολύ έτσι ήταν τα πράγματα και με τον Σάντος, παρά το γεγονός ότι μπήκαν στην ομάδα αρκετά νέα παιδιά.
Βρήκαν, όμως, τους παλιούς, κατάλαβαν τι γινόταν και συνέχισαν στον ίδιο δρόμο.
Δεν τους ενδιέφερε πώς θα είναι η φράντζα στα μαλλιά τους, τι τατουάζ θα κτυπήσουν και τι μαγιό θα φορέσουν στην Ψαρού της Μυκόνου.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα για τους σημερινούς παίκτες που αποτελούν την εθνική ομάδα. Είναι αδιάφοροι.
Αφήστε τι λένε στις κάμερες και τα μικρόφωνα. Σημασία έχει αυτό που δείχνουν στους αγωνιστικούς χώρους.
Και μη νομίζετε ότι σήμερα είναι στενοχωρημένοι όπως εσείς κι εγώ. Σε καμία περίπτωση.
Πώς να στενοχωρηθούν όταν δεν έχουν αυτοσεβασμό, όταν δεν έχουν καν ποδοσφαιρικό εγωισμό;
Δεν είναι ότι έφαγαν επτά γκολ από μια ισάξια ομάδα όπως έπαθαν οι Βραζιλιάνοι από τους Γερμανούς.
Μιλάμε ότι διασύρθηκαν δύο φορές από την τελευταία ομάδα του πλανήτη. Δεν γίνονται αυτά.
Θέλει προσπάθεια για να το πετύχουν και τα κατάφεραν. Ούτε στοίχημα να έπαιζαν για να οικονομήσουν.
Ο μόνος που δεν ευθύνεται είναι ο Μαρκαριάν, διότι όπως τόνισα και χθες δεν χρειάζεσαι προπονητή για να κερδίσεις τα Νησιά Φερόε.
Οι υπόλοιποι, όμως, είναι άξιοι της μοίρας τους. Παίκτες, διοίκηση της ΕΠΟ και φυσικά ο Καραγκούνης που πρέπει να αναρωτηθεί γιατί δεν εμπνέει τους νέους.
Ο Γιώργος ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει τους μεγάλους ποδοσφαιριστές.
Αν εξαιρέσουμε δύο, τρία καλά στόπερ, από εκεί και πέρα το χάος. Έχουμε τερματοφύλακες; Μπακ; Αμυντικά χαφ περιοπής; Οργανωτές; Σκόρερ; Τίποτα από όλα αυτά.
Άρα, για να φτιάξεις ξανά την εθνική ομάδα του παρελθόντος, που δεν έπαιζε μπάλα αλλά έπαιρνε αποτελέσματα, χρειάζονται παίκτες με καρδιά (κανονικά θα έγραφα άλλη λέξη και με καταλαβαίνετε).
Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Καραγκούνης, αλλά αυτή η ομάδα θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή.
Και για εμένα το πιο σημαντικό είναι να γίνει μια μεγάλη εσωτερική συζήτηση μέσα στην ομάδα, να τα πουν οι παίκτες έξω από τα δόντια και να μείνουν αυτοί που θα είναι αποφασισμένοι να βάλουν την εθνική πάνω από τους εαυτούς τους και τους συλλόγους τους.
Διαφορετικά ας μην ξαναπαίξουν στην ομάδα, έτσι ώστε να δώσουν την ευκαιρία σε άλλα παιδιά που πραγματικά θα σέβονται τη φανέλα με το εθνόσημο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.