Σε τούνελ δίχως τέρμα η Μ. Ανατολή

 

Του Κώστα Μπετινάκη

Αν το τοπίο στη Μέση Ανατολή παρέμενε εδώ και δεκαετίες θολό, καθημερινά γίνεται και πιο σκοτεινό. Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους θα πρέπει να θυμίσουμε ότι το Ισραήλ ήθελε από χρόνια να αποικίσει τη βόρεια Συρία. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα συριακά υψώματα του Γκολάν παραμένουν υπό ισραηλινή κατοχή, από το 1967.

Το Ισραήλ πάντα έβλεπε με καλό μάτι την δημιουργία ενός «ανεξάρτητου» κρατιδίου στα βόρεια σύνορά του, ώστε να ελέγχει και την πλάτη της Αιγύπτου. Η μορφή που θα έχει το κρατίδιο είναι αντίστοιχη με εκείνη που έχει δημιουργηθεί στο Νότιο Σουδάν από το 2011.



Την προοπτική αυτή υποστηρίζει και η Γαλλία. Υπάρχουν πληροφορίες πως ακριβώς αυτό το ζήτημα περιέχεται σε μυστική συμφωνία που έχει υπογράψει ο Αλαίν Ζυπέ με τον Αχμέτ Νταβούτογλου, από το 2011. Τι μας λένε για να χάψουμε το παραμύθι για τον κυβερνήτη της Συρίας Άσαντ: «Δεν τον θέλουμε επειδή είναι δικτάτορας». 

Θαυμάστε δημοκρατική ευαισθησία. Από ποιους; Από την αμερικάνικη κυβέρνηση. Παραθέτουμε σειρά φιλικών «δημοκρατικών» καθεστώτων που είναι από φίλα προσκείμενα με τις ΗΠΑ ως ασμένως υποστηριζόμενα: της Σαουδικής Αραβίας, της Ονδούρα, της Ινδονησίας, της Αιγύπτου, της Κολομβίας, του Κατάρ και γιατί όχι του Ισραήλ (του κράτους του εβραϊκού φονταμενταλισμού).

Άρτος εναντίον πετρελαίου

​Το Ισραήλ πάντα έβλεπε με καλό μάτι την δημιουργία ενός «ανεξάρτητου» κρατιδίου στα βόρεια σύνορά τουΑλλά η σύγχυση που προκαλεί η κατάσταση στη Μέση Ανατολή δεν είναι εύκολο να ξεκαθαρισθεί.
Παρ΄όλο που δεν έχει περιγραφεί ξεκάθαρα από τα διεθνή Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης, αλλά κάποια στιγμή άφησαν να εννοηθεί πως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, το Κατάρ και οι μοναρχίες του Κόλπου -τα τελευταία χρόνια- έχουν ενισχύσει την αλ-Κάιντα και το Ισλαμικό Χαλιφάτο με όπλα και χρήματα και (μερικές φορές) ακόμη και με ανθρώπινο δυναμικό.

Η ιστορία πάει πίσω στο 1979, όταν οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τις συγκαλυμμένες επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν –έξι μήνες πριν την άφιξη των πρώτων σοβιετικών στρατευμάτων εκεί. Θέλησαν να δημιουργήσουν έτσι ένα ισλαμικό φονταμενταλιστικό προπύργιο στο μαλακό υπογάστριο της Σοβιετικής «αθεϊστικής» Ένωσης. Τι ακολούθησε είναι γνωστό. Η ενίσχυση της αλ-Κάιντα (του μπιν - Λάντεν) και των Ταλιμπάν. Και …γαία πυρί μειχθήτω.

Ταυτόχρονα με το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ υποστήριξαν άμεσα τους φανατικούς ισλαμιστές στη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο, τη Λιβύη, τον Καύκασο και τη Συρία. Με τα γνωστά επακόλουθα.

Όπως ανέτρεψαν τις (μη υπάκουες) κοσμικές κυβερνήσεις στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη, το ίδιο προσπαθούν και στη Συρία. Και όπως διαλύθηκαν ως κράτη το Ιράκ, το Αφγανιστάν και η Λιβύη, το ίδιο προσπαθούν ακόμη με τη Συρία.

Από την άλλη, η Ρωσία, το Ιράν, το Ιράκ και μέρος των Λιβανέζων -το καθένα για δικούς του λόγους- υποστηρίζει το καθεστώς της Δαμασκού στον αγώνα του εναντίον του Ισλαμικού Χαλιφάτου και των «μετριοπαθών» αντικαθεστωτικών (μισθοφόρων της CIA) ανταρτών. Για το λόγο που αυτές οι χώρες επικρίνονται έντονα από την Ουάσιγκτον και τα φερέφωνά της στα διεθνή Μέσα.

Μπορεί οι ΗΠΑ να υποστηρίζουν ότι βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές του Χαλιφάτου, αλλά οι αμερικανικές βόμβες έπληξαν περισσότερο ζωτικές εγκαταστάσεις του συριακού κράτους και τις συριακές πετρελαιοπηγές. Η ρωσική αεροπορία βομβαρδίζει τους τζιχαντιστές του Χαλιφάτου, αλλά ταυτόχρονα πλήττει και τους άλλους εχθρούς του καθεστώτος της Δαμασκού.

Έχετε ακούσει κάποιο από τα δυτικά Μέσα να αναφέρεται στο ρόλο που παίζει ο σχεδιαζόμενος μεγάλος αγωγός πετρελαίου που θα διασχίζει από το Κατάρ τη Συρία με κατεύθυνση μέσω Τουρκίας την Ευρώπη ως αιτία του χαμού που συμβαίνει στην περιοχή; Όχι φυσικά, επειδή ο αγωγός αυτός είναι σχεδιασμένος για να εκθρονίσει τη Ρωσία ως κύρια πηγή ενέργειας της Ευρώπης.

Οι αμερικάνοι πολίτες προειδοποιούνται τώρα για μια ακόμη φορά για ενεργότερη στρατιωτική εμπλοκή στη Μέση Ανατολή. «Οι ΗΠΑ απορροφώνται σε ένα νέο πόλεμο στη Μ. Ανατολή» γράφουν οι «The New York Times». Και έχουν δίκiο. Επειδή ο πρόεδρος Ομπάμα που είχε διακηρύξει πως «δεν θα πατήσει μπότα αμερικάνου στρατιώτη στη Συρία», είναι εκείνος που στέλνει τους (πρώτους) 50 αμερικάνους στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων σ΄εκείνη τη χώρα.

Η υποψήφια των Δημοκρατικών για το προεδρικό χρίσμα, Χίλαρυ Κλίντον, από τους υπέρμαχους του εξοπλισμού των αντικαθεστωτικών ανταρτών για την ανατροπή του Άσαντ, καλεί τον πρόεδρο των ΗΠΑ να εφαρμόσει «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία».

Ξεχνώντας (;) πως η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη (όταν ήταν η ίδια υπουργός Εξωτερικών) ευνόησε μεν τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες στην ανατροπή του Καντάφι, αλλά δημιούργησε και το χάος που ακολούθησε στην χώρα αυτή της Βόρειας Αφρικής, και οδήγησε και στη δολοφονία του Αμερικανού πρεσβευτή και τώρα αντιμετωπίζει τα επακόλουθα της ευθύνης της γι’ αυτό. 

Ούτε το μέτωπο al-Nusra, μήτε το Ισλαμικό Χαλιφάτο διαθέτουν αεροπορικές δυνάμεις. Οπότε εναντίον ποίου καλεί η Κλίντον να εφαρμοσθεί η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων; Προφανώς εναντίον των ρωσικών και των συριακών μαχητικών που μάχονται το Χαλιφάτο.

Ψυχροπολεμικό μέτρο με επικίνδυνα επακόλουθα. Αλλά να περιπλέξουμε ακόμη περισσότερο το τοπίο…

Ο παράγοντας προσέγγιση Ριάντ-Μόσχας


Στον θολό αντικατοπτρισμό της συριακής κρίσης, περιπλέκει ακόμη περισσότερο το γεγονός των επαφών της Σαουδικής Αραβίας με την Ρωσία. Μήπως φταίει πως ο οίκος των Σαούντ θεωρεί πως έχει προδοθεί από τους αμερικάνους προστάτες του, λόγω της συμφωνίας που υπέγραψαν οι ΗΠΑ για τα πυρηνικά του Ιράν;

Αν η Σαουδική Αραβία αλλάξει στρατόπεδο αυτό θα σημάνει πολλά για την εξαρτημένη από την παραγωγή πετρελαίου παγκόσμια οικονομία.

​Ενδεχόμενη συμφωνία Ρωσίας –Σαουδικής Αραβίας σε ενεργειακούς όρους σημαίνει πως αλλάζει το ισοζύγιο, μιας και η ετήσια σαουδική παραγωγή πετρελαίου σημαίνει γύρω στα $180 δισεκατομμύριαΕνδεχόμενη συμφωνία Ρωσίας –Σαουδικής Αραβίας σε ενεργειακούς όρους σημαίνει πως αλλάζει το ισοζύγιο, μιας και η ετήσια σαουδική παραγωγή πετρελαίου σημαίνει γύρω στα $180 δισεκατομμύρια.

Πετρελαίκή συνεργασία Σαουδικής Αραβίας και Ρωσίας, θα σημάνει πρόσθετες δυσκολίες στα ευρωπαϊκά διυλιστήρια που έχουν το σαουδαραβικό πετρέλαιο εναλλακτική λύση στον ρωσικό ανεφοδιασμό τους που αυτή τη στιγμή αποτελεί το 25% της ευρωπαϊκής κατανάλωσης.

Τώρα πλέον, η Ρωσία γνωρίζει πολύ καλά τους λόγους που η Ουάσιγκτον μπλόκαρε τον αγωγό South Stream, μέσω Βουλγαρίας και Ελλάδας στην Ευρώπη. Και τώρα δημιουργεί δυσκολίες για τον Turk Stream που ωστόσο παραμένει στις επιλογές του Ερντογάν, που βγήκε και πάλι νικητής των πρόσφατων εκλογών.

Αλλά το Σιιτικό Ιράν δεν είναι μόνο «θρησκευτικός» αντίπαλος στη Σουνιτική Σαουδική Αραβία. Η Τεχεράνη έχει ως στόχο την αύξηση των πωλήσεων του ιρανικού φυσικού αερίου. Αυτό όμως την καθιστά ανταγωνιστή της ρωσικής Gazprom, ως προς το ασιατικό σκέλος εξαγωγών. Επειδή στο σκέλος του φυσικού αερίου δεν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ Μόσχας και Ριάντ. Το πετρέλαιο είναι μια άλλη ιστορία. Και η συριακή κρίση ενδεχομένως να παίξει ρόλο στις αποφάσεις του ΟΠΕΚ για την παραγωγή όσο και την τιμή του Μαύρου Χρυσού.

Οι προβλέψεις του ΟΠΕΚ αναφέρουν ότι η τιμή του Μαύρου Χρυσού θα παραμένει στο επίπεδο των $55 το 2015 με μικρή αύξηση μόλις $5 τον χρόνο, ώστε το 2020 –εκτός απροόπτου- να έχει φτάσει στα $80. Κα΄τι που δεν συμφέρει τόσο το Ριάντ όσο και τη Μόσχα.

Εδώ παίζεται το παρασκηνιακό διπλωματικό παιχνίδι της Μόσχας με την Άγκυρα και το Ριάντ. Και ουδέν ανακοινώθηκε μετά τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ρωσίας-Τουρκίας –Σαουδικής Αραβίας πριν την διάσκεψη της Βιέννης για την συριακή κρίση.

Και η σύνοδος στη Βιέννη ήταν σημαντική όχι μόνο για την παρουσία του Ιράν αλλά και της Αιγύπτου. Της χώρας που η ανακάλυψη νέων πετρελαϊκών κοιτασμάτων, αλλά και η καλή σχέση της με την Ρωσία, της δίνει πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο στο παιχνίδι της Μέσης Ανατολής.

Ποιοι λοιπόν ωφελούνται και ποιοι χάνουν από την κρίση στην εύφλεκτη περιοχή; 

Αναμφίβολα, στους χαμένους τα εκατομμύρια των προσφύγων από όλες αυτές τις αναστατωμένες χώρες, που με κάθε μέσο προσπαθούν να κατακλύσουν τώρα την Ευρώπη.

 Μελετημένο σχέδιο ή …τυχαίο επακόλουθο;

Τελευταία ενημέρωση: Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 2015, 17:26