Η επίθεση στο Φύλο και στην Οικογένεια: Η κληρονομιά της Σχολής της Φρανκφούρτης

 

«Η σεξουαλική ηθική - όπως η την ορίζει κοινωνία - μου φαίνεται άξια μεγάλης  περιφρόνησης. Συνηγορώ υπέρ μιας ασύγκριτα πιο ελεύθερης σεξουαλικής ζωής». Sigmund Freud, 1908.

«Θα υπάρξουν και άλλες μορφές εκτός του κλασικού σε εμάς γάμου... Θα βιώσουμε ένα ευρύ φάσμα κοινωνικά αποδεκτών μορφών σεξουαλικής ζωής». Volkmar Sigusch, 2015.

Ο Volkmar Sigusch (1940-) στους περισσότερους δεν είναι πολύ γνωστό όνομα, αλλά και για όσους ανησυχούν για την επίθεση ενάντια στις παραδοσιακές αντιλήψεις για τα φύλα και τη σεξουαλικότητα, θα έπρεπε να είναι. Ίσως έχετε συναντήσει τον όρο “cisgender”, μια λέξη που δημιούργησε ο Sigusch, και που κερδίζει γρήγορα έδαφος στην ‘καθημερινή’ γλώσσα. Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτή την λέξη, αυτή ήρθε να αντικαταστήσει την λέξη «φυσιολογικό» ("νορμάλ") άτομο - που θεωρείται πλέον «τρανοσφοβική» (!) - και ακόμη περισσότερο, τον όρο «ετεροφυλόφιλος». Κατά τα «προοδευτικά» μυαλά, “cisgender” είναι ένα άτομο «που νοιώθει πως είναι το φύλο που γεννήθηκε». Θεωρείστε δηλαδή, ‘cisgender’ εάν το πιστοποιητικό γέννησής σας λέει ότι είστε άνδρας και εσείς θεωρείτε τον εαυτό σας άντρα!

Ο στόχος εκείνων που επινοούν και «ρίχνουν» μετά στην καθημερινή ομιλία τέτοιες περίεργες και μπερδεμένες λέξεις, είναι ο στιγματισμός κάθε φυσιολογικού και υγιούς και η περαιτέρω αλλοίωση της ταυτότητας του ανθρώπου, προβάλλοντας στις επόμενες γενιές τον ισχυρισμό, και πείθοντας όλους μας τελικά, ότιδεν υπάρχει «νορμάλ», παρά μόνο διαφορετικές θέσεις μέσα σε ένα όλο και πιο πολύχρωμο φάσμα.

Με το να υπομονεύεται η έννοια άντρας και γυναίκα, υπονομεύεται η έννοια της οικογένειας. Και όταν υπονομεύεται η έννοια της οικογένειας η οποία προσδιορίζεται από μια συγκεκριμένη ομάδα, η ομάδα αυτή ωθείται όλο και πιο κοντά στην έννοια τηςγενοκτονίας μέσω της (σύμφωνα με το λεξικό των Ηνωμένων Εθνών) «σκόπιμης πρόκλησης των συνθηκών ζωής που υπολογίζεται ότι θα επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της ομάδας αυτής» και μέσω της «επιβολής μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή των γεννήσεων».

Ο πονηρός νεολογισμός “cisgender”, που με ανησυχητική συχνότητα χρησιμοποιείται από τους "σεξολόγους", βοηθά στο να υποβαθμιστεί ο γάμος μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας και η ανατροφή των παιδιών μέσα σε αυτή την ένωση, και να γίνει (ο γάμος) απλά μια "επιλογή" σε ένα ‘πλούσιο’ κατάλογο πιθανών σεξουαλικοτήτων, έμφυλων ταυτοτήτων και οικογενειακών δομών. Σε αυτόν τον θαυμαστό νέο κόσμο δεν υπάρχει τίποτα το «κανονικό» ή το «ιδανικό», αφού όλα τα «μοντέλα» παρουσιάζονται ως έγκυρα και ίσα. Πρόκειται περί της προώθησης ενός «σχετικισμού» στα φύλα, ενός σχετικισμoύ ο οποίος στην ουσία προσβάλει την ίδια την Δημιουργία!

Η ετεροφυλοφιλία είναι «ο φυσικός κύκλος ζωής» ανθρώπων και ζώων, ενώ η ομοφυλοφιλία είναι απλώς «ένας τρόπος για μερικούς ανθρώπους με εξωτικές γεύσεις για την επίτευξη του οργασμού», όπως λέει ο F. Roger Devlin (αρθρογράφος στο ‘The Occidental Quarterly’ και στο ‘VDARE’). Κάθε επιχείρημα που προσπαθεί να εξισώσει κάθε είδους σχέση με ατελείωτες αναφορές στο θέμα της «αγάπης», ωθεί την συζήτηση μακριά από αυτή την αδιάψευστη βιολογική πραγματικότητα.

Κατά τον ίδιο τρόπο που είδαμε το πόσο πολύ προωθήθηκε η λεγόμενη «ισότητα στον γάμο» (δηλ. «γάμο» ομοφυλόφιλων), βλέπουμε επίσης την αγωνιώδη προσπάθεια να «εξυμνηθούν» εκείνα τα άτομα που πάσχουν από την ατυχή αυταπάτη ότι μπορεί να γεννήθηκαν «σε λάθος σώμα».

χωρίς λόγια

Όσοι μπορούν να δουν «την όλη εικόνα» του νεοταξικού επαναπρογραμματισμού της κοινωνίας, αντιλαμβάνονται ότι με τον ίδιο τρόπο που ο "transgenderism" επιχειρείται να προβληθεί ως κάτι απόλυτα «νορμάλ» και υγιής, ο πολιτιστικός σχετικισμός, που αναπτύσσεται ταχύτητα μέσα στη Δύση, πασχίζει να δημιουργήσει μια τεχνητή ισοτιμία μεταξύ του ευρωπαϊκού πολιτισμού και γενικότερα των μεγάλων επιτευγμάτων της Λευκής φυλής και των πενιχρών επιτευγμάτων λιγότερο προηγμένων φυλών και πολιτισμών, δημιουργώντας μια τεχνητή ισοτιμία «όλων των πολιτισμών», ακόμα και των πιο βάρβαρων και διεστραμμένων. Και στις δύο περιπτώσεις, το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι κάποιου είδους «ισότητα», αλλά η σταδιακή υποβάθμιση του υγιούς και ανώτερου και η αύξηση του άρρωστου και του παρανοϊκού.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί, ότι ενώ ένα βασικό δόγμα της θρησκείας του «προοδευτισμού» είναι ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι «ίσοι» (ταυτόχρονα με την καλλιέργεια συναισθημάτων ενοχής στους γηγενείς πληθυσμούς για την ιστορία τους και τον πολιτισμό τους, ώστε να επιτευχθεί η «πολυπολιτισμικότητα»), την ίδια ώρα οι ίδιοι οι κομισάριοι της «διαφορετικότητας» κάνουν μαθήματα στους κατά κύματα εισερχόμενους τριτοκοσμικούς μετανάστες, λαθρομετανάστες και «πρόσφυγες», περί των «αρχών» της Ευρώπης και της «δημοκρατίας», λέγοντάς τους ότι «δεν είναι καλό», να βιάζουν γυναίκες (!), να κάνουν κλειτοριδεκτομή στα κορίτσια τους, να προβαίνουν σε «εγκλήματα τιμής» και άλλα που είναι βασικά στοιχεία του δικού τους πολιτισμού.

Στην φωτογραφία αριστερά βλέπετε μια έγκυο γυναίκα που πάσχει από την αυταπάτη ότι είναι «άντρας». Αυτή είναι η «οικογένεια» του μέλλοντος, που ζητά να επιτευχθεί μέσω της «ισότητας», αν όχι της υπεροχής έναντι, της υγιούς οικογενειακής μονάδας (φωτογραφία δεξιά), που είναι το κλειδί για την ύπαρξή μας.

Volkmar Sigusch 

Αλλά ποιος ακριβώς εισάγει αυτούς τους όρους και τις ιδέες και ως εκ τούτου μηχανεύεται την ριζική αλλαγή στις δυτικές κοινωνίες; Για την απάντηση σε αυτήν την ερώτηση, θα πρέπει να επιστρέψουμε στον Volkmar Sigusch. Ο Sigusch, που ήταν Γερμανός, αυτο-περιγράφεται ως "σεξολόγος," γιατρός και κοινωνιολόγος. Ως ιδρυτής και συνεκδότης του “Zeitschrift fürSexualforschung” (Εφημερίδα Σεξουαλικής Έρευνας) και Διευθυντής του “Institut für Sexualwissenschaft” (Ινστιτούτο για τις Σεξουαλικές Επιστήμες) του Πανεπιστημίου Γκαίτε στη Φρανκφούρτη από το 1973 μέχρι το 2006, ο Siguschχαρακτηρίζεται από το Der Spiegel ως "ένας από τους κύριους στοχαστές πίσω από την σεξουαλική επανάσταση της δεκαετίας του 1960". Ο λόγος που αυτός ο νέος που ήθελε να γίνει ιατρός, εξελίχθηκε σε φανατικό του ‘πολιτιστικού πολέμου’ είναι αρκετά εύκολο να τον φανταστεί κανείς. Μετά την φυγή του από την Ανατολική Γερμανία, ο Sigusch σπούδασε ιατρική, ψυχολογία και φιλοσοφία στη Φρανκφούρτη. Ο Sigusch σπούδασε φιλοσοφία υπό τον Μαξ Χορκχάιμερ και τον Τέοντορ Αντόρνο (κι οι δύο εβραϊκής καταγωγής), οι οποίοι είχαν τότε επιστρέψει από τις Ηνωμένες Πολιτείες και επανίδρυσαν το περιβόητο Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών της Φρανκφούρτης (Frankfurt Institute forSocial Research). Με λίγα λόγια, ο Sigusch, πρωτοπόρος στην συνεχώς εξελισσόμενη σεξουαλική επανάσταση, υπήρξε ένας προστατευόμενος της περιβόητης Σχολής της Φρανκφούρτης(Frankfurter Schule) που ιδρύθηκε από μπολσεβίκους, κατά κύριο λόγο εβραϊκής καταγωγής, στην Φρανκφούρτη, το 1920. [Για να εξυπηρετήσει το σκοπό της "αναίρεσης" της παραδοσιακής δυτικής κοινωνίας, που θεωρείτο «καταπιεστική», η Σχολή της Φρανκφούρτης ανέπτυξε ένα ισχυρό εργαλείο που ονομάζεται "Κριτική Θεωρία." Την θεωρία του να επικρίνεις κάθε παραδοσιακό θεσμό, αρχής γενομένης από την οικογένεια. Βλέπε εκτενέστερα: εδώ κι εδώ].

Η Σχολή της Φρανκφούρτης

Ο καθηγητής Kevin MacDonald στο βιβλίο του “Culture ofCritique” («Κουλτούρα της Κριτικής»), που ασχολείται με τον διαχρονικό ρόλο Εβραίων διανοούμενων της Δύσης στην προώθηση θεωριών και τάσεων που αποβλέπουν στον κατακερματισμό της δυτικής κοινωνίας, εξηγεί ότι η Σχολή της Φρανκφούρτης στιγμάτισε υγιείς έννοιες, όπως ο εθνικισμός και οιστενές συγγενικές σχέσεις ως ένδειξη «ψυχιατρικής διαταραχής». Εν συνεχεία, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του δέκατου ένατου αιώνα, Εβραίοι διανοούμενοι άρχισαν να αποθεώνουν τους «απόβλητους» και τους «μη συμβατικούς» της δυτικής κοινωνίας. Έτσι, θα μπορούσαν να πετύχουν τηνδιάσπαση της ομοιογένειας της κοινωνίας και να διεξάγουν μια μυστική εκστρατεία για την αποδοχή του «πλουραλισμού».

Όπως σημειώνει ο MacDonald, η Σχολή της Φρανκφούρτης πρόσφερε μια σημαντική συνταγή στον άρρωστο δυτικό κόσμο: «ένα ριζοσπαστικό ατομικισμό και την αποδοχή του πλουραλισμού. Οι άνθρωποι έχουν ένα εγγενές δικαίωμα να είναι διαφορετικοί από τους άλλους και να γίνουν αποδεκτοί από τους άλλους ως διαφορετικοί. Στην ουσία, με το να διαφοροποιηθείς από τους άλλους ανεβαίνεις στο υψηλότερο επίπεδο της ανθρωπότητας». Κατόπιν αυτών, μια κοινωνία που έχει υποκύψει στην ιδεολογία της Σχολής της Φρανκφούρτης, είναι επόμενο να βρίσκει ατελείωτους όρους για ατελείωτες Ταυτότητες, Φύλα, επιλογές τρόπου ζωής, κλίκες και υποκουλτούρες.

Ένα ηχηρό παράδειγμα αυτού του εφιάλτη που έχει γίνει πραγματικότητα είναι ο όρος “otherkin” (διάβασε εδώ). Σύμφωνα με το Google, otherkin είναι άνθρωποι που ταυτίζονται ως μερικώς ή πλήρως μη-ανθρώπινοι. Μερικοί λένε ότι είναι, κατά το πνεύμα, αν όχι στο σώμα, μη ανθρώπινοι. Σε μία κανονική, υγιή κοινωνία αυτή η ανοησία θα έπρεπε να θεωρηθεί ως παιδαριώδης ή παράφρων, και σίγουρα κανείς δεν θα ενέδιδε σε τέτοιες γελοιότητες. Αλλά σήμερα, στον απόηχο της νίκης της Σχολής της Φρανκφούρτης, η κοινότητα otherkin είναι άλλη μία «κοινότητα» από τις πολλές αυτής της διαλυμένης κοινωνίας.

Είναι επίσης αναμενόμενο, σε μια κοινωνία που έχει πλήρως υποκύψει στην ιδεολογία της Σχολής της Φρανκφούρτης, να βλέπουμε να αποθεώνονται ως «παραδείγματα υψηλότερου επιπέδου ανθρωπότητας», άτομα όπως ο Bruce Jenner, ο οποίος επιλέχθηκε ως «Γυναίκα της Χρονιάς» από το περιοδικό Glamour. Αυτού του είδους η «εξέλιξη» της κοινωνίας δικαίως πρέπει να θεωρείται ως ο θρίαμβος της Σχολής της Φρανκφούρτης.

Welcome to the Twilght Zone

Η ιστορία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας τα τελευταία χρόνια, είναι η ιστορία της μεθοδευμένης αποσύνθεσης μίας κάποτε υγιούς κοινωνίας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ