ΑΝΤΗΣ ΛΟΪΖΟΥ
Αφού μελέτησα με προσοχή το τελευταίο βιβλίο του Κώστα Ν. Χατζηκωστή, προβληματίστηκα και διαπίστωσα αβίαστα πολύ περισσότερα αρνητικά στοιχεία γι' αυτούς που μας κυβέρνησαν από το 1960 και εντεύθεν, χωρίς να είναι υπερβολή να πω ότι όλοι έχουν μπολιαστεί από τη μεγαλομανία, τον αυταρχισμό, τον ετσιθελισμό και τη νόσο του παντογνώστη, που είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να διακρίνει έναν ηγέτη. Κανένας από τους έξι προέδρους δεν είχε τα χαρακτηριστικά και την κουλτούρα του ηγέτη.
Δυστυχώς όμως το χειρότερο όλων, που συνάγεται μέσα από το βιβλίο, είναι η παντελής έλλειψη Εθνικής Στρατηγικής στα εθνικά μας θέματα και για μας τους Έλληνες της Κύπρου πρωτίστως στο κυπριακό πρόβλημα. Εκτιμώ ότι ο λόγος που ο συγγραφέας παρέθεσε στο παράρτημα του βιβλίου του την έκθεση Νιχάτ Ερίμ (1956) είναι για να καταδείξει τη διαχρονική ύπαρξη στρατηγικής των τουρκικών κυβερνήσεων από το 1956 (αμέσως μετά την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ) μέχρι την ολοκλήρωσή της, που εκτιμώ θα υλοποιηθεί με τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, σε περίπτωση που γίνουν αποδεκτές οι θέσεις της Τουρκίας στις συνομιλίες. Κρίνω σκόπιμο ν' αναφέρω ότι στην περίπτωση που επικρατούσε η λύση του σχεδίου Ανάν το 2004, θα υλοποιούντο πλήρως οι στόχοι της έκθεσης Νιχάτ Ερίμ.
Σε αντίθεση με τη σταθερή και συνεπή τουρκική στρατηγική, η πλευρά μας ουδέποτε αντέταξε μια εθνική στρατηγική, διαχρονικά, αλλά, όπως συνάγεται από το βιβλίο του κ. Χατζηκωστή, κάθε υποψήφιος πρόεδρος προεκλογικά παρουσίαζε μια στρατηγική διαφορετική από αυτήν της προηγούμενης κυβέρνησης, ενίοτε για να γίνει αρεστός και πιο εκλέξιμος. Πλέον χαρακτηριστική, αντιφατική και παράλληλα αυτοαναιρούμενη η πολιτική του Γλαύκου Κληρίδη, που στην πρώτη του θητεία βασίστηκε στην ενδυνάμωση της στρατιωτικής αμυντικής ικανότητας της Κύπρου με παραγγελίες σύγχρονων οπλικών συστημάτων και με κορωνίδα τη συνομολόγηση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου με την Ελλάδα, για μιαν αποτρεπτική στρατηγική κατά της επιθετικής Τουρκίας, και που στη δεύτερή του θητεία δεν έφερε στην Κύπρο τους αγορασθέντες από τη Ρωσία αντιαεροπορικούς πυραύλους S 300, σταδιακά υποβάθμιζε τις ένοπλες δυνάμεις και στο τέλος έφερε το σχέδιο Ανάν, με τις γνωστές σε όλους μας καταστροφικές για την πλευρά μας πρόνοιες.
Εκτιμώ ότι δεν είναι τυχαίο που ο κ. Χατζηκωστής, στο δεύτερο μέρος του παραρτήματος του βιβλίου του, παρέθεσε και την ομιλία του Μακαρίου στα Ηνωμένα Έθνη τη 19η Ιουλίου 1974, ώρα 15:45 Νέας Υόρκης, (ώρα 21:45 Κύπρου της). Η ομιλία αυτή του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου εκφράζει απόλυτα και σαφέστατα την έλλειψη στρατηγικής, τη διχόνοια και τα χάλια της πλευράς μας, που δεν είχε μια ενιαία στρατηγική σε συνεργασία με την Ελλάδα στο μείζον εθνικό μας θέμα, το Κυπριακό.
Είναι αναντίλεκτα τρομακτικά και δημιουργούν κλίμα αβεβαιότητος πολλά (υπάρχουν και θετικά αλλά όχι στο εθνικό θέμα) από τα όσα αναφέρονται στο εν λόγω βιβλίο και πρέπει πρωτίστως να προβληματίσουν τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου, τις πολιτικές δυνάμεις και τον λαό που τις εκλέγει. Δυστυχώς, η έλλειψη ενιαίας εθνικής στρατηγικής, σε συνδυασμό με τους αποδυναμωμένους παράγοντες ισχύος θα μας οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη και παρά το ότι βρισκόμαστε σε δεινή κατάσταση, ποτέ δεν είναι αργά και είναι επιβεβλημένη, έστω και την εσχάτην, η χάραξη μιας ενιαίας εθνικής στρατηγικής (στόχοι-μέσα-τρόποι) σε συνεργασία με την Ελλάδα όχι μόνο στο Κυπριακό, αλλά σε όλα τα εθνικά θέματα. Σε αντίθετη περίπτωση, θα συρθούμε σε μια συνεχή υποχώρηση στα εθνικά μας θέματα, με τη λογική της αποδοχής των υποχωρήσεων που θα κάνουμε σε κάθε προηγούμενο, για το επόμενο ζήτημα.
Εάν Κύπρος και Ελλάδα δεν έχουν ηγέτες με κουλτούρα ηγέτη, με γνώσεις ιστορίας, φιλοσοφίας και με συγκεκριμένη στρατηγική στα εθνικά μας θέματα, είμαστε χαμένοι.
Σημερινή
Δυστυχώς όμως το χειρότερο όλων, που συνάγεται μέσα από το βιβλίο, είναι η παντελής έλλειψη Εθνικής Στρατηγικής στα εθνικά μας θέματα και για μας τους Έλληνες της Κύπρου πρωτίστως στο κυπριακό πρόβλημα. Εκτιμώ ότι ο λόγος που ο συγγραφέας παρέθεσε στο παράρτημα του βιβλίου του την έκθεση Νιχάτ Ερίμ (1956) είναι για να καταδείξει τη διαχρονική ύπαρξη στρατηγικής των τουρκικών κυβερνήσεων από το 1956 (αμέσως μετά την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ) μέχρι την ολοκλήρωσή της, που εκτιμώ θα υλοποιηθεί με τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, σε περίπτωση που γίνουν αποδεκτές οι θέσεις της Τουρκίας στις συνομιλίες. Κρίνω σκόπιμο ν' αναφέρω ότι στην περίπτωση που επικρατούσε η λύση του σχεδίου Ανάν το 2004, θα υλοποιούντο πλήρως οι στόχοι της έκθεσης Νιχάτ Ερίμ.
Σε αντίθεση με τη σταθερή και συνεπή τουρκική στρατηγική, η πλευρά μας ουδέποτε αντέταξε μια εθνική στρατηγική, διαχρονικά, αλλά, όπως συνάγεται από το βιβλίο του κ. Χατζηκωστή, κάθε υποψήφιος πρόεδρος προεκλογικά παρουσίαζε μια στρατηγική διαφορετική από αυτήν της προηγούμενης κυβέρνησης, ενίοτε για να γίνει αρεστός και πιο εκλέξιμος. Πλέον χαρακτηριστική, αντιφατική και παράλληλα αυτοαναιρούμενη η πολιτική του Γλαύκου Κληρίδη, που στην πρώτη του θητεία βασίστηκε στην ενδυνάμωση της στρατιωτικής αμυντικής ικανότητας της Κύπρου με παραγγελίες σύγχρονων οπλικών συστημάτων και με κορωνίδα τη συνομολόγηση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου με την Ελλάδα, για μιαν αποτρεπτική στρατηγική κατά της επιθετικής Τουρκίας, και που στη δεύτερή του θητεία δεν έφερε στην Κύπρο τους αγορασθέντες από τη Ρωσία αντιαεροπορικούς πυραύλους S 300, σταδιακά υποβάθμιζε τις ένοπλες δυνάμεις και στο τέλος έφερε το σχέδιο Ανάν, με τις γνωστές σε όλους μας καταστροφικές για την πλευρά μας πρόνοιες.
Εκτιμώ ότι δεν είναι τυχαίο που ο κ. Χατζηκωστής, στο δεύτερο μέρος του παραρτήματος του βιβλίου του, παρέθεσε και την ομιλία του Μακαρίου στα Ηνωμένα Έθνη τη 19η Ιουλίου 1974, ώρα 15:45 Νέας Υόρκης, (ώρα 21:45 Κύπρου της). Η ομιλία αυτή του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου εκφράζει απόλυτα και σαφέστατα την έλλειψη στρατηγικής, τη διχόνοια και τα χάλια της πλευράς μας, που δεν είχε μια ενιαία στρατηγική σε συνεργασία με την Ελλάδα στο μείζον εθνικό μας θέμα, το Κυπριακό.
Είναι αναντίλεκτα τρομακτικά και δημιουργούν κλίμα αβεβαιότητος πολλά (υπάρχουν και θετικά αλλά όχι στο εθνικό θέμα) από τα όσα αναφέρονται στο εν λόγω βιβλίο και πρέπει πρωτίστως να προβληματίσουν τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου, τις πολιτικές δυνάμεις και τον λαό που τις εκλέγει. Δυστυχώς, η έλλειψη ενιαίας εθνικής στρατηγικής, σε συνδυασμό με τους αποδυναμωμένους παράγοντες ισχύος θα μας οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη και παρά το ότι βρισκόμαστε σε δεινή κατάσταση, ποτέ δεν είναι αργά και είναι επιβεβλημένη, έστω και την εσχάτην, η χάραξη μιας ενιαίας εθνικής στρατηγικής (στόχοι-μέσα-τρόποι) σε συνεργασία με την Ελλάδα όχι μόνο στο Κυπριακό, αλλά σε όλα τα εθνικά θέματα. Σε αντίθετη περίπτωση, θα συρθούμε σε μια συνεχή υποχώρηση στα εθνικά μας θέματα, με τη λογική της αποδοχής των υποχωρήσεων που θα κάνουμε σε κάθε προηγούμενο, για το επόμενο ζήτημα.
Εάν Κύπρος και Ελλάδα δεν έχουν ηγέτες με κουλτούρα ηγέτη, με γνώσεις ιστορίας, φιλοσοφίας και με συγκεκριμένη στρατηγική στα εθνικά μας θέματα, είμαστε χαμένοι.
Σημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.