AΣΥΝΤΑΚΤΗ ΔΕΞΙΑ

 

Το αίτημα της μεταρρύθμισης του καπιταλισμού δεν έρχεται από την Αριστερά 

Από τον
Μανώλη Κοττάκη

Αντιλαμβάνομαι πλήρως εις τι συνίσταται το «μούδιασμα» της εγχώριας ελίτ,

που αναλύει τον κόσμο με τα μάτια του Dolce, του Da Capo και του Gaspar. To αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ καταρρίπτει όλες τις παλαιές απαντήσεις που έδινε σε κάθε νέο ερώτημα για την εκλογική συμπεριφορά. Πώς να εξηγηθεί η ήττα της Κλίντον σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει η «φιλελεύθερη» πολιτική ορθότητα, λειτουργεί η αστυνομία λέξεων (καθετί καταγγέλλεται ως ρατσιστικό, σεξιστικό, μισαλλόδοξο) και στιγματίζεται ως αμόρφωτος όποιος δεν υπακούει στα παραγγέλματα του κατεστημένου; Πώς να χωνευθεί η ήττα κάποιας που θεωρούσε τα αξιώματα ιδιοκτησία και στρατηγική την επιβολή; Εχει μαλλιάσει η γλώσσα μου χρόνια τώρα να λέω ότι ο φιλελευθερισμός της επιβολής και του πολυπολιτισμού είναι αδιέξοδος.

Εχω «βαρεθεί» να επισημαίνω ότι τα εκλογικά σώματα συμπεριφέρονται πλέον ασύμμετρα απέναντι σε υποψηφιότητες διεφθαρμένες και κατεστημένες. Εχω πάρει το ρίσκο, σε στιγμές ανύποπτες, να προειδοποιώ για την ισχυρή πιθανότητα ανόδου της Ακροδεξιάς, γιατί συναντώ, βλέπω, παρατηρώ πρόδρομα φαινόμενα, αντίστοιχα του Τραμπ και στην Ελλάδα. Και μάλιστα σε περιοχές πλούσιες, που δεν δικαιολογείται. Αδύνατον να συλληφθεί η μεταβολή. Οι περισσότεροι αναλύουν τον κόσμο με τα εργαλεία της Μεταπολίτευσης και τους ερμηνευτικούς κανόνες της παγκοσμιοποίησης. Οι περισσότεροι λιντσάρουν ως φασίστα, ναζί, μισογύνη, ρατσιστή όποιον τολμά να πει ότι «θέλω να παραδώσω στα παιδιά μου την πατρίδα μου όπως μου την παρέδωσαν οι γονείς μου».

Αυτά τέλειωσαν, δεν υπάρχουν. Η Αμερική και η Βρετανία μάς έδειξαν τρία πράγματα. Πρώτον, οι επιθυμίες της ελίτ δεν συνιστούν αποτέλεσμα. Ανώμαλη η προσγείωση, το καταλαβαίνω, αλλά έτσι είναι. Δεύτερον, δεν υπάρχει «ακροδεξιά έκρηξη», όπως στιγματίζεται η συμπεριφορά των Αμερικανών πολιτών, αλλά επανάσταση στο συγκεκριμένο υπόδειγμα χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού με καλοπληρωμένα golden boys και φτηνά εργατικά χέρια. Ο κόσμος θέλει εισόδημα, όχι δάνεια. Δουλειές, όχι αέρα.

Και βεβαίως, τρίτον, ζητεί να μη νιώθει μειονότητα στην ίδια του την πατρίδα. Είναι ενδιαφέρον ότι το αίτημα της μεταρρύθμισης του καπιταλισμού δεν έρχεται από την Αριστερά, η οποία έχει αφομοιωθεί πλήρως από το σύστημα, αλλά από την ασύντακτη Δεξιά.

Είναι ενδιαφέρον ότι η ψήφος του νεοδημοκράτη στο «Οχι» του Αγγλου Τόρι στο Brexit και του liberal στον Τραμπ ερμηνεύεται ως σκοτεινή εποχή. Κάποιοι στην Ελλάδα δεν κατάλαβαν τίποτε. Εκτός κι αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ Δύσης έχει εκπαιδευτεί να συνεργάζεται μόνο με τη δημοκρατική συνιστώσα των ΗΠΑ και τώρα με την άνοδο της ρεπουμπλικανικής νιώθει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του.

http://www.dimokratianews.gr/