10.11.2016
Οι Αμερικανοί τιμώρησαν (στις εκλογές) αυτούς που βομβάρδισαν τη Σερβία και προκάλεσαν την αραβική κρίση
Το επταήμερο που άρχισε στις 5 Απριλίου του 1999 ήταν η Μεγάλη Εβδομάδα για όλους τους ορθοδόξους ανά τον κόσμο που, προσευχόμενοι, έσκυβαν με κατάνυξη μπροστά στο θείο δράμα. Εκείνη την εβδομάδα όμως -και παρά τις διεθνείς εκκλήσεις για παύση των εχθροπραξιών με αφορμή το Πάσχα- ο λαός της Σερβίας βίωνε το δικό του δράμα, καθώς οι αμερικανικές και νατοϊκές (για άλλοθι) δυνάμεις είχαν ήδη αρχίσει τους σφοδρούς βομβαρδισμούς στην περιοχή.
Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί της Σερβίας άρχισαν στις 24 Μαρτίου του 1999 χωρίς να υπάρχει προηγούμενη απόφαση του ΟΗΕ και παρά τη διαφωνία των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, Κίνας και Ρωσίας. Με τις σαφείς διαταγές του τότε προέδρου Μπιλ Κλίντον, Αμερικανοί και ΝΑΤΟ σφυροκοπούσαν καθημερινά το Βελιγράδι και άλλες σερβικές πόλεις. Μια από τις πόλεις που μετατράπηκαν σε εκατόμβες νεκρών ήταν και το Αλέξινατς με τους 16.000 κατοίκους, οι οποίοι ξημερώματα της Μεγάλης Δευτέρας ξύπνησαν από τους σφοδρούς βομβαρδισμούς που προκάλεσαν δεκάδες θανάτους και τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης. Το ΝΑΤΟ και οι αμερικανικές δυνάμεις δεν είχαν σεβαστεί καν το αίτημα για εκεχειρία μέσα στις άγιες μέρες, που είχε κάνει ο τότε Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής Σπυρίδωνας.
Θρίαμβος
Σχεδόν 17 χρόνια αργότερα, η σύζυγος του Μπιλ Κλίντον Χίλαρι ζήτησε την ψήφο του αμερικανικού λαού, προκειμένου να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος στην Ιστορία των ΗΠΑ. Τα σχέδιά της, όμως, ανατράπηκαν από τον εξωσυμβατικό και αντισυστημικό μεγιστάνα Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος θριάμβευσε στις προχθεσινές εκλογές και έγινε ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Ωστόσο, όλα δείχνουν πως η 8η Νοεμβρίου 2016 θα περάσει στην Ιστορία και ως η μέρα της πλήρους αποκαθήλωσης των Κλίντον.
Μετά τις δύο θητείες του στην προεδρία, ο Μπιλ Κλίντον αφοσιώθηκε στο Ιδρυμα Κλίντον. Ωστόσο κάπου εδώ αρχίζει το πράγμα να περιπλέκεται, καθώς η Χίλαρι Κλίντον φαίνεται πως χρησιμοποίησε τη θέση της ως υπουργού Εξωτερικών για να αποσπά τεράστιες δωρεές από χορηγούς - ακόμα και από χώρες με τις οποίες οι ΗΠΑ ήταν στα μαχαίρια. Οι χορηγίες όμως αυτές φαίνεται πως μερικές φορές χρηματοδοτούσαν και προσωπικά έξοδα των Κλίντον, όπως τον γάμο της κόρης τους! Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις στενές σχέσεις της με το οικονομικό κατεστημένο, δημιούργησε σε έναν μεγάλο αριθμό Αμερικανών πολιτών την εικόνα της «ανέντιμης και διεφθαρμένης». Τα σκάνδαλα, όμως, δεν τελειώνουν εκεί. Η επίθεση στο αμερικανικό προξενείο στη Βεγγάζη όταν η Χίλαρι Κλίντον ήταν υπουργός Εξωτερικών, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του πρεσβευτή και τριών άλλων Αμερικανών, προκάλεσε μία από τις μεγαλύτερες έρευνες στην Ιστορία του Κογκρέσου. Παράλληλα, όμως, με το «σκάνδαλο Βεγγάζη» ξέσπασε και το σκάνδαλο με τα ηλεκτρονικά μηνύματά της, το οποίο έληξε -χωρίς δίωξη- δύο ημέρες πριν από τις εκλογές.
Υστερικές αντιδράσεις από το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Τρομοκρατημένη η Μέρκελ!
Απροετοίμαστοι, παγωμένοι, φοβισμένοι, επιχειρώντας με διπλωματική γλώσσα να αποσπάσουν δεσμεύσεις καλής θέλησης από τον νέο ηγέτη της αμερικανικής υπερδύναμης. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες... πιάστηκαν στον ύπνο και παλεύουν να ξεπεράσουν τις παγιωμένες προκαταλήψεις τους. Αρχής γενομένης από τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, που -κατά τη «Figaro»- ήταν τόσο σίγουρος για το αποτέλεσμα, ώστε είχε ήδη γράψει συγχαρητήρια επιστολή προς την Κλίντον. Εμφανίστηκε τελικά με σημαντική καθυστέρηση για να πει ότι με την εκλογή Τραμπ «εγκαινιάζεται μία περίοδος αβεβαιότητας» και, σαν να προσπαθούσε να πάρει... κουράγιο, πως «θα πρέπει να αντιμετωπίσει την περίοδο αυτή με διαύγεια και σαφήνεια». Πιο συγκροτημένη, η Μέρκελ πρότεινε στον Τραμπ «μία στενή συνεργασία», χωρίς να παραλείπει να αναφερθεί στις «κοινές δημοκρατικές αξίες», θέτοντάς τες -εμμέσως- ως προϋπόθεση για συνεργασία. Αλλωστε, ο σοσιαλιστής αντικαγκελάριός της Ζίγκμαρ Γκάμπριελ χαρακτήρισε τον Τραμπ, χωρίς μισόλογα, «πρωτοπόρο ενός νέου αυταρχικού και σοβινιστικού διεθνούς κινήματος».
Τον πανικό του ευρωπαϊκού πολιτικού κατεστημένου φανερώνει το γεγονός ότι οι Αμερικανοί πρεσβευτές σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ είχαν επιδοθεί σε αγώνα δρόμου για να καθησυχάσουν τους Ευρωπαίους. Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Σταϊνμάγερ ανήγγειλε εκτάκτως τη διεξαγωγή μία μέρα νωρίτερα, την Κυριακή, της συνόδου των υπουργών Εξωτερικών. Οι «γερόλυκοι» της Ε.Ε., ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (συνονόματος) Ντόναλντ Τουσκ, μιλώντας στη γλώσσα της ενίσχυσης των διατλαντικών σχέσεων, προσκάλεσαν τον Τραμπ σε (διερευνητική) συνάντηση κορυφής το συντομότερο δυνατόν.
Ανησυχία
Ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, μετά την αρχική «έκπληξη και απογοήτευση», επικαλέστηκε τις διμερείς εμπορικές σχέσεις και την παγκόσμια σταθερότητα. Μόνο η Τερέζα Μέι, που έχει μπει σε τροχιά πρόσδεσης στο αμερικανικό άρμα με το Βrexit, δήλωσε πως «ανυπομονεί να συνεργαστεί» με τον Τραμπ. Και ο Ματέο Ρέντσι, παρά τη στήριξη που είχε εκφράσει στην Κλίντον, χαρακτήρισε τη νίκη Τραμπ «ένα πολιτικό γεγονός που αποδεικνύει πως εισήλθαμε σε νέα εποχή».
Πιθανώς και με το βλέμμα στραμμένο σε μια ιταλική «αναβάθμιση» εντός της Ευρώπης απέναντι σε μια πιο απομονωμένη, ίσως, Γερμανία. Ανησυχία και στο οικονομικό κατεστημένο της Ενωσης Γερμανών Βιομηχάνων BDI, που φοβάται προστατευτισμό και πρόσθετους δασμούς.
Ενδιαφέρουσα και η αντίδραση της Τουρκίας: Ως άλλος «Ευρωπαίος» προασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ο Ερντογάν εξέφρασε την ελπίδα «να γίνουν θετικά βήματα στον κόσμο όσον αφορά τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες»! Μην παραλείποντας να ξαναζητήσει, διά στόματος Γιλντιρίμ, την έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.