Τώρα όλοι τρέμουν το ντόμινο - Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει - Τα ύπουλα σχέδια πρέπει να ακυρωθούν

 

Η εκλογή Τραμπ – όπως ακριβώς το είχαμε προβλέψει – προσλαμβάνει διαστάσεις ευρύτερες ως γεγονός, και αναγορεύεται αντικειμενικά σε καταλύτη που μοιραία οδηγεί στον επανακαθορισμό της συνολικότερης ατζέντας, τόσο στη γεωστρατηγική όσο και στα ζητήματα που σχετίζονται με την εσωτερική πολιτική διαχείριση...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Η αιτία είναι προφανής, αφού ο πρωταγωνιστής αυτής της διεργασίας δεν είναι το πρόσωπο του νέου Αμερικανού προέδρου, αλλά το πολιτικό υποκείμενο που τον επέλεξε – δηλαδή η Αμερικανική κοινωνία – η οποία με την εκλογική της συμπεριφορά, διεμβόλισε το αναμενόμενο… υπερέβη το προδιαγεγραμμένο… και κατέδειξε την πρόθεσή της να ενστερνιστεί και να εμπνευστεί, απ όλα εκείνα που επί δεκαετίες κρατήθηκαν μακριά και έξω από τη δική της κοινωνική συλλογιστική.

Πρόκειται λοιπόν για μια εξέλιξη, με ευρύτερες επιπτώσεις στην κοινωνική μηχανική. Για επιπτώσεις που δε φυλακίζονται στα πεπερασμένα όρια της Αμερικανικής επικράτειας. Για μια εξέλιξη που τα δυναμικά της στοιχεία διαχέονται πέρα και έξω από αυτήν, και της οποίας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, όσο θα προσλαμβάνουν το χαρακτήρα του ντόμινο, θα τοποθετούν στο κάδρο της κοινωνικής αμφισβήτησης τις ναυαρχίδες του μεταπολεμικού οικοδομήματος σε...

ολόκληρη την Ευρώπη.

Οι Αμερικανικές εκλογές επομένως, ανοίγουν μάλλον αμετάκλητα τον ασκό του Αιόλου, τοποθετώντας επί τάπητος τρία τουλάχιστον θεμελιώδη ζητήματα για την κυρίαρχη στρατηγική της επόμενης μέρας σε ολόκληρη την Ευρώπη:

• Το υπερεθνικό οικοδόμημα που στο επίπεδο της πολιτικής και της θεσμικής του παρέμβασης, έρχεται να αποσυνθέσει παραδοσιακές δομές και εθνικές υποστάσεις δημιουργώντας υβριδιακές οντότητες χωρίς συνοχή και απολύτως χειραγωγούμενες στα πλαίσια των νεοταξίτικων σχεδιασμών…
• Το πολιτικό σύστημα που στο επίπεδο της διακυβέρνησης, επιχειρεί να ενσωματώσει πρακτικές και κανόνες που αποδομούν και τα τελευταία απομεινάρια του όποιου κοινωνικού προστατευτισμού στα πλαίσια μιας συνολικότερης μεταλλαγής που αποσκοπεί στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος εφιαλτικού για τους πολίτες και του πλαισίου των ανελαστικών τους αναγκών και προτεραιοτήτων… 
• Το ίδιο το ευρωενωσιακό δημιούργημα που στο επίπεδο της συγκρότησης, καθίσταται όλο και πιο ευάλωτο… όλο και πιο ασταθές… όλο και περισσότερο εξαρτημένο από την υπερατλαντική αποδοχή του, ενώ το ίδιο θα συνεχίσει να αναζητά τη δική του περπατησιά μέσα σ ένα περιβάλλον αυταρχισμού… αναβίωσης του οικονομικού του ιμπεριαλισμού… και μιλιταριστικού τυχοδιωκτισμού στον οποίο μοιραία θα σύρεται αναζητώντας διέξοδο στα πολλαπλά θεσμικά, υπαρξιακά και δομικά αδιέξοδά του.

Είναι επομένως απόλυτα ερμηνεύσιμες – αν και πολιτικά αδόκιμες – οι σπασμωδικές αντιδράσεις των εκπροσώπων της ευρωπαϊκής ελίτ, αφού εδράζονται ακριβώς στο γεγονός πως έχουν πλήρη επίγνωση ότι έχουν δημιουργήσει και νέμονται την εξουσία πάνω στο απόλυτο τίποτε, χάρη στην ανοχή των κοινωνιών, των οποίων τρέμουν την επερχόμενη πολιτική χειραφέτηση.

Χρειάζεται επομένως να καταστήσουμε σαφές πως από την επόμενη μέρα των Αμερικανικών εκλογών, η Ευρώπη μπαίνει για τα καλά σε μια εποχή μέσα στην οποία τροποποιούνται δραματικά οι όροι των συγκρούσεων στο επίπεδο της πολιτικής, και τα εμφαινόμενα στρατηγικά αδιέξοδα θα επιχειρείται να αντισταθμίζονται με ιδιότυπες εκτροπές και δραματικά πισωγυρίσματα, ικανά να αναβιώσουν όχι μονάχα φαινόμενα της προηγούμενης τριακονταετίας, αλλά δεν αποκλείεται να επιχειρηθεί και η αναβίωση καταστάσεων που θα παραπέμπουν ακόμη και στη σκοτεινή εποχή του μεσοπολέμου, γι αυτό και οι κοινωνίες, έχουν πλέον κάθε λόγο να χειραφετούνται, να αφυπνίζονται και να επαγρυπνούν.

Τα κυρίαρχα στοιχεία που συνθέτουν το πλαίσιο των προκλήσεων της Ευρωπαϊκής ελίτ στην - όπως όλα δείχνουν – απόπειρα άτσαλης διαχείρισης της επόμενης μέρας, είναι πέντε:

• Το επικίνδυνο θεσμικό οπλοστάσιο που οικοδομείται πυρετωδώς την τελευταία 20ετία…
• Η εμμονική αντιπαράθεση στην οποία πρωταγωνιστεί με ζητούμενο την ακραία στοχοποίηση της Ρωσίας…
• Τα αποσχιστικά κινήματα που ελλοχεύουν στους κόλπους της…
• Τα Βαλκάνια που προσωρινά παραμένουν σιωπηλή αλλά σε κάθε περίπτωση πυρακτωμένη ζώνη και ταυτόχρονα θέατρο στοχευμένου εισοδισμού της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Και…
• Το βαρύτατο φορτίο της κατευθυνόμενης ισλαμικής μετανάστευσης, που πλέον στοιχειοθετεί μια παράμετρο η οποία μοιραία εμπλέκεται τις διαφαινόμενες εξελίξεις.

Όλα Τα παραπάνω, είναι φανερό πως μεγιστοποιούν το ειδικό τους βάρος ως παράγοντες ικανοί να επιδράσουν στις εξελίξεις, αφού ενορχηστρωτές της όποιας απόπειρας θεσμικής και εξωθεσμικής διαχείρισής τους, είναι πολιτικοί τενεκέδες μιας ανεπαρκέστατης και ολίγιστης ελίτ, οι οποίοι νέμονται ελέω των λαών την πολιτική και θεσμική εξουσία.

Στην Ελλάδα βεβαίως τα όργανα άρχισαν νωρίς. Το παρακράτος της τρομοκρατίας – πάντα έτοιμο και πάντα πρόθυμο – επιχειρεί την ολική του επαναφορά με αναβαθμισμένα σχέδια «Νέμεσις», εξασφαλίζοντας πολλαπλή βοήθεια και απόλυτη στήριξη στα κατοχικά ανδρείκελα, υποσχόμενο να προσφέρει τα μέγιστα στο οπλοστάσιο του επικοινωνιακού και επιχειρησιακού τους αντιπερισπασμού.

Συμπερασματικά…

Η ιστορία δραπέτευσε από τη φυλακή της «πολιτικής ορθότητας» με απρόσμενο καταλύτη την εκλογική συμπεριφορά της Αμερικανικής κοινωνίας. Μοιραία το ντόμινο της γενικευμένης αμφισβήτησης έχει ήδη ενεργοποιηθεί. Μοιραία η Ευρώπη εισέρχεται δυναμικά στη νέα εποχή όπου οι κοινωνίες της θα κληθούν να αναλάβουν δράση. Δράση πολιτική, δράση κινηματική, δράση συνολικότερης πολιτικής αμφισβήτησης, δράση με στόχο την ανάκτηση του ελέγχου της στοχοποιημένης ταυτότητας και της υπόστασής τους.

Ωστόσο είναι μοιραίο όσο και αναμενόμενο, πως οι τυχοδιωκτικές αντιδράσεις των κυρίαρχων κύκλων θα κλιμακωθούν, και αυτές ακριβώς είναι που πρέπει να τσακιστούν εν τη γενέσει τους. 

Είναι λοιπόν φανερό πως η εποχή της χειραφετημένης κοινωνίας, δεν μπορεί παρά να ξημερώνει παράλληλα με την εποχή των αποφασισμένων και εμπνευσμένων πρωταγωνιστών, αφού ζητούμενο και καταλύτης της επιτυχημένης έκβασης αυτής της ανατρεπτικής διαδικασίας, δεν μπορεί παρά να είναι η συγκρότηση μιας πραγματικά ανατρεπτικής πολιτικής εξουσίας.