ΑΠΟΨΗ› Θ. Μαυρίδης
Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016, 00:01
Είναι γεγονός ότι η λιτότητα δεν μας αρέσει. Σε ποιο παιδί αρέσει να του παίρνουν το γλειφιτζούρι από τα χέρια; Αντίθετα, ο Άγιος Βασίλης είναι η χαρά όλων των παιδιών του κόσμου. Τελευταία και του Αλέξη Τσίπρα. Τα λεφτά τα φέρνει ο πελαργός!
Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι το μείγμα πολιτικής που έχει ακολουθηθεί στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι το σωστό. Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερες ικανότητες για να διαπιστώσει το αυταπόδεικτο. Αν το φάρμακο που δόθηκε στον ασθενή ήταν το σωστό φάρμακο, τότε ο ασθενής θα είχε πάψει να είναι ασθενής και θα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι. Αντιθέτως, αυτό που συμβαίνει είναι ότι η χώρα εξακολουθεί να είναι στην εντατική. Ότι κάποιοι πιστεύουν πως θα του δώσουν ένα πιστοποιητικό καλής υγείας κι ότι αυτό θα είναι αρκετό για να τρέξει την επομένη ο ασθενής στον Μαραθώνιο, είναι κάτι που μένει να αποδειχτεί. Αν το καταφέρουν θα έχουν ανοίξει νέους δρόμους στην επιστήμη…
Η λιτότητα είναι ο μεγάλος εχθρός όλων μας. Είναι σαν τον μπαμπούλα των παιδικών μας χρόνων. Όταν θέλανε να μας αποτρέψουν από ανεπίτρεπτες πράξεις και μας απειλούσαν με τον μπαμπούλα: «Αν δεν φας το φαγητό σου θα έρθει ο Μπαμπούλας», «μην πας στο υπόγειο, εκεί είναι ο Μπαμπούλας», «μην φύγεις από κοντά μου, θα σε πάρει ο Μπαμπούλας». Ομοίως και τώρα, με την διαφορά ότι ο χρόνος που χρησιμοποιείται δεν είναι ο μέλλοντας, αλλά ο αόριστος: «Δεν φταίνε οι υψηλοί φόροι για την πτώση της απασχόλησης, φταίει η λιτότητα», «δεν φταίει το κράτος για την φτώχεια, φταίει η λιτότητα». Και στις δύο περιπτώσεις, του Μπαμπούλα και της λιτότητας, μιλάμε για δύο ανύπαρκτα τέρατα. Πράγματι, το παιδάκι κινδυνεύει αν ξεφύγει από την προσοχή των γονιών του στο εμπορικό Κέντρο, αλλά σίγουρα όχι από τον Μπαμπούλα. Και ναι! Δεν μπορείς να μοιράζεις λεφτά που δεν έχεις, αλλά δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα μαστιγώνοντας καθημερινά τον αέρα!
Το μείγμα πολιτικής που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα δεν ήταν το σωστό. Σύμφωνοι! Μόνο που ο κάθε ένας από εμάς που ισχυριζόμαστε το ίδιο, εννοούμε στο τέλος τελείως διαφορετικά πράγματα. Κάποιοι πιστεύουν ότι η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία αντιμετώπισε την κατάσταση στην Ελλάδα με πρωτοφανή ερασιτεχνισμό, με αποτέλεσμα να επιτρέψει στο πολιτικό και κρατικοδίαιτο οικονομικό κατεστημένο να συνεχίσουν τις πρακτικές του παρελθόντος. Η πιο δημοφιλής άποψη, όμως, είναι ότι η Ευρώπη κακώς ζητάει μέτρα περικοπής των κρατικών δαπανών και ότι θα μπορούσε στην περίπτωση της Ελλάδας να είναι περισσότερο γενναιόδωρη, μοιράζοντας πρόσθετα κεφάλαια! Είναι οι ίδιοι που πιστεύουν (στα αλήθεια) ότι στον πλανήτη γη υπάρχει ο Μινώταυρος του … νεοφιλελευθερισμού κι ότι η δική τους αποστολή είναι να τον εξοντώσουν, όπως ο Άγιος Γεώργιος τον διάβολο…
Κι ας πούμε ότι η Ευρώπη αποφασίζει να μας διαγράψει το χρέος και να μας στείλει μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Το ερώτημα είναι που θα τα βρει! Σε αντίθεση με τους εγχώριους πολιτικούς που μιλάνε για τα ευρώ σαν να βγαίνουν από τα δέντρα, στο εξωτερικό οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν εργαστεί, γνωρίζουν πως βγαίνει το μεροκάματο και μιλούν με μεγαλύτερο σεβασμό για τους φόρους των φορολογουμένων τους. Το να μας δώσουν εμάς χρήματα, είναι κάτι που αρέσει σε εμάς, αλλά δεν αρέσει σε εκείνους που θα τα πληρώσουν.
Οι οπαδοί της Αριστερής σκέψης όταν φτάνουν σε αυτό το αδιέξοδο, αρχίζουν να κατηγορούν τις αγορές και (ξανά)ανακαλύπτουν τον μύθο του κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού, με την «ανακατανομή του πλούτου» που θα φέρει αυτόματα την ισότητα. Όσοι έχουν ζήσει τον εφιάλτη του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν θέλουν καν να σκέφτονται μία τέτοια πιθανότητα.
Υπάρχουν και οι οπαδοί του αμερικάνικου ονείρου. Και πάλι αγνοούν βασικά πράγματα από την λειτουργία των αγορών. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι το δολάριο είναι αυτό που είναι επιτρέπει στις ΗΠΑ να είναι περισσότερο ευέλικτες απ΄ ότι άλλες χώρες. Αν κάποιος απειλούσε την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου θα ήταν σαν να έκανε πόλεμο με τους Αμερικάνους και τότε ίσως ανακάλυπτε περισσότερα πράγματα για την δικαιοσύνη και τα πανανθρώπινα ιδανικά. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να θυμίσουμε την αντίστοιχη πολιτική που ακολουθούσαν οι Αρχαίοι Αθηναίοι, όπως αυτή αποδείχτηκε στην περίπτωση της Μήλου. Οι Αθηναίοι είχαν τον στόλο τους και οι Αμερικάνοι έχουν τον στόλο, έχουν και το δολάριο.
Ότι οι Αμερικάνοι είναι πιο ευέλικτοι από τους Ευρωπαίους, είναι γεγονός. Ότι η FED αγόραζε υποτιμημένες αξίες, ενώ ο Ντράγκι αγοράζει ό,τι βρει στον δρόμο του; Κι αυτό έχει μία βάση συζήτησης. Ότι οι ΗΠΑ είναι μία ενιαία οντότητα και η Ευρώπη έχει πρόβλημα ταυτότητας; Συμφωνούμε απόλυτα.
Το 2011 ο Φιλελεύθερος κ. Γκι Φέρχοφτσαντ είχε υποστηρίξει την ανάγκη ενός επενδυτικού σχεδίου για την Ελλάδα. Έκπληξη! Ουδείς το θυμήθηκε στην συνέχεια, ανεξάρτητα από το αν η πρόταση αυτή μπήκε και βγήκε από μία Σύνοδο Κορυφής! Κι ι υποστηριχτές ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ; Τι έκαναν; Γιατί δεν το θυμήθηκαν;
Μιλάμε για λιτότητα, όταν δεν είμαστε σε θέση να πληρώσουμε τους τόκους από τα δάνεια που ήδη έχουμε πάρει. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, αυτό σημαίνει ότι ζούμε σε μία χρεοκοπημένη χώρα. Όταν θα αρχίσουμε να ανακάμπτουμε θα μπορούμε να αρχίσουμε να συζητάμε για … λιτότητα!!!
Όχι στην λιτότητα; Και «όχι» στην λιτότητα να πούμε και «όχι» στους εξωγήινους και «όχι» όπου αλλού θέλετε. Το βασικό ερώτημα, πάντως, δεν απαντιέται: Ποιος θα δώσει τα λεφτά; Σίγουρα, πάντως, όχι ο Άγιος Βασίλης και ας πλησιάζουν Χριστούγεννα.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι το μείγμα πολιτικής που έχει ακολουθηθεί στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι το σωστό. Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερες ικανότητες για να διαπιστώσει το αυταπόδεικτο. Αν το φάρμακο που δόθηκε στον ασθενή ήταν το σωστό φάρμακο, τότε ο ασθενής θα είχε πάψει να είναι ασθενής και θα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι. Αντιθέτως, αυτό που συμβαίνει είναι ότι η χώρα εξακολουθεί να είναι στην εντατική. Ότι κάποιοι πιστεύουν πως θα του δώσουν ένα πιστοποιητικό καλής υγείας κι ότι αυτό θα είναι αρκετό για να τρέξει την επομένη ο ασθενής στον Μαραθώνιο, είναι κάτι που μένει να αποδειχτεί. Αν το καταφέρουν θα έχουν ανοίξει νέους δρόμους στην επιστήμη…
Η λιτότητα είναι ο μεγάλος εχθρός όλων μας. Είναι σαν τον μπαμπούλα των παιδικών μας χρόνων. Όταν θέλανε να μας αποτρέψουν από ανεπίτρεπτες πράξεις και μας απειλούσαν με τον μπαμπούλα: «Αν δεν φας το φαγητό σου θα έρθει ο Μπαμπούλας», «μην πας στο υπόγειο, εκεί είναι ο Μπαμπούλας», «μην φύγεις από κοντά μου, θα σε πάρει ο Μπαμπούλας». Ομοίως και τώρα, με την διαφορά ότι ο χρόνος που χρησιμοποιείται δεν είναι ο μέλλοντας, αλλά ο αόριστος: «Δεν φταίνε οι υψηλοί φόροι για την πτώση της απασχόλησης, φταίει η λιτότητα», «δεν φταίει το κράτος για την φτώχεια, φταίει η λιτότητα». Και στις δύο περιπτώσεις, του Μπαμπούλα και της λιτότητας, μιλάμε για δύο ανύπαρκτα τέρατα. Πράγματι, το παιδάκι κινδυνεύει αν ξεφύγει από την προσοχή των γονιών του στο εμπορικό Κέντρο, αλλά σίγουρα όχι από τον Μπαμπούλα. Και ναι! Δεν μπορείς να μοιράζεις λεφτά που δεν έχεις, αλλά δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα μαστιγώνοντας καθημερινά τον αέρα!
Το μείγμα πολιτικής που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα δεν ήταν το σωστό. Σύμφωνοι! Μόνο που ο κάθε ένας από εμάς που ισχυριζόμαστε το ίδιο, εννοούμε στο τέλος τελείως διαφορετικά πράγματα. Κάποιοι πιστεύουν ότι η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία αντιμετώπισε την κατάσταση στην Ελλάδα με πρωτοφανή ερασιτεχνισμό, με αποτέλεσμα να επιτρέψει στο πολιτικό και κρατικοδίαιτο οικονομικό κατεστημένο να συνεχίσουν τις πρακτικές του παρελθόντος. Η πιο δημοφιλής άποψη, όμως, είναι ότι η Ευρώπη κακώς ζητάει μέτρα περικοπής των κρατικών δαπανών και ότι θα μπορούσε στην περίπτωση της Ελλάδας να είναι περισσότερο γενναιόδωρη, μοιράζοντας πρόσθετα κεφάλαια! Είναι οι ίδιοι που πιστεύουν (στα αλήθεια) ότι στον πλανήτη γη υπάρχει ο Μινώταυρος του … νεοφιλελευθερισμού κι ότι η δική τους αποστολή είναι να τον εξοντώσουν, όπως ο Άγιος Γεώργιος τον διάβολο…
Κι ας πούμε ότι η Ευρώπη αποφασίζει να μας διαγράψει το χρέος και να μας στείλει μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Το ερώτημα είναι που θα τα βρει! Σε αντίθεση με τους εγχώριους πολιτικούς που μιλάνε για τα ευρώ σαν να βγαίνουν από τα δέντρα, στο εξωτερικό οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν εργαστεί, γνωρίζουν πως βγαίνει το μεροκάματο και μιλούν με μεγαλύτερο σεβασμό για τους φόρους των φορολογουμένων τους. Το να μας δώσουν εμάς χρήματα, είναι κάτι που αρέσει σε εμάς, αλλά δεν αρέσει σε εκείνους που θα τα πληρώσουν.
Οι οπαδοί της Αριστερής σκέψης όταν φτάνουν σε αυτό το αδιέξοδο, αρχίζουν να κατηγορούν τις αγορές και (ξανά)ανακαλύπτουν τον μύθο του κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού, με την «ανακατανομή του πλούτου» που θα φέρει αυτόματα την ισότητα. Όσοι έχουν ζήσει τον εφιάλτη του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν θέλουν καν να σκέφτονται μία τέτοια πιθανότητα.
Υπάρχουν και οι οπαδοί του αμερικάνικου ονείρου. Και πάλι αγνοούν βασικά πράγματα από την λειτουργία των αγορών. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι το δολάριο είναι αυτό που είναι επιτρέπει στις ΗΠΑ να είναι περισσότερο ευέλικτες απ΄ ότι άλλες χώρες. Αν κάποιος απειλούσε την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου θα ήταν σαν να έκανε πόλεμο με τους Αμερικάνους και τότε ίσως ανακάλυπτε περισσότερα πράγματα για την δικαιοσύνη και τα πανανθρώπινα ιδανικά. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να θυμίσουμε την αντίστοιχη πολιτική που ακολουθούσαν οι Αρχαίοι Αθηναίοι, όπως αυτή αποδείχτηκε στην περίπτωση της Μήλου. Οι Αθηναίοι είχαν τον στόλο τους και οι Αμερικάνοι έχουν τον στόλο, έχουν και το δολάριο.
Ότι οι Αμερικάνοι είναι πιο ευέλικτοι από τους Ευρωπαίους, είναι γεγονός. Ότι η FED αγόραζε υποτιμημένες αξίες, ενώ ο Ντράγκι αγοράζει ό,τι βρει στον δρόμο του; Κι αυτό έχει μία βάση συζήτησης. Ότι οι ΗΠΑ είναι μία ενιαία οντότητα και η Ευρώπη έχει πρόβλημα ταυτότητας; Συμφωνούμε απόλυτα.
Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν σχέση με αφορισμούς σαν κι αυτούς που εκτοξεύουν κατά καιρούς οι Έλληνες πολιτικούς. Κι αυτό δεν αφορά μόνο εκείνους της εθνοσωτήριας κυβέρνησης μας. Αφορά και τους οπαδούς του … κοινωνικού φιλελευθερισμού. Εντάξει κύριοι. Να σταματήσει η «λιτότητα». Το ακριβώς προτείνετε για την συνέχεια;
Στο σημείο αυτό υπάρχει μία πραγματικά καλή ιδέα! Ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να βρει χρήματα για να τα επενδύσει στις φτωχές χώρες. Σαν να μιλάμε για ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Είναι μία πρόταση που σκοντάφτει σε δυο εμπόδια. Το πρώτο είναι ότι μιλάμε για πολύ μεγάλα ποσά και πρέπει να υπάρξει ένα καλό σχέδιο για να πειστούν οι επενδυτές που θα αγοράσουν τα αντίστοιχα ομόλογα (δεν αρκεί να «δουλεύουν» τα τυπογραφεία). Το δεύτερο και μεγαλύτερο εμπόδιο αφορά την Ελλάδα: Ποιος τρελός θα εμπιστευτεί νέα κεφάλαια σε αυτή την παρέα; Αλλά και να αλλάξει η παρέα που θα κυβερνά, ποιος θα εμπιστευτεί αυτό το σπάταλο κράτος;Το 2011 ο Φιλελεύθερος κ. Γκι Φέρχοφτσαντ είχε υποστηρίξει την ανάγκη ενός επενδυτικού σχεδίου για την Ελλάδα. Έκπληξη! Ουδείς το θυμήθηκε στην συνέχεια, ανεξάρτητα από το αν η πρόταση αυτή μπήκε και βγήκε από μία Σύνοδο Κορυφής! Κι ι υποστηριχτές ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ; Τι έκαναν; Γιατί δεν το θυμήθηκαν;
Μιλάμε για λιτότητα, όταν δεν είμαστε σε θέση να πληρώσουμε τους τόκους από τα δάνεια που ήδη έχουμε πάρει. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, αυτό σημαίνει ότι ζούμε σε μία χρεοκοπημένη χώρα. Όταν θα αρχίσουμε να ανακάμπτουμε θα μπορούμε να αρχίσουμε να συζητάμε για … λιτότητα!!!
Όχι στην λιτότητα; Και «όχι» στην λιτότητα να πούμε και «όχι» στους εξωγήινους και «όχι» όπου αλλού θέλετε. Το βασικό ερώτημα, πάντως, δεν απαντιέται: Ποιος θα δώσει τα λεφτά; Σίγουρα, πάντως, όχι ο Άγιος Βασίλης και ας πλησιάζουν Χριστούγεννα.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.