ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Του Γιάννη Σιδέρη
Αναμενόμενη η ατελέσφορη διαπραγμάτευση, καθώς δεν βρέθηκε η χρυσή τομή ανάμεσα σε Ευρωζώνη και ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος, ή όπως είπε ο Γερούν Ντέισελμπλουμ, «επί του παρόντος δεν καταλήξαμε σε συνολική συμφωνία». Άφησε βέβαια μια νότα αισιοδοξίας, λέγοντας ότι «μπορούμε να έχουμε την επόμενη εκταμίευση πριν από το καλοκαίρι», αλλά κονιορτοποίησε και αυτός τις φρούδες ελπίδες της Ελλάδας για συνολική συμφωνία, τονίζοντας ότι «οι τελικές αποφάσεις για το χρέος θα ληφθούν στο τέλος του προγράμματος».
Το άπραγο αποτέλεσμα είχε διαφανεί και από τις δηλώσεις Σόιμπλε, ο οποίος είχε διαβεβαιώσει ότι η ελάφρυνση του χρέους θα αποφασιστεί στο τέλος του προγράμματος. Ωστόσο ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ ανέδειξε την αχίλλειο πτέρνα των άστοχων ελληνικών ελπίδων. Υπενθύμισε ότι «τυχόν αποφάσεις για ελάφρυνση του χρέους πριν από τη λήξη του Μνημονίου, το καλοκαίρι του 2018, θα απαιτήσουν την έγκριση της γερμανικής Βουλής».
Με παρόμοιο τρόπο, πιο «σφαιρικό» καθώς ανέδειξε το πρόβλημα στην γενικότητά του, το έθεσε και ο ιρλανδός ΥΠΟΙΚ Μάικλ Νούναν, λέγοντας ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι θέμα κομισιόν, αλλά πολιτικής απόφασης των χωρών που δάνεισαν.
Η κυβέρνηση δεν διακρίνεται συχνά για την ευθυκρισία της, αλλά σαφώς γνώριζε ότι παράβαση της συμφωνίας του Eurogroup τον Μάιο του 16, θα άλλαζε τους συμφωνημένους κανόνες, και θα ενεργοποιούσε την ανάγκη για νέες αποφάσεις των κοινοβουλίων της Ευρωζώνης. Είναι δεδομένο ότι μια τέτοια ενέργεια θα αποτελούσε Βατερλό, καθώς θα έφερε την πλειοψηφία των εκλεγμένων εκπροσώπων των λαών σε απορριπτική στάση έναντι του ελληνικού αιτήματος.
Παράλληλα γνώριζε και ότι βρισκόταν εν αδίκω, ζητώντας τώρα τη διευθέτηση του χρέους. Δεν κουραζόμαστε να επαναλαμβάνουμε ότι και η ίδια έχει υπογράψει πως αυτό θα συζητηθεί το 18, με τη λήξη του προγράμματος. Απλώς κατά την προσφιλή της, ανέξοδη - και πλέον αδιέξοδη - τακτική, χρειαζόταν ένα υπερφίαλο στόχο και ένα δαιμονοποιημένο εχθρό, στον οποίο θα αποδώσει τις δικές της αποτυχίες. Αυτός ήταν αρχικά το ΔΝΤ και στην συνέχεια έγινε ο Σόιμπλε. (Ήδη χθες το βράδυ οι εντεταλμένοι προπαγάνδας στα social media, πλήθυναν τις αναρτήσεις για την «γερμανόδουλη Ευρώπη»).
Φυσικά είναι σχεδόν βέβαιο ότι στην επόμενη συνεδρίαση του Eurogroup στις 15 Ιουνίου θα βρεθεί ένα modus vivendi, μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ, απλούστατα γιατί θα πρέπει να εκταμιευθεί και να πληρωθεί η δόση, (ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ δήλωσε ετοιμότητα για την εκταμίευση, μόλις υπάρξει η συμφωνία). Θεωρείται επίσης ως το πλέον πιθανό, να υπάρξει μια περιγραφή διευθέτησης του χρέους που θα παραπέμπει στο μέλλον, ίσως λεπτομερέστερη εκείνης του 12, προκειμένου να σωθούν τα προσχήματα και να παραμείνει το ΔΝΤ Το επίδικο της χθεσινής διαφωνίας ήταν τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2022, και το ειρωνικό ότι η Ελλάδα ζητούσε να μπει στο πρόγραμμα ο διεθνής οργανισμός (που κάποτε κατήγγειλε και ήθελε να διώξει!).
Κατανόησε ότι αν το ΔΝΤ φύγει, τα δάνεια περνάνε, εξαγοραζόμενα, στον ESM, και πλέον η κυβέρνηση στερείται συμμάχου για την απομείωση του χρέους. Τα χρήματα του ESM είναι χρήματα των φορολογούμενων πολιτών της Ευρωζώνης, και θα είναι ενδιαφέρον να βρεθούν εκείνοι οι γενναίοι ευρωπαίοι πολιτικοί, που ενώ ζητούν την ψήφο τους, ταυτόχρονα θα λένε στους ψηφοφόρους τους, θα κουρέψω τα λεφτά που δώσατε για χάρη της Ελλάδας.
Ενδεικτική του αδόκιμου (μάλλον άτσαλου) τρόπου που πολιτεύεται η κυβέρνηση, ήταν η… ρωμαλέα δήλωση του πρωθυπουργού, ότι αν δεν μπει το ΔΝΤ δεν θα ισχύσουν τα μέτρα. Δεν κατανοεί ότι έτσι δίνει το δικαίωμα σε όλους τους υπόλοιπους, από την απόφαση των οποίων εξαρτάται το ελληνικό αίτημα, να μην τον εμπιστεύονται και να τον βλέπουν σαν προσωποποίηση της ανακολουθίας.
Ο μόνος σύμμαχος στο ελληνικό αίτημα, με σχετική οντότητα λόγου, είναι η Γαλλία. Όμως και ο Μακρόν (που ο Αλέξης τον κάλεσε να αλλάξουν την Ευρώπη), δήλωσε ότι η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους θα γίνει «με την πάροδο του χρόνου». Και έμεινε μόνος ο καλοδιάθετος γάλλος ΥΠΟΙΚ Μρουνό Λε Μέρ, να ευελπιστεί ότι μπορεί να βρεθεί με τεχνικό τρόπο μια συμφωνία απομείωσης, χωρίς να χρειαστεί οι ηγέτες να καταφύγουν στα κοινοβούλιά τους.
Η κυβέρνηση έχει αναλωθεί να κυνηγάει λάθος στόχους, να επιδιώκει «φαντεζί» επικοινωνιακές κατακτήσεις, όπως του κουρέματος του χρέους, ενώ θα μπορούσε να επιβιώσει -μαζί της και η χώρα- αν αποφάσιζε να κυβερνήσει σοβαρά και να φέρει ανάπτυξη. Υπάρχει προηγούμενο, έστω κι αν δεν της αρέσει. Οι Σαμαροβενιζέλοι βρήκαν ύφεση 8% και απέδωσαν ανάπτυξη 0,5% το ’14, με πρόβλεψη για 2,5% το ‘15. Ο κ. Τσίπρας τα δύο τελευταία τρίμηνα έχει ύφεση. Και γι’ αυτή δεν του φταίει το χρέος. Και οι άλλοι το βάσανο του χρέους είχαν στις πλάτες τους, αλλά ήταν πιο αποτελεσματικοί ως κυβερνήτες.
ΥΓ: Δεν βοήθησε και το pressing της συζύγου του Έλληνα πρωθυπουργού στην κα Λαγκάρντ στο Πεκίνο (και φυσικά το σχόλιό μας δεν αφορά στη διακριτική κα Μπαζιάνα, αλλά σε αυτούς που διέρρευσαν τις προτροπές της στη Λαγκάρντ. Δεν είχε καμιά δουλειά μια σύζυγος πρωθυπουργού -δεν είναι καν ημιθεσμικός ο ρόλος, όπως εκείνος της «Πρώτης Κυρίας» των ΗΠΑ- να συζητάει ζωτικά θέματα της χώρας με θεσμικά πρόσωπα που βρίσκονται επικεφαλής Διεθνών Οργανισμών. Ακόμη κι αν έγινε μια κουβέντα - απολύτως κατανοητή στο πλαίσιο της κοινωνικότητας- αυτό δεν αποτελεί είδηση και δεν έπρεπε να πλασαριστεί από τα κυβερνητικά επιτελεία).
Αναμενόμενη η ατελέσφορη διαπραγμάτευση, καθώς δεν βρέθηκε η χρυσή τομή ανάμεσα σε Ευρωζώνη και ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος, ή όπως είπε ο Γερούν Ντέισελμπλουμ, «επί του παρόντος δεν καταλήξαμε σε συνολική συμφωνία». Άφησε βέβαια μια νότα αισιοδοξίας, λέγοντας ότι «μπορούμε να έχουμε την επόμενη εκταμίευση πριν από το καλοκαίρι», αλλά κονιορτοποίησε και αυτός τις φρούδες ελπίδες της Ελλάδας για συνολική συμφωνία, τονίζοντας ότι «οι τελικές αποφάσεις για το χρέος θα ληφθούν στο τέλος του προγράμματος».
Το άπραγο αποτέλεσμα είχε διαφανεί και από τις δηλώσεις Σόιμπλε, ο οποίος είχε διαβεβαιώσει ότι η ελάφρυνση του χρέους θα αποφασιστεί στο τέλος του προγράμματος. Ωστόσο ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ ανέδειξε την αχίλλειο πτέρνα των άστοχων ελληνικών ελπίδων. Υπενθύμισε ότι «τυχόν αποφάσεις για ελάφρυνση του χρέους πριν από τη λήξη του Μνημονίου, το καλοκαίρι του 2018, θα απαιτήσουν την έγκριση της γερμανικής Βουλής».
Με παρόμοιο τρόπο, πιο «σφαιρικό» καθώς ανέδειξε το πρόβλημα στην γενικότητά του, το έθεσε και ο ιρλανδός ΥΠΟΙΚ Μάικλ Νούναν, λέγοντας ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι θέμα κομισιόν, αλλά πολιτικής απόφασης των χωρών που δάνεισαν.
Η κυβέρνηση δεν διακρίνεται συχνά για την ευθυκρισία της, αλλά σαφώς γνώριζε ότι παράβαση της συμφωνίας του Eurogroup τον Μάιο του 16, θα άλλαζε τους συμφωνημένους κανόνες, και θα ενεργοποιούσε την ανάγκη για νέες αποφάσεις των κοινοβουλίων της Ευρωζώνης. Είναι δεδομένο ότι μια τέτοια ενέργεια θα αποτελούσε Βατερλό, καθώς θα έφερε την πλειοψηφία των εκλεγμένων εκπροσώπων των λαών σε απορριπτική στάση έναντι του ελληνικού αιτήματος.
Παράλληλα γνώριζε και ότι βρισκόταν εν αδίκω, ζητώντας τώρα τη διευθέτηση του χρέους. Δεν κουραζόμαστε να επαναλαμβάνουμε ότι και η ίδια έχει υπογράψει πως αυτό θα συζητηθεί το 18, με τη λήξη του προγράμματος. Απλώς κατά την προσφιλή της, ανέξοδη - και πλέον αδιέξοδη - τακτική, χρειαζόταν ένα υπερφίαλο στόχο και ένα δαιμονοποιημένο εχθρό, στον οποίο θα αποδώσει τις δικές της αποτυχίες. Αυτός ήταν αρχικά το ΔΝΤ και στην συνέχεια έγινε ο Σόιμπλε. (Ήδη χθες το βράδυ οι εντεταλμένοι προπαγάνδας στα social media, πλήθυναν τις αναρτήσεις για την «γερμανόδουλη Ευρώπη»).
Φυσικά είναι σχεδόν βέβαιο ότι στην επόμενη συνεδρίαση του Eurogroup στις 15 Ιουνίου θα βρεθεί ένα modus vivendi, μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ, απλούστατα γιατί θα πρέπει να εκταμιευθεί και να πληρωθεί η δόση, (ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ δήλωσε ετοιμότητα για την εκταμίευση, μόλις υπάρξει η συμφωνία). Θεωρείται επίσης ως το πλέον πιθανό, να υπάρξει μια περιγραφή διευθέτησης του χρέους που θα παραπέμπει στο μέλλον, ίσως λεπτομερέστερη εκείνης του 12, προκειμένου να σωθούν τα προσχήματα και να παραμείνει το ΔΝΤ Το επίδικο της χθεσινής διαφωνίας ήταν τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2022, και το ειρωνικό ότι η Ελλάδα ζητούσε να μπει στο πρόγραμμα ο διεθνής οργανισμός (που κάποτε κατήγγειλε και ήθελε να διώξει!).
Κατανόησε ότι αν το ΔΝΤ φύγει, τα δάνεια περνάνε, εξαγοραζόμενα, στον ESM, και πλέον η κυβέρνηση στερείται συμμάχου για την απομείωση του χρέους. Τα χρήματα του ESM είναι χρήματα των φορολογούμενων πολιτών της Ευρωζώνης, και θα είναι ενδιαφέρον να βρεθούν εκείνοι οι γενναίοι ευρωπαίοι πολιτικοί, που ενώ ζητούν την ψήφο τους, ταυτόχρονα θα λένε στους ψηφοφόρους τους, θα κουρέψω τα λεφτά που δώσατε για χάρη της Ελλάδας.
Ενδεικτική του αδόκιμου (μάλλον άτσαλου) τρόπου που πολιτεύεται η κυβέρνηση, ήταν η… ρωμαλέα δήλωση του πρωθυπουργού, ότι αν δεν μπει το ΔΝΤ δεν θα ισχύσουν τα μέτρα. Δεν κατανοεί ότι έτσι δίνει το δικαίωμα σε όλους τους υπόλοιπους, από την απόφαση των οποίων εξαρτάται το ελληνικό αίτημα, να μην τον εμπιστεύονται και να τον βλέπουν σαν προσωποποίηση της ανακολουθίας.
Ο μόνος σύμμαχος στο ελληνικό αίτημα, με σχετική οντότητα λόγου, είναι η Γαλλία. Όμως και ο Μακρόν (που ο Αλέξης τον κάλεσε να αλλάξουν την Ευρώπη), δήλωσε ότι η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους θα γίνει «με την πάροδο του χρόνου». Και έμεινε μόνος ο καλοδιάθετος γάλλος ΥΠΟΙΚ Μρουνό Λε Μέρ, να ευελπιστεί ότι μπορεί να βρεθεί με τεχνικό τρόπο μια συμφωνία απομείωσης, χωρίς να χρειαστεί οι ηγέτες να καταφύγουν στα κοινοβούλιά τους.
Η κυβέρνηση έχει αναλωθεί να κυνηγάει λάθος στόχους, να επιδιώκει «φαντεζί» επικοινωνιακές κατακτήσεις, όπως του κουρέματος του χρέους, ενώ θα μπορούσε να επιβιώσει -μαζί της και η χώρα- αν αποφάσιζε να κυβερνήσει σοβαρά και να φέρει ανάπτυξη. Υπάρχει προηγούμενο, έστω κι αν δεν της αρέσει. Οι Σαμαροβενιζέλοι βρήκαν ύφεση 8% και απέδωσαν ανάπτυξη 0,5% το ’14, με πρόβλεψη για 2,5% το ‘15. Ο κ. Τσίπρας τα δύο τελευταία τρίμηνα έχει ύφεση. Και γι’ αυτή δεν του φταίει το χρέος. Και οι άλλοι το βάσανο του χρέους είχαν στις πλάτες τους, αλλά ήταν πιο αποτελεσματικοί ως κυβερνήτες.
ΥΓ: Δεν βοήθησε και το pressing της συζύγου του Έλληνα πρωθυπουργού στην κα Λαγκάρντ στο Πεκίνο (και φυσικά το σχόλιό μας δεν αφορά στη διακριτική κα Μπαζιάνα, αλλά σε αυτούς που διέρρευσαν τις προτροπές της στη Λαγκάρντ. Δεν είχε καμιά δουλειά μια σύζυγος πρωθυπουργού -δεν είναι καν ημιθεσμικός ο ρόλος, όπως εκείνος της «Πρώτης Κυρίας» των ΗΠΑ- να συζητάει ζωτικά θέματα της χώρας με θεσμικά πρόσωπα που βρίσκονται επικεφαλής Διεθνών Οργανισμών. Ακόμη κι αν έγινε μια κουβέντα - απολύτως κατανοητή στο πλαίσιο της κοινωνικότητας- αυτό δεν αποτελεί είδηση και δεν έπρεπε να πλασαριστεί από τα κυβερνητικά επιτελεία).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.