Δεν αντέχουν ούτε δίμηνο

 

Φυτιλιές

Οι κάλπες είναι εδώ. Τα ψέματα τελείωσαν.
Όλα δείχνουν ότι πάμε για μια Βουλή οκτώ κομμάτων. Επίσης, όλα δείχνουν ότι τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Κοινοβουλίου θα συγκεντρώσουν, αθροιστικά, πολύ υψηλό ποσοστό. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι χαμηλώνει πολύ ο πήχης και, αν δεν υπάρξει κάποια μεγάλη ανατροπή, τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα θα μπορούν –τυπικά- να κάνουν κυβέρνηση, αθροίζοντας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ποσοστό χαμηλότερο και από το 40%. Με άλλα λόγια, ποσοστό πολύ χαμηλότερο από εκείνο που πριν από όχι πολλά χρόνια έπαιρνε μόνο του το πρώτο κόμμα.

Ετσι δείχνουν τα πράγματα τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Ασχετα με το πόσο τα πιστεύουμε, το πόσο μας αρέσουν, το πόσο δε μας αρέσουν. Ο καθένας μπορεί να έχει τις δικές του ελπίδες και εκτιμήσεις. Και καλά κάνει. Κι εγώ έχω τις δικές μου.
Τούτη την ώρα, όμως, σημασία δεν έχουν οι δικές σας ή οι δικές μου εκτιμήσεις/προτιμήσεις. Δεν έχει σημασία τι θεωρεί ο καθένας μας ότι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει για να σωθεί η χώρα. Σημασία έχει πώς, αυτές τις ώρες, καταγράφεται η κατάσταση. Βάσει αυτής της καταγραφής είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε την ανάλυσή μας. Το βράδυ της Κυριακής, όταν θα έχουμε τα πραγματικά δεδομένα στα χέρια μας, θα βγάλουμε τα οριστικά μας συμπεράσματα. Και, ναι, μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα τότε, αφού –χωρίς αμφιβολία- μιλάμε για τις πιο περίεργες εκλογές, για μια κάλπη που ποτέ δεν ήταν τόσο δύσκολο να προβλεφθεί ποιο θα είναι το τελικό απότοκο της εγκυμοσύνης της.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα όσα έχουμε αυτή τη στιγμή στα χέρα μας, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. σχηματίζουν άνετα κυβέρνηση (κατά το τυπικό μέρος της διαδικασίας τουλάχιστον, αυτό που αφορά στα νούμερα των εδρών της Βουλής και όχι –βέβαια- στη συνείδηση του ελληνικού λαού). Ουσιαστικά, η πολυδιάσπαση των υπολοίπων δίνει τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης σε δύο κόμματα που μπορεί να εκφράζουν μόλις κάτι παραπάνω από έναν στους τρεις Ελληνες…
Είπαμε: Αυτό αφορά στην απεικόνιση των δυνάμεων πάνω στο χάρτη με τις καρέκλες της Βουλής. Διότι, σε ό,τι αφορά την κοινωνία, θα μιλάμε για μια κυβέρνηση πρωτοφανούς μειοψηφίας. Αυτή, λοιπόν, η κυβέρνηση της πρωτοφανούς μειοψηφίας θα κληθεί να περάσει τα σκληρά μέτρα του Ιουνίου και –μην έχετε αμφιβολία, ό,τι κι αν σας λένε σήμερα οι διάφοροι γαλάζιοι και πράσινοι στα τηλεοπτικά πάνελ-  άλλα το Σεπτέμβριο και άλλα το Δεκέμβριο. Μια τέτοια κυβέρνηση, όμως, δε ζει καν μέχρι το Σεπτέμβριο.
Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, είναι αν αυτό το έχουν καταλάβει Βενιζέλος και Σαμαράς. Αν θα συνειδητοποιήσουν την ανάγκη, επιτέλους, να ακούσουν τη βούληση του ελληνικού λαού ή το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο πρωθυπουργικός θώκος, οι υπουργικές καρέκλες, τα οφίτσια και η εξουσία. Αν αυτά έχουν μονάχα στο μυαλό τους. Δε θα τα χαρούν για πολύ. Κάνα δίμηνο θ’ αντέξουν…
Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης