Για ένα μέτρο γη, κύριε Στουρνάρα…

 

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Το σπίτι του Έλληνα, η γη του, είναι το κάστρο του. Συνήθως έχει αγωνιστεί μια ζωή γι’ αυτό, με δάνεια, γραμμάτια, ιδρώτα και πόνο. Είναι η ασφάλεια των παιδιών του, η ζωντανή απόδειξη της νοικοκυροσύνης του, ό,τι δεν πάνε χαμένοι οι κόποι του. Κι αν έχει λίγες ρίζες ελιές ή αμπέλι και το πατρικό του σε καμμιά ράχη, ας είναι σε χωριό με κλειστό σχολειό, και κρήνες – κληροδοτήματα, όπου πια πίνουν νερό μόνο τα πουλιά και τ’ αγρίμια, αυτά δεν είναι απλά το κάστρο του αλλά το άδυτο των αδύτων της ψυχής του, ναοί – μνημεία του ιδρώτα των γονιών και των παππούδων του.

Κάποτε από αυτή την πατρώα τραχιά γη κατέβηκε κι αυτός εσωτερικός μετανάστης στις γκρίζες πόλεις της αντιπαροχής. Και πίσω στα βάθη του χρόνου, όποτε η φωτιά της Ιστορίας  κι η Πατρίδα ήθελαν ψυχές και κορμιά, σαν κύματα κατέβαιναν από κει στα πεδία των μαχών οι γιοι των Ελλήνων. Στωϊκοί Ηπειρώτες και Παλιολλαδίτες, σκληροτράχηλοι φιλοπόλεμοι Αρβανίτες και Κρήτες, δαιμόνιοι Μωραΐτες, δουλευτές Θεσσαλοί, δυο φορές πρόσφυγες Πόντιοι, λιγομίλητοι νησιώτες, φιλήσυχοι Μικρασιάτες, ωραίοι «τρελλοί» Επτανήσιοι, εθελοντές Κύπριοι και περήφανοι Μακεδόνες και Θράκες, σμίξανε στα τείχη, στις φάλαγγες των οπλιτών, στα έμπεδα και στα χαρακώματα των αιώνων. Σμίξανε αργότερα και στην διασπορά, στα μπάρκα και στις στοές των ορυχείων, στις γερμανικές φάμπρικες και στις «ντάϊνες» των αχανών μεγαλουπόλεων στις εσχατιές της Αμερικής και της Ωκεανίας.

Πίσω – πίσω, στους τόπους που γέννησαν την πολυχρωμία της προφοράς, των χορών και των τραγουδιών τους, όλοι αυτοί, στο Εθνικό Κέντρο ή στη Διασπορά, έχουν αγροικίες σε δασωμένα βουνά ή ξερότοπους, μικρές κάμαρες σε φιδογυριστά δρομάκια ή δίπατα πέτρινα αρχοντικά, λευκά σπιτάκια στους βράχους, ακόμη και στάνες – σπηλιές ή πύργους βιγλάτορες. Εκεί επιστρέφουν τα καλοκαίρια, σαββατοκύριακα, το Χειμώνα για να μαζέψουν τις ελιές τους, να πλύνουν τους σκονισμένους τάφους και ν’ ανάψουν το καντήλι αυτών που δάμασαν τη γη και φύτεψαν πριν δεκαετίες ή αιώνες τα δέντρα που τώρα δίνουν τη σοδειά τους. Μικρό ή ανύπαρκτο το κέρδος αλλά εργάτες, υπάλληλοι, επιστήμονες, στρατιωτικοί και καλλιτέχνες, επιστρέφουν από τις πόλεις συνεχώς στα λιοστάσια και στους κήπους τους, ανοίγουν να λιαστούν τα πατρικά τους σπίτια και φροντίζουν ένα βιος, που ‘χει πίσω του αίμα, ιδρώτα και τις μνήμες των γονιών τους και των παππούδων τους.

Και πίσω, στις πόλεις της εσωτερικής μετανάστευσης, σκοπός, αποστολή μια ζωής είναι το δικό τους σπίτι, να το χτίσουν ή να το αγοράσουν. Φτύνουν αίμα γι’ αυτό και την μέρα που μπαίνουν μέσα αλλά και την άλλη, όταν ξοφλούν το δάνειο τους, την θυμούνται για πάντα με περηφάνεια, γιατί είναι μια στέρεη κι απτή απόδειξη της προκοπής τους και κυρίως της αγάπης τους για τα παιδιά τους.

Η ανηλεής λοιπόν επίθεση στην ατομική ιδιοκτησία, η πολλαπλή φορολόγηση του σπιτιού, ακόμη και των αγροτεμαχίων, των Ελλήνων, δεν είναι απλά κάτι ατελέσφορο. Δεν είναι απλά δημοσιονομικός στόχος που θα μείνει στα χαρτιά. Τα απανωτά χαράτσια, με τις διάφορες «πατέντες» υπολογισμού και τσαμπουκαλεμένης είσπραξης, δεν είναι απλά λάθος.

Είναι επίθεση στον πυρήνα της ψυχοσύνθεσης, της συγκρότησης του Έλληνα. Μόνο όποιος είναι αφασιακός ψευτοκουλτουραιραίος ή νεοφιλελεύθερος μαρξιστής απ’ την ανάποδη, που βλέπει ταξικά την κοινωνία αλλά από την μεριά των ισχυρών, ήτοι «κομμούνι» με αρμάνι, δεν μπορεί να καταλάβει τι κρύβει πίσω της η φράση «τον σκότωσε για ένα μέτρο γη». Μόνο όποιος δεν ξέρει πως δουλεύεται αυτή η γη, πως από ρουμάνι έγινε ζυμάρι και κήπος στα χέρια του δαμαστή της.

Μόνο όποιος δεν είδε τους γονείς του να τρώνε όλοι την ακμή της νιότης τους για ένα δάνειο και χρέη σε μηχανικούς κι εργολάβους για ένα σπίτι 80 τετραγωνικών, δεν θα καταλάβει.

Η υπέρογκη κατά ριπάς φορολόγηση, η ύπουλη φορολόγηση, ακόμη και περιουσίας που δεν παράγει εισόδημα ή που ίσα –ίσα βγάζει τα έξοδα της, είναι ευθεία επίθεση στην ατομική ιδιοκτησία, στους κόπους γενεών, απλών τίμιων ανθρώπων και ισοδυναμεί με απόπειρα δήμευσης.

Η υστέρηση εσόδων στο ΦΠΑ, δεν δίδαξε τίποτα; Οι «κουτόφραγκοι», πχ, τον μείωσαν στην εστίαση και έχουν ήδη ραγδαία αύξηση εσόδων. Κατανοητές οι δεσμεύσεις, όμως απορώ, αυτοί οι τύποι, εκπρόσωποι των δανειστών, οι γκραν οικονομισσάριοι, απλές αριθμητικές πράξεις δεν ξέρουν; Ξέρουν πως η αύξηση φορολογικών συντελεστών φέρνει μείωση εσόδων, ύφεση και κοινωνική συμπίεση μέχρι εκρήξεως;

Την σχέση των Ελλήνων με το σπίτι τους, τις ελιές, τα αμπέλια τους και τα ντουβάρια και κεραμίδια του πατρικού τους σίγουρα δεν την ξέρουν. Ας ρωτήσουν τον κλητήρα του κ. Στουρνάρα, που ‘ναι από χωριό και δεν τρώει σούσι.

Ως πότε θα πορευόμαστε σε μερικά ζητήματα κόντρα στην κοινή λογική, έρμαιοι στα αρνητικά αποτελέσματα, με εμμονή στον λάθος τρόπο και ανακόλουθοι με τις υποσχέσεις μας;

Σίγουρα «ου αν λάβοις παρά του μη έχοντος», όμως πέραν της αποτυχίας του ληστρικού οικονομικού στόχου επί των ήδη στραγγισμένων πολιτών, θα θυμίσω πως, αν κάποιος μπορεί να σκοτώσει για ένα μέτρο πατρώας γης, φανταστείτε, Υπουργέ μου, τι μπορεί να κάνει για όλη του τη γη και όλο το σπίτι που ξεχρέωνε 25 χρόνια. Ένας από τους λόγους, ξέρετε, που κάποτε με τη πάλα, το γιαταγάνι και το ντουφέκι, ξεκινήσαμε και πήγαμε σπρώχνοντας τους σουνίτες δυνάστες μας πίσω στην Ασία, τον λέγανε χαράτσι…