Η "σοσιαλδημοκρατία" και η έσχατη πλάνη.

 

Του Πέτρου Μηλιαράκη

Σύμφωνα με τις μη αναθεωρητέες συνταγματικές διατάξεις που αφορούν στη μορφή του πολιτεύματος της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Ανώτατο Όργανο της Πολιτείας, είναι Συλλογικό Όργανο –είναι το Εκλογικό Σώμα.

Τούτο σημαίνει ότι ο κάθε πολίτης είναι φορέας του

αυτού ποσοστού κυριαρχίας. Ως εκ τούτου αποτελεί καθήκον του κάθε πολίτη χωριστά όχι μόνο η άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος, αλλά και η συμμετοχή του στην πολιτική ζωή της Χώρας.

Ως εκ τούτου, ο κάθε πολίτης θα πρέπει να επικεντρώνει τη σκέψη του και την κριτική του στα «πολιτικά ρεύματα», ή «κινήματα» ή άλλως «πολιτικά υποκείμενα-κομματικούς σχηματισμούς», καθώς και στα προγράμματα που διατυπώνονται από τους εμπλεκόμενους στην πολιτική φορείς και με βάση αυτά και την πολιτική του συνείδηση και γνώση να τοποθετείται ως ενεργός πολίτης.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα γίνεται διαρκής επίκληση στους όρους «κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά» με στόχευση την πολιτική «κυριαρχία» στο λεγόμενο «χώρο του κέντρου». Ιδεολογικοπολιτική δε επένδυση γίνεται κυρίως προς το χώρο της «κεντροαριστεράς» με αναφορά στον όρο της «σοσιαλδημοκρατίας».

Ουδείς όμως εξηγεί τι σημαίνει «σοσιαλδημοκρατία». Αφού λοιπόν ταυτίσουμε τον όρο «κεντροδεξιά» με την ανεπιφύλακτη προσήλωση του συγκεκριμένου χώρου στη θεωρία και στην πράξη και εν τέλει στο ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού, χρήσιμο είναι να διευκρινίσουμε την ουσία, την αποστολή και την ιστορικότητα του όρου «σοσιαλδημοκρατία».

Η «σοσιαλδημοκρατία» αναπτύχθηκε ως ιδεολόγημα και ως πολιτική πρακτική στις Μικροπολιτικές χώρες του Καπιταλισμού, όπου η εκμετάλλευση των λαών της περιφέρειας έδινε πλεόνασμα στη Μητρόπολη. Μέρος δε του κοινωνικού αυτού πλεονάσματος αποτελούσε παροχή στην εσωτερική εργατική τάξη, χωρίς να θίγεται η εγχώρια ή άλλως εθνική αστική τάξη. Συνεπώς, η σοσιαλδημοκρατία μπορεί να αποτελέσει πολιτική θεωρία και πολιτική πράξη σε χώρες που εκμεταλλεύτηκαν ή εκμεταλλεύονται λαούς στην Περιφέρεια όχι όμως και σε χώρες με την κοινωνική σύνθεση και διαστρωμάτωση της ελληνικής τάξης πραγμάτων. Τούτου δοθέντος, κεντροαριστερά πολιτική ή άλλως σοσιαλδημοκρατική πολιτική για την ελληνική κοινωνία αφορά εσφαλμένη και ανιστόρητη προϋπόθεση, όπου μόνο ο όρος Αριστερά και Δεξιά μπορούν να χρησιμοποιούνται με παραδοχή. Ασφαλώς οι όροι αυτοί εμπεριέχουν και επιμέρους χαρακτηριστικά. Ως προεκτέθηκε όμως, στον όρο Κεντροδεξιά κυριαρχεί ο νεοφιλελευθερισμός ενώ στον όρο Κεντροαριστερά θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι δεν μπορεί να έχει θέσει ο όρος σοσιαλδημοκρατία.

Με βάση τα προαναφερόμενα, ειδικότερα άξια αναφοράς είναι και τα εξής:

1) Οι σύγχρονες κοινωνίες δεν αφορούν ευθέως πλέον την πάλη μεταξύ δύο τάξεων, παρά την κατ’ αρχήν βασική ταξική αντίθεση. Οι σύγχρονοι κοινωνικοί σχηματισμοί προδήλως είναι διαρθρωμένοι σε επιμέρους διαστρωματώσεις, με χαρακτηριστικό τους γνώρισμα κοινές κοινωνικές, ακόμη και πολιτιστικές καταβολές και αναφορές.
Προφανές είναι επίσης ότι ο λεγόμενος «μεσαίος χώρος» συνιστά ιδιαίτερες διαστρωματώσεις πολιτών που αν και κατά τεκμήριο διαβιούν με σχετική άνεση, εν τούτοις ανήκουν όχι μόνο στους «μη κατέχοντες» αλλά αντιθέτως ανήκουν στους «κατεχόμενους».

2) Από τότε που στις παραγωγικές διαδικασίες έγιναν πραγματικότητα οι δυναμοηλεκτρικές μηχανές (1867), οι κινητήρες εσωτερικής καύσης (1877), το τραμ (1879), οι πετρελαιομηχανές (1891), η ασύρματη επικοινωνία (1901), το αεροπλάνο (1903), η τηλεόραση (1929),  οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές (από το 1950 και μετά), είναι προφανές ότι μετεξελίχθηκαν μεν οι παραγωγικές σχέσεις, ωστόσο όμως οι κοινωνικές δυνάμεις του «μεσαίου χώρου» στο κοινωνικό γίγνεσθαι δεν «κατέλαβαν», αλλά ούτε και τους «ανατέθηκαν» ποτέ τα μέσα παραγωγής.

3) Οι «μη κατέχοντες» ταυτοχρόνως είναι και «κατεχόμενοι» και τούτο γιατί στα επιμέρους πλαίσια των παραγωγικών σχέσεων και των παραγωγικών δυνάμεων δεν είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, και δεν αποφασίζουν με οποιοδήποτε τρόπο: α) στην «συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου» και ως εκ τούτου στη δημιουργία των «μονοπωλίων», β) στη «συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό» και στη δημιουργία «χρηματιστικού κεφαλαίου», γ) στην «εξαγωγή κεφαλαίων»,  δ) στη συγκρότηση των «διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων» και ε) στην μέσω των μονοπωλιακών ενώσεων διανομή του κόσμου σε παγκόσμιες αγορές (1).

4) Οι νεοσυντηρητικές και νεοφιλελεύθερες παρατάξεις που προδήλως συγκροτούνται και εκφράζονται από τις δεξιές (και νεοδεξιές) κυβερνήσεις (ήδη συμμαχούν ευθέως κόμματα της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» και «σοσιαλδημοκρατίας»), είναι ακριβώς οι εκφραστές των παραπάνω πολιτικών του «σύγχρονου ιμπεριαλισμού» και των «λεγόμενων αγορών».

Τα προαναφερόμενα αποσκοπούν στην εμπέδωση της άποψης ότι η θεωρία ή άλλως η ιδεολογία της «σοσιαλδημοκρατίας», ως προς την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, αφενός μεν αφορά ανεφάρμοστο ιδεολόγημα και αφετέρου συνιστά εγχείρημα έσχατης παραπλάνησης του εκλογικού σώματος και της κοινωνίας, σε μια κατεύθυνση που είναι αντίθετη με την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Πρβλ. M.Stewart, Keynes and After (1991), σελ. 157 και επ., I.Adams, Political Ideology Today (2002), όπου το δοκίμιο Conservatism and the right σελ. 43 και επ., Ε.Μ.Wood, Empire of Capital(2003), σελ. 140 και επ., Ρ.Ι.Nikitin, The Fundamentals of Political Economy (1983), σελ. 162 και επ. όπου και σύγχρονο δοκίμιο για τον «ιμπεριαλισμό» του Λένιν, S.R.Shlaom, Socialist Visions (1983), σελ. 138 και επ., P.M.Sweezy, The Theory of Capitalist Development (1970), σελ. 242, και M.Mann, Οι Πηγές της Κοινωνικής Εξουσίας, Τόμος Β' (2009-στα Ελληνικά), σελ. 693 και επ. όπου το κεφάλαιο «Το Έθνος της Μεσαίας Τάξης».

Πηγή: iskra.gr