Αν υποθέσουμε ότι ο Λοβέρδος προστατεύει τα συμφέροντα των ήδη υπαρχόντων διαπλεκόμενων μηντιαρχών-καναλαρχών με ενδιαφέρον αναμένουμε να δούμε ποιοι είναι οι 4 “Κορλεόνε” στους οποίους η κυβέρνηση Τσίπρα φιλοδοξεί να δώσει τις ισάριθμες τηλεοπτικές άδειες. Κι αυτό γιατί τα ονόματα που ακούγονται για τους εκλεκτούς καναλάρχες του ΣΥΡΙΖΑ παραπαίμπουν σε 3 ποινικούς κώδικες της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Γαλλίας. Τα ονόματα τα οποία ακούγονται ως εκλεκτοί του Παππά θα μπορούσαν να βρεθούν με ισόβια κάθειρξη στις φυλακές των αντίστοιχων χωρών-του Κορυδαλλού συμπεριλαμβανομένου.
Πρόσφατα οι γαλλικές εφημερίδες έκαναν λόγο για εκτεταμένη διαφθορά στο χώρο της αιολικής ενέργειας-παραθέτουμε τα σχετικά δημοσιεύματα.
Καλούμε λοιπόν τους Τσίπρα-Παππά να μας πουν σε ποιους σεσημασμένους για την Δικαιοσύνη επιχειρηματίες επιθυμούν να παραχωρήσουν τις διαβόητες 4 τηλεοπτικές άδειες. Για την ιστορίας σάς ενημερώνουμε ότι Γερμανοί δημοσιογράφοι ετοιμάζουν μεγάλη έρευνα για τη μηντιακή ζούγκλα στην Ελλάδα με αποκαλύψεις που θα προκαλέσουν αίσθηση στους κουτόφραγκους καθώς θα εμπεριέχουν και τα ιλιγγιώδη ποσά των θαλασσοδανείων. Τα καλύτερα έρχονται…
Eolien: La corruption des élus en France
La Fédération Environnement Durable dénonce depuis plusieurs années l’éolien qui gangrène notre pays.
L’éolien est devenu l’activité des affairistes qui écument quotidiennement le territoire. Des milliards d’euros en provenance de fonds opaques sont investis dans ce “business” .
La rentabilité de l’éolien est doublement scandaleuse. Dénoncée par la Commission de Régulation de l’Énergie et jugée illégale par la Cour Européenne de Justice, celle-ci continue à être cautionnée par l’État à travers des tarifs de rachat garantis qui ont été confirmés par un nouvel arrêté ministériel négocié entre la Ministre de l’Environnement Ségolène Royal et le Président du syndicat des promoteurs éoliens.Cette manne financière de plusieurs milliards d’euros par an entraine, avec la complicité des promoteurs, des corruptions locales qui pourrissent toutes les régions de France.Une alerte lancée par le Service Central de Prévention de la Corruption vient d’interpeller les pouvoir publics sur les nombreuses prises illégales d’intérêts notamment de la part d’élus.
La rentabilité de l’éolien est doublement scandaleuse. Dénoncée par la Commission de Régulation de l’Énergie et jugée illégale par la Cour Européenne de Justice, celle-ci continue à être cautionnée par l’État à travers des tarifs de rachat garantis qui ont été confirmés par un nouvel arrêté ministériel négocié entre la Ministre de l’Environnement Ségolène Royal et le Président du syndicat des promoteurs éoliens.Cette manne financière de plusieurs milliards d’euros par an entraine, avec la complicité des promoteurs, des corruptions locales qui pourrissent toutes les régions de France.Une alerte lancée par le Service Central de Prévention de la Corruption vient d’interpeller les pouvoir publics sur les nombreuses prises illégales d’intérêts notamment de la part d’élus.
Une dépêche AFP et de nombreux articles publiés dans les médias montrent la gravité de la situation et l’absolue nécessité d’arrêter ce système éolien qui menace les fondements de la démocratie
Jean-Louis Butré
Président Fédération Environnement Durable
Jean-Louis Butré
Président Fédération Environnement Durable
Eoliennes : des élus corrompus ?
Le Service central de prévention de la corruption met en garde contre la multiplication des “prises illégales d’intérêts” d’élus locaux impliqués dans le développement de la filière éolienne.
Le Service central de prévention de la corruption (SCPC) met en garde les pouvoirs publics contre la multiplication des “prises illégales d’intérêts” d’élus locaux impliqués dans le développement de la filière éolienne, dans un rapport cité par “le Figaro” du vendredi 4 juillet.
Le SCPC, qui dépend du ministère de la Justice, évoque un “phénomène d’ampleur” dans son rapport d’activité 2013. “Le développement de l’activité éolienne semble s’accompagner de nombreux cas de prise illégale d’intérêts impliquant des élus locaux”, est-il écrit dans ce document cité par Le Figaro.
Selon le rapport, les élus visés sont attirés par “les revenus substantiels tirés de l’implantation d’éoliennes sur des terrains leur appartenant et par un régime fiscal favorable”.
Le SCPC met aussi en avant la pression exercée par les opérateurs éoliens sur les élus à travers des “chartes morales d’étroites collaboration”. Il se dit “destinataire d’un nombre croissant de procédures engagées” portant sur des “dérives graves entraînant des recours devant les juridictions administratives” et des “plaintes déposées auprès de plusieurs parquets”.
Le SCPC juge “impératif d’empêcher et de sanctionner toute confusion entre l’intérêt public, que doivent servir les élus dans le cadre de leur mandat, et l’intérêt personnel qu’ils peuvent retirer d’une opération”. Il réclame un audit afin d’évaluer le risque d'”atteintes à la probité beaucoup plus graves, comme celui de la corruption”.
4 juillet 2014
Les éoliennes, source d’abus chez les élus
Par Louis Haushalter
Publié le 4 juillet 2014 à 13h02 Mis à jour le 4 juillet 2014 à 13h06
Publié le 4 juillet 2014 à 13h02 Mis à jour le 4 juillet 2014 à 13h06
© REUTERS
CONFLITS D’INTÉRÊTS – Des élus locaux qui tirent bénéfice de l’installation de parcs éoliens sur leurs terrains : la pratique est très répandue en France, affirme un rapport.
L’INFO. Le Service central de prévention de la corruption (SCPC) tire la sonnette d’alarme. Dans son rapport d’activité 2013, révélé par Le Figaro vendredi, cette instance qui dépend du ministère de la Justice souligne le “phénomène d’ampleur” que constitue la prise illégale d’intérêts d’élus locaux dans l’implantation de parcs éoliens sur “une grande partie du territoire national”.
En clair : de nombreux élus tireraient bénéfice de l’installation d’éoliennes. Alors qu’ils prennent part aux décisions permettant cette implantation, comme la définition d’une zone de développement ou l’autorisation de permis de construire, ces éoliennes se retrouvent souvent sur des terres dont ils sont propriétaires.
Des “agissements délibérés”. Le SCPC rapporte que “l’ingérence des élus” leur permet d’obtenir des “revenus substantiels tirés de l’implantation d’éoliennes sur des terrains leur appartenant et par un régime fiscal favorable”. Ce ne sont “pas toujours de simples négligences”, mais des “agissements délibérés”, insiste le rapport.
Des élus condamnés. Plusieurs affaires récentes viennent illustrer ce phénomène. En juillet 2013, trois élus du conseil municipal d’Ally, un village de Haute-Loire, ont été condamnés à quatre mois de prison avec sursis et 8.000 euros d’amende pour recel de prise illégale d’intérêts. Ils avaient participé à une délibération favorable à l’implantation d’éoliennes sur des terres qu’ils possédaient. Une autorisation qui leur a permis de percevoir chacun plus de 2.000 euros par an et par éolienne installée sur ces terrains, rapportait alors La Montagne.
Toujours il y a un an, c’est une adjointe au maire de Saint-Georges d’Annebecq, dans l’Orne, qui a été condamnée à 1.000 euros d’amende pour prise illégale d’intérêts dans le cadre d’un projet d’implantation de 11 éoliennes, selon Ouest-France. Et fin 2013, le parquet d’Arras a été saisi par des particuliers à l’encontre du maire de Monchel-sur-Canche, dans le Pas-de-Calais, alors qu’une délibération avait autorisé la construction d’éoliennes sur des terrains appartenant à l’édile, d’après La Voix du Nord.
Une demande d’audit. Le rapport du SCPC souligne néanmoins l’ampleur du lobbying exercé par les opérateurs éoliens sur les élus locaux, notamment à l’aide de “chartes morales d’étroite collaboration”. Il n’en reste pas moins, selon l’instance, qu'”il est impératif d’empêcher et de sanctionner toute confusion entre l’intérêt public, que doivent servir les élus dans le cadre de leur mandat, et l’intérêt personnel qu’ils peuvent retirer d’une opération”. Et le SCPC de demander un audit pour “évaluer sérieusement ce risque”.
CONFLITS D’INTÉRÊTS – Des élus locaux qui tirent bénéfice de l’installation de parcs éoliens sur leurs terrains : la pratique est très répandue en France, affirme un rapport.
L’INFO. Le Service central de prévention de la corruption (SCPC) tire la sonnette d’alarme. Dans son rapport d’activité 2013, révélé par Le Figaro vendredi, cette instance qui dépend du ministère de la Justice souligne le “phénomène d’ampleur” que constitue la prise illégale d’intérêts d’élus locaux dans l’implantation de parcs éoliens sur “une grande partie du territoire national”.
En clair : de nombreux élus tireraient bénéfice de l’installation d’éoliennes. Alors qu’ils prennent part aux décisions permettant cette implantation, comme la définition d’une zone de développement ou l’autorisation de permis de construire, ces éoliennes se retrouvent souvent sur des terres dont ils sont propriétaires.
Des “agissements délibérés”. Le SCPC rapporte que “l’ingérence des élus” leur permet d’obtenir des “revenus substantiels tirés de l’implantation d’éoliennes sur des terrains leur appartenant et par un régime fiscal favorable”. Ce ne sont “pas toujours de simples négligences”, mais des “agissements délibérés”, insiste le rapport.
Des élus condamnés. Plusieurs affaires récentes viennent illustrer ce phénomène. En juillet 2013, trois élus du conseil municipal d’Ally, un village de Haute-Loire, ont été condamnés à quatre mois de prison avec sursis et 8.000 euros d’amende pour recel de prise illégale d’intérêts. Ils avaient participé à une délibération favorable à l’implantation d’éoliennes sur des terres qu’ils possédaient. Une autorisation qui leur a permis de percevoir chacun plus de 2.000 euros par an et par éolienne installée sur ces terrains, rapportait alors La Montagne.
Toujours il y a un an, c’est une adjointe au maire de Saint-Georges d’Annebecq, dans l’Orne, qui a été condamnée à 1.000 euros d’amende pour prise illégale d’intérêts dans le cadre d’un projet d’implantation de 11 éoliennes, selon Ouest-France. Et fin 2013, le parquet d’Arras a été saisi par des particuliers à l’encontre du maire de Monchel-sur-Canche, dans le Pas-de-Calais, alors qu’une délibération avait autorisé la construction d’éoliennes sur des terrains appartenant à l’édile, d’après La Voix du Nord.
Une demande d’audit. Le rapport du SCPC souligne néanmoins l’ampleur du lobbying exercé par les opérateurs éoliens sur les élus locaux, notamment à l’aide de “chartes morales d’étroite collaboration”. Il n’en reste pas moins, selon l’instance, qu'”il est impératif d’empêcher et de sanctionner toute confusion entre l’intérêt public, que doivent servir les élus dans le cadre de leur mandat, et l’intérêt personnel qu’ils peuvent retirer d’une opération”. Et le SCPC de demander un audit pour “évaluer sérieusement ce risque”.
Aκολουθεί το άρθρο ενός μπαρουτοκαπνισμένου δημοσιογράφου του ΒΗΜΑτος του κ. Δημήτρη Ψυχογιού που εξιστορεί τις περιπέτειες της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα.
Από τον Κοσκωτά και τη νομοθεσία περί «βασικού μετόχου» στον νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την εμφάνιση της ιδιωτικής ραδιοφωνίας (1987) και τηλεόρασης (1989), η ελληνική πολιτική τάξη δεν έχει συμβιβαστεί με αυτό που συμβαίνει σε όλον τον δημοκρατικό κόσμο: την ύπαρξη μεντιακών επιχειρήσεων που λειτουργούν ανεξάρτητα από τα κόμματα και τους πολιτικούς.
Ως τα τέλη της δεκαετίας του 1980 η κατάσταση ήταν απλή: για κάθε κόμμα υπήρχαν εφημερίδες που το υποστήριζαν, η δημόσια ραδιοτηλεόραση ήταν λάφυρο του κόμματος που κέρδιζε την εξουσία, όπως και όλο το υπόλοιπο κράτος άλλωστε. Τότε προέκυψε το περιώνυμο «Σκάνδαλο Κοσκωτά», η δεύτερη προσπάθεια του Ανδρέα Παπανδρέου να αποκτήσει απολύτως ελεγχόμενο συγκρότημα Τύπου μέσω του απατεώνα Γιώργου Κοσκωτά που αγόραζε σαν κουλούρια εφημερίδες, σταθμούς και περιοδικά με χρήματα που έκλεβε από την Τράπεζα Κρήτης. Από τα πολλά κλεμμένα, 2.000.000 δολάρια είχαν καταλήξει σε λογαριασμό του τότε αντιπροέδρου της κυβέρνησης Μένιου Κουτσόγιωργα, που πέθανε από εμβολή στο Ειδικό Δικαστήριο όπου είχε παραπεμφθεί.
Το Σκάνδαλο Κοσκωτά ήταν η αιτία που διερράγησαν την περίοδο 1987-1988 οι σχέσεις Ανδρέα Παπανδρέου με τους εκδότες Χρήστο Λαμπράκη, Γεώργιο Μπόμπολα, Κίτσο Τεγόπουλο. Δύο-τρία χρόνια αργότερα θα διαρραγούν οι παραδοσιακές σχέσεις Καθημερινής – ΝΔ λόγω της σύγκρουσης Αριστείδη Αλαφούζου – Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με εμφανή αιτία την άρνηση του τότε πρωθυπουργού να επιτρέψει τη δημιουργία του τηλεοπτικού Σκάι. Εν τω μεταξύ, το 1989 είχε νομοθετηθεί η λειτουργία ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΝΔ -Συνασπισμού. Είχαν δοθεί μόνο δύο άδειες για σταθμούς εθνικής εμβέλειας στις οποίες μετέχουν συνεταιρικά όλοι οι τότε εκδότες αθηναϊκών εφημερίδων.
Αλλά επικρατεί το χάος: όποιος προλαβαίνει ιδρύει ραδιοφωνικό ή/και τηλεοπτικό σταθμό και αν έχει πολιτική στήριξη στη Νέα Δημοκρατία που κυβερνά τότε (1990-93) ή στο ΠαΣοΚ που ακολουθεί καταφέρνει να τον κάνει εθνικής εμβέλειας. Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί νομιμοποιείται το 1995 με τον «νόμο Βενιζέλου» που υποτίθεται ότι επιχειρεί να ρυθμίσει το άναρχο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο – αλλά στην πραγματικότητα θέλει να εξασφαλίσει ξανά τον πολιτικό έλεγχο των μέσων.
Η φιλοσοφία του νόμου, που την ασπάζονται όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της εποχής, είναι απλή: τα μέσα επικοινωνίας αποτελούν κίνδυνο για τη δημοκρατία. Εχοντας ισχυρή επίδραση στην κοινή γνώμη, πιέζουν τους πολιτικούς να δώσουν έργα και προμήθειες του Δημοσίου σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Διότι, όπως είναι πασίγνωστο, οι έλληνες πολιτικοί δεν χρηματίζονται – αλλά όταν τους απειλούν με αποκαλύψεις ότι θα τους καταστρέψουν την πολιτική καριέρα, υποχωρούν προκειμένου να συνεχίσουν να προσφέρουν τις ανιδιοτελείς και πολύτιμες υπηρεσίες τους στην πατρίδα. Πρόκειται για την περίφημη «θεωρία της διαπλοκής» που οδήγησε στη νομοθεσία περί «βασικού μετόχου» (που καθιερώθηκε και συνταγματικά) και ουσιαστικά απαγόρευε κάθε συνέργεια των μέντια με τον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα, διότι σε αυτή την περίπτωση ο επιχειρηματίας δεν θα μπορούσε να αναλαμβάνει κρατικές δουλειές.
Είχα επανειλημμένα υποστηρίξει κατά την περίοδο 1995-2005 (την εποχή που είχε νόημα να υπάρχουν άδειες, το εξηγώ παρακάτω) ότι ο κατακερματισμός του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου και η μη αδειοδότηση των σταθμών εξυπηρετούσαν το συμφέρον κομμάτων και πολιτικών που ήθελαν να έχουν απέναντί τους αδύναμα μέντια. Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν υπήρχαν τόσο πολλοί σταθμοί, δεν μπορούσε να τους συντηρήσει η διαφημιστική αγορά – δεν ήταν δυνατόν να δημιουργηθούν ισχυρά και ποιοτικά μέσα. Και η μη αδειοδότηση καθιστούσε τους σταθμούς ευάλωτους στην απειλή ότι θα προκηρυχθεί διαγωνισμός για την παραχώρησή τους, όπως συμβαίνει τώρα.
Ημουν μέλος του ΕΣΡ το 2000 όταν επρόκειτο να κριθούν οι αιτήσεις σταθμών που διεκδικούσαν άδειες εθνικής εμβέλειας. Η νομική υπηρεσία μάς ενημέρωσε ότι δεν μπορούσαν καν να συζητηθούν οι αιτήσεις διότι ούτε μία δεν ανταποκρινόταν στις προδιαγραφές που είχε θέσει το υπουργείο Τύπου. Προκηρύχθηκαν εν νέου οι άδειες επί κυβερνήσεως Καραμανλή, ξανά δεν δόθηκαν: η πολιτική τάξη θέλει να έχει υπό τον έλεγχό της τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα αφού της δίνει αυτή τη δυνατότητα το εμφυλιοπολεμικό Σύνταγμα του 1952 -το μοναδικό Σύνταγμα δημοκρατικής χώρας που προβλέπει ότι «η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του κράτους». Διατύπωση που δεν άλλαξε στις τέσσερις μεταπολιτευτικές συνταγματικές αναθεωρήσεις, απλώς αυτός ο άμεσος έλεγχος ανατέθηκε στο ΕΣΡ το 2001.
Σήμερα η κυβέρνηση επικαλείται αυτά τα επιχειρήματα (που σε εμένα είχαν κοστίσει τον χαρακτηρισμό του «οργάνου της διαπλοκής» εκείνη την εποχή) για τον αντίθετο ακριβώς λόγο: να καθυποτάξει ή και να κλείσει υπάρχοντα μέσα που θεωρούνται ισχυρά (και ας έχουν καταρρεύσει οικονομικά) και να δημιουργήσει νέα, κατά τη λογική του Ανδρέα Παπανδρέου την εποχή του Κοσκωτά.
Καταρχήν ο πολιτικός έλεγχος των τηλεοπτικών σταθμών επιτείνεται με τη διάταξη ότι ο εκάστοτε αρμόδιος για τα θέματα Τύπου υπουργός αποφασίζει για το πόσες άδειες, τι είδους και σε ποιες τιμές θα δίνονται. Η ανάγκη αδειών εκπομπής (που υπήρχε σε όλες τις χώρες του κόσμου κάποτε) προέκυπτε από την «σπάνι των συχνοτήτων»: στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα χωρούσε συγκεκριμένος αριθμός σταθμών. Η ψηφιακή τεχνολογία κατήργησε αυτόν τον περιορισμό, είμαστε στην εποχή της αφθονίας, μπορούν να υπάρχουν χιλιάδες σταθμοί: επίγειας λήψης, δορυφορικοί, ιντερνετικοί, webtv ή iptv.
Αλλά εδώ νομοθετούμε ενάντια στην τεχνολογία γιατί προέχει η βουλιμία για εξουσία: όποιος θέλει να ιδρύσει σταθμό θα πρέπει να απευθυνθεί πρώτα στον υπουργό για να τον πείσει να προκηρύξει σχετικό διαγωνισμό – με επιχειρήματα που υποθέτουμε όλοι το είδος τους. Ο νυν αρμόδιος κ. Παππάς παραχωρεί στη Βουλή το δικαίωμα να αποφασίσει για την πρώτη μόνο φορά. Και θα γελοιοποιήσει ξανά τη Βουλή των Ελλήνων, όπως έγινε με τη συνταγματική διάταξη περί «βασικού μετόχου» που καταργήθηκε με απλή επιστολή «κατώτερου υπαλλήλου» της ΕΕ και κανείς πολιτικός δεν ντρέπεται που υπάρχει ακόμη στο Σύνταγμα.
Πρωτοφανής είναι και η ιδέα πλειστηριασμού των αδειών ψηφιακής εκπομπής: τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη ενίσχυσαν οικονομικά τους σταθμούς για να περάσουν στην ψηφιακή τεχνολογία. Γιατί θεωρούν την τηλεόραση πρωτίστως πολιτισμικό αγαθό και όχι όπλο λυσσαλέας κομματικής σύγκρουσης. Και βεβαίως δεν πωλούν τις άδειες, εισπράττουν κάποιο ποσοστό από τα έσοδά τους, όπως συνέβαινε (και σε εμάς) την εποχή της αναλογικής τηλεόρασης.
Ολα όσα συμβαίνουν αυτή την εποχή με τις άδειες επαναλαμβάνουν τις αθλιότητες του 1995, του 2001, του 2005: την προσπάθεια της πολιτικής ελίτ να ελέγξει τα μέσα επικοινωνίας. Τα κόμματα διαφωνούν με τις υπερεξουσίες του υπουργού αλλά είναι έτοιμα να συμφωνήσουν με τις απαράδεκτες διαδικασίες της προκήρυξης και της πώλησης εφόσον ανατεθούν στο ΕΣΡ. Διότι γνωρίζουν ότι εκεί (μετά την αύξηση του αριθμού των μελών του) θα εκπροσωπούνται και θα μπορούν να παζαρεύουν και αυτά με τους ενδιαφερομένους για τον αριθμό, το είδος των αδειών και το αντίτιμό τους.
Η πρόσβαση πρέπει να είναι ανοιχτή: ας τεθούν κάποιοι ελάχιστοι όροι που να εγγυώνται την αξιοπιστία των επιχειρήσεων, που θα ελέγχονται από το ΕΣΡ. Αυτό θα πρέπει μετά να υποχρεώνει τον φορέα του δικτύου (Digea ή ΕΡΤ ή άλλο) να εντάσσει τον σταθμό στο «μπουκέτο» του. Αποστολή του ΕΣΡ πρέπει να είναι ο εμπλουτισμός της ραδιοτηλεοπτικής παραγωγής και όχι ο περιορισμός ή η αστυνόμευσή της.
Αυτό επιτάσσουν η λογική και η δημοκρατία – και το επιτρέπει η τεχνολογία. Αντ’ αυτού μαθαίνουμε πως, όπως άλλες επιχειρήσεις φεύγουν για τη Βουλγαρία, κάποιοι σταθμοί ετοιμάζονται να μετακομίσουν στην Κύπρο, από όπου θα έχουν το δικαίωμα να εκπέμπουν στην Ελλάδα με βάση τους κανόνες της ΕΕ. Και θα διχαστεί μετά η πολιτική μας ελίτ αν, για να αντιμετωπιστεί η διαπλοκή και να σωθεί η δημοκρατία, θα πρέπει να επαναφερθεί το αίτημα της «Ενωσης» ή να αποχωρήσουμε από την αντιδημοκρατική ΕΕ.
Ο εξαετής ανελέητος κομματικός πόλεμος για την εξουσία συνεχίζεται. Θα σωρεύσει και άλλα ερείπια δίπλα σε όσα δημιούργησε ως τώρα. Ωσπου να μη μείνει τίποτε όρθιο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.