Η Ευρωζώνη είναι ένα άνευ προηγουμένου πείραμα... που συνεχίζει να εξελίσσεται....
Η Ευρωζώνη είναι ένα άνευ προηγουμένου πείραμα που εξελίσσεται αναφέρει η Ιταλική εφημερίδα ΙΙ Sole 24 Ore σε ειδική ανάλυση της.
Η ιταλική οικονομία έχει πολλά προβλήματα, αλλά το ευρώ δεν είναι εμπόδιο.
Η οικονομική ανάπτυξη εξακολουθεί να είναι στο μηδέν από το 2001, λίγο μετά την υιοθέτηση του ευρώ, αλλά είναι απλώς λάθος να πιστεύουμε ότι αυτό το καταστροφικό αποτέλεσμα είναι συνέπεια της λίρας.
Όπως πολλές άλλες χώρες, η Ιταλία θα μπορούσε να ανθίσει με το ενιαίο νόμισμα, αλλά μόνο αν αυτό θα λύσει τα προβλήματά της
Όπως πολλές άλλες χώρες, η Ιταλία υποβαθμίζεται από το ενιαίο νόμισμα, αλλά ακόμη δεν έχουν λυθεί τα προβλήματα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το ευρώ είναι ο βέλτιστος μηχανισμός και ότι η Ευρωζώνη δεν μπορεί να βελτιωθεί, αλλά συνδέστε την κακή οικονομική επίδοση της Ιταλίας με τα πολλά λάθη της ευρωζώνης.
Στις παλιές καλές μέρες, στην Ιταλία, η νομισματική πολιτική ήταν ήπια υπήρχε υψηλός πληθωρισμό από ό, τι σε άλλες χώρες, διαβρώνοντας την ανταγωνιστικότητα της στο εξωτερικό.
Σε τακτά χρονικά διαστήματα, η λίρα υποτιμήθηκε για να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας αλλά ο πληθωρισμός δεν μειώθηκε και σταδιακά μειώθηκε και η απόδοση των υποτιμήσεων.
Αν μια υποτίμηση του νομίσματος μπορούσε να βελτιώσει σε μόνιμη βάση την ανταγωνιστικότητα, όλες οι χώρες θα έπαιζαν το ίδιο παιχνίδι.
Στην πραγματικότητα, όλοι έπαιξαν το παιχνίδι στη δεκαετία του 1930, μετά τη Μεγάλη Ύφεση.
Οι υποτιμήσεις μεταξύ των νομισμάτων έλαβαν χαρακτηριστικά ανταγωνισμού μειώνοντας την επίδραση τους και αφήνοντας μια τέτοια δυσάρεστη γεύση (έκρηξη του εθνικισμού και του προστατευτισμού).
Όλα αυτά άλλαξαν με την συμφωνία του Bretton Woods του 1944 που θέσπιζε σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες μεταξύ των εθνικών νομισμάτων.
Αυτό το σύστημα αυτό εγκαταλείφθηκε το 1971, διότι επέβαλε αυστηρούς περιορισμούς στην άσκηση της νομισματικής πολιτικής. Πολλές κεντρικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ιταλίας, δρούσαν αναποτελεσματικά.
Η εγκατάλειψη του ευρώ από την Ιταλία θα ήταν δικαιολογημένη, αν η κακή απόδοση της Ιταλίας από το 2001 οφειλόταν σε μια υπερτιμημένη συναλλαγματική ισοτιμία.
Αλλά δεν είναι έτσι, πολύ απλά.
Σε σύγκριση με το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος - όταν το κόστος για την παραγωγή ενός ευρώ του ΑΕΠ σε σύγκριση με το μέσο όρο των 24 χωρών εταίρων – η συναλλαγματική ισοτιμία της λιρέτας έναντι του ευρώ δεν ήταν υπερτιμημένη, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Ameco):
πράγματι, είναι λιγότερο από 5% πάνω από το μέσο όρο της περιόδου πριν από το ευρώ, από το 1960 έως το 1998.
Το πρόβλημα της Ιταλίας βρίσκεται αλλού, στην στασιμότητα της παραγωγικότητας, και είναι ένα εσωτερικό πρόβλημα, το αποτέλεσμα των ανεπαρκών παραγωγικών επενδύσεων και η βραδύτητα με την οποία η πλειοψηφία των εταιρειών, μεγάλες και μικρές, να υιοθετήσουν νέες τεχνολογίες.
Εάν η Ιταλία αφήσει το ευρώ θα μπορούσε μια τέτοια κίνηση να χρησιμεύσει ως μια ώθηση για να ξεκινήσουν οι επενδύσεις που μπορούν να βελτιώσουν την παραγωγικότητα;
Ναι, αν οι επενδύσεις αυτές παρεμποδίζονται από υπερβολικό κόστος δανεισμού, αλλά τα επιτόκια του ευρώ είναι σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα για πολλά χρόνια τώρα.
Οι τράπεζες στην Ιταλία δεν στηρίζουν την ανάπτυξη γιατί επί πολλά χρόνια έκαναν λάθος επιλογές.
Και πάλι, η κατάσταση του ιταλικού τραπεζικού συστήματος έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα.
Εάν η Ιταλία φύγει από το ευρώ θα διευκολύνει την αποκατάσταση του τραπεζικού συστήματος;
Ίσως, αλλά μόνο με μια ραγδαία αύξηση του πληθωρισμού.
Αλλά ο πληθωρισμός είναι ένας φόρος που πλήττει την αγοραστική δύναμη των ανθρώπων και κυρίως επηρεάζει τους ανθρώπους και ειδικά τους φτωχότερους.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα της Ιταλίας είναι το δημόσιο χρέος της, το οποίο θα μπορούσε να αυξηθεί περαιτέρω εάν η κυβέρνηση βοηθούσε τις άρρωστες τράπεζες.
Φεύγοντας από την ΕΕ η Ιταλία η οικονομική κατάσταση θα επιδεινωνόταν σημαντικά.
Κατ 'αρχάς, εάν η κυβέρνηση δανειστεί για να σώσει τις προβληματικές τράπεζες, θα ήταν μια μεγάλη είδηση για τις τράπεζες και τους μετόχους τους, αλλά αυτό θα φόρτωνε το χρέος στους πολίτες.
Οι ευρωπαϊκοί κανόνες θεσπίστηκαν ακριβώς για να προστατεύσουν τους πολίτες και να ενθαρρύνουν τις τράπεζες να κινηθούν πιο προσεκτικά.
Επίσης, να έχετε κατά νου ότι το δημόσιο χρέος της Ιταλίας είναι σε ευρώ.
Εάν η Ιταλία αποχωρήσει από το ευρώ και υποτιμήσει τη λίρα, το χρέος θα παραμείνει κατά πάσα πιθανότητα στο ευρώ, διότι δεν είναι σαφές αν η μετατροπή του σε λίρες θα είναι νομικά αποδεκτή: εξαρτάται από τις λεπτομέρειες του χρέους και κατά πάσα πιθανότητα τις προσφυγές που θα υπάρξουν.
Το υψηλό χρέος, η υποτίμηση και τα προβλήματα που θα ανακύψουν θα αποδειχθούν καταστροφή για τους φτωχότερους Ιταλούς.
Εάν η Ιταλία αθετήσει το χρέος της τότε η χρεοκοπία θα την καταστήσει για τα επόμενα χρόνια διεθνή παρία.
Εάν η Ιταλία φύγει από το ευρώ θα είναι μια κακή ιδέα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μένοντας στο ευρώ είναι μια καλή ιδέα.
Η Ευρωζώνη λειτουργεί ως ένα ζουρλομανδύας, όταν προσπαθεί να επιβάλει νομισματική και δημοσιονομική πειθαρχία.
Η πειθαρχία είναι πάντα ένας ζουρλομανδύας.
Αν η Ιταλία θα εγκαταλείψει το ευρώ, θα πρέπει να απειθαρχήσουν η Τράπεζα της Ιταλίας και η κυβέρνηση.
Λοιπόν, τι θα κερδίσει η Ιταλία να φύγει από το ευρώ;
Την δυνατότητα να υποτιμήσει τη λίρα;
Κάποιοι θα κερδίσουν κυρίως οι επιχειρηματίες.
Ωστόσο δεν μπορεί να υπάρξει «χειραγώγηση νομίσματος».
Η Ευρωζώνη είναι ένα άνευ προηγουμένου πείραμα, ιστορικά μιλώντας.
Είναι προφανές ότι αυτή τη στιγμή είναι σε μια κατάσταση πολύ μακριά από το τέλειο.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης είναι μια καταστροφή: δεν λειτούργησε και εμποδίζει τις κυβερνήσεις όταν πρέπει να έχουν περιθώρια ελιγμών.
Η ΕΚΤ είναι πολύ εκτεθειμένη στις πιέσεις των επιμέρους κρατών.
Η τραπεζική ένωση παρέμεινε ημιτελής.
Ο τρόπος με τον οποίο υποβλήθηκε η Ελλάδα σε θεραπεία σοκ είναι ντροπή.
Όλα αυτά, και πολλά άλλα, θα πρέπει να διορθωθούν.
Και για να διορθωθούν θα χρειαστούν χρόνια ή και δεκαετίες.
www.bankingnews.gr
Η ιταλική οικονομία έχει πολλά προβλήματα, αλλά το ευρώ δεν είναι εμπόδιο.
Η οικονομική ανάπτυξη εξακολουθεί να είναι στο μηδέν από το 2001, λίγο μετά την υιοθέτηση του ευρώ, αλλά είναι απλώς λάθος να πιστεύουμε ότι αυτό το καταστροφικό αποτέλεσμα είναι συνέπεια της λίρας.
Όπως πολλές άλλες χώρες, η Ιταλία θα μπορούσε να ανθίσει με το ενιαίο νόμισμα, αλλά μόνο αν αυτό θα λύσει τα προβλήματά της
Όπως πολλές άλλες χώρες, η Ιταλία υποβαθμίζεται από το ενιαίο νόμισμα, αλλά ακόμη δεν έχουν λυθεί τα προβλήματα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το ευρώ είναι ο βέλτιστος μηχανισμός και ότι η Ευρωζώνη δεν μπορεί να βελτιωθεί, αλλά συνδέστε την κακή οικονομική επίδοση της Ιταλίας με τα πολλά λάθη της ευρωζώνης.
Στις παλιές καλές μέρες, στην Ιταλία, η νομισματική πολιτική ήταν ήπια υπήρχε υψηλός πληθωρισμό από ό, τι σε άλλες χώρες, διαβρώνοντας την ανταγωνιστικότητα της στο εξωτερικό.
Σε τακτά χρονικά διαστήματα, η λίρα υποτιμήθηκε για να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας αλλά ο πληθωρισμός δεν μειώθηκε και σταδιακά μειώθηκε και η απόδοση των υποτιμήσεων.
Αν μια υποτίμηση του νομίσματος μπορούσε να βελτιώσει σε μόνιμη βάση την ανταγωνιστικότητα, όλες οι χώρες θα έπαιζαν το ίδιο παιχνίδι.
Στην πραγματικότητα, όλοι έπαιξαν το παιχνίδι στη δεκαετία του 1930, μετά τη Μεγάλη Ύφεση.
Οι υποτιμήσεις μεταξύ των νομισμάτων έλαβαν χαρακτηριστικά ανταγωνισμού μειώνοντας την επίδραση τους και αφήνοντας μια τέτοια δυσάρεστη γεύση (έκρηξη του εθνικισμού και του προστατευτισμού).
Όλα αυτά άλλαξαν με την συμφωνία του Bretton Woods του 1944 που θέσπιζε σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες μεταξύ των εθνικών νομισμάτων.
Αυτό το σύστημα αυτό εγκαταλείφθηκε το 1971, διότι επέβαλε αυστηρούς περιορισμούς στην άσκηση της νομισματικής πολιτικής. Πολλές κεντρικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ιταλίας, δρούσαν αναποτελεσματικά.
Η εγκατάλειψη του ευρώ από την Ιταλία θα ήταν δικαιολογημένη, αν η κακή απόδοση της Ιταλίας από το 2001 οφειλόταν σε μια υπερτιμημένη συναλλαγματική ισοτιμία.
Αλλά δεν είναι έτσι, πολύ απλά.
Σε σύγκριση με το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος - όταν το κόστος για την παραγωγή ενός ευρώ του ΑΕΠ σε σύγκριση με το μέσο όρο των 24 χωρών εταίρων – η συναλλαγματική ισοτιμία της λιρέτας έναντι του ευρώ δεν ήταν υπερτιμημένη, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Ameco):
πράγματι, είναι λιγότερο από 5% πάνω από το μέσο όρο της περιόδου πριν από το ευρώ, από το 1960 έως το 1998.
Το πρόβλημα της Ιταλίας βρίσκεται αλλού, στην στασιμότητα της παραγωγικότητας, και είναι ένα εσωτερικό πρόβλημα, το αποτέλεσμα των ανεπαρκών παραγωγικών επενδύσεων και η βραδύτητα με την οποία η πλειοψηφία των εταιρειών, μεγάλες και μικρές, να υιοθετήσουν νέες τεχνολογίες.
Εάν η Ιταλία αφήσει το ευρώ θα μπορούσε μια τέτοια κίνηση να χρησιμεύσει ως μια ώθηση για να ξεκινήσουν οι επενδύσεις που μπορούν να βελτιώσουν την παραγωγικότητα;
Ναι, αν οι επενδύσεις αυτές παρεμποδίζονται από υπερβολικό κόστος δανεισμού, αλλά τα επιτόκια του ευρώ είναι σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα για πολλά χρόνια τώρα.
Οι τράπεζες στην Ιταλία δεν στηρίζουν την ανάπτυξη γιατί επί πολλά χρόνια έκαναν λάθος επιλογές.
Και πάλι, η κατάσταση του ιταλικού τραπεζικού συστήματος έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα.
Εάν η Ιταλία φύγει από το ευρώ θα διευκολύνει την αποκατάσταση του τραπεζικού συστήματος;
Ίσως, αλλά μόνο με μια ραγδαία αύξηση του πληθωρισμού.
Αλλά ο πληθωρισμός είναι ένας φόρος που πλήττει την αγοραστική δύναμη των ανθρώπων και κυρίως επηρεάζει τους ανθρώπους και ειδικά τους φτωχότερους.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα της Ιταλίας είναι το δημόσιο χρέος της, το οποίο θα μπορούσε να αυξηθεί περαιτέρω εάν η κυβέρνηση βοηθούσε τις άρρωστες τράπεζες.
Φεύγοντας από την ΕΕ η Ιταλία η οικονομική κατάσταση θα επιδεινωνόταν σημαντικά.
Κατ 'αρχάς, εάν η κυβέρνηση δανειστεί για να σώσει τις προβληματικές τράπεζες, θα ήταν μια μεγάλη είδηση για τις τράπεζες και τους μετόχους τους, αλλά αυτό θα φόρτωνε το χρέος στους πολίτες.
Οι ευρωπαϊκοί κανόνες θεσπίστηκαν ακριβώς για να προστατεύσουν τους πολίτες και να ενθαρρύνουν τις τράπεζες να κινηθούν πιο προσεκτικά.
Επίσης, να έχετε κατά νου ότι το δημόσιο χρέος της Ιταλίας είναι σε ευρώ.
Εάν η Ιταλία αποχωρήσει από το ευρώ και υποτιμήσει τη λίρα, το χρέος θα παραμείνει κατά πάσα πιθανότητα στο ευρώ, διότι δεν είναι σαφές αν η μετατροπή του σε λίρες θα είναι νομικά αποδεκτή: εξαρτάται από τις λεπτομέρειες του χρέους και κατά πάσα πιθανότητα τις προσφυγές που θα υπάρξουν.
Το υψηλό χρέος, η υποτίμηση και τα προβλήματα που θα ανακύψουν θα αποδειχθούν καταστροφή για τους φτωχότερους Ιταλούς.
Εάν η Ιταλία αθετήσει το χρέος της τότε η χρεοκοπία θα την καταστήσει για τα επόμενα χρόνια διεθνή παρία.
Εάν η Ιταλία φύγει από το ευρώ θα είναι μια κακή ιδέα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μένοντας στο ευρώ είναι μια καλή ιδέα.
Η Ευρωζώνη λειτουργεί ως ένα ζουρλομανδύας, όταν προσπαθεί να επιβάλει νομισματική και δημοσιονομική πειθαρχία.
Η πειθαρχία είναι πάντα ένας ζουρλομανδύας.
Αν η Ιταλία θα εγκαταλείψει το ευρώ, θα πρέπει να απειθαρχήσουν η Τράπεζα της Ιταλίας και η κυβέρνηση.
Λοιπόν, τι θα κερδίσει η Ιταλία να φύγει από το ευρώ;
Την δυνατότητα να υποτιμήσει τη λίρα;
Κάποιοι θα κερδίσουν κυρίως οι επιχειρηματίες.
Ωστόσο δεν μπορεί να υπάρξει «χειραγώγηση νομίσματος».
Η Ευρωζώνη είναι ένα άνευ προηγουμένου πείραμα, ιστορικά μιλώντας.
Είναι προφανές ότι αυτή τη στιγμή είναι σε μια κατάσταση πολύ μακριά από το τέλειο.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης είναι μια καταστροφή: δεν λειτούργησε και εμποδίζει τις κυβερνήσεις όταν πρέπει να έχουν περιθώρια ελιγμών.
Η ΕΚΤ είναι πολύ εκτεθειμένη στις πιέσεις των επιμέρους κρατών.
Η τραπεζική ένωση παρέμεινε ημιτελής.
Ο τρόπος με τον οποίο υποβλήθηκε η Ελλάδα σε θεραπεία σοκ είναι ντροπή.
Όλα αυτά, και πολλά άλλα, θα πρέπει να διορθωθούν.
Και για να διορθωθούν θα χρειαστούν χρόνια ή και δεκαετίες.
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.